สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นั่งพักกันได้สองนาทีก็ออกเดินทางต่อ
ในระหว่างการเดินทางสุดารัตน์เห็นว่าน้องก้องเหมือนจะเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว หยุดเดินอุ้มน้องก้องขึ้นมาและเดินต่อไป
"นี่นายฉันถามหน่อยสิ เจ้าของไร่หล่อไหม"
สุดารัตน์ถามขึ้นมาอย่างสงสัยว่าเจ้าของไร่หล่อไหม หน้าตาเป็นยังไง
"อะไรนะคุณผมไม่ได้ยิน"
ธีรกรถามขึ้นเพราะเขาไม่ได้ยิน ตอนนี้เขาเดินนำหน้าห่างจากสุดารัตน์หลายก้าว
เเละเขาก็หยุดเดิน
สุดารัตน์เดินเขาไปยืนข้างๆเขาแล้วพูดขึ้น
"ฉันถามว่าเจ้าของไร่หล่อไหม ได้ยินรึยัง"
ธีรกรได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มที่มุมปาก
"หล่อ เป็นคนฉลาด แถมใจดีด้วยนะคุณ"
ธีรกรพูดโทนเสียงปกติพร้อมกับยิ้มออกมา
ตอนที่ธีรกรยิ้มสุดารัตน์ทันได้เห็นเพราะมั่วแต่คิดจินตนาการไปถึงหน้าตาเจ้าของไร่จะหล่อขนาดไหน สูง ผิวขาวไหม คิดตามประสาคนไม่มีแฟนอะน่ะ
"เหรอคุณ จริงเหรอ!"
สุดารัตน์ถามน้ำเสียงร่าเริงด้วยความดีใจที่จะมีหนุ่มหล่อให้เต๊าะเล่น
"ดีใจอะไรขนาดนั้นคุณ คุณจะจีบหรอ"
"ฉันมีน้องกายอยู่จะไปจีบทำไมเล่า ฉันแค่จะไปเต๊าะน้องเขาให้ชุ่มชื่นใจ สักหน่อย"
"ออ"
ที่เเท้แค่จะไปเต๊าะเล่น เห็นหน้าเธอยิ้มดีใจตอนที่ถาม ว่าหล่อไหม นึกว่าจะไปจีบซะอีก นี่เราคิดอะไรเนี่ยว่ายัยนี่จะไปจีบเจ้าของไร่ บ้าไปเเล้ว ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเธอชอบน้องผม
ไม่สิรู้นานเเล้วเห็นเคยพูดให้ฟังแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไร
สุดารัตน์รู้สึกปวดแขนที่ต้องอุ้มน้องก้องเป็นเวลานาน เลยคิดว่าจะให้เขาช่วยอุ้มน้องก้องให้ไหม หรือว่าจะให้ช่วยดี ไม่ดีกว่าเดี๋ยว นายกรก็หาว่าฉันเป็นแม่ที่ไม่อดทนเพื่อลูก และอีกอย่างฉันไม่ได้บอกนายกรหรอกนะว่าน้องก้องเป็นหลานฉัน ให้เขาเข้าใจไปเองว่าน้องก้องเป็นลูกฉัน แต่ว่า ถ้าไม่ให้เขาช่วยอุ้ม ฉันคงจะปวดแขนไปอีกหลายวัน อาทิตย์หน้าก็จะแข่งกีฬาแล้ว ออฉันลืมบอกไปว่าที่จริงวันเสาร์อาทิตย์นี้ต้องเเข่งกีฬาใช่ไหม เขาเลื่อนไปจัดอาทิตย์หน้านู้นเพราะ นายก อบต. มีประชุมด่วนต้องเลื่อนออกไปก่อน แต่ฉันไม่ได้ลงเล่นหรอนะ ให้พวกวัยรุ่นเล่นกันเถอะ
เพราะลูกหลานที่หมู่บ้านฉันมีเยอะแยะไป และที่สำคัญฉันขี้เกียจเล่นด้วย ดูเขาเล่นจะดีกว่า
"นี่นายช่วยฉันอุ้มน้องก้องหน่อยสิ"
"ทำไมคุณอุ้มไม่ได้หรอ ถึงให้ผมอุ้มให้"
ธีรกรพูดเสียงราบเรียบ
และยิ้มยียวนกวนประสาทใส่เธอ เขาชอบกวนประสาทเธอ ให้เธอโมโหมันน่าแกล้งดี
"นี่! เห็นไหมฉันอุ้มได้ แต่นานไปมันปวดเเขนไงคุณ ทำไมคุณชอบทำให้ฉันโมโหอยู่เรื่อยเลย"
สุดารัตน์แว้ดใส่ธีรกร
เขาไม่ตอบเเละเดินต่อไป
"นี่นายหยุดก่อน"
"อะไรอีกคุณ"
ธีรกรหยุดเดินและหันมามองสุดารัตน์เธอจะพูดอะไร
"คุณช่วยฉันอุ้มหน่อยสิ"
พูดเสียงห้วนๆ
"ถ้าอยากให้ผมช่วยก็พูดดีๆ"
"คุณช่วยฉันอุ้มหน่อยสิคะ"
สุดารัตน์พูดเบาๆ
"ห๊ะ! อะไรนะคุณ ไม่ได้ยินเลย"
ธีรกรทำท่าไม่ได้ยินที่เธอพูดและเหงื่อหูฟัง
สุดารัตน์เห็นท่าทางที่เขาทำแล้วน่าหมั่นไส้ชะมัด ฉันรู้หรอกยะว่าเขายินเเต่ทำเป็นไม่ได้ยิน เออจะพูดให้ได้ยินไปถึงบ้านคนพักคนงานเลย
"คุณกรช่วยฉันอุ้มน้องก้องหน่อยสิคะ"
สุดารัตน์พูดเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมกับยิ้มหวานไปหนึ่งกรุบ
เขาได้ยินที่เธอพูดก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ
ฟิวที่กำลังเอาจานข้าวไปเก็บในครัวก็เห็นนายกำลังเดินมาทางนี้ ส่วนลูกพี่กับไอ้โดทไปเข้าห้องน้ำ
"เฮ้ย! พี่ดูนั้นดินายพาใครมา แถมมีเด็กมาด้วย"
"ไหนๆ!"
อัคนีและโดมเดินออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงพูดของไอ้ฟิวก็รีบวิ่งมาดู
"โน้นไงพี่กำลังเดินมาทางนี้"
ฟิวบอกและชี้มือให้ลูกพี่กับไอ้โดมดู
น้ำขิงที่นั่งรอพี่กรอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นมะขามใกล้กันกับที่อัคนีและลูกน้องปูเสื่อนั่งกินข้าว ได้ยินที่ไอ้ฟิวพูดก็ลุกขึ้นเดินออกมาดูก็เห็นอย่างที่ไอ้ฟิวว่าจริง น้ำขิงจ้องมองพี่กรอุ้มเด็กชายคนนั้นเเละมองดูข้างๆก็เห็นผู้หญิงตัวสูงร่างแบบบาง ตัดผมสั้นปะบ่าสีน้ำตาลเข้ม หน้าตาสวยหวาน ใส่เสื้อคอกลมสีน้ำเงินกับกางเกงวอมสีดำ ที่เดินข้างพี่กรของเธอ ดูรวมเเล้วก็สวยเหมือนเด็กโปโล
"ลูกกับเมียนายเปล่าพี่?"
โดมเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
"นายไม่มีแฟน เเล้วจะมีลูกได้ยังไงวะ!"
อัคนีที่อยู่กับธีรกรก็มาหลายปีก็ไม่เคยเห็นนายจะมีแฟนสักคน
" เราอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่านายมีลูกมีเมียแล้ว เมียนายเเละลูกอาจจะไปอยู่กรุงเทพแล้วกับมาหานายก็ได้ ใครจะไปรู้"
"จริงเหรอวะไอ้ฟิว"
โดมเอ่ยถาม
"ไม่รู้ กูก็แค่คิดเฉยๆ"
"ข้าว่ารอถามนายดีกว่าสรุปกันไปเอง"
เขาบอกลูกน้องไม่ให้ไปคิดเองรอถามนายจะดีกว่า ว่ามันเป็นยังใช่ลูกกับเมียนายไหม เขาก็สงสัยเหมือนกัน
น้ำขิงที่ได้ยินพวกเขาคุยกันก็อดคิดไม่ได้ว่าอาจเป็นจะลูกกับเมียพี่กรแต่อีกใจหนึ่งก็หวังว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่ไอ้ฟิวว่านะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอไม่ยอมแน่ พี่กรต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น
