สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"เอ๊ะ ทำไมหน้าซีดจัง เป็นอะไรหรือเปล่าน่า ลองปลุกดูดีกว่า"
พูดกับตัวเองเบาๆ
"น้องๆ"
"ฮือ"
เรียกก็ไม่ตื่น สุดารัตน์เลยลองเขย่าตัวดูเพื่อจะตื่นขึ้นมาถามว่าเป็นอะไร แต่ก็ไม่ตื่น
"ก้องนั่งลงตรงนี้ข้างน้านะ"
สุดารัตน์บอกหลานชายให้นั่งลงข้างๆเธอ เพราะจะได้ไม่ปวดขา
สุดารัตน์กำลังเอื้อมมือไปจับหน้าผาก
"จะทำอะไรนะ!"
สุดารัตน์ตกใจเลยหันไปดูว่าเป็นเสียงใครพูดขึ้นมาทางด้านหลังของเธอ
"นาย! มาทำอะไรที่นี่"
"ผมควรจะถามคุณมากกว่าว่าคุณมาทำอะไรที่นี่"
"ฉันมาเดินเล่นเเล้วเห็นน้องคนนี้นอนหลับอยู่เลยเข้ามาดู แต่น้องเขาหน้าซีดมากนะ แล้วนายมาทำอะไร"
"มาทำอะไรก็ได้"
ธีรกรตอบเสียงราบเรียบแต่สีหน้าท่าทางนี่สิกวนทีนสุดๆ
"เอาดีๆ! นายมาทำอะไรในไร่คนอื่น"
ไอ้บ้านี่ฉันถามดีๆ ดูเขาตอบสิจงใจกวนประสาทกันชัดๆ
"ปะป๋า"
น้องก้องเอ่ยเรียกไอ้บ้ากรนั้นขึ้นมาก่อน ฉันเลยอดได้รู้เลยว่าเขามาทำอะไรที่นี่ แต่ชั่งมันเถอะฉันไม่อยากรู้แล่ว
"ครับคนเก่งของปะป๋า"
ธีรกรพูดแล้วก็ยิ้มกว้างให้กับน้องก้อง
"น้องก้องอย่างไปเรียกมันว่าปะป๋าแบบนั้นนะคะ"
"ทำไม! น้องก้องจะเรียกฉันเเบบนั้นไม่ได้"
"ก็ฉันจะเก็บไว้ให้ น้องกายเรียกคนเดียวไงยะ"
"ออ ถามเด็กมันดูรึยังว่ามันอยากได้คุณเป็นเมียหรือเปล่า สวยก็ไม่สวย"
"อ๊ายยยย!!! นี่นายว่าฉันไม่สวยเหรอ ไอ้บ้า นายมันก็ไม่หล่อเหมือนกันนั้นเเหละ หน้าตาก็งั้นๆ!"
"เหรอ ผมว่าผมก็หล่อก็อยู่นะ"
"หลงตัวเองชะมัด"
สุดารัตน์พูดกับตัวเองเบาๆ
"คุณว่าอะไรนะ จะว่าผมหล่อล่ะสี้ พูดดังๆก็ได้คุณ ผมไม่เขินหรอก"
"...."
สุดารัตน์ไม่ตอบอะไรเบื่อคนหลงตัวเอง
ดูท่านายนี่จะชอบเด็กแฮะ
"คิ คิ"
น้องก้องหัวเราะที่เราทะเลาะกัน และก็ดีใจที่เจอนายกร แล้วน้องก้องก็ลุกขึ้นเดินไปหานายนั้นด้วยความดีใจยิ้มจนแก้มจะเเตกอยู่แล้ว
"ค่อยๆ วิ่งสิคร้าบคนเก่ง"
แล้วธีรกรก็อุ้มน้องก้องขึ้นมาแนบอก
สุดารัตน์สังเกตเห็นว่าในมือของธีรกรถือถุงอะไรมา
ก็เอ่ยถามขึ้น
"ในถุงนั้นคืออะไรอะ"
"มันคือ"
"หยุด! ตอบดีๆห้ามกวนทีนฉันไม่งั้นละก็"
สุดารัตน์ชี้หน้าว่าให้ธีรกรอย่างคาดโทษ
"ก็อะไรอะคร้าบ"
อีกแหละทำหน้ากวนทีนใส่ฉันอีกแล้วท่านผู้ชม
"ก็ ฉันจะเอาไอ้นี้เขวี้ยงใส่หน้านายไง"
"อะ อะ หยุดนะคุณ ถ้าคุณเขวี้ยงมาแล้วโดนน้องก้องขึ้นมาคุณจะทำยังไง อย่ามาโทษว่าเป็นความผิดผมนะคร้าบ"
ธีรกรยิ้มยียวนใส่เเละยักคิ้วให้สุดารัตน์
"เออ! อย่าให้ถึงทีฉันก็แล้วกัน "
สุดารัตน์พูดเสียงแข็งใส่ธีรกร
ด้วยใบหน้าโกรธจัดที่ทำอะไรนายนี้ไม่ได้เลย
"นี่คุณเอาข้าวโพดมาจากไหน"
"นายนี่ก็ถามอะไรแปลก ๆนะ"
สุดารัตน์ชี้มือไปทางป่าข้าวโพดที่เธอเป็นคนเก็บมา
"ก่อนเธอเอาข้าวโพด เธอได้ขอเจ้าของเขารึยัง!"
"คุณจะโมโหทำไม ทำอย่างกะตัวเองเป็นเจ้าของไร่"
"...."
ธีรกรไม่ตอบ แต่ตอบคำถามแรกที่สุดารัตน์ถามแทน
"ถุงยากับขนมมาให้น้องเขา สงสัยจะเป็นไข้ ตากเเดดนานนะคุณ"
"ออ"
แล้วธีรกรก็ปลุกน้องคนนั้นมากินยา กินขนม และให้นั่งพักรอพ่อเขามา
น้องคนนั้นคงไม่ได้ยินที่เราทะเลาะกันหรอกนะ เพราะถ้าได้ยินคงตื่นขึ้นมานานเเล้ว
"เป็นยังบ้างกินยาแล้วดีขึ้นไหม"
ธีรกรถามน้องเขาว่าดีขึ้นไหมหลังจากได้กินยาแล้ว
"ดีขึ้นแล้วครับ ขอบคุณมากนะครับ"
"น้องไปทำอะไรมาถึงได้หน้าซีดแบบนี้"
สุดารัตน์เอ่ยถามขึ้น
"สงสัยจะตากแดดและไม่ได้กินข้าวเช้ามาละมั้งครับ"
"หน้าน้องคุ้นๆนะเนี่ยเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน"
สุดารัตน์เพ่งมองหน้าน้องคนนั้นดีๆ และทำหน้าสงสัยเหมือนเคยเจอที่ไหนนะ เเต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
แล้วอยู่ๆน้องก้องที่นั่งอยู่บนตักฉันก็พูดขึ้นมาว่า
"แทนไท หมวกๆ"
น้องก้องเหมือนจะอยากได้หมวกของแทนไทที่อยู่ข้างตัวเขาเอามาเล่น
"หึ! น้องก้องรู้จักพี่เขาด้วยเหรอครับ"
ฉันก้มหน้าลงถามน้องก้องด้วยความสงสัยว่าไปรู้จักกันตอนไหน
สุดารัตน์นึกออกแล้ว
"ใช่น้องที่ช่วยน้องก้องข้ามถนนวันนั้นรึเปล่า"
"ใช่ครับ"
"พี่ชื่อดานะ พี่ขอบคุณเราอีกครั้งนะที่ช่วยน้องก้องไว้"
สุดารัตน์พูดยิ้มๆให้แทนไทจากใจจริง
"ครับไม่เป็นไร มันผ่านมานานแล้วครับ"
ย้อนกับไปวันนั้นที่หน้าศูนย์พัฒนาเด็กเล็กตำบล
วันนั้นสุดารัตน์ไปรับน้องก้องที่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กช้าหน่อยเพราะมั่วแต่นอนหลับจนลืมเวลา ปกติน้องก้องจะเลิกเรียนเวลาบ่ายสองโมงตรงแต่วันนั้นสุดารัตน์ตื่นขึ้นมาบ่ายสามแล้วเลยไปรับน้องก้องช้า
แล้วก็รีบขี่มอเตอร์ไซค์ไปรับน้องก้องทันที
สุดารัตน์ที่ขี่มอเตอร์ไซค์ใกล้จะถึงศูนย์พัฒนาเด็กแล้ว
ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กนั้นอยู่อีกฝั่งของถนนสุดารันต์เลี้ยวเข้าไปจอดที่หน้าศูนย์เด็ก
"คนมุงดูอะไรกันนะ"
สุดารัตน์จอดรถเสร็จก็ลงไปดู
"ดีนะที่เด็กคนนั้นไม่เป็นอะไร"
ป้าคนหนึ่งพูดขึ้นกับผู้ชายคนที่ยืนดูอยู่ตรงนั้น
แล้วสุดารัตน์ก็ฝ่าฝูงชนเข้าไปดูว่าใครเป็นอะไร
"ขอทางหน่อยค่ะ"
แล้วสุดารัตน์ก็ตกใจที่เห็นน้องก้องนั่งอยู่กับพื้นข้างถนน
"ก้อง! เป็นอะไรไหมลูก"
"นี่คุณใช่คุณแม่ของน้องก้องหรือเปล่าค่ะ"
ผู้หญิงคนที่ถามฉันใส่ชุดสีกากีคงจะเป็นคุณครูของน้องก้องสินะ
"ใช่ค่ะ"
แล้วเรื่องทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีไม่มีใครเป็นอะไร คุณครูก็มาขอโทษฉันที่ไม่ดูแลเด็กให้ดี
ปล่อยให้เด็กข้ามถนนเอง
ฉันก็ยกโทษให้เพราะน้องก้องก็ไม่ได้เป็นอะไรและบอกว่ามีเด็กชายคนหนึ่งเข้ามาช่วยน้องก้องไว้ได้ทัน ฉันก็ขอเลี้ยงข้าวเด็กคนนั้นเป็นการตอบเเทน เด็กคนนั้นก็บอกปฏิเสธฉัน แล้วบอกว่าไม่เป็นไรครับ
"ไม่ให้พี่เลี้ยงข้าวจริงดิ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมกลับก่อนนะครับ"
ฉันไม่คิดจะถามอีกหรอกนะ
"จ้า บายๆ"
ฉันโบกมือลาเด็กคนนั้นยิ้มๆ
เด็กคนนั้นก็หันมายิ้มตอบกลับ
"ลืมถามชื่อเลยว่าชื่ออะไร"
พูดกับตัวเอง
ฉันลืมบอกไปว่าน้องก้องเข้าเรียนที่ศูนย์เด็กแถวบ้านตั้งแต่ที่ฉันกลับบ้านมานานแล้ว
"เออ ฉันถามอะไรหน่อยสิ นายเป็นคนงานในไร่นี้เหรอ"
"ใช่ คุณมีอะไรรึเปล่า"
แทนไทที่นั่งฟังอยู่ก็งงว่าทำไมนายไม่บอกพี่ดาไปว่าตัวเองเป็นเจ้าของไร่
"พาฉันไปหาเจ้าของไร่หน่อยสิ ไร่ตั้งกว้างใหญ่ขนาดนี้ ฉันคงหาเขาไม่เจอ"
"ได้สิ"
ธีรกรตอบกลับสุดารัตน์ยิ้มๆ
สุดารัตน์ไม่เห็นเพราะหันหลังให้ธีรกร และเดินไปจูงมือน้องก้อง
ธีรกรอยากแกล้งสุดารัตน์เลยตอบตกลงอย่างง่ายดาย
"พาฉันไปหาเขาจริงดิ คุณไม่ได้เเกล้งฉันใช่ไหม"
สุดารัตน์ถามเขาอย่างสงสัยที่ตอบตกลงพาไปหาเจ้าของไร่ง่าย ๆ
"ผมไม่ได้แกล้งอะไรคุณหรอกน่า ผมเป็นลูกจ้างเขา ผมก็ต้องพาคุณไปหาเจ้านายผมสิครับ มันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว"
ธีรกรยิ้มอย่างมีเลศนัยโดยที่สุดารัตน์ไม่เห็นเพราะเขาเดินนำหน้าเธอ ส่วนเธอและน้องก้องเดินตามหลังเขาอยู่เลยไม่เห็นหน้าเขา
ติ้ง
[พี่อยู่ไหนตอนนี้]
ทิวาธรส่งไลน์มา
"อยู่ที่ไร่ข้าวโพดกำลังเดินไปหาเจ้าของไร่นะ ถ้าส่งข้าวให้พ่อเสร็จแกมารับฉันด้วย "
[ครับ กำลังไป]
ที่บ้านสวนของกร
อัคนีกำลังนั่งกินข้าวกับคนงานสองคนที่ใต้ต้นมะขาม
"พวกเอ็งเห็นนายไหมวะ"
อัคนีถามพวกคนงานที่นั่งกินข้าวด้วยกัน
"เห็นเดินไปทางไร่ข้าวโพดอะพี่"
นายฟิวคนงานในไร่ตอบลูกพี่
"พี่ถามทำไมอะ"
นายโดมเป็นเพื่อนกับนายฟิวถามขึ้นเพราะสงสัย
"ข้าจะถามนายว่าชมพู่มันสุกแล้วให้เก็บเลยไหม"
"ออ/ครับ"
ฟิวกับโดมนั้นเป็นเพื่อนกันมาทำงานในไร่ตั้งแต่อายุยี่สิบจนตอนก็อายุยี่สิบห้าแล้ว และสนิทกับอัคนี ชอบเรียกอัคนีว่าลูกพี่ไม่ก็เรียกว่าพี่ เพราะอัคนีอายุมากกว่าเขา สองปี ฟิวกับโดมอยู่ตำบลเดียวกันกับธีรกรแต่คนละหมู่บ้าน ตอนนั้นเขาสองคนไม่มีงานทำสองปีแล้ว งานหายากมากแถวบ้านและจังหวัดเขา พวกเขาสองไม่ชอบไปทำงานใน กทม อยากทำงานใกล้บ้านมากกว่า พวกเขาจบ ปวช. อิเล็กทรอนิกส์ น้าของโดมบอกว่าที่ไร่ของธีรกรรับสมัครคนงานสองคน ไปเก็บผลไม้ มีที่พักให้ฟรี ค่าน้ำ ค่าไฟ จ่ายเอง โดมได้ยินดั้งนั้นขี่มอไซค์ออกจากบ้านไปบอกข่าวดีกับฟิวทันที
หลังจากนั้นมาพวกเขาสองคนก็ได้ทำงานที่ไร่นี้จนถึงทุกวันนี้แหละ
"พวกนาย เห็นพี่กรของฉันไหม"
อัคนีกับลูกน้องกำลังพูดคุยกันอยู่ตามประสาลูกพี่ลูกน้องคุยกัน ก็มีเสียงผู้หญิงถามพวกเขาขึ้นมา
สามหนุ่มหันไปมองว่าใครมา
"น้องขิงนี่เอง"
เสียงอัคนีพูดขึ้น
"เออ! ฉันเอง ช่วยเรียกฉันว่าน้ำขิงด้วยไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น"
"ครับน้องน้ำขิง"
ขิง หรือ น้ำขิง อายุยี่สิบห้าปี ชอบธีรกรมานานแล้ว มาหาธีรกรทุกวันแต่ละวันก็จะทำกับข้าวมาให้ทุกวัน บ้างวันก็เป็นของหวาน
จะตื้อพี่กรจนกว่าพี่กรจะรักเธอ
นี่คือคำนิยามของเธอ
ของแข่งของเธอก็มีแต่ยัยดาวเรืองรายนั้นนะไม่ค่อยได้ตามตื้อเเบบเธอหรอกเพราะต้องไปเฝ้าร้านปุ๋ยให้แม่ในตัวอำเภอแต่ก็กลับมาอยู่บ้านแค่วันเดียวเท่านั้น
"นี่นายอีกไกลไหมเนี่ยเห็นแต่ไร่ข้าวโพด"
"อีกไกลคุณ ต้องผ่าน ไร่มะม่วง
กับสวนกล้วยไปก็ถึงแล้ว"
"ห๊ะ! ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนหะ ฉันจะได้รอน้องมารับ"
"ก็คุณไม่ได้ถาม"
"เออ ให้มันได้อย่างนี้สิโว้ย!"
สุดารัตน์งุดหงุดที่นายกรไม่บอกเธอก่อนว่ามันอีกไกลกว่าจะถึง ถ้ารู้อย่างนี้เธอรอน้องมารับและให้น้องไปด้วยกันดีกว่า เพราะว่าทิวาธรคงจะรู้ว่าเจ้าของไร่คือใครและที่นาของพ่อเธอก็อยู่ใกล้ไร่ของเขา
พอเดินผ่านไร่ข้าวโพดมาแล้วสุดารัตน์ก็รู้สึกเหนื่อยและหิวน้ำขึ้นมา
"นายพักก่อนได้ไหม ฉันกับน้องก้องเหนื่อยแล้วอะ"
ธีรกรที่เดินนำหน้าสุดารัตน์และน้องก้องก็หยุดเดินและหันมามองน้องก้องกับสุดารัตน์ก็เห็นสองแม่ลูกดูเหนื่อยๆ และมีเหงื่อไหลเต็มหน้าและตามลำคอ
