นาย๑๒ - 33 เริ่มปรุงยา โดย Jring. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

เทาเภา นักฆ่าหนุ่มมากความสามารถที่อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน 

ย้อนกลับไปเมื่อราว ๙๐๐ ปีก่อน ณ นครอัสดง เมืองยักษ์ที่ยิ่งใหญ่และรุ่งโรจน์ที่สุดในยุคสมัย ทั้งท้าวเทวสูร พญายักษ์หนุ่มอายุ ๕๐๐ พรรษา ผู้ปกครองเมืองในยามนั้นก็เป็นที่เกรงขามไปทั่วมิว่าเมืองใด 

ความดิบเถื่อนและเจ้าเล่ห์เพทุบายทำให้ท้าวเทวสูรสามารถขยายอำนาจและเขตการปกครองไปทุกสารทิศ แต่นิสัยบ้าคลั่ง ชอบใช้กำลังและก่อสงคราม รวมถึงความเอาแต่ใจทำให้เผ่าพันธุ์อื่นหวาดกลัวและมิอยากคบค้ากับเผ่าพันธุ์ยักษ์

นอกจากนี้ท้าวเทวสูรยังมีนิสัยส่วนตัวที่มัวเมาในกามตัณหา หากถูกใจผู้ใดก็มักจะฉุดคร่าอีกฝ่ายมาร่วมเสพสังวาสมิว่าจะเต็มใจหรือไม่ แล้วจึงใช้วาจาร้อยเล่ห์โน้มน้าวให้เหล่าคนงามหลงใหลและตายใจในที่สุด มารดาของรามสูรก็เป็นหนึ่งในสตรีเหล่านั้น นางเป็นองค์หญิงจากเมืองยักษ์เล็กๆ แห่งหนึ่ง ใบหน้างดงามหยดย้อยของนางเป็นที่ต้องใจของยักษ์บุรุษมากมายรวมถึงพญายักษ์ผู้มากอำนาจ 

แม้นางจะได้อภิเษกเข้าวังเป็นพระมเหสีของท้าวเทวสูร แต่พอเวลาผ่านพ้นไป สันดานชายมักมากในกามที่เก็บซ่อนไว้ก็มิอาจปิดมิด เมื่อพระมเหสีกำลังทรงพระครรภ์พระโอรสองค์สำคัญจนมิอาจร่วมเสพสังวาสได้ ทั้งนับวันการทำกับสตรีวัยแรกแย้มนั้นถูกใจตนมากกว่า ท้าวเทวสูรจึงเริ่มละเลยพระมเหสีรวมถึงพระสนมมากมายของตน ถึงขั้นปล่อยน้ำเชื้อไว้นอกวังโดยมิสนใจว่าสตรีผู้นั้นจะให้กำเนิดบุตรของตนหรือไม่

ในตรอกเล็กๆ ที่อับมืดของเมืองยักษ์ที่มิมีผู้ใดให้ความสนใจและสนับสนุนดูแล มีเรือนไม้ที่ดูทรุดโทรมหลังหนึ่งตั้งอยู่ ในเรือนมีหญิงสาวสติเลอะเลือนกำลังอุ้มลูกน้อยผู้มีนัยน์ตาสีเหล็กดั่งบุรุษที่นางหลงรัก ริมฝีปากแห้งกร้านเฝ้าพึมพำพร่ำเพ้อถึงชายคนรักผู้สูงศักดิ์มิเว้นวัน

"พระมเหสี ข้าจะเป็นพระมเหสี ท่านพี่ ท่านบอกข้าว่าท่านจะพาข้าเข้าวัง ยามนี้ข้าได้ให้กำเนิดบุตรชายแก่ท่านแล้ว ท่านจะมาหาข้ากับลูกใช่หรือไม่" ดวงตาหม่นหมองเหม่อลอยออกไปนอกเรือนที่ทรุดโทรม อ้อมแขนที่ผ่ายผอมโอบกอดร่างของลูกชายตัวน้อยที่เพิ่งถือกำเนิดไว้อย่างแนบแน่น

กลับมาที่ปัจจุบัน

นานหลายเพลาแล้วที่ลำเภาจันทร์และพี่ชายถูกขังในโหลแก้วซึ่งถูกเก็บไว้ในหีบไม้ผุๆ ตอนนี้เขากำลังหาวิธีหนีออกไป พร้อมทั้งสำรวจพี่ชายทุกคนด้วยว่าปลอดภัยกันดีหรือไม่ ดูท่าว่ายาสลบที่พวกมันใช้จะเป็นประเภทที่ใช้สำหรับยักษ์ทั่วไป จึงทำให้มนุษย์ที่มีอายุน้อยเยี่ยงพี่ๆ ของเขายังคงหลับใหลราวกับซ้อมตายเช่นนี้

'ก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะไม่ตื่นขึ้นมากลางคัน และพบเข้ากับยักษ์ตัวเป็นๆ จนสติแตก' ไม่อย่างนั้นด้วยอายุแค่ ๑๒ ปี พวกเขาคงออกไปใช้ชีวิตกันยากลำบากแน่ 

ตอนนี้เรื่องที่น่าเป็นห่วงมากกว่าคือเรื่องที่พวกเขากำลังจะถูกเอาไปทำพิธีบางอย่างเพื่อทำยาอายุวัฒนะ แม้เมื่อสักครู่เจ้าภูติเงาตัวจ้อยจะได้มารายงานเขาแล้วว่าพญารามสูรชนะศึก ตีนครพยัคฆ์ฟ้าจนแตกและเข้ายึดราชบัลลังก์ของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว และยามนี้ก็กำลังเร่งเดินทางมาช่วยเหลือพวกเขา

"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้ว อีกชั่วครู่ดวงดาราก็จะมืดมิด จวนจนได้เวลาทำพิธีพ่ะย่ะค่ะ" น้ำเสียงแหบแห้งดังเข้ามาในโหลแก้วที่ลำเภาจันทร์ถูกขังอยู่

"...." ลำเภาจันทร์ขมวดคิ้วจนเป็นปม เมื่อเขารู้สึกว่าน้ำเสียงที่เหมือนคนมีอายุเอ่ยออกมานั้นฟังดูคุ้นหูราวกับว่าเคยได้ยินจากที่ไหนสักที่

"ดี เช่นนี้เอาพวกเขาไปวางตามตำแหน่งพิธีซะ ยิ่งเจ้าเร่งมือเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ข้าได้รับแจ้งว่าไอ้พี่ชายของข้ามันชนะศึกเร็วกว่าที่คาดการณ์เอาไว้นัก" สุทัศน์เอ่ยเสียงเครียด ใบหน้าหล่อเหลาลึกลับแผ่กลิ่นอายเยือกเย็นออกมาอย่างไม่พอใจ ไอ้นครพยัคฆ์ฟ้านี่ช่างกระจอกเสียจริง แค่ให้ยื้อเวลาเพียง ๓ วันก็ยังทำมิได้ ยังดีที่พละกำลังของพี่ชายตนคงร่อยหรอลงไปมาก

"พ่ะย่ะค่ะ"

สำเภาจันทร์แกล้งหลับอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังเดินมาเปิดหีบ จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพักเขาจึงได้แอบหรี่ตาขึ้นมาสังเกตการณ์ 

ชายชราสวมผ้าคลุมกำลังพาเขาและพี่ชายซึ่งอยู่ในโหลแก้วออกไปด้านนอก ยามนี้ข้างนอกมืดมิดนัก มีเพียงแสงจันทร์และคบเพลิงที่ให้แสงสว่างแก่ตัวคฤหาสน์ ลำเภาจันทร์กวาดตาสำรวจสักพักก็เห็นว่าที่นี่คล้ายคฤหาสน์ยุคอังกฤษกลาง ทว่าสภาพเก่าแก่มากราวกับมิได้รับการซ่อมแซมบำรุงมานาน

ตรงหน้าที่ชายชราสวมผ้าคลุมกำลังจะพาพวกเขาไปนั้นเป็นลานกว้างที่โล่งเตียน กลางลานมีหม้อปรุงยาขนาดใหญ่วางอยู่ รอบๆ มีสัญลักษณ์สีแดงเขียนอักษรประหลาดทรงกลมอยู่เต็มไปหมด ทั้งยังเป็นลวดลายดาว ๑๒ แฉกครบตามจำนวนของพวกเขาพี่น้อง

ลำเภาจันทร์แอบสำรวจต่อว่าแถวนี้มีทหารยักษ์หรือลูกน้องของอีกฝ่ายอยู่เยอะหรือไม่ จะได้วางแผนจัดการตั้งแต่เนิ่นๆ เมื่อเห็นว่าแถวนี้แทบจะไม่มีลูกสมุนของขุนพลหน่วย ๑ มุมปากอวบอิ่มก็กระตุกยิ้มขึ้นมาทันที พร้อมร่างที่ถูกดูดออกจากโหลเมื่อถึงคราวของตน

'ปรุงยาหรือ หึ ก็น่าสนุกดี'

ยามนี้ถ้าให้รอพญายักษ์ เขาเกรงว่าพวกเขาพี่น้องคงจะจบชีวิตกันเสียก่อน การหาวิธีถ่วงเวลาไว้น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

"กระหม่อมจะเริ่มปรุงยาแล้วหนาพ่ะย่ะค่ะ ระหว่างนี้ทรงอย่าให้ผู้ใดมารบกวนกระหม่อมเด็ดขาด" หมอมืดหันไปเอ่ยกับผู้สูงศักดิ์ด้านข้าง ในน้ำเสียงมีความยินดีที่น่าสะพรึงกลัวจนปิดไม่มิด

"เร่งเสีย หากเรื่องนี้เสร็จสิ้นยามใด ข้าสัญญาว่าจะทำให้ภรรยาของเจ้าฟื้นคืนมาได้อย่างแน่นอน" สุทัศน์เหลือบตามองชายชราใต้ผ้าคลุมด้านข้าง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์

"...พ่ะย่ะค่ะ" น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยตอบ ชายชราก้าวเดินไปข้างหน้า ดวงตาเหี่ยวย่นมองร่างของเด็กน้อยมนุษย์ทั้ง ๑๒ คนที่นอนล้อมรอบหม้อปรุงยาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังอันลึกซึ้ง

"...." ลำเภาจันทร์แอบขมวดคิ้วเมื่อเริ่มได้กลิ่นฉุนและเหม็นเน่าจากการปรุงยาของอีกฝ่าย ร่างเล็กเริ่มพะอืดพะอมจนทนแทบไม่ไหว หัวใจค่อยๆ เต้นถี่ขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคาถาบางอย่างจากชายชราใต้ผ้าคลุม ครั้นเขาแอบเหลือบมองสำรวจพี่ๆ ก็เห็นว่าทุกคนมีอาการหายใจเร็วไม่แพ้กันแม้ว่าจะหมดสติอยู่ เมื่อเห็นเช่นนั้นใบหน้าน่ารักที่เริ่มฉายแววงดงามล่มเมืองก็บึ้งตึงในทันที รอไม่ได้แล้ว!

พึ่บ!

ลำเภาจันทร์หมุนตัวตีลังกาออกจากวงแหวนสำหรับทำพิธี จนสุทัศน์และหมอมืดที่จดจ่ออยู่กับหม้อยาหันไปมองด้วยความตกใจ

"เจ้า!! เหตุใดจึงยังมีสติ!?" สุทัศน์เอ่ยถามเสียงตระหนกเมื่ออยู่ๆ มนุษย์ร่างเล็กก็ลุกขึ้นมา ทั้งยังมองตนที่อยู่ในร่างยักษ์อย่างมิเกรงกลัว ใบหน้าที่เรียบนิ่งของอีกฝ่ายทำให้ยักษ์ขุนพลมึนงงกับคนงามตรงหน้า

"คิดจะใช้พวกข้าพี่น้องทำยาอายุวัฒนะ มันคงมิง่ายนักหรอกหนา" ลำเภาจันทร์ยิ้มมุมปาก ใบหน้าน่ารักฉายแววซุกซนและโหดเหี้ยมในเวลาเดียวกัน

"!!!?/!!!"

TBC