สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พอสุดารัตน์และน้องก้องกินข้าวเสร็จ
และเอาน้องก้องเข้านอนตอนเที่ยงแล้ว
กริ่ง....
"ฮะโหลจ้า"
"วันหยุดแกไม่กลับบ้านมาหาแม่หรอ นี่ก็สิบปีแล้วนะที่แกไม่กลับบ้านมาหาแม่เลย"
"โห้ ไม่นานขนาดนั้นมั้งคุณจิตตราก็พูดเกินไป กลับสิแม่ว่าจะกลับไปอยู่ยาวเลยละ "
สุดารัตน์ไม่เคยกลับบ้านเลยตั้งเเต่เรียนมหาลัยจบก็ทำงานที่กรุงเทพเลย
"ฉันพูดจริง ก็ไม่เชื่อหรอ"
"เชื่อสิแม่"
ต้องตอบว่าเชื่อเดี๋ยวก็พูดไปเรื่อยว่าไม่เชื่อฟังที่แม่บอก แล้วก็พูดเรื่องอื่นว่าอย่างงั้นอย่างงี้เดี๋ยวยาวขี้เกียจฟัง
" อ้าว ทำไมละดาเกิดอะไรขึ้น"
"ก็ดาถูกไล่ออกจ้า"
"แกไปทำอะไรถึงโดนไล่ออก"
"ก็ไอ้บอสบ้ากาม มันขอจับนมดาเพื่อแลกกับตำแหน่งผู้จัดการ ดาก็เลยเอาโคมไฟฟาดหัวมันจนเลือดออก และกระโดดถีบมันด้วยจ้า พูดแล้วก็โมโหนะแม่ หน้ามันก็เหมือนปลาลิ้นหมา ถ้าหล่อนะแม่หนูจับเขาทำผัวเลย"
"แกก็พูดไป หนอยไอ้เวรตะไล ฟังจากที่แกพูดมันน่าเอาไม้หน้าสามฟาดนะ พูดแล้วก็อยากไปตบหน้ามันเเรงๆ มันอยู่ที่ไหน"
คุณจิตตราพูดเสียงดังโมโหเป็นฟืนเป็นไฟว่าจะมาถึงกรุงเทพเพื่อมาตบหน้าไอ้บอสบ้านั้น
"มันผ่านไปแล้วแม่"
"แล้วแกจะกลับวันไหน พ่อกับน้องคิดถึงแกมาก แล้วก้องหลานแม่ละไปไหน"
"นอนหลับไปแล้ว อีกสามวันดาถึงจะกลับบ้าน เดี๋ยวจะส่งของ กับรถบิ๊กไบค์ไปกับรถขนส่งนะแม่
อย่าให้ไอ้วามัน ขี่รถฉันนะแม่เดี๋ยวมันทำรถดาพัง รถดาซื้อมาแพง กับแต่งอีกหมดเกือบล้านบาท"
"เออ แม่ไม่ให้มันขี่รถดาหรอ แม่จะซ่อนกุญแจไว้ไม่ให้น้องแกเห็นหรอ สบายใจได้"
"แล้วพ่อละคะไปไหน "
"ไปนา น้องแกก็ไปเรียน"
สุดารัตน์มีน้องสองคน คนเเรก ทิวาธร หรือ วา น้องชายคนกลาง สุดซิ่งขับรถเร็ว ขับรถทีไม่กาบรถออก ก็เป็นรอย ไม่รู้ไปทำอะไรมา
ส่วนน้องสาวคนเล็กสุด ทิชากร หรือ ชา
เป็นคนเรียบร้อย พูดจาไพเราะน่าฟัง แต่ชอบรถ ขับรถเร็วขัดกับบุคลิก ไม่รู้ทำไมฉันกับน้องถึงชอบรถเหมือนกัน
ก็ไม่รู้
"เออ ไอ้วา กับน้องชาสุดที่รักของเเม่เรียนอยู่ ม.ไหนอะ"
"ม.อะไรของแก ไม่ได้กลับมาบ้านเป็นสิบปีแกลืม แกหลงเสียงสีเสียงจนลืมน้องเลยหรอห๊ะ! อะก็ลองทายสิว่าน้องแกอายุเท่าไร ถ้าทายไม่ถูกฉันจะ ให้น้องเเกมันขี่รถแกสามวัน สามคืน"
แม่ขึ้นเสียงใส่ฉันว่าฉันจำไม่ได้ว่าน้องเรียนอยู่ชั้นไหน แล้วก็พาลมาว่าฉันไปหลงแสงหลงสีเมืองกรุงจนลืมน้องลืมนุ้ง
"ไม่ได้นะแม่! อย่าให้ไอ้วามันเอารถดาไปขี่นะแม่ ดาไม่ยอมแน่"
"ถ้าไม่อยากให้น้อง มันเอารถแกไปขี่ละก็ แกต้องตอบให้ถูก ก็แค่นั้นและ เร็วตอบมาฉันจับเวลาอยู่นะ ให้เวลาแกคิด หนึ่งนาทีเท่านั้น"
"น้อยไปมั้งแม่ แค่นาทีเดียวจะไปคิดอะไรออก"
"เร็วๆ ตอบมาเหลือสิบวินาทีเท่านั่น"
"อะ เออ สะสิบหก กับสิบเจ็ด"
สุดารัตน์ตอบออกไปอย่างรวดเร็วกลัวว่าจะหมดเวลาสะก่อน แม่นี่ก็เร่งเอาเร่งเอ๊า ไม่รู้จะโกรธแทนไอ้วาอะไรหนักหนา ก็แค่ลืมเองอะ
"ผิด เรียนอยู่ปีสามกับปีสองเข้ามหาลัยแล้ว"
"เข้ามหาลัยแล้วหรอเนี่ย นี่เราไม่ได้กลับบ้านมานานอย่างที่แม่พูดจริงดิ "
ฉันพูดงึมงัมกับตัวเองเบาๆ
ยอมก็ได้วะเพราะเราก็ตอบผิด ถึงจะห้ามยังไงแม่ก็ไม่ฟังอยู่ดี เพราะรถฉันก็จอดอยู่ที่บ้านแล้วถ้าไปด่าไอ้วายังไงมันก็ไม่ฟังเหมือนกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น
"กาย พรุ่งนี้พี่เข้ากรุงเทพนะไปเจรจากับลูกค้า บอกแม่ด้วยละ เดี๋ยวพี่ซื้อโทรศัพท์มาฝากอยากได้รุ่นไหน "
"ซัมซุงรุ่นใหม่ล่าสุดครับ วันนี้พี่ใจดีแปลกๆ ไปทำอะไรมา"
"ผลไม้ปีนี้มันได้เยอะกว่าปีกว่าปีที่แล้ว แล้วพี่ก็ขายผลไม้ได้เยอะเห็นโทรศัพท์แกมันเก่าใช้มาหลายปีแล้วพังแหล่ไม่พังแหล่
โทรหาแต่ละทีกว่าจะติดต่อได้"
"พี่จะไปกี่วัน จะได้บอกแม่ถูก"
"วันพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว พี่ไปก่อนนะ"
"ครับ เดินทางปลอดภัยครับพี่"
ธีรกรก็ไปขึ้นรถกะบะสีดำแล้วขับออกไปทันที
"ฮัลโหลครับ คุณสมคิดผมมาถึงแล้วนะครับ คุณสมคิดอยู่ไหนครับ"
"อยู่ชั้นสองร้านกาแฟครับ ผมนั่งรอคุณอยู่ ทางด้านขวาสุดของร้านครับ"
"ครับ"
แล้วคุณสมคิดก็วางสายไปธีรกรเดินทางมาเจรจาเรื่องที่จะส่งผลไม้ให้กับโรงงานเครื่องดื่มน้ำผลไม้ คุณสมคิดนัดมาคุยที่ห้างแห่งหนึ่ง
"สวัสดีครับ คุณสมคิดใช่ไหมครับ"
"ใช่ครับ เชิญนั่งครับ"
ผมเจรจากับคุณสมคิดเสร็จแล้ว คุณสมคิดตกลงที่จะซื้อผลไม้ของเราจำนวนมากในราคาที่ผมเสนอให้
"เออ เกือบลืมเลยต้องไปซื้อมือถือให้ไอ้กายนี่หว่า"
พึมพัมกับตัวเองเบาๆ
"โทรศัพท์มือถือซัมซุงรุ่นใหม่ล่าสุดที่ทางเราได้ลดราคาถึง 10% ตอนนี้เหลือเพียงเครื่องสุดท้ายเเล้วนะค่ะ รีบๆมาซื้อกันนะค่ะของแถมเพียบไม่ว่าจะเป็น หูฟัง ที่ตั้งโทรศัพท์ ลำโพงบลูทูธ
และ พวงกุญแจ รีบๆมาซื้อกันนะค่ะ ช้าหมดอดนะค่ะ"
ธีรกรที่ได้ยินเสียงประกาศก็รีบเดินเข้าไปในร้านทันที
และมีผู้หญิงแต่งตัวดูดีคนหนึ่ง
เดินมาพร้อมกันกับธีรกร
"มาซื้อโทรศัพท์ครับ /ค่ะ"
สุดารัตน์ที่เห็นกล่องโทรศัพท์วางอยู่ที่ตั้งโชว์มือหนึ่งหยิบกล่องขึ้นมาถือไว้
ธีรกรเห็นดังนั้นก็รีบจับกล่องอีกทางเหมือนกัน
"นี่คุณฉันมาก่อนนะ"
"ผมก็มาก่อนเหมือนกัน ผมต้องได้"
ทั้งสองคนยือแย่งกันไปมาอย่างเเรงไม่มีใครยอมใคร
"เอ๊ะ! นี่คุณฉันมาก่อน ฉันต้องได้ก่อน"
ฉันพูดขึ้นเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้ยินก็มองมาดูเหตุการณ์อย่างน่าสนใจว่าใครจะได้มือถือเครื่องนั่นไปครอง
"เอ๊ะ! นี่คุณผมมาก่อน ผมต้องได้ก่อน"พูดจบก็ดึงกล่องมือถืออย่างแรงทันที
"คุณ พูดตามฉันหรอ"
สุดารัตน์พูดเสียงเเข็งใส่นายคนนั้นทันที และดึงกลับมาเหมือนกัน
"ทำไมล่ะครับ ก็ผมมาก่อน"
พูดด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาท
สุดารัตน์ไม่ตอบแต่พูดขึ้นมา
เสียงดัง
"ของฉัน"
"ของผม"
พูดจบก็ยิ้มยียวนใส่อีกครั้ง
ฉันที่ทนไม่ไหวที่นายนั้นมันกวนประสาทฉัน ไม่ยอมปล่อยมือออกจากกล่องมือถือสักที
"จะปล่อยไม่ปล่อย"
พูดเสียงดังด้วยความเกรี้ยวกราด
หน้าแดงหน้าดำด้วยความโมโหฉันต้องได้มันมาครองจะเอาไปเซอร์ไพรส์น้องชายของฉันให้ได้
ผู้ชายคนนั้นยังลอยหน้าลอยตากวนประสาทฉันไม่เลิกและไม่กลัวที่ฉันพูดเสียงดังใส่เลยสักนิด
ปึ๊ก!!
นายนั่นปล่อยมือตอนที่ฉันดึงกลับอย่างเเรง
สุดารัตน์ล้มลงก้นจ้ำเบ้า โทรศัพท์ก็ลอยตกพื้นไปต่อหน้าพนักงาน
ตอนที่จะล้มลงไปสุดารัตน์ตกใจ ร้องออกมาเสียงดัง
"ว้าย ! โอ้ย! ก้นฉัน"
หน้าสุดารัตน์หน้าบิดเบ้ด้วยความเจ็บปวด
ส่วนธีรกรตกใจแค่แปปเดียวก็ปรับสีหน้าเป็นปกติทันที
"คุณจะปล่อยทำไมไม่บอกฉันห๊ะ โอ้ย!"
สุดารัตน์ทั้งพูดทั้งลุกขึ้นยื่น
"ก็คุณบอกให้ผมปล่อยผมก็ปล่อย"
ไอ้นายคนนั้นพูดลอยหน้าลอยตาไม่สำนึกผิดกับสิ่งตัวเองทำสักนิด
"คุณต้องรับผิดชอบที่ทำฉันเจ็บตัว"
"รับผิดชอบอะไรกันผมไม่ได้ทำอะไรผิดคุณบอกเองนิว่าให้ผมปล่อยผมก็ปล่อย"
"รับผิดด้วยการให้โทรศัพท์เครื่องนั้นกับฉัน"
"ไม่ "
ธีรกรปฏิเสธเสียงเเข็งทันที
"งั้นดูวงกล้องปิดไหมค่ะว่าใครมาก่อนใคร ดีไหมค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยนะค่ะ "
พนักเสนอทางออกให้ทั้งสองคน
"ค่ะ/ครับ
สุดารัตน์กับธีรกรตอบพร้อมแล้วหันหน้ามองกันอย่างท้าทาย
"ฉันมาก่อนคุณแน่นอนร้อยเปอร์เซ็น"
สุดารัตน์มั่นใจว่าตนเองมาก่อนแน่นอน
"เตรียมหน้าแตกได้เลยครับ"
แต่พอพนักงานเปิดภาพให้ดูก็เห็นธีรกรมาก่อนสุดารัตน์แค่แปปเดียวเท่านั้น
"นั้นไงผมมาก่อน"
นายคนนั้นก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจที่ตัวเองมาก่อน
สุดารัตน์หน้าเเตก เพล้งกระจายเต็มพื้น อายก็อาย
มองอยู่ได้ไม่เคยคนเห็นรึไงวะ
"ไม่เอาก็ได้โว้ย! ถ้าอยากได้ก็เอาไปเลย ไอ้หมาบ้า ซื้อเครื่องอื่นก็ได้วะ"
พูดจบก็เดินปึ๊งปั๊งออกจากร้านไป
"โอ๊ยอารมณ์เสีย อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย ผู้ชายอะไรชอบกวนประสาท ทำคนอื่นเจ็บแล้วไม่ขอโทษ"
