สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนนี้ก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นเเล้ว
"วาพี่นั่งรออยู่ม้าหินหน้ามหาลัยนะ เลิกเรียนยัง"
ฉันส่งข้อความไปบอกทิวาธร
"กำลังเดินไปหาครับ"
"น้องกาย"
สุดารัตน์พูดยิ้มๆและเดินเข้ากอดเเขนน้องกายและเอ่ยน้ำเสียงดีใจ
"ปะไปตลาดกันพี่หิวข้าวแล้ว น้องเข้มไปด้วยกันไหมจ๊ะ"
"ผมมีธุระครับ คงไม่ได้ไปกับพี่"
"น่าเสียดายจัง ไว้คราวหน้าเนาะ"
สุดารัตน์เอ่ยน้ำเสียงน่าเสียดายออกมา
"ครับ ไปก่อนนะมึง"
พูดกับสุดารัตน์เสร็จ ก็หันไปบอกเพื่อน
"อืม"
เราสองคนก็ได้ของกินมาเยอะเลย ตอนไปตลาดฉันไปกับน้องกายให้น้องชายขี่รถตามหลัง
ฉันไม่ได้เดินตลาดนานมาแล้วเลยซื้อของกินมาเยอะของกินที่ไม่มีที่เมืองกรุงก็ซื้อมาจนเต็มไม้เต็มมือ
พวกเราพากันมานั่งที่โต๊ะมาหินอ่อนใกล้กับตลาดที่เราเดินอยู่
ฉันวางของลงบนโต๊ะแล้วนั่งลง
"ไหนชิมสิที่เเกว่ามันอร่อยนักอร่อยหนาเนี่ย"
สุดารัตน์หยิบขนมหนอนขึ้นมาชิม แล้วทำหน้าฟิน อร่อยไม่หวานมาก ขนมปังก็นุ่ม โดยรวมคือดีย์
อร่อยดีนิ แกล้งบอกว่าไม่อร่อยดีกว่าไม่อยากเสียเงินตั้งห้าพันแน่ะ
"ไม่เห็นจะอร่อยเลย เเกหลอกฉันหรอไอ้วา"
สุดารัตน์แกล้งทำท่าโมโห
"พี่โกหกผมหรือเปล่าเนี่ย"
ยิ้มมุมปาก
"อะไร มันไม่อร่อยจริงนิ เนาะน้องกาย เนาะ"
เมื่อบอกน้องเเล้วไม่เชื่อก็หาพวก
"อะ เอ่อ คะ ครับ"
กายตอบเสียงตะกุกตะกัก
"เห็นไหมกายก็บอกอยู่ว่ามันไม่อร่อย"
"ไอ้กายมันก็ตอบพี่ไปงั้นเเหละ
มันนะชอบซื้อขนมหนอนกินอยู่บ่อยๆ เมื่อกี้ตอนที่พี่ชิมผมเห็นนะ พี่ทำหน้าฟินเลย พี่ไม่ต้องมาโกหกผมหรอ"
"จริงหรอกาย "
"ครับ "
"นี้ฉันเห็นแกน้องกายนะ ฉันยอมจ่ายให้ก็ได้"
สุดารัตน์พูดด้วยใบหน้าเซงๆที่เสียเงินตั้งห้าพันบาทให้ไอ้วา
"ขอบคุณคร้าบบพี่สาวคนสวย"
ยิ้มดีใจที่ได้เงินตั้งห้าพันมาครองได้ง่ายๆ
"ไม่ต้องมาชมฉันเลยนะ ฉันสวยอยู่แล้วยะ"
"คร้าบคุณพี่"
พูดเเล้วก็จูบเงินด้วยความดีใจ
20.00
หน้าประตูรั่วบ้านน้องกาย
กายกำลังเดินเข้าบ้าน สุดารัตน์ก็ร้องบอก
"ฝันถึงพี่บ้างนะน้องกาย จุ๊บ"
พูดเเล้วก็ทำท่าส่งจูบให้น้องกายหนึ่งที
"ครับพี่"
พอกายเดินเข้ามาในบ้านพี่ชายก็ถามขึ้น
"เสียงใครกาย เสียงดังเชียว"
"เอ่อเสียงพี่ไอ้วานะครับ ไม่มีอะไรหรอ"
"คนที่กลับมาจากกรุงเทพนะหรอ"
เขาเคยได้ยินชาวบ้านพูดกันว่าลูกของป้าจิตตรากลับมาจากกรุงเทพเเล้วยังมีลูกติดมาด้วยอีกหนึ่งคน
"ครับพี่ ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"เออ เออ"
กายก็กำลังจะเดินออกไปแต่ธีรกรเรียกไว้
"แกไม่กินข้าวหรอ"
"กินมาจากตลาดแล้วครับ แล้วพ่อกับแม่ละครับไปไหนไม่เห็นเลย"
"เข้านอนไปแล้ว พ่อกับแม่รอแกมากินข้าวนานเลยกินก่อน"
"ผมขอโทษนะครับพี่ที่ไม่ได้โทรมาบอกก่อน "
"ไม่เป็นไร แกไปนอนเถอะ"
เช้าวันใหม่ วันเสาร์
07:30
แสงเเดดลอดเล็ดเข้ามาทางหน้าต่างชั้นล่างที่ผ้าม่านปิดไม่สนิท
สุดารัตน์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะเเสงเเดดที่ส่องเข้ามากระทบกับใบหน้า
ฉันตื่นขึ้นมาเเล้วก็พับที่นอน เข้าห้องไปแปรงฟันอาบน้ำ
พอเเต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องเห็นพ่อกับแม่และไอ้วาเเละยัยชานั่งกินข้าวอยู่
"มาๆ มากินข้าวลูกกันลูก"
"พี่ดา สวัสดีค่ะ ชาคิดถึง คิดถึ๊ง"
"จ้าพี่ก็คิดถึงเหมือนกัน มาให้พี่กอดหน่อย"
ว่าเเล้วฉันก็เดินเข้าไปกอดน้องสาวของฉันที่ไม่เจอกันนาน
"สวยขึ้นนะเนี่ย มีแฟนรึยังอะเรา"
"ไม่มีค่ะ"
"หรอ ทำไมเเก้มมันเเดงๆ อะ"
"ก็มันร้อนอะพี่"
"จริงหรอ"
สุดารัตน์พูดขึ้นล้อๆน้องสาวอย่างไม่เชื่อ
"จริงสิพี่"
"เลิกล้อน้องได้แล้ว ไอ้ชามันไม่มีแฟนหรอ กินข้าวได้เเล้ว"
"เจ้าค่ะ คุณแม่"
"เออจริงสิพี่เกือบลืม"
คิดได้ดั้งนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องครัวทันที
แล้วทุกคนก็มองดูสุดารัตน์วิ่งออกไปด้วยความสงสัย
"เซอร์ไพรส์จ้าน้องรักของพี่"
พูดจบสุดารัตน์ก็ยื่นถุงสีเขียวให้ทิชากรแล้ว ยิ้มๆ
"อะไรอะพี่"
"เปิดดูสิแล้วจะรู้"
"โทรศัพท์ใช่ไหมครับพี่ดา"
"หุบปากของแกไปเลยนะไอ้วา
อย่าไปฟังมันนะยัยชา เปิดเลย"
แล้วทิชากรก็หยิบของข้างในออกจากถุง
"ว้าว โทรศัพท์"
"ขอบคุณนะค่ะ อยากได้รุ่นนี้พอดีเลย" ทิชากรยิ้มดีใจที่ได้ของขวัญจากพี่สาว
"ดาไปซื้อปุ๋ยกับพ่อกรแทนพ่อหน่อยสิ พ่อต้องไปประชุมหมู่บ้านเรื่องงานกีฬาตำบลที่จะถึงนี้"
"ได้ค่ะพ่อ "
"เดี๋ยวพ่อกรเขาจะมารับตอนแปดโมงเช้า"
"ปุ๋ยตราอะไรพ่อ "
"พ่อบอกพ่อกรเขาไว้เเล้ว "
"นั่นไง มาแล้ว"
เสียงรถดังมาจากหน้าบ้าน
"ไปก่อนนะค่ะ แม่ดาเอาน้องก้องไปด้วยนะค่ะ"
"จ๊ะ"
ฉันเดินไปหน้าบ้านก็เห็นรถกะบะสีดำจอดรออยู่
เเล้วฉันก็เดินไปประตูขึ้นไปนั่งและเอาน้องก้องนั่งตัก
พอเสร็จแล้วก็พูดขึ้น
"เสร็จแล้วค่ะ ไปกันเลย"
พอฉันเงยหน้าขึ้นมาฉันก็ต้องตกใจ
"คุณ!!/คุณ!!
อีกฝ่ายก็ตกใจเหมือนกันไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันอีก
"คุณมาขึ้นรถผมทำไม "
ธีรกรถามขึ้นอย่างสงสัย
สุดารัตน์หายตกใจแล้วก็ตอบว่า
"พ่อบอกจะมีคนมารับช่วงแปดโมงเช้า ถ้าฉันรู้ก่อนว่าเป็นนาย ฉันไม่มาหรอกนะ"
ทำไมต้องมาเจอกันอีกด้วยเนี่ย
"รู้แล้วทำไมไม่ลงไปละคร้าบ"
ธีรกรพูดขึ้นด้วยสีหน้ากวนประสาท
"เออ! ฉันก็ไม่อยากไปกับนายหรอกนะ "
น้องก้องมองดูทั้งสองคนทะเลาะกันด้วยความชอบใจและหัวเราะ
"หัวเราะอะไรครับคนเก่ง"
สุดารัตน์ก้มหน้าลงไปพูดกับน้องก้องยิ้มๆ
"นายก็ไปซื้อปุ๋ยคนเดียวนะ ห้ามบอกพ่อฉันว่าฉันไม่ได้ไปกับนายด้วย"
สุดารัตน์พูดเเละชี้หน้าธีรกรไปด้วย
"ทำไมผมต้องทำตามที่คุณสั่งด้วยห๊ะ!"
ฉันกำลังคิดหาคำตอบว่าจะตอบเขาว่าอะไรดีน้องก้องก็เรียกนายกรขึ้นมา
" ปะป๋า"
พูดเเล้วน้องก้องก็เอื้อมมือไปหานายคนนั้นเหมือนจะอยากให้อุ้ม
ฉันก็ตกใจที่น้องก้องไปเรียกนายคนนั้นว่าปะป๋าน้องก้องไม่เคยเรียกใครแบบนั้นเลยโดยเฉพาะกับคนแปลกน้า กับไอ้นทีก็เรียกอาและไม่เคยเรียกแบบนี้เลย
นายกรก็ตกใจเหมือนกัน
"น้องก้องทำไมเรียกคุณลุงเขาแบบนั้นละครับ"
"คุณเรียกใครว่าลุงห๊ะ!"
ธีรกรกัดฟันข่มอารมณ์โกรธ
"ก็คุณไง "
"นี่คุณ! ผมไม่ได้เเก่ขนาดนั้น"
น้องก้องพูดขัดจังหวะขึ้นมาก่อน ธีรกรหันไปสนใจเด็กผู้ชายตัวอ้วนกลมแทนอยากให้เขาอุ้มเขาก็จะอุ้ม เป็นคนรักเด็กซะด้วยสิ
"ปะป๋า อุมๆ"
พร้อมเอื้อมมือไปหานายกรให้อุ้มสองรอบแล้ว
"ครับ "
ธีรกรกำลังเอื้อมมือจะไปอุ้มน้องก้อง
สุดารัตน์เห็นดังนั้นเลยพูดขึ้นมา
"ไม่ต้องมาจับลูกฉัน"
"อุมๆ"
แล้วน้องก้องก็เอื้อมมือไปอีกหวังให้ธีรกรอุ้ม
"อุมๆ"
"ก้องไม่เอานะลูก เขาไม่ใช่ปะป๋าของหนูนะลูก"
ฉันดุน้องก้อง
"ปะ เราเขาบ้านกันเถอะลูก"
"ไม่เอา ปะป๋า อุมๆ ปะป๋า"
น้องก้องเริ่มร้องง้อแง้
"ก้อง! "
สุดารัตน์เรียกชื่อน้องก้องเสียงดัง
ธีรกรได้แต่มองดูสองแม่ลูกคุยกัน
แล้วน้องก้องก็ร้องไห้เสียงดัง
"ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่เด็กด้วย"
"ก็น้องก้องไม่ฟังฉันไง"
แล้วธีรกรก็เอื้อมมือไปอุ้มน้องก้อง
แล้วน้องก้องก็หัวเราะคิกคักขึ้นมาอย่างดีใจ
"เจอกันไม่ทันไรก็ชอบเขาแล้วหรอ"
ฉันพึมพำเสียงเบาคนเดียว
"คุณว่าอะไรนะ"
"เปล่า ออกรถดิ"
ร้านปุ๋ยตะวันดาวเรือง
09:30
พอพวกเราลงจากรถก็ได้ยินเสียงแหลมๆ ลอยมาเข้าหู
"พี่กร "
พูดยิ้มๆแล้วเดินมาหานายกร
ฉันไม่สนใจอะไรแล้วมองไปรอบร้าน ร้านปุ๋ยอยู่ใกล้กับธนาคารกรุงไทย ร้านก็ไม่ได้ใหญ่มาก เดินเข้าไปก็จะเห็นปุ๋ยวางเรียงรายกัน เเละมีเคาน์เตอร์อยู่ข้างหน้าร้าน และก็มีเมล็ดพีชผักขายด้วย ทางด้านซ้ายมือก็จะขายพวกหัวอาหารปลา
ร้านที่พวกเรามาซื้อปุ๋ยมันอยู่ในเมือง
"วันนี้มาซื้ออะไรที่ร้านดาวเรืองหรอจ๊ะ"
พูดยิ้มๆและเข้าไปกอดเเขนนายกร
ดาว หรือ ดาวเรืองเป็นลูกเจ้าของร้านขายปุ๋ยตะวันดาวเรือง อายุ ยี่สิบห้าปี หน้าตาสวย ผิวขาว สูงประมาณร้อยห้าสิบห้า
"พี่มาซื้อปุ๋ยครับ"
"อ๊ะ ป้าคนนี้มากับพี่กรหรอจ๊ะ"
ดาวเรืองมัวแต่ดีใจที่พี่กรก็ของเธอมา จนไม่สนใจใคร และพอเห็นหน้าผู้หญิงมาด้วยก็กลัวว่าผู้ที่หญิงที่มาด้วยกันนั้นจะมาเเย่งพี่กรของเธอไป
หน๊อยกล้ามาเรียกฉันว่าป้าได้ยังไง นังเด็กเหลือขอ หน้าตาก็ดี นิสัยเสีย
ธีรกรกั้นขำเอาไว้
"เพื่อนนะ"
"เรียกใครป้าห๊ะ! นังเด็กเลือกขอ ฉันออกจะสวยขนาดนี้
พูดเสร็จหมุนตัวสะบัดผมใส่
ดาวเรืองมองดูหน้าฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก็สวยดี แต่เธอสวยกว่า คิดในใจ
"ฉันชื่อ ดา และนี่น้องก้องลูกชายของฉัน"
"ก็เรียกป้านั่นแหละ ออป้าชื่อดา ส่วนลูกป้าชื่อก้อง"
"นี่นังบ้า แกว่าฉันแก่หรอห๊ะ!"
ธีรกรกลัวว่าจะเกิดการตบตีกันขึ้นเลยห้ามไว้เสียก่อน
"หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้"
"ปะพี่กรเราเข้าไปเลือกปุ๋ยกันเถอะจ๊ะ"
"เเม้ เปลี่ยนเสียงไวเหลือเกินนะเเม่คุณ"
ดาวเรืองไม่สนใจที่ฉันพูดใส่แล้วก็เดินควงเเขนนายกรพากันเดินไป
ฉันเห็นมีร้านหนึ่งขายไข่เต่า
ตั้งอยู่ใกล้กับร้านยัยดาวเรืองนั้น มันเป็นร้านแบบรถเข็นเอา
"น้องก้องเราไปซื้อขนมกันปะ"
ฉันก็อุ้มน้องก้องไปซื้อขนมไข่เต่า
พอซื้อเสร็จฉันก็เดินมารอนายกรที่หน้าร้านยัยดาวเรือง
