นาย๑๒ - 39 รักต่างเผ่าพันธุ์ โดย Jring. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

เทาเภา นักฆ่าหนุ่มมากความสามารถที่อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน 

ลำเภาจันทร์กำมีดสั้นซึ่งเป็นอาวุธคู่กายเอาไว้เเน่น ก่อนจะใช้ของวิเศษเหาะเข้าไปหาธารนทีและครุฑที่นอนสลบอยู่ข้างๆ อย่างระมัดระวัง

ดวงตาคู่สวยมองสำรวจร่างกายของสหายเก่าที่ไร้รอยขีดข่วนใดๆ มีเพียงใบหน้าซีดเซียวและลมหายใจถี่รัวบ่งบอกถึงอาการอ่อนเพลียและความเหนื่อยล้าเท่านั้น ส่วนครุฑตนข้างๆ อีกฝ่ายมีบาดแผลอยู่หลายจุดแต่ไม่ลึกมาก ทว่าใบหน้าเองก็ซีดเผือดมิต่างกัน หรือทั้งคู่จะต่อสู้จนเหนื่อยแล้วสลบไป? แต่อิทธิฤทธิ์ของเผ่าพันธุ์ครุฑมีมากกว่านาคนัก ทั้งสหายเขายังอายุเพียงเท่านี้ หากต่อสู้กันย่อมต้องมีบาดแผลฉกรรจ์บ้างมิใช่หรือ?

ก่อนที่ลำเภาจันทร์จะคิดอะไรไปมากกว่านั้น เขาก็สังเกตเห็นว่าสหายนาคเจ้าของหางงูสีเขียวมรกตงดงามทำท่าจะฟื้นสติแล้ว

"อ อืมม หนัก" ธารนทียกมือขึ้นกุมศีรษะก่อนจะเอ่ยพึมพำออกมา เมื่อกวาดตามองรอบๆ นัยน์ตาสีเขียวมรกตก็เบิกกว้างขึ้นทันที นาคหนุ่มเกือบจะเอ่ยเรียกสหายมนุษย์คนแรกของตนเสียงดังแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นท่าทางของสหาย

"ชู่~ ค่อยๆ ลุกออกมา" ลำเภาจันทร์ยกนิ้วชี้ที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีสด ก่อนจะเอ่ยกับสหายนาคเสียงเบา

"??" ธารนทีแม้จะงุนงงแต่ก็ยอมทำตามที่สหายกล่าว ร่างโปร่งมองไปที่หางขนาดใหญ่สีมรกตของตนก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนให้มันกลายเป็นขาเรียวยาว หลังจากนั้นเจ้าตัวก็ค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินไปสวมกอดสหายด้วยความคิดถึง "ลำเภาจันทร์เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก"

"...ข้าเองก็เช่นกัน" ลำเภาจันทร์กอดตอบสหาย แม้จะเคยเจอกันเพียงครั้งเดียวแต่เขาก็ยอมรับอีกฝ่ายเป็นสหายตั้งแต่ตอนนั้น "เจ้าดูโตขึ้นมาก" ธารนทีดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีแววตาที่เข้มแข็งขึ้น ไม่ใช่แววตาซื่อบื้อขี้กลัวเหมือนคราวแรกที่เจอกัน ทั้งความสูงก็มากกว่าเขา ลำเภาจันทร์สูงเพียงแค่คางของอีกฝ่ายเท่านั้น

"เจ้าเองก็งดงามขึ้นมาก นี่ข้าพูดตามจริงเลยหนา มิมีผู้ใดในเมืองบาดาลของข้าที่งามเทียบเจ้าได้" ธารนทีเอ่ยพร้อมมองสำรวจสหายตัวบางตรงหน้าของตน สหายผู้นี้งดงามกว่าแต่ก่อนนัก งามกว่าอิสตรีทุกนางที่ตนเคยเจอมา หรือตนควรจะแนะนำพี่ชายคนโตให้รู้จักลำเภาจันทร์ดีหนา พี่ชายของตนเป็นถึงพญานาคราชที่ปกครองนาคาทั้งเมืองบาดาล ต้องเป็นที่พอใจของสหายแน่ และถ้าเป็นลำเภาจันทร์ ธารนทีก็ยินดีให้เป็นพี่สะใภ้!

ลำเภาจันทร์ไม่รับรู้ถึงความคิดของสหาย ดวงตาเฉี่ยวคมเหลือบมองครุฑปีกแดงที่ร่างใหญ่กว่าสหายของตนเล็กน้อย ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยบางอย่างก็ต้องชะงักเมื่อนกยักษ์ที่นอนสลบไสลอยู่ดูเหมือนจะรู้สึกตัวแล้ว

"อืออ โดนพัดมาอยู่ไหนวะเนี่ย" เสียงทุ้มเข้มออกห้าวถูกเปล่งออกมาเบาๆ ก่อนครุฑตัวนั้นจะเบิกตาโต รีบหันซ้ายหันขวาอย่างลนลานคล้ายกำลังหาอะไรบางอย่าง แค่ชั่วครู่ดวงตาคล้ายเหยี่ยวสีส้มสดก็มองเห็นร่างนาคที่ตนตามหา ทว่าด้านหน้าของอีกฝ่ายกลับมีมนุษย์ใบหน้างดงามอ่อนหวานผู้หนึ่งยืนมองมาที่ตนอย่างระแวดระวัง องค์ชายแห่งเผ่าพันธุ์ครุฑเมื่อเห็นนาคในดวงใจของตนกอดแขนมนุษย์อย่างสนิทสนมจึงเอ่ยถามด้วยความฉงน "มนุษย์ผู้นี้คือใครหรือธารนที หรือกำลังเจ้านอกใจข้า"

ใบหน้าหล่อเหลายู่ยี่ทันทีหลังจากที่เอ่ยจบ ร่างกายสูงสมส่วนครึ่งคนครึ่งนกยันตัวลุกขึ้นพร้อมแสดงท่าทางขึงขังพลางเอ่ยหาเรื่องออกมา "ออกห่างจากนาคาของข้า! เจ้ามนุษย์!!"

"...." ลำเภาจันทร์มองอย่างเย็นชา ทว่ายังมิทันได้เอ่ยอะไรสหายที่อยู่ด้านหลังของตนก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

"เพ้อเจ้อกระไรอังที นี่สหายข้าที่เคยเล่าให้เจ้าฟังเช่นไรเล่า" ธารนทีกอดอกพลางทำใบหน้าบูดบึ้งใส่ครุฑาหนุ่ม เรื่องมาถึงยามนี้แล้วตนจะไปนอกใจอะไรอีก

"...พวกเจ้าคบกับหรือ" ลำเภาจันทร์ถาม แม้จะแปลกใจที่ทั้งสองเผ่าซึ่งเป็นคู่อริกันมาคบหากัน แต่มันก็คงมิแปลกนักเมื่อเทียบกับเขาที่เป็นมนุษย์แล้วเข้ามาอยู่ในเมืองยักษ์อย่างสุขสบายเช่นนี้

"ใช่แล้ว พวกเราแอบคบหากันมาปีกว่าแล้ว" ธารนทีก้มหน้าเอ่ยกับสหายของตนอย่างขวยเขิน ใบหน้าเนียนขึ้นสีจนครุฑหนุ่มจ้องมองด้วยความรักใคร่ ขณะที่นาคผู้มีใบหน้าหล่อเหลาออกไปทางงดงามก็จ้องกลับครุฑเจ้าของเส้นผมสีส้มเพลิงด้วยอารมณ์ลึกซึ้งมิต่างกัน "เจ้าคิดว่าแปลกหรือไม่ที่พวกเราสองเผ่าพันธุ์ต่างมีใจให้กัน"

"มิแปลก" ลำเภาจันทร์เอ่ยตอบสหาย คำที่เขาเอื้อนเอ่ยมิได้ต้องการปลอบใจ แต่เขาคิดเช่นนั้นจริงๆ ว่าเรื่องของหัวใจมิว่าใครก็มิอาจบังคับได้

"จริงหรือ" ธารนทีมองสหายด้วยดวงตาเป็นประกาย อีกฝ่ายเป็นคนแรกและคนเดียวที่มิเอ่ยคัดค้านให้ตนเลิกกับครุฑาตรงหน้า

"อื้ม แค่มีความสุขก็พอแล้วมิใช่หรือ" ลำเภาจันทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มหวานพร้อมยกยิ้มเบาบางอย่างจริงใจ สหายของตนมีความรัก ตนย่อมต้องสนับสนุนและร่วมแสดงความยินดี

อังทีหรือครุฑาหนุ่มพยักหน้าพอใจกับความคิดเห็นของสหายนาคในดวงใจมิน้อย เพราะบ่อยครั้งที่ตนจะโดนคำยุยงให้เลิกรากับธารนทีเมื่อมีผู้ล่วงรู้ความลับว่าเราทั้งคู่นั้นคบหากันอยู่

"ว่าแต่พวกเจ้าทั้งคู่มาทำอะไรที่นี่ แล้วเหตุใดจึงมานอนสลบอยู่ตรงนี้" ลำเภาจันทร์ถามสหายพลางเดินหาที่นั่งเพื่อพูดคุย

"เรื่องนั้น" ธารนทีมองหน้าครุฑาหนุ่มที่พึ่งเดินเข้ามายืนเคียงข้างก่อนจะเอ่ยอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้สหายของตนฟังด้วยน้ำเสียงหนักใจปนเคร่งเครียด "ลำเภาจันทร์ ข้ามีเรื่องอยากรบกวนเจ้า คือว่ามีผลไม้ชนิดหนึ่ง..."

TBC