"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฟ้าลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้าภายในอ้อมกอดเชน เธอขยับตัวออกจากเขาเล็กน้อยเชนก็คว้าตัวเธอเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิม ฟ้าพยายามดิ้นให้หลุดออกจากเขาจนเชนรำคาญ
"หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้ "พูดข้างหูเธอ
"ฟ้าจะไปอาบน้ำ "
"แต่ฉันไม่ให้อาบตอนนี้ อยากทำอย่างอื่นมากกว่า "หอมแก้มเธอฟอดหนึ่ง
ไม่รอช้าเชนขึ้นทาบทับตัวเธอทันที ประกบจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างอ่อนโยนรักใคร่ไม่มีความหยาบโลนปนอยู่ ฟ้าพยายามขัดขืนดันหน้าเขาออกจนได้
"ฟ้าว่าอย่าเลยค่ะ "หลบตาเขา
"เธอกล้าขัดใจฉันเหรอ "เสียงดุ
"เปล่าค่ะ แต่ว่า "
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น "พูดขัดขึ้นก่อนฟ้าจะพูดจบ
เชนประกบจูบปากทันทีมือลูบไล้ใต้ชุดนอนจากชายเสื้อของเธอขึ้นไปยังหน้าอกทั้งสองข้างซึ่งไร้สิ่งปกปิดใดๆทั้งสิ้น ปากหนาของเชนไล้ลงมายังซอกคอขาวเนียนจูบไซ้เลื่อนลงมายังหน้าอกทั้งสองข้าง มือทั้งสองข้างถอดชุดนอนของเธอออกอย่างง่ายดาย จากนั้นก็ลงมาคุมเกมรักอันเร้าร้อนปนอ่อนโยนปล่อยทุกอย่างดำเนินไปตามแรงปราถนาภายใน
ฟ้ากำลังเดินออกมาจากห้องนอน หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพื่อจะไปทานข้าวเช้าที่ห้องอาหาร เชนเดินเข้ามาพอดี
"ไม่ต้องไปที่ห้องอาหารหรอก ฉันสั่งให้พนักงานเอามาเสริฟถึงที่แล้ว " จับมือเธอเดินออกมาข้างนอก
ฟ้าเดินตามเชนมาตรงโต๊ะด้านนอก มีอาหารเต็มโต๊ะไปหมด ทั้งคู่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน
"ทานสิ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก "เห็นเธอเอาแต่นั่งมอง
"ค่ะ "รอบมองหน้าเชน วันนี้มาแปลก
"ทานเสร็จจะได้ไปเดินเล่นกัน "พูดโดยไม่มองหน้าเธอ
ฟ้าได้แต่นั่งทานเงียบๆได้แต่คิดวันนี้เขาทำดีกับเธอแปลกๆจนผิดสังเกต ปกติแม้แต่หน้ายังไม่อยากมองด้วยซ้ำ
หลังจากทานข้าวเสร็จทั้งคู่ ก็ไปเดินเล่นริมชายหาดด้วยกัน ฟ้าแอบมองหน้าเขาบ่อยๆจนเขารู้ตัว
"หน้าฉันมีอะไรติดหรือเปล่ามองอยู่ได้ "
"เปล่าค่ะ "หันหน้าไปทางอื่น
"หรืออยากลองดีกับฉัน "ดึงเธอเข้าไปกอด
"พี่จะทำอะไรอายคนอื่น " พยายามแกะมือเชนออก
"อายทำไม ฉันไม่เห็นมีใครสักคน " หอมแก้มเธอทีหนึ่งจึงยอมปล่อย
ฟ้าเดินหนีไปข้างหน้า เชนเดินตามหลังมาติดๆ
"อยากเล่นน้ำไหม "
"ไม่ค่ะ "
"แต่ฉันอยากเล่น "ไม่พูดเปล่าเดินเข้าไปช้อนอุ้มฟ้าทันที
"ว้าย!พี่จะทำอะไร ฟ้าไม่เล่นนะ "แขนทั้งสองข้างคล้องคอเขาทันทีกลัวตก
เชนอุ้มฟ้าวิ่งลงทะเลไปพร้อมๆกัน โดยยังมีเธอกอดคอเขาอยู่ เชนเดินลงไปเรื่อยๆเพื่อให้ลึกพอถึงหน้าอก
"พี่เชนฟ้ากลัว "หลับตาไม่ยอมมองข้างหน้า ซบหน้ากับอกเขา
"กลัวอะไรน้ำแค่นี้เอง "ก้มมองหน้าเธอยิ้มมุมปาก
"พี่เชนแกล้งฟ้า "
"ใช่ฉันแกล้งเธอ สนุกดี "หัวเราะในคอ
"พาฟ้าเข้าฝั่งเดี๋ยวนี้เลย "กอดคอเขาแน่นกว่าเดิม
"ได้แต่เธอต้องหอมแก้มฉันก่อน "
"ก็ได้ค่ะ " ยื่นหน้าไปหอมแก้มเชนทันที
เชนจึงยอมอุ้มเธอเข้าฝั่งอย่างว่าง่ายเมื่อได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว
ทุกการกระทำของฟ้ากับเชนอยู่ในสายตาเจนนี่หมด ตอนนี้ความอิจฉาริษยากำลังโลดแล่นอยู่ในอกพร้อมจะระเบิดออกมาตอนไหนก็ได้
ฟ้ากับเชนกลับไปที่บ้านพักเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ โดยมีเจนนี่เดินตามไปห่างๆยืนรออยู่ข้างนอกบ้าน เชนเดินออกมาพอดี
"เชนคะเมื่อคืนคุณไปไหนฉันรอตั้งนาน "
"พอดีผมง่วงเลยเผลอหลับไป ต้องขอโทษด้วย "
"ไม่เป็นไรค่ะแล้วคืนนี้ละคุณพอจะชดเชยให้ฉันได้ไหม"
"ไม่ดีกว่า วันพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว "
"เชนค่ะฉันขอคุยกับน้องฟ้าหน่อยได้ไหมคะ "
"เรื่องอะไร "เชนแปลกใจ
"มันเป็นเรื่องของผู้หญิงค่ะ ผู้ชายไม่เข้าใจหรอก"
"ได้สิฟ้าอยู่ข้างใน ผมรออยู่ข้างนอกก็แล้วกัน "
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ "เดินเข้าไปข้างในบ้านทันที
ฟ้าเดินออกมาจากห้องนอนพอดี แปลกใจที่เห็นเจนนี่นั่งอยู่ตรงห้องนั่งเล่น กวาดสายตาไปทั่วก็ไม่เจอเชน เขามาทำไม
"น้องฟ้ามาแล้วเหรอ พี่มีเรื่องคุยด้วยหน่อย "
"เรื่องอะไรเหรอคะ "มาแปลก
"ก็ฉันจะทำให้เชนเกลียดแกยิ่งกว่าเดิมไงละ "ยิ้มมุมปาก
"หมายความว่ายังไง "ฟ้าขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ก็อย่างนี้ไงล่ะ "
เจนนี่คว้าเอาแจกันดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาทุบหัวตัวเองแรงๆจนเลือดไหลย้อยอาบหน้า ส่งเสียงร้องเจ็บปวดทรมานปานจะขาดใจ ฟ้าได้แต่ยืนนิ่งตกตะลึงกับกระทำของเจนนี่
เชนได้ยินเสียงร้องจึงรีบวิ่งเข้ามาในบ้านทันที เห็นเจนนี่มีเลือดออกที่หัวก็รีบเข้าไปประคองให้นั่งบนเก้าอี้
"นี้มันเรื่องอะไรกัน "มองหน้าฟ้ากับเจนนี่สลับกัน
"น้องฟ้าเขาโกรธอะไรเจนนี่นักหนาก็ไม่รู้ อยู่ๆก็เอาแจกันดอกไม้มาฟาดหัวเจนนี่ค่ะ "แสร้งบีบน้ำตา
"ไม่จริงฟ้าไม่ได้ทำ คุณเจนนี่เขาทำเอง "
"พี่จะทำร้ายตัวเองทำไม มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละ "ปล่อยโฮยิ่งกว่าเดิม
"ฟ้าไม่ได้ทำจริงๆนะคะพี่เชน "น้ำตาคลอเบ้า
"ฉันไม่เชื่ออยู่กันแค่สองคนถ้าเธอไม่ทำแล้วใครจะทำหา!" ตะคอกใส่หน้าเธอ
"ฟ้าไม่ได้ทำจริงๆนะคะ "เดินเข้าไปจับมือเชน
"ออกไปให้พ้นไม่ต้องมาใกล้ฉัน"ตวาดใส่พร้อมกับผลัดเธอล้มลงกับพื้น
เชนประคองเจนนี่เดินออกไปจากบ้านโดยไม่หันมาสนใจเธอแม้แต่น้อย ฟ้าได้แต่ร้องไห้เท่านั้นเพราะทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ถ้าเป็นคนอื่นเห็นก็คงคิดว่าเธอทำอยู่ดีเหมือนกับที่เชนเข้าใจ
หลังจากที่เชนออกไปก็ไม่กลับเข้ามาอีกเลย ฟ้าจึงไปถามพนักงานของรีสอร์ท ถึงได้รู้ว่าเชนกับเจนนี่ไปโรงพยาบาลโดยมีพนักงานในรีสอร์ทขับรถไปส่งทั้งคู่
ฟ้าเตรียมจัดกระเป๋าของตัวเองเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว โดยไม่ลืมจัดให้เชนด้วย
เชนกลับเข้ามาพอดี ฟ้าเลยถามอาการของเจนนี่ทันที
"พี่เชนค่ะ คุณเจนนี่เป็นยังไงบ้าง "
"เธอยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ สะใจเธอแล้วสิ "
"ฟ้ายังยืนยันคำเดิมว่าฟ้าไม่ได้ทำ "มองหน้าเขา
"ฉันไม่เชื่อ ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็นเท่านั้น "
เชนเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเข้าไปในห้องน้ำทันที หลังจากอาบน้ำเสร็จเชนก็กลับออกไปไม่กลับมาอีกเลยจนถึงเช้าอีกวัน
เช้าวันต่อมา
ฟ้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลากกระเป๋าของตัวเองตามหลังเชนที่เดินนำหน้าไปโดยไม่สนใจเธอสักนิด เชนกลับมาตอนเช้าเพื่อมาเก็บของและเตรียมตัวกลับโดยไม่พูดคุยกับเธอแม้แต่คำเดียว เธอก็ไม่อยากเซ้าซี้ถามอะไรเพราะอาจทำให้เขาโกรธยิ่งกว่าเดิม เขาคงปักใจเชื่อว่าเธอทำร้ายเจนนี่แล้วจริงๆ เธอคงเปลี่ยนความคิดเขาไม่ได้แล้ว
ระหว่างนั่งอยู่ในรถไปสนามบิน เชนคอยดูแลเจนนี่อย่างใกล้ชิด เจนนี่ยิ่งได้ใจใหญ่นั่งเบียดเชน ซบไหล่บ้าง กอดบ้างโดยไม่แคร์สายตาของฟ้าแม้แต่น้อย ฟ้านั่งอยู่ตรงเบาะด้านหลังเห็นการกระทำของเชนกับเจนนี่อย่างชัดเจน
ระหว่างอยู่ในเครื่องบินก็เหมือนกันเชนกับเจนนี่คอยดูแลกันไม่ห่าง บนหัวของเจนนี่มีผ้าพันแผลติดอยู่ เธอไม่คิดเลยคนอย่างเจนนี่จะยอมเจ็บตัวเพื่อให้ผู้ชายอย่างเชนสนใจคงจะรักมากเลยยอมลงทุนถึงขนาดนี้ แต่เป็นเธอเองที่ต้องรับความเจ็บปวดทุกอย่างไว้คนเดียว
พอถึงสนามบินปลายทางคนขับรถที่บ้านก็มารับเชนกับฟ้า แต่เชนไม่กลับพร้อมเธอ แต่กลับไปส่งเจนนี่กลับบ้านของเธอ ฟ้าเลยต้องกลับคนเดียว พอขึ้นมานั่งบนรถเท่านั้นแหละความอัดอั้นที่เก็บไว้ก็พังลงกลายเป็นน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างโดยไม่มีเสียงสะอื้นแม้แต่น้อย
