"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ผู้แต่ง
จันทร์คืนแรมเรื่องย่อ
"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักในรอยแค้น
"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
เชนโทรหาชลและนัดคุยกันที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งเพื่อถามเรื่องฟ้าให้รู้เรื่อง
ชลมองหน้าเชนแล้วก็อดสงสารไม่ได้ คงไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืนสินะดูท่าทางอิดโรยเธอจึงเปิดประเด็นขึ้นก่อน
"ก็อย่างที่ชลบอกแหละค่ะว่าชลไม่รู้ว่าฟ้าไปอยู่ไหน"
"ผมไม่รู้จะไปตามหาเธอที่ไหนดีมันมืดแปดด้านไปหมด"เชนถอนหายใจ
"แต่ฟ้าเคยบอกชลนะคะว่าหลังจากหย่าแล้วจะย้ายไปอยู่ที่อื่น"
"ผมคงต้องใช้นักสืบแล้วล่ะ"
"คุณรู้อะไรไหมฟ้าเธอน่าสงสารนะคะมีแต่เรื่องแย่ๆเข้ามา ชลคิดว่าคุณจะเป็นคนที่อยู่ข้างๆแต่กลับคุณซะเองที่ตอกย้ำซ้ำแผลเดิมให้เธอเจ็บปวดมากที่สุด"ชลพูดยืดยาวให้เชนได้คิด
"ผมเสียใจ"ใช้มือปิดหน้าของตัวเอง
"ขนาดตัวเองไม่มีงานแล้ว คงกลัวชลจะลำบากมั้งค่ะ ให้เงินชลตั้งหนึ่งล้านบาทเพื่อให้ชลไปตั้งตัวโดยไม่สนว่าตัวเองจะลำบากไหม"ชลน้ำตาคลอเบ้า
"โธ่ ฟ้า"เชนรู้สึกผิด
"ฟ้ารักคุณมากนะคะ แต่ถ้าคุณไม่รักเธอก็ไม่ต้องตามหาให้เสียเวลาหรอกค่ะ ปล่อยเธอไปมีความสุขของตัวเองบ้าง"
เชนเงียบไม่ตอบเพราะกำลังสับสนว่าตัวเองคิดยังไงกับฟ้ากันแน่ จนชลเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเชนเงียบ
"ชลอยากให้คุณถามหัวใจของตัวเองแล้วจะได้คำตอบค่ะว่าควรจะทำยังไง"ชลมองหน้าเชน
"ผมต้องขอบคุณมากนะ ที่สละเวลามาเจอผมวันนี้ งั้นผมขอตัวกลับก่อนแล้วกัน"
"ค่ะ"
เชนลุกเดินออกไปจากร้าน ชลได้แต่มองตามหลังแล้วก็ส่ายหน้าตอนเขาอยู่ไม่รู้จักทนุถนอม พอเขาไม่อยู่ทำจะเป็นจะตายชลคิดในใจ
เชนขับรถไปในที่ต่างๆที่คาดว่าฟ้าจะไปแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอเลยสักที่
เชนเดินเข้าไปในบ้านเห็นพ่อตัวเองกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่จึงเดินเข้าไปหาพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรงทรงเดชเห็นอย่างนั้นเลยเอ่ยขึ้น
"เป็นไงหาเจอไหม"ยิ้มมุมปาก
"ยังครับ ถามใครก็ไม่มีใครรู้ว่าฟ้าไปอยู่ที่ไหน"
"แล้วจะเอายังไงต่อ"
"ผมคงต้องใช้นักสืบช่วยแล้วละ"
"ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ"ทรงเดชขมวดคิ้วเข้าหากัน
"เหลือแค่ทางเดียวแหละครับผมจนปัญญาแล้ว"ใช้มือขยี้ผมตัวเองแรงๆ
"แต่ฉันยังมีอีกทางหนึ่งให้แกเลือก"ทรงเดชเอ่ยขึ้น
"หมายความว่ายังไง"เชนมองหน้าพ่อของตัวเอง
"แค่พูดมาจากหัวใจของแกว่ารักหนูฟ้าฉันจะชี้ทางสว่างให้แกเอง"
"พ่อพูดอย่างนี้เหมือนกับพ่อรู้ว่าฟ้าอยู่ที่ไหนเลย"เชนสงสัยทรงเดช
"ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ"
"ถ้าพ่อรู้ก็บอกมาเถอะ ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว"
"แกไม่ได้รักเขา แล้วจะตามหาทำไม"ทรงเดชมองหน้าลูกชาย
เชนได้แต่เงียบไม่ยอมพูดออกมาสักคำทรงเดชเห็นอย่างนั้นจึงเดินออกไปแต่ก่อนไปยังทิ้งคำพูดให้เชนได้คิดอีก
"ตามใจแกก็แล้วกันถ้าไม่ยอมพูดก็หาต่อไปแล้วกัน"
ณ ไร่เจริญกิจ
ฟ้านั่งมองป้าอิ่มกับมะลิช่วยกันตำส้มตำให้เธอทานเพราะอาการแพ้ท้องทำให้อยากกินอะไรที่แซ่บๆแก้เปรี้ยวปากมองไปก็กลืนน้ำลายไปด้วยจนตำเสร็จก็เอามาวางบนโต๊ะตรงหน้าเธอส่งกลิ่นชวนให้น้ำลายไหล
"หน้าทานจังฟ้าไม่เกรงใจแล้วนะคะ"ใช้ช้อนตักขึ้นมาใส่ปากทันทีไม่รอช้า
ป้าอิ่มเห็นแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้กับท่าทางน่าเอ็นดูของฟ้าที่ตั้งหน้าตั้งตาทานอย่างอเร็ดอร่อย
"ไม่ต้องรีบทานหรอกค่ะค่อยๆทานก็ได้มีเยอะแยะเลย"ป้าอิ่มเอ่ยขึ้น
"ค่ะ "ฟ้าส่งยิ้มให้ป้าอิ่ม
"เห็นคุณฟ้ามีน้องแล้วมะลิอยากจะไปเรียนต่อพยาบาลเร็วๆจังค่ะ"มะลิเอ่ยขึ้น
"ทำไมถึงอยากเป็นพยาบาลละ"ฟ้าเอ่ยขึ้น
"มะลิอยากช่วยเหลือคนค่ะแล้วจะนำเอาวิชาความรู้ที่เรียน มาใช้ดูแลพ่อกับแม่ตอนแก่เฒ่าด้วย"มะลิยิ้มมีความสุขกับสิ่งที่หวัง
"ถ้าไม่มีคุณทรงเดชช่วยเหลือมะลิคงไม่ได้เรียนต่ออย่างที่หวังหรอกค่ะ"ป้าอิ่มเอ่ยขึ้น
คำพูดของป้าอิ่มทำให้ฟ้าชะงักเล็กน้อยใช่สิเพราะคุณพ่อถึงทำให้เธอมีวันนี้ แต่กลับทำให้นึกถึงเชนขึ้นมาเสียดื้อๆฟ้าได้แต่ถอนหายใจ
"คุณฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"มะลิเห็นฟ้าเงียบจึงถามขึ้น
"เปล่าจ๊ะแล้วมะลิล่ะมีแฟนหรือยัง"ฟ้าเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
"ยังค่ะ ใครจะมามองเด็กอย่างมะลิ"
"จริงอ่ะ อายุยี่สิบแล้วยังไม่สักคนเลยเหรอ"ฟ้าถามอย่างแปลกใจ
"มะลิยังไม่อยากมีค่ะ อยากเรียนให้จบก่อน"
"จ๊ะตั้งใจเรียนนะฉันเป็นกำลังใจให้"
"ขอบคุณค่ะ"มะลิส่งยิ้มให้ฟ้า
หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จแล้วมะลิก็พาฟ้าไปเดินในสวนดอกไม้นาๆชนิดซึ่งมีบริเวณติดกับไร่ส้มของภาคินมะลิชวนฟ้าคุยไปเรื่อยเปื่อยชมนกชมไม้กันตามประสาผู้หญิง
ภาคินที่อยู่ริมรั้วกำลังคุมคนงานเก็บส้มกันอยู่หันไปเห็นมะลิกับฟ้าพอดีจึงเอ่ยทักขึ้น
"อ้าวคุณฟ้ามาเดินเล่นเหรอครับ"
ฟ้าหันไปตามเสียงที่ทักทายเธอทันทีมองข้ามรั้วที่ห่างกันแค่นิดเดียวก็เจอภาคินส่งยิ้มมาให้เธอ
"ใช่ค่ะฟ้ามาเดินเล่น"ยิ้มตอบกลับภาคิน
"คุณฟ้าอยากทานส้มไหมครับ"พูดพร้อมกับหยิบส้มในตะกร้าออกมา4-5ลูก
ภาคินถือส้มไว้ในมือพร้อมกับมุดลอดรั้วข้ามมาหาเธอยื่นส้มในมือให้ฟ้า
"ขอบคุณค่ะ"รับส้มจากมือภาคิน
"แกะทานได้เลยนะครับ"
ฟ้ากำลังจะแกะส้มมะลิเอ่ยห้ามเอาไว้ก่อนจนภาคินหันมามองหน้าเธอไม่พอใจ
"คุณฟ้าจะทานไม่ได้นะคะต้องล้างก่อนอย่าลืมสิคะว่ากำลังท้องอยู่"
ภาคินหันมามองหน้าฟ้าทันทีงงเป็นไก่ตาแตก
"จริงด้วยฉันลืมไปเลย"ฟ้าเอ่ยขึ้น
"คุณฟ้าท้องเหรอครับผมไม่รู้ต้องขอโทษด้วยครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าท้องยังไม่ถึงเดือนเลยไม่มีใครดูออกหรอกคะถ้าไม่บอก"
"งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ"
"ค่ะ"ฟ้าเอ่ยสั้นๆ
ฟ้ากับมะลิจึงเดินกลับไปที่บ้าน มะลิจึงนำส้มที่ภาคินให้ไปล้างน้ำให้สะอาดก่อนพร้อมกับแกะใส่จานให้ฟ้าทาน
"ได้แล้วค่ะสะอาดแล้วทานได้เลย"มะลิวางจานส้มบนโต๊ะตรงหน้าฟ้า
"ขอบใจจ๊ะ "ฟ้าส่งยิ้มให้มะลิ
ฟ้าเดินเข้าไปในห้องนอนนั่งลงบนเตียงพร้อมกับใช้มือลูบท้องตัวเองเบาๆโทรศัพท์มีสายเข้าพอดีหน้าจอโชว์ชื่อทรงเดชฟ้าจึงรับทันที
"ฮัลโหลสวัสดีค่ะคุณพ่อ"ยิ้มกว้างดีใจ
"เป็นไงบ้างสบายดีไหมลูก"น้ำเสียงห่วงใยอาทร
"ฟ้าสบายดีที่นี้อากาศดีมากเลยค่ะ"
"ดีแล้วล่ะพ่อจะได้หายห่วง"
"แล้วคุณพ่อละคะเป็นยังไงบ้าง"
"ช่วงนี้ก็ได้ทำงานแทนไอ้ลูกชายตัวดีก็แค่นั้น"
"ทำไมล่ะคะ"ฟ้าขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ไม่มีอะไรหรอก แค่เมาหัวราน้ำทุกวันก็เท่านั้นเอง"ทรงเดชหัวเราะ
"จริงเหรอคะ คุณพ่อก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะฟ้าเป็นห่วง"
"งั้นแค่นี้ก่อนนะไว้พ่อจะโทรหาใหม่"
"ค่ะ"
หลังจากวางสายแล้วฟ้ายิ่งเป็นห่วงเชนแปลกใจว่าทำไมเขาถึงดื่มหนักไม่สนงานทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาบ้างานจะตายได้แต่คิดเท่านั้น
ทินหิ้วปีกเชนเข้ามาในบ้าน ทรงเดชรออยู่พอดีเห็นลูกชายตัวเองเมาหมดสภาพจึงเข้าไปช่วยอีกคนทั้งคู่จึงช่วยกันพาเชนขึ้นไปบนห้องนอนระหว่างทางเชนก็เอาแต่เพ้อเรียกแต่ชื่อฟ้าอยู่ตลอดเวลา
พอวางเชนลงนอนบนเตียงทรงเดชก็ส่ายหน้าให้กับลูกชายของตัวเองที่เมาเละเทะไม่เป็นผู้เป็นคน
"พ่อขอบใจมากนะทินที่อตุส่าห์เป็นธุระมาส่งให้ถึงบ้านเลย"
"ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อน"ทินยกมือไหว้ทรงเดชแล้วเดินออกไป
"ฟ้า...พี่รัก...ฟ้า"เชนเพ้อพูดออกมา
"ทีเมาพูดได้ ทีตอนมีสติไม่ยอมปริปากออกมาสักคำ"ทรงเดชบ่นลูกชายพร้อมกับเดินออกจากห้องไป
"ฟ้า...กลับมา...พี่รัก...ฟ้า"เชนยังเพ้อไม่หยุดพร้อมกับมีน้ำตาไหลออกมา
เช้าวันต่อมา
ทรงเดชกำลังนั่งทานข้าวอยู่เชนเดินเข้ามาพอดีพร้อมกับเอามือทุบท้ายทอยของตัวเองเบาๆทรงเดชจึงเอ่ยขึ้น
"เป็นไงเมื่อคืนเมาเหมือนหมาเลยนะรู้ตัวหรือเปล่า"
"โธ่พ่อไม่ขนาดนั้นหรอก"
"ถ้าไม่ได้ทินมาส่งแกคงนอนข้างถนนแล้วมั้ง"ทรงเดชส่ายหน้า
"ผมขอโทษก็แล้วกันที่ทำให้เป็นห่วง"
"เมื่อคืนแกบอกรักหนูฟ้าด้วยฉันได้ยินเต็มสองหูเลย"จ้องหน้าลูกชายตัวเอง
เชนไม่ตอบแต่กลับเงียบตักอาหารเข้าปากไม่พูดไม่จาสักคำทรงเดชเห็นอย่างนั้นจึงอดโมโหไม่ได้ถึงเวลาพูดอย่างจริงจังสักที
"แกจะยอมรับได้หรือยังว่าแกรักหนูฟ้า ไม่อย่างนั้นแกจะเสียใจไปตลอดชีวิต!"ทรงเดชลุกขึ้นยืนพร้อมกับขึ้นเสียงใส่เชน
"อะไรของพ่อเนี่ย ทำไมต้องโมโหด้วย"เชนเงยหน้ามองพ่อตัวเองอย่างตกใจ
"แกจะยอมรับได้หรือยัง!"ทรงเดชชี้หน้าเชนพร้อมกับตะโกนใส่หน้า
"ก็ได้ผมรักฟ้าพอใจหรือยัง"
"เออดีถ้าแกยอมพูดเร็วกว่านี้แกได้เจอหนูฟ้าตั้งนานแล้วล่ะ"
เชนชะงักเล็กน้อยกับคำพูดของทรงเดชจึงถามขึ้นทันที
"พ่อรู้เหรอว่าฟ้าอยู่ที่ไหน"เชนจ้องหน้าทรงเดช
"ใช่ฉันรู้เพราะฉันเป็นคนจัดการทุกอย่างเองแหละ"ทรงเดชยิ้มอย่างผู้ชนะ
"แล้วทำไมพ่อไม่บอกผมตั้งแต่แรก"เชนเริ่มโวยวายนั่งไม่ติด
"แกไม่ต้องมาโวยวายเลย เพราะแกคนเดียวทำให้ฉันต้องทำอย่างนี้อยากปากแข็งดีนัก"
"แล้วตอนนี้ฟ้าอยู่ที่ไหนครับ"
"ก็ได้ฉันจะบอกให้"
ทรงเดชตัดสินใจเล่าเรื่องที่ตนเองได้ทำลงไปเพื่อปั่นหัวลูกชายของตัวเองทั้งหมดให้ฟัง เชนถึงกับอึ้งกับแผนการของพ่อตัวเองที่ทำลงไปอย่างไม่คาดคิดว่าพ่อจะทำเพื่อแกล้งตัวเขาได้
"นี้พ่อเล่นแกล้งผมอย่างนี้เลยเหรอ"
"เออสิวะ แกอยากปากแข็งไม่ยอมรับว่ารักหนูฟ้าสักทีต้องใช้ไม้นี้แหละ"
"แล้วฟ้ารู้เรื่องหรือเปล่าครับ"
"ไม่รู้หรอก พ่อไม่ได้บอกถ้าบอกก็ไม่เนียนล่ะสิ"ทรงเดชหัวเราะชอบใจ
"จริงๆผมรักฟ้ามาตั้งนานแล้วล่ะ "เชนยิ้มดีใจจะได้เจอฟ้าแล้ว
"ต่อไปนี้แกต้องทำตัวดีๆนะเข้าใจไหมจะเป็นพ่อคนอยู่แล้ว"
เชนได้ยินอย่างนั้นยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่หันมามองหน้าทรงเดชทันที
"พ่อหมายความว่ายังไง"เชนทำหน้างง
"หนูฟ้ากำลังท้องลูกแกยังไงล่ะ "
"จริงๆนะพ่อ พ่อไม่ได้โกหกให้ผมดีใจเล่นๆใช่ไหม"
"จริงสิฉันจะโกหกแกทำไมหลานฉันทั้งคน"
เชนดีใจจนออกนอกหน้าลุกขึ้นเดินเข้าไปสวมกอดทรงเดชทันที
"ผมนี้โง่จริงๆเลยไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง"เชนรู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลฟ้าเลยแถมยังทำร้ายเธออีก
"จากนี้ต่อไปแกต้องดูแลหนูฟ้าเขาเป็นอย่างดีเข้าใจไหม"
"ครับ ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด เพื่อชดใช้ในสิ่งที่ผมทำลงไป"
เชนกำลังจะเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อจัดกระเป๋าเดินทางทรงเดชเรียกเอาไว้ก่อน
"ถ้าแกตามหนูฟ้ากลับมาไม่ได้แกไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าเข้าใจไหม"
"ครับ ผมจะตามฟ้ากลับมาอยู่บ้านเราให้ได้ผมสัญญา"
เชนขึ้นมาบนห้องรีบจัดเตรียมของใส่กระเป๋าเดินทางทันทีดีใจที่จะได้เจอหน้าฟ้าอีกไม่กี่อึดใจในหัวก็คิดคำพูดมากมายไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรก่อนเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะโกรธเขามากน้อยแค่ไหนเดาไม่ถูกเลย