นาย๑๒ - 40 ผลไม้ที่กินมาตลอดคือผลไม้วิเศษ โดย Jring. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

เทาเภา นักฆ่าหนุ่มมากความสามารถที่อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน 

"เรื่องก็เป็นเช่นนี้" ธารนทีเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้สหายของตนฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ทว่าสีหน้าก็ยังมิคลายความกังวลลง "ข้ารู้ว่าเรื่องนี้มันยากและเสี่ยงมาก หากเจ้าลำบากใจ ข้าและอังทีจะไปทูลขอพญารามสูรด้วยตนเองมิว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม"

"...." ลำเภาจันทร์นั่งนิ่งหลังจากที่ฟังเรื่องราวจากสหายนาค ในหัวสรุปความได้ว่าครอบครัวของแต่ละฝ่ายจับได้ว่าทั้งคู่แอบคบหากัน แต่ทั้งสองเผ่าพันธุ์เป็นศัตรูกันมาเนิ่นนานหลายร้อยหลายพันปีย่อมมิเห็นด้วยกับความสัมพันธ์ในครั้งนี้ วันหนึ่งทั้งสองฝ่ายได้นัดประชุมกันเพื่อหารือเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มากด้วยทั้งคู่ต่างก็เป็นองค์ชายของเผ่าพันธุ์ อังทีและธารนทีปฏิเสธคำของผู้ใหญ่หัวชนฝาเพราะมิอยากเลิกรา จนได้ข้อสรุปจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายว่าถ้าทั้งคู่หาวิธีให้กำเนิดบุตรได้ พวกเขาจะยอมรับความสัมพันธ์นี้รวมถึงยุติความเป็นปรปักษ์กันของทั้งสองเผ่าพันธุ์ด้วย

แต่การมีบุตรของคู่ต่างเผ่าพันธุ์เป็นเรื่องยากเย็นนัก ยิ่งทั้งคู่เป็นบุรุษยิ่งแทบไม่มีโอกาสเป็นไปได้ มีทางเดียวคือต้องกินผลไม้วิเศษจากนครยักษ์ จากคำบอกเล่าของสหาย พญารามสูรเป็นผู้เดียวที่ครอบครองผลไม้นี้ มีหลายเผ่าพันธุ์ที่ต้องการมันเพื่อจะได้อยู่ร่วมกับคนรัก ทว่าการจะได้มันมาช่างแสนลำบากเพราะต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อ ยิ่ง ๔-๕ ปีที่ผ่านมามิมีข่าวลือว่าเผ่าพันธุ์ใดสามารถแลกเปลี่ยนผลไม้วิเศษนี้ได้สำเร็จก็ยิ่งเป็นเรื่องที่ยากมาก

ซ้ำร้ายระหว่างเดินทางทั้งคู่ปะทะกับยักษ์หลายสิบตนกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังเป็นที่โจษจันว่าพวกมันตามจับเผ่าพันธุ์อื่นๆ เพื่อนำไปขาย อังทีต่อสู้กับพวกมันเป็นเวลานานจนได้รับบาดเจ็บแต่สุดท้ายเขาก็สามารถพานาคในดวงใจหลบหนีมาได้

"ผลไม้ที่ว่าหน้าตาเป็นเช่นไรหรือ?" ลำเภาจันทร์เอียงคอถามอย่างสงสัย เขาสำรวจและรู้ทุกซอกทุกมุมภายในวังมิยักจะเคยเห็นมันสักครั้ง ทั้งพญารามสูรเองก็มิเคยพูดถึงมันเลย

"ข้าเคยได้ยินมาว่ามันคล้ายผลไม้ชนิดหนึ่งในแดนมนุษย์" อังทีเป็นผู้ตอบขณะหัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นอย่างคิดมิตก หากการแลกเปลี่ยนมิสำเร็จ สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือการขโมยมันมา ทว่านั่นก็เสมือนการประกาศสงครามกับเผ่าพันธุ์ยักษ์และเป็นสิ่งที่ครุฑาหนุ่มมิอยากให้เกิดขึ้นที่สุด เพราะแม้อิทธิฤทธิ์ของเผ่าพันธุ์ยักษ์และเผ่าพันธุ์ครุฑจะมิด้อยไปกว่ากันแต่จำนวนของครุฑนั้นมิอาจสู้ได้ นอกจากนี้ทั้งสองเผ่าพันธุ์ยังมีสัญญาที่จะมิระรานดินแดนของอีกฝ่าย พวกเขาต่างคนต่างอยู่มาโดยตลอดตั้งแต่พญารามสูรขึ้นครองราชย์ อังทีมิอยากคิดถึงปัญหาที่จะตามมาเลยหากตนสร้างเรื่องไปขโมยของภายในเมืองยักษ์

"ใช่แล้ว จากข่าวลือรสชาติของมันหวานล้ำปานน้ำผึ้ง มีเนื้อสีเหลืองทองนวลน่ารับประทาน หากกัดแล้วเนื้อจะนุ่มละมุนลิ้นมากๆ และจะมีน้ำหวานๆ กระจายในปาก ข้าอยากเห็นผลไม้ที่ว่ามายิ่งนัก! อะนั่น!? ลำเภาจันทร์เจ้ากำลังทานอะไรอยู่?" นาคหนุ่มที่กำลังพร่ำเพ้อสาธยายถึงผลไม้วิเศษเบิกตากว้างเมื่อเห็นสหายหยิบผลไม้ผลหนึ่งออกมากัดกินระหว่างที่ตนพูดอย่างหน้าตาเฉย

"อะไรหรือ?" ลำเภาจันทร์ถาม นัยน์ตากลมโตสีนิลเหลือบมองทั้งคู่อย่างฉงนเมื่อเห็นว่าพวกเขามองมาอย่างตกตะลึง เขารู้สึกคอแห้งเลยหยิบผลไม้ที่ชอบกินบ่อยๆ ออกมากัดกินระหว่างที่ฟังสหายเท่านั้น

"เจ้าได้มันมาอย่างไร!?" อังทีจ้องเขม็งไปที่ผลไม้ในมือเรียวของอีกฝ่ายพลางถามถึงมันอย่างตื่นเต้น เวลานี้ผลไม้ที่ตนคิดมิตกว่าต้องใช้วิธีใดให้ได้มันมากำลังอยู่ตรงหน้าของตนแล้ว!

"อะไร?" ลำเภาจันทร์เอียงคองงงวย ก่อนจะมองผลมะม่วงในมือของตนอย่างสงสัย อย่าบอกนะว่า...

"ลำเภาจันทร์ ผลไม้ที่เจ้าถืออยู่คือผลไม้ที่พวกเราต้องการ" ธารนทียิ้มตื่นเต้นดีใจทันทีที่เห็นผลไม้ในมือของสหาย "เจ้าได้มันมาเช่นไรหรือ ช่วยบอกพวกเราได้หรือไม่ จะให้พวกข้าทำอะไรตอบแทนก็ได้ทั้งนั้น" ผลไม้นี้สำคัญต่อพวกตนทั้งคู่นัก หากว่าพวกตนได้ผลไม้มาก็จะได้ครองรักกันอย่างสงบสุข ทั้งความเป็นปรปักษ์กันของเผ่าพันธุ์ครุฑและนาคที่มีมาเนิ่นนานก็จะยุติลง กลายเป็นความปรองดองที่ทั้งสองเผ่าจะมอบให้แก่กัน

"...ได้มาเช่นไรหรือ" ลำเภาจันทร์ยิ้มเจื่อนทันทีหลังจากที่ทวนคำถามเมื่อครู่ ก่อนจะตอบตามความจริง "ข้าเด็ดมันมาเอง"

"เจ้าขโมยมารึ!? /เจ้าขโมยมารึ!?" ธารนทีและอังทีอุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะทุกเผ่าต่างก็ยำเกรงอำนาจของพญายักษ์แห่งนครอัสดง แม้ตั้งแต่พญารามสูรขึ้นครองราชย์จะมิเคยคิดขยายอาณาเขตการปกครอง แต่หากมีเมืองใดหรือเผ่าพันธุ์ใดคิดลองดีก็มิเคยมีครั้งใดที่พญายักษ์ผู้นั้นจะพ่ายแพ้ สิ่งนี้ทำให้เหล่าผู้นำเผ่าอื่นๆ เคารพนับถือพญารามสูรเป็นอย่างมาก ขณะเดียวกันก็หวาดกลัวอำนาจของอีกฝ่ายด้วยจนมิมีผู้ใดกล้าคิดลองดี การขโมยของในเมืองยักษ์เช่นนี้มิต่างอะไรกับการตั้งตัวเป็นศัตรูกับเมืองยักษ์เลยสักนิด

"ลำเภาจันทร์แย่แล้ว เจ้าอาจจะยังมิรู้ แม้จะเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งยักษ์แต่พญารามสูรก็มิคิดปล่อยผู้ที่ลักขโมยของในวังไว้เป็นแน่ ทำเช่นไรดี เจ้าควรหนีหนาลำเภาจันทร์" ธารนทีเอ่ยอย่างลนลานเมื่อนึกถึงปัญหาที่จะตามมาของสหาย หากสหายของตนกลับเข้าเมืองยักษ์เมื่อใดคงมิพ้นต้องโดนพญารามสูรจับตัวไปลงโทษเป็นแน่ "เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ เจ้าหนีมาอยู่ที่เมืองบาดาลของข้าก่อน เมืองของข้าอยู่ใต้บาดาลคงพอหลบหนีสายตาของพญารามสูรได้"

"มิได้ หากทำเช่นนั้นทั้งเจ้าและเผ่าพันธุ์ของเจ้าจะเดือดร้อน" อังทีกล่าวเสียงเด็ดขาดอย่างเป็นห่วงนาคคนรักของตน หากเรื่องนี้ถึงหูพญารามสูรยามใดละก็ ทั่วทั้งสีทันดรต้องเดือดพล่านเป็นแน่

"แล้วเจ้าจะให้ข้าทำเช่นไร ลำเภาจันทร์เป็นสหายของข้า หากปล่อยเขาไว้ย่อมต้องโดนพญารามสูรจับตัวไปลงทัณฑ์" ธารนทีเถียงครุฑหนุ่มข้างกาย แม้จะรู้ตัวดีอยู่แก่ใจว่ามันต้องนำพาความเดือดร้อนไปสู่นาคทั้งหลายใต้บาดาลเป็นแน่ ทว่าตนก็มิอาจปล่อยให้สหายเผชิญความเดือดร้อนเพียงลำพัง

ครุฑหนุ่มขมวดคิ้วคมเข้าหากันแน่นในใจขัดแย้งกันไปมา อีกฝ่ายเป็นถึงสหายของนาคในดวงใจอังทีจึงมิกล้าคัดค้าน ทั้งบางทีมนุษย์ผู้นี้อาจช่วยให้พวกตนได้ผลไม้นั้นมา ซึ่งหากอีกฝ่ายช่วยได้จริงตนก็ยินดีจะช่วยเหลือเพื่อตอบแทนบุญคุณ ทว่ายังมิทันได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใด ผลไม้ที่ตนกำลังนึกถึงก็มาอยู่ตรงหน้าของพวกตนแล้ว ธารนทีและอังทีทำหน้าฉงนปนตกตะลึงอีกครั้งเพราะอยู่ๆ สหายงามตรงหน้าก็ยื่นผลไม้วิเศษผลใหม่มาให้พวกตนหนึ่งผลขณะกัดกินผลเดิมของตัวเองต่อจนแก้มพอง

"มันสำคัญต่อพวกเจ้ามิใช่หรือ รับไปสิ" ลำเภาจันทร์ยื่นผลมะม่วงอีกผลให้อย่างมิหวงแหน แม้จะตกใจที่ผลไม้ที่กินอยู่ทุกวันจะเป็นผลไม้วิเศษที่สามารถทำให้ต่างเผ่าพันธุ์หรือแม้แต่เพศเดียวกันให้กำเนิดบุตรได้ แต่ที่เขากินแค่เพื่อทดแทนของหวานที่ชอบเท่านั้น ต่างจากสหายและคนรักที่ผลไม้ผลนี้สำคัญยิ่งต่อพวกเขาทั้งคู่ "ส่วนเรื่องของพญารามสูร พวกเจ้ามิต้องกังวลอันใดเพราะข้ารู้จักกับเขา"

"รู้จักดีถึงขนาดนำผลไม้วิเศษนี้มาได้ง่ายๆ เลยเชียวหรือ" อังทีถามอย่างมิอาจวางใจเพราะมันอาจนำพาความเดือดร้อนมาสู่พวกตนได้

"ใช่ ยามข้าเด็ดมันเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น และหากพวกเจ้าคิดอยากตอบแทนก็ช่วยข้าหาวัตถุดิบมาทำอาหารให้พญารามสูรก็เป็นพอ" ลำเภาจันทร์ตอบก่อนจะกัดกินผลมะม่วงรสหวานคำสุดท้ายจนหมด

ธารนทีและอังทีมองหน้าปรึกษากันก่อนจะเป็นธารนทีที่เป็นผู้รับมันมาและประคองเอาไว้ด้วยความทะนุถนอม "ขอบใจเจ้ามาก บุญคุณครั้งนี้พวกข้าทั้งสองจะมิลืมเลือน"

TBC