ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
ชาย-ชาย,ไทย,ย้อนยุค,รัก,แฟนตาซี,อ่านสบายๆ,พีเรียดไทย,พระเอกเป็นยักษ์,นายเองเป็นนักฆ่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,นิยายวาย,นาย๑๒,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
ผู้แต่ง
Jring.
เรื่องย่อ
เทาเภา นักฆ่าหนุ่มมากความสามารถที่อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน
เขาเป็นน้องเล็กสุดที่มีชื่อว่า ลำเภาจันทร์
น่าแปลกที่พวกเขาทั้ง ๑๒ คนนั้นเป็นบุรุษทั้งๆที่ตามเนื้อหาแล้วควรเป็นสตรี
หลังจากที่โดนท่านพ่อและท่านแม่ทอดทิ้งไว้ในป่า ลำเภาจันทร์ก็บังเอิญเดินไปพบเข้ากับพญายักษ์
จากวันนั้นคนงามก็โดนพญายักษาตัวใหญ่ไล่ตามวอแวไม่เลิก
"ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย"
เอาเถอะ ยังไงเสียเด็กๆทั้ง ๑๑ คนที่ถึงแม้ว่าจะมีอายุมากกว่าเขาแค่ ๑ หรือ ๒ วิ แต่เขาที่มีจิตวิญญาณที่โตกว่าจะดูแลไม่ให้สูญเสียลูกตาเหมือนกับเนื้อเรื่องในวรรณคดีเอง
ถ้าทำตัวดีล่ะนะ
พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
เวลาผ่านไปจนตกเย็น หลังจากที่รับประทานมื้อเย็นเสร็จ ลำเภาจันทร์และสาวใช้ทั้งสองก็มาอยู่ในห้องบรรทมของตรีไตร
ทั้งเปรมและผ่องตั้งใจที่จะปรนนิบัติพระโอรสของพวกนางให้เรียบร้อยเสียก่อน แล้วจึงจะออกไปพักที่ห้องพักของบ่าว ซึ่งแม่นมได้จัดเตรียมไว้ให้พวกนางแล้ว
ลำเภาจันทร์มองสำรวจห้องบรรทมของพี่ชายคนที่ ๓ เงียบๆ ห้องของอีกฝ่ายมีขนาดที่กว้างขวางอยู่พอสมควร แม้จะไม่ใหญ่เท่าห้องของเขา แต่ก็สมฐานะองค์ชายของเจ้านคร เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องเรียบหรูดูดี เตียงนอนเองก็กว้างขวางเพียงพอให้ทั้งเขาและพี่ชายนอนได้อย่างสบาย
"จ เจ้าจะอาบน้ำก่อนเลยก็ได้นะ ม แม่นมบานชื่นเตรียมไว้ให้แล้ว เจ้าสามารถอาบก่อนข้าได้เลย" ตรีไตรก้มหน้าก้มตาเอ่ยกับน้องชายคนเล็ก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลล่อกแล่กเวลามองน้องชายกับสาวใช้ทั้งสอง
"...ขอรับ" ลำเภาจันทร์ไม่ปฏิเสธน้ำใจของอีกฝ่าย มุ่งตรงเข้าไปอาบน้ำทันทีหลังจากที่เสียเหงื่อมาตลอดทั้งวัน และเมื่ออาบเสร็จเขาก็ให้เปรมเปลี่ยนน้ำให้พี่ชาย และให้ผ่องมาแต่งตัวหวีผมให้ตัวเอง
ตรีไตรมองสาวใช้ทั้งสองที่คอยปรนนิบัติน้องชายของตนอย่างเป็นธรรมชาติ ในหมู่พวกเขาพี่น้องทั้ง ๑๒ คน มีเพียงแค่ลำเภาจันทร์เท่านั้นที่มีสาวใช้ส่วนตัวไว้คอยรับใช้ข้างกาย
ตรีไตรได้ยินเบญจและทศรักษ์เอ่ยถึงเรื่องนี้บ่อยๆ เพราะทั้งคู่อยากจะมีสาวใช้ไว้คอยอยู่ข้างกายบ้าง เวลาหยิบจับอะไรจะได้ง่ายดายขึ้น แต่สำหรับเขาที่เป็นคนขี้อายและไม่ค่อยกล้าสู้หน้าผู้ใดนัก จึงมิค่อยอยากได้เท่าใดเพราะกลัวจะอึดอัดกัน
และหลังจากตรีไตรและลำเภาจันทร์เตรียมตัวเข้านอนกันเรียบร้อยแล้ว สาวใช้ทั้งสองก็พากันกล่าวทูลลา
"ราตรีสวัสดิ์เพคะองค์ชาย/ราตรีสวัสดิ์เพคะองค์ชาย"
"ฝันดีเช่นกัน" ลำเภาจันทร์เอ่ยตอบกลับพวกนาง
เมื่อเปรมและผ่องเดินออกไป บรรยากาศภายในห้องที่เหลือเพียงแค่ลำเภาจันทร์และตรีไตรจึงเริ่มอึดอัดและเงียบงัน เนื่องจากพวกเขาต่างก็เป็นคนไม่ค่อยพูดกันทั้งคู่
"...นอนกันเถอะขอรับ" ลำเภาจันทร์เอ่ยเสียงนิ่งตามปกติ ก่อนจะเดินไปนั่งรอพี่ชายที่เตียง
"ช เช่นนั้น ข้าจะไปปิดไฟแล้วหนา" ตรีไตรที่ยืนตัวเกร็งอยู่สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทีงกๆ เงิ่นๆ
"...ขอรับ" ลำเภาจันทร์ตอบเสียงเบา นัยน์ตากลมโตสีนิล เหลือบมองตามพี่ชายที่ค่อยๆ เดินไปปิดไฟ ก่อนจะเดินมานอนที่เตียงอย่างกล้าๆ กลัวๆ เขาเห็นเช่นนั้นก็เอนตัวลงนอนบ้าง แต่ทว่าก็นอนไม่หลับ และดูเหมือนพี่ชายคนที่ ๓ ของเขาเองก็นอนไม่หลับเช่นกัน
"พี่กลัวข้ามากเลยหรือ?" ลำเภาจันทร์ถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ จนทำให้คนที่นอนข้างๆ สะดุ้งเล็กน้อย
"ก ก็กลัว" ตรีไตรตอบเสียงสั่น
"...ทำไมถึงกลัว" ลำเภาจันทร์เอ่ยถามต่อ "ข้าเคยทำร้ายหรือเคยหาเรื่องพี่หรือ"
"ม มิใช่นะ พ..เพียงแต่.." ตรีไตรเม้มปาก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเริ่มล่อกแล่กไปมาอีกครั้งเพราะมิกล้าเอ่ย
"กลัวที่ข้าเคยขู่พี่เมื่อตอนยังเด็กหรือ ตอนนั้นพวกเรามีอายุแค่เพียง ๒ ขวบ และตอนนี้ก็ผ่านมา ๑๐ ปีแล้ว พี่ยังมิหายโกรธข้าอีกหรือ" ลำเภาจันทร์เอ่ยต่อเมื่อเห็นว่าพี่ชายยังคงเงียบ
"ข..ข้ามิได้โกรธเจ้าเลยหนา ทั้งเรื่องนั้นข้าก็ลืมไปนานแล้ว" ตรีไตรตอบเสียงแผ่วเบา "ท ที่ข้าหวาดกลัวเจ้าก็เป็นเพราะ ...เมื่อตอนยังเด็ก ข้ามักจะฝันเห็นอะไรแปลกๆ อยู่บ่อยครั้ง มันน่ากลัวมาก ทั้งเลือด ทั้งเสียงร้อง มันสมจริงและน่ากลัวไปหมด ในฝันมีคนผู้หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางศพมากมาย คนผู้นั้นฆ่าคนโดยที่ตาไม่กะพริบ รอบตัวและบรรยากาศเองก็น่ากลัว... บรรยากาศเหมือนกันกับเจ้า ทั้งแววตาก็ใช่"
"...." ลำเภาจันทร์นิ่งเงียบฟังสิ่งที่พี่ชายคนที่ ๓ เอ่ย ในหัวก็คิดประมวลผลตามไปด้วย "จำหน้าของคนผู้นั้นได้หรือไม่"
"จ..จำได้ ใบหน้าของเขางดงามนัก" ตรีไตรเอ่ยเสียงเบา ในแววตามีความซับซ้อนซ่อนอยู่ แม้ภาพในฝันจะน่าหวาดไหวมาก แต่ทว่าตนกลับมีความรู้สึกผิดขึ้นมาในใจลึกๆ จนเกินอาการกลัวที่จะเข้าใกล้น้องชายผู้นี้
"ช่วงนี้พี่ยังฝันถึงมันอยู่หรือไม่" ลำเภาจันทร์ถาม เพราะว่าฝันเรื่องน่ากลัวแบบนี้หรือเปล่านะ พี่ชายของเขาถึงได้ร้องไห้และดูขี้แยอยู่ตลอดเวลา
ลำเภาจันทร์เริ่มสนใจจึงแอบเหลือบมองพี่ชาย และแอบสำรวจอีกฝ่ายในความมืดที่มีแสงจันทร์สลัวๆ ส่องเข้ามา
"มิฝันแล้ว นานๆ ครั้งข้าถึงจะฝัน แต่พอตื่นขึ้นมาข้าก็ลืมมันไปเสียหมด จำได้เพียงเลือนรางและความน่ากลัวของฝันเท่านั้น" ตรีไตรเอ่ย ทุกครั้งที่ตนตื่นมาหลังจากฝันเรื่องน่ากลัว เขาก็มักจะร้องไห้ออกมาตลอดด้วยความเจ็บปวด
แม้พี่ชายคนโตจะคอยรับฟังอยู่เสมอ แต่ตนก็รู้ตัวดีว่ามันคงเป็นเพียงเรื่องไร้สาระสำหรับผู้อื่น ดังนั้นจึงมีมิบ่อยนักที่ตรีไตรจะยอมเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง
"ที่พี่กลัวข้า เพราะคิดว่าข้าเป็นคนในฝันหรือ" ลำเภาจันทร์เอ่ยถามออกมาตรงๆ
"เปล่า ..ข้าแค่ ..รู้สึกว่าเจ้าเหมือนคนในฝันมิมีผิด" ตรีไตรเอ่ยตอบเสียงเบา ก่อนเรียวแขนจะกระชับผ้าห่มแน่นยิ่งขึ้น "ต แต่ที่ผ่านมา ..ที่ข้าแสดงออกเช่นนั้น มิใช่ว่าข้าโกรธหรือมิชอบเจ้าหรอกหนา เจ้าใจดีมาก ทั้งยังแบ่งขนมให้ข้ากินบ่อยๆ ..เพียงแต่ ข้ามิรู้ว่าจะพูดคุยอะไรกับเจ้าดี ...ทั้งมิมีจังหวะเข้าหา
"...ข้าขอโทษที่เคยเอ่ยข่มขู่พี่เมื่อตอนนั้นนะขอรับ" ลำเภาจันทร์ขอโทษพี่ชายคนที่ ๓ ด้วยน้ำเสียงจริงจังและรู้สึกผิด ต่อให้อีกฝ่ายจะเอ่ยว่าลืมเรื่องนั้นไปแล้ว แต่สำหรับเขาความผิดนั้นก็ยังคงมีอยู่ดี
"ม มิเป็นอันใด เจ้าอย่าได้คิดมากไปเลย" ตรีไตรรีบกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงลนลาน ด้วยมิคิดว่าน้องชายคนเล็กจะเอ่ยขอโทษตนเช่นนี้ "ข ข้าเองก็ขอโทษเจ้าด้วยเช่นกัน ที่ทำให้เจ้าต้องทุกข์ใจ"
"...ขอรับ" ลำเภาจันทร์ตอบรับ พร้อมกับมองอีกฝ่ายเงียบๆ จะว่าไปเขาเองก็รู้สึกคุ้นเคยกับพี่ชายคนนี้มากเหมือนกัน ยิ่งพอได้ใกล้ชิดและเริ่มที่จะสังเกตอย่างจริงจัง เขาก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
"หาวว ยามนี้มืดมากแล้ว เช่นนั้นพวกเรารีบมานอนกันเถอะหนา" ตรีไตรเอ่ยด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เขามีความสุขมากเมื่อรู้สึกว่าตนนั้นสนิทกับน้องชายคนเล็กมากขึ้น ทั้งพอได้เอ่ยเรื่องราวทุกข์ใจที่เก็บซ่อนไว้มานาน มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกสบายใจ "ราตรีสวัสดิ์นะลำเภาจันทร์"
"ราตรีสวัสดิ์เช่นกันขอรับ"
ผ่านไปสักพัก ลำเภาจันทร์ก็สังเกตเห็นว่าลมหายใจของพี่ชายคนที่ ๓ เริ่มสม่ำเสมอ เสียงลมหายใจที่ดังเข้าออกเป็นจังหวะบ่งบอกว่าเจ้าตัวหลับสนิทแล้ว
พรึ่บ~
ตรีไตรพลิกตัวหันหลังอย่างไม่รู้ตัว คืนนี้เป็นคืนแรกที่เขานอนหลับฝันดี ริมฝีปากเล็กๆ อมยิ้มน้อยๆ
"!!?" ลำเภาจันทร์เบิกตากว้างท่ามกลางความมืดมิด ไม่ใช่เพราะพี่ชายขยับตัว แต่เป็นเพราะเขาบังเอิญเห็นไฝ ๒ จุดที่หลังหูของอีกฝ่ายตอนขยับตัวพอดีต่างหาก
...ตำแหน่งไฝตรงนั้นมัน...!?
TBC