นาย๑๒ - 34 แปรผัน โดย Jring. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

เทาเภา นักฆ่าหนุ่มมากความสามารถที่อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน 

"จับตัวไว้!" สุทัศน์สั่งยักษ์ทหารที่อยู่ใกล้ๆ เสียงเข้ม นัยน์ตาคมสีเหล็กลึบลับจับตาดูเด็กมนุษย์ตรงหน้าอย่างไม่คลาดสายตา "พระโอรสลำเภาจันทร์ ข้ารู้ว่าเจ้าแตกต่างจากเด็กมนุษย์คนอื่นๆ ทว่าที่นี่คือเมืองยักษ์ หากเจ้ามิขัดขืน เจ้าจะมิเจ็บตัว"

"...." ลำเภาจันทร์มองขุนพลสุทัศน์ด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะเหลือบมองยักษ์ทหารในร่างที่แท้จริงกำลังรุมล้อมเขาเอาไว้ "หึ เมืองยักษ์" ขณะเอ่ยมือเรียวก็แอบหยิบเข็มอาบยาพิษขึ้นมา "แล้วอย่างไร!"

พึ่บ!! ฟิ้วววว!! ปัก! ปัก! ปัก!

"อ๊ากกก!!!/โอ๊ยยย!!/อึกกก!" ยักษ์ทหารสามตนล้มลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัวก่อนจะส่งเสียงร้องโอดโอยออกมาอย่างทรมาน มินานเสียงเหล่านั้นก็เงียบหายไปพร้อมกับลมหายใจของพวกเขา

"เจ้าทำอะไร!" วิภูตะคอกขึ้นมาเสียงดัง เมื่ออยู่ๆ ลูกน้องที่วันนี้ช่วยตนจับตัวเด็กทั้ง ๑๒ คนพากันล้มลงและสิ้นชีพไป

"หึ กลัวรึไง ข้ามิได้ฆ่าผู้ใดมานาน เช่นนั้นขอเคาะสนิมลับฝีมือหน่อยก็แล้วกันหนา" ปากสวยเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ขณะที่แววตากลมโตเย็นเยียบน่าหวาดหวั่น ยิ่งอยู่ท่ามกลางบรรยากาศสุดวังเวงในค่ำคืนนี้ แม้ความงามก็มิอาจปกปิดความน่าสะพรึงกลัวเอาไว้ได้

"จ เจ้า เป็นผู้ใดกันแน่" สุทัศน์ตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยมนุษย์ตัวจ้อยสามารถสังหารลูกน้องของตนได้อย่างง่ายดาย อีกทั้งแววตาที่สงบนิ่งคู่นั้นยังบ่งบอกว่าการสังหารครั้งนี้มิใช่การลงมือครั้งแรก ครั้นได้ยินประโยคที่อีกฝ่ายพึ่งเอ่ยออกมาก็ยิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่ตนเห็นเป็นเรื่องจริง!

ลำเภาจันทร์เพียงเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันไปสนใจชายชราใต้ผ้าคลุมสีมืดทึบแล้วเห็นว่าอีกฝ่ายยังมิหยุดทำพิธีเสียที ทั้งยังคงเร่งปรุงยาต่อไปด้วยท่าทีร้อนรน

พึ่บ!!

"หยุดนะ!" ลำเภาจันทร์กระโจนไปทางหม้อปรุงยาเมื่อเห็นพี่ชายเริ่มมีสีหน้าไม่ดี ตอนแรกเขาคิดว่าถ้าตนเองออกมาแล้วจะทำลายพิธีได้เสียอีก

"หยุดเขา!! อย่าให้เข้าใกล้หม้อเด็ดขาด!!!" เสียงแหบแห้งร้องตะโกนห้ามเสียงดัง พร้อมกับร่างของชายชราใต้ผ้าคลุมที่เอาตัวเข้าไปบดบังหม้อปรุงยาไว้ราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า 

"...." ใบหน้าน่ารักงดงามมืดครึ้มลงเมื่อเริ่มแน่ใจแล้วว่าชายชราคือใคร แต่กระนั้นร่างเพรียวบางก็มิคิดจะหยุดการเข้าไปโจมตีอีกฝ่าย "ท่านหมออาวุโส หลีกไปหากมิอยากเจ็บตัว"

มือเรียวผลักร่างของยักษ์ชราตรงหน้า ก่อนจะยกเท้าถีบหม้อต้มยาจนล้มระเนระนาด ทันใดนั้นพิธีกรรมประหลาดก็คล้ายจะสลายไปในชั่วพริบตา ลำเภาจันทร์มองสำรวจสิ่งที่เคยอยู่ในหม้อแต่ยามนี้กลับออกมากองรวมกันอยู่ที่พื้นดิน

"โครงกระดูกมนุษย์?" คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันแน่นหลังจากที่ลำเภาจันทร์เอ่ยประโยคนั้นออกมา

"ภรรยาข้า!!! ภรรยาข้า!! อย่ายุ่งกับภรรยาของข้า!!!" หมออาวุโสวศิณตะเกียกตะกายไปรวบรวมเศษกระดูกของภรรยาผู้เป็นที่รักไว้ในอ้อมแขนอย่างหวงแหน ใบหน้าที่มักมีรอยยิ้มอ่อนโยนแสดงความเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัส "เจ้าทำลายมัน!!! แค่อีกไม่นานภรรยาของข้าก็จะฟื้นคืนชีพได้แล้ว!! เป็นเพราะเจ้า!! ไอ้เด็กมนุษย์!!"

"...." ลำเภาจันทร์ขมวดคิ้วงงงัน อะไรคือการคืนชีพ ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายกำลังทำยาอายุวัฒนะหรอกรึ?

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร" สุทัศน์หรือขุนพลหน่วย ๑ ถามออกมาเสียงเหี้ยม ตอนที่ตนเห็นเด็กน้อยมนุษย์ถีบหม้อต้มยาก็รู้สึกเดือดดาลนัก ทว่าขณะคิดจะเข้าไปกระชากแขนเรียวนั้น ตนถึงกับชะงักเมื่อได้ฟังคำคร่ำครวญของหมอมืด

"หึ โง่เขลาเช่นเจ้า คิดมักใหญ่ใฝ่สูงอยากที่จะครองบัลลังก์มีหรือจะเหมาะสม ข้าเพียงหลอกลวงยืมมือเจ้าเพื่อคืนชีพภรรยาของข้าก็เท่านั้น" วศิณหรือหมออาวุโสสูงสุดของหอคอยแพทย์ยักษ์เอ่ยดูแคลนสุทัศน์ อย่างไรเสียตนก็มิมีทางรอด เช่นนั้นตนก็ขอพบเจอภรรยาผู้เป็นที่รักในยมโลกก็แล้วกัน

"หมายความว่า..." สุทัศน์กัดฟันกรอดเมื่อพึ่งรู้ตัวว่าโดนหักหลัง

"หึ หึ ข้าก็แค่ไปเจอวิธีคืนชีพมนุษย์ในตำราลับ ซึ่งมันช่างประจวบเหมาะเพราะข้าสามารถใช้วิญญาณของเจ้าเด็กมนุษย์ที่อายุเท่ากันพวกนี้ฟื้นคืนวิญญาณของภรรยาข้าได้ และเป็นเจ้าที่โง่งมหลงเชื่อคำหลอกลวงของข้าเองเพราะความโลภ หึ หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า" วศิณหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งทว่าอ้อมแขนยังคงโอบกอดโครงกระดูกของภรรยาเอาไว้มิคลาย

"มึง!! อย่าอยู่เลย!" สุทัศน์โกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขารีบเร่งฝีเท้าเข้าไปหวังจะปลิดชีพยักษ์ชราอย่างไร้ความปราณีเพื่อระบายโทสะที่อัดแน่นอยู่ในอกจนแทบระเบิด

"....." ลำเภาจันทร์นิ่งงันมองสถานการณ์ตรงหน้า ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะกลับตาลปัตรไปหมด แม้ยามนี้เขาได้รู้แล้วว่าการทำยาอายุวัฒนะก่อนเวลาอันควรไม่มีอยู่จริง แต่ความคิดที่จะใช้วิญญาณของพวกเขาพี่น้องเพื่อคืนชีพมนุษย์ผู้หนึ่งนั้นก็อันตรายมิน้อยเช่นกัน

"ไอ้สุทัศน์" เพียงไม่นานก่อนที่ขุนพลสุทัศน์จะถึงตัวยักษ์ชรา สุ้มเสียงทรงอำนาจและเหี้ยมเกรียมก็ดังขึ้นพร้อมกับรังสีฆ่าฟันที่น่าขนลุก แค่ชั่วครู่ก็ปรากฏร่างของพญายักษ์ผู้มากอำนาจและบารมี และเป็นผู้ปกครองยักษ์ทั้งปวง

"มึงกล้าดีเช่นไรมาขโมยสิ่งที่มีค่าไปจากกู" นัยน์ตาคมกริบสีแดงชาดจ้องมองสุทัศน์ราวกับจ้องมองมดปลวกที่สามารถขยี้ให้ตายโดยง่าย

"พญารามสูรเสด็จ!!" วิภาตะโกนออกมาอย่างตื่นตระหนก

"ยอมจำนนเสีย! ทหารหน่วย ๒ ล้อมที่นี่ไว้หมดแล้ว!" ศวุตย์หรือขุนทัพหน่วย ๒ ประกาศพร้อมยกยิ้มมุมปากที่มีเขี้ยวคม ก่อนจะสะดุ้งเมื่อหันไปเห็นพระโอรสคนโปรดของฝ่าบาทจนแทบจะทำตัวไม่ถูกเพราะยามนี้ตนอยู่ในร่างยักษ์!!!

ความลับแตกแล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท!!!

TBC