สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ก้องมาหาตาลูกมา”
นวัฒน์ตะโกนบอกน้องก้องที่ยืนอยู่ตรงนั้นสักพักเเละมองดูสุดารัตน์เดินไปไกลเเล้วเขาได้ยินเสียงคุณตาเลยเดินไปหา
“มาๆมานั่งตักนี่เดี๋ยวตาดูให้ว่าเป็นอะไรมากไหม”
เเล้วน้องก้องก็นั่งลงที่ตักนวัฒน์
“ไหนดูสิ”
นวัฒน์พูดเสียงสบายๆเเละจับมือหลานชายดูว่ามันมีเลือดออกไหม
“โอ้ย!”
น้องก้องร้องออกมาเสียงดัง
“เจ็บหรอกลูก”
นวัฒน์พูดเสียงอ่อนโยนกับหลาน
“ครับมันปวด”
“เดี๋ยวทายาก็หาเเล้ว”
“เหรอครับ”
“ใช่ครับ”
เเล้วน้องก็ยิ้มออกมา
“ทำไมมะม๊าถึงดุก้องเสียงดังจังครับไม่เหมือนปะป๊ะเลย”
เวลาน้องก้องไม่เชื่อฟังสุดารัตน์
ก็ชอบดุเขาเเล้วมะม๊าก็เตือนเขาเเละเขาก็ไม่ฟังจนเก็บตัวมะม๊าก็โกรธจนเดินหนีไปไม่รอเขาเลยไม่เหมือนปะป๊าที่ทั้งใจดี พูดกับเขาดีๆเวลาเขาโดนมะม๊าดุเเถมปะป๊าก็หล่ออีกด้วย
“หึ!ใครคือปะป๊ะของหลานตา”
นวัฒน์ขมวดคิ้วเข้าหากันเเละทำหน้าสงสัยใครกันที่หลานชายเขาเรียกว่าปะป๊า
น้องก้องชี้นิ้วไปที่สวนข้าวโพดให้ในวัฒน์ดู
“ไหนตาเห็นเเต่คนงาน”
นวัฒน์มองดูตามนิ้วของน้องก้องก็ไม่เห็นมีใครเลยเห็นเเต่คนงานกำลังเก็บข้าวโพดเเละสวนสับปะรด
น้องก้องส่ายหัวเเละบอกว่าไม่ใช่
“เเล้วใครละ”
“คนที่มะม๊าซื้อข้าวโพดด้วยครับ”
น้องก้องจำชื่อธีรกรไม่ได้เขาเรียกเเต่ธีรกรว่าปะป๊า
“กรใช่ไหมก้อง”
สงสัยน้องก้องจะชอบธีรกรเเละอยากให้เขามาเป็นปะป๊าให้สินะเพราะตั้งเเต่เด็กก็ไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นเขามีเเต่มะม๊าที่น้องก้องชอบเรียกสุดารัตน์ว่ามะม๊าจนติดปาก
“ใช่ครับตาพาผมไปหาปะป๊าได้ไหมครับ”
น้องก้องพูดเเล้วทำหน้าอ้อดอ้อนให้คุณตาพาไปหาปะป๊านวัฒน์ทนลูกอ้อนของหลานชายไม่ไหวเลยพาน้องก้องเข้าไปในไร่ธีรกร
ตากับหลานจูงมือกันเดินเข้าไปในไร่เห็นพวกคนงานกำลังเก็บข้าวโพดกันบางคนก็นั่งพักกินน้ำบางก็พักกินข้าว
นวัฒน์เดินเข้าไปหาอัคนีที่กำลังเทน้ำแข็งใส่ในถัง
“ไอ้ไฟพ่อกรอยู่ในไร่ไหม”
นวัฒน์ถามอัคนี
อัคนีเทน้ำเเข็งใส่ถังเสร็จก็หันมาตอบลุงวัฒน์
“อยู่ครับลุงมีอะไรครับเดี๋ยวผมบอกนายให้”
“พาเจ้าก้องไปหาพ่อกรหน่อยสิ ลุงจะไปกินข้าวที่นายังไม่ได้กินข้าวเลยตอนนี้ก็บ่ายโมงเเล้วเจ้าก้องอยากไปหาพ่อกรพามันไปหน่อยนะ”
“ไปก่อนนะเจ้าก้องไปกับพี่ไฟนะตากลับก่อน
ดูเเลหลานลุงดีๆไอ้ไฟ”
พูดกับน้องก้องเสร็จก็หันไปกำชับให้อัคนีดูแลน้องก้องดีๆ
“อ้าว!ลุง”
เขายังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลยก็ไปสะเเล้ว
น้องก้องมาดูอัคนีอย่างไม่กลัวเขาเลย
“ปะเดี๋ยวน้าพาไปเดินตามมานะ”
แล้วน้องก้องก็เดินตามอัคนีไประหว่างทางอัคนีหันไปถามน้องก้องว่า
“ชื่ออะไรล่ะเรานะ”
เขาถามชื่อน้องก้องไม่ได้ค่อยยินว่าเด็กตัวอ้วนกลมนี่ชื่ออะไรลุงวัฒน์รีบพูดเเล้วก็รีบไปเลยได้ยินว่าเจ้าๆนี่เเหละ
“ชื่อก้องครับลุง”
“เรียกน้าว่าน้าไฟนะ”
เขาบอกน้องก้องน้ำเสียงปกติ
นี่เขาเเก่ขนาดนั้นเด็กสี่ขวบเรียกเขาว่าลุงเลยเหรอเราก็เพิ่ง 27 เองนะหรือว่าหน้าเรามันดำวะไม่ได้เเล้วเลิกงานเราต้องไปหาซื้อครีมมาทาเเล้ว
“ครับลุงไฟ”
น้องก้องพูดเสียงร่าเริง
“เรียกน้า!สิครับน้องก้อง”
อัคนีพูดเสียงเข้มบอกให้เจ้าเด็กอ้วนนี่เรียกเขาว่าน้าดื้อจริงๆเลยแม่เจ้านี่ต้องปวดหัวเเน่ที่เจ้านี่บอกอะไรก็ไม่ฟังเเถมดื้ออีกต่างหาก
น้องก้องกลัวว่าอัคนีจะโกรธตัวเองเหมือนมะม๊าก็เลยยอมเรียกอัคนีว่าน้า
“ครับน้าไฟ”
ตอนนี้เขากับน้องก้องเดินมาถึงบ้านสวนของเจ้านายเเล้ว
“ก้องคุณกรอยู่บนนั้นนะขึ้นไปหาสิ”
เขาบอกเด็กน้อยให้ขึ้นไปหาเจ้านายเขาได้เลยเขาเพราะว่าเขาจะไปเอาปิ่นโตข้าวที่หน้ารถมอเตอร์ไซค์เเล้วไปนั่งกินที่โต๊ะม้าหินอ่อนตอนนี้เขาหิวข้าวมากเพราะยังไม่ได้กินข้าวเลยจะบ่ายโมงครึ่งเเล้ว
เเล้วน้องก้องขึ้นไปหาธีรธรบนบ้านส่วนเขาก็เดินไปเอาข้าวที่รถไปนั่งกินที่ม้าหินอ่อนนั่งกินสักพักไอ้ฟิวกับไอ้โดมก็มานั่งกินกับเขา
“วันนี้โครตร้อนเลยวะ”
ฟิวพูดพร้อมกับเช็ดหน้าไปด้วย
“มันก็ร้อนทุกวันนั้นเเหละ”
โดมพูดขึ้นพร้อมตักข้าวเข้าปาก
ธีรกรนอนหลับอยู่บนโซฟาในบ้านน้องก้องเห็นประตูมันเปิดไว้เลยเดินเข้าไปในบ้านก็ไม่เห็นปะป๊าตามที่น้าไฟบอกเลยน้องก้องกวาดสายตามองหาธีรกรก็เห็นปะป๊านอนอยู่ที่โซฟา
น้องก้องเดินไปหาธีรกรเเละเอามืออวบๆน้อยๆเขย่าเเขนธีรกรเพื่อปลุกให้คนตัวโตตื่นขึ้นมาเล่นกับเขาปลุกยังไงธรีกรก็ไม่ตื่นขึ้นมาน้องก้องเลยปีนขึ้นไปนอนหนุนเเขนปะป๊าเเละนอนหลับไปเพราะธีรกรเปิดแอร์เย็นๆไว้เลยทำให้น้องก้องเคลิ้มหลับไป
“พ่อเเล้วน้องไปไหนทำไมไม่มากับพ่อ”
ทิชากรรดน้ำต้นไม้เสร็จพอดีเอ่ยถามพ่อ
สุดารัตน์ที่เล่นโทรศัพท์ที่เปลอยู่ได้ยินเลยหันมาหาพ่อที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังเอาปิ่นโตออกมาวางไว้
“เจ้าก้องมันอยากไปหาพ่อกรพ่อเลยพ่อมันไป”
นวัฒน์พูดน้ำเสียงปกติเเละเปิดกระติบข้าวทิชากรก็มานั่งลงที่เตียงไม้ไผ่ข้างๆพ่อ
“พ่อ!ทำไม่พ่อปล่อยให้น้องก้องไปหานายนั้นไม่รู้ป่านนี้นายกรจับน้องก้องโยนลงน้ำเเล้วมั้ง”
สุดารัตน์พูดเสียงดังที่พ่อปล่อยให้น้องก้องอยู่คนเดียวกับธีรกรเธอคิดว่าเขาอาจจะไม่ชอบเธอถึงขั้นทำร้ายน้องก้อง
“แกก็คิดบ้าๆนะยัยดาพ่อกรเขาไม่ทำเเบบนั้นหรอกพ่อกรเขารักเด็กจะตาย”
เวลามีงานบุญธีรกรทำโรงทานผลไม้ทุกปีเเละก็ชอบเอาผลไม้มาฝากครอบครัวเขาอยู่บ่อยๆ ใครที่ไม่มีงานทำธีรกรก็ให้มาทำงานที่ไร่เขาใครที่คิดจะปลูกอะไรเขาก็ให้คำปรึกษากันทุกคนจนคนที่มาปรึกษาเขาปลูกผลไม้ได้ผลผลิตดีกันทุกคน
“ใช่พ่อ”
ทิชากรเห็นด้วยกับพ่อ
สุดารัตน์เคยเห็นอยู่ว่านายกรนั้นรักเด็ก
“มันก็ไม่เเน่หรอกพ่อเกิดบ้าขึ้นมาเเล้วทำร้ายน้องก้องจะทำยังไง”
“พี่กรไม่ใช่คนเเบบนั้นนะพี่ดาพี่กรเขาเป็นคนดีไม่ทำอย่างที่พี่คิดหรอก”
“แกก็เลิกอคติกับพ่อกรได้เเล้ว มากินข้าว”
“จ้าพ่อ มีเเต่คนว่านายกรเป็นคนดี”
ท้ายประโยคสุดารัตน์พูดกับตัวเองเบาๆ
“กินข้าวเสร็จแกไปกับพี่นะยัยชา”
“ไปไหนพี่”
“ก็ไปไร่นายกรนะสิ”
