"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ติ๊ด ติ๊ด
"ฮัลโหลค่ะ คุณลุง" ฟ้าแปลกใจทำไมคุณลุงถึงโทรมาตอนนี้ เพราะป็นเวลาที่ถ่ายละครอยู่จึงเดินเลี่ยงออกมาคุยตรงห้องน้ำ
"ฟ้าทำใจดีๆไว้นะลูกแม่หนูเสียแล้ว"
"ไม่จริงหนูไม่เชื่อ เมื่อวานแม่ยังดีๆอยู่เลย"สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลนองหน้า
"ตอนนี้ลุงอยู่โรงพยาบาล หมอโทรตามลุงก็เลยรีบมา อาการแม่หนูทรุดหนักลุงเสียใจด้วยจริงๆ"
"หนูจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"ฟ้าเดินร้องไห้ออกมาจากห้องน้ำ
"ตายแล้ว ฟ้าร้องไห้ทำไม"ผู้จัดการส่วนตัวนางเอกสาวเห็นจึงเอ่ยถาม
"แม่หนูเสียแล้วค่ะ" ฟ้าพูดปนสะอื้นพร้อมกับสวมกอดผู้จัดการสาว
"หนูขอตัวไปโรงพยาบาลนะคะ"
"จ้ะ รีบไปเถอะ เดียวทางนี้พี่จัดการเองให้พี่ไปส่งดีกว่าไหมถ้าไม่ไหว"
"ไม่เป็นไรค่ะฟ้าไหว ฝากบอกทีมงานด้วยนะคะ"
ฟ้าใช้เวลาไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาลพอเข้ามาในห้องที่เคยมาเยี่ยมแม่ของตัวเองตลอดเวลาเกือบหนึ่งปี ที่แม่เธอต้องพักรักษาตัวด้วยโรคมะเร็ง แต่ตอนนี้มีเพียงร่างที่ไร้ลมหายใจไม่มีรอยยิ้มที่เคยมอบให้เธอทุกครั้งที่มาเยี่ยม เธอโผล่เข้ากอดทันทีร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ
"คุณลุงค่ะ หนูไม่อยากเชื่อเลยว่าแม่จะจากเราไปเร็วขนาดนี้"
"ลุงก็ไม่คิดไม่ฝันว่าแม่หนูจะจากไปกระทันหันอย่างนี้"ทรงเดชยืนตาแดงก่ำอยู่ตรงปลายเตียงมองร่างไร้ลมหายใจที่ไม่มีวันกลับคืนมา
"แล้วแม่ได้สั่งเสียอะไรไว้ไหมคะ"
"ลุงมาไม่ทันถึงหนูจะเสียแม่ไปแต่ลุงจะอยู่เคียงข้างหนูนะ คิดซะว่าลุงเป็นพ่อหนูอีกคนก็แล้วกัน"
"ขอบคุณมากจริงๆค่ะหนูไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณยังไง" ฟ้าพนมมือไหว้ทรงเดชพร้อมกับสวมกอดเสมือนเป็นพ่ออีกคน
"ส่วนเรื่องงานศพเดี๋ยวลุงจะจัดการทั้งหมดเองนะหนูไม่ต้องห่วง"
"ค่ะ " อย่างน้อยๆฟ้าก็ยังมีคุณลุงไว้เป็นที่พึ่งไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไง ที่คอยช่วยเหลือเธอกับแม่มันช่างมากมายเหลือเกิน
เพราะทรงเดชทั้งส่งเสียให้เธอเรียนค่ารักษาพยาบาลแม่ก็จ่ายให้หมด เรียนจบแล้วยังปั้นให้เธอเป็นนางเอกโด่งดังมีชื่อเสียงจนถึงทุกวันนี้ ขอแค่เอ่ยปากเธอก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนผู้มีพระคุณเสมอแม้แต่ชีวิตเธอก็ให้ได้
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
หลังจากงานศพผ่านไป ฟ้านั่งเหม่อลอยอยู่ตรงระเบียงคอนโดของตัวเองปล่อยน้ำตาไหลเป็นทางโดยไม่คิดจะเช็ดออกคิดถึงแม่ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับเหมือนโลกใบนี้ช่างมืดมนเหลือเกินไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงต่อไปในวันข้างหน้าที่ขาดคนรักที่สุดในชีวิตไป
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นฟ้ารีบเช็ดน้ำตาลุกไปเปิดประตูห้อง
"มาเร็วจังค่ะ"
"ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหมเราอะ พี่ชื้อข้าวมาฝากทานซะนะ"พรางนำอาหารไปใส่จาน
"ฟ้าคิดถึงแม่ค่ะ"
"พี่อยากให้ฟ้าคิดซะว่าแม่ไปสบายแล้วไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับโรคร้ายอีกต่อไปแล้วยังไงจ๊ะ"
"ค่ะ ฟ้าจะพยายามเข้มแข็ง"
"เอาทานเยอะๆนะ จะได้มีแรงสู้ต่อไงจ๊ะ"ชลยกจานข้าวมาวางไว้ตรงหน้าฟ้า
"ขอบคุณค่ะ "ยิ่งเห็นเมนูโปรดตรงหน้ายิ่งทำให้คิดถึงแม่น้ำตาพาลจะไหล
"ฟ้าทานสิจ๊ะ เอาแต่เขี่ยข้าวไปมาเดี๋ยวก็ไม่มีแรงหรอก"ชลทำเสียงดุ
"พี่ชลดุเหมือนแม่เลยนะคะ"ฟ้าว่ายิ้มๆ
"งั้นก็คิดซะว่าพี่เป็นแม่อีกคนก็แล้วกัน"ผู้จัดการส่วนตัวพูดพรางลูบผมนางเอกสาวเบาๆ
"ขอกอดหน่อยได้ไหมคะ"
"โอ๋ ได้สิ"ชลเดินมาให้ฟ้าสวมกอดอย่างรักใคร่
ฎฟ้ากอดพี่ชลแล้วไม่เหมือนแม่ เหมือนพี่สาวมากกว่า"ผลักออกยิ้มทั้งน้ำตา
"แม้จริงสิ ขนาดแฟนยังไม่มีจะเหมือนได้ยังไงกันละจ๊ะ"
"ใครจะไปเหมือนฟ้ามีแต่หนุ่มๆมาขายขนมจีบแต่ก็ไม่เห็นเลือกซักคน"
"ฟ้าอยากทำงานก่อนยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นหรอกค่ะ"
"จริงอะ มีใครในใจหรือยังแต่พี่ว่าฟ้าตั้งใจปิดหัวใจไว้รอใครหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ ถ้ามีฟ้าก็ต้องบอกพี่เป็นคนแรกอยู่แล้ว"
"พูดแล้วนะถ้ามีจะบอกพี่เป็นคนแรก"
"ค่ะ ไม่เอาไม่พูดเรื่องนี้แล้ว"เดินยกจานข้าวไปล้างที่อ่างล้างจาน
"แม้พูดแค่นี้ทำเป็นหน้าแดง"
"พี่ชล ฟ้าอยากทำงานแล้วค่ะ"
"คุณทรงเดชให้ฟ้าพักตั้งเดือนหนึ่งเลยนะนี้ก็ผ่านมาแค่อาทิตย์เดียวจะรีบทำไปไหน"
"ฟ้าอยากหาอะไรทำไม่อยากคิดฟุ่งซ่านแล้วก็ไม่อยากอยู่คนเดียวด้วย"
"ต้าย! แล้วนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่คนหรือไงหา"
"พี่ชลก็ฟ้าไม่ได้หมายความว่ายังนั้นสักหน่อย"
"เอาล่ะถ้าจะทำก็บอกคุณทรงเดชสักหน่อยก็แล้วกัน"ชลส่ายหน้ากับความดื้อของนางเอกสาว
"ค่ะ ฟ้าจะโทรบอกเอง"
"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยไปกองถ่ายก็แล้วกัน แต่จริงๆพี่ว่าฟ้าพักอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป"
"ไม่เอา ฟ้าเกรงใจคุณลุง และทีมงานกองถ่ายด้วย"
"ฟ้าไม่ต้องไปสนใจกับพวกปากหอยปากปูหรอก"
"เปล่าค่ะ ฟ้าไม่อยากให้พวกเขารอกว่าจะถ่ายเสร็จก็นานแล้วต้องมารอฟ้าอีก" แค่นี้เธอก็โดยเพื่อนร่วมงานเขม่งจะแย่อยู่แล้ว
"เอาละตามใจก็แล้วกัน"
"ขอบคุณค่ะ"
จะว่าไปในความโชคร้ายก็มีความโชคดีที่อย่างน้อยๆเธอก็ยังมีคนอยู่เคียงข้างเธออย่างคุณทรงเดชเเละชลผู้จัดการส่วนตัวของเธอที่คอยให้กำลังใจเธอเสมอ
ทรงเดชเป็นประธานบริษัทธุรกิจสื่อโฆษณาต่างๆไม่ว่าจะเป็น ภาพยนตร์ ละคร มีดาราอยู่ในสังกัดมากมายรวมถึงฟ้าด้วย มีแต่คนอยากเข้ามาอยู่ในสังกัดเพื่อต้องการมีชื่อเสียงโด่งดังเรียกได้ว่ามีอิทธิพลมากเลยล่ะ
"ฮัลโหลค่ะคุณลุง"ฟ้ากรอกเสียงใส่โทรศัพท์เมื่อปลายสายรับแล้ว
"หนูฟ้ามีอะไรหรือเปล่าลูก"
"คือพรุ่งนี้ฟ้าจะไปทำงานค่ะ"
"แล้วทำไมไม่พักอีกสักหน่อยล่ะลูก"
"คือหนูทำไหวค่ะ เพราะมีกำลังใจดีจากคุณลุงกับพี่ชล"พูดพรางยิ้มไป
"งั้นก็ตามใจหนูก็แล้วกันนะ"
"ขอบคุณค่ะคุณลุง งั้นฟ้าไม่รบกวนแล้วดีกว่า"ก่อนที่จะวางสายเสียงทรงเดชเรียกไว้ก่อน
"อย่าพึ่งวางสายหนูฟ้า"
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ลุงมีเรื่องจะบอก พี่เชนเขาจะกลับมาพรุ่งนี้แล้วนะ"
ฎจริงๆเหรอคะ"มือที่ถือโทรศัพท์เกือบหล่นมือเย็นเฉียบเธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะกลับมาหลังจากที่หายไปนานหลายปี
"หนูฟ้าฟังลุงอยู่หรือเปล่าลูก"
"ค่ะฟังอยู่" เธอพูดตะกุกตะกัก
"จะไปรับพี่เขากับลุงไหมที่สนามบิน"
"ไม่ดีกว่าค่ะฟ้ากลัวพี่เขาเห็นหน้าแล้วจะโกรธ"
"ลุงว่าเขาไม่โกรธแล้วล่ะนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว"
ทรงเดชคิดว่าลูกชายเขาต้องดีกว่าเมื่อก่อนแน่
"ถ้าฟ้าพร้อมเมื่อไรค่อยไปพบก็แล้วกันนะคะคุณลุง"
"เอาอย่างนั้นก็ได้ตามใจหนูก็แล้วกัน"
"แค่นี้ก่อนนะลุงมีประชุม"
หลังจากวางสายไปแล้ว ฟ้าก็เอาแต่คิดทบทวนเรื่องราวในอดีตคิดไม่ตกถ้าพบเขาอีกครั้งจะทำยังไงจะพูดอะไรกลัวไปหมด ตั้งแต่ย้ายเข้าในบ้านเขามีแต่คำดูถูกเหยียดหยามแต่ทำไมหัวใจเรียกร้องหาแต่เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
หรือว่าจะเป็นเพราะวันนั้นวันที่เธอเสียจูบแรกให้เขา
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามาประตูไม่ได้ล็อค"เชนเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันเอวแค่ผืนเดียวตะโกนไปทางประตู
ฟ้าเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับแก้วน้ำกระเจี๊ยบ ตกใจกับสภาพของเชนที่เปลือยท่อนบน ท่อนล่างมีแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวจึงหันหลังกลับทันที
"เดี๋ยวทำยังกับไม่เคยเห็นแล้วมาถึงนี้มีอะไร"เชนเอ่ยเสียงดุ
"คือ คือ ฟ้าเอาน้ำกระเจี๊ยบมาให้ค่ะ"
"คุยกับฉันหันหลังให้เด็กไม่มีมารยาท หันหน้ามา"
"ค่ะ "รับคำแล้วหมุนตัวกลับมาทางเขาที่กำลังยืนจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว
"น้ำกระเจี๊ยบฉันไม่อยากกินจะเอาไปไหนก็ไป"
"แต่ฟ้ากับแม่ตั้งใจทำมาให้จะไม่ชิมหน่อยเหรอคะ"
"ได้ฉันจะชิมเอาวางไว้บนโต๊ะเลย"
ฟ้าเอาแก้วน้ำกระเจี๊ยบวางไว้บนโต๊ะกำลังจะเดินกลับ เชนเดินเข้ามากระชากแขนฟ้าลากเข้าไปในห้องนอน บังคับให้เธอนั่งบนตักเขา
"ปล่อยนะ จะทำอะไรฟ้าเจ็บ"หน้าแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้
"ฉันก็จะชิมไงไม่ใช่น้ำกระเจี๊ยบแต่เป็น" พูดไม่ทันจบปากหนาก็ประกบเข้ากับปากอ่อนนุ่มนิ่มของฟ้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
"อื้อ" เธอได้แต่นั่งนิ่งให้เขาทำตามใจเพราะในหัวของเธอขาวโพลนไปหมดลิ้นของเขาซอนไซเข้ามาในปากเธอ มือเขาลูบไล้ไปตามสีข้างขึ้นมาถึงบริเวณหน้าอกทั้งสองข้างของเธอออกแรงบีบจนเจ็บเท่านั้นแหละเธอจังมีสติกลับคืนมา ผลักเขาออกอย่างแรงจนหงายหลังลงที่เตียง
"โอ้ย!นี้เธอทำบ้าอะไรของเธอนี้จะฆ่าฉันหรือไงผลักมาได้"เชนหงุดหงิดหัวเสียที่อารมณ์ค้าง
"ฟ้าตกใจขอตัวนะคะ"เธอรีบเดินออกจากห้องเขาอย่างรวดเร็ว
หลังจากวันนั้นเธอก็เอาแต่หลบหน้าเขา
ฟ้าได้แต่ถอนหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องวันนั้น พร้อมกับเอามือมาเตะที่ริมฝีปากของตัวเอง
