สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"พี่กรเดี๋ยวดาวเรืองทาให้ค่ะ"
ดาวเรืองพูดเเล้วยิ้มหวานให้ธีรกร
"ไม่เป็นไรครับพี่ทาเองจะดีกว่า"
เขาปฏิเสธยิ้ม ๆ
"ให้ดาวเรืองทานะค่ะพี่กร นะ น่ะค่ะ"
ดาวเรืองพูดน้ำเสียงอ้อนเเละทำหน้าออดอ้อนใส่เขาด้วยธีรกรยอมให้ดาวเรืองทายานวดให้เพราะว่าถึงปฏิเสธเธอไปดาวเรืองคงจะหาวิธีมาทำให้เขายอมเขาเลยตัดสินใจทำเเบบนี้จะได้จบ ๆ ไป
"นี่พี่ไฟลากน้ำขิงออกมาทำไม"
เธอถามอย่างไม่พอใจ
"พี่อยากกินปลาหมึกย่างไปซื้อเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
อัคนีพูดน้ำเสียงปกติ
ชวนน้ำขิงไปซื้อปลาหมึกย่างด้วยกันนั้นเพราะเขาจะกันน้ำขิงออกจากเจ้านายเพื่อถ่วงเวลาไว้ให้นานที่สุดจนกว่าธีรกรจะลงเเข่งฟุตบอลส่วนอีกคนธีรกรคงจัดการได้อยู่เเล้วเขาเลยเลือกที่จะลากน้ำขิงออกมา
"อยากกินก็ไปชวนเพื่อนพี่ซื้อสิจะมาชวนฉันทำไม"
น้ำขิงตอบกลับน้ำเสียงหงุดหงิดพร้อมกับจะเดินไปหาธีรกร
อัคนีเห็นดังนั้นก็รีบคว้าเเขนข้อมือเล็กไว้เเละลากเธอให้ไปซื้อปลาหมึกด้วยกัน
"ปล่อยนี่พี่จะลากฉันไปไหนอีก!"
น้ำขิงพยายามสลัดเเขนออกจากการจับคุมของอัคนี
"ก็พาพี่ไปซื้อปลาหมึกไง"
เมื่อพยายามสลัดเเขนออกเเต่ทำยังไงก็ไม่หลุดจากมือของอัคนีเลยเธอเลยยอมให้เขาจับเเขนเธอเขาอยากจะลากเธอไปที่ไหนก็เชิญเพราะทำอะไรไม่ได้ตอนนี้เธอก็เหนื่อยเเล้วด้วย
"น้องกายเดี๋ยวพี่ทายานวดให้"
สุดารัตน์พูดเสียงหวาน
"น้องกายค่ะเดี๋ยวพี่ทายานวดให้"
ธีรกรพูดเเละบีบเสียงให้เล็กลงเหมือนกับเธอ
สุดารัตน์หันไปมองเเละทำตาดุใส่ธีรกรดาวเรืองก็กำลังทายานวดให้ธีรกรอยู่เธอไม่สนใจที่เขาพูดเเละหันไปหาน้องกาย
"ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมทำเอง"
ธีรกายปฏิเสธเธอ
เเละทำหน้าสีหน้าเกรงใจ อีกอย่างเขาไม่อยากให้น้องชาเห็นที่พี่สาวตัวเองมาทำแบบนี้ให้เขา ถ้าน้องชาเห็นคงจะหึงเขาเเน่เเละไม่พูดคุยกับเขาทั้งวัน
"น้องกายรังเกียจพี่ใช่ไหม"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับพี่ดาผมเเค่เกรงใจครับ"
"ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอกพี่เต็มใจทำให้เรา"
"ผู้ชายเขาปฏิเสธเเล้วเธอยังจะดันทำให้เขาอีกเนาะ"
สุดารัตน์เมื่อได้ยินที่เขาพูดก็รู้สึกโมโหธีรกรเเต่ก็ต้องควบคุมสติตัวเองเอาไว้เพราะตอนนี้น้องกายนั่งอยู่ด้วยเดี๋ยวน้องกายว่าเธอเป็นคนโมโหร้ายเเล้วน้องกายก็จะเผ่นหนีเธอไปนะสิ
'ใจเย็น ๆ ไว้ยัยดา'
การเเข่งขันฟุตบอลก็จบลง
"หมู่ 1 หมู่ 2 ลงสนามได้เลยค่ะ"
เเล้วเธอก็ไม่ได้ทายานวดให้น้องกายเลยเพราะนายกรคนเดียวที่ทำให้เธอไม่ได้สัมผัสขาขาว ๆ ของน้องกายเลยว่ามันจะแน่นสักเเค่ไหน ทุกคนกำลังเดินลงไปที่สนามเเล้วเเต่ไอ้เเซมยังไม่มาเลยเธอมองไปรอบ ๆ ตาก็เหลือบไปเห็นจันทิมากับอันดากำลังเดินมาทางนี้เธอรีบเดินไปหาเพื่อนทันที
"ไอ้เเซมใส่รองเท้าเเล้วลงไปสนามเร็วเขาจะเเข่งกันเล้ว"
อันดารีบใส่รองเท้าถุงเท้าตามที่สุดารัตน์บอกเเล้วก็รีบวิ่งไปให้ทันเพื่อนที่กำลังเข้าเเถวกันอยู่ที่เธอโทรหาเพื่อนเมื่อเช้าก็เพราะว่าไม่มีคนมาเล่นเเทนไอ้เเซมถ้าไม่มีไอ้เเซมก็เล่นไม่ได้เพราะมันไม่ครบทีมเธอเลยรีบบอกให้อันดาใส่รองเท้าเเล้วรีบให้มันลงไปในสนามเลยก่อนที่เขาจะเรียกชื่อ
"แกไปนั่งกัน"
สุดารัตน์เดินไปนั่งข้างคุณนายจิตตราเเล้วทั้งสองคนก็นั่งลงบนเสื่อ
สุดารัตน์เอื้อมมือไปจับตัวน้องก้องที่นั่งอยู่บนตักเเม่เธอให้มานั่งข้าง ๆ เธอน้องก้องที่เห็นธีรกรยืนอยู่ข้างสนานทางฝั่งที่พวกเธอเชียร์อยู่
ก็อมยิ้มให้ปะป๊าเเต่ธีรกรไม่เห็นหรอกเพราะเขาสนใจในการเล่นฟุตบอลอยู่
"แกว่าคนไหนจะทำประตูได้ก่อนกัน"
สุดารัตน์ถามจันทิมาว่าใครจะทำประตูได้ก่อนกัน
"ฉันคิดว่าก็ต้องบ้านเราอยู่เเล้วล่ะ"
"เหรอ แต่ฉันว่าหมู่ 1 ทำประตูได้ก่อนนะ"
สุดารัตน์เห็นคนที่ใส่เสื้อสีเหลืองกำลังส่งบอลให้เพื่อนเตะเข้าโกของหมู่บ้านเธอโดยส่งให้เพื่อนที่อยู่ใกล้กับธีรกรเขานั้นเล่นเป็นกองหลังสุดารัตน์เเละจันทิมาพูดคุยกันเพลินเเละตาก็มองดูพวกเขากำลังเตะบอลอยู่โดยไม่รู้ตัวว่าน้องก้องกำลังเดินไปหาธีรกร
สุดารัตน์จะเอามือไปจับตัวน้องก้องให้ขึ้นมานั่งบนตักเเต่ก็จับได้เพียงอากาศเท่านั้นเธอก้มมองดูที่พื้นข้าง ๆตอนนี้ไม่เห็นน้องก้องนั่งอยู่ตรงนี้เเล้ว
'น้องก้องหายไป'
สุดารัตน์ตกใจที่ไม่เห็นน้องก้องเธอคิดอย่างกระวนกระวายใจที่น้องก้องไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้
"แกน้องก้องหายไปไหนเเกเห็นน้องก้องไหม"
สุดารัตน์ถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธออย่างหน้าตาตื่นตกใจ
เธอกลัวว่าน้องก้องจะเดินเข้าในสนามที่เขากำลังเเข่งบอลกันอยู่จันทิมาหันหน้ามาหาเพื่อนเเละตอบว่า
"ไม่เห็นนะแก"
จันทิมาก็ตกใจเหมือนกันที่น้องก้องหายไปเเละเธอก็หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นน้องก้องเลย
"หรือว่าน้องก้องจะเดินไปในสนามแก"
สุดารัตน์พูดขึ้นมาเเละจันทิมาก็รีบหันหน้าไปมองที่สนามทันที
"เฮ้ย!/เฮ้ย!"
สุดารัตน์เเละจันทิมาอุทานออกมาเสียงดังตาเบิกกว้างเมื่อเห็นน้องก้องกำลังเดินไปหานายกร
เธอรีบวิ่งเข้าไปในสนามทันทีกลัวว่าน้องก้องจะโดนลูกบอลอัดหน้า
ทุกคนที่นั่งอยู่เห็นสุดารัตน์วิ่งเข้าไปในสนามก็ตกใจที่มีเด็กกำลังเดินเข้าไปในสนามทุกคนเพิ่งรู้ว่าน้องก้องเดินไปเข้าในสนามทุกคนตกใจ
"เฮ้ย!เด็กกำลังเดินเข้าไปสนาม"
มีชายคนหนึ่งร้องขึ้นด้วยความตกใจที่มีเด็กที่ไหนไม่รู้เดินเข้าไปในสนามเเละมีผู้หญิงตัวสูง ๆ กำลังวิ่งไปหาเด็กน้อยคนนั้น
เพราะถ้าสุดารัตน์ไม่วิ่งเข้าไปในสนามก็ไม่มีใครรู้เลยว่ามีเด็กน้อยกำลังเดินอยู่ในสนามเพราะทุกคนกำลังเชียร์กีฬากันอย่างลุ้น ๆ ว่าลูกนี้หมู่ 1 จะเตะเข้าโกหมู่ 2ได้หรือเปล่า
อีกนิดเดี๋ยวน้องก้องก็จะเดินไปถึงนายกรเเล้วเธอคิดว่าเธอคงวิ่งไปหาน้องก้องไม่ทันเเน่เธอเลยร้องบอกธีรกรเสียงดัง
"นายกร!น้องก้องกำลังเดินเข้าไปหานาย"
สุดารัตน์ทั้งวิ่งทั้งพูดไปด้วย
เมื่อธีรกรได้ยินเสียงก็หันมามองเธอ
"เธอว่าอะไรนะ! เเล้วเธอเดินเข้ามาในสนามทำไม"
ธีรกรถามเธอเสียงดัง
"น้องก้อง!"
สุดารัตน์พูดบอกเสียงดังเเละเอานิ้วชี้ไปที่น้องก้อง
เขาหันมองตามมือของเธอและก็เห็นน้องก้องกำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเเล้ว
"เฮ้ย!!"
ธีรกรตกใจร้องออกมาเสียงดังเเละก็วิ่งไปคว้าตัวน้องก้องขึ้นมาอุ้มน้องก้องยิ้มดีใจที่ปะป๊าอุ้มเขาไว้เเละธีรกรก็รีบวิ่งไปหาสุดารัตน์ทันที
"เธอดูลูกยังไงให้น้องก้องเดินเข้ามาที่สนามได้"
ธีรกรว่าให้สุดารัตน์ด้วยความหงุดหงิดที่เธอไม่ดูน้องก้องให้ดีปล่อยให้เดินเข้ามาในสนามได้ยังไงสุดารัตน์ทำหน้ารู้สึกผิดที่เธอไม่ดูน้องก้องให้ดี ดีนะที่น้องก้องไม่เป็นอะไรเธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าน้องก้องโดนบอลอัดเธอคงรู้สึกผิดต่อพี่สาวเเละพี่เขยเธอเเน่เพราะดูเเลลูกเขาไม่ดี
เเละอีกอย่างเธอก็ได้เงินค่าจ้างจากแม่พี่คินตั้งเยอะถ้าน้องก้องเป็นอะไปพ่อกับเเม่เเละไอ้วาต้องด่าเธอเเน่โชคดีนายกรช่วยน้องก้องไว้ได้ทัน
"ทำเป็นดุคิดว่าตัวเองเป็นพ่อของน้องก้องหรือไง"
สุดารัตน์บ่นกับตัวเองเบา ๆ
"เธอว่าอะไรนะ"
"เปล่า"
"เอ่อฉันขอโทษที่ไม่ดูน้องก้องให้ดี"
สุดารัตน์ขอโทษจากใจจริงเเละทำหน้ารู้สึกผิดจริง ๆ
ธีรกรส่งน้องก้องให้สุดารัตน์เเละก็รีบวิ่งเข้าไปในสนาม
"เด็กเดินเข้ามาในกำลังใจคุณพ่อถึงในสนามกันเลย โชดดีที่คุณพ่อช่วยไว้ได้ทันและรีบวิ่งไปให้คุณเเม่อุ้ม น่ารักจริง ๆ เรามาต่อกันเลยครับ เบอร์สองส่งลูกให้เบอร์สี่ เบอร์สี่จะยิงเข้าไหม"
พิธีกำลังพากษ์บอลเสียงดังเเละลุ้นไปกับเบอร์สี่ด้วยว่าเบอร์สี่จะยิ่งเข้าประตูได้ไหม
สุดารัตน์ที่เดินเข้ามานั่งก็รู้สึกอายที่พิธีกรพูดแบบนั้น
'นายกรไม่ใช่พ่อน้องกรสักหน่อย ทำไมต้องหัวใจเราต้องเต้นเเรงด้วยวะเนี่ย'
"ฉันล่ะโล่งอกที่น้องก้องไม่ได้เป็นอะไร"
จันทิมาพูดด้วยด้วยความโล่งอกที่น้องก้องไม่เป็นอะไร
"ดา!ทำไมลูกถึงไม่ดูหลานเเม่ให้ดี ๆปล่อยให้เดินเข้าไปในสนามได้ยังไง"
คุณนายจิตตราพูดน้ำเสียงดุ ๆ ใส่ลูกสาว
"แม่ต่อไปดาจะดูน้องก้องไม่ให้ขลาดสายตาเลย"
สุดารัตน์ตอบเเม่น้ำเสียงหนักแน่
"เเล้วทำไมหลานเเม่ถึงเดินเข้าไปในสนามได้ล่ะ"
คุณนายจิตตราถามขึ้นมาอย่างสงสัยที่น้องก้องเดินเข้าไปทำไมมันมีอะไรให้เด็กสี่ขวบสนใจกัน
"ก็เดินไปหาปะป๊าเขานั้นเเหละเเม่"
สุดารัตน์พูดไม่ทันคิด
"ห๊ะ!อะไรนะ"
คุณนายจิตตราตกใจตาเบิกกว้างจันทิมาอุทานออกมาเสียงดัง
เเละก็เลิกคิ้วทั้งสองข้างถามว่าที่พูดนั้นมันจริงหรือเปล่า
'ตายเเล้วยัยดาเเกไปพูดเเบบนั้นทำไม'
สุดารัตน์กำลังจะแก้ตัวว่าเธอนั้นพูดผิด
น้องก้องก็พูดขึ้นมาก่อนเเละนั้นก็ทำให้เธอพูดอะไรไม่ได้
"มะม๊าดูปะป๊าสิครับ"
น้องก้องพูดขึ้นมาแถมชี้นิ้วให้เธอดูด้วย
แม่กับยัยแอมคงรู้เเล้วเเหล่ะว่าปะป๊าที่เธอพูดถึงเมื่อกี้คือใคร
ที่เธอไม่อยากให้เเม่รู้ก็เพราะว่าพ่อกับแม่เธอนั้นชอบนายกรนะสิยิ่งได้ยินน้องก้องเอ่ยเรียกเขาเเบบนี้ก็คงจะดีใจเเละก็อาจจะจับเธอเเต่งงานกับนายกรก็ได้เเละเธอก็ยังไม่มีใครด้วยตอนนี้พูดง่าย ๆ ก็คือโสดนั้นเเหละ
"เหมาะสมสุด ๆ"
คุณนายจิตตราพูดขึ้นเเละยิ้มพราย
สุดารัตน์ได้ยินดังเธอก็คิดว่าเเม่เธอกำลังคิดอะไรอยู่เเน่ ๆ
"เหมาะสมอะไรคะคุณน้า"
จันทิมาถามอย่างสงสัยว่าที่คุณนายจิตตราพูดนั้นมันคือหมายถึงอะไรกัน
"ก็เมื่อกี้ไงลูกที่หลานเเม่พูด"
คุณนายจิตตราพูดยิ้ม ๆ
"อ๋อใช่ค่ะเหมาะสมกันมาก"
สุดารัตน์เมื่อได้ยินดั้งนั้นก็ค้อนให้เพื่อนวงใหญ่ที่ไปเห็นด้วยกับแม่ของเธอคุณนายจิตตราได้ยินที่จันทิมาเห็นด้วยก็กริ่มอย่างพอใจ
"ตอนที่แกวิ่งไปหาน้องก้องเเล้วกรก็อุ้มน้องก้องมาหาแกเห็นเเล้วเหมือนพ่อแม่ลูกเลยอะแก"
จันทิมาพูดยิ้ม ๆ ตอนที่เธอเห็นครั้งเเรกเหมือนพ่อกับเเม่คุยกันเรื่องลูกเลยดูเเล้วก็เหมือนพ่อแม่ลูกกันสุด ๆ
"ถึงจะดูเหมือนเป็นพ่อแม่ลูกกันเเต่ฉันก็ไม่ได้เเต่งงานกับนายกรนิ เลิกพูดได้เเล้วฉันไม่อยากได้ยินถ้าน้องกายได้ยินแกพูดน้องกายจะเข้าใจผิดได้"
"จ้าแม่คนรักน้องกาย"
จันทิมาพูดเสียงอ่อนเสียงหวานใส่สุดารัตน์
