ไม้เอกเป็นฮันเตอร์คลาสอัศวิน ที่มีทั้งสกิลของการใช้มานาและดาบเวท ถือเป็นแรงค์S ที่มีเพียงหยิบมือเดียวในโลก แต่เขาต้องมาตายเพราะดันเจี้ยนเบรกนั่น!! แถมดันทะลุมาอยู่ในนิยายวันสิ้นโลก ที่มีแต่ซอมบี้อะนะ!
แอคชั่น,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,ชาย-หญิง,ผจญภัย,ผจญภัย,แฟนตาซี,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,boylove,พลังพิเศษ,เคะแก่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม้เอกเป็นฮันเตอร์คลาสอัศวิน ที่มีทั้งสกิลของการใช้มานาและดาบเวท ถือเป็นแรงค์S ที่มีเพียงหยิบมือเดียวในโลก แต่เขาต้องมาตายเพราะดันเจี้ยนเบรกนั่น!! แถมดันทะลุมาอยู่ในนิยายวันสิ้นโลก ที่มีแต่ซอมบี้อะนะ!
ผู้แต่ง
พลว
เรื่องย่อ
ไม้เอกเป็นฮันเตอร์คลาสอัศวิน ที่มีทั้งสกิลของการใช้มานาและดาบเวท ถือเป็นแรงค์ S ที่มีเพียงหยิบมือเดียวในโลก แต่เขาต้องมาตายเพราะดันเจี้ยนเบรกบ้านั่น!! ทั้งที่แพลนในวันหยุดเขาคือการนอนอ่านนิยายในตอนจบแท้ ๆ โดนเร่งมาเคลียร์ดันเจี้ยนไม่พอ ไอ้พวกมอนบ้านั่น พอเขาพลาดท่าก็รุมกินซอยจุ๊เขาทันที
ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก
ตื่นขึ้นมาอีกที เขาดันทะลึ่งทะลุมาอยู่ในนิยายที่เขาอ่านก่อนตาย
นิยายที่ไม่มีทางจบไหนรออยู่นอกจาก Bad end
นิยายรักแฟนตาซีวันสิ้นโลก
ที่มีแต่ซอมบี้อะนะ!
หนีมอนเตอร์มาเจอซอมบี้!
พระเจ้าแกล้งเขาอยู่ใช่ไหมเนี่ยยย!
“นี่นายเป็นใครกันแน่” พ่อหนุ่มหล่อตัวร้ายทรงเจ้าพ่อมาเฟี* ที่ไหนสักที่เอ่ยถามเหมือนจะฆ่ากันให้ตาย
“แหม ๆ พูดกับคนที่ช่วยหลานคุณแบบนี้ เป็นผู้ปกครองที่ดีจังเลยนะครับ คุณพชร” ไม้เอกตอบกลับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มหวาน แต่ในใจนั้น…
เหี้*แล้ว ทำไมเด็กน้อยน่ารักเหมือนนางฟ้าคนนั้นที่เขาช่วยไว้ถึงกลายเป็นหลานหมาบ้าแบบหมอนี่ได้กัน! สวรรค์ผิดพลาดตรงไหนรึเปล่าครับ!
ไม้เอก (26) x คุณพชร (30)
พระเอก x นายเอก
สวัสดีค่า วันนี้พิมาเปิดเรื่องใหม่ล่ะ!
เรื่องนี้จะเน้นแนวแฟนตาซี เลี้ยงเด็ก เอาชีวิตรอด เป็นส่วนใหญ่นะคะ
จะไม่ค่อยมีเลิฟไลน์ หรือซีนหวานเท่าไหร่
(เพราะส่วนมากมีแต่ซีนกัดกันมากกว่า แหะ)
เรื่องนี้จะมีทั้งคู่หลักที่เป็นชายชาย และคู่รองชายหญิงนะคะ
ที่สำคัญคือไม่ต้องกลัวดราม่า! แถมจบดีแน่นอน เพราะนักเขียนสายสุขนิยมค่ะ (ฮา)
ตั้งใจว่าจะเขียนแบบเบาสมองไปด้วย
เอนจอยรี้ดดิ้งนะคะคุณนักอ่านทุกท่าน!
ปล. อย่าลืมอ่านคำเตือนกันด้วยนะคะ🙌
#แผนเอาชีวิตรอดของไม้เอก
ปกชั่วคราว :
ไทโปผลงานจากคุณนักวาด แอคทวิตเตอร์ @MidnightSunSyn
พื้นหลังรูปฟรีจากเว็บ pixabay.com ผลงานของคุณ @Tama66
**คำเตือน** นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย มีการใช้คำหยาบ /สบถ ค่อนข้างมากถึงมากที่สุด การกระทำของตัวละครในเรื่องในบางครั้งอาจมีการทำผิดศีลธรรม กักขัง หน่วงเหนี่ยว การเสียชีวิตของคนหมู่มาก ( ช่วงบรรยายพาทนิยายออริ ) มีการบรรยายถึงศพ /อะไรที่ชวนหยี๋ อธิ การอธิบายลักษณะซอมบี้ การกระทำบางครั้งอาจไม่สมเหตุสมผล แต่นักเขียนจะพยายามหาเหตุผลมารองรับ และเขียนให้มีเหตุผลมากที่สุด(?)
เปิดเรื่อง : 07/06/67
จบเรื่อง : XX/XX/XX
บทที่สาม
โกเล็มซอมบี้1/2
ร่างของชายหนุ่มวัยฉกรรจ์สองคนเดินจูงมือเด็กสาวตัวเล็กไปตามทางในตอนที่ยังไม่ถึงยามรุ่งอรุณดูช่างแปลกตา
ทั้งสามคนสวมชุดรัดรูปสีดำและแจ็กเกตทับอีกชั้นเผื่อความปลอดภัย
ไม้เอกเปลี่ยนเป็นชุดที่นายเอามาให้ พร้อมกับสลับเวรกับนายในช่วงยามวิกาลแล้วไปพักผ่อน หลังจากที่ไม้เอกตื่นจึงออกเดินทางช่วงรุ่งสางทันที นายพาพวกเขาเดินเรียบมาตามแนวตึก ทางนั้นบอกว่าปักหลักที่ตรงนี้มาได้ประมาณสองปีแล้ว ในตอนแรกมากันประมาณห้าคน เลยเคลียร์ซอมบี้แถบนี้กันไปส่วนใหญ่ แต่พอเจอปัญหาเรื่องอาหาร และออกไปล่าบางทีก็ไม่กลับมา ตอนนี้เลยเหลือนายอยู่คนเดียว
เราสามคนเดินมาจนถึงแม่น้ำสายใหญ่กลางเมือง เพราะขาดการดูแลมานานทำให้แม่น้ำส่งกลิ่นออกมาค่อนข้างมาก กลิ่นเหม็นเน่าลอยมาตามลมแม้ไม้เอกจะยืนอยู่บนริมตลิ่งก็ตาม ตาคมเห็นสะพานใหญ่อยู่ตรงหน้า สะพานยักษ์นั่นมองดูเหมือนขาดและหักพัง
“ตรงนี้เคยมีสะพานหลักอยู่สองสายน่ะครับ” นายเอ่ยเมื่อเห็นผู้ร่วมทางมองสะพานเบื้องหน้า
“แต่สะพานที่ใกล้เราที่สุดมันพัง เลยต้องเดินไปทางนั้น” แขนยาวชี้ไปทิศเดียวกับทางไปโรงพยาบาล “แต่ไม่ต้องห่วงครับ เราเดินไปทางนี้ไม่ค่อยอันตราย ผมเตรียมทางไว้แล้วคร่าว ๆ น่ะ” นายหันหน้ามาพูดกับเขาเสียงนิ่ง ก่อนจะจับจูงระรันใ้ห้เดินไปด้วยกัน
วิวทางเดินเลาะแม่น้ำที่พวกเขาเดินตอนนี้ มันมีร่องรอยของความสวยงามและความเจริญอยู่บางช่วง ทั้งม้านั่ง รั้ว พื้นฟุตบาทที่มีร่องรอยทรุดโทรม แต่ก็มีบางจุดดูที่มีดีไซน์และวัสดุที่ดีเยี่ยม
“วิวตรงนี้สวยดีนะครับ ดูท่าน่าจะร่มรื่นน่าดู …จนผมนึกว่าเป็นสวนสาธารณะเลยน่ะ”
“อืม จะว่างั้นก็ได้นะครับไม้เอก ตรงนี้เป็นทางเดินเลียบข้างแม่น้ำ เชื่อมกับสวนสาธารณะฝั่งนู้น ตรงทางที่เราจะไปพอดี”
“อ๋อ …”
“แล้วก็มันเป็นทางเชื่อมเมืองใหญ่สองเมือง เลยต้องปรับปรุงดีไซน์ และดูแลให้ดูดีเสมอน่ะครับ” นายพูดออกมาก่อนจะเงียบไป พร้อมหันมาหาเขาและเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะสงสัย “คุณไม้เอกไม่ใช่คนแถวนี้เหรอครับ”
“ใช่ครับ ผมไม่ใช่คนแถวนี้น่ะ” … ไม่ใช่คนโลกนี้ด้วย
แน่นอนว่าประโยคหลังเขาไม่ได้เอ่ยออกไป ได้แต่กลืนน้ำลายพร้อมคิดในใจ
“อ๋อ …”
เราเดินกันมาตลอดทาง ไม้เอกเชื่อแล้วว่าค่อนข้างปลอดภัยจริง ๆ เพราะเขาไม่เจอซอมบี้เลย นอกจากซากมัน ตั้งแต่จุดที่พักที่เข้าไปเอาชุดและของมาเมื่อคืน จนมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำใหญ่แห่งนี้ บนถนนใหญ่บนสะพานมีซากรถระเนระนาด ซากศพทั้งซอมบี้และคนอยู่ประปราย ทั้งกลางถนนและพาดไปแขวนกับราวสะพาน
นายบอกว่าตรงจุดนี้เป็นต้นไปอาจจะต้องระวัง เพราะนอกจากไปรายงานเรื่องระรันกับบอสของนาย เขาก็ไม่เคยแวะจัดการซอมบี้แถบนี้จริงจังนัก
ขายาวก้าวขึ้นบนสะพานไม่ทันไร ก็เจอซอมบี้กระโจนมาทางด้านหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว
มือหนากำชับมีดสั้นเล่มใหม่ที่ไปเอามาจากที่พักของนายไว้แน่น ก่อนจะตวัดผ่าสีข้างซอมบี้ขึ้นเป็นทางยาวไปถึงกกหูจนขาดเป็นสองส่วน
แกร็ก…
พร้อมเก็บคอร์ขึ้นมา รอบนี้ก็มีสีฟ้า เห็นจะต่างกันแค่รูปร่างสินะ
เหมือนหินเลยแหะ
“ตรงปลายสะพานนั่น… ใช่ห้างไหมน่ะ” ไม้เอกเอ่ยออกมาหลังจากเดินไปจัดการซอมบี้ไปได้ประมาณสามตัว หลังจากไม่มีที่ว่างให้ใส่คอร์แล้วจึงหันไปฝากไว้ที่สาวน้อยของกลุ่ม
เอาจริง ๆ ถ้าเขาไม่มีระรัน ก็ไม่รู้ว่าจะฝากคอร์พวกนี้ไว้ไหนเหมือนกัน…
“ใช่ครับ… ไม้เอกกับคุณหนูระวังด้วยนะครับ ตรงห้างA ตรงนั้นเหมือนจะมีบอส”
“บอสเหรอคะพี่นาย” ระรันถามเสียงใส พลางเดินมาหลบหลังกำเสื้อเขาแน่น
“ใช่ครับ บอสเหมือนที่เจอในโรงพยาบาล ที่ตัวใหญ่ ๆ” นายหันมาตอบ ก่อนจะเอาดาบยาวตวัดฟันซอมบี้ที่วิ่งมาใส่ทางด้านหลังตน คนผมดำหันหน้าไปมองทางด้านหลังตนก่อนจะหันกลับมาพูดต่ออีกประโยค “แต่ถ้าเรากำจัดบอส เราจะได้อัญมณีซอมบี้ด้วยนะครับ มันสามารถเอามาพัฒนาอาวุธ หรือบำรุงร่างกายได้น่ะ”
“อัญมณี …” ไม่ใช่คอร์สินะ
“หินสีฟ้า ๆ แดง ๆ เหรอคะ”
“ใช่ครับ” นายหันหน้ามาพยักหน้าให้ระรันก่อนหมุนตัวกลับไปทางเดิมพร้อมเดินนำต่อ “อัญมณีของซอมบี้จะมีรูปร่างไม่แน่นอน แต่ส่วนใหญ่จะมีลักษณะคล้ายหิน” พูดจบก็ชี้ไปบนหลังคารถบัสที่ขวางทางอยู่ ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนนั้น เขาและระรันเห็นแบบนั้นเลยกระโดดขึ้นไปบ้าง “อัญมณีซอมบี้มีหลายประเภทด้วยครับ ซอมบี้ทั่วไปแบบนี้จะมีสีฟ้า แกร่งขึ้นมาหน่อยจะเป็นสีเหลือง ส่วนมากมักจะเจอกับซอมบี้ประเภทสัตว์ แกร่งขึ้นมาอีกก็จะเป็นสีส้ม อันนี้จะเป็นพวกซอมบี้วิวัฒนาการ แกร่งขึ้นมาอีกก็จะเป็นระดับบอส อันนี้จะมีสีแดงสด”
“ถ้าแบ่งเป็นเกรด ก็จะเป็น สีแดงระดับ S สีส้มระดับ A-B สีเหลืองระดับ C และสีฟ้าระดับ D สินะ”
นายหันมามองเขาสักพัก ก่อนจะเอ่ยออกมาเพิ่มเติม “ประมาณนั้นก็ได้ครับไม้เอก แต่ซอมบี้สัตว์บางครั้งก็จะมีอัญมณีสีแดง แต่เพียงส่วนมากจะอยู่หมวดสีส้มน่ะ” ว่าจบพลางหันไปมองทางข้างหน้าต่อ “ถ้าไปอีกนิดก็จะพ้นสะพานแล้วครับ ตอนนี้ใกล้ถึงครึ่งแล้ว” ถ้าไปไวกว่านี้ได้ก็คงดี “ผมมีพลังที่เคลื่อนที่ได้ไวน่ะ เวลาผ่านทางนี้เลยสบาย แต่พวกคุณผมไม่แน่ใจ”
“ผมพอไหว มันไม่ไกลมากหรอก” เพราะหลังใช้พลังปราณได้ ร่างกายเขากับระรันก็แข็งแกร่งขึ้นมากแล้วน่ะ “ถึงจะยังไม่เคยใช้พลังมาก่อนก็เถอะ” หมายถึงพลัง- อ่า สกิลของร่างนี้น่ะนะ
“นี่ไม้เอกยังไม่ได้ใช้สกิลเหรอครับ”
“อ่า … ผมยังไม่ได้ใช้น่ะ” ที่ผ่านมาก็มีแค่ใส่พลังปราณลงอาวุธ เหมือนออร่าเพื่อเพิ่มพลังโจมตีเอง
จะว่าไป …
“สเตตัส”
[หน้าต่างสเตตัส
ชื่อ : ไม้เอก (26) [ไม้เอก (36) ]
เลเวล : 30
สกิล : อัสนีสีทมิฬ (S) ,อัคคีสีคราม (S) ,เนตรหยั่งรู้ (S)
สภาพร่างกาย : ปกติ
โจมตี : 15
ว่องไว : 10
ต้านทาน : 35
พลังปราณ : 30
แต้มพิเศษ : -]
อัสนีสีทมิฬ กับอัคคีสีคราม
สายฟ้าดำกับไฟสีฟ้าสินะ
“คงได้ลองใช้แล้วล่ะ”
เดินไปสักพักไม้เอกก็เจอซอมบี้อีก รอบนี้เขาเลยไม่ได้ใช้พลังปราณ แต่จะลองใช้พลังของสกิลดู
เปลือกตาสีมุกปิดลง ภายในจิตใจลองจินตนาการถึงการใช้พลัง พริบตาเปลวเพลิงสีฟ้าก็ลุกโชนท่วมตัวของไม้เอก แม้นจะไม่ร้อนสำหรับเขา แต่ซอมบี้ที่อยู่ระแวกนั้นที่โดนไอร้อนกลับสลายไปทีละนิด นตาคมลืมตาขึ้นมา นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำกลับกลายเป็นสีของท้องนภาสด
ไม้เอกรู้สึกถึงความโล่งและเบาสบาย ความเหนื่อยล้าหายเป็นปลิดทิ้ง เขาก้มมองมือและร่างกายตนที่ไม่มีร่องรอยบุบสลายหรือผลข้างเคียง ยกเว้นแค่มีไอสีฟ้าน้ำเงินลุกท่วมตามร่างกาย
ปากหยักยกยิ้ม คาคมเพ่งมองเบื้องหน้าที่เริ่มมีซอมบี้รวมกลุ่มกันมากกว่าจุดเริ่มต้น ก่อนจะออกตัวพุ่งไปกลายเป็นแค่แสงสายฟ้าสีดำเงา
แขนยาวตวัดตัดหัวซอมบี้ ยามมีดคมตวัดผ่าน ร่างซอมบี้นั้นก็มีเพลิงสีน้ำเงินโอบล้อมก่อนจะหายไปไม่เหลือแม้แต่ขี้เถ้า ทิ้งไว้แค่อัญมณีสีเงินล้อแสงดวงตะวันยามสายเป็นรายทางพร้อมสายฟ้าสีดำที่พุ่งไกลออกไป
ระรันมองภาพนั้นด้วยสายตาชื่นชมไปพลางวิ่งเก็บอัญมณีไปพลาง นายที่เคลียร์ซอมบี้ที่หลุดรอดเหลือมาจากที่ไม้เอกจัดการก็หันมามองคุณหนูของตนพร้อมยิ้มอ่อน
คุณหนูของเขาช่างเป็นเด็กดีจริง ๆ เหมือนกับคุณน้าเจ้าตัวที่เลี้ยงดูมาอย่างลิบลับ
แต่เขาหมายถึงคุณน้า อ่า … บอสสมัยละอ่อนน่ะนะ
ไม่รู้เหมือนกันว่าช่วงที่เขาเปลี่ยนงานไป…อะไรหล่อหลอมให้บอสกลายเป็นคนแบบนั้น
“ไม้เอกกับคุณหนูครับ ผมว่าเรามาถึงปลายสะพานแล้วแหละ” นายพูดขึ้นมาอีกครั้งหลังเขาเห็นไม้เอกกำลังเดินเก็บอัญมณีใส่ถุงใหญ่หน้ารถประจำทางคันหนึ่ง ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปเอาถุงผ้าใบใหญ่ขนาดนั้นมาจากไหน แต่หลังจากที่เขาโพล่งไปแบบนั้นไม้เอกกับระรันก็ทำหน้าสงสัยพร้อมหันมามองด้วยความงุนงง นายจึงพยักเพยิกหน้าไปบนรถประจำทางก่อนจะกระโดดขึ้นไป
ไม้เอกเห็นดังนั้นจังหันไปหาเจ้าระรันแล้วต่างคนต่างกระโดดกันขึ้นไปบนหลังคาตามกันไปอีกครั้ง
ภาพเบื้องหน้าของพวกเขาทั้งสามคือฝูงซอมบี้น้อยใหญ่เดินเพ่นพล่านไปหมด สมกับเป็นปลายสะพานใหญ่ที่มีรถวิ่งผ่าน ไหนจะห้างทำเลทอง ข้างกันก็เป็นคอนโดใหญ่อีก
ไม้เอกเงยหน้าตรวจสอบหลังคาและดาดฟ้าเผื่อเลี่ยงการปะทะ แต่กลับเจอเจ้าตัวนั้นที่เขาเจอหลังจากออกมาจากมิติของระรัน บนหลังคาและดาดฟ้าตึกระแวกใกล้เคียงมีตัวประหลาดสี่ขาอยู่ประมาณตึกละสี่ถึงห้าตัว
“เจ้าพวกสี่ขาพวกนั้น …”
“พวกนั้นมันเป็นซอมบี้ครับ แต่เป็นพวกวิวัฒนาการมาได้ระดับหนึ่ง ส่วนใหญ่จะอยู่รวมกันประมาณสี่ถึงห้าตัว และมักอยู่ใกล้แหล่งที่มีบอส… จุดอ่อนคือตาบอด แต่กลับมีประสาทสัมผัสที่ว่องไว พวกนี้จะได้อัญมณีสีเหลืองไปจนถึงส้มเลยครับ”
สีเหลือง …ระดับ C สินะ
ไม้เอกมองประเมินสถานการณ์ตรงหน้า ก่อนจะหันไปวางแผนกับนายที่นั่งอยู่ด้านข้างตน
ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มทั้งที่เป็นเวลาเที่ยงวัน ซอมบี้เดินยั้วเยี้ยเต็มผืนดิน บนดาดฟ้าตึกรามบ้านช่องใกล้เคียงก็มีซอมบี้วิวัฒนาการกำลังรวมกลุ่มกันกินร่างของมนุษย์กันอย่างเมามันส์
นายกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะเริ่มใช้พลังของตน
ฉับพลันร่างของชายหนุ่มก็หายไปจากที่เดิม และไปโผล่อยู่เบื้องหลังของซอมบี้วิวัฒนาการฝูงนั้น ดาบยาวตวัดตัดฉับเป็นลายทแยง หัวของซอมบี้วิวัฒนาการร่วงหล่นราวสายฝน เห็นดังนั้นจึงรีบกระโดดไปตึกข้างเคียง ฝีเท้าเบาดั่งปุยนุ่นกระโดดข้ามตึกจัดการซอมบี้ภายในเสี้ยววินาทีแบบไม่ให้อีกฝั่งตั้งตัว หลังจากทุกอย่างเรียงร้อย ไม้เอกที่อยู่บนตึกอีกฝั่งก็เริ่มใช้พลังเพลิงของตนเผาฝูงซอมบี้ที่อยู่เบื้องล่างทันที
จากฝูงซอมบี้ที่อยู่ร่วมหลายสิบตัว ในตอนนี้เหลือเพียงกลิ่นควันไฟและเนื้อเหม็นไหม้คละคลุ้งก่อนจะสลายหายไปหมดเหลือไว้แค่อัญมณีสีฟ้าและเหลืองอร่ามวางเกลื่อนคอนกรีต
ย้อนไปตอนวางแผนเมื่อครู่…
“แผนอะไรครับไม้เอก”
ปากหยักยกยิ้ม นัยน์ตาสีน้ำเงินดำพราวระยับ “เผามันให้เหี้ยน”
ปั้ง!
เสียงระเบิดหน้าประตูของห้างดังระงม เรียกเหล่าซอมบี้นับร้อยด้านในให้หันมามอง ไม้เอกกระโดดขึ้นไปยังระเบียงชั้นสองก่อนจะเผาชั้นล่างอีกครั้ง
เหล่าซอมบี้ที่ยังไม่ทันได้เริ่มวิ่งกลับต้องมากลายเป็นตอตะโก นายกับระรันที่เดินตามมาทีหลังเพราะไล่เก็บอัญมณีเหม่อมองภาพตรงหน้าก่อนจะหันไปเห็นหน้าของชายผมดำน้ำเงินคนเดียวภายในกลุ่มที่กำลังแสยะยิ้มเหี้ยม
“คุณหนูลำบากมากไหมครับที่อยู่กับผู้ชายคนนี้”
“ไม่ใช่ว่าปกติดีเหรอคะ ลุงเขาเหมือนคุณน้าเลย”
“อ๋อ…” เขาลืมไปเลย ว่าคุณหนูระรันเขาเป็นหลานของคนคนนั้น
คงจะชินแล้วแหละ…
นอกจากชั้นหนึ่งที่ไม้เอกจัดการเผาไปแบบไม่ต้องรอสวด เขาสามคนก็ไล่สำรวจพื้นที่ที่เหลือ ชั้นที่สองจนถึงบนสุดมีซอมบี้อยู่บ้างแต่ก็นับตัวได้
“ถ้าบอสไม่อยู่ชั้นบน ก็อยู่ชั้นใต้ดินไม่ก็อาคารจอดรถสินะ” เสียงทุ้มของนายเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
นั่นสินะ คงต้องใช้สกิลนั้นแล้วแหละ
“สักครู่นะครับ ฝากระวังหลังให้ผมหน่อย”
‘เปิดใช้เนตรหยั่งรู้แสกนรอบด้าน’
ในสายตาของไม้เอกในตอนนี้ เขาสามารถจ้องมองทะลุทุกสิ่ง พื้นที่รอบด้านเปลี่ยนไป ทุกสิ่งกลายเป็นโครงสร้างเส้นตาราง ซอมบี้ตอนนี้รอบตัวไม่เจอเลยสักตน
หากแต่ … เขาเจอกระจุกแปลกตาสีน้ำเงินคล้ำเป็นกลุ่มใหญ่เดินขวักไขว่ไปมาอยู่ชั้นล่างสุด และนั่น …กองร่างสีเหลืองส้มอยู่บนพื้น …ร่างของกลุ่มคนในกองอะไรสักอย่าง
“เหมือนจะอยู่ชั้นล่างนะครับ แถมเจอผู้รอดชีวิตด้วยกลุ่มนึง แต่…เหมือนจะไม่ใช่ซอมบี้ทั่วไป”
“เป็นรูปร่างประมาณไหนครับไม้เอก”
“สูงใหญ่อ้วนท้วม เคลื่อนที่ช้าและอยู่เป็นกลุ่ม แถมจับคนใส่กองอะไรสักอย่างบนพื้น ไม่ได้กินอย่างซอมบี้ทั่วไป”
“งั้นก็น่าจะเป็นโกเล็มซอมบี้”
“โกเล็มเหรอคะ ที่เป็นดินเหมือนในหนังไหม”
“ใช่ครับคุณหนู แต่จะเป็นโกเล็มซอมบี้ มันจะวิวัฒนาการมาจากซอมบี้ในท่อน้ำทิ้ง ทั่วทั้งตัวจะมีกลิ่นเหม็นเน่าของดินโคลน จนย่อยคนในซากกรดที่ตัวเองปล่อยออกมา ก่อนจะดูดซึมเข้าไป และนิยมอยู่กันเป็นกลุ่ม”
“มันมีจุดอ่อนอะไรบ้าง”
“จะเป็นอัญมณีที่อยู่กลางหัวครับ ซอมบี้ที่อยู่หมวดนี้จะมีอัญมณีโผล่ออกมาบนผิวหนัง ไม่ได้ฝังในตัวแบบตัวอื่น ทำให้จัดการง่าย”
ชักจะตื่นเต้นแล้วแหะ มันจะเหมือนเหล่ามอนเตอร์ประเภทโกเล็มที่เขาเคยเชือดมาไหมล่ะนั่น
“งั้นเราไปกันเถอะ” ว่าจบ ไม้เอกก็กระโดดเกาะราวระเบียงสลับชั้นไปเรื่อย ๆ ก่อนจะยืนลงบนพื้นชั้นหนึ่งได้อย่างสบายใจ ตาคมหันมามองระรันที่กระโดดตามลงมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม และนายที่ทำหน้านิ่งเป็นนิจแต่คอยระวังหลังให้ระรันตลอด
ลุยกับคนอื่นแบบนี้ก็ไม่เลว ทำไมชีวิตที่แล้วเขาไม่หัดหอบคนไปลุยดันเจี้ยนแบบนี้บ้างนะ …
TBC.
สารภาพตามตรงเลยค่ะว่าตอนนี้ค่อนข้างมีปัญหากับพาร์ทตอนต่อสู้ไม่น้อย เราตันมากเลยว่าไม่รู้จะพาเจ้าไม้เอก คุณนายและน้องระรันไปทางไหนดี ได้เขียนแล้วลบไปไม่น้อยจนออกมาเป็นแบบนี้ได้ ตอนแรกจะให้พี่ไม้แกปิดจบบอสในบทนี้เลย แต่กลัวจะหนักไปเลยทดไปตอนหน้าแล้วกัน><
ปล.หากมีคำแนะนำหรือเจอคำผิดเม้นบอกได้เลยนะคะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ