สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันกับน้องก็เตรียมของกันเสร็จเรียบร้อยเเล้ว
ก็พากันไปนั่งพักที่เตียงไม้ไผ่
"เพื่อนพี่นี่ใครหรอค่ะ ชาเคยเจอรึเปล่า"
ทิชากรถามขึ้นเพราะสงสัยว่าพี่สาวมีเพื่อนอยู่ที่นี่ด้วยหรอ แล้วเป็นใครกัน
"นั่นดิพี่"
ทิวาธรก็สงสัยเหมือนกันไม่เคยเจอเพื่อนพี่สาวเลย
"มาเดี๋ยวก็รู้เองจ๊ะ"
"เออพี่เเล้ววันนั้นที่พี่ไปมหาลัยกับวาพี่ไปหาครูเเอมกับครูแซมทำไมอะ"
ทิวาธรถามขึ้น อยากรู้ว่าทำไมถึงไปหาครูเเอมเเละครูแซมมีอะไรกันถึงไปหากันเเน่
"อะ อะบอกให้ก็ได้ฉันไปหาเพื่อนนะสิ ไม่ได้เจอกันนานเลยไปเล่นด้วย"
" ห๊ะ!เพื่อนพี่คือ ครูแอมกับครูแซมหรอ"
ทิวาธรตกใจที่ครูเเอมกับครูแซมที่มหาลัยเป็นเพื่อนกับพี่สาวเขา
"จริงสิ ทำไมแกตกใจขนาดนั้น"
"เปล่าไม่ได้ตกใจ"
"เออๆแล้วไป"
ขี้เกียจเถียงกับมันแล้วเดี๋ยวยาว
"อ้าว ชนนนนนน"
พวกเราอยู่กันครบแล้วเเละเริ่มนั่งกินหมูกะทะกัน
ฉันก็ถามสารทุกข์สุกดิบกับอันดา ว่ามันเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม
อันดาเป็นคนตัวสูง ขาวหล่อ เป็นคนยิ้มง่าย นิสัยดี ชอบเเกล้ง
"เปิดเพลงไหมแก"
จันทิมาถามขึ้น
"เออ วาไปหยิบลำโพงในบ้านให้หน่อยสิ"
"อะไรอีกเนี่ยพี่ ใช้ไอ้ชาไปสิผมกำลังกินหมูกะทะอร่อยๆอยู่เนี่ย"
ทิวาธรโว้ยวายที่สุดารัตน์ใช้ให้เขาไปหยิบลำโพงในบ้าน
"แกไม่เห็นรึไงยัยชาป้อนกุ้งให้หลานกินอยู่แกนั้นแหละเป็นคนไปเอามา!"
"คร้าบคุณพี่ เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"
พูดจบทิวาธรก็วิ่งไปเอาลำโพงมาให้พี่สาว
"เออก็แค่เนี่ย"
สุดารัตน์บนตามหลังน้องชาย
เมื่อได้ลำโพงมาเเล้วก็จัดการเปิดเพลงทันที
"อาจารย์คะ ปีนี้อาจารย์ได้ลงเล่นกีฬาไหมคะ"
ทิชากรไม่ได้เรียนกับจันทิมาแต่เคยเห็นที่มหาลัยบ่อยๆ และไม่ได้สนิทกันเหมือนทิวาธร
พี่ชายของเธอ
"ไม่ได้เล่นอะไรเลย ทำไมหรอจ๊ะ"
"หนูว่าจะชวนอาจารย์ลงเล่นวอลเลย์บอลค่ะ ขาดอีกคนเดียวค่ะ อาจารย์สนใจไหมค่ะ"
ทิชากรถามจันทิมาว่าอยากจะไปเล่นวอลเลย์บอลกับเธอไหม เพราะขาดอีกคนเดียวจะครบทีม
"สนใจจ๊ะ เเล้วแข่งวันไหนละ"
"อาทิตย์หน้าค่ะ"
"แล้วแกสองคนละ เล่นอะไร"
จันทิมาพูดกับทิชากรจบ ก็หันไปถามเพื่อนสองคนที่กำลังคีบหมูเข้าปาก
"ฉันลงเล่นฟุตบอล แล้วแกล่ะไอ้ดา"
อันดาตอบจันทิมา แล้วหันไปถามสุดารัตน์
"ไม่ได้เล่นอะไรเลยแก ฉันต้องดูแลน้องก้อง"
"ออ"
"วาหยุดดื่มได้เเล้ว หน้าแกจะทิ่มเตาหมูกะทะอยู่แล้วเนี่ย"
ทิวาธรกำลังยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้งสุดารัตน์เเย่งแก้วจากมือของน้องชายมาวางลงข้างๆตัวเอง
"อะไรเนี่ยพี่! ผมจาดื่ม"
ปึ๊ก!!
อยู่ๆทิวาธรก็สลบหน้าเตาหมูกะทะทันที
"อ้าวน้องวา มาดื่มกับพี่ก่อนสิ
พี่ไม่มีเพื่อนดื่ม"
"ยังจะมาห่วงว่าไม่มีเพื่อนดื่มอีกนะแกไอ้เเซม"
จันทิมาว่าให้อันดา
"ชา ไอ้วามันดื่มแล้วเป็นแบบนี้ทุกทีเลยหรอ"
"ใช่ค่ะ"
เพราะเวลาดื่มเหล้าหรือไปสังสรรกับเพื่อนเป็นแบบนี้ทุกที เวลาเมาบางครั้งก็โทรมาบอกให้ไปรับ ไม่ก็นอนบ้านเพื่อน
"รู้ว่าคออ่อนยังจะดื่มอีก"
สุดารัตน์บ่นกับตัวเองเบาๆ
"นี่ก็ดึกแล้ว แกพาไอ้แซมกลับบ้านเหอะทรงตัวยังไม่ได้เลย เดี๋ยวของพวกนี้ฉันกับยัยชาเก็บเอง ไปเถอะ"
"จ้า"
"ขอบคุณมากนะแกที่เลี้ยงฉลองที่ฉันกลับมาอยู่บ้าน "
สุดารัตน์เอ่ยขอบคุณเพื่อนทั้งสอง ที่ตอนนี้อันดากำลังเมาได้ที่
"ขอบคุณอะไรกันแก นานๆทีฉันจะได้เลี้ยงหมูกะทะแก"
"จ้า ขับรถดีๆนะแก บาย"
"บายจ้า"
จันทิมาประคองตัวของอันดาเดินไปที่รถ สุดารัตน์เดินไปส่งเพื่อน
"ไหวไหมแก ให้ฉันช่วยไหม"
สุดารัตน์มองดูจันทิมาแบกอันดาอย่างทุลักทุเล เลยถามขึ้น
"สบายมากแค่นี้เอง แกกลับเข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"จ้า"
แล้วสุดารัตน์ก็เดินเข้าไปในบ้าน
จันทิมา เป็นคนขาว หน้าตาน่ารัก สูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร
นิสัยดี เป็นคนร่าเริง
"นี่ ไอ้แซม เดินดีๆหน่อยสิ ฉันหนักนะ ตัวก็ใหญ่ยังกับหมีควาย "
จันทิมาว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงดังพอสมควรเพื่อให้อันดาได้ยิน
ถึงมันจะหลับเเล้วก็เหอะ
"....."
ได้ว่าเขาตัวใหญ่เหมือนหมีควาย ได้เดียวเจอฉันจะเเกล้งแกไม่ให้พูดคำนี้อีกเลยคอยดู
คิดในใจอย่างมาดหมาย
"แซม แซม อ้าว หลับซะงัน"
จันทิมาลองตบหน้าแซมเบาๆว่าหลับจริงไหม
ที่จริงเขาไม่ได้เมาขนาดนั้นเเค่แกล้งหลับว่ายัยเพื่อนสนิจจะทำยังไง
"นี่ไอ้แซม เอาหน้าของแกออกจากคอฉันเดี๋ยวนี้! ฉันหนัก ปวดไหล่ด้วยเนี่ย "
สุดารัตน์ว่าขึ้นอย่างโมโห
และเอามือผลักศรีษะของอันดาออกจากคอของตัวเอง แต่ไม่เป็นผล เพราะศรีษะของอันดาก็กลับมาอยู่ที่คอจันทิมาเหมือนเดิม
อันดาแอบยิ้มในใจที่ได้เเกล้งเพื่อนสนิท
พอเดินมาถึงรถจันทิมาก็เอื้อมมือไปเปิดประตูรถเก่งคันสีขาวของตัวเองอย่างทุลักทุเล
เพราะไอ้เพื่อนสนิท ทิ้งน้ำหนักลงบนไหล่เธอเต็มๆ
เธอกับอันดามาด้วยกัน เพราะบ้านอยู่ใกล้กันจะได้ไม่เปลืองน้ำมันรถ เพราะน้ำมันยิ่งเเพงอยู่
พอเปิดประตูได้เเล้ว
ก็ก้มลงเอาไอ้แซมนั่งลงและผลักไอ้แซมอย่างแรง
จนอันดาล้มลงนอนตะเเเคง และเอาหลังพิงประตู
เสียงไม่เบานัก
"เจ็บนะเว้ย ไอ้แอมทำยังงี่กับฉันตอนเมาตลอดเลยหรอวะ"
ได้เเต่คิดในใจ
เวลาที่มีงานมหาลัยบางครั้งพวกอาจารย์ก็ชวนเขาและเเอมไปดื่ม แต่ไอ้แอมมันไม่ดื่มไปนั่งเป็นเพื่อนเขาเฉยๆ มันนะไม่ชอบดื่มเเอลกอฮอลหรอ ที่กินหมูกะทะวันนี้มันก็กินน้ำโค้ก
"เฮ้อ... ไหล่หักไหมวะเนี่ย"
จันทิมายืนบ่นอยู่ข้างประตูรถและยังไม่ได้ปิดประตูรถ
"หนาว ๆ"
ตอนที่จันทิมาผลักเขาไปในรถจนตัวเขานั้นล้มลงอย่างเเรง
เขาก็ลืมตาเหลียวมองดูจันทิมาที่ยืนบ่น และยังไม่ปิดประตูรถ
และเขาก็แกล้งหลับ
คนที่ยืนบ่นอยู่ข้างประตูได้ยินเลยมองหาผ้าห่มแต่มันไม่มี มีหมอนที่ตกลงมาตอนที่ผลักไอ้แซม
"เอ้าหมอนไปกอดแก้หนาวก่อนนะเพื่อน"
พูดเสร็จก็กำลังก้มไปเอาหมอนอยู่นั้นก็มีมือมากอดเอวของจันทิมา
"ว้าย!"
จันทิมาตกใจที่อยู่ๆอันดาก็มากอดเธอ
เราสองคนใกล้ชิดกันมาก
"ไอ้แซมปล่อย"
"อืม หอมจัง" คิดในใจแล้วก็สูดกลิ่นกายของจันทิมา
จันทิมาทั้งดิ้นทั้งทุมตีอันดาให้ออกจากอ้อมกอดของอันดา
"เจ็บนะเว้ยไอ้เเอม หยุดทุบเดี๋ยวนี่ฉันหนาวขอกอดหน่อยนะ"
อันดาพูดโดยไม่ได้ลืมตาแต่อมยิ้มในใจที่ได้เอาคืนเพื่อนรักและกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
"ไม่ มาหนาวอะไรร้อนก็ร้อน"
"ปล่อย! จะกลับไหมบ้านนะ"
"กลับดิ"
อันดาคล้ายอ้อมกอดออกจากจันทิมา
"ยิ้มอะไร หน้าฉันมีอะไรติดหรอ
ฉันรู้นะว่าเเกแกล้งเอาคืนที่ฉันผลักแกเข้าไปในรถใช่ไหม"
ฉันรู้ทันหรอกยะ คิดในใจ
แล้วอันดาก็ลุกนั่งลงข้างจันทิมาแล้วพูดว่า
"ฉันไม่ได้ยิ้มแกตาฝาดไปรึเปล่าไม่มีอะไรติดหน้าแกหรอ"
อันดาไม่ตอบประโยคหลังของจันทิมา
"เออ ทีหลังอย่ามากอดฉันแบบนี้อีก ฉันไม่ใช่แฟนแกนะ"
"หยอกเล่นนิดหน่อยเองน่า ทำเป็นโกรธไปได้"
"ไม่ได้โกรธสักหน่อย รับปากสิว่าแกจะไม่ทำแบบนี้อีก"
"เออ จะไม่ทำอีกแล้วน่า หายโกรธนะ"
แล้วอันดาก็ยื่นนิ้วก้อยไปหาจันทิมา
"เออ"
จันทิมาตอบรับเสียงแข็ง
แต่ก็ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวก้อยกับอันดา
เวลาไอ้แอมโกธรเขาก็จะทำแบบนี้เป็นประจำ ถึงไอ้แอมจะตอบเสียงเเข็งไปน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับเขาอยู่ดี
