สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันป้อนขนมไข่เต่าใส่ปากให้น้องก้องกิน
"อร่อยไหมก้อง"
พูดยิ้มๆ
"อาย่อยคร้าบ"
ยิ้มเเล้วตบมือที่ได้กินของอร่อย
"ปะป๋า ไปหนาย"
"หึ ไปถามหาเขาทำไมลูก"
น้องก้องไปถามหาอีตานั้นทำไมกัน
"ไปซื้อปุ๋ยอยู่คร้าบ"
เสียงนี้ฉันไม่ได้เป็นคนตอบ
แต่เป็นนายกรที่เดินมาข้างหลังฉันตอนไหนก็ไม่รู้
"ปะป๋า มากินขนมไข่เต่ากันคร้าบอาย่อยมากม๊ากเลยครับ"
พูดไปยิ้มดีใจที่เห็นปะป๋ามา
แล้วธีรกรก็หยิบกินขนมไข่เต่าตามที่น้องก้องบอก
"อือ ฮือ อร่อยๆจริงด้วยครับ"
พูดยิ้มๆ
พูดแล้วก็เดินไปอุ้มน้องก้องขึ้นมาแนบอก
แล้วบีบจมูกน้อยๆ ของน้องก้องไปด้วย
"น่ารักนะเรานะ"
"คิกคิก"
น้องก้องหัวเราะชอบใจที่ธีรกรบีบจมูกเล่น
สุดารัตน์มองดูแล้วยิ้มไปด้วยโดยไม่รู้ตัว
"เเล้วยัยดาวเรืองของนายไปไหนซะล่ะไม่เห็นมาส่งนาย"
"เขาก็อยู่ที่ร้านเขาสิ "
"หรอ ปกติเห็นตามติดเป็นปลิงเลยนิ"
พอเราซื้อปุ๋ยเสร็จเราก็กลับบ้านกันทันที
ธีรกรจอดรถที่หน้าบ้านสุดารัตน์และยกปุ๋ยลงจากรถเอาไปเก็บที่หลังบ้านตามที่คุณอานวัฒน์บอกเขา
ครืด ครืด
สุดารัตน์เดินไปนั่งที่โซฟาแล้ววางน้องก้องไว้ที่ตักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ครืด ครืด
"ใครโทรมาเนี่ย"
พูดกับตัวเอง
"ยัยแอมนี่เอง"
"ว่าไงแก"
"ฉันซื้อหมูกะทะไปกินที่บ้านแกนะ แกอยากกินอะไร เดี๋ยวฉันเลี้ยงฉลองที่แกกลับมาอยู่บ้านด้วย"
"อืม ฉันกำลังอยากกินอยู่พอดีเลยแก"
"น้องก้องจะเอาอะไรดีครับ"
สุดารัตน์ก้มลงไปถามน้องก้องที่นั่งอยู่บนตักกำลังกินขนมไข่เต่าที่ซื้อมาจากในเมืองอย่างเอร็ดอร่อย ว่าจะเอาอะไรอีกไหม
"จุ้งๆ"
"แกซื้อกุ้งมาเยอะๆเลยนะน้องก้องชอบกินกุ้ง"
"ได้จ้าเพื่อนรัก เดี๋ยวฉันชวนไอ้แซมไปด้วย ทุ่มหนึ่งเจอกันจ้า"
แล้วมันก็วางสายไป
สุดารัตน์มองดูนาฬิกาที่เเขวนไว้บนฝาผนัง ตอนนี้ก็เวลาหกโมงเย็นแล้ว
ฉันเดินเข้าไปในครัวก็เห็นพ่อกับแม่กำลังทำกับข้าวกันอยู่
"อ้าวดากลับมานานหรือยังลูกมาๆมานั่งก่อน"
สุดารัตน์หย่อนก้นนั่งลงที่โต๊ะกินข้าวข้างๆพ่อและให้พ่ออุ้มน้องก้องแทน
"มาถึงบ้านสักพักแล้วค่ะพ่อ"
"ไปกับพ่อกรเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดีค่ะพ่อ แต่ดาไม่ชอบพ่อกรอะไรนั่นของพ่อเลยค่ะ"
"ทำไมล่ะดา"
พ่อขมวดคิ้วจนเกือบจะชนกัน
อยู่แล้ว
"ก็เขาชอบกวนประสาทหนู เจอกันทีไรก็ทะเลาะกันทุกที"
พ่อฟังฉันพูดยิ่งขมวดคิ้วเอาหากันเอาไปอีก
"ดาลูกเคยเจอพ่อกรเเล้วหรอ?"
"เคยเจอแล้วค่ะเเม่ที่กรุงเทพ เเต่มีเรื่องกันนิดหน่อยค่ะ"
"เรื่องอะไรหรอดา"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"
"ไม่อะไรก็ดีเเล้ว"
แม่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีกเพราะถ้าฉันอยากบอกเดี๋ยวฉันบอกเอง
"แม่วันนี้ยัยแอมกับแซมจะมากินหมูกะทะกัน แม่กับพ่อกินด้วยกันไหมค่ะ"
"กินกันเถอะลูกแม่กับพ่อกินข้าวเสร็จก็จะขึ้นนอนเลย ทำไมไปชวนน้องแกล่ะ น้องแกอยู่ในห้องน่ะ"
"ค่ะแม่ แม่อาบน้ำให้น้องก้องด้วยนะค่ะ หนูว่าจะเตรียมของกินกันที่หลังบ้านค่ะ"
"จ๊ะลูก"
สุดารัตน์เดินไปชวนน้องทัังสองคนเรียบร้อยแล้ว ไอ้วานี่สิดีใจใหญ่เลยที่จะได้กินหมูกะทะฟรีๆ ของฟรีนี้ของชอบมันเลย
เพราะไม่ได้เสียตังไงเลยชอบมาก
สุดารัตน์จัดการสั่งน้องทั้งสองให้ไปเตรียมของเอาไปวางที่เตียงไม้ไผ่หลังบ้าน
ครัวจะติดกับหลังบ้านแค่เปิดประตูออกไปก็จะเห็นเตียงไม้ไผ่ขนาดใหญ่นั่งได้แปดคน
และต้นมะม่วงใกล้กับเตียงให้ความร่มเย็น และมีเปลผูกที่ต้นมะม่วงกับต้นมะยมให้นอนเวลาเหนื่อยๆ
บ้านของสุดารัตน์นั่นมีกำแพงอ้อมบ้านสูงร้อยหกสิบห้าเซน
บ้านข้างๆฉันเป็นบ้านของป้าวิและหลังถัดไปคือบ้านของธีรกายมีบ้านของป้าวิกั้นบ้านของสุดารัตน์กับธีรกายอยู่
part ธีรกร
เมื่อวานคุณอานวัฒน์บอกว่าจะไปซื้อปุ๋ยกลับผม
เเล้วผมจะไปรับแกแปดโมงเช้า
ตอนนี้ก็แปดโมงแล้ว
ผมเอารถกะบะสีดำที่ผมชอบขับมาจอดรอคุณอานวัฒน์อยู่หน้าบ้าน
ผมก้มลงครวญหามือถือที่ผมทำตก
หล่นที่เท้าผมตรงที่เหยียบเบรกและคันเร่ง
ปึก ปึก
"เสร็จแล้วค่ะ ไปกันเลย"
เสียงเปิดและปิดประตู
ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เฮ้ยเสียงผู้หญิงนิ สงสัยจะเป็นเสียงน้องชา สงสัยคุณอานวัฒน์คงจะไม่ว่างเลยส่งน้องชามาซื้อปุ๋ยกับผมแทน
ผมหามือถือเจอแล้วตอนที่เงยหน้าขึ้นมาผมก็สบตากับยัยนั้นเข้าพอดี
"คุณ!!/คุณ!!
อีกฝ่ายก็ตกใจเหมือนกัน
ผมก็ตกใจที่เห็นเธอขึ้นมานั่งอยู่บนรถผม ผมต้องตาฝาดแน่ๆแต่มองดีๆอีกทีก็เป็นยัยนั่นอยู่ดี
"คุณมาขึ้นรถผมทำไม "
ธีรกรถามขึ้นอย่างสงสัย
"พ่อบอกจะมีคนมารับช่วงแปดโมงเช้า ถ้าฉันรู้ก่อนว่าเป็นนาย ฉันไม่มาหรอกนะ"
เออฉันก็ไมอยากไปกับเธอเหมือนกัน คิดในใจ
"รู้แล้วทำไมไม่ลงไปละคร้าบ"
ผมพูดขึ้นด้วยสีหน้ากวนๆ
"เออ! ฉันก็ไม่อยากไปกับนายหรอกนะ "
น้องก้องมองดูทั้งสองคนทะเลาะกันด้วยความชอบใจและหัวเราะ
"หัวเราะอะไรครับคนเก่ง"
สุดารัตน์ก้มหน้าลงไปพูดกับน้องก้องยิ้มๆ
ผมมองดูเด็กผู้ชายผิวขาวตาโตตัวอ้วนๆกลมๆ ด้วยความเอ็นดู
"นายก็ไปซื้อปุ๋ยคนเดียวนะ ห้ามบอกพ่อฉันว่าฉันไม่ได้ไปกับนายด้วย"
ยัยนั้นพูดเเละชี้หน้าผมไปด้วย
"ทำไมผมต้องทำตามที่คุณสั่งด้วยห๊ะ!"
ผมพูดขึ้นเสียงดัง มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม ได้เเต่คิดในใจ
"ปะป๋า"
พูดเเล้วน้องก้องก็เอื้อมมือไปหาผมเหมือนจะอยากให้ผมอุ้ม
ผมตกใจที่น้องก้องเรียกผมแบบนั้น ไม่เคยมีเด็กคนไหนเรียกผมแบบนี้เลย ส่วนมากจะเรียก อาและเรียกชื่อผมแทน
ยัยนั้นก็ตกใจเหมือนกัน
"น้องก้องทำไมเรียกคุณลุงเขาแบบนั้นละครับ"
"คุณเรียกใครว่าลุงห๊ะ!"
ผมกัดฟันข่มอารมณ์โกรธ
ที่เรียกผมว่าลุง ผมก็ไม่ได้แก่นะ อายุสามสิบเอง ยังหนุ่มยังเเน่น แถมหล่ออีกจากหาก
"ก็คุณไง "
"นี่คุณ! ผมไม่ได้เเก่ขนาดนั้น"
น้องก้องพูดขัดจังหวะขึ้นมาก่อน ธีรกรหันไปสนใจเด็กผู้ชายตัวอ้วนกลมแทนอยากให้เขาอุ้มเขาก็จะอุ้ม เป็นคนรักเด็กซะด้วยสิ
"ปะป๋า อุมๆ"
น้องก้องเอื้อมมือมาหาผมอีก เหมือนอยากจะให้ผมอุ้มจริงๆ
"ครับ "
ผมกำลังเอื้อมมือจะไปอุ้มน้องก้อง
ยัยนั่นเห็นดังนั้นเลยพูดขึ้นมา
"ไม่ต้องมาจับลูกฉัน"
"อุมๆ"
แล้วน้องก้องก็เอื้อมมือไปอีกหวังให้ผมอุ้มอีก
"อุมๆ"
"ก้องไม่เอานะลูก เขาไม่ใช่ปะป๋าของหนูนะลูก!"
ยัยนั่นก็ไปดุน้องก้อง
"ปะ เราเขาบ้านกันเถอะลูก"
"ไม่เอา ปะป๋า อุมๆ ปะป๋า"
น้องก้องเริ่มร้องง้อแง้
"ก้อง! "
สุดารัตน์เรียกชื่อน้องก้องเสียงดัง
ผมได้แต่มองดูสองแม่ลูกคุยกัน
แล้วน้องก้องก็ร้องไห้เสียงดัง
"ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่เด็กด้วย"
"ก็น้องก้องไม่ฟังฉันไง"
แล้วผมก็เอื้อมมือไปอุ้มน้องก้อง
แล้วน้องก้องก็หัวเราะคิกคักขึ้นมาอย่างดีใจ คงจะชอมผมมากถึงขั้นเรียกผมว่าปะป๋า ผมก็รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้จัง
"เจอกันไม่ทันไรก็ชอบเขาแล้วหรอ"
ยัยนั่นพูดอะไรก็ไม่รู้ผมเลยถามขึ้น
"คุณว่าอะไรนะ"
"เปล่า ออกรถดิ"
เเล้วพวกเราก็ออกเดินทางไปร้านขายปุ๋ยในเมือง
