ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่ง นักฆ่าผู้มีฉายาว่าดอกไม้งามไร้หัวใจ จะหลุดเข้าไปในวรรณคดีที่เพื่อนสาวเอามาให้อ่านได้ "ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย" #พญารามสูร×ลำเภาจันทร์
ชาย-ชาย,ไทย,ย้อนยุค,รัก,แฟนตาซี,อ่านสบายๆ,พีเรียดไทย,พระเอกเป็นยักษ์,นายเองเป็นนักฆ่า,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,นิยายวาย,นาย๑๒,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ฝ ฝ่าบาท" ละออเดินถอยหลังเมื่อเห็นบุรุษยักษ์ตรงหน้า
"กูเคยไว้ชีวิตมึงเพราะเห็นแก่หน้าแม่ของมึง แต่นี่คือสิ่งที่มึงตอบแทนกูรึ" พญารามสูรเอ่ยกับสตรีตรงหน้าด้วยน้ำเสียงทุ้มเหี้ยมกดดัน
"ก็แค่มนุษย์ชั้นต่ำ ไยฝ่าบาทจึงทรงสนพระทัยนักเพคะ" ละออที่กำลังอารมณ์เสียอยู่เอ่ยปากเถียงออกไป "อ้อ หรือว่าพระองค์ทรงกำลังพิศวาสไอ้เด็กมนุษย์ผู้นั้นเพคะ"
"มึงกล้ายอกย้อนกูรึ!" พญายักษ์ง้างมือตบไปที่ใบหน้าของสตรีตรงหน้าอย่างมิยั้งแรงจนนางเลือดกลบปาก นัยน์ตาคมมองกดต่ำด้วยรังสีเหี้ยมอำมหิต "แล้วผู้ใดสั่งสอนให้มึงเอ่ยวาจาพล่อยๆ ใส่พ่อลำเภาของกู"
"แค่ก แค่ก หากฝ่าบาททรงทำอะไรหม่อมฉัน หม่อมฉันจะบอกเด็กมนุษย์ของพระองค์ว่าพระองค์ทรงพาตัวเขามาเพื่อทำยาอายุวัฒนะ! ดูสิว่าเขาจะยังมองพระองค์เช่นเดิมหรือไม่!!" ละออเอ่ยปากขู่อย่างมิยอมแพ้เมื่อคิดว่าเรื่องนี้ตนถือไพ่เหนือกว่า
"มึงคิดว่ามึงจะอยู่ได้จนถึงยามนั้นรึ" พญารามสูรจับเข้าที่คอของหญิงสาวพร้อมออกแรงบีบด้วยกำลังมหาศาลจนยักษ์สาวตาลอยแทบหายใจมิออก
"ฝ ฝ่าบาทเพคะ โปรดไว้ชีวิตนางด้วย หม่อมฉันขอร้องล่ะเพคะ" ยายผิงหรือหัวหน้าสาวรับใช้รีบวิ่งเข้าไปคุกเข่าโขกศีรษะกับพื้นทันทีเพื่อขอร้องผู้เป็นใหญ่และมากอำนาจด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยิ่งดวงตาเหี่ยวย่นมองไปที่บุตรสาวในกำมือของผู้เป็นราชา น้ำตาก็ยิ่งไหลนองหน้าด้วยเห็นใบหน้าทุกข์ทรมานของนาง
"...." พญารามสูรเหลือบมองหญิงชรา ก่อนจะโยนหญิงรับใช้ในมืออย่างมิคิดสนใจไยดี "ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ไสหัวนางออกไปจากวังของข้าเสีย หากข้าเห็นมันย่างกรายเข้ามาในวังแม้เพียงปลายเท้า ก็อย่าได้หาว่าข้ามิเตือน"
พญายักษ์เอ่ยจบก็หันหลังเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย เช้านี้มีแต่เรื่องให้หงุดหงิดเข้ามาไม่หยุด พรุ่งนี้ก็มีงานที่ต้องออกเดินทางไปปราบยักษ์เลวที่สร้างเรื่องอีก ตนแทบจะมิมีเวลาอยู่กับคนงาม มิรู้ว่าคนงามโดนสั่งกักบริเวณเช่นนั้นจะเคืองตนที่สั่งลงโทษหรือไม่
เช้าวันต่อมา
พญารามสูรเอ่ยร่ำลากับคนงามหลังมื้อเช้าของวัน
"พี่มิอยู่ก็อย่าดื้อ อย่าซนหนา เข้าใจหรือไม่" พญารามสูรเอ่ยกับคนงามตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นัยน์ตาคมมีความอาลัยอาวรณ์ยิ่งนักด้วยมิอยากจากคนตรงหน้าไปไกล
"จะกลับมายามใดหรือ" ลำเภาจันทร์เอ่ยถามพญารามสูร เขารู้ข้อมูลมาส่วนหนึ่งว่ายักษ์ที่ค้าเผ่าพันธุ์อื่นมักจะไปรวมตัวฉลองกันที่ใดที่หนึ่งในช่วงนี้ของทุกๆ ปี และพญายักษ์ก็ได้ข้อมูลสถานที่รวมถึงเวลามาแล้ว
"อาจเป็นอาทิตย์ หรืออย่างน้อยที่สุดก็น่าจะสัก ๕ วันเห็นจะได้"
"ก็มิเห็นนานเท่าใดเมื่อเทียบกับจำนวนวันที่ข้าโดนกักบริเวณ" ลำเภาจันทร์ทำหน้าตาดื้อดึงโดยมิรู้ตัวหลังจากเอ่ยจบ
"นั่นเป็นเพราะเจ้าซุกซนจนเกินไป" พญารามสูรยื่นมือไปบีบแก้มคนงามด้วยความมันเขี้ยว ก่อนริมฝีปากหนาจะยิ้มออกมา "พี่ต้องไปแล้วหนา ดูแลตัวเองด้วย"
"...ขอให้เดินทางปลอดภัย" ลำเภาจันทร์มองส่งพญายักษ์ที่กระโดดขึ้นหลังม้าแล้วควบออกไปจนลับตา ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในวังหลักที่ยิ่งใหญ่และกว้างขวางทว่ายามนี้เจ้าของกลับมิอยู่เสียแล้ว "เฮ้อ น่าเบื่อ"
๕ วันต่อมา
"แอบออกไปเดินเล่นในวังเขตอื่นคงไม่มีใครรู้หรอกมั้ง" ลำเภาจันทร์ที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวโปรดพึมพำออกมาเสียงเบา เขารู้สึกเบื่อมาก แม้บริเวณวังหลักจะใหญ่โตและงดงามหาที่ไหนเทียบไม่ได้แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรให้เขาทำเลย โดนพญายักษ์สั่งกักตัวตั้ง ๑๕ วัน ช่างใจยักษ์สมเป็นยักษ์จริงๆ
"แต่พวกหม่อมฉันรู้นะเพคะ/แต่พวกหม่อมฉันรู้นะเพคะ" เปรมและผ่องเอ่ยออกมาพร้อมกัน พวกนางมองกันยิ้มๆ ก่อนจะหันสายตาไปที่องค์ชายของพวกนางด้วยความเอ็นดู
"พวกเจ้าก็อย่าบอกพญารามสูรสิ เขาไปทำงานตั้งไกล มิมีทางรู้หรอก" ลำเภาจันทร์ปิดหนังสือที่อ่านอยู่ด้วยสีหน้าเซ็งๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งคุยกับทั้งสองดีๆ "๕ วันแล้วมิรู้เป็นเช่นไรบ้าง"
"หม่อมฉันได้ข่าวมานะเพคะ เพราะพี่ชายของหม่อมฉันเป็นทหารที่ไปร่วมทำภารกิจกับฝ่าบาท" ผ่องเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนโยนระคนภูมิใจในตัวพี่ชาย
"แล้วพี่ผาว่ามาเช่นไรบ้างรึ" เปรมกระดี๊กระด๊าเมื่อสหายพูดถึงพี่ชายของตัวเอง
"ท่านพี่ส่งจดหมายมาบอกว่าฝ่าบาททรงนำทหารจัดการกวาดล้างยักษ์เลวพวกนั้นจนเสร็จสิ้นแล้ว เหลือเพียงการลงทัณฑ์และเตรียมเดินทางกลับนครเท่านั้น" ผ่องเอ่ยถึงข้อความในจดหมายให้ทั้งสองฟัง ใบหน้าของนางเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลาเมื่อนึกถึงพี่ชายที่นางภูมิใจ
"สมกับเป็นฝ่าบาทและพี่ผายิ่งนัก เช่นนั้นก็แปลว่าฝ่าบาทและทหารใกล้จะกลับนครกันแล้วสิ" เปรมกล่าวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชมยินดี ก่อนนางจะเห็นองค์ชายตัวน้อยของนางทำท่าจะลุกขึ้น นางจึงได้เอ่ยถาม "องค์ชายจะเสด็จไปที่ใดเพคะ"
"ข้าจะไปเดินเล่นในช่วงที่ยังมีโอกาสนี่แหละ ถ้าพวกเจ้ากลัวจะตามข้ามาก็ย่อมได้" ลำเภาจันทร์เอ่ยกับทั้งคู่ก่อนจะเดินนำออกจากห้องไปทางเขตทิศตะวันตก เขาตั้งใจว่าจะไปเก็บผลไม้แล้วค่อยเดินไปหาพี่ชายที่อยู่เขตทิศตะวันออก
"รอพวกเราด้วยเพคะองค์ชาย" เปรมและผ่องรีบเดินตามองค์ชายของพวกนางไปทันที
ลำเภาจันทร์เดินไปเก็บมะม่วง ถึงแม้จะรู้แล้วว่ามันคือผลไม้วิเศษของเมืองยักษ์แต่เขาก็ยังคงเด็ดกินอยู่ดีเพราะรสชาติของมันถูกปากมาก เขาเดินไปกินไปจนเกือบจะถึงเขตทิศตะวันออก แต่แล้วก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเข้าเสียก่อนจึงได้เดินตามเสียงไป
"องค์ชายเพคะ มิได้นะเพคะ" เปรมพยายามยับยั้งเมื่อเห็นว่าองค์ชายของพวกนางกำลังจะเดินไปในทิศทางใด แต่องค์ชายของนางก็ช่างดื้อยิ่งนัก มิทรงคิดหยุดฟังคำเตือนของนางเลยแม้แต่น้อย
ลำเภาจันทร์เดินไปตามเสียงร้องโหยหวนคล้ายขอความช่วยเหลือก่อนจะไปพบกับกรงขังขนาดใหญ่ซึ่งมีมนุษย์หลายสิบชีวิตกำลังนอนรวมกันอยู่ด้านใน เมื่อเห็นเช่นนั้นคนงามจึงเดินเข้าไปดูด้วยสงสัย เปรมและผ่องเริ่มมีสีหน้าซีดเผือดเมื่อองค์ชายของพวกนางมาพบมนุษย์ที่ลักลอบเข้ามาในเมืองยักษ์
"เจ้า!! ช่วยพวกเราด้วย พวกเราถูกพวกยักษ์ชั่วจับตัวมาขังไว้" บุรุษกลุ่มหนึ่งร้องตะโกนเมื่อเห็นคนงามเดินเข้าไปใกล้กรงขัง
"...." ลำเภาจันทร์มิได้เอ่ยสิ่งใดกลับหันไปส่งสายตาเชิงถามไถ่กับสาวใช้ทั้งสองที่อยู่ด้านหลัง
"มนุษย์กลุ่มนี้เป็นพวกที่ลักลอบเข้ามาในเมืองยักษ์ช่วงนี้เพื่อหวังขโมยสิ่งมีค่าเพคะ" เปรมเป็นผู้ไขข้อสงสัยให้องค์ชายของนางก่อนจะเอ่ยต่อ "จำเป็นต้องรอฝ่าบาทเสด็จมาจัดการกับพวกเขาด้วยพระองค์เองเพคะ"
ลำเภาจันทร์มองสำรวจมนุษย์หลายสิบชีวิตที่ถูกขังอยู่ในกรงเหล็ก ดูจากลักษณะภายนอกและแววตาของคนส่วนใหญ่ในกรงขังแล้ว เขาก็สามารถเดาได้มิยากว่าคงเป็นมนุษย์ที่มีจิตใจโลภมากหรือไม่ก็มิใช่คนดีอะไรนัก มีเพียงบางคนที่มีแววตาเหม่อลอยคล้ายคนสิ้นหวัง
ในเรื่องนาง ๑๒ เองก็มีเหตุการณ์ที่นางเภาบังเอิญไปพบเห็นมนุษย์ที่โดนจับมาขังไว้เช่นกัน จนเป็นเหตุให้นางเภารู้ว่าเมืองที่ตนอาศัยอยู่เป็นเมืองยักษ์และพาพี่ๆ ของตัวเองแอบหนีออกไปในที่สุด แต่เรื่องเมืองยักษ์เขารู้มาตั้งนานแล้ว ถ้าเขาไม่บอกพี่ชาย พวกเขาพี่น้องจะยังอาศัยอยู่ในเมืองยักษ์ตลอดไปหรือเปล่า ถึงจะสบายแค่ไหนยังไงทุกคนก็ต้องเติบโตไปมีชีวิตของตัวเอง แต่ถ้าหนีไปตามเนื้อเรื่องแล้วพญารามสูรโกรธขึ้นมา....
"เจ้าช่วยพวกเราด้วย พวกเราถูกยักษ์จับตัวมาขังไว้" บุรุษผู้มีสีหน้าเหม่อลอยกล่าวกับคนนอกกรงขัง ในใจคาดหวังอย่างยิ่งว่าตนจะสามารถหนีออกไปได้
"หากมิคิดแอบเข้ามาในเมืองยักษ์พวกเจ้าจะโดนจับตัวมารึ?" ลำเภาจันทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตากลมโตเรียบนิ่งจนบุรุษที่เอ่ยขอความช่วยเหลือเมื่อครู่ก้มหน้าอย่างเศร้าหมอง
"ข้าเข้ามาเพราะต้องการผลไม้วิเศษ คนรักของข้าเป็นบุรุษ พวกเราอยากมีลูกด้วยกันมาก ข้ามิได้คิดจะเข้ามาขโมยแต่อย่างใด ตั้งใจเข้ามาเพื่อหวังแลกเปลี่ยนตามคำแนะนำของท่านฤๅษีผู้หนึ่ง ทว่ายังมิทันได้เอ่ยเจรจาข้าก็ถูกยักษ์จับตัวมาขังไว้ในที่นี้เสียก่อน ได้โปรดช่วยปล่อยข้าออกไปที คนรักของข้าต้องเป็นห่วงข้าอยู่แน่ ข้าอยากกลับไปหาเขายิ่งนัก ข้าคิดถึงเขา" บุรุษผู้นั้นกล่าวจบก็ร่ำไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
"...." ลำเภาจันทร์มองผลมะม่วงในมือตัวเอง ใจจริงเขาก็อยากที่จะให้ไปเพราะจากแววตาและน้ำเสียงเขาเชื่อว่าอีกฝ่ายมิได้โกหก แต่หากบุรุษผู้อื่นในคุกรู้ว่าผลไม้นี้คือผลไม้วิเศษ พวกเขาต้องทำร้ายบุรุษผู้นี้เพื่อแย่งชิงมันไปแน่ "ยามนี้ข้าคงช่วยมิได้ แต่หากพญายักษ์กลับมาจะช่วยขอร้องให้เจ้าก็แล้วกัน"
"แล้วพวกเราล่ะ เจ้าจะช่วยขอร้องให้พวกเราด้วยได้หรือไม่ ข้าเองก็คิดถึงลูกเมียเช่นกัน อยากจะกลับไปหาพวกเขา" ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งถามขึ้น
"ข้าจะไปรู้รึ ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับจุดประสงค์ของพวกเจ้าและอารมณ์ของพญายักษ์ผู้นั้น" ลำเภาจันทร์ตอบเสร็จก็หันหลังเดินจากไปยังทางทิศตะวันออกทันที ในอนาคตอันใกล้ถ้าจะต้องหนีจริงๆ ยังไงเขาก็ต้องมาปล่อยตัวคนพวกนี้อยู่แล้วเพื่อสร้างความโกลาหลและเปิดโอกาสให้พี่ชายหลบหนีได้ง่ายขึ้น หากเขาเหล่านี้มิโลภมาก มุ่งหวังแค่หาทางหนีก็คงจะปลอดภัยจากเมืองยักษ์ได้ แม้ว่าพวกเขาพี่น้องยังไม่คิดหนีออกไป พญารามสูรก็คงจะสั่งลงโทษมนุษย์กลุ่มนี้แล้วโยนออกนอกเมืองเหมือนทุกครั้ง แต่หากผู้ใดมิเข็ดหลาบพญายักษ์ก็คงจะทำให้พิการไม่ส่วนใดก็ส่วนหนึ่งจนมิสามารถแอบเข้าเมืองยักษ์ได้อีก
TBC
