สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ออครับ แล้วน้องไปยังไงครับแม่"
"เห็นบอกว่าเพื่อนจะมารับนะ"
"กินข้าวกันลูก เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน"
สมชายที่นั่งฟังทั้งสองคุยกันนานเลยเอ่ยขึ้น
"ที่สวนเป็นยังไงบ้างมีปัญหาอะไรไหม"
"ไม่มีครับพ่อ ปีนี้เราได้ผลผลิตเยอะเลยครับ และโรงงานซื้อผลไม้จากเราเยอะเลยไปทำเครื่องดื่มน้ำผลไม้ครับ"
"แล้วส่งให้เขาครบหรือยังลูก"
"ครบแล้วครับเเม่ เหลือแต่กล้วยครับแม่ที่ยังไม่ส่งไปที่โรงงาน"
สวนของธีรกรนั้นปลูก กล้วย มะม่วง แตงโม ลำไย ข้าวโพด ชมพู่ และสับปะรด และเเบ่งที่ดินบางส่วนปลูกข้าวด้วย ที่ดินของพ่อกับเเม่เขานั้นมีทั้งหมดหนึ่งร้อยไร่ติดกับที่ดินของคุณนวัฒน์พ่อของสุดารัตน์นั้นเอง
"มีปัญหาอะไรถึงยังไม่ส่งกล้วยไปที่โรงงาน"
"กล้วยยังไม่สุกนะครับพ่อ แต่อีกสองวันน่าจะสุกแล้วครับ คุณสมคิดก็ไม่ได้รีบเอาด้วยครับ เพราะยังมีเหลือจากสวนผลไม้อื่นอยู่น่ะครับ"
คุณสมคิดเพิ่งซื้อผลไม้จากสวนธีรกรเป็นครั้งแรก ก่อนน่านี้เขาก็นำส่งผลไม้ให้พ่อค้าแม่ค้าที่ตลาดในเมืองและตามหมู่บ้าน บางคนก็มาซื้อถึงที่สวนและนำไปขายต่อก็มี
สวนของธีรกรนั้นเดิมที่พ่อกับแม่เขาเป็นคนสร้างมาแต่ตอนนี้ท่านแก่แล้ว เขาเลยมารับช่วงต่อจากท่าน แต่ผมก็ชอบการทำสวนปลูกนั่นปลูกนี้แล้วนำไปขาย ผมช่วยพ่อกับเเม่ทำมาตั้งเเต่เด็กๆ จนเรียนจบมหาลัยผมถึงได้ทำอย่างเต็มที่โดยไม่มีพ่อกับแม่คอยบอกเขาพยายามศึกษา ลองทำ ทำผิดบ้างถูกบ้าง จนมาถึงทุกวันนี้ก็ทำสำเร็จ และมีคนมาซื้อผลไม้จากสวนเขามากมาย
พ่อกับแม่พยักหน้ารับเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด
"แม่ผมไปก่อนนะครับ แล้วนี่พ่อไปไหนล่ะครับ"
"ไปบ้านคุณนวัฒน์"
คงจะไปปรึกษากันกับคุณอานวัฒน์ล่ะมั้ง เพราะเมื่อเช้าได้ยินผู้ใหญ่บ้านประกาศว่า อีกสองอาทิตย์จะจัดงานกีฬาตำบล ให้ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านทุกคนไปประชุมกันที่ศาลากลางหมู่บ้านวันนี้
พ่อของเขากับคุณอานวัฒน์เป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านและทุกปีจะมีการจัดงานกีฬาตำบลเพื่อสุขภาพ และต่อต้านยาเสพติด
และให้ทุกหมู่บ้านมาเเข่งกัน
หมู่บ้านไหนที่ชนะก็จะมีรางวัลให้ ส่วนรางวัลนั้นก็จะเป็นเงินสดกับถ้วยรางวัล
ธีรกรเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถกะบะสีดำที่จอดอยู่และขับออกไปที่สวนผลไม้ทันที สวนของธีรกรนั้นห่างจากบ้านประมาณ ห้ากิโลเมตร
รถของธีรกรขับเข้ามาที่สวนก็เห็นคนงานกำลังตัดลูกมะม่วงเพื่อที่จะนำส่งตลาดในเมือง
พอจอดรถเสร็จก็เดินไปหาคนสนิทที่ยืนคุมคนงานตัดลูกมะม่วงอยู่
นายไฟที่เห็นเจ้านายเดินลงมาจากรถก็รีบเดินไปหาทันที
"เหลืออีกเยอะไหมลูกมะม่วงที่ตัดอยู่ ถ้าเลือกไม่เยอะก็แบ่งคนงานส่วนหนึ่งไปช่วยใส่ปุ๋ยที่สวนลำไยกับสวนแตงโมด้วย"
"เหลือไม่เยอะครับนาย เดี๋ยวผมจะบอกพวกคนงานไปใส่ปุ๋ยตามที่นายบอกครับ"
อัคนีหรือไฟ เป็นลูกน้องคนสนิทของธีรกรอยู่กับธีรกรมาได้สิบกว่าปีเเล้ว อัคนีนั้นอายุน้อยกว่าเขา สามปี
"เดี๋ยวผมไปดูคนงานก่อนนะครับ"
พูดจบก็เดินออกไป
"เดี๋ยว"
"มีอะไรครับนาย"
"อีกสองวันกล้วยน่าสุกพอดีบอกให้คนงานไปเก็บกล้วยกันด้วย เก็บเสร็จแล้วก็ส่งไปที่โรงงานXXX ด้วย"
"ครับ"
"ไอ้บอมหยุด เดี๋ยวจะล้ม หยุด!"
เจ้าบอมที่ได้ยินเช่นนั้นก็หยุดกระโดดทันที และทำหน้าเหงางอยใส่อีกด้วย
"ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนี้เลยนะไอ้บอม"
พูดยิ้มๆและนั่งลงลูบหัวเจ้าหมาบอมก้วยความเอ็ดดู
"ไงไอ้บอมเมื่อคืนนอนหลับดีไหมหึ ไอ้ไฟเลี้ยงดีไหมหึ"
"หงิง หงิง"
บอมที่เพิ่งตื่นเห็นเจ้านายยืนอยู่ไม่ไกลจากสวนมะม่วงก็รีบวิ่งส่ายหางไปหาเจ้านายและกระโจนใส่ธีรกรจนเกือบล้มลง
กับพื้นไอ้บอมที่ว่านี้คือสุนัขสายพันธุ์
โกลเด้นรีทริฟเวอร์เพศผู้ ตัวอ้วนใหญ่สีน้ำตาลอ่อน
เจ้าบอมที่นอนหลับใต้ต้นมะขามข้างบ้านหลังเล็กๆ นั้นมีสองชั้นครึ่งปูนครึ่งไม้ ข้างล่างจะเป็นห้องครัวกับห้องน้ำส่วนข้างบนนั้นเป็นห้องนอนและมีระเบียงให้นั่งดูวิวอีกด้วยสร้างไว้เวลาที่ต้องนอนเฝ้าสวนหรือพักผ่อนเวลาเหนื่อยๆ
เวลาที่ผมไม่ได้มานอนที่นี่ผมก็จะให้ไอ้ไฟกับไอ้บอมมานอนที่นี่ด้วยกัน บางที่ผมก็เอาไอ้บอมกลับบ้านด้วย
