นาย๑๒ - 41 ปลามงคล โดย Jring. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

เทาเภา นักฆ่าหนุ่มมากความสามารถที่อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน 

ธารนทีและอังทีตกลงที่จะเชื่อใจลำเภาจันทร์ในครั้งนี้ เมื่อได้ยินว่าลำเภาจันทร์ต้องการเนื้อของสัตว์น้ำเพื่อเป็นวัตถุดิบทำอาหาร ทั้งคู่ก็ไม่รีรอที่จะไปหาจับปลาตัวใหญ่ๆ มาให้สหายคนงาม

ลำเภาจันทร์มองธารนทีและอังทีที่อยู่ในร่างแท้จริงของเผ่าพันธุ์ตนนิ่งๆ ยามนี้ทั้งคู่กำลังต่อสู้กับปลายักษ์ลวดลายสวยงามตัวหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป ตัวของมันเหมือนจะใหญ่เท่าภูเขาลูกเล็กลูกหนึ่ง เขากำลังคิดในใจอย่างเพลิดเพลินว่าจะใช้เจ้าปลายักษ์ตัวนั้นทำอาหารอะไรดี คิดได้ไม่นานลำเภาจันทร์ก็เห็นทั้งคู่ดันปลายักษ์ที่น่าจะตายแล้วขึ้นฝั่ง

"ลำเภาจันทร์ พวกเราได้ปลาที่เจ้าต้องการมาแล้ว ตัวมันมิใหญ่นักเพราะเป็นตัวลูกทว่ากลับมีเนื้อที่กำลังน่ารับประทานเชียว พญายักษ์น่าจะอิ่มใช่หรือไม่ แต่หากมิเพียงพอพวกข้าจะไปหามาเพิ่มให้เดี๋ยวนี้" ธารนทีเอ่ยกับสหายของตนด้วยรอยยิ้มหลังจากที่แปลงกายสู่ร่างครึ่งคนครึ่งนาคแล้ว

"มันคือปลามงคลหายากชื่อว่าติมิรปิงคละ แม้ยามนี้จะยังมิเติบโตเต็มวัยแต่ขนาดตัวก็ยาวประมาณ ๓๐ โยชน์ได้แล้ว นอกจากนี้เนื้อของมันสามารถช่วยฟื้นและบำรุงร่างกายได้ดียิ่ง แต่ปัญหาคือเจ้าจะเอามันกลับไปเช่นไร" อังทีอธิบายและถามถึงวิธีขนย้ายปลาที่ล่ามาได้ในครั้งนี้

"เรื่องนั้นมิต้องกังวลเพราะข้ามีของสิ่งนี้อยู่" ลำเภาจันทร์หยิบถุงผ้าใบเล็กสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นมา มันเป็นของวิเศษที่สามารถเก็บของได้ไม่จำกัด พญายักษ์ได้มอบของสิ่งนี้ให้เขาในวันเกิดอายุครบ ๑๓ ปีเพราะเขาชอบเข้าป่าหาสมุนไพรอยู่บ่อยๆ ลำเภาจันทร์เก็บปลาตัวยักษ์ใส่กระเป๋าผ้าใบน้อยอย่างอารมณ์ดีท่ามกลางความตกตะลึงของสหายนาคและครุฑหนุ่ม "ใกล้ได้เวลาทำอาหารแล้วเช่นนั้นแยกกันตรงนี้เถอะ ไว้พบกันใหม่"

"เช่นนั้นไว้พบกันใหม่หนาลำเภาจันทร์ ขอบใจเจ้าอีกครั้งสำหรับผลไม้วิเศษด้วยหนา" ธารนทีเอ่ยกับสหายด้วยรอยยิ้มสดใส ยิ่งเห็นสหายมีของวิเศษหายากก็ยิ่งแน่ใจว่าสหายสนิทกับพญารามสูรจริงๆ เพราะตนเคยเห็นพญารามสูรใช้กระเป๋าใบนี้ในตอนที่ไปร่วมประชุมเผ่าพันธุ์กับเสด็จพ่อและพี่ใหญ่เมื่อหลายสิบปีก่อน

"อื้ม ไว้เจอกันใหม่" ลำเภาจันทร์เอ่ยลาทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มบางเบา ก่อนจะใช้กำไลข้อเท้าวิเศษทะยานไปทางวังยักษ์ในทันที

ธารนทีและอังทีมองหน้ากันด้วยความรู้สึกหลากหลายก่อนจะพากันเดินทางกลับเผ่าของตนด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข ครั้งนี้ทั้งคู่โชคดีนักที่เจอลำเภาจันทร์และได้ผลไม้วิเศษมาโดยง่าย หากมิได้อีกฝ่ายช่วยเหลือในเรื่องนี้ทั้งคู่ก็มิรู้ว่าจะใช้เวลาเท่าใดหรือต้องเสียอันใดกับการแลกเปลี่ยนครั้งนี้บ้าง

ตัดมาทางฝั่งของลำเภาจันทร์ หลังจากที่กลับมาถึงพระราชวังยักษ์ ร่างเพรียวบางก็ตรงไปที่ห้องเครื่องหรือโรงครัวทันทีเพื่อจะเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็นในวันนี้ พอไปถึงลำเภาจันทร์ก็สั่งให้พ่อครัวหน้าดุที่กำลังยืนหน้าซีดเป็นผู้แล่ปลาที่เขานำมาอย่างเร่งด่วน แต่เพราะปลามงคลตัวใหญ่มาก พ่อครัวแม่ครัวจึงไปช่วยกันแล่อยู่บริเวณด้านหลังจนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ พวกเขาคร่ำครวญสงสัยในใจว่าพระโอรสรูปงามไปได้ปลาหายากเช่นนี้มาเช่นไร

ส่วนลำเภาจันทร์เองก็จัดเตรียมวัตถุดิบอื่นๆ ระหว่างที่รอเนื้อปลาที่แล่แล้ว "วันนี้ทำซุปปลาดีกว่าในครัวมีหม้อใบใหญ่พอดี พวกเจ้ามาช่วยข้าก่อไฟต้มน้ำโดยใช้หม้อใบนั้นหน่อยสิ" นิ้วเรียวสวยชี้ไปที่หม้อใหญ่ใบดังกล่าวขณะสั่งให้ยักษ์สาวรับใช้ในโรงครัวเข้ามาช่วยเหลือ

"เพคะพระโอรส" ยักษ์สาวรับใช้กลุ่มหนึ่งในร่างมนุษย์คำนับอย่างพร้อมเพียง ก่อนจะรีบไปทำตามรับสั่งในทันที วันนี้พวกนางมิรู้ว่าจะเกิดพิบัติใดขึ้นในครัวบ้าง เพราะหลังจากพระโอรสเข้าครัวก็จำต้องย้ายครัวหรือรื้อครัวและสร้างใหม่ทุกคราว ฝ่าบาทเองก็ทรงตามใจจนมิมีผู้ใดกล้ากล่าวคัดค้านการเข้าครัวของพระโอรสพระองค์นี้เลยสักครั้ง หนำซ้ำฝ่าบาทยังเป็นผู้เสวยอาหารพิสดารของพระโอรสโดยมิทรงสนใจพระชนมชีพของพระองค์เองจนพวกนางรู้สึกนับถือในใจนัก

"ช่วงนี้พญายักษ์ดูเหนื่อยล้ามิน้อย ข้าว่าใส่สมุนไพรเพิ่มกำลังลงไปด้วยดีกว่า ยังไงเสียซุปก็ออกมาเป็นน้ำอยู่แล้ว รับประทานง่าย" ลำเภาจันทร์เอ่ยพลางหยิบโสมบำรุงซึ่งมีอายุหลายร้อยปีโยนลงไปในหม้อทันที "ใส่สมุนไพรที่ช่วยบำรุงประสาทและสมองด้วยก็น่าจะดี จะได้ช่วยให้แก้ไขสถานการณ์ง่ายขึ้น"

"ฮัดชิ้ว! กลิ่นฉุนชะมัด ใส่ดอกกุหลาบเพิ่มความหอมและสีสันลงไปด้วยดีกว่า ใส่เครื่องปรุงอันนี้ อ่ะ อันนี้เครื่องปรุงใหม่แน่ใส่ลงไปด้วย" ลำเภาจันทร์เตรียมน้ำซุปสำหรับตุ๋นปลายักษ์อย่างอารมณ์ดีโดยมีสาวใช้ในห้องเครื่องยืนก้มหน้าให้กำลังใจอยู่ห่างๆ

"...." พวกนางได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจเพราะเวลาพึ่งผ่านไปเพียงมินานกลิ่นแสบจมูกก็โจมตีพวกนางเสียแล้ว ทำให้พวกนางอดนึกย้อนไปถึงคราวแรกที่พระโอรสทรงเข้าครัวมิได้ ยามนั้นเหล่าพ่อครัวแม่ครัวล้วนยินดีต้อนรับและพร้อมสอนพระโอรสองค์โปรดของฝ่าบาท ทว่าเพียงครึ่งวันเท่านั้น โรงครัวที่ใช้สำหรับเตรียมพระกระยาอาหารให้ผู้สูงศักดิ์มาหลายร้อยหลายพันปีก็เกิดระเบิดจนต้องซ่อมแซมใหม่ทั้งหมด และทั้งที่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก แต่นายเหนือหัวกลับทรงกักบริเวณพระโอรสไว้กับพระองค์เพียงสามวันเท่านั้น

ทั้งรสชาติเองพวกนางก็มิอยากจะนึกถึง เพราะมีครั้งหนึ่งที่พวกนางและพ่อครัวแม่ครัวทั้งหลายต่างนึกสงสัยในรสมือของพระโอรสจึงได้แอบลองชิมกันคนละนิด ผลที่ได้รับน่าพรั่นพรึงยิ่งเพราะผู้ที่กินต่างสลบไสลไปหนึ่งวันเต็มๆ อาหารที่ทำให้ยักษ์สลบได้เช่นนั้นนับว่ามิธรรมดาเลย ครั้งนี้พวกนางแค่ลุ้นว่าอาหารจะออกมาดีกว่าครั้งก่อนหรือไม่ แต่แม้จะดีกว่าพวกนางก็มิคิดอยากลองชิมอีกครั้งอยู่ดี

TBC