“ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา”
นางบำเรอก็มีหัวใจ - บทที่ 4 ฉันโกรธ…ฉันต้องการระบายอารมณ์! โดย ผืนแพร @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,ชดใช้,เจ้านาย,เลขา,นางบำเรอ,แฟนเก่า,รักโรแมนติด,รักโรแมนติก,รัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นางบำเรอก็มีหัวใจ
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
“ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา”
ผู้แต่ง
ผืนแพร
เรื่องย่อ
"ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ฟ้ารักพี่กั้งแค่คนเดียว"
"อย่าพ่นคำทุเรศ ๆ ออกมา! จะให้เชื่อจริงเหรอว่าเธอรักฉัน?"
"ฟ้าผิดไปแล้วพี่กั้ง ให้ฟ้าได้ชดใช้เถอะนะ พี่จะเอาอะไรจากฟ้าก็ได้…จะทุบตี จะทำลายฟ้ายังไงก็ได้ ฟ้าไม่ขอให้พี่กลับมารัก ไม่ขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ฟ้าหันหลังให้พี่เหมือนครั้งนั้นไม่ได้อีกแล้ว วันนี้ฟ้าได้เจอพี่แล้ว ฟ้ายินดีที่จะยกทั้งชีวิตให้พี่…"
"แน่ใจนะว่าจะยกทั้งชีวิตให้ฉัน?"
"แน่ใจ"
"แม้แต่ลมหายใจ?"
"ฮึก! พี่จะเอาอะไรก็ได้ที่ฟ้ามี ฟ้าให้พี่ได้ทุกอย่าง"
__________
"ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอ…คิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอมีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา"
__________
"ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอได้ฟาติมา แต่เมื่อไหร่ที่ฉันได้เป็นแฟนกับศรา ฉันจะเขี่ยเธอทิ้ง…"
"เขี่ยทิ้ง?"
"ฉันไม่อยากทำผิดกับผู้หญิงที่ฉันรัก ถ้าฉันรักศราและได้เป็นแฟนกับเขา เธอก็ไม่จำเป็นสำหรับฉันอีกต่อไป ชีวิตที่เธอยกให้ฉันมาบดขยี้เล่น สักวันฉันคงเบื่อ ถึงวันนั้นจะคืนมันให้กับเธอแล้วกัน และคำสั่งสุดท้ายที่ฉันจะสั่งเธอในวันนั้นคือจะไปตายที่ไหนก็ไป"
บอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าไอ้คุณกั้ง พระเอกเรื่องนี้มันเป็นหมาบ้า อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้
สับสนวุ่นวาย แปรปรวนยิ่งกว่ามนุษย์เมนส์ เหมือนคนเป็นไบโพลาร์ซ้ำซ้อน
ส่วนฟ้า...นางเอกของเรื่องก็เป็นได้แค่นางบำเรอรอรับแรงกระแทก
กระทุ้ง ขย้ำ กดขี่ ข่มเหง กลั่นแกล้ง ด่าทอ ถากถาง และอีกมากมาย ฮ่าาาา
เรื่องนี้ผืนแพรมาแนวแค้นฝังหุ่น ดราม่าค่อนข้างหนัก และพระเอกก็คือน่าหยุมหัวตลอดทั้งเรื่อง
อ่านไปสักพักคุณนักอ่านอาจสงสัยว่าอีคุณกั้งมันเป็นพระเอกของเรื่องจริงน่ะหรือ
ก็ขอตอบเอาไว้ตรงนี้เลยค่ะว่าจริง นางเป็นพระเอกและสุดท้ายนางจะได้คู่กับนางเอก
เพราะนิยายของแพรทุกเรื่องพระเอกกับนางเอกจะต้องได้คู่กัน คิกคิก
เลยอยากจะกราบงามๆ กับทุกคนตรงนี้ว่า...
ใครไม่ไหวกับพระเอกใจร้าย ปากหมา เจ้าคิดเจ้าแค้น เห็นนางเอกทรมานแล้วมันชอบใจ ก็ให้เลี้ยวหัวกลับด่วนๆ
ยังมีพระเอกแสนดีแสนอบอุ่นของแพรอยู่ในเรื่องอื่น (อาจจะน้อยแต่มีอยู่นะ) ไปอ่านก่อนได้ ฮ่าาา
แต่ถ้าใครที่ไหว ถ้าคิดว่ารับได้ แพรก็ยินดีต้อนรับมากๆ
และภูมิใจอย่างยิ่งที่จะพาทุกคนไปรู้จักกับไอ้คุณกั้ง หมาบ้าคนล่าสุดที่ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกนิยายของผืนแพรค่ะ
ฝากทุกคนช่วยกันส่งแรงใจ ส่งเสียงเชียร์น้องฟ้า นางเอกผู้ถูกกระทำที่แสนจะน่าสงสารของแพรด้วยนะคะ
ด้วยรักและจุ๊บจุ๊บ
สารบัญ
เนื้อหา
บทที่ 4 ฉันโกรธ…ฉันต้องการระบายอารมณ์!
หญิงสาวผู้เพียบพร้อมที่กัมปนาทหมายมั่นว่าอยากจะคบหาดูใจ มองไกลไปถึงการแต่งงานก็คือวริศรา เธอคนนี้อายุยี่สิบแปดปี มีรูปร่างหน้าตาสวยสะกด เกิดและเติบโตมาในครอบครัวที่ดี วริศรานั้นเพอร์เฟคทุกกระเบียดนิ้ว ฐานะทางการเงินก็ถือว่าอยู่ในระดับมหาเศรษฐี เพราะเธอเป็นหลานสาวคนเดียวของเจ้าสัวกษิดิศ นักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ชื่อต้น ๆ ของประเทศ เรื่องการศึกษาก็ไม่ต้องพูดถึง วริศราเป็นดีไซเนอร์ที่กำลังทำแบรนด์ของตัวเอง และ Varis Varis แบรนด์ของเธอก็กำลังไปได้สวย โดยมีกัมปนาทเข้าไปร่วมลงทุนเมื่อหกเดือนก่อน
“คุณบอกว่ามีแผนการตลาดอยากคุยกับศรา แต่พอศรามาถึงคุณกลับเงียบแล้วก็เอาแต่ยิ้ม” วริศราเป็นหญิงสาวที่โดดเด่น เธอเก่งและมีความมั่นใจในตัวเอง เป็นผู้หญิงที่ไม่วิ่งตามผู้ชาย ที่ยอมให้กัมปนาทมาร่วมลงทุนทำแบรนด์ด้วยก็เพราะคุณปู่แนะนำมา และเพราะเธอเล็งเห็นว่ากัมปนาทจะพาแบรนด์ของเธอให้ไปได้ไกล อย่างที่บอกว่าผู้ชายคนนี้เก่งเรื่องมองกราฟและอนาคตมาก
“ยอมรับก็ได้ครับว่าผมโกหก ที่จริงมีเรื่องอื่นที่อยากพูดกับคุณ แต่กลัวว่าถ้าไม่อ้างเรื่องงานแล้วคุณจะไม่ยอมมาเจอผมน่ะสิ” กัมปนาทเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งรอยยิ้มของเขามีไว้เฉพาะตอนที่อยู่ต่อหน้าวริศราเท่านั้น เขาตามตื๊อเธอคนนี้มาหกเดือนแล้วก็จริง แต่คนแบบเขา…อยากจะเจอผู้หญิงทั้งที ไม่มีหรอกที่จะไปหาถึงที่ ไปเฝ้ารอ เขาใช้วิธีเรียกเธอมา
“สมกับเป็นคุณดีค่ะ ตกลงว่าอยากพูดอะไรกับฉันคะ?” ถามว่าวริศราคิดยังไงกับกัมปนาท ตอบได้เลยว่าเธอมองเขาออกอยู่ประมาณหนึ่ง รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากเข้าหาเธอนัก รู้ว่าลึก ๆ แล้วในใจเขาไม่ได้พิศวาสอะไรเธอด้วย เขามีเหตุผลของเขา ส่วนเธอก็มีเหตุผลของตัวเอง อาจพูดได้ว่าความสัมพันธ์นี้เป็นเรื่องของผลประโยชน์ล้วน ๆ
“เรารู้จักกันมาหกเดือนแล้ว…ผมว่าผมเห็นอะไรหลายอย่างในตัวคุณ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่านะ แต่ผมว่าเราสองคนเข้ากันได้ดี” กัมปนาทเอ่ยพร้อมยกช่อดอกกุหลาบสีขาวจำนวนหนึ่งร้อยแปดสิบดอกขึ้นมา ใช่…ในที่สุดฟาติมาก็ไปตามหาสิ่งที่เขาต้องการมาจนได้
“แล้ว?” รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของดีไซเนอร์สาว คิ้วสวยได้รูปเลิกขึ้นเล็กน้อย ช่อดอกไม้มาพร้อมกับคำที่บอกว่า ‘เราสองคนเข้ากันได้ดี’ แค่นี้หญิงสาวก็พอจะมองออกว่าชายหนุ่มกำลังจะพูดอะไร
“เป็นแฟนกันไหม?”
“ฮะ ๆ” วริศราหัวเราะลั่น กัมปนาทคนนี้ทำเธอประหลาดใจมาแล้วหลายเรื่อง จริงอยู่ที่ไม่แปลกใจว่าเขาจะพูดประโยคนี้ออกมา แต่ที่แปลกใจคือ…เขาเรียกเธอมาหาเพื่อขอคบ สถานที่คือห้องทำงานของเขา มีแค่ช่อดอกกุหลาบสีขาวที่เธอไม่ได้ชอบมันเลย ไม่มีการคุกเข่า ไม่มีคำสารภาพรัก ไม่มีเซอร์ไพรส์อะไรทั้งนั้น สมกับเป็นกัมปนาทจริง ๆ ทุกอย่างมันดูแข็งทื่อไร้อารมณ์ ไร้ชีวิตชีวาไปเสียหมด และที่สำคัญ…ที่มุมห้องนั้นยังมีคนอื่นอยู่ด้วย!
“หัวเราะอะไรครับ?” ไม่บ่อยนักที่จะมีใครสามารถทำให้ไอ้คุณกั้งคนนี้เสียเซลฟ์ได้
“คุณปู่บอกให้คุณมาทำแบบนี้เหรอคะ?”
“ไม่ครับ ผมขอคุณคบเพราะอยากคบกับคุณจริง ๆ ไม่เกี่ยวอะไรกับปู่คุณเลย” ไม่จริง เขาโกหก เรื่องนี้มันเกี่ยวกับกษิดิศ ปู่ของวริศราเต็ม ๆ
“งั้นเหรอคะ? แต่คุณมาขอฉันคบเป็นแฟนทั้งที่ในห้องนี้มีเลขาของคุณอยู่ด้วยอย่างนั้นเหรอ?” วริศราหันไปมองฟาติมาที่ยืนก้มหน้างุดอยู่มุมห้องแล้วหันมามองหน้ากัมปนาท
“ทำไมครับ? คุณไม่ชอบเหรอ? จะให้ผมไล่เขาออกไปไหม?”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ฉันแค่คิดว่ามันไม่ค่อยส่วนตัวเท่าไหร่”
“อย่าคิดแบบนั้นเลย ผู้หญิงคนนั้นน่ะถ้าผมไม่เรียกใช้ก็ถือว่าไม่มีตัวตน เป็นได้แค่มนุษย์ล่องหน ดูสิครับ…ขนาดเราพูดถึงเขาอยู่ เขายังนิ่งทำเหมือนไม่มีชีวิตจิตใจเลย”
“…” แม้อยู่ต่อหน้าคนอื่นฟาติมาก็ยังถูกด่าทอ ยังถูกกัมปนาทถากถางได้ตลอด เธอน่ะหรือไม่มีชีวิตจิตใจ เธอมี…แต่เขาไม่ให้ค่าต่างหาก ที่ก้มหน้ายืนนิ่งไม่ไหวติงแบบนี้มันเป็นเพราะกำลังพยายามจนสุดความสามารถที่จะไม่ร้องไห้และแสดงออกว่าเสียใจ การต้องมายืนมองผู้ชายที่รักเท่าชีวิตขอผู้หญิงคนอื่นคบเป็นแฟน มันไม่ใช่เรื่องง่าย กัมปนาทเก่งเหลือเกินเรื่องทำลายหัวใจเธอ เขาเก่งมากจริง ๆ ที่ทำให้เธอทุกข์ทรมาน และที่เธอต้องมายืนอยู่ตรงนี้มันก็เป็นเพราะเขาบังคับให้ทำ!
“นั่นเลขาคุณนะคะคุณกั้ง พูดกับเขาดี ๆ หน่อยสิ จะบอกว่าเขาไม่มีชีวิตจิตใจได้ยังไง?”
“ไม่มีค่า ต้องใช้คำนี้ถึงจะถูก…ถ้าผมไม่ให้ค่า ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มีค่าอะไรเลย”
“ฉันไม่ชอบที่คุณพูดแบบนี้ คนเราทุกคนมีค่าค่ะ ผู้หญิงทุกคนมีค่า…คุณฟ้าอาจไม่มีค่าสำหรับคุณ แต่เขามีค่าสำหรับคนอื่นแน่นอน และคงต้องพูดตามตรงว่าฉันคิดว่ามันเร็วเกินไป” วริศรามีคำตอบของเธอมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนแรกไม่อยากปฏิเสธกัมปนาทตรง ๆ เพราะเห็นว่ามีฟาติมาอยู่ในห้องด้วย ไม่อยากทำให้เขาต้องอับอายลูกน้องตัวเอง แต่ในเมื่อเขาแสดงนิสัยเหยียดคนอื่นออกมาแบบนี้ เห็นทีว่าเธอคงไม่จำเป็นต้องรักษาหน้าเขา
“หมายความว่าไงครับ? ที่บอกว่าเร็วเกินไป…”
“ก็หมายความว่าฉันยังไม่พร้อมจะคบกับคุณไง หกเดือนน่ะ…เราแค่รู้จักกันเอง คุณยังไม่เคยจีบฉันด้วยซ้ำ แล้วเราจะคบกันเป็นแฟนได้ยังไงคุณกั้ง?”
“…” เดี๋ยว! ไม่เคยจีบอะไรวะ? ที่ช่วยลงทุนให้ ทำแบรนด์ให้ใหญ่โต ที่พาไปกินข้าวตั้งหลายมื้อ ซื้อของแพง ๆ ให้ก็เยอะ นี่ยังไม่เรียกว่าจีบอีกหรือ?!
“ดอกไม้นี่…ฉันจะรับไว้นะคะ แต่ก็คงต้องบอกตามตรงว่าจริง ๆ แล้วฉันชอบดอกคามิเลียมากกว่าดอกกุหลาบ” วริศราส่งรอยยิ้มให้กัมปนาท หยิบช่อดอกกุหลาบมาแล้วก็ออกไปจากห้องทำงานของเขา
กัมปนาทถูกปฏิเสธต่อหน้าฟาติมา
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขายอมรับมันไม่ได้
และที่มากกว่านั้นคือ…เขาเห็นจากหางตาว่าคนไร้ค่าในสายตาเขาแอบขำ!
“ตลกมากเหรอ?!” เมื่อในห้องทำงานเหลือเพียงเขาและเธอ คนเจ้าอารมณ์ก็ตะคอกถามขึ้นมาทันที “ฉันถาม! ว่าตลกมากเหรอฟาติมา?!”
“…” เขาคิดไปเอง ฟาติมาไม่ได้ขำอะไรทั้งนั้น แม้แต่ยิ้มเธอก็ไม่ได้ยิ้มด้วย การที่เขาถูกปฏิเสธมันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีเลยสักนิด
“มานี่! ฉันสั่งให้เธอเดินมาตรงนี้!” พอมีอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะมาลงกับเธอ ออกคำสั่งให้เธอเดินจากมุมห้องแล้วเข้ามาใกล้ ๆ พอเธอทำตามคำสั่งเขาก็ลุกจากเก้าอี้ ผลักเธอให้เซไปนั่งบนโต๊ะทำงาน
“อ๊ะ! คุณกั้ง…”
“ฉันถาม…ว่าเธอขำอะไร?! ตลกมากหรือไงที่ฉันถูกศราปฏิเสธ?!”
“อ๊ะ!” ฟาติมาหลุดเสียงร้องออกมาอีกครั้งเมื่อกัมปนาทแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลางระหว่างขาเธอ ไม่เพียงเท่านั้นเขายังล้วงเข้ามาในกระโปรง ตรงเข้ามาสัมผัสเธอถึงด้านใน ใช้มือกระทำเรื่องหยาบกระด้างกับเธอ “คะ คุณกั้ง…ฟ้าไม่ได้ขำค่ะ”
“ก็ฉันเห็นเธอขำ! สะใจงั้นสิ…ที่ฉันไม่ได้คบกับศรา?!” ยิ่งฟาติมาพยายามบิดตัวหนี กัมปนาทก็ยิ่งรุกล้ำเข้าหาเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เขาเริ่มสอดมือหนาเข้าด้านในชั้นใน ตรงเข้าไปสัมผัสเธออย่างรุนแรง ไม่สนว่าความแห้งผากจะทำให้เธอเจ็บยังไง
“ไม่ค่ะ ฟ้าไม่ได้…อ๊ะ! คุณกั้งฟ้าเจ็บ!”
“เตรียมตัวโดนกระแทกจนระบมได้เลยฟาติมา!”
“มะ ไม่ได้นะคะ! อีกเดี๋ยวคุณกั้งต้องเข้าประชุม!”
“ไม่สน! ฉันโกรธ…ฉันต้องการระบายอารมณ์!”
“อ๊ะ!” ต่อให้วันนี้วริศราตอบรับและยอมคบกับเขาเป็นแฟน กัมปนาทก็คิดจะทำเรื่องแบบนี้อยู่ดี คงจะใช้ข้ออ้างว่าดีใจจนอยากฉลองกับเรือนร่างของฟาติมา
ปากเขาบอกว่าเกลียดเธอ แต่ก็ยังเสพสมเธอไม่หยุด
ใจเขาไม่เคยคิดจะให้อภัยเธอ แต่ก็ไม่คิดจะปล่อยเธอให้หลุดมือไปไหน
เขาบอกว่าหมดรักเธอไปนานแล้ว แต่โคตรไม่ชอบเลยที่วริศราบอกว่าถึงฟาติมาจะไม่มีค่าสำหรับเขา แต่อาจมีค่าสำหรับคนอื่น ใครกัน…ใครที่จะเข้ามาให้คุณค่าผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่เป็นนางบำเรอของเขา!