ไม้เอกเป็นฮันเตอร์คลาสอัศวิน ที่มีทั้งสกิลของการใช้มานาและดาบเวท ถือเป็นแรงค์S ที่มีเพียงหยิบมือเดียวในโลก แต่เขาต้องมาตายเพราะดันเจี้ยนเบรกนั่น!! แถมดันทะลุมาอยู่ในนิยายวันสิ้นโลก ที่มีแต่ซอมบี้อะนะ!
แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ผจญภัย,ผจญภัย,แฟนตาซี,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,boylove,พลังพิเศษ,เคะแก่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทสอง
ไอ้พวกที่เอาเข็มมาเล่นมันไม่ควรอยู่ดี!
(มีคำบรรยายละเอียดเกี่ยวกับศพ)
ภาพแรกหลังจากออกมาจากมิติของรันที่ไม้เอกและรันเห็นคือสภาพห้องที่ตนอยู่เละไม่มีชิ้นดี
มีร่องรอยรื้อค้น รอยเลือดเป็นทาง
แต่ไม่มีรอยรองเท้า หรือรอยเท้าของมนุษย์…
“รัน มานี่แปปนะ” ชายหนุ่มหันมาหาเด็กหญิงคนเดียวภายในห้อง ก่อนจะคว้าเด็กตัวเล็กมาห่อผ้าพันไว้กับผ้าตรงอก
ในตอนนี้รันยังไม่พร้อมที่จะสู้กับไอ้พวกบ้านั่น
ไม้เอกในตอนนี้จึงสภาพเหมือนพ่อลูกอ่อนก็ไม่ปาน ให้ตายเถอะ
ตู้ม
เสียงประตูห้องและผนังห้องพังดังลั่น ไม้เอกที่เตรียมพร้อมเสร็จพอดีหันไปตามเสียงพร้อมก้มหลบ มือนึงกดหัวรันไว้ตรงอก อีกมือคอยทรงตัวยามพลิกตัวหนี
ใครจะคิดว่าจะมีตัวบ้าอะไรไม่รู้โผล่มาหลังจากเพิ่งออกจากมิติมาหมาด ๆ กันเล่า!
เบื้องหน้าไม้เอกในตอนนี้ มันไม่ใช่ซอมบี้แบบที่เคยเจอแน่ ๆ มันมีรูปร่างเหมือนตัวอะไรสักอย่าง หลังงุ้ม ทรงตัวแบบสี่ขา หนังบางติดกระดูก กระโหลกศรีษะแหลม ว่องไว แต่เหมือนจะไม่มีตา…
ใบหน้าหล่อกระตุกก่อนจะกำชับร่างในอกแน่น ตาคมหันไปเห็นเตียงเปล่าที่ตั้งอยู่กลางห้อง ทันทีที่ตัวประหลาดเบื้องหน้าขยับตัว ขายาวก็ไสเตียงนั้นไปกั้นระยะห่างทันที
ปั้ง!
ถึงไม่ได้หวังว่ามันจะติดผนังจนยุบเลยก็เถอะ
ไม้เอกมองผลงานเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะค่อมตัวกระแทกกระจกกระโดดออกมา ยังไงเขาก็ไม่คิดจะอยู่ที่นี่หรอกนะ ถ้าไม่ได้พลังเสริมจากพลังปราณ แรงเขาคนเดียวคงอัดพวกนั้นติดกำแพงไม่ได้แน่ ๆ
แกร่ก
ตู้ม!
ทันทีที่ขายาวแตะถึงดาดฟ้าตึกข้างกัน เพดานที่ควรจะต้านทานแรงของมนุษย์ได้กลับถล่มยับ เศษหินและฝุ่นควันบดบังทัศนรอบกาย ไม้เอกที่ค้อมตัวมากอดรันไว้ทันเวลาเริ่มเงยหน้าขยับมอง ก่อนจะต้องกระโดดหลบไปข้างหลังเพราะสัญชาตญาณจับสัญญาณอะไรบางอย่างได้
ตู้ม!
ซอมบี้ตัวใหญ่กระโดดลงไปตรงที่ไม้เอกอยู่เมื่อครู่ แสงจากรูบนเพดานช่วยส่องลงมาทำให้เห็นอะไรได้ง่ายขึ้น แม้จะยังมีฝุ่นหลงเหลืออยู่แต่ก็พอสังเกตไหว ตัวซอมบี้เบื้องหน้าไม้เอกมันมีลำตัวที่ใหญ่ยักษ์ คะเนจากสายตาน่าจะประมาณมากกว่าสี่เมตร ลำตัวอวบหนาและมีกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้ง ตามลำตัวมีเข็มฉีดยาปักไว้เรียงราย ภายในบางหลอดมีน้ำสีเขียว บางหลอดก็มีสีเหลือง แต่เท่าที่สังเกต มันน่าจะแพ้แสง เพราะตอนนี้มันยืนสตั้นอยู่ที่จุดเดิม พร้อมทั้งหันซ้ายขวาแบบที่ไม่รู้จะไปทางไหน
ไม้เอกที่เดินสังเกตการณ์ในที่สุดก็หาอาวุธที่พอถูไถได้สักที
ลำพังแค่มีดปอกผลไม้คงเจาะชั้นไขมันหนา ๆ นั่นไม่ได้
เขาเจอเสาน้ำเกลือ แม้มันไม่น่าจะคมพอ คงต้องหักให้มีคมก่อน
แต่ถ้าหัก ไอ้ตัวนั้นมันก็จะรู้ทันทีว่าเขาอยู่ตรงไหน
ต้องรีบ
มือแกร่งหักเสาเสียงดังลั่น ซอมบี้ตัวยักษ์หันขวับมาพร้อมหยิบเข็มสีเขียวที่ปักอยู่บนตัวยกขึ้นสูง หวังจะปามาตรงที่ไม้เอกอยู่
ไม้เอกก้มตัวลงต่ำก่อนจะวิ่งแฉลบออกไปด้านข้าง ทันเวลาที่เข็มนั่นโดนพื้นที่ยืนอยู่เมื่อครู่พอดี เสียงฉ่า ฉ่า สภาพม่านกั้นเตียงที่เคยอยู่ตรงจุดนั้นหดตัวที่มาพร้อมกลิ่นไม่พึงประสงค์บ่งบอกได้ทันทีว่าเข็มเมื่อกี้นั้น
มีพิษน้ำกรด
ไอ้ตัวนี้นอกจากจะหนาแล้วยังมีพิษอีก ฤทธิ์เยอะนัก
สายตาคมมองไปเห็นจุดที่พอจะหลบได้ จึงบอกให้รันไปอยู่ที่ตรงนั้นก่อน
เขากลัวว่าจะทำลูกหลานคนอื่นโดนลูกหลงน่ะสิ ยังเป็นเด็กที่พึ่งฝึกได้ไม่เท่าไหร่ด้วยน่ะนะ
‘อยู่ตรงนี้ พยายามหลบให้ดีถ้ามีอะไรพุ่งมา ถ้าเข้าใจพยักหน้า’ เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ก่อนที่จะหันไปมองตัวที่เดินไปมาอยู่อีกฝั่ง หลังจากเห็นเด็กเล็กพยักหน้าจึงลุกออกไปทันที
ขายาวกระโดดสูงเกือบติดเพดาน เอาแท่งเสาสแตนเลสที่เคลือบด้วยพลังปราณเสียบเข้าไปที่หลังคอเจ้าซอมบี้ยักษ์ทันที
ซอมบี้ตัวยักษ์เหวี่ยงไปมาเพราะหาสาเหตุไม่พบว่าเกิดจากอะไร มันจึงกึ่งวิ่งกึ่งดิ้นพล่านไปทั่วห้อง จังหวะที่มันเหวี่ยงแขนไปมา ปาเข็มตามตัวไปทั่ว ไม้เอกเห็นช่องว่างจึงเอามีดมาปาดหลังคอมันทันที
ปาดชั้นแรกมีแต่ไขมันไหลทะลักออกมา
ปาดชั้นสองเริ่มมีน้ำเหลืองเยอะขึ้น
มือแกร่งปาดสลับไปมาซ้ายขวา มืออีกข้างก็กดแท่งเสาลงไปให้ลึกขึ้นเพื่อการทรงตัว รู้ตัวอีกทีมือขวาก็อาบไปด้วยไขมันและกลิ่นเหม็นเน่าตั้งแต่ปลายมีดยาวจนถึงข้อศอก แต่สวรรค์ไม่ทิ้งคนมีความพยายาม เกือบชั่วโมงได้ที่ไม้เอกทรงตัวเกร็งแขนบนนั้นพร้อมตวัดแขนอีกข้างไปมา รอบสุดท้ายไม้เอกปาดแล้วสะดุด
เขาเจอคอร์ซอมบี้
ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้ม ก่อนจะใช้มือขวาล้วงไปกระชวกมันออกมา
ซอมบี้ตัวยักษ์ที่เคยดิ้นพล่าน บัดนี้ล้มลงแน่นิ่งไม่ไหวติง ด้วยน้ำหนักที่คาดว่าหลายตันทำให้การทิ้งตัวลงมานั้นดังสนั่น และพื้นยุบไปตามระเบียบ
ไม้เอกหันมามองสิ่งที่อยู่ในมือขวาของตน คอร์สีแดงสดต่างจากสีฟ้าที่เคยเจอ อาบไปด้วยไขมันและกลิ่นไม่พึงประสงค์จนทำให้อดีตฮันเตอร์ยู่หน้า
หางตาเห็นเด็กรันเดินออกมาจากที่ซ่อนพร้อมยกมือบีบจมูกเล็ก ๆ นั่นไว้
เอาเข้าเถอะ กลิ่นมันไม่ควรค่าที่จะใช้จมูกดมจริง ๆ นั่นแหละนะ
ไอ้บ้าเอ้ย เมื่อกี้นี้เหนื่อยชะมัด ร่างนี้ปวกเปียกจนทำเขารู้สึกแย่
“คุณลุ- หลบค่ะ!!” ใบหน้าน่ารักตื่นตระหนกพร้อมทั้งยื่นมือออกมา ไม้เอกยังไม่ทันได้หันไปมองหรือหลบอะไร ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังลั่น แต่เศษชิ้นเนื้อที่กระเด็นออกมาเปื้อนรอบข้างเป็นหลักฐานชิ้นดีว่าด้านหลังเขาเละแน่
รันเดินเข้ามาหาเขาทั้งน้ำตา เขาเลยยื่นมือซ้ายไปลูบหัวเด็กขี้แยไป ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่าเมื่อกี้มันเป็นสภาพยังไง แต่เด็กตัวแค่นี้เห็นไปคงนอนไม่หลับแหง
“เมื่อกี้ทำยังไงน่ะหือ เก่งจริง”
“รันไม่รู้ เจ้าอ้วนมันเหมือนจะตะครุบลุงเลยอะ”
“นี่รู้จักคำว่าตะครุบด้วย?”
“ไม่รู้”
อ้าว
ตึก …ตึก
เสียงเท้าปริศนาดังขึ้นด้านหลัง ไม้เอกหันขวับไปมองก่อนจะตั้งท่าเตรียมพร้อมรับทุกสถานการณ์ ในใจชายหนุ่มนึกถึงเรื่องที่ร้ายแรงอย่างฝูงซอมบี้กรูกันเข้ามา หรือร้ายแรงกว่านั้นคือไอ้พวกประหลาดที่เขาเจอบนตึกจะวิ่งลงมาขย้ำพวกเขาสองคน แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเกิดสถานการณ์แบบนี้
มีมนุษย์
มีคน
ไม้เอกเจอคนเดินเขามาตรงที่เป็นรูบนกำแพง คาดว่าเกิดจากแรกระเบิดของพลังที่เจ้าเด็กรันใช้เมื่อครู่
เป็นรอยบนพื้นยาวเลยให้ตาย ส่วนสภาพศพเจ้าบิ้กเบิ้มก็หายไปครึ่งตัว
แต่เจอคนแบบนี้ อันนี้ร้ายแรงกว่าพวกซอมบี้อีก
คิ้วเข้มขมวดแน่น นัยตาสีน้ำเงินเข้มเพ่งมองคนตรงหน้า
คนคนนั้นมีรูปร่างสูงใหญ่ มีผ้าสีดำปกปิดใบหน้าส่วนล่างลงมา สวมชุดคุมโทนดำรัดรูปเหมือนนักฆ่า หรือนินจาอะไรเทือกนั้น แต่ที่สำคัญ
หมอนั่นไม่มีจิตสังหาร
ทันทีที่อีกฝ่ายเดินมาใกล้ ไม้เอกกำชับมือขวาที่ถือมีดแน่นขึ้น ตาคมมองหยั่งเชิงคนตรงหน้า อีกฝ่ายก็มองมาเช่นกัน แต่ไม่นานก็ก้มหัวให้
ห๊ะ???
“ขอบคุณนะครับ” เสียงทุ้มของอีกฝ่ายดังขึ้นมา แต่ก็ยังไม่เงยหน้าอยู่ดี
“ขอบคุณอะไร” ไม้เอกเอ่ยถามด้วยความสับสน เอาจริงใครไม่งงบ้าง มาขอบคุณคนที่เพิ่งเจอครั้งแรกแบบนี้
“อ้อ…” เอ่ยออกมาเหมือนนึกขึ้นได้ ก่อนจะถอดผ้าที่คลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูโทรมเหมือนคนอดนอน ใบหน้าคมสัน แก้มตอบ เบ้าตาลึกคล้ำ คิ้วเรียวนัยตาสีดำ รับกับทรงผมสีดำสนิทยาวเคียงบ่า ให้ความรู้สึกเหมือนเหนื่อยหน่ายตลอดเวลาชะมัดเลยคนนี้… “ผมชื่อนาย เป็นคนที่มาคอยเฝ้าคุณหนูระรันน่ะครับ เลยอยากขอบคุณคุณที่ช่วยดูแลคุณหนู”
“โอเค คุณ…นาย สินะ ผมไม้เอก ส่วนระรันนี่…หมายถึงเจ้าหนูนี่ใช่มะ” มือซ้ายเอื้อมไปขยี้หัวเจ้าเด็กรันที่มุดอยู่ข้างหลังให้ออกมา ทันทีที่เห็นใบหน้าคนตรงหน้า นัยน์ตาสีทองสว่างก็พราวระยิบ ปากเล็กก็ยิ้มแฉ่งทันที แบบนี้ที่คนนั้นพูดมาคงจะจริงนั่นแหละนะ น่าจะรู้จักกันจริง ๆ
เขาปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันไป ก่อนเดินออกมาสำรวจพื้นที่รอบข้างคนเดียว
ขายาวกระโดดผ่านซากปลักหักพังต่าง ๆ
ในจุดที่เขาอยู่เมื่อครู่เป็นตึกใหญ่ ที่เป็นจุดเชื่อมกันของหลายตึกสินะ เหมือนเมื่อกี้มันจะเป็นห้องผ่าตัด รอบนอกแถบทางเดินในอาคารเชื่อมตึกมืดสนิทไปหมด มีกลิ่นอับชื้นเหม็นเน่ามาเป็นระยะ แถมมีกำแพงถล่มบางจุดด้วย ซอมบี้รอบด้านเท่าที่ดูเหมือนจะถูกคนที่ชื่อว่านายจัดการไปแล้ว ตรงจุดที่ระรันโจมตีทะลุออกมา ก็เป็นพนังด้านนอกตึกพอดี
แต่ฝีมือใช้ได้เลยนะเนี่ย คาดคะเนด้วยตาก็มีซอมบี้สักหลายสิบตัวแล้ว ที่กองกันเป็นศพอยู่จุดนี้น่ะ ไม่นับจุดอื่น
“คุณลุงคะ!” เสียงเรียกดังขึ้นด้านหลัง ไม้เอกหันไปเจอระรันเดินดี้ด้าจูงมือคนที่ชื่อนายออกมาหาเขาข้างนอกพอดี “พอดีว่าพี่นายเขาอยากคุยกับคุณลุงด้วย!”
“โอ้… โอเคเลย” เขาหันไปขานรับระรันก่อนจะหันไปหาคุณนายที่โผล่มายืนข้างเขาตอนไหนไม่รู้ “คะ คุณนายมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหนครับเนี่ย”
“เอ่อ… คุณไม้เอกอย่าเรียกผมว่าคุณเลยครับ…” คนตรงหน้าเขาเอ่ยออกมาพลางทำหน้าลำบากใจ ก่อนจะพูดอีกประโยคพร้อมยิ้มแห้ง “เรียกผมนายเฉย ๆ ก็ได้นะ”
“งั้นนายก็เรียกผมไม้เอกแล้วกัน… ว่าแต่ที่เจ้าระรันบอกว่าคุณมีเรื่องจะคุยกับผม เรื่องอะไรเหรอ” เขาถามอีกฝ่ายออกไปพลางเดินไปจับมือระรันมากุมไว้ให้อยู่นิ่ง ๆ เพราะเด็กนี่เริ่มจะวิ่งออกไปไกลทุกที
สงสัยดีใจที่เจอคนรู้จักละมั้ง
“ผมว่าเราคุยไปเดินไปดีกว่าครับ” นายเอ่ยออกมาก่อนจะเข้ามาช่วยจับมือของระรันอีกฝั่ง
ซึ่งเอาจริงเขาเองก็เห็นด้วยจึงพยักหน้าตอบไป การยืนคุยกันในที่โล่งในโลกแบบนี้ มันเป็นอะไรที่ไม่ดีเท่าไหร่ โดยเฉพาะตรงนี้คือโรงพยาบาล ที่มีซอมบี้ยั้วเยี้ยเต็มตึกและรอบข้างน่ะ
ตลอดระยะเวลาจากการเดินมาจากโรงพยาบาลถึงที่ที่นายอยู่นับว่าไม่ใกล้ และไม่ไกล อีกฝ่ายพักอยู่ในตึกที่มีสภาพค่อนข้างจะสมบูรณ์
ค่อนข้างจริง ๆ เพราะรอบด้านเต็มไปด้วยตึกที่ถ้าไม่มีเถาวัลย์พัน ก็เป็นตึกที่ถล่มลงมาจนเสียรูป
แต่ตึกที่นายอาศัย เหมือนจะเป็นอดีตคอนโดที่ดีเอาการ นายบอกว่าเขาได้รับหน้าที่จากน้าของเจ้าระรันมาเฝ้าสังเกตุการณ์และคอยช่วยเหลือ แต่ระยะเวลาจากวันนั้นก็นานเกือบสองปีเข้าไปแล้ว พวกของนายจากที่มีสี่คน ก็เหลือแค่นายคนเดียว เกิดจากการปราบซอมบี้แถบนี้ และเรื่องปัญหาอาหารทั้งสิ้น เห็นว่าบางคนก็ออกไปหาอาหาร แล้วไม่ได้กลับมาก็มี
ส่วนเรื่องที่ทำไมไม่เข้าไปในโรงพยาบาลเอาระรันออกมา ทำไมต้องรอน่ะ
“เพราะทำไม่ได้น่ะครับไม้เอก” นายพูดออกมาด้วยเสียงเศร้าพลางกุมมือของระรันให้แน่นขึ้น ปากบางเม้มแน่นก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยออกมา “ช่วงแรกที่เกิดเรื่องขึ้น… เราทุกคนต่างสลบครับ พอฟื้นขึ้นมาก็มีพลังวิเศษ จะได้รับพลังหายากหรือไม่ อยู่ที่หลับไปนานเท่าไหร่ ยิ่งหายาก ยิ่งแกร่งมาก…อย่างผมที่หลับไปเกือบเดือน หรือบอส อ่า… คุณน้าของน้องระรันที่หลับไปปีกว่า ก็จะมีพลังต่างกัน แล้วในช่วงที่เราหลับน่ะครับ พวกซอมบี้จะไม่สามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของเราได้ อันนี้ค่ายผมทำการทดลองแล้ว แต่ถ้ามีคนมาอุ้ม เคลื่อนย้าย หรือแตะต้อง ซอมบี้จะรับรู้ว่าเราอยู่ตรงนี้ เหมือนคนปกติทั่วไป ทั้งที่เรายังไม่ได้สติ…และอีกอย่าง ตอนที่เราฟื้น ได้สติขึ้นมา ซอมบี้ที่เป็นบอสจะรับรู้ว่าเราอยู่ที่ไหนทันที-”
มิน่า… ตอนที่ออกจากมิติของเจ้าระรัน ห้องถึงได้เละแบบนั้น
“แต่ก็มีข้อดีนะครับ ปกติคนเราจะมีแค่ความสามารถหรือสกิลเดียว แต่ถ้าปราบบอสในพื้นที่ที่เราฟื้นขึ้นมาได้ ก็จะได้สกิลสุ่มที่เรียกว่า เนตรดารา แต่ถ้าไม่ได้ปราบบอสตรงจุดที่ฟื้น แล้วไปปราบบอสที่อื่น มันก็ไม่ได้น่ะครับ”
“แล้วถ้าเราปราบบอสไปแล้ว ได้เนตรอะไรนั่นมาแล้ว เราปราบบอสอีก จะได้อีกไหม” เขาถามออกไป ตอนนี้ในหัวสงสัยไปหมด โลกนี้แปลกชะมัด
“ไม่ได้ครับ ผมลองแล้ว- ผมเลยปล่อยให้คุณกับคุณหนูจัดการบอสกัน ขอโทษด้วยนะครับ” นายพูดเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าขอโทษเขากับระรันอีกรอบ เขากับระรันเลยหันมามองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจ และเปลี่ยนมาลากแขนนายคนละข้างเข้าตึกทันที
เอาจริง ๆ ตอนนี้ก็ยังคิดไม่ออก มันเหมือนข้อมูล ขาด ๆ หาย ๆ
ขัดใจชะมัด
แต่หวังว่าคงไม่ร้ายแรงหรอกนะ…
“วันนี้เราพักกันก่อนเถอะครับ พรุ่งนี้เราค่อยเริ่มวางแผนกันว่าจะเอายังไง” ไม้เอกที่หามุมที่นั่งได้แล้วก็หันมาบอกนายที่ยืนงงอยู่กลางห้อง “เจ้ารันไปพักแล้วน่ะ นายไปพักเถอะ”
“พักเหรอครับ”
“อือหึ เดี๋ยวฉันเฝ้ายามเอง” เพราะว่าสภาพนายตอนนี้เหมือนอดนอนมาหลายเดือนแล้วน่ะ แต่ก็พอจะเข้าใจ เหลือแค่ตัวเอง ถ้าคลาดสายตาก็หมายถึงชีวิตของเจ้ารันสินะ…
“แล้วคุณหนู-”
“ไม่ต้องห่วงหรอก มีฉันอยู่”
“งั้นสลับกันนะครับ”
“ได้”
นายพยักหน้า ก่อนจะไปนั่งงีบชันเข่าเข้ามุม
อืม ท่านั้นคงไม่ปวดหลัง …ใช่ไหมนะ
แม้ไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง เพราะเขาไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับโลกนี้เลยสักนิด แต่ที่ไม้เอกแน่ใจก็คือ
ถ้าเขาไม่ใช้ชีวิตให้ดี โลกนี้มันก็เหมือนเขาอยู่ในเกตนั่นแหละ
ที่ไปได้ทุกเมื่อน่ะ
“สเตตัส”
[หน้าต่างสเตตัส
ชื่อ : ไม้เอก (26) [ไม้เอก (36) ]
เลเวล : 30
สกิล : อัสนีสีทมิฬ (S) ,อัคคีสีคราม (S) ,เนตรหยั่งรู้ (S)
สภาพร่างกาย : ปกติ
โจมตี : 15
ว่องไว : 10
ต้านทาน : 35
พลังปราณ : 30
แต้มพิเศษ : -]
เนตรหยั่งรู้…?
[เนตรหยั่งรู้ (S)
หนึ่งในรางวัลเนตรดาราแบบสุ่ม เนตรดารา เนตรจากเหล่าดวงดาว ว่ากันว่าเหล่าดวงดาวคอยช่วยไม่ให้โลกนี้ล่มสลาย ได้จากบอสตัวแรกที่เจอหลังฟื้นสติ
มีคุณสมบัติในการแสกนพื้นที่ แสกนสิ่งมีชีวิต และหาข้อมูลที่ผู้ใช้ต้องการ]
‘เปิดใช้เนตรหยั่งรู้แสกนรอบด้าน’
พริบตา พื้นที่รอบด้านก็เปลี่ยนไป ทุกสิ่งกลายเป็นโครงสร้างเส้นตารางเหมือนอยู่ในโปรแกรมวัด มวลสีฟ้าอ่อนกลม ๆ ที่อยู่ตรงข้างเตียงนอนน่าจะเป็นมิติของเจ้ารัน ร่างของนายก็กลายเป็นสีเหลืองส้ม แต่ซอมบี้ที่เห็นอยู่บางตากลับเห็นชัดเป็นสีน้ำเงินคล้ำ
คุณสมบัติใช้ได้เลยนะเนี่ย เห็นไปยันท่อข้างใต้ดินเลยแหะ
แต่เปิดใช้นานไปก็ปวดตาเหมือนกัน คงต้องฝึกบ่อย ๆ ซะแล้ว
TBC.
