ผมจำได้ว่าผมนั่งทำงานอยู่นะแล้วเหมือนจะวูบ พอตื่นขึ้นมาทุกอย่างมันแปลกไปหมด นี่ผมมาอยู่ที่ไหนเนี่ยย
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,ผจญภัย,slice of life,ชีวิตประจำวัน,เลี้ยงสัตว์,ปลูกผัก,ทะลุมิติ,นิยายวาย,แฟนตาซี,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
และแล้วก็มาถึงวันที่ทางทีมสำรวจมา เห็นว่าเริ่มเดินทางกันแต่เช้าเลย ไม่รู้ว่าจะมาถึงที่นี่ตอนไหนแต่ถ้าให้เดาน่าจะเกือบๆเที่ยง อาหารก็เตรียมพร้อมหมดแล้วทั้งวัตถุดิบกับเครื่องปรุง เหลือแค่จัดการผัดเท่านั้น ส่วนพะโล้นั้นทำเรียบร้อยแล้วถ้าพวกเขามาถึงก็อุ่นแล้วตักกินได้เลย ขนมนั้นบราวนี่เสร็จเมื่อเช้า ส่วนพายแอปเปิ้ลคงจะทำหลังอาหารเสร็จ
งั้นตอนนี้ก็มาทำผักพริกแกงหมูกันก่อนดีกว่า เริ่มจากตั้งกระทะใส่น้ำมันพืชลงไป พอร้อนก็ใส่พริกแกงลงไปผัดให้หอม ใส่หมูที่หั่นเป็นชิ้นลงไปผัดจนสุก จากนั้นใส่ถั่วฝักยาว ครั้งนี้จะปรุงรสด้วยน้ำตาลกับน้ำปลาเพราะพริกแกงก็มีรสชาติของมันอยู่แล้ว ใส่ใบมะกรูดหั่นฝอยผัดให้เข้ากันแล้วใส่ในถาดที่เตรียมไว้
มาต่อกันที่ผัดผักกันต่อ ผักที่เอามาทำจะเป็นผักที่ปลูกเองส่วนหนึ่งอีกส่วนจะเป็นผักที่ซื้อมา ผัดผักนี้เป็นเมนูโปรดของผมเลยก็ว่าได้ ผมชอบมากเลยล่ะ เอาล่ะมาเริ่มทำกันดีกว่า เริ่มจากหั่นบร็อคโคลี่พอดีคำ หั่นแครอท หั่นกะหล่ำดอก ล้างน้ำให้สะอาด เอาไปลวกในน้ำเดือดจนสีสดขึ้น จากนั้นก็ตักแช่ในน้ำเย็นจัดเพื่อคงความกรอบและสีที่สด ต่อมาใส่น้ำมันลงในกระทะ ไฟปานกลาง ผัดกระเทียมจนหอมและเป็นสีเหลือง ใส่เห็ด กะหล่ำดอก ผักกาด บร็อคโคลี่ แครอท ถั่วลันเตาที่ลวกแล้วลงไปผัด เติมน้ำนิดหน่อยพอให้มีน้ำขลุกขลิก ปรุงรสด้วยน้ำมันหอย ผงปรุงรส น้ำตาล จากนั้นก็คนให้เข้ากัน ตักใส่ถาด เป็นอันเสร็จ
ในตอนนั้นเองข้างนอกก็เหมือนจะมีอะไรบางอย่างลงมาจากท้องฟ้า ทำให้ต้องละจากควรไปหน้าบ้านทันที
สิ่งที่เห็นตอนนี้เป็นเหมือนเอ่อ เรียกว่าไงดี ยานเหรอ หรือเครื่องบิน ยานแล้วกัน ยานสีดำ 1 ลำ กำลังลงจอดในที่วางข้างหน้าบ้าน คงจะมากันแล้วสินะ เกือบเที่ยงจริงๆด้วย ดีนะทำอาหารเสร็จพอดีจะได้กินตอนร้อนๆ
เมื่อยานจอดสนิท ประตูยานก็เปิดพร้อมกับมีคนยืนอยู่ตรงประตูพอดี ตัวสูงชะมัด เมื่อประตูเปิดเรียบร้อยคนในยานก็เดินออกมา ครั้งแรกที่เห็นใบหน้าของคนตรงหน้าบอกได้เลยว่า ตอนที่พระเจ้ากำลังปั้นเขาคงจะอารมณ์ดีมากๆแน่ถึงได้มีหน้าตาที่โคตรเพอร์เฟคขนาดนี้ นี่ขนาดว่าคุณโคลด์ว่าหล่อแล้ว คนตรงหน้าหล่อกว่า
"สวัสดีครับ ผม ราฟาเอล อลิออธ จะเรียกว่าราฟก็ได้นะ"
"อะ...เอ่อ อ้อ สวัสดีครับผม มาร์ติน เฟียร์ เรียกมาร์ตินก็ได้ครับ ยินดีต้อนรับทุกคนนะครับ"
"คุณมาร์ติน สวัสดีครับ"
"สวัสดีครับคุณโคลด์ เข้าบ้านก่อนครับ เอ่อ ถึงบ้านจะเล็กไปหน่อยแต่ไม่อึดอัดแน่นอนครับ"
"ขอบคุณครับ"
ผมได้พาคนทั้ง 11 คนเข้ามาในบ้าน ตอนแรกบ้านมันก็กว้างแหละ แต่พอมีคนตัวสูงใหญ่เข้ามาอยู่ด้วยรู้สึกว่าบ้านมันแคบลงจังเลย หรือว่าจะพาไปหลังบ้านดีนะ ตรงนั้นก็โล่งพอดี ดีนะที่เตรียมโต๊ะไว้ก่อนแล้ว
"พวกคุณหิวกันมั้ยครับ"
ผมถามขึ้นพลางเสริฟน้ำให้ทุกคนดื่ม
"ตอนนี้ยังไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ"
"พวกคุณจะสำรวจกันกี่วันเหรอครับ"
"พวกเราจะพยายามไม่ให้นานเกิน 2 วันครับ"
"2 วัน เหรอครับ มันจะไม่น้อยไปเหรอครับ"
"เอ๊ะ ."
"ก็ดาวมันก็ไม่ใช่เล็กๆพวกคุณเองก็มากันแค่ 10 กว่าคนเท่านั้นเอง ถ้าจะให้เสร็จภายใน 2 วันผมว่ามันจะเป็นการฝืนตัวพวกคุณหรือเปล่า"
"...."
ตอนนี้ทั้ง 11 คนที่ได้ยินเจ้าของบ้านพูดแบบนี้พวกเขาก็ไม่รู้จะตอบยังไงเลย จริงอยู่ที่ว่า 2 วันมันน้อยไป ถ้าจะให้เสร็จภายใน 2 วันคงต้องเริ่มตั้งแต่ตอนนี้แล้วก็พักแค่เท่าที่จำเป็นเท่านั้น แต่เหนื่อยเจ้าของบ้านจะไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่
"ถ้ายังไงก็ไม่ต้องรีบก็ได้นะครับ ยังไงที่นี่ก็ไม่มีใครนอกจากผมกับพวกสัตว์ที่อยู่ที่นี่อยู่แล้ว ค่อยๆสำรวจก็ได้ครับ"
"จะไม่รบกวนคุณมาร์ตินเหรอครับ"
"หือ ไม่เลยครับ ดีเสียอีกผมจะได้มีเพื่อนคุยนานหน่อย"
อ่า แบบนี้นี่เอง งั้นในเมื่อเจ้าของบ้านอนุญาตแล้วก็ขอเพิ่มวันเลยแล้วกัน
"ขอบคุณมากนะครับ"
"ยินดีครับ...อ๋อ จริงด้วย ถ้าอยากจะเดินเล่นรอบๆบ้านก็เดินได้เลยนะครับ ถ้าหิวก็มีข้าวให้ เดี๋ยวผมจะยกไปไว้หลังบ้านให้นะครับ"
"คุณทำเองหมดเลยเหรอ"
"ใช่ครับคุณราฟ ผัดผักก็เพิ่งเสร็จตอนที่พวกคุณมาพอดี"
ถึงว่าได้กลิ่นหอมชวนหิวลอยตลบอบอวลเต็มบ้านเลย
"งั้นเดี๋ยวพวกเราช่วยยกดีกว่า"
"โอเคครับ"
จากนั้นอาหารที่เตรียมไว้ก็ได้ยกออกไปที่หลังบ้าน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทั้งโต๊ะ อาหาร น้ำส้ม และผลไม้ มาร์ตินจะเป็นคนเตรียมทั้งหมด คนตัวเล็กๆคนนี้เตรียมของคนเดียวได้ขนาดนี้ สุดยอดจริงๆ
"เธอเตรียมคนเดียวทั้งหมดเลยเหรอ"
"ครับ แค่นี้เอง"
พูดจบก็เดินยกน้ำไปวางไว้ให้ ทิ้งให้คนที่ได้คำตอบว่าแค่นี้เองยืนนิ่งอยู่กับที่
"ดูเหมือนวันนี้ฉันไม่ต้องพูดอะไรมากเลยนะ ทั้งๆที่ปกติฉันจะเป็นคนพูดมากแท้ๆ"
"....."
"หึ แต่วันนี้ไม่สิช่วงที่อยู่ที่นี่คงจะมีคนพูดเก่งขึ้นล่ะมั้ง"
.
เอาล่ะตอนนี้ก็ให้ทุกคนกินข้าวกันไปก่อนส่วนตัวเรานั้นจะต้องเข้ามาในครัวเพื่อทำพายแอปเปิ้ลต่อดีกว่า
"ไม่ทานด้วยกันเหรอ"
"หือ ไม่ครับ เชิญพวกคุณทานกันเลยพอดีว่าผมทำขนมค้างไว้อยู่นะครับ"
"ขนมเหรอ"
ดูเหมือนคนพวกนี้จะอยากชิมล่ะมั้ง ขนาดข้าวอยู่ตรงหน้าแต่ตาเป็นประกายเชียว
"ครับ มีบราวนี่กับพายแอปเปิ้ล พวกคุณทานข้าวแล้วพักก่อนก็ได้นะครับวันนี้เพิ่งจะมาถึงคงจะเหนื่อยกัน"
"อ่า ขอบคุณนะ"
"ยินดีครับ"
เมื่อพูดจบคนตัวเล็กก็เดินเข้าไปในบ้านแล้วเหล่าหน่วยสำรวจ+1 นั้นได้แต่มองตามร่างเล็กนั้นเข้าไป ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนตัวเล็กแค่นั้นแต่ทำอาหารเลี้ยงคน 10 กว่าคนได้ด้วยตัวคนเดียว แถมอาหารที่กินก็อร่อยมากด้วย ยิ่งพะโล้นะต้องยกนิ้วให้เลย อ่า ที่พวกเขาหลงมาที่ดาวของภูตตัวน้อยหรือไงกันนะ
"ดูท่า ถ้าใช้เวลาสำรวจนานคนแถวนี้คงไม่อยากกลับแล้วมั้ง"
"อะไร"
"เปล๊า"
อยู่ๆก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเจ้าคุณรู้มากนี่เลย รู้ดีไปหมด
.
เอาล่ะตอนนี้คงต้องรีบทำขนมอย่างสุดท้ายแล้วสินะ งั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่า ทำพายแอปเปิ้ลครั้งนี้นั้นต้องใช้แอปเปิ้ลเยอะหน่อย เลยเดินไปเก็บมาตั้งแต่เช้าแล้วเอามาแช่น้ำรอทำขนม ส่วนพายนี่คงเอาเป็นของว่างแล้วกันเพราะใช้เวลาทำนาน พวกเขาคงย่อยกันแล้ว
มาเริ่มกันเลยดีกว่า เริ่มจากร่อนแป้ง ผงฟู เกลือ ใส่ในชามผสม ใส่น้ำตาล เคล้าส่วนผสมให้เข้ากันแล้วใส่เนยเย็นลงไป ใช่ที่สับเนยสับเคล้าส่วนผสมให้เข้ากัน ใช้ปลายนิ้วบี้ส่วนผสมจนส่วนผสมจับตัวเป็นก้อนเล็กๆคล้ายเม็ดทราย ขุดหลุมแป้งตรงกลางแล้วตกไข่ไก่ลงไป จากนั้นผสมคนเคล้าให้เข้ากันจนแป้งจับตัวเป็นก้อน จากนั้นนำมานวดให้เนียน จนแป้งไม่ติดมือ นำพลาสติกแรปอาหารมาแรปไว้ พักไว้ในตู้เย็นอย่างน้อย 30 นาที
คนที่ทำขนมอยู่ในครัวไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังถูกใครบ้างคนมองอยู่ เพราะส่วนของครัวกับหลังบ้านจะมีหน้าต่างเปิดเพื่อเอาไว้ระบายอากาศ นั่นจึงทำให้ใครอีกคนได้เห็นถึงการทำขนมที่คนตัวเล็กบอก
"มองขนาดนั้นไม่เดินเข้าไปดูเลยล่ะ"
"..ว่าจะไปอยู่ แต่กลัวจะเกะกะ"
"....."
บ้าเอ้ย อยากจะให้คุณป้ามาเห็นตอนนี้ของมันจริงๆ คนที่แทบไม่เปลี่ยนสีหน้าตอนจัดการกับพวกสัตว์อวกาศแต่กลับกังวลว่าจะไปเกะกะคนตัวเล็กที่กำลังทำขนมอยู่ ถ่ายรูปดีมั้ยนะ คุณป้าจะได้เลิกกังวลว่าหมอนี่จะอยู่กองทัพจนแก่ หึหึ
"ทำหน้าอะไรของแกโคลด์"
"หน้าปกติฉันนี่แหละ แต่ฉันว่าคุณมาร์ตินเขาไม่ว่านายหรอก"
"งั้นเหรอ"
"เออจ้ะ ไปดูเถอะ ฉันกลัวว่าคอนายจะยื่นไปก่อน"
และคนที่แอบมองก็ได้ลุกเพื่อไปมองคนตัวเล็กทำขนมใกล้ๆ
ก็อก ก็อก
"อ้าว คุณราฟ อิ่มแล้วเหรอครับ"
"อืม นั่นเธอกำลังทำอะไรเหรอ"
"อ๋อ กำลังเตรียมแอปเปิ้ลครับ พอดีผมจะทำพายไว้เป็นของว่าง"
"พายแอปเปิ้ล?"
"ใช่ครับ แอปเปิ้ลพวกนี้ผมก็ไปเก็บมาเมอเช้าเลยนะครับ"
"ลำบากเธอแล้ว"
"55555 ไม่เลยครับ ผมสนุกมากกว่า"
"สนุกเหรอ"
"อื้อ คุณอยากช่วยผมมั้ยครับ"
"ฉันกลัวจะทำให้เธอยุ่งมากกว่านะ"
"ไม่ต้องกังวลครับ แค่สับแอปเปิ้ลเองง่ายๆ"
"อืม ได้สิ"
ในเมื่อมีลูกมือแล้วเราก็มาเริ่มทำส่วนของไส้พายกันดีกว่า เริ่มจากเอาแอปเปิ้ลที่ล้างแล้วมาปลอกเปลือก หั่นเป็นชิ้นขนาดตามที่ต้องการเลย ผมเลือกเอาเป็นหั่นเต๋า จากนั้นก็ใส่แอปเปิ้ลที่หั่นลงกระทะ ใช้ไฟปานกลางค่อนไปทางอ่อน ใส่น้ำตาล เกลือป่น ลงไป เคล้าให้เข้ากัน จากนั้นใส่มะนาว ผงอบเชยลงไป และเคล้าส่วนผสมให้เข้ากัน ผัดจนแห้งตามที่ต้องการแล้วปิดไฟ ตัดขึ้นพักไว้ให้คลายร้อน เนื่องจากวันนี้คนเยอะผมเลยทำพายทั้งหมด 4 ชิ้น แอปเปิ้ลเลยเยอะพอสมควร
เมื่อใส้ได้ที่แป้งก็ครบกำหนดพอดี นำแป้งออกมาตักแบ่งครึ่ง ครึ่งแรกรีดเป็นแผ่นให้บางปล้วนำไปกรุลงพิทพ์ที่เตรียมไว้ ตัดส่วนเกินออก ใช้ส้อมจิ้มตัวแป้งให้ทั่ว จากนั้นก็ใส่ไส้ที่ผัดเอาไว้ลงไป ขั้นตอนนี้ผมให้ลูกมือทำ
"คุณราฟ คุณเอาไส้นี่ลงในแป้งทีครับ"
"ฉันเหรอ เอ่อ ใส่เยอะมั้ย"
"แค่พอดีพิมพ์พอครับ"
"โอเค"
มาต่อ เมื่อผมเอาแป้งใส่พิมพ์ครบ 4 พิมพ์ ก็เริ่มขึ้นตอนการปิด ซึ่งก็เอาแป้งที่เหลือมารีดให้แบนตัดเป็นเส้นยาวๆ นำเส้นมาวางไว้บนตัวพาย เห็นว่าเวลาเหลือเยอะผมเลยเอาเส้นแป้งมาทับกันเป็นเหมือนตะกล้าสานเพื่อความสวย อ๋อ เกือบลืมวอมเตาอบไฟ 180 องศา 15 นาที ก่อน ดีนะนึกขึ้นได้พอดี เมื่อวอมเตาอบเรียบร้อยก็นำพายเจ้าไปอบได้เลย ใช้ไฟอบ 180 องศา ประมาณ 30-40 นาที หรือจนกว่าจะได้สีที่เราพอใจ เมื่ออบเสร็จก็พักให้คลายร้อน แล้วค่อยเอาออกจากพิมพ์ เสร็จแล้ว พายแอปเปิ้ลหอมกรุ่น
"เสร็จแล้วครับ คุณราฟอยากชิมมั้ย"
"ได้เหรอ"
"ได้สิ ก็ผมทำให้พวกคุณนี่"
"งั้นก็ขอรบกวนด้วย"
"ยินดีครับบบ"
ดูเหมือนว่าตอนนี้จะเหลือแค่เราสองคนเพราะคนอื่นนั้นเดินสำรวจรอบๆบ้านกันแล้ว คงจะสำรวจที่ใกล้ๆก่อนแล้วค่อยไปไกลๆสินะ แถมยังช่วยเก็บจานเก็บของเรียบร้อยเชียว
"ดูเหมือนพวกเขาจะเริ่มสำรวจแล้วสินะ"
"อืม"
"แล้วคุณล่ะไม่ไปเหรอครับ"
คนที่กำลังดื่มด่ำกับขนมหวานตรงหน้าถึงกับชะงักมือ
"ฉันไม่ใช่หน่วยนี้นะ แค่มาเพราะอยากมาแค่นั้น"
"เอ๋~~~ คุณพูดเหมือนคนใหญ่คนโตเลยนะครับเนี่ย"
"ก็ถ้าตำแหน่งก็ใหญ่จริงๆนั่นแหละ"
"จริงเหรอ"
"อืม"
ว้าว นี่นอกจากหัวหน้าหน่วยสำรวจแล้วยังมีคนใหญ่คนโตมาด้วยเหรอเนี่ย
"แล้วตำแหน่งของคุณคืออะไรเหรอ ผมถามได้มั้ย"
"ได้สิ แค่นายพลน่ะ"
"นายพลเหรอ"
อืมมม...ไอ้เราก็ไม่ค่อยจะสันทัดเรื่องยศอะไรพวกนี้ด้วยสิ งั้นก็ช่างมันแล้วกันเพราะถ้าถามไปอีกก็กลัวจะไปรบกวนคนที่กำลังอร่อย
.
.
"หัวหน้า"
"ว่า"
"หัวหน้าว่านายพลแปลกไปมั้ยครับ"
"นั่นสิหัวหน้า ปกติท่านนายพลเขาเป็นคนพูดน้อยไม่ใช่เหรอ"
โอ้ ดูสิเนี่ยหมอนั่นเปลี่ยนไปถึงขนาดที่เจ้าพวกนี้สังเกตเห็นชัดเลย ถึงไม่สังเกตก็เห็นชัด ก็หมอนั่นเล่นดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนั้น
"ท่านคงตื่นเต้นล่ะมั้ง น้อยครั้งจะเจอดาวที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนี้"
"นั่นสินะครับ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายังมีดาวที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนี้เหลืออยู่"
ใช่ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายังมีดาวที่ยังมีป่าไม้ ต้นไม้ที่หาได้ย
ากในยุคนี้ นี่นังไม่รวมถึงพวกสัตว์ต่างๆที่อยู่ในดาวนี้อีก ขนาดแค่เดินเล่นไปยังเจอกระต่าย กวาง พวกสัตว์กินพืชที่หาได้ยาก บางอย่างก็เหลือแค่ดีเอ็นเอที่อยู่ในศูนย์เท่านั้น ไม่อยากจะเชื่อว่าจะยังมีโอกาสก็ได้เห็นกับตา คุ้มแล้วที่ได้มา
.
