ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์

นาย๑๒ - 32 รู้จุดมุ่งหมายของพวกมัน โดย Jring. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,ไทย,ย้อนยุค,รัก,แฟนตาซี,อ่านสบายๆ,พีเรียดไทย,พระเอกเป็นยักษ์,นายเองเป็นนักฆ่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,นิยายวาย,นาย๑๒,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

นาย๑๒

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

ชาย-ชาย,ไทย,ย้อนยุค,รัก,แฟนตาซี

แท็คที่เกี่ยวข้อง

อ่านสบายๆ,พีเรียดไทย,พระเอกเป็นยักษ์,นายเองเป็นนักฆ่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,นิยายวาย,นาย๑๒,#BL

รายละเอียด

นาย๑๒ โดย Jring. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์

ผู้แต่ง

Jring.

เรื่องย่อ

เทาเภา นักฆ่าหนุ่มมากความสามารถที่อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน 


เขาเป็นน้องเล็กสุดที่มีชื่อว่า ลำเภาจันทร์

น่าแปลกที่พวกเขาทั้ง ๑๒ คนนั้นเป็นบุรุษทั้งๆที่ตามเนื้อหาแล้วควรเป็นสตรี



หลังจากที่โดนท่านพ่อและท่านแม่ทอดทิ้งไว้ในป่า ลำเภาจันทร์ก็บังเอิญเดินไปพบเข้ากับพญายักษ์

จากวันนั้นคนงามก็โดนพญายักษาตัวใหญ่ไล่ตามวอแวไม่เลิก

 

"ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย"



เอาเถอะ ยังไงเสียเด็กๆทั้ง ๑๑ คนที่ถึงแม้ว่าจะมีอายุมากกว่าเขาแค่ ๑ หรือ ๒ วิ แต่เขาที่มีจิตวิญญาณที่โตกว่าจะดูแลไม่ให้สูญเสียลูกตาเหมือนกับเนื้อเรื่องในวรรณคดีเอง

ถ้าทำตัวดีล่ะนะ



พญารามสูร×ลำเภาจันทร์

สารบัญ

นาย๑๒-1. โลกใบใหม่,นาย๑๒-2 ตลาดท่าจันทคาม,นาย๑๒-3. การเติบโต,นาย๑๒-4 ผู้ใดมาเกี้ยวน้องเภาของข้า!,นาย๑๒-5 ท่านพ่อโดนยึดเกวียน,นาย๑๒-6 โดนทิ้งอีกครั้งก็พบเจอเข้ากับยักษา,นาย๑๒-7 กลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย,นาย๑๒-8 คิดเลี้ยงไว้กินหรือไร,นาย๑๒-9 ล่อลวงเข้าเมืองยักษ์,นาย๑๒-10 ห้องนอนข้างกัน,นาย๑๒-11 สับสน,นาย๑๒-12 เรียกพี่รามสูร,นาย๑๒-13. คงมิพอใจข้ามากสิหนา,นาย๑๒-14 เข้าใจข้าผิดแล้ว,นาย๑๒-15 ยาอายุวัฒนะ,นาย๑๒-16 ประลอง,นาย๑๒-17 ไปฟ้องเสด็จพ่อกัน,นาย๑๒-18 รักษา,นาย๑๒-19 รักษา 2,นาย๑๒-20 ข้าจะเข้าป่าต้องห้าม,นาย๑๒-21 แอบเข้าป่าต้องห้าม,นาย๑๒-22 รักษานาค,นาย๑๒-23 สหายคนแรก,นาย๑๒-24 สงคราม,นาย๑๒-25 เริ่มทำยา,นาย๑๒-26 บรรยากาศแปลกๆ,นาย๑๒-27 แข่งขี่ม้ายิงธนู,นาย๑๒-28 สายตาหน้าขยะแขยง,นาย๑๒-29 หลอกล่อพี่ชายคนที่ ๓,นาย๑๒-30 พี่กล้วข้ามากเลยหรือ,นาย๑๒-31 โดนจับตัวไป,นาย๑๒-32 รู้จุดมุ่งหมายของพวกมัน,นาย๑๒-33 เริ่มปรุงยา,นาย๑๒-34 แปรผัน,นาย๑๒-35 ดวลชิงบันลังก์ 1,นาย๑๒-36 ดวลชิงบันลังก์ 2,นาย๑๒-37 เรื่องทุกอย่างคลี่คลาย,นาย๑๒-38 ลำเภาจันทร์เข้าครัว,นาย๑๒-39 รักต่างเผ่าพันธุ์,นาย๑๒-40 ผลไม้ที่กินมาตลอดคือผลไม้วิเศษ,นาย๑๒-41 ปลามงคล,นาย๑๒-42 ชวนพี่ชายทานอาหาร,นาย๑๒-43 อร่อยที่สุดเท่าที่เลยทำ,นาย๑๒-44 แอบออกนอกวัง,นาย๑๒-45 อันธพาลแห่งนคร,นาย๑๒-46 ทูล (ฟ้อง) เสด็จพ่อ,นาย๑๒-47 มียักษ์มาสู่ขอพระโอรสลำเภาจันทร์,นาย๑๒-48 รู้ทันแผนทำให้พี่น้องแตกคอ,นาย๑๒-49 มนุษย์ที่ถูกขัง,นาย๑๒-50 นางยักษ์,นาย๑๒-๕๑. แผนการหลบหนี

เนื้อหา

32 รู้จุดมุ่งหมายของพวกมัน

"...." ลำเภาจันทร์แอบลืมตาขึ้นมาสังเกตการณ์เงียบๆ เขาได้ยินทุกอย่างที่พวกมันเอ่ย ตอนนี้เขากับพี่ชายทุกคนที่ยังนอนไม่ได้สติถูกกักขังอยู่ในภาชนะที่คล้ายโหลแก้วขนาดใหญ่


ยาสลบที่พวกมันใช้มิได้มีผลข้างเคียงต่อมนุษย์ ทว่ามันมีฤทธิ์รุนแรงจนทำให้ผู้สูดดมหลับใหลได้นานหลายชั่วโมงเลยทีเดียว โชคดีที่เขามักเตรียมการและตื่นตัวอยู่เสมอ มิเช่นนั้นเขาเองก็คงไม่อาจฝืนความง่วงงุนนี้ได้


ตอนนี้เขาไม่สามารถมองเห็นอะไรด้านนอกได้เลย คาดว่าพวกมันคงเก็บโหลแก้วที่ขังพวกเขาพี่น้องเอาไว้ในถุงอะไรสักอย่าง ยังดีที่เขาพอจะได้ยินเสียงพวกมันคุยกันอยู่บ้าง




"น่าเสียดายยิ่งนัก พระโอรสองค์สุดท้องทรงฉายแววงดงามล่มเมืองตั้งแต่พระเยาว์ ต้องทรงมีพระชันษาสั้นเช่นนี้" วิภาเอ่ยกับพี่ชายอย่างแสนเสียดาย




"นั่นสิวะ หากทรงเติบใหญ่ขึ้นมาให้ฝ่าบาทของพวกเราได้ทรงเชยชม คงได้ประสูติพระโอรสและพระธิดาที่ทรงพระสิริโฉมงดงามมาให้พวกเราได้กระชุ่มกระชวยหัวใจเป็นแน่" วิภูกล่าวตอบน้องชาย ก่อนจะเอ่ยอย่างขี้เล่นด้วยน้ำเสียงหยาบโลนว่า "แต่ถ้าฝ่าบาททรงมิโปรดปราน กูก็ว่าจะเอามาเองว่ะ ของดีเช่นนี้ใครจะพลาดวะ กลิ่นพระวรกายแหม หอมบริสุทธิ์ฉิบหาย"




"อย่างนั้นท่านพี่คงต้องผิดหวังแล้วล่ะ เพราะยาอายุวัฒนะมีค่ากว่าพระชนมชีพของพระองค์ลำเภามากนัก" วิภาเอ่ยหยอกพี่ชายทีเล่นทีจริง




"..!!?" ลำเภาจันทร์ที่แอบฟังอยู่เบิกตากว้างเมื่อรู้จุดมุ่งหมายของพวกมัน หลังจากต้องทนฟังวาจาหยาบโลนมาสักพัก




"เฮ่ออ! กูก็ได้แต่หวังว่าเมื่อทำยาอายุวัฒนะเสร็จแล้ว ฝ่าบาทจะทรงยอมแบ่งปันเนื้อเจ้าเด็กมนุษย์พวกนี้มาให้เรากินสักนิด"




"นั่นสินะท่านพี่ ข้าเองก็อยากกินด้วยเช่นกัน ข้ามิได้ลิ้มลองเนื้อเด็กมนุษย์มายาวนานหลายร้อยปีแล้ว"




"ฮ่า ฮ่า ฮ่า วันนี้พวกเราสร้างผลงานชิ้นใหญ่ กูจะลองขอฝ่าบาทดู"




"ขอให้พวกเราด้วยได้หรือไม่ขอรับท่านวิภู" ยักษ์ทหารชั้นผู้น้อยที่ติดตามมาร่วมภารกิจเอ่ยถามผู้มียศใหญ่กว่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น




"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ได้สิวะ เด็กตั้ง ๑๒ คน ฝ่าบาทเสวยมิหมดหรอก"




"ขอบพระคุณขอรับท่านวิภู/ ขอบพระคุณขอรับ/ ขอบพระคุณท่านวิภูขอรับ" ยักษ์ทหารชั้นผู้น้อยทั้ง ๓ ตนเอ่ยออกมาพร้อมกันอย่างปีติยินดี




ลำเภาจันทร์แน่นิ่งครุ่นคิดประมวลผลต่อสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ ทำไมพวกมันถึงได้รู้เรื่องยาอายุวัฒนะ? และปกติการจะนำดวงตาไปใช้ทำยาอายุวัฒนะได้ จะต้องรอจนกว่าพวกเขาอายุครบ ๑๖ ปีก่อนมิใช่หรือ? แล้วทำไมพวกมันถึงได้เร่งรีบนักทั้งที่พวกเขาพี่น้องก็ยังมีอายุเพียงแค่ ๑๒ ปี? ทั้งผู้ลงมือยังมิใช่พญารามสูร แต่เป็นน้องชายของอีกฝ่ายที่กระเหี้ยนกระหือรือเกินเหตุ 




...ทว่าเมื่อใคร่ครวญให้ดี มันก็คงมิแปลกอันใดที่คนโลภเช่นพวกมันจะสืบรู้ว่าสามารถใช้ดวงตาของพวกเขาทำยาอายุวัฒนะได้ สิ่งที่เขาข้องใจก็คือ พวกมันมีวิธีที่จะทำยาอายุวัฒนะได้แล้วหรือ แล้วการทำยาอายุวัฒนะของพวกมันจะเลวร้ายยิ่งกว่าการใช้แค่ดวงตาอย่างเดียวหรือไม่?




"...." ตอนนี้ลำเภาจันทร์เข้าใจแล้วว่าทำไมสุทัศน์ถึงมุ่งเป้ามาที่พวกเขาพี่น้อง เพราะถ้าพวกมันได้ยาอายุวัฒนะ บัลลังก์ที่พวกมันต้องการก็คงจะอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ทั้งความได้เปรียบเรื่องอายุขัย ทั้งตอนนี้พญายักษ์ยังต้องออกไปสู้รบ เมื่อกลับมาก็คงเหลือพละกำลังที่จะต่อกรกับพวกมันมิมาก ยิ่งมิต้องพูดถึงอำนาจของเหล่าขุนนางที่พวกมันรวมหัวกันเลย




'...ชีวิตในวังช่างวุ่นวายเหลือเกิน หลังจบเรื่องนี้ ถ้ายังมีอันตรายแบบนี้อีก เขาจะพาพี่ๆ หนีออกไปแล้วจริงๆ'






จากนั้นไม่นานลำเภาจันทร์ก็รู้สึกว่าพวกมันกำลังขี่ม้าไปที่ใดที่หนึ่ง จนผ่านไปครู่ใหญ่ๆ การเคลื่อนไหวของม้าก็หยุดลง เขาสัมผัสได้ว่าตนและพี่ชายถูกพาเข้าไปในสิ่งก่อสร้างซึ่งดูเหมือนพวกมันจะให้การเคารพอยู่มาก เพราะไม่มีเสียงพูดคุยเลยสักนิดต่างจากตอนที่เดินทางมา




"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมทรงได้ตัวพระโอรสมาครบทุกพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ" เสียงวิภูเอ่ยกับผู้เป็นนายเหนือหัวอย่างเคร่งขรึม




"...ดี นำพวกเขามาให้ข้าดู" สุทัศน์สั่งด้วยน้ำเสียงทุ้มเหี้ยมเจือความพึงพอใจ ดวงตาคมลึกลับฉายแววความมักใหญ่ใฝ่สูงชัดเจน ทั้งแผ่กลิ่นอายเย็นเยือกทั่วร่างจนน่าขนลุก




ลำเภาจันทร์ได้ยินเช่นนั้นก็รีบแกล้งหมดสติ โดยยังรับรู้อยู่ตลอดว่าพวกมันกำลังเปิดห่อผ้าจนมีแสงสว่างส่องเข้ามา ก่อนจะเคลื่อนย้ายโหลแก้วไปให้อีกคน




สุทัศน์หรือขุนพลหน่วย ๑ มองโหลแก้วในมือหยาบกร้านของตัวเองด้วยสีหน้าพอใจ ริมฝีปากหยักซึ่งมีเขี้ยวคมอยู่คู่หนึ่งยกยิ้มเมื่อคิดว่าแผนการของตนในครั้งนี้ ช่างดำเนินไปได้ด้วยดีนัก




"คราวนี้พวกมึงทำได้ดีมาก หลังจากใช้วิญญาณของพวกเขาทำพิธีปรุงยาอายุวัฒนะเสร็จ กูจะให้ร่างกับพวกมึงตนละคน" สุทัศน์เอ่ยกับผู้ใต้บัญชาของตัวเองอย่างใจดี ทั้งคู่รับใช้ตนมานาน ตนย่อมต้องให้รางวัลตอบแทนบ้างเพื่อซื้อความภักดี




"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท!/ขอบพระทัยพ่ะยะ่ค่ะ" วิภูและวิภาเอ่ยขึ้นพร้อมกัน




"ออกไปได้แล้ว พวกมึงจงเฝ้าระวังนอกคฤหาสน์ไว้ให้กู อย่าให้ผู้ใดมารบกวนกูกับหมอมืดเด็ดขาด" สุทัศน์สั่งลูกน้องทั้งสองด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาเจ้าเล่ห์ยังคงปรากฏรอยยิ้มมุมปากอยู่ตลอดเวลา




"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ!!" วิภูและวิภาคำนับก่อนจะพากันเดินออกไปทำหน้าที่




หลังจากพวกลูกน้องตนสนิทพ้นสายตา สุทัศน์ก็นั่งพินิจพิเคราะห์เด็กมนุษย์ในโหลแก้วทีละคนอย่างเงียบๆ จนบรรยากาศภายในคฤหาสน์เต็มไปด้วยความวังเวง




"งดงามเสียจริงเลยหนาเจ้าลำเภา ช่างน่าเสียดายยิ่งนักที่ข้ามิมีโอกาสได้เชยชมเจ้า ทั้งใบหน้าและแววตาช่างถูกใจข้าเสียจริง ...แต่ชีวิตของเจ้าที่สั้นอยู่แล้ว จะสั้นลงอีกสักนิดก็คงมิเป็นอันใดหรอกหนา เอาวิญญาณของเจ้าและพี่ๆ มาทำประโยชน์ให้ข้าเสียดีกว่า แม้เจ้าจะมิอยู่ แต่ข้าก็จะใช้ชีวิตให้มีความสุขเผื่อเจ้าเอง โดยข้าจะกินร่างของเจ้าเพื่อที่พวกเราจะได้เป็นส่วนหนึ่งของกันและกันอย่างไรเล่า" รอยยิ้มโรคจิตเผยออกมาในขณะที่สุทัศน์เอ่ย ทว่าแววตาที่ลึกลับซับซ้อนนั้นกลับซ่อนความรักและความหลงใหลเอาไว้ไม่มิด และการที่สุทัศน์ต้องเอ่ยเช่นนี้ ก็เพื่อพยายามย้ำเตือนตัวเองมิให้สับสน


อำนาจและความมั่งคั่งต่างหากที่ตนใฝ่ฝันหามาโดยตลอด นี่อาจเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากความพึงพอใจเพียงชั่วครู่เท่านั้น ตนจะมิยอมให้ความรู้สึกมาทำให้แผนการทุกอย่างที่ตนทำมาต้องล้มเหลวเป็นอันขาด เมื่อมีอำนาจทุกอย่างในโลกนี้ก็จะตกเป็นของตนทันที ตนอยากสร้างเมืองยักษ์ที่ไร้กฎเกณฑ์ อยากทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ชายผู้นั้นสร้างขึ้นมา และอยากช่วงชิงสิ่งที่มันควรจะเป็นของตนกลับคืน! 




"...." ลำเภาจันทร์รู้สึกขนลุกกับสิ่งที่อีกฝ่ายรำพันออกมา แม้จะมิเห็นสีหน้าและแววตา แต่ทว่าน้ำเสียงที่ได้ยินนั้นก็ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบเลยสักนิด




"คืนนี้จะเป็นคืนที่ข้าได้ครอบครองทุกอย่าง" สุทัศน์ยกยิ้มอำมหิต ใบหน้าครึ่งบนมืดมิดดูลึกลับซับซ้อนน่าหวาดหวั่น ทั้งยังแผ่กลิ่นอายน่าสะอิดสะเอียนออกมาจนทั่วห้อง










 TBC