“ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา”
นางบำเรอก็มีหัวใจ - บทที่ 1 เธอเป็นได้แค่นางบำเรอ โดย ผืนแพร @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,ชดใช้,เจ้านาย,เลขา,นางบำเรอ,แฟนเก่า,รักโรแมนติด,รักโรแมนติก,รัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นางบำเรอก็มีหัวใจ
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
“ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา”
ผู้แต่ง
ผืนแพร
เรื่องย่อ
"ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ฟ้ารักพี่กั้งแค่คนเดียว"
"อย่าพ่นคำทุเรศ ๆ ออกมา! จะให้เชื่อจริงเหรอว่าเธอรักฉัน?"
"ฟ้าผิดไปแล้วพี่กั้ง ให้ฟ้าได้ชดใช้เถอะนะ พี่จะเอาอะไรจากฟ้าก็ได้…จะทุบตี จะทำลายฟ้ายังไงก็ได้ ฟ้าไม่ขอให้พี่กลับมารัก ไม่ขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ฟ้าหันหลังให้พี่เหมือนครั้งนั้นไม่ได้อีกแล้ว วันนี้ฟ้าได้เจอพี่แล้ว ฟ้ายินดีที่จะยกทั้งชีวิตให้พี่…"
"แน่ใจนะว่าจะยกทั้งชีวิตให้ฉัน?"
"แน่ใจ"
"แม้แต่ลมหายใจ?"
"ฮึก! พี่จะเอาอะไรก็ได้ที่ฟ้ามี ฟ้าให้พี่ได้ทุกอย่าง"
__________
"ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา"
__________
"ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอได้ฟาติมา แต่เมื่อไหร่ที่ฉันได้เป็นแฟนกับศรา ฉันจะเขี่ยเธอทิ้ง…"
"เขี่ยทิ้ง?"
"ฉันไม่อยากทำผิดกับผู้หญิงที่ฉันรัก ถ้าฉันรักศราและได้เป็นแฟนกับเขา เธอก็ไม่จำเป็นสำหรับฉันอีกต่อไป ชีวิตที่เธอยกให้ฉันมาบดขยี้เล่น สักวันฉันคงเบื่อ ถึงวันนั้นจะคืนมันให้กับเธอแล้วกัน และคำสั่งสุดท้ายที่ฉันจะสั่งเธอในวันนั้นคือจะไปตายที่ไหนก็ไป"
บอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าไอ้คุณกั้ง พระเอกเรื่องนี้มันเป็นหมาบ้า อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้
สับสนวุ่นวาย แปรปรวนยิ่งกว่ามนุษย์เมนส์ เหมือนคนเป็นไบโพลาร์ซ้ำซ้อน
ส่วนฟ้า...นางเอกของเรื่องก็เป็นได้แค่นางบำเรอรอรับแรงกระแทก
กระทุ้ง ขย้ำ กดขี่ ข่มเหง กลั่นแกล้ง ด่าทอ ถากถาง และอีกมากมาย ฮ่าาาา
เรื่องนี้ผืนแพรมาแนวแค้นฝังหุ่น ดราม่าค่อนข้างหนัก และพระเอกก็คือน่าหยุมหัวตลอดทั้งเรื่อง
อ่านไปสักพักคุณนักอ่านอาจสงสัยว่าอีคุณกั้งมันเป็นพระเอกของเรื่องจริงน่ะหรือ
ก็ขอตอบเอาไว้ตรงนี้เลยค่ะว่าจริง นางเป็นพระเอกและสุดท้ายนางจะได้คู่กับนางเอก
เพราะนิยายของแพรทุกเรื่องพระเอกกับนางเอกจะต้องได้คู่กัน คิกคิก
เลยอยากจะกราบงามๆ กับทุกคนตรงนี้ว่า...
ใครไม่ไหวกับพระเอกใจร้าย ปากหมา เจ้าคิดเจ้าแค้น เห็นนางเอกทรมานแล้วมันชอบใจ ก็ให้เลี้ยวหัวกลับด่วนๆ
ยังมีพระเอกแสนดีแสนอบอุ่นของแพรอยู่ในเรื่องอื่น (อาจจะน้อยแต่มีอยู่นะ) ไปอ่านก่อนได้ ฮ่าาา
แต่ถ้าใครที่ไหว ถ้าคิดว่ารับได้ แพรก็ยินดีต้อนรับมากๆ
และภูมิใจอย่างยิ่งที่จะพาทุกคนไปรู้จักกับไอ้คุณกั้ง หมาบ้าคนล่าสุดที่ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกนิยายของผืนแพรค่ะ
ฝากทุกคนช่วยกันส่งแรงใจ ส่งเสียงเชียร์น้องฟ้า นางเอกผู้ถูกกระทำที่แสนจะน่าสงสารของแพรด้วยนะคะ
ด้วยรักและจุ๊บจุ๊บ
สารบัญ
เนื้อหา
บทที่ 1 เธอเป็นได้แค่นางบำเรอ
ฟาติมาเป็นแค่หญิงสาวธรรมดาที่มีความฝัน และความฝันของเธอก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรนัก เธอเพียงอยากใส่ชุดเจ้าสาวสักครั้งในชีวิต อยากมีครอบครัวเล็ก ๆ ที่อบอุ่น มีสามีที่รักเธอ ให้ความอบอุ่นในแบบที่เธอไม่เคยได้รับมาตลอดทั้งชีวิตยี่สิบแปดปี เธอไม่ได้หวังให้ผู้ชายที่จะเข้ามาเป็นสามีต้องรวยล้นฟ้า หล่อเหลาปานเทพบุตร ไม่ต้องดีเลิศเลอ ขอเพียงเขาคนนั้นใจดีกับเธอก็พอ แต่ขึ้นชื่อว่าความฝัน…หากไม่ใช่สิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นจริง ก็คงจะเป็นสิ่งที่ไม่มีวันเกิดขึ้นเลยตลอดชั่วชีวิตของคนคนหนึ่ง
ทุกวันหลังเลิกงานฟาติมาจะเดินมาหยุดที่หน้าเวดดิ้งสตูดิโอ มองดูชุดเจ้าสาวสีขาวแสนสวยชุดเดิม ความสิ้นหวังเกิดขึ้นในทุกครั้งที่เธอจินตนาการถึงภาพตัวเองสวมชุดสีขาวฟูฟ่องนั้น คนอย่างเธอ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีวันได้แต่งงานมีครอบครัวหรอก ความฝันของเธอไม่มีวันเป็นจริง เพราะเธอไม่ได้รับอนุญาตให้มีความสุข ชีวิตนับจากนี้และตลอดไป…จะต้องอยู่เพื่อชดใช้เวรกรรมที่สร้างขึ้นมาเท่านั้น
“เจอคุณอีกแล้ว” ชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มแสนอบอุ่นก้าวเท้าออกมาจากเวดดิ้งสตูดิโอ เขามองฟาติมาอยู่พักใหญ่ เห็นแล้วว่าเธอมีแววตาสิ้นหวังจนน่าเห็นใจ ที่จริงเขาเห็นเธอมานาน วันไหนที่เข้ามาที่สตูดิโอแห่งนี้ก็จะได้เจอเธอทุกครั้ง เธอจะมายืนที่หน้ากระจกใสบานใหญ่ มองชุดเจ้าสาวชุดเดิมในเวลาเดิมทุกครั้ง และเช่นกัน…แววตาของเธอนั้นว่างเปล่าและสิ้นหวังในทุกครั้งที่เขาได้เจอ
“พูดกับฉันเหรอคะ?” ฟาติมาหันมองไปด้านหลังตัวเอง พอเห็นว่าว่างเปล่าเธอก็หันกลับมาหาชายหนุ่มพร้อมกับคำถาม
“ครับ ผมพูดกับคุณนั่นแหละ”
“ขอโทษนะคะถ้าฉันมายืนเกะกะหน้าร้าน…จะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” ฟาติมาเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร เธอรู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหนและสิ่งไหนที่มันอยู่เกินเอื้อมก็จะไม่ตะเกียกตะกายไปไขว่คว้ามัน
“เดี๋ยวครับ” ชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างดี การแต่งตัวก็ดูดีเข้ามาถือวิสาสะคว้าแขนฟาติมาเอาไว้ จนกระทั่งเวลานี้รอยยิ้มของเขาก็ยังไม่เลือนหายไปไหน ราวกับว่าชีวิตของเขานั้นช่างดีเลิศเลอ สุขมากจนล้นทะลักออกมาเป็นรอยยิ้มแบบนี้ “ผมไม่ได้บอกว่าคุณเกะกะเลยครับ แค่อยากชวนเข้าไปด้านใน”
“คะ?”
“ผมเห็นคุณมายืนที่หน้าร้านแล้วมองชุดนี้หลายครั้งแล้ว…อยากลองใส่มันดูสักครั้งไหม?”
“ลองใส่?” จริงอยู่ที่หญิงสาวเคยวาดภาพตัวเองสวมชุดเจ้าสาวชุดนี้ แต่ไม่เคยกล้าคิดว่าจะได้สวมใส่มันจริง ๆ เธอส่ายหน้าเป็นพัลวัน ไม่เอาหรอก…ไม่อยากทำชุดเขาเปื้อน อีกทั้งไม่มีเงินจะจ่ายด้วย “ฉันไม่มีเงินหรอกค่ะ แล้วก็ไม่ได้อยากใส่มันด้วย”
“แค่ลองใส่…ไม่ต้องเสียเงินหรอกครับ” ชัชวินทร์เป็นเจ้าของเวดดิ้งสตูดิโอแห่งนี้ และยังเป็นดีไซเนอร์ออกแบบชุดแต่งงาน ชุดที่ฟาติมายืนมองทุกครั้งที่ผ่านมา เขาเป็นคนออกแบบและตัดเย็บด้วยตัวเอง ซึ่งเขามองออกว่าเธออยากสวมมันมากแค่ไหน
“จะให้ฉันลองใส่ฟรี ๆ เหรอคะ? โดยไม่เสียเงินเลยสักบาทน่ะเหรอ?” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมา ดวงตากลมโตประดับด้วยขนตายาวเรียงเส้นเป็นแพสุกสกาวขึ้นมาในทันที
“ไม่เสียเลยสักบาทครับ”
“แล้วคุณจะได้อะไรคะ? ให้ฉันลองใส่ฟรี ๆ แล้วคุณจะได้อะไร?” ไม่มีใครให้อะไรใครฟรี ๆ หรอก ของถูกและดีอาจมีอยู่ แต่ประสบการณ์ทั้งชีวิตของฟาติมาสั่งสอนให้เธอได้รู้ว่าของฟรีไม่มีในโลก
“ได้เห็นรอยยิ้มของคุณ”
“…” ได้เห็นรอยยิ้มของเธออย่างนั้นหรือ? คำตอบที่ได้รับจากชัชวินทร์ทำเอาฟาติมานิ่งไปถนัดตา นี่เป็นครั้งแรกที่มีใครสักคนพูดถึงรอยยิ้มของเธอ เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่มีใครมาใจดีกับเธอแบบนี้
‘คุณสวยมากครับ ทำไมถึงแสดงออกเหมือนไม่มั่นใจแบบนั้นล่ะ?’
‘…’
‘มองดูตัวเองในกระจกสิ พอสวมชุดเจ้าสาวแล้วคุณสวยมากจริง ๆ นะ’
‘…’
‘ยิ้มหน่อยครับ ผมเชื่อว่าถ้ามีรอยยิ้มที่มุมปากตรงนี้…มันจะทำให้คุณยิ่งสวยมากขึ้นกว่าเดิมเป็นสิบเท่าเลย’
‘…’
‘แบบนั้นแหละ เห็นไหม…พอคุณยิ้มแล้วสวยขึ้นมาจริง ๆ มาครับ ไปที่สตูถ่ายภาพกัน เดี๋ยวผมจะถ่ายภาพให้ แน่นอนว่าฟรีไม่มีค่าใช้จ่ายอะไรเลย’
ฟาติมานั่งมองรูปถ่ายในมือพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก คุณเจ้าของเวดดิ้งสตูดิโอคนนั้นใจดีมาก เขาพาเธอเข้าไปในร้าน จับเธอแต่งหน้าทำผมซะสวยสะพรั่ง ให้เธอสวมชุดเจ้าสาวยังไม่พอ ยังจัดไฟ ตั้งกล้องถ่ายภาพให้เธอเสียดิบดี ไม่หมดเท่านั้น เขายังอุตส่าห์อัดรูปออกมาเป็นใบให้เธอด้วย เขาจะรู้ไหมว่าสิ่งเหล่านี้มันทำให้วันที่แสนเหนื่อยล้าของผู้หญิงคนนี้กลายเป็นวันที่ดีและน่าจดจำขึ้นมา คุณคนใจดีคนนั้นจะรู้ไหมว่าเขาเป็นเหมือนคนที่ช่วยเติมเต็มความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงของเธอได้
ฉึบ!
รอยยิ้มหายในจากใบหน้าสวย รูปถ่ายถูกดึงไปจากมือฟาติมา พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเป็นผู้ชายแสนใจดำ บุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชีวิตเธอ
“เอาคืนมาค่ะ” ฟาติมาเอ่ยเสียงแข็ง ลุกจากโซฟาตัวยาวเข้าไปหวังจะคว้าเอารูปถ่ายคืนมา แต่อีกฝ่ายนั้นตัวสูงใหญ่ เพียงเขายกแขนขึ้นเล็กน้อยเธอก็หมดสิทธิ์จะแย่งรูปถ่ายคืนมาได้
“ยิ้มเหรอ? เมื่อกี้ฉันเห็นเธอยิ้ม” กัมปนาทหรือที่ใคร ๆ รวมถึงฟาติมาเรียกว่าคุณกั้ง เขาเพิ่งจะเคยเห็นรอยยิ้มของฟาติมาก็วันนี้ หลังจากที่ไม่ได้เห็นมานาน นานมากจนลืมไปแล้วว่ารอยยิ้มของเธอเป็นยังไง
“คุณกั้งเอาของของฟ้าคืนมาค่ะ”
“ของของเธอ?” กัมปนาท ไอ้คนสารเลวจอมบงการ บ้าอำนาจ เอาแต่ใจ เจ้าคิดเจ้าแค้นและเห็นแก่ตัวเป็นที่หนึ่งทวนคำพูดของฟาติมา มองดูรูปถ่ายที่อยู่ในมือ พอได้เห็นว่ามันคือรูปฟาติมาแต่งหน้าทำผมสวมชุดแต่งงานเขาก็ลอบกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาคมคายกระตุกเล็กน้อยก่อนจะได้สติแล้วปรับสีหน้าให้กลับมาอยู่ในสภาพปกติ “ของของเธอ…มีอะไรแบบนั้นอยู่บนโลกนี้ด้วยเหรอ?”
“…” คำตอบคือไม่มี บนโลกเส็งเคร็งใบนี้ไม่มีอะไรที่เป็นของฟาติมาอีกแล้ว ไม่มีแม้แต่อย่างเดียว
“ของของเธอทุกอย่าง…ฉันเป็นเจ้าของมัน แม้แต่ลมหายใจที่ออกมาจากตัวเธอฉันก็เป็นเจ้าของ อากาศที่เธอสูดเข้าไปก็เป็นของฉัน แล้วจะมาบอกว่ารูปถ่ายใบนี้เป็นของเธอได้ยังไง?”
“ขอโทษค่ะ ฟ้าลืมตัวไปว่าแม้แต่ชีวิตก็ยังไม่ใช่ของฟ้า”
“เธอพูดเองว่าจะยกทุกอย่างที่มีให้ฉัน จะให้ฉันทุกอย่างจนกว่าฉันจะพอใจ ฉันผิดเหรอที่คิดว่าแม้แต่ชีวิตเธอ…เจ้าของมันก็คือฉัน?”
“ไม่ผิดค่ะ คุณกั้งพูดถูกทุกอย่าง คุณกั้งไม่เคยผิดเลยแม้แต่ครั้งเดียว”
“ประชดเหรอ?”
“เปล่าค่ะ ฟ้าคิดแบบนั้นจริง ๆ อยากทำอะไรกับรูปนั้นก็แล้วแต่คุณกั้งเลยค่ะ คุณกั้งมีสิทธิ์ทุกอย่าง”
แคว่ก!
สิ้นคำที่บอกว่าไอ้คนเปรตคนนี้มีสิทธิ์ทุกอย่าง เขาก็ฉีกภาพถ่ายใบที่อยู่ในมือทันที ฉีกมันเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนขึ้นกลางอากาศ ทำมันด้วยความรู้สึกอยากเอาชนะ ทำไปเพราะต้องการสร้างความสะใจให้กับตัวเอง ทว่าไม่มีรอยยิ้มปนเปื้อนอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาเลยแม้แต่น้อย
“อะไรที่เธอรักฉันจะทำลายมันให้หมด อะไรที่เธออยากเป็นเจ้าของ…ฉันจะพรากมันจากเธอ จนกว่าฉันจะพอใจแล้วปล่อยเธอไป อย่าได้คิดจะมีความสุขเลยฟาติมา”
“…” ประโยคแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฟาติมาเคยได้ยิน ตลอดสามปีมานี้…กัมปนาทพ่นมันออกมาหลายครั้งจนนับเป็นครั้งไม่ได้แล้ว
“ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา”
“…”
“ถึงเวลาทำหน้าที่ตัวเองแล้ว แก้ผ้าแล้วไปนอนถ่างขาให้ฉันกระแทกเดี๋ยวนี้!”