“ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา”
นางบำเรอก็มีหัวใจ - บทที่ 2 นางบำเรอก็มีหัวใจ โดย ผืนแพร @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,ชดใช้,เจ้านาย,เลขา,นางบำเรอ,แฟนเก่า,รักโรแมนติด,รักโรแมนติก,รัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นางบำเรอก็มีหัวใจ
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
“ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา”
ผู้แต่ง
ผืนแพร
เรื่องย่อ
"ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ฟ้ารักพี่กั้งแค่คนเดียว"
"อย่าพ่นคำทุเรศ ๆ ออกมา! จะให้เชื่อจริงเหรอว่าเธอรักฉัน?"
"ฟ้าผิดไปแล้วพี่กั้ง ให้ฟ้าได้ชดใช้เถอะนะ พี่จะเอาอะไรจากฟ้าก็ได้…จะทุบตี จะทำลายฟ้ายังไงก็ได้ ฟ้าไม่ขอให้พี่กลับมารัก ไม่ขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ฟ้าหันหลังให้พี่เหมือนครั้งนั้นไม่ได้อีกแล้ว วันนี้ฟ้าได้เจอพี่แล้ว ฟ้ายินดีที่จะยกทั้งชีวิตให้พี่…"
"แน่ใจนะว่าจะยกทั้งชีวิตให้ฉัน?"
"แน่ใจ"
"แม้แต่ลมหายใจ?"
"ฮึก! พี่จะเอาอะไรก็ได้ที่ฟ้ามี ฟ้าให้พี่ได้ทุกอย่าง"
__________
"ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา"
__________
"ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอได้ฟาติมา แต่เมื่อไหร่ที่ฉันได้เป็นแฟนกับศรา ฉันจะเขี่ยเธอทิ้ง…"
"เขี่ยทิ้ง?"
"ฉันไม่อยากทำผิดกับผู้หญิงที่ฉันรัก ถ้าฉันรักศราและได้เป็นแฟนกับเขา เธอก็ไม่จำเป็นสำหรับฉันอีกต่อไป ชีวิตที่เธอยกให้ฉันมาบดขยี้เล่น สักวันฉันคงเบื่อ ถึงวันนั้นจะคืนมันให้กับเธอแล้วกัน และคำสั่งสุดท้ายที่ฉันจะสั่งเธอในวันนั้นคือจะไปตายที่ไหนก็ไป"
บอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าไอ้คุณกั้ง พระเอกเรื่องนี้มันเป็นหมาบ้า อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้
สับสนวุ่นวาย แปรปรวนยิ่งกว่ามนุษย์เมนส์ เหมือนคนเป็นไบโพลาร์ซ้ำซ้อน
ส่วนฟ้า...นางเอกของเรื่องก็เป็นได้แค่นางบำเรอรอรับแรงกระแทก
กระทุ้ง ขย้ำ กดขี่ ข่มเหง กลั่นแกล้ง ด่าทอ ถากถาง และอีกมากมาย ฮ่าาาา
เรื่องนี้ผืนแพรมาแนวแค้นฝังหุ่น ดราม่าค่อนข้างหนัก และพระเอกก็คือน่าหยุมหัวตลอดทั้งเรื่อง
อ่านไปสักพักคุณนักอ่านอาจสงสัยว่าอีคุณกั้งมันเป็นพระเอกของเรื่องจริงน่ะหรือ
ก็ขอตอบเอาไว้ตรงนี้เลยค่ะว่าจริง นางเป็นพระเอกและสุดท้ายนางจะได้คู่กับนางเอก
เพราะนิยายของแพรทุกเรื่องพระเอกกับนางเอกจะต้องได้คู่กัน คิกคิก
เลยอยากจะกราบงามๆ กับทุกคนตรงนี้ว่า...
ใครไม่ไหวกับพระเอกใจร้าย ปากหมา เจ้าคิดเจ้าแค้น เห็นนางเอกทรมานแล้วมันชอบใจ ก็ให้เลี้ยวหัวกลับด่วนๆ
ยังมีพระเอกแสนดีแสนอบอุ่นของแพรอยู่ในเรื่องอื่น (อาจจะน้อยแต่มีอยู่นะ) ไปอ่านก่อนได้ ฮ่าาา
แต่ถ้าใครที่ไหว ถ้าคิดว่ารับได้ แพรก็ยินดีต้อนรับมากๆ
และภูมิใจอย่างยิ่งที่จะพาทุกคนไปรู้จักกับไอ้คุณกั้ง หมาบ้าคนล่าสุดที่ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกนิยายของผืนแพรค่ะ
ฝากทุกคนช่วยกันส่งแรงใจ ส่งเสียงเชียร์น้องฟ้า นางเอกผู้ถูกกระทำที่แสนจะน่าสงสารของแพรด้วยนะคะ
ด้วยรักและจุ๊บจุ๊บ
สารบัญ
เนื้อหา
บทที่ 2 นางบำเรอก็มีหัวใจ
แม้แต่ผู้หญิงขายตัวที่ใช้เรือนร่างตัวเองก็ยังมีมูลค่า มีราคา ใช้เซ็กส์แลกกับเงิน แต่กับฟาติมา…เธออยู่ในจุดที่ตกต่ำเหมือนตกนรกชั้นอเวจี เปลืองตัวนอนกับกัมปนาท เธอไม่ได้เงินแม้แต่แดงเดียว เจ็บตัวเพราะถูกเขากระทำรุนแรงก็ไม่ได้ค่าเยียวยาอะไรทั้งนั้น แต่โทษใครไม่ได้เพราะเธอเลือกเอง ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้เธอเป็นคนเลือกเองทั้งนั้น
ตอนกลางวันหน้าที่ของฟาติมาคือเป็นเลขาคอยดูแลเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวบางเรื่องให้กับกัมปนาท ตกกลางคืนหน้าที่เธอคือการแก้ผ้านอนถ่างขาให้เขาได้ระบายอารมณ์ เธอเป็นนางบำเรออย่างที่เขาว่าจริง ๆ ยอมเป็นผู้หญิงไร้ค่าให้เขากระหน่ำซ้ำเติม ยอมนอนนิ่งให้เขาใช้ความป่าเถื่อนทำลายเธอทั้งกายและใจ แต่ก็อย่างที่บอก…เธอเลือกเอง ไอ้คุณกั้งไม่ได้บังคับให้เธอมาทำเรื่องแบบนี้ วันนั้นเป็นเธอเองที่บอกว่ายกทั้งชีวิตให้เขา เป็นเธอเองที่ร้องขอว่าอยากจะชดใช้ทุกอย่าง
ตลอดสามปีที่อยู่ในสถานะนางบำเรอของกัมปนาท ทั่วทุกส่วนบนเรือนร่างงามหยดย้อยนั้นถูกเขาสัมผัสมาหมดแล้ว ตรงไหนที่สวย ตรงไหนที่ขาวผุดผ่อง เขาได้ลิ้มลองมาหมด บางครั้งก็ทำเสพสมด้วยความละมุนเบา บางครั้งก็ตะโบมโกยกินด้วยความหื่นกระหาย และหลายครั้งที่เขาฟาดฟัดเธอด้วยความป่าเถื่อนรุนแรงอย่างคนไร้อารยะ
หากมีเพียงส่วนเดียวเท่านั้นที่กัมปนาทไม่เคยแตะต้อง ยามที่กระชากหญิงสาวตัวเล็กแสนบอบบางมากระหน่ำยัดเยียดความหื่นกาม เขาจะข้ามขั้นตอนนี้ไปเสมอ…สามปีมานี้เขาไม่เคยจูบเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว หากต้องการจะใช้งานเรียวปากอวบอิ่มของเธอ มันก็แค่ตอนที่ต้องการให้เธอดูดอมอาวุธลับใหญ่ยาวของเขาเท่านั้น
เพียะ!
เขาชอบตบสองเต้าที่มันกวัดแกว่งไปตามแรงกระแทกยามที่ฟาติมาทำหน้าที่ของตัวเองอยู่ด้านบน ทั้งตบทั้งขยำจนมันแดงเป็นรอยนิ้ว พอมันแดงมาก ๆ จนเหมือนจะห้อเลือดขึ้นมาก็หยุดตบ คว้ามันมาคว้าปากแล้วดูดรัว ๆ แทน เหมือนว่ากัมปนาทคนนี้จะสะใจเป็นพิเศษเวลาที่ได้ยินเสียงร้องปนเสียงครางจากนางบำเรอ ยิ่งเธอร้องเขาก็ยิ่งดูดแรงขึ้น แรงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเผลอกัดเข้าให้
“คุณกั้ง!” ฟาติมานิ่วหน้าเจ็บ อีกแล้ว…เขากัดนมเธออีกแล้ว ทำตัวอย่างกับเป็นหมา!
“ทำไม?”
“ฟ้าเจ็บค่ะ” เมื่อกี้เธอเกือบจะขย่มด้วยความเร็วจนทำให้เขาสำเร็จความใคร่ได้แล้วเชียว แต่พอเขากัดจนทำเธอเจ็บ เธอก็จำใจต้องหยุดเคลื่อนไหว
“เจ็บสิดี มันแปลว่าเธอจะมีความรู้สึกอยู่…ไม่งั้นฉันก็คิดว่าเธอมันไร้ความรู้สึกไปแล้ว”
“คุณกั้งไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าฟ้าจะรู้สึกยังไง แล้วจะมาสนใจทำไมว่าฟ้ายังเหลือความรู้สึกอยู่หรือเปล่า”
“ร่อนต่อ! เคยบอกไปแล้วนี่ว่าฉันเกลียดเวลาที่เธอพูดมาก!” คว้าหมับเข้าที่ก้นงอน ๆ บีบเคล้นจนเนื้อนวลไร้ที่ติปลิ้นออกตามง่ามนิ้ว ออกแรงบังคับให้หญิงสาวกดทับควบความเป็นตัวตนที่คาอยู่ในตัวเธอ สิ้นคำสั่งก็ครางออกมาเพราะความกระสันเสียว ของนางบำเรอที่ชื่อฟาติมามันแน่นเสมอ ทำเขาเสียวสุดยอดได้ทุกครั้ง
“อื้อ!” เขากระแทกสวนขึ้นมาจนลึก ทำเอาเธอที่อยู่ด้านบนสั่นสะท้าน กระทุ้งกระแทกเข้ามาอย่างรุนแรงโดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บจุกยังไง ขอเพียงได้ยินเสียงเธอร้องคราง ขอเพียงได้เห็นสีหน้าเร้าอารมณ์ปนเจ็บปวดของเธอ เท่านั้นเขาก็พอใจแล้ว
“ครางเหรอ? รู้สึกดีเหรอฟาติมา?”
“…” ส่ายหน้าเป็นคำตอบ ยอมรับไม่ได้เด็ดขาดว่ารู้สึกดี ถ้าบอกว่าฟินแค่ไหนมีหวังไอ้คนเจ้าคิดเจ้าแค้นชอบเอาชนะนี่จะทำสิ่งที่ตรงกันข้ามอีกแน่
“ส่ายหน้าปฏิเสธ? คิดว่าฉันโง่หรือไง? เห็นอยู่ว่าเธอเสียว…กล้าแสดงออกว่ามีความสุขต่อหน้าฉันเหรอ?”
“ไม่ค่ะ ฟ้าไม่มีความสุข…อึก! ฟ้ามีความสุขไม่ได้จนกว่าคุณกั้งจะอนุญาต”
“เธอพูดเองนะ” ไอ้คนใจร้ายไม่เคยคิดว่าตัวเองบีบบังคับฟาติมา ทุกครั้งที่ทำเธอเจ็บไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจ เขาคิดเสมอว่าทั้งหมดเป็นเพราะเธอร้องขอให้ทำ เธอนั่นแหละที่วิงวอนขอกลับเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง เพื่อให้เขาได้กระทำเลว ๆ กับเธอเป็นการลงโทษ แบบนี้จะมากล่าวโทษอะไรเขาได้? ในอดีต…เขาคือผู้ถูกกระทำ เขาเองก็เคยเจ็บและเคยเสียใจมาก่อน!
“อึก! อ๊ะ! คุณกั้ง…” พอคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านพ้นไปแล้ว พอคิดถึงช่วงเวลาที่แสนเลวร้าย กัมปนาทก็ยิ่งกระทุ้งกระแทกรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม
“อื้อ! ฉันเกลียดเธอ! โคตรเกลียดเธอเลยฟาติมา!” พ่นคำแสนเกลียดชังพร้อมกับเสียงคราง เม้มปากออกแรงยกหญิงสาวจนตัวลอย กระแทกตัวตนเข้าไปแบบเน้น ๆ จนเกิดเป็นเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง
“ฟ้ารู้ค่ะว่าคุณกั้งเกลียด…อ๊ะ! อ๊าห์!”
“เกลียดจนอยากเห็นชีวิตเธอพัง!”
“ชีวิตฟ้าพังไปแล้วค่ะ”
“ไม่! มันยังพังไม่พอใจฉัน! เธอต้องพังกว่านี้…ฉันอยากเห็นเธอเสียใจและเจ็บปวดมากกว่านี้อีก!”
“…” ไม่มีมากกว่านี้อีกแล้ว เพราะนี่มันมากที่สุดแล้วจริง ๆ ฟาติมาไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่สิ่งที่เธอคิดอยู่ในใจคือ…เจ็บกว่านี้คงตาย คงต้องตายแล้วจริง ๆ
“อึก!”
ตุบ!
จนแล้วจนรอดกัมปนาทก็ถึงจุดสุดยอด ปลดปล่อยของเหลวสีขุ่นใส่ตัวฟาติมาก่อนจะเหวี่ยงร่างบางเปลือยเปล่าทิ้งลงบนเตียงนอน เป็นแบบนี้ทุกครั้ง…พอถึงฝั่งฝันก็จะแสดงท่าทีรังเกียจเธอ ทำเหมือนไม่อยากแตะต้องเธอแม้แต่ปลายนิ้ว ชายตามองเธอที่สั่นไปทั้งร่าง หลายครั้งที่เสพสมเรือนร่างของเธอมันจะมีแค่เขาคนเดียวที่สุขสม ครั้งนี้ก็เป็นแบบนั้น…มีแค่เขาที่ได้ขึ้นสวรรค์ ส่วนฟาติมาก็ค้างเติ่งกลางอากาศก่อนจะร่วงหล่นลงพื้นดินดังตุบ!
“อย่าลืมกินยาคุม เคยบอกไปแล้วว่าถ้าปล่อยให้ท้อง…ฉันจะล้วงเข้าไปควักเอาก้อนเลือดนั่นมาขยี้ให้แหลกคามือ” เขาเกลียดเธอแต่เรียกเธอมานอนด้วยไม่เว้นวัน รังเกียจเธอมากแต่ไม่เคยแยแสถุงยางอนามัย เขาแค้นเธอสุดหัวใจ…แต่ก็ยังเลือกที่จะเก็บเธอไว้ในชีวิต นี่และเขา…ผู้ชายที่ชื่อว่ากัมปนาท
“ค่ะ” ฟาติมามีหน้าที่เพียงทำตามคำสั่ง คลานลงจากเตียงไปคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ แต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนอน ผ่านห้องหับมากมายในเพนท์เฮาส์แสนหรูหรา มูลค่าไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน เข้ามาในห้องเก็บเหล้า…คว้าเอาขวดโปรดของคุณคนเป็นเจ้าชีวิตมารินใส่แก้วแล้วเอากลับมายื่นส่งให้เขาที่ห้องนอน
“พรุ่งนี้หาซื้อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่มาด้วย” ชายหนุ่มนอนเอนกายพิงพนักเตียงคิงไซซ์ รับแก้วเหล้ามาจิบ ทุกครั้งที่ใช้งานเรือนร่างของฟาติมาจนหนำใจแล้วเขาจะสั่งให้เธอชงเครื่องดื่มมาให้ หลัง ๆ เธอรู้งานทำเองโดยไม่ต้องรอเขาสั่ง ที่เหลือก็แค่รอฟังคำด่าอีกสักชุดสองชุดก่อนที่เขาจะไล่เธอให้ไปพ้นหูพ้นตา
“ค่ะ”
“ไม่อยากรู้เหรอว่าฉันสั่งให้ซื้อดอกกุหลาบมาทำไม”
“ไม่อยากรู้ค่ะ” ถ้าบอกว่าอยากรู้ เขาก็คงด่าว่าเธอจุ้นจ้านแล้วปล่อยให้สงสัยไปตลอด กัมปนาทมักจะทำทุกอย่างที่ตรงกันข้ามกับความต้องการของเธออยู่เสมอ ฟาติมาคิดเอาเองว่าการทำแบบนั้นมันทำให้เขารู้สึกสะใจ ถึงจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยก็เถอะ
“ฉันจะขอศราคบวันพรุ่งนี้” ศราหรือก็คือวริศรา หลานสาวของเจ้าสัวใหญ่ที่กัมปนาทพยายามตามจีบอยู่หลายเดือน แล้วหากจะถามว่าทำไมเขาต้องขอเธอคนนั้นคบวันพรุ่งนี้ คำตอบก็คือเพราะมันเคยเป็นวันสำคัญน่ะสิ
“ขอให้สมหวังนะคะ” ฟาติมาไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ความรู้สึกของเธอ…ไม่เคยเปิดเผยออกมาต่อหน้ากัมปนาทมาเกือบสามปีแล้ว เธอไม่เคยยิ้มให้เขาเห็นนับตั้งแต่ที่บอกว่าจะยกทั้งชีวิตให้เขาปู้ยี่ปู้ยำ ไม่เคยหลั่งน้ำตาต่อหน้าเขาตั้งแต่วันที่เขาบอกว่าเธอมันไร้ค่า เป็นเหมือนเศษขยะที่ไม่สามารถเอามารีไซเคิลได้ เธอวางเฉยทำราวกับไร้หัวจิตหัวใจ จนหลายครั้งชายหนุ่มทนไม่ไหวต่อว่าว่าเธอมันด้านชา
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ฉันเหม็นขี้หน้าเธอแล้ว จะไปไหนก็ไป!”
“ค่ะ” พยักหน้ารับคำสั่งแล้วคนตัวเล็กก็เดินออกมา เพียงแผ่นหลังพ้นประตูห้องนอนน้ำตาก็ร่วงหล่น เธอมีความรู้สึก ยังรู้สึกอยู่มากมาย ยังเจ็บปวดกับทุกคำด่าทอ ยังทรมานเวลาที่เขาบอกว่าเกลียดเธอสุดชีวิต ที่เจ็บที่สุดก็ตรงที่เขาบอกว่าจะขอวริศราคบเป็นแฟนนั่นแหละ
เธอมีหัวใจ
ถึงจะเป็นแค่นางบำเรอไร้ค่าแต่เธอก็มีหัวใจ รักเป็น เจ็บเป็น และที่เจ็บมากมายแบบนี้ก็เพราะรักและรู้สึกผิดกับเขามากเหลือเกิน