นาย๑๒ - 20 ข้าจะเข้าป่าต้องห้าม โดย Jring. @Plotteller

ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์

นาย๑๒ - 20 ข้าจะเข้าป่าต้องห้าม โดย Jring. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,ไทย,ย้อนยุค,รัก,แฟนตาซี,อ่านสบายๆ,พีเรียดไทย,พระเอกเป็นยักษ์,นายเองเป็นนักฆ่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,นิยายวาย,นาย๑๒,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

20 ข้าจะเข้าป่าต้องห้าม

การรักษาดำเนินต่อไปเรื่อยๆ และตอนนี้นายทหารศวุตย์หลับคอพับไปเสียแล้ว เขาจึงให้อีกฝ่ายนอนแช่น้ำต้มต้นคงคาเดือดไป หลังจากที่ทำการรักษามาเป็นเวลาเกือบครึ่งวัน

"ปรสิตพวกนี้ มิทิ้งไปหรือพ่ะย่ะค่ะ หากปล่อยทิ้งไว้มันจะมิเสี่ยงเลื้อยเข้าตัวผู้อื่นหรือพ่ะย่ะค่ะพระโอรส"อรัณย์ แพทย์หนุ่มลูกศิษย์ของแพทย์ผู้เฒ่าอาวุโสวศิณเอ่ยถามอย่างฉงนใจ เมื่อเห็นว่าพระโอรสองค์สุดท้องเหมือนจะใช้น้ำสมุนไพรล้างคราบเลือดและเศษชิ้นเนื้อออกจากร่างปรสิตน่าขยะแขยงในถังไม้

อรัณย์ถูกเรียกโดยพญารามสูรให้มาเป็นลูกมือและคอยศึกษาเกี่ยวกับปรสิตพวกนี้ที่อาจเป็นภัยต่อบ้านเมือง แม้จะสงสัยมากว่าพระโอรสมนุษย์ที่มีอายุเพียงแค่ ๑๒ ปีรู้จักปรสิตพวกนี้ได้เช่นไร แต่ทว่าตนนั้นก็มิได้กล่าวถามออกไป เพราะฝ่าบาททรงสั่งห้ามเอาไว้ ว่าควรอยากรู้เรื่องที่พระโอรสทรงต้องการให้รู้เพียงเท่านั้น

"ปรสิตพวกนี้สามารถบดและกลั่นเป็นยาฆ่าไข่ปรสิตที่อยู่ในเส้นเลือดได้"ลำเภาจันทร์เอ่ยก่อนจะมองไปยังยักษ์คนไข้ตนแรกของตัวเองที่นอนสลบอยู่ในอ่างน้ำด้วยสายตานิ่งสงบ หากเป็นมนุษย์ธรรมดาก็คงจะตายไปแล้ว ด้วยจำนวนที่มากมายขนาดนี้ มนุษย์ธรรมดาไม่อาจรับความเจ็บปวดได้ไหวแน่นอน ...เผ่าพันธุ์ยักษาแข็งแรงจนน่าทึ่งจริงๆ

"ใช้ทำยาฆ่าไข่ปรสิตรึ?"พญารามสูรที่ได้ยินรู้สึกสนใจ เพราะไม่คิดว่าปรสิตน่าขยะแขยงพวกนี้จะสามารถทำยาฆ่าไข่พวกมันในเส้นเลือดของเหยื่อได้

"ใช่ สารบางอย่างของพวกมันทำให้เม็ดเลือดไม่อาจจับต้องได้ว่าสิ่งนั้นเป็นสิ่งประหลาดภายในเส้นเลือด ดังนั้นแล้วหากจะตามหาไข่ในเส้นเลือดก็ต้องใช้สารในตัวของพวกมันเพื่อตามหาผสมกับสมุนไพรที่สมควรใช้ ไม่นานไข่ปรสิตก็จะตายจากร่างกายเหยื่อไปเอง"ลำเภาจันทร์เอ่ยตอบก่อนจะยื่นถังไม้ที่เต็มไปด้วยปรสิตตัวใหญ่น่าขยะแขยงให้สาวใช้ทั้ง ๒ นางของตน ซึ่งพอเขายื่นไปให้พวกนางก็มีท่าทีแตกตื่นตกใจ"นำพวกมันไปตากแดด พวกมันออกมาจากที่อยู่อาศัยมาหลายชั่วโมงแล้ว ไม่สามารถเลื้อยเข้ากายของพวกเจ้าได้ง่ายนักหรอก"

ยิ่งเป็นยักษ์ผิวกายเหนียวกว่ามนุษย์ ความเป็นไปได้ที่พวกมันจะเลื้อยเข้าผิวจึงไม่มีโอกาสสักนิด นอกเสียจากจะจับมันกลืนเข้าไปทางปาก

"จ เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะ"เปรมและผ่องแม้จะหวัดกลัวตัวประหลาดที่อยู่ในถังไม้มากเพียงใด แต่ก็ยอมรับถังไม้ไว้แล้วรีบนำไปตากแดดที่ลับตายักษาตนอื่นทันที

"กระหม่อมคิดว่าผู้ที่โดนปรสิตพวกนี้มิได้มีแค่เพียงแค่เขาแน่ๆพ่ะย่ะค่ะ"อรัณย์เอ่ยด้วยใบหน้าครุ่นคิด ร่างกายสูงโปร่งผิวกายขาวซีดใบหน้าหล่อเหลาแต่ทว่าดวงตากับดำคล้ำเคร่งเครียดเมื่อนึกถึงเรื่องเลวร้ายบางอย่าง

พญารามสูรเองก็คิดเห็นไปในทางเดียวกันกับแพทย์ยักษ์หนุ่ม เพราะมันมีโอกาสเป็นไปได้มาก ที่พวกมันจะใช้ปรสิตสกปรกพวกนี้ควบคุมยักษ์ในเมืองของตน โดยเฉพาะเหล่าขุนนางที่ขึ้นตรงกับพวกมันหรือไม่ก็เป็นทหารที่ต้องจำยอมอยู่ใต้อานัสของมันอย่างช่วยมิได้

"ปรสิตพวกนี้ หากใช้สมุนไพรล้ำค่าบดผสมอยู่ด้วยก็จะสามารถฆ่าทั้งปรสิตและไข่ปรสิตได้ ข้าจะจดชื่อสมุนไพรให้ พวกท่านไปตามหามาก็แล้วกัน หากที่เมืองนี่มิมีตัวสมุนไพรใด ก็ให้มาแจ้งแก่ข้า ข้าจะศึกษาหาสมุนไพรที่มีฤทธิ์คล้ายๆกันดู"ลำเภาจันทร์ยินดีช่วยเหลือ

เพราะตลอดที่ผ่านมาเขาก็รับรู้ว่ายักษาเหล่านี้เป็นมิตรแค่ไหน ทั้งช่วยเหลือ ทั้งดูแลพวกเขาพี่น้องเป็นอย่างดี

อีกทั้งการช่วยเหลือพวกเขา ก็ยังทำให้ความปลอดภัยของเขาและพี่ๆที่อาศัยอยู่ในเมืองยักษ์แห่งนี้ปลอดภัยขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่ตระหนี่ถี่เหนียวยอมแบ่งปันความรู้ให้อย่างไม่หวงแหน

ลำเภาจันทร์เดินไปหยิบกระดาษที่พบเห็นใกล้ๆมาขีดเขียนชื่อสมุนไพร ก่อนจะยื่นไปทางพญายักษ์

"สมุนไพรตามนี้"

พญารามสูรรับไปอ่านครู่ครั้ง เห็นลายมือแปลกประหลาดอ่านยากเรียงเป็นระเบียบ แต่พอก็เข้าใจว่ามันคืออะไร หลังอ่านจบก็ยื่นกระดาษไปในแพทย์ยักษ์ประจำกายคนใหม่

อรัณย์อ่านกระดาษด้วยความตื่นเต้น แม้จะแปลกใจในลายมือและตัวอักษรที่ผิดเพี้ยน แต่ทว่าถ้าสังเกตดีๆก็จะสามารถเข้าใจได้ว่ามันแปลว่าอะไร

"กระหม่อมจะรีบตามหาสมุนไพรให้ตามนี้พ่ะย่ะค่ะ ถึงคราวนั้น ได้โปรดพระโอรสทรงสอนกระหม่อมทำสมุนไพรฆ่าปรสิตพวกนี้ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"อรัณย์อดตื่นเต้นมิได้เมื่อมีวิชาการแพทย์ใหม่ๆให้ตนได้เรียนรู้

"ย่อมได้"ลำเภาจันทร์พยักหน้าเบาๆ สร้างสีหน้าดีใจให้กับแพทย์ยักษ์หนุ่มมิน้อย

เมื่อถึงช่วงยามบ่ายแก่ๆ ลำเภาจันทร์ก็ไปนั่งพักที่โดมแก้วพฤกษา เพื่อนั่งทานขนมและชิบชาไปด้วย ทางฝั่งตรงข้ามเองก็มีพญายักษ์แห่งนครนั่งจิบชาเป็นเพื่อนอยู่เช่นกัน

"สองปีมานี้พวกมันมิเคลื่อนไหวอันใด แต่อยู่ๆ ยักษ์บริวารกลุ่มหนึ่งของข้า ที่ส่งไปให้จับตามองพวกมันไว้ก็ขาดการติดต่อ ข้าคิดว่าเร็วๆนี้ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ เจ้าควรระวังตัวไว้ให้ดีหนา"พญารามสูรเอ่ยกับเด็กน้อยที่นั่งทานขนมอยู่ฝั่งตรงข้าม ด้วยน้ำเสียงจริงจังปนเป็นห่วง

"...ข้าเข้าใจแล้ว"ลำเภาจันทร์พยักหน้าเบาๆ สองปีมานี้ใช่ว่าเขาไม่เคยรับรู้เรื่องราวภายในวัง สถานการณ์เป็นไปอย่างซับซ้อน เพราะอยู่ๆกลุ่มพันธมิตรขุนนางจากฝั่งศัตรูก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พญายักษ์ยากที่จะจัดการและทำอย่างสุ่มสี่สุ่มห้ามิได้

"มีวิธีดูหรือไม่ว่าผู้ใดโดนปรสิต ข้าคิดว่ามิได้มีเพียงแค่เจ้าศวุตย์เป็นแน่ จะต้องมีเหล่าขุนนางที่โดนบังคับด้วยสัตว์ปรสิตอีกหลายตระกูลมิน้อย"พญารามสูรเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังเคร่งเครียด หากว่าตนดึงเหล่าขุนนางฝั่งนั้นกลับมาอยู่ฝ่ายตนได้ เรื่องราวทุกอย่างก็คงจะคลี่คลายได้ง่ายดายขึ้น

"วิธีย่อมมี"ลำเภาจันทร์เอ่ยอธิบาย"ปรสิตสามารถเข้าสู่ร่างกายได้ทางเดียวคือทางปาก ต้องถูกจับกรอกปากด้วยไข่ปรสิตหรือไม่ก็โดนแอบวางทิ้งไว้ในอาหาร อาการหลังโดนจะมีการปวดแสบปวดร้อนจนจับไข้ เมื่อผ่านไปสักพักอาการจะเหมือนคนเพิ่งหายป่วยแต่ก็เหมือนจะป่วยอยู่ตลอดเวลา ลมหายใจติดขัด แต่สิ่งที่สังเกตง่ายๆก็คงจะเป็นดวงตาที่ตาขาวจะมีเส้นสีแดงกระจายอยู่ทั่ว คราวแรกที่เห็นข้าคิดว่าเป็นเรื่องปกติของเผ่ายักษ์เสียอีก หรืออาจเป็นโรคที่เผายักษ์มีเฉพาะ ทั้งยังมียักษาทหารอีกหลายตนที่เป็น อีกเรื่องคือไม่คิดว่าปรสิตชนิดนี้จะมีอยู่ในเมืองของท่าน"

"..เฮ้อ พวกมันคิดการใหญ่จริงๆ คิดจะเอาของสกปรกพันนี้มาควบคุมยักษ์ของข้า"พญาอสุราอดเอ่ยด้วยน้ำเสียงเดือดพล่านได้

ลำเภาจันทร์นั่งชิบชา อันที่จริงเรื่องราววุ่นวายเช่นนี้เขาก็ไม่ค่อยอยากยุ่งนัก แต่ยักษาตนนั้น ๒ ปีมานี้วุ่นวายกับเขามาตลอด ทั้งสายตายังน่ารังเกียจจนเขาต้องหาวิธีรับมือ

"พรุ่งนี้ข้าจะลองไปชายป่าต้องห้ามเพื่อหาสมุนไพรสำรองไว้ เผื่อที่เมืองของท่านมิมี"ลำเภาจันทร์เอ่ยกับพญายักษ์ อันที่จริงเขาแค่แถไปงั้นๆ สถานที่ในเมืองยักษ์ภายในวังเขาล้วนเคยสำรวจมาทั้งหมดแล้ว แม้กระทั่งหอคอยการแพทย์เขาก็เคยไป จะมีก็เพียงแค่ป่าต้องห้ามเท่านั้นที่พญาอสุราตรงหน้าสั่งห้ามนักหนา เขาเองก็นึกสงสัยจึงอยากเข้าไปสำรวจสักครั้ง

"มิได้ มันอันตรายเกินไป มิใช่ว่าข้าเอาหนังสือรวมสัตว์ร้ายที่มีอยู่ในป่าต้องห้ามให้เจ้าอ่านแล้วหรือ"พญารามสูรมิเห็นด้วย เด็กน้อยก็ตัวเล็กเพียงเท่านี้ หากเข้าไปคงมิพ้นมีอันตรายเกิดขึ้น

"ท่านคิดว่าข้าอ่อนแอนักรึ?"ลำเภาจันทร์มองสบตากับพญายักษ์ด้วยท่าทีไม่พอใจ ใบหน้างดงามบึ้งตึงเล็กน้อยอย่างอดมิได้ที่โดนขัดใจ

อันที่จริงตลอด ๒ ปีมานี้พญายักษ์ล้วนตามใจเขามาตลอด อยากได้สิ่งใดล้วนหามาให้ พอโดนขัดใจจึงอดแสดงสีหน้ามิได้

พญารามสูรยิ้มเอ็นดูเด็กซนที่นับวันก็ยิ่งน่ารักน่าทะนุถนอม มิใช่ว่าพญายักษ์ดูถูกฝีมือของอีกฝ่าย แต่สัตว์ป่าในป่าต้องห้ามล้วนมีสติปัญญาทั้งยังดุร้าย แม้กระทั่งยักษ์ทหารที่ฝึกมามากกว่า 600 ปีก็ยังเกือบเอาชีวิตมิรอด เช่นนั้นแล้วเด็กน้อยตัวน้อยของตนจะมิให้ตนเป็นห่วงได้อย่างไร

"เรื่องสมุนไพรนั้นเอาไว้ให้เจ้าอรัณย์จัดการเองเถิด หากเมืองยักษ์ของข้ามิมี ข้าจะส่งพวกเขาให้ไปหาในดินแดนมนุษย์เอง"พญารามสูรเอ่ย

"...."

TBC