ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
ชาย-ชาย,ไทย,ย้อนยุค,รัก,แฟนตาซี,อ่านสบายๆ,พีเรียดไทย,พระเอกเป็นยักษ์,นายเองเป็นนักฆ่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,นิยายวาย,นาย๑๒,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
ผู้แต่ง
Jring.
เรื่องย่อ
เทาเภา นักฆ่าหนุ่มมากความสามารถที่อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน
เขาเป็นน้องเล็กสุดที่มีชื่อว่า ลำเภาจันทร์
น่าแปลกที่พวกเขาทั้ง ๑๒ คนนั้นเป็นบุรุษทั้งๆที่ตามเนื้อหาแล้วควรเป็นสตรี
หลังจากที่โดนท่านพ่อและท่านแม่ทอดทิ้งไว้ในป่า ลำเภาจันทร์ก็บังเอิญเดินไปพบเข้ากับพญายักษ์
จากวันนั้นคนงามก็โดนพญายักษาตัวใหญ่ไล่ตามวอแวไม่เลิก
"ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย"
เอาเถอะ ยังไงเสียเด็กๆทั้ง ๑๑ คนที่ถึงแม้ว่าจะมีอายุมากกว่าเขาแค่ ๑ หรือ ๒ วิ แต่เขาที่มีจิตวิญญาณที่โตกว่าจะดูแลไม่ให้สูญเสียลูกตาเหมือนกับเนื้อเรื่องในวรรณคดีเอง
ถ้าทำตัวดีล่ะนะ
พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
นัยน์ตาคมเหลือบมองขึ้นไปที่ประตู ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงดุดัน "เข้ามา"
"ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ" ตุลย์ลูกน้องอีกตนของศวุตย์และแพทย์ยักษ์หนุ่มโค้งคำนับผู้เป็นใหญ่
"ลุกขึ้น" เสียงเข้มสั่งผู้ใต้อาณัติ ก่อนจะเอ่ยเข้าเรื่อง "นายทหารตุลย์ เจ้าจงยกทัพกำลังทหาร ๑๕๐,๐๐๐ นายไปที่เขตทิศตะวันตกเฉียงใต้"
"พ่ะย่ะค่ะ" ตุลย์โค้งคำนับ ก่อนจะรีบไปจัดกองกำลังและเร่งออกเดินทาง
"อรัณย์ สมุนไพรที่พ่อลำเภาให้เจ้าไปหา เจ้าได้มาครบหรือไม่ และได้มาในจำนวนเท่าใด" พญารามสูรเอ่ยถามคนที่เหลืออยู่ในห้อง
"กระหม่อมได้มาเกือบครบในจำนวนอย่างละหลายกระสอบพ่ะย่ะค่ะ มีเพียงสมุนไพรหายากที่กระหม่อมมิสามารถหาได้ในเวลาอันสั้นพ่ะย่ะค่ะ" อรัณย์กล่าวกับนายเหนือหัวเสียงเครียด
"รีบเสีย วันพรุ่งเจ้าต้องร่ำเรียนวิธีการทำยาฆ่าไข่ปรสิตกับพ่อลำเภา ทำในจำนวนที่มากหน่อย เพราะยักษ์ที่โดนควบคุมด้วยวิธีสกปรกเช่นนี้มีจำนวนมากมายนัก"
"พ่ะย่ะค่ะ" อรัณย์โค้งคำนับ
"ไปได้แล้ว"
"ทูลลาพ่ะย่ะค่ะ"
หลังแพทย์ยักษ์ตนสนิทออกไป พญารามสูรก็ใคร่ครวญสถานการณ์ทุกอย่างที่อาจจะเกิดขึ้น ยิ่ง ๒-๓ วันก่อนตนได้ยินมาว่าพวกมันอาจจะทำอะไรมิดีกับพ่อลำเภาและกลุ่มพี่น้องของอีกฝ่าย พญายักษ์ก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจ
พญารามสูรมิรู้จุดประสงค์ที่พวกมันต้องการจากเด็กน้อยมนุษย์ของตน หากพวกมันวางแผนเพื่อโค่นบัลลังก์ ตนก็ยังพอเข้าใจได้ แต่ทว่าทุกอย่างที่พวกมันวางแผน ราวกับว่าจงใจล่อให้ตนออกจากวังหลวงเสียอย่างนั้น เพราะหากเกิดสงครามขึ้น ทหารในวังก็จะน้อยลง รวมถึงพญาอสุราที่เป็นราชาก็ต้องออกไปสู้รบเพื่อปกป้องแผ่นดินด้วยเช่นกัน
การกระทำของพวกมันดูเจาะจงเกินไปเหมือนการล่อเสือออกจากถ้ำ หากหลงกลเดินตามแผน ดวงใจของตนก็รู้สึกเจ็บช้ำราวกับว่าจะสูญเสียสิ่งล้ำค่าไป
"มิว่ามึงจะต้องการคนของกูไปทำสิ่งใด กูก็จะมิมีวันให้มึงได้สมหวังทั้งนั้น ไอ้สุทัศน์ ไอ้น้องอกตัญญู"
คืนวันนั้นมีข่าวสงครามเกิดขึ้นอย่างกะทันหันที่เขตชายแดนทั้งสองฝั่งของนคร สร้างความแตกตื่นให้แก่ชาวบ้านมิน้อย โชคดีที่ผู้ปกครองนครรับมือกับสถานการณ์ได้อย่างรอบคอบ
พญารามสูรเดินทางไปสู้รบที่เขตชายแดนฝั่งตะวันตกเฉียงใต้อย่างฉับพลัน เพราะมิว่าอย่างไรผู้เป็นราชาก็ต้องนำทัพเพื่อเป็นขวัญกำลังใจให้แก่ทหารรวมถึงประชาชน
สิ่งนี้สร้างความพอใจให้กับสุทัศน์หรือขุนพลหน่วยที่ ๑ มิน้อยที่พี่ชายต่างมารดาเดินตามแผนที่ตนวางไว้
เมื่อกองกำลังทหารในวังน้อยลง การรักษาความปลอดภัยก็น้อยลงเช่นกัน ทั้งเจ้าของวังก็มิอยู่ จึงเปิดโอกาสให้สุทัศน์จับตัวพวกเด็กมนุษย์มาทำยาอายุวัฒนะได้โดยง่าย
ยิ่งช่วงนี้สุทัศน์เห็นพี่ชายต่างมารดาดูจะสนใจและใส่ใจมนุษย์ตัวเล็กเป็นพิเศษ สุทัศน์ก็ยิ่งอยากจะพรากความรู้สึกนั้นของอีกฝ่ายให้รู้สึกเจ็บปวด ตนอยากจะให้รามสูรรับรู้ถึงการสูญเสียเช่นตนบ้าง
ยามที่ตนได้ยาอายุวัฒนะไว้ในครอบครอง กองกำลังของพี่ชายต่างมารดาก็คงจะอ่อนแอจากศึกสงครามมิน้อย ซึ่งมันเป็นโอกาสดีที่ตนจะได้สังหารอีกฝ่าย
"ข้าจะทวงสิ่งที่สมควรเป็นของข้า สิ่งที่ข้าผู้นี้สมควรได้รับ มิใช่ท่าน ท่านพี่ ท่านเกิดมาก็ล้วนมีทุกสิ่งมาประเคนให้ท่านอยู่เสมอ ช่างต่างจากข้าลิบลับนัก"
เช้าวันต่อมา
"องค์ชายจะไปที่หอคอยแพทย์หรือเพคะ" ผ่องเอ่ยถามองค์ชายของนางเสียงอ่อนโยน ในขณะที่แต่งพระวรกายให้ด้วยความประณีต
"ใช่ ข้าจะไปทำยาฆ่าไข่ปรสิต ยิ่งเสร็จเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี" ลำเภาจันทร์เอ่ย ขณะยืนให้สาวใช้ทั้งสองของตนแต่งตัวให้ที่หน้ากระจก "ขุนทัพหน่วย ๒ เป็นเช่นไรบ้าง"
"เขาอาการดีขึ้นมากเลยเพคะ ยามตื่นขึ้นมาเขากล่าวว่ารู้สึกสบายตัวขึ้นมาก สามารถเดินเหินได้แล้ว แต่ก็ยังคงต้องนอนแช่น้ำสมุนไพรทุกวันตามที่องค์ชายรับสั่งจนกว่าจะฆ่าไข่ปรสิตได้เพคะ" เปรมเอ่ยตอบองค์ชายของนางด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี พร้อมกับจัดทรงผมและเครื่องประดับให้เข้าที่ "องค์ชายของหม่อมฉันงดงามที่สุดเลยเพคะ"
"...ขอบใจพวกเจ้ามาก" ลำเภาจันทร์เอ่ยกับทั้งคู่ นัยน์ตากลมโตสีนิลเรียบนิ่งมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องนอน วันนี้ผ้าโจงกระเบนของเขาเป็นสีแดงเลือดหมู มีลวดลายสีทองเข้ากับสีผิวขาวผ่องของเขาเป็นอย่างดี ส่วนเครื่องประดับทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นต่างหู สร้อยข้อมือข้อแขน ต่างก็มีทับทิมฝังประดับอยู่ ดูงดงามเข้ากับผ้าโจงกระเบนมาก ทั้งเสื้อที่สวมก็ยังเป็นสีขาวบริสุทธิ์ดูเข้ารูปเป็นอย่างดี มวยผมเกล้าขึ้นปล่อยปลายด้านหน้าเล็กน้อยจึงยิ่งเสริมให้ใบหน้าน่ารักมากขึ้นไปอีก "....เหมือนกุมารเลย"
"อันใดนะเพคะ" ผ่องเอ่ยถามเมื่อได้ยินมิชัด
"เปล่า" ลำเภาจันทร์ส่ายหน้าเบาๆ แม้จะคิดว่าเหมือน แต่การแต่งตัวเช่นนี้ก็เสริมให้เขาดูดีและน่ามองขึ้นไม่น้อย เพราะของสีแดงนั้นช่วยขับให้ผิวกายของเขาผ่องขึ้นมากเลยทีเดียว "ไปกันเถอะ"
"เพคะ/เพคะ"
หลังจากที่พวกเขาทั้งสามคนออกจากห้องก็พากันตรงไปที่หอคอยแพทย์หลวงทันที
"ในวังวันนี้ เหตุใดจึงเงียบชอบกล" ลำเภาจันทร์เอ่ยพึมพำกับตัวเองพร้อมกับมองสำรวจรอบๆ เขาสังหรณ์ใจว่าต้องเกิดเรื่องอะไรสักอย่างขึ้นมาแน่ "เฮ่อ เมื่อไหร่เรื่องจะจบนะ"
เขาเองก็อยากจะอยู่อย่างสงบๆ
อยู่ในเมืองยักษ์ก็น่าหวาดหวั่นมากพอแล้ว เขายังต้องมาคอยระแวงยักษ์ที่ไม่ประสงค์ดีอีกหรือ
เมื่อเดินทางมาถึงหอคอยแพทย์ ลำเภาจันทร์ก็เห็นว่ามีหญิงสาวออกมายืนรอต้อนรับเขาอยู่ นางมีชื่อว่าช่อแก้ว เป็นภรรยาของอรัณย์
"เชิญองค์ชายเพคะ สามีของหม่อมชั้นรออยู่ที่ห้องเพคะ" นางผายมือ
"อื้ม" ลำเภาจันทร์พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปในทิศทางที่นางกล่าว เมื่อเข้าไปในห้องก็เห็นกองสมุนไพรที่ถูกจัดเป็นระเบียบและใส่กล่องไว้อย่างดี
"องค์ชาย กระหม่อมขออภัยที่มิได้ออกไปต้อนรับด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ" อรัณย์รีบลุกขึ้นพร้อมกับทำความเคารพ
"...มิต้องมากพิธี รีบมาทำยากันเถอะ" ลำเภาจันทร์มองสำรวจยักษ์แพทย์หนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวแล้วเดินไปตรวจสอบสมุนไพร ดูท่าอีกฝ่ายคงจะไม่ได้นอนมาทั้งคืน สังเกตจากขอบตาที่ดำและดวงตาที่ล้า ช่างดูอิดโรยนัก
"สมุนไพรใช้ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ" อรัณย์เอ่ยถามพระโอรสองค์เล็กที่กำลังเดินตรวจสอบสมุนไพรด้วยท่าทีสนใจ "แต่กระหม่อมทรงหาสมุนไพรหายากมาได้เพียงน้อยนิดเท่านั้นเองพ่ะย่ะค่ะ ต้องขออภัยด้วย "
"มิเป็นอันใด แล้วปรสิตพวกนั้นล่ะ" ลำเภาจันทร์หมายถึงปรสิตที่เขาใช้ให้เอามันไปตากแดด
"อยู่ในนี้เพคะ" ช่อแก้วเอ่ยพร้อมกับเดินไปหยิบถังไม้ที่ด้านในเต็มไปด้วยปรสิตที่แห้งแล้วออกมา นางเองก็แอบสงสัยอยู่เช่นกันว่าปรสิตพวกนี้จะสามารถทำยาฆ่าไข่ปรสิตได้จริงหรือ
"ดี เช่นนั้นพวกเจ้ามาช่วยข้าบดพวกมันเสีย" ลำเภาจันทร์หันไปเอ่ยกับสาวใช้ทั้งสองของตน
"เพคะ/เพคะ"
TBC