ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
ชาย-ชาย,ไทย,ย้อนยุค,รัก,แฟนตาซี,อ่านสบายๆ,พีเรียดไทย,พระเอกเป็นยักษ์,นายเองเป็นนักฆ่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,นิยายวาย,นาย๑๒,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
ผู้แต่ง
Jring.
เรื่องย่อ
เทาเภา นักฆ่าหนุ่มมากความสามารถที่อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน
เขาเป็นน้องเล็กสุดที่มีชื่อว่า ลำเภาจันทร์
น่าแปลกที่พวกเขาทั้ง ๑๒ คนนั้นเป็นบุรุษทั้งๆที่ตามเนื้อหาแล้วควรเป็นสตรี
หลังจากที่โดนท่านพ่อและท่านแม่ทอดทิ้งไว้ในป่า ลำเภาจันทร์ก็บังเอิญเดินไปพบเข้ากับพญายักษ์
จากวันนั้นคนงามก็โดนพญายักษาตัวใหญ่ไล่ตามวอแวไม่เลิก
"ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย"
เอาเถอะ ยังไงเสียเด็กๆทั้ง ๑๑ คนที่ถึงแม้ว่าจะมีอายุมากกว่าเขาแค่ ๑ หรือ ๒ วิ แต่เขาที่มีจิตวิญญาณที่โตกว่าจะดูแลไม่ให้สูญเสียลูกตาเหมือนกับเนื้อเรื่องในวรรณคดีเอง
ถ้าทำตัวดีล่ะนะ
พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
สำเภาจันทร์มองสำรวจนาคที่นอนสลบซบโขดหินอยู่ริมลำธารเงียบๆ ลักษณะครึ่งบนที่คล้ายมนุษย์ดูแล้วเหมือนเด็กที่มีอายุเพียงแค่ ๑๒ ปีเท่าเขาไม่มีผิด อีกฝ่ายผิวขาวมีใบหน้าหล่อเหลาแต่ก็ดูสวยงามในเวลาเดียวกัน ช่วงล่างเป็นหางงูสีมรกตงดงามเล่นแสงอาทิตย์ระยิบระยับ
ลมหายใจแผ่วเบาและหนักหน่วงเป็นช่วงๆ คล้ายกับว่าอีกฝ่ายเพิ่งไปเจอเรื่องอะไรที่เหน็ดเหนื่อยมาก่อนหน้านี้มิมีผิด
ลำเภาจันทร์เดินเข้าไปสำรวจใกล้ขึ้นอีกนิด ก่อนจะเห็นล่องลอยบาดแผลที่แขนเรียว แม้มันจะมิได้ใหญ่มาก แต่ทว่าเลือดที่ไหลออกมาก็มากพอที่จะทำให้อีกฝ่ายอาการสาหัส
เห็นเช่นนั้น เขาจึงรีบใช้สมุนไพรห้ามเลือดที่เก็บมาเผื่อไว้รักษาอีกฝ่าย โดยเริ่มจากการอุ้มร่างของนาคขึ้นมาวางไว้บนฝั่งดีๆ เสียก่อน จากนั้นเขาจึงได้เริ่มทำการรักษาให้อย่างเบามือ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเผ่าพันธุ์อื่นนอกจากมนุษย์และเผ่าพันธุ์ยักษ์ แม้จะเคยอ่านหนังสือรวมเผ่าพันธุ์ทั่วทั้งดินแดนมาแล้ว แต่ทว่าเขาเองก็อดตื่นเต้นและตกตะลึงมิได้เช่นกัน
เมื่อทำแผลเสร็จ ลำเภาจันทร์ก็มองอีกฝ่ายให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง
"เหมือนเด็กที่อายุเท่าเราจริงๆ คงจะเป็นนาคเด็กที่ยังมิโตเต็มวัย"เขาคิด
เขาเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์นาคามาเล็กน้อย จึงพอที่จะรู้มาว่าเผ่าพันธุ์นาคนั้นมีอายุมากไม่ต่างจากเผ่าพันธุ์ยักษาเลยสักนิด เมื่อยามเยาว์วัยในตอนที่เป็นเพียงนาคเด็กจะไม่สามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้เต็มร้อยส่วน แต่จะสามารถแปลงร่างได้เพียงครึ่งร่างบนเท่านั้น และการเจริญเติบโตก็คล้ายมนุษย์ที่ค่อยๆ เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ฉะนั้นแล้วนาคตรงหน้า ก็คงจะเป็นแค่นาคเด็กในร่างครึ่งมนุษย์อย่างที่เขาคิดเอาไว้
เมื่อสำรวจจนพอใจ ลำเภาจันทร์จึงเดินไปล้างสมุนไพรที่เหลืออยู่และปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักผ่อน ดูจากชีพจรและจังหวะการหายใจแล้ว ยามนี้อีกฝ่ายคงอาการดีขึ้นมาก ไม่นานก็จะฟื้นขึ้นมาเอง
แต่หากพอฟื้นขึ้นมา เขาเองก็มิรู้ว่าอีกฝ่ายจะอาละวาดหรือคิดทำร้ายเขาหรือไม่ แต่เขามั่นใจว่าเขาน่าจะพอรับมือได้อยู่ในระดับหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา มิได้คิดที่จะประมาทแต่อย่างใด
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ๆ ในที่สุดอีกฝ่ายก็ตื่นขึ้นมา ช่วงแรกเจ้าตัวมีใบหน้างงงวยงัวเงียและสงสัยว่าตนเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่พอสักพักเมื่อเห็นใบหน้างดงามของเด็กน้อยมนุษย์ นาคตัวน้อยก็ตื่นตระหนกตกใจทันที
"จ เจ้าเป็นผู้ใด ออกไปนะ อยากเข้ามาใกล้ข้า"นาคตัวน้อยเอ่ยเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว
"...."ลำเภาจันทร์นิ่งมองอีกฝ่าย พร้อมกับมองสำรวจท่าทีไปด้วย เพราะอาการตื่นตกใจและตื่นตระหนกของอีกฝ่าย มันจึงทำให้เขาเริ่มคลายความระแวงลง เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายต้องเป็นเด็กขี้กลัวแน่ๆ"เจ้าบาดเจ็บ ต้องการยาต้มสมานแผลหรือไม่?"
องค์ชายนาคตัวน้อยสำรวจบาดแผลที่แขนของตัวเองเมื่อรู้สึกเจ็บๆ ก่อนจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นถูกอีกฝ่ายรักษาและได้ทำตัวเสียมารยาทไปเสียแล้ว
"จ เจ้าช่วยเหลือข้าไว้หรือ"
"คงงั้น"ลำเภาจันทร์เอ่ยตอบเสียงนิ่ง"ตกลงเจ้าต้องการยาสมานแผลหรือไม่ ข้าจะได้ก่อไฟ"
"ร รบกวนเจ้า ด ได้หรือไม่"องค์ชายนาคตัวน้อยถามเสียงสั่น แม้ใจจะมิอยากรบกวนเพราะเกรงใจและระแวง แต่ทว่าบาดแผลที่ปวดหนึบ กับทำให้ตนปฏิเสธมิลง
"อืม"ลำเภาจันทร์ตอบรับเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินไปก่อกองไฟ แล้วเริ่มต้มยาใส่กระบอกไม้ไผ่ที่เขาเพิ่งไปตัดมาให้อีกฝ่ายได้ดื่ม
องค์ชายนาคตัวน้อยที่มิเคยออกไปไหนไกลสระมองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างสนใจ อีกฝ่ายทำอะไรที่ตนมิรู้จักมากมาย นาคตัวน้อยมิรู้ว่าเผ่าพันธุ์บนผิวน้ำมีเผ่าพันธุ์ใดอยู่บ้าง และมิรู้ด้วยว่าเผ่าพันธุ์ของคนตรงหน้าอคติกับเผ่าพันธุ์ของตนเองหรือเปล่า
แต่ความที่เป็นเด็กขี้สงสัยและอยากจะผจญภัยหลายๆที่ นาคตัวน้อยจึงได้แอบหนีขึ้นมาเล่นบนผิวน้ำอยู่บ่อยครั้ง แต่ทว่าการขึ้นมาจากใต้บาดาลในครั้งนี้ ตนกับโชคร้ายที่เจอกลุ่มมนุษย์กลุ่มหนึ่งลอบเข้ามาทำร้ายตนเสียก่อน จนทำให้นาคตัวน้อยต้องหลบหนีเข้าไปในทะเลสาบมืดทึบแห่งหนึ่ง แต่ทว่าก็โชคมิดีครั้งที่ ๒ เพราะตนดันเจอกระแสน้ำเชี่ยวจนพัดตนมาตกอยู่ ณ ที่ตรงนี้
"ท ที่นี่คือที่ใดหรือ"นาคตัวน้อยเอ่ยถามอีกคนที่กำลังขะมักเขม้นต้มยาให้ตนด้วยความสงสัย นัยน์ตาสีเขียวมรกตใสแป๋วจ้องมองคนตัวขาวและตัวเล็กกว่าตนอย่างใคร่รู้
"เขตป่าต้องห้าม ของเผ่าพันธุ์ยักษ์"ลำเภาจันทร์เอ่ยตอบอีกฝ่ายเสียงเรียบโดยที่มิได้หันไปมอง
"ผ เผ่าพันธุ์ยักษ์หรือ"นาคตัวน้อยตัวสั่น ตนเคยได้ยินมาว่าเผ่าพันธุ์ยักษานั้นหวงที่และห่วงถิ่นนัก หากย่างกรายเข้าไปโดยมิได้รับอนุญาตมิได้รับบาดเจ็บสาหัส ก็มีเพียงวิญญาณเท่านั้นที่ได้ออกไป นาคตัวน้อยกลืนน้ำลายเมื่อคิดถึงเรื่องน่ากลัว
"...."ลำเภาจันทร์เหลือบมองอีกฝ่ายที่ตัวสั่นงึกๆ แล้วขมวดคิ้ว ต้องโทษที่เขาเป็นคนใจอ่อนเกินไป อีกฝ่ายดูเป็นเด็กที่ใสซื่อบริสุทธิ์มาก
จนเขาที่ผ่านโลกมาแล้ว ๒ ครั้ง ยังอดรู้สึกอยากปลอบโยนมิได้ ลำเภาจันทร์เอากระบอกไม้ไผ่ที่ต้มยาเสร็จเรียบร้อยแล้วเทน้ำต้มยาใส่อีกกระบอก เพื่อให้อีกฝ่ายได้ยกขึ้นดื่มง่ายๆ ก่อนจะเดินเอาไปให้นาคตัวน้อยที่กำลังขวัญผวาอยู่
"มิต้องกลัวไป หากเจ้ากลับมิได้ ข้าจะพาเจ้ากลับเอง"ด้วยเพราะใจอ่อน ลำเภาจันทร์จึงเผลอกล่าวออกไปเช่นนั้น แต่หลังจากนั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ก็เที่ยงวันแล้ว ป่านนี้พญายักษ์คงจะรู้ตัวแล้วกระมังว่าเขาหนีออกมา
"เจ้าเป็นยักษ์หรือ ต แต่กลิ่นอายของเจ้าคล้ายกับ... อ.เออ "องค์ชายนาคตัวน้อยเลิกลัก เนื่องจากกลิ่นอายของอีกฝ่ายคล้ายกับมนุษย์นัก ซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ที่ตามล่าตน
"...ข้าเป็นมนุษย์"ลำเภาจันทร์เอ่ยตอบเสียงนิ่ง
นาคตัวน้อยที่ได้ยินเช่นนั้นก็เม้มปาก ในใจลังเลที่จะดื่มยาในมือของตน แต่เพราะตนเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งใจต้มให้ ด้วยความมิอยากให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจ นาคตัวน้อยจึงได้หลับตาแล้วยกขึ้นจิบอย่างรวดเร็ว แต่เพียงแค่เพียงได้จิบเล็กๆ องค์ชายนาคตัวน้อยก็รู้สึกเย็นสบายตัวขึ้นมาจึงได้จิบเรื่อยๆโดยมิรู้ตัวจนหมด
"..ขอบใจเจ้ามากเลยหนา"นาคตัวน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสขึ้นมากหลังจากที่ดื่มยาจนหมดแล้ว
"อืม"ลำเภาจันทร์พยักหน้าเบาๆ นัยน์ตาสีนิลมองสังเกตอาการของอีกฝ่ายตลอดเวลา เพื่อตรวจสอบว่าสมุนไพรในป่าต้องห้ามแห่งนี้ จะมีประสิทธิภาพมากกว่าสมุนไพรด้านนอกมากขนาดไหน ยิ่งพอเห็นว่ามันดีเกินคาด เขาก็ยิ่งสนใจ
จนคิดอย่างที่จะเข้ามาสำรวจในป่าแห่งนี้มากยิ่งขึ้น
"ขออภัยยิ่งนักที่ข้าแนะนำตัวเองช้า ข้ามีนามว่าธารนที เป็นองค์ชายลำดับที่ ๓ องค์ชายธารนทีแห่งน่านน้ำบาดาล แล้วเจ้าเล่ามีนามว่าอันใดหรือ?"
TBC