สุดารัตน์ สาวออฟฟิศที่ถูกเลิกจ้าง ตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเธอได้เจอกับเพื่อนเก่าอย่างธีรกรเจอหน้ากันครั้งเเรกก็ไม่ชอบกันเเล้วมาดูกันว่าสองคนนี้จะลงเอยกันแบบไหน
ติดตามอ่านกันได้เลยค่ะ
ชาย-หญิง,ไทย,รัก,ยัยเพื่อนเก่า,ธีรกร,สุดารัตน์,เพื่อนเก่า,บ้านไร่,เพื่อน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บ้านของสุดารัตน์ตอนนี้ยังไม่ปิดไฟเพราะว่าทุกคนนั้นเป็นห่วงสุดารัตน์ที่ยังได้ไม่กลับบ้าน
"ทำไม่ยัยดายังไม่กลับบ้านมาอีกเนี่ย"
คุณนายจิตตราที่เดินไปสอดส่องหน้าประตูหลายครั้งพูดขึ้นมาอย่างเป็นกังวลที่ลูกสาวยังไม่กลับมาบ้านสักที
ตอนที่ทิวาธรไปหาพี่สาวที่โรงเรียนอีกครั้งก็ไม่เจอเเละเขาก็ยังไปหาสุดารัตน์ที่บ้านเพื่อนพี่สาวเเต่เพื่อนพี่ดาก็บอกว่าพี่สาวเขาไม่ได้มาที่นี่เเล้วเขาก็เล่าให้อาจารย์ทั้งสองคนฟังว่าพี่ดานั้นเสียใจมากที่ไอ้กายมันไม่ได้รักพี่สาวเขาแต่ไปรักน้องสาวเขาแทนเมื่อได้ฟังที่เขาเล่าทั้งอันดาเเละจันทิมาก็ตกใจจนอุทานออกมาเสียงดังพร้อมกันทันที
"เเล้ววาได้โทรหามันยัง"
แอมถามทิวาธร
"โทรไปตั้งหลายสายเเล้วครับอาจารย์เเต่พี่ดาก็ไม่รับสายผมเลย"
"ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอกให้เวลายัยดาเสียใจหน่อยมันทำใจได้เเล้วเดี๋ยวก็กลับมาเองแหละเชื่ออาจารย์เถอะ"
เวลาที่สุดารัตน์มีเรื่องอะไรก็ตามที่ทำให้เสียใจเพื่อนเธอก็จะหายไปสักสิบชั่วโมงโดยที่ไม่บอกใครเเต่พอมันตั้งสติได้เดี๋ยวมันก็กลับมาเองมันเป็นเเบบนี้ประจำเวลาเรียนมหาลัยด้วยกันถึงจะเรียนกันคนละคณะเเต่เราก็มาหากันตลอด
บางครั้งสุดารัตน์ก็เมากลับมากลิ่นเหล้านี่หึ่งเลยเเต่บางครั้งมันก็ร้องไห้เสียใจกลับมาไม่ก็กลับมาเหมือนไม่ได้เสียใจเลยก็มีเเล้วเเต่สถานะการณ์นั้นว่าจะหนักหรือเบาเเค่ไหน
"ครับ"
เเล้วทิวาะรก็ขี่รถกลับบ้านไปบอกเเม่เเต่จนป่านนี้พี่ดาก็ยังไม่กลับมาบ้านเลย
"เราขึ้นไปนอนกันเถอะนี่มันก็ดึกมากเเล้ว"
นวัฒน์บอกทุกคนให้ไปนอนกันได้เเล้วเพราะตนนี้มันสี่ทุ่มเเล้ว
"คุณไม่ห่วงลูกบ้างเลยเหรอ"
"ห่วงสิเเต่พวกเราควรจะนอนได้เเล้วพรุ่งนี้ค่อยออกตามหายัยดาก็ได้ลูกสาวเราสามสิบเเล้วนะคุณไม่ต้องเป็นห่วงยัยดาหรอกเดี๋ยว
วยัยดาก็กลับบ้านมาเองเเหละ"
นวัฒน์ก็เป็นห่วงสุดารัตน์เหมือนกันเเละเขาก็คิดว่ายัยดาคงจะกลับบ้านมาพรุ่งนี้เช้าเเละอยากให้สุดารัตน์ได้อยู่คนเดียวสักพักพอทำใจได้เเล้วก็กลับมาบ้านเองนั้นเเหละสุดารัตน์คงไม่ไปเหลวไหลที่ไหนหรอกเข้าเชื่อว่าสุดารัตน์ต้องกลับมาบ้านเเน่นอน
เเล้วคุณนายจิตตรากับคคุณนวัฒน์ก็ขึ้นไปนอนข้างบนกัน
ทิวาธรก็จะขึ้นไปนอนเหมือนกันเเต่เขายังเห็นน้องสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะอยู่เหมือนเดิมก็เอ่ยถามทิชากรว่า
"ชาไม่ขึ้นไปนอนเหรอ"
"พี่วาขึ้นไปนอนก่อนเลยค่ะเดี๋ยวสักพักชาก็จะไปนอนเเล้ว"
"ไม่ต้องคิดมากนะชาเดี๋ยวพี่ดาก็กลับมาบ้านเเน่นอน"
ทิวาธรพูดปลอมใจน้องสาวที่ทำหน้าเศร้าอยู่บนเก้าอี้เขาก็อยากให้เป็นเเบบนั้นเหมือนกัน
สุดารัตน์เดินเซซ้ายเซขวาไปที่หน้าประตูบ้านเธอเปิดประตูไม้เเต่มันก็เปิดไม่ได้
"โอ้ยใครมันล็อกประตูวะ ง่วงอยากนอน"
สุดารัตน์พูดน้ำเสียงหงุดหงิดที่ประตูมันล็อก
"จะเข้าบ้านยังไงวะเนี่ย"
สุดารัตน์พูดกับตัวเองเสียงไม่เบานัก
สุดารัตน์หันหน้าไปมองที่หน้าตาห้องครัวมันเปิดไว้อยู่บานหนึ่งสุดารัตน์เดินเซ ๆ ไปที่หน้าต่างบานนั้นพอเดินมาถึงเธอก็ทำการปืนหน้าต่างขึ้นไปอย่างทุลักทุเล
กว่าจะปืนเข้าไปได้เหนื่อยมากเพราะหน้าต่างมันเล็กเเละเเคบเเล้วเธอก็ตัวสูงด้วยทำให้เวลาปืนเข้าไปมันลำบาก
ตึง!
เสียงสุดารัตน์กระโดดหน้าต่างเข้ามาในบ้าน
"มืดจังวะโอ้ยปวดหัว!"
สุดารัตน์เดินเอามือคล่ำ ๆ ไปตลอดทางเเละมือเธอก็ไปโดนบั้นไดบ้านเธอเดินขึ้นไปบนชั้นสองโดนที่ตอนนี้เธอง่วงมากไม่สนเเล้วว่าห้องเธออยู่ชั้นล่างเพราะเธอได้เดินขึ้นมาชั้นบนเเล้วเธอไปนอนกลับน้องสาวเธอก็ได้สุดารัตน์เดินไปทางขวาห้องของทิชากรเเละเปิดประตูเข้าไปทั้งห้องมันมืดมากเพราะทิชากรไม่ได้เปิดผ้าม่านเอาไว้เลยทำให้ทั้งห้องมันมืดนั้นเอง
เมื่อเปิดประตูเข้ามาเเล้วสุดารัตน์ก็เดินดุ่ม ๆ ไปที่เตียงนอนทันทีเเละล้มตัวลงนอนข้างน้องสาว
00:00
สุดารัตน์นอนหลับตาคล่ำหาหมอนข้างมากอดมือเธอก็ไปโดนอะไรที่มันทั้งนิ่มทั้งเเข็งเเละเธอก็คิดว่ามันเป็นหมอนข้างเธอก็เลยเอามากอดก่ายสักพักเธอก็รู้สึกหนาวขึ้นมาเเละเธอก็ซุกหาความอบอุ่นโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เธอคิดว่าเป็นน้องสาวนั้นที่จริงเเล้วคือธีรกรนั้นเองที่เธอนั้นนอนกอดก่ายเขาอยู่เเละเธอยังเอาหน้าไปซุกอยู่ที่อกของธีรกรอีกด้วยสุดารัตน์ได้กลิ่นหอม ๆ จากซอกคอของธีรกรเธอนึกว่ามันเป็นขนมเค้กรสช็อกโกเเลตเเสนอร่อยที่เธอชอบเธอเลยกัดเข้าไปที่คอของธีรกรบวกกับเธอที่เมาด้วยพอกัดเสร็จสุดารัตน์ก็นอนหลับไปเลย
"โอ้ย!"
ธีรกรรู้สึกเจ็บเเละลืมตาตื่นทันทีที่มีอะไรไม่รู้มากัดที่คอของเขาธีรกรเอามือไปจับที่ต้นคอตัวเองเเต่มันก็ไม่มีอะไรเลยเพราะมั่วเเต่จับคอตัวเองอยู่พอจะหันขวาไปเปิดไฟที่หัวเตียงก็ต้องชะงักไปเพราะว่ามีใครก็ไม่รู้มานอนกอดเอวเขาอยู่แถมยังเอาขามาก่ายเอวเขาอีก
"เฮ้ย!"
ธีรกรร้องออกเสียงดังด้วยความตกใจเเละ
ได้กลิ่นเหล้าของคนที่นอนกอดเขาอยู่
ธีรกรเอาขาที่ก่ายอยู่ที่เอวของเขาออกไปเบา ๆ พอเอาออกไปได้เเล้วเขาก็เอามือไปจับที่เเขนของคนที่นอนกอดก่ายเขาอยู่ออกไปช้า ๆ เเต่พอเอาออกไปได้เเป๊บเดียวก็เอาเเขนมากอดเอวเอาเหมือนเดิมเเต่ครั้งนี้กอดแน่นกว่าเดิมอีกเขาไม่สนใจเเล้วว่าคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ เขาตอนนี้จะกอดหรือทำอะไรก็ทำเพราะว่าตอนนี้เขาอยากจะรู้จริง ๆ ว่าใครที่มันขึ้นมานอนบนเตียงเขา
"พรึ่บ"
ธีรกรลุกขึ้นนั่งเเละเปิดไฟที่หัวเตียงโดยที่สุดารัตน์นั้นยังนอนกอดเขาอยู่
"เฮ้ย!ยัยดา"
เป็นอีกครั้งที่เขาต้องตกใจตาเบิกกว้างเเละไม่คิดคาดคิดว่าจะเป็นสุดารัตน์
"ยัยขี้เมาเอ๊ยเมาจนจำบ้านตัวเองไม่ได้"
ธีรกรว่าให้สุดารัตน์ยิ้ม ๆ เสียงไม่เบานักกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเเล้วโวยวายเสียงดังหาว่าเขาลักพาตัวเธอมาที่นี่เเละธีรกรก็กลัวพ่อกับเเม่ เเละไอ้กายจะตื่นอีกด้วยเเละมันจะเป็นเรื่องใหญ่ถ้าเเม่รู้ว่าเขานอนกับยัยดามีหวังคงได้จับเขาเเละเธอเเต่งงานกันเเน่เเละเเม่คงจะดีใจมากด้วยที่ได้สุดารัตน์มาเป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้าน
"จะทำยังไงดีเนี่ยถ้าเอายัยขี้เมานี่กลับบ้านสภาพนี้มีหวังเขาได้โดนคุณน้าด่าเละเเน่"
ธีรกรพูดกับตัวเองเบา ๆ อย่างคิดหนักว่าจะทำยังไงกับสุดารัตน์
"เอายังไงดีวะเนี่ย"
ธีรกรกำลังคิดหนักว่าจะพาสุดารัตน์ไปส่งที่บ้านดีไหมหรือจะให้สุดารัตน์นอนที่นี่เเล้วค่อยกลับบ้านพรุ่งนี้เช้าเขาคงต้องไปนอนบนพื้นสินะถ้าเเม่คุณเขาตื่นขึ้นมาเเล้วจะได้ไม่ตกใจเเละเอะอะโวยวายลั่นห้อง
จนทำให้ทุกคนรีบวิ่งขึ้นมาดูที่ห้องของเขาว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมเสียงดังจังเเม่กับพ่อได้รู้กันพอดีว่าเขานอนกับยัยดา
ธีรกรกำลังลุกขึ้นไปนอนที่พื้นเเต่เเล้วเขาก็ถูกสุดารัตน์ผลักจนล้มลงไปบนที่นอน
"ปึ๊ก!"
"เฮ้ย!"
ธีรกรตกใจร้องเสียงหลงที่จู่ ๆ สุดารัตน์ก็ลุกขึ้นมาเเล้วก็มาผลักเขาโดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัวเเละก็ต้องตกใจตาเบิกกว้างอีกครั้งที่สุดารัตน์ทำเเบบนี้กับเขา
