ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
ชาย-ชาย,ไทย,ย้อนยุค,รัก,แฟนตาซี,อ่านสบายๆ,พีเรียดไทย,พระเอกเป็นยักษ์,นายเองเป็นนักฆ่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,นิยายวาย,นาย๑๒,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลำเภาจันทร์เลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินสถานะของอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวเองกลับไป"ข้า ลำเภาจันทร์"
"ลำเภาจันทร์หรือ ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะนัก"ธารนทียิ้มกว้างเมื่อได้ยินนามของอีกฝ่าย ตั้งแต่เมื่อครู่นี้ ตนก็สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายจะมิทำร้ายตนอย่างแน่นอน อีกฝ่ายดูจะอายุใกล้ๆ กัน ธารนทีจึงอยากเป็นสหายกับอีกฝ่ายยิ่งนัก แต่เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ธารนทีก็รู้สึกขัดเขินที่จะเอ่ย เพราะนอกจากเผ่าพันธุ์เดียวกันแล้ว ตนก็มิเคยเป็นสหายกับเผ่าพันธุ์อื่นเลย"ร เรา สามารถเป็นสหายกันได้หรือไม่ลำเภาจันทร์"
"...."ลำเภาจันทร์เลิกคิ้วอีกครั้งเมื่อได้ยินอีกฝ่ายขอตนเป็นสหาย จะว่าไปตั้งแต่มาที่นี่ เขาเองก็ไม่เคยมีสหายเลยนอกจากพวกพี่ชาย ทั้งดูจากลักษณะนิสัยและแววตาแล้ว ถ้าคบหาอีกฝ่ายเป็นสหายก็ดูจะไม่ได้แย่อะไร ยิ่งเป็นองค์ชายนาค อาจจะมีประโยชน์ต่อตัวเขาในอนาคตด้วย แม้จะดูเห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยที่เขามองเห็นแต่ผลประโยชน์ แต่ถึงอย่างนั้นเขาเองก็ไม่ได้คิดที่จะเอาเปรียบอีกฝ่ายแต่อย่างใด หากเจ้าตัวมีอะไรให้ช่วยเหลือ เขาเองก็ยินดีที่จะช่วยสหายเช่นกัน
ถ้าธารนทีมิมาหักหลังกันก่อนล่ะนะ"ได้"
"จริงหรือ!"ธารนทียิ้มกว้างดีใจเมื่อตนได้สหายต่างเผ่าพันธุ์แล้ว
"อืม"ลำเภาจันทร์พยักหน้าเบาๆ ขณะดับกองไฟ
"ดีจัง ข้าล่ะนะ ฝันอยากที่จะมีสหายต่างเผ่าพันธุ์มานานแล้ว"
"...."
"แต่เพราะท่านพ่อเอาแต่ห้ามมิให้ข้าขึ้นมาบนผิวน้ำ ข้าจึงมิมีสหายต่างเผ่าเลย ...แต่ก่อนข้าเองก็มิเชื่อที่ว่าบนริมน้ำอันตรายนักจึงได้แอบออกจากเมืองบาดาลขึ้นมาเล่นบนผิวน้ำอยู่บ่อยๆ ทว่าวันก่อนโชคร้ายที่ข้าโดนลอบทำร้ายและพลัดหลงเข้ามาในทะเลสาบมืดมนแห่งหนึ่ง จากนั้นก็โดนพายุพัดสลบจนลอยมาติดอยู่ ณ ที่ตรงนี้"ธารนทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นสหายแล้ว ก็มิคิดปิดบังเรื่องราวของตัวเองอีก
"...รู้ทางกลับหรือไม่"ลำเภาจันทร์เอ่ยถาม ถึงจะเอ่ยปากบอกไปว่าจะไปส่งก็เถอะ แต่ถ้ามันไกลเกินไป เขาเองก็คงต้องไปขอพญายักษ์เพื่อให้อีกฝ่ายพานาคตนนี้ไปส่งแทนเท่านั้น
"ข้าพอจดจำเส้นทางกลับได้ เพราะพวกเราเผ่านาคมีสัญชาติในการกลับถิ่นที่อยู่อาศัย"
"อื้ม"ลำเภาจันทร์พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งล้างสมุนไพรที่ลำธารต่อ
"ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไรหรือ เขตยักษ์สำหรับมนุษย์แล้วอันตรายมากเลยหนา"
"ข้าอาศัยอยู่ในเมืองยักษ์"ลำเภาจันทร์มิปิดบัง เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายคงมิเกี่ยวข้องอะไรกับเมืองยักษ์ ดูเช่นตอนนี้ แค่เขาพูดว่าอยู่ในเมืองยักษ์อีกฝ่ายก็ตัวสั่นงึกๆ เป็นลูกงูไปเสียแล้ว
"อันใดนะ!?"ธารนทีตกใจ ก่อนจะนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้"ข้าเคยได้ยินมาว่านครอัสดงของพญายักษ์นามว่ารามสูร มีผลไม้ที่ทำให้ต่างเผ่าหรือแม้แต่เพศเดียวกันให้กำเนิดบุตรได้ หรือว่าเจ้าจะเป็นบุตรของยักษ์สักตนที่พบรักกับมนุษย์หรือ?"
"...."ลำเภาจันทร์ขมวดคิ้วไม่ตอบในหัวกำลังคิดไปถึงเรื่องผลไม้ที่ว่าอยู่ ตอนอ่านวรรณคดีเขาเองก็เคยอ่านเจอเรื่องนี้มา และถ้าไม่ได้ยินจากปากของนาคตรงหน้าอีก เขาเองก็คงลืมไปเสียแล้วว่ามีเรื่องเช่นนั้นอยู่
จะว่าไป ต้นไม้ของผลไม้ที่ว่ามันเป็นรูปลักษณะอย่างไรกันนะ เขาสำรวจรอบวังมาจนทั่วแล้วก็มิยักจะเคยเห็น จะมีก็แต่ต้นผลมะม่วงที่ดูธรรมดาๆ ที่เขาแอบไปเด็ดมากินอยู่บ่อยๆ ก็เท่านั้น เพราะขนมที่พญายักษ์หามาให้มันมีมิเพียงพอต่อความต้องการของเขา
"เจ้าเป็นหมอหรือ"ธารนทีที่เห็นสหายใบหน้าน่ารักงดงามตรงหน้ามิตอบ ก็คิดว่าตนเองต้องคิดถูกเป็นแน่ แต่สหายของตนคงมิอยากเอ่ยนัก ธารนทีจึงได้เปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นแทน
"...ใช่"ลำเภาจันทร์ก้มหน้าล้างสมุนไพรต่อ
"ถึงว่า เจ้าดูเก่งกาจมากๆ เลย ดูสิ บาดแผลของข้าดีขึ้นเยอะ อาการปวดเมื่อยเองก็เริ่มคลายลงแล้วเช่นกัน"ธารนทีเป็นเด็กที่อยากรู้อยากเห็น มีบ้างที่จะขี้อายกับคนแปลกหน้า แต่ทว่าถ้าได้รู้จักกันแล้ว ธารนทีก็เป็นเด็กที่ช่างพูดช่างถาม และไม่ได้มีนิสัยเย่อหยิ่งหรือถือตัวเลยสักนิด
ลำเภาจันทร์เองก็ถามบ้างตอบบ้าง เมื่อเห็นว่าคำถามไม่ได้รุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวจนเกินไป และหลังจากล้างสมุนไพรเสร็จ ลำเภาจันทร์ก็เอาขนมที่พกติดตัวมาด้วยออกจากกระเป๋า เขาทำการแบ่งให้สหายสองสามชิ้น จากนั้นพวกเขาก็เริ่มทานขนมหวานเพื่อรองท้องกัน
"อื้มมม อร่อยยิ่งนัก นี้สิหนาขนมของแดนมนุษย์ สมคำร่ำลือ"ธารนทีกินไปก็เอ่ยชมออกมาด้วยรอยยิ้มมีความสุข ในใจคิดว่าการขึ้นมาเล่นบนผิวน้ำครั้งนี้แม้จะเจอเรื่องที่น่ากลัวมากๆ มา แต่ทว่าพอได้มาเจอกับสหายเช่นลำเภาจันทร์ มันก็เป็นเรื่องที่ดีมากเลยจริงๆ แม้จะดูเย็นชาไปหน่อยแต่กับมีน้ำใจมาก
หลังจากทานขนมกันเสร็จ ลำเภาจันทร์ก็อุ้มสหายลงธารน้ำ
"เจ้ายังแปลงกายเป็นร่างมนุษย์มิได้หรือ"ลำเภาจันทร์เอ่ยถามสหายนาคที่กำลังนอนหงายท้องลอยอยู่บนผิวน้ำสบายใจ
"ข้ายังแปลงกายมิได้ เพราะจิตบำเพ็ญของข้ายังมีมิเพียงพอน่ะ"ธารนทีเอ่ยตอบสหายด้วยน้ำเสียงสดใส
ลำเภาจันทร์พยักหน้าเบาๆ ก่อนสักพักจะสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง ใบหน้างดงามหันขวัก ก่อนจะกระโดดหลบคลื่นน้ำที่โจมตีมาได้อย่างเฉียดฉิว
"เจ้ามนุษย์! อย่าบังอาจมาแตะต้องน้องชายของข้า!!"
บุรุษร่างกายสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้านลอยขึ้นมาจากผิวน้ำ พร้อมทั้งใช้มือปัดแรงดันน้ำไปทางมนุษย์ร่างเล็กอย่างมิคิดลังเล และเพราะมันมีขนาดที่ใหญ่จนเกินไป ลำเภาจันทร์จึงได้หลบมันมิทัน
ธารนทีตระหนกตกใจและตามสถานการณ์ตรงหน้ามิทัน ก่อนจะเบิกตาโตเมื่อเห็นสหายของตนปะทะเข้ากับแรงดันน้ำมหาศาลของผู้เป็นพี่ชายเข้าอย่างจัง
"ลำเภาจันทร์!! ไม่นะ! ท่านพี่!! นั้นคือสหายของข้า! ท่านอย่าทำร้ายเขา!!"ธารนทีตะเกียกตะกายขึ้นฝั่งเพื่อเข้าไปดูสหายที่กำลังนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งกับพื้นพร้อมกระอักเลือดออกมาคำโต นาคตัวน้อยที่เห็นสหายบาดเจ็บก็น้ำตาคลอ ก่อนจะหันมองพี่ชายคนรองที่ไม่แม้แต่จะถามไถ่ตนด้วยสายตาโกรธเคืองปนตัดพ้อ
นาคหนุ่มที่เห็นน้องชายตัวน้อยมองมาอย่างตัดพ้อก็ชะงัก ก่อนจะมองไปยังมนุษย์ร่างเล็ก ที่ตอนนี้กำลังมองมาทางตนด้วยสีหน้ามิพอใจ ทั้งรอบกายเองก็แผ่รังสีน่ากลัวออกมาแบบมิปิดบัง
ลำเภาจันทร์มองอีกฝ่ายนิ่งๆ มือเรียวยกขึ้นมาเช็ดมุมปากก่อนจะค่อยๆ ยืนขึ้นช้าๆ และข้างๆ เองก็มีสหายที่ถามไถ่และมองมาอย่างเป็นห่วง
"ลำเภาจันทร์เจ้าเป็นอันใดหรือไม่ เจ็บมากหรือไม่"ธารนทีมองสำรวจสหายไม่วางตา แม้จะพึ่งเป็นสหายกัน แต่ตนกับชื่นชอบสหายคนนี้มากนัก และอยากที่จะเป็นสหายด้วยกันตลอดไป
"ข้ามิเป็นอันใด"ลำเภาจันทร์ตอบสหายเสียงเรียบ แต่ทว่านัยน์ตาสีนิลกับจ้องมองไปยังนาคหนุ่มตาเขม็ง"ท่านมิมีกะไรจะเอ่ยเลยรึ"
"...ข้า"นาคหนุ่มอึกอักที่จะต้องเอ่ยขอโทษมนุษย์ แต่เพราะดูเหมือนตนจะผิดจริงๆ จึงได้ยอมเอ่ยขอโทษออกไป"ข้าขออภัยเจ้า ข้ากระทำบุ่มบ่ามเกินไป"
"ท่านพี่ทำร้ายสหายของข้า มิคิดว่าควรจะให้สิ่งใดปลอบใจเลยหรือ"ธารนทีทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชายคนรอง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
"เช่นนั้นสิ่งนี่ เจ้าช่วยรับไว้ด้วย มันคือน้ำศักดิ์สิทธิ์ใต้บาดาลของเมืองเรา หากดื่มไปแล้ว เชื่อกันว่าสามารถทำให้คนที่ใกล้ตาย ฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้อีกครั้ง"นาคหนุ่มหยิบขวดแก้วใสลักษณะงดงามออกมาจากอกเสื้อ ก่อนจะเดินเอาไปให้เด็กน้อยมนุษย์"ดูแล้วเจ้าคงเป็นคนที่ช่วยน้องชายของข้าไว้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ข้าทำอะไรโดยมิยั้งคิด สิ่งนี้หวังว่าจะสามารถทดแทนความผิดของข้าได้"
"..."ลำเภาจันทร์ไม่ตอบ มือเรียวยื่นไปรับขวดแก้วใสมาอย่างสนใจ ถ้าถามว่าเขาโกรธหรือไม่ เขาเองก็คงต้องตอบตามตรงว่าโกรธมาก แต่ทว่าในเมื่ออีกฝ่ายขอโทษแล้ว และเขาเองก็ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร อีกอย่างอีกฝ่ายก็คงแค่เป็นห่วงน้องชายที่หายตัวไป ทั้งยังในสถานการณ์ที่โดนมนุษย์ทำร้าย หากจะเข้าใจผิดก็คงมิแปลก"อืม ข้าให้อภัยท่าน"
"จริงรึ ขอบใจเจ้ามาก"นาคหนุ่มยิ้มยินดี ก่อนจะหันไปมองน้องชายที่ยังคงทำหน้ามุ่ยกอดอกใส่ตนอยู่"ธารนที ท่านพ่อกับท่านแม่ และพี่ใหญ่ของเจ้าเป็นห่วงเจ้ามาก พวกเราต้องรีบกลับเมืองบาดาลกันแล้วหนา"
"ต แต่ข้า.."ธารนทีที่ได้ยินเช่นนั้นมีท่าทีมิยินยอม
"กลับเถอะ ข้าเองก็ต้องรีบกลับเช่นกัน"ลำเภาจันทร์เอ่ยกับสหาย ยามนี้มิรู้ว่าพญายักษ์จะอกแตกตายแล้วหรือไม่ เมื่อรู้ว่าเขาหายตัวไปนานเช่นนี้
"เราจะได้เจอกันอีกหรือไม่"ธารนทีเอ่ยถามเสียงเศร้าพร้อมกับก้มหน้ามองพื้น
"หากมีวาสนา พวกเราย่อมต้องได้พบกันอีก"ลำเภาจันทร์เอ่ย
"ใช่แล้ว หากพวกเจ้ามีวาสนาต่อกัน สักวันย่อมต้องได้พบกันอีกแน่"นาคหนุ่มเอ่ยโน้มน้าวน้องชายด้วยอีกคน
"ก็ได้ ข้ากลับก็ได้"ธารนทียอมกลับแต่โดยดี แต่ก็ยังคงเอ่ยเสียงเศร้าอยู่
หลังจากร่ำลากันกับสหาย ลำเภาจันทร์ก็เก็บขวดแก้วที่พึ่งได้มาใส่กระเป๋า ก่อนจะเร่งออกเดินทางกลับวังในทันที
และเมื่อนึกถึงสถานการณ์ภายในวัง เขาเองก็อดเครียดมิได้จริงๆ เขามิรู้ว่ายักษาตนนั้นคิดจะทำอะไรกันแน่ และเหตุใดจึงคิดจะทำร้ายเขา พวกมันต้องการที่จะจับเขากินหรือ หรือต้องการใช้เขาต่อรองกับพญายักษ์
...หลังจากนี้ เขาคงต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้นแล้ว
และเมื่อเดินออกมาจนเกือบจะออกจากชายป่า ลำเภาจันทร์ก็ปะทะเข้ากับพญายักษ์ ที่อยู่ในร่างยักษาดูบ้าคลั่งเข้าเสียก่อน
"พ่อลำเภา!!"
TBC
