"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้าวันต่อมา
ฟ้ากำลังเช็ดตัวให้เชนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้มาแล้วห้าวันเต็มๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย มองไปมองมาก็เหมือนคนนอนหลับปกติ
ตั้งแต่ที่ฟ้ากับลูกออกจากโรงพยาบาลฟ้าก็มาเฝ้าเชนทุกวันเพราะถ้าเชนฟื้นขึ้นมาจะได้เห็นหน้าเธอเป็นคนแรก
ส่วนลูกน้อยของเธอก็ให้ป้าแช่มดูแลไปก่อนโชคดีที่ลูกของเธอเป็นเด็กเลี้ยงง่ายอยู่ได้กับทุกคนในบ้าน
หลังจากที่ฟ้าเช็ดตัวให้เชนเสร็จก็นั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงพร้อมกับจับมือเชนไว้มองหน้าเชนด้วยความห่วงใย
"พี่เชนฟ้ารอพี่อยู่นะรู้ไหม เมื่อไหร่จะตื่นสักที ลูกของเราเป็นผู้ชายนะรู้ไหม ไหนพี่บอกอยากเห็นหน้าลูกรีบตื่นขึ้นมาเร็วๆนะ ฟ้าคิดถึง"พูดไปเผื่อเชนจะได้ยิน น้ำตาค่อยๆเอ่อไหลจากดวงตากลมโตหยดกลิ้งลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
อยู่ๆฟ้าก็รู้สึกว่ามือเชนขยับเพราะเธอจับมือเชนไว้จึงรู้สึกได้ แต่เพื่อความแน่ใจฟ้าจึงดึงมือตัวเองออกแล้วมองดูมือเชนว่าขยับอีกไหม สิ่งที่เห็นคือมือเชนขยับจริงๆฟ้าเงยขึ้นมองหน้าเชนที่เหมือนกำลังจะลืมตาขึ้น ฟ้าเห็นอย่างนั้นจึงกดกริ่งบนหัวเตียงเพื่อเรียกหมอกับพยาบาลเข้ามาในห้องทันที
พอหมอกับพยาบาลมาตรวจเช็คร่างกายของเชน ฟ้าได้แต่ยืนมองยิ้มทั้งน้ำตาดีใจที่เชนฟื้นแล้ว เชนนอนลืมตาอยู่บนเตียงแต่เหมือนยังมึนๆงงๆอยู่ คงเพราะสลบไปหลายวัน
"คุณชื่ออะไรครับ"หมอถามเชน
"ผม...ไม่รู้"เชนตอบหมอไปอย่างงงๆ
พอเชนตอบไปอย่างนั้น หมอก็หันหน้าไปทางฟ้าทันที ฟ้าจึงเดินเข้าไปหาหมอที่เตียง
"ผมอยากให้คุณคุยกับคนไข้ดูครับ"หมอบอกฟ้า
"ค่ะ"รับคำพร้อมกับเดินเข้าไปจับมือเชนไว้
"พี่เชนจำฟ้าได้ไหมคะ"พูดพลางจ้องหน้าเชนรอคำตอบ
"คุณ...เป็นใคร"เชนตอบออกไปอย่างเชื่องช้าพร้อมกับมองหน้าฟ้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
ฟ้าได้ยินอย่างนั้นถึงกับช็อกกับคำตอบของเชนตัวเย็นชาวาบขึ้นมา เหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุนหายใจติดขัดยืนนิ่งหยดน้ำตาค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแล้วเป็นลมล้มพับไป
หมอกับพยาบาลในห้องต่างก็ช่วยกันเข้าปฐมพยาบาลฟ้าทันที
ฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงกวาดสายตาไปทั่วห้อง พอนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ฟ้าจึงรีบลุกลงจากเตียงวิ่งตรงไปที่ห้องของเชนทันที
พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอทรงเดชกำลังคุยกับหมออยู่ ส่วนเชนนั่งอยู่บนเตียง ฟ้าจึงวิ่งเข้าไปกอดเชนไว้แน่นแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น เชนได้แต่นั่งนิ่งไม่ตอบสนองใดๆเลย
"พี่เชนจำฟ้าไม่ได้จริงๆเหรอ ฟ้าเป็นเมียพี่นะ เรามีลูกชายด้วยกันแล้วหนึ่งคนพี่รู้ไหม"พูดปนสะอื้นทั้งที่ยังกอดเชนไว้
"ผม...ไม่รู้"เชนตอบเสียงแผ่วเบาพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับหัวของตัวเองนิ่วหน้าปวดหัว
ฟ้าเห็นอย่างนั้นจึงถอยออกจากตัวเชนทันที หมอจึงเข้าไปดูอาการของเชนที่ปวดหัวอย่างหนัก ฟ้าได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆดวงตาเต็มไปด้วยม่านน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
ทรงเดชเดินเข้ามาหาฟ้าแตะไหล่เบาๆให้กำลังใจและพาฟ้าออกมาคุยกันข้างนอก
"หมอบอกพ่อว่าสมองเชนได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก ส่วนของความจำเลยหายไป"ทรงเดชมองหน้าฟ้า
"แล้วเมื่อไหร่พี่เชนจะจำได้ละคะ"ถามพร้อมกับน้ำตาไหลเป็นทาง
"อันนี้หมอก็บอกไม่ได้มันขึ้นอยู่กับเจ้าตัวว่าจะฟื้นความจำได้เร็วหรือช้า"ทรงเดชได้แต่ถอนใจ
"ฟ้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่เชนจะจำทุกคนไม่ได้เลยแม้กระทั้งพ่อของตัวเอง"ฟ้ามองหน้าทรงเดชแล้วเดินเข้าไปสวมกอดพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น ทรงเดชน้ำตาคลอเบ้าพยายามกั้นไว้
ระหว่างที่เชนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลฟ้าก็มาคอยเฝ้าเชนทุกวันพร้อมกับเล่าเรื่องของเธอกับเขาให้ฟังเผื่อเชนจะจำได้บ้างและวันนี้เป็นวันแรกที่ฟ้าพาลูกน้อยมาโรงพยาบาลด้วย เพื่อให้เชนได้เห็นหน้าลูกของตัวเองเป็นครั้งแรก
"พี่เชน นี้ลูกของเราชื่อน้องชินค่ะ"พูดพลางอุ้มลูกเข้าไปหาเชนใกล้ๆให้เชนได้เห็นหน้าชัดๆ
เชนก้มลงมองหน้าลูกแวบเดียวเท่านั้นแล้วก็หันหน้าไปทางอื่น ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
ฟ้าเห็นอย่างนั้นจึงอุ้มลูกส่งให้ป้าแช่มดูแลต่อ แล้วเดินออกจากห้องไป เดินตรงไปในห้องน้ำปิดประตูลงแล้วปล่อยน้ำตาที่กั้นไว้เอ่อไหลออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นเจ็บปวดเมื่อเห็นสายตาที่เชนมองเธอกับลูกมีแต่ความว่างเปล่าเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
หมออนุญาตให้เชนกลับบ้านได้เพราะแผลที่ศีรษะแห้งแล้ว เหลือก็แต่ฟื้นความทรงจำที่หายไปแต่ก่อนจะไปถึงขั้นนั้นต้องจำชื่อของตัวเองให้ได้ก่อน
ฟ้าหยิบเสื้อผ้าของเชนที่เตรียมมาจากบ้านยื่นให้เชนเพื่อเปลี่ยนใส่กลับบ้าน เชนรับไปแล้วก็เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ฟ้ารออยู่ข้างนอกแต่รอนานผิดปกติเลยเดินไปหน้าประตูห้องน้ำแล้วเคาะเรียกแต่เชนไม่ตอบ ฟ้าเลยเปิดเข้าไปภาพที่เห็นเชนกำลังใส่กางเกงอยู่แต่ยังไม่เสร็จ เชนได้แต่ยืนงงมองหน้าฟ้าเท่านั้น
"มาค่ะฟ้าช่วย"ฟ้าเดินเข้าไปใกล้เชนแล้วจัดการใส่กางเกงให้จนเสร็จ
"พี่เชนจำชื่อของตัวเองได้หรือยังคะ"พูดพลางถอดเสื้อผู้ป่วยออกแล้วเปลี่ยนใส่เสื้อตัวใหม่ให้เชน
"ผมชื่อเชนเหรอ"พูดพลางก้มหน้าลงมามองดูฟ้าติดกระดุมเสื้อให้ตัวเอง
"ใช่ค่ะ พี่ชื่อเชนจำให้ขึ้นใจเลยนะคะ"ฟ้าเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าเชน แต่เชนก้มหน้าลงมามองเธออยู่ก่อนแล้วทำให้ริมฝีปากชนกันอย่างบังเอิญ
ทั้งคู่มองสบตากันแต่ริมฝีปากยังคงค้างไว้ติดกันอยู่ ฟ้าจึงเป็นฝ่ายจูบดูดริมฝีปากเชนอย่างโหยหา เชนยืนนิ่งไม่ตอบสนองใดๆแต่อยู่ๆเชนก็ใช้มือทั้งสองข้างโอบเอวฟ้าเข้าหาตัวเองจนฟ้าแปลกใจ ถอนริมฝีปากออกจากเชนทันที ฟ้ามองเข้าไปในตาเชนอย่างค้นหาคำตอบทำไมเชนถึงโอบเอวเธอเข้าหาตัวเขา
"ที่พี่โอบเอวฟ้าหมายความว่ายังไงคะ"ฟ้าถามออกไปมองหน้าเชน
"ผมไม่รู้แต่เหมือนเคยทำ" เชนก้มลงมามองหน้าฟ้ามือยังคงโอบเอวฟ้าไว้อยู่
"งั้นแสดงว่าพี่คงทำตามสัญชาตญาณมั้งค่ะ"พูดจบฟ้ากำลังจะถอยออกจากตัวเชนแต่เชนกลับรั้งเอวเธอเข้าหาตัวเขาอีก
"ผมอยากทำแบบเมื่อกี้อีกรอบ"เชนก้มหน้าลงมาหาฟ้า
"พี่หมายถึงจูบเหรอคะ"ฟ้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าเชน
เชนพยักหน้าให้ฟ้า เธอจึงไม่รีรอยกมือทั้งสองข้างขึ้นคล้องคอเชนไว้พร้อมกับใช้ริมฝีปากประกบจูบริมฝีปากเชนทันที ใช้ลิ้นซอกซอนเข้าไปในปากเชนจนเชนตอบสนองกลับและเป็นฝ่ายคุมเกมแทนเธอ เชนใช้มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาลูบไล้หน้าอกทั้งสองข้างของเธอ จนฟ้าได้สติจึงผลักเชนออกหายใจหอบเพราะหายใจไม่ทัน
"ฟ้าว่าเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ ในนี้มันไม่เหมาะ"พูดจบแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ
เชนเดินตามหลังฟ้าออกมาติดๆเธอจึงเก็บข้าวของต่างๆแล้วพาเชนเดินออกมาจากห้องเดินไปจัดการค่าใช้จ่ายต่างๆแล้วตรงไปยังลานจอดรถของโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้าน
ระหว่างทางกลับบ้านฟ้าก็เล่าเรื่องของเขากับเธอให้เชนฟังไปเรื่อยๆ
"พี่เชนพอจะจำอะไรได้บ้างไหมคะ"ถามพลางมองดูทางข้างหน้ามือก็จับพวงมาลัยบังคับรถ
"ผมจำไม่ได้เลย"เชนหันไปมองหน้าฟ้า
"ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าหวังว่าสักวันพี่จะจำได้เอง"ฟ้าส่งยิ้มให้เชน
พอมาถึงบัานฟ้าก็พาเชนตรงไปที่ห้องลูกทันที ชินน้อยนอนทำตาปริบๆอยู่ในเปลโดยมีป้าแช่มคอยดูอยู่ ฟ้าจึงอุ้มขึ้นมาให้เชนได้อุ้มบ้าง
"พี่เชนอุ้มลูกของเราไหมคะ"ฟ้าเดินอุ้มลูกไปใกล้เชน
"ไม่ดีกว่า" เชนพูดพร้อมกับหันหน้าหนี
ฟ้าถึงกับจุกกับการกระทำของเชนที่เฉยชาไร้ความรู้สึก พยายามกั้นน้ำตาไว้ เขาไม่ใช่เชนคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ถ้าเป็นคนเดิมป่านนี้คงอุ้มเล่นกับลูกอย่างมีความสุขแล้วได้แต่คิดเท่านั้น
ฟ้าอุ้มลูกกลับไปไว้ในเปลเหมือนเดิมให้ป้าแช่มดูต่อ แล้วเดินนำเชนไปยังห้องนอนของเธอกับเขาที่เคยนอนด้วยกัน พอเข้ามาข้างในห้อง เชนก็กวาดสายตามองทั่วห้อง ฟ้าเดินไปหยิบสร้อยเพชรจี้รูปหัวใจออกมาให้เชนดู
"พี่พอจะจำสร้อยเส้นนี้ได้ไหมคะ"พูดพลางนั่งลงบนเตียงยื่นสร้อยให้เชนดู
เชนนั่งลงบนเตียงพร้อมกับยื่นมือไปรับสร้อยมาดูใกล้ๆ
"ผมจำไม่ได้"พูดพร้อมกับส่ายหน้า
"พี่รู้ไหมสร้อยเส้นนี้มันมีความหมายกับฟ้ามาก พี่เป็นคนให้ฟ้าเองแล้วยังบอกอีกว่ามอบหัวใจทั้งดวงของพี่ให้ฟ้าคนเดียว"ฟ้ามองหน้าเชน
"ผมเป็นคนให้คุณ"พูดพลางถือสร้อยขึ้นมาดูอีกครั้ง
"ใช่ค่ะ พี่เป็นคนให้ฟ้าเองพอจะนึกออกไหมคะ"ฟ้ามองหน้าเชนต้องการคำตอบ
"ผมนึกไม่ออกเลย " ยื่นสร้อยส่งคืนให้ฟ้า
ฟ้ารับสร้อยมาแล้วเอาไปเก็บไว้ที่เดิม แล้วกำลังจะเดินออกจากห้องเพื่อไปหาลูกอีกห้องหนึ่ง เชนกลับคว้าแขนเธอไว้ก่อน ฟ้าจึงหยุดเดินแล้วหันไปหาเชน
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"ถามเพราะแปลกใจ
"ผมเป็นสามีของคุณจริงๆใช่ไหม"เชนมองหน้าฟ้าต้องการคำตอบ
"จริงๆค่ะ ไม่ใช่แค่เป็นสามีอย่างเดียวแต่เป็นพ่อของลูกด้วย"ฟ้ามองเข้าไปในตาเชน
"ผมจะพยายามนึกให้ออกก็แล้วกัน"มองหน้าฟ้า
"ค่ะ ฟ้าขอตัวไปดูลูกก่อน"พูดจบแล้วเดินออกจากห้องไป
ถึงเวลาทานมื้อเย็นฟ้ากับเชนนั่งทานข้าวกันไปเงียบๆ ทรงเดชนั่งอยู่หัวโต๊ะมองหน้าฟ้าแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ไม่เคยจะมีความสุขจริงๆสักที มีแต่เรื่องประดังประเดเข้ามาไม่หยุดหย่อนได้แต่ถอนหายใจเท่านั้น
"เชนลูกจำอะไรได้บ้างหรือเปล่า"ทรงเดชถามพร้อมกับมองหน้าลูกชายตัวเอง
"ผมนึกอะไรไม่ออกเลย"เชนมองหน้าทรงเดช
"แล้วจำพ่อได้หรือยัง"ทรงเดชจ้องหน้าเชนไม่วางตา
"ผมจำไม่ได้"มองหน้าทรงเดชด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
ฟ้ากับทรงเดชได้แต่มองหน้ากันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เชนถึงจะจำได้สักที
หลังจากทานข้าวเสร็จฟ้าก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องนอน พอเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นเชนนั่งอยู่บนเตียง
"คืนนี้ฟ้าจะไปนอนห้องลูกพี่เชนไปนอนกับลูกไหมคะ"พูดพลางเดินไปหวีผมตัวเองตรงหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง
"ไม่ผมนอนห้องนี้ดีกว่า"เชนมองฟ้าที่กำลังหวีผม
ฟ้าได้แต่เงียบไม่พูดอะไรต่อแล้วเดินผ่านหน้าเชนออกจากห้องตรงไปยังห้องลูกทันที
เชนได้แต่มองตามหลังฟ้าที่เดินออกไปเท่านั้น
พอฟ้าเดินออกไปแล้วเชนก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงพยายามนึกเรื่องราวต่างๆแต่ก็นึกอะไรไม่ออกสักอย่างเหมือนในหัวมีแต่ความว่างเปล่าได้แต่นอนพลิกตัวไปมานอนไม่หลับสักที
ฟ้าเดินเข้ามาในห้องเห็นป้าแช่มกำลังอุ้มชินน้อยขึ้นมาวางลงบนเตียงพอดี ฟ้าจึงขึ้นไปบนเตียงนั่งลงข้างลูกน้อยของเธอ
"ป้าไปพักได้แล้วค่ะ ฟ้าจะนอนกับลูกเอง"พูดพลางก้มหน้าลงหอมแก้มลูกเบาๆ
"ค่ะ งั้นป้าไปก่อนนะคะ"ป้าแช่มเดินออกจากห้องไป
ฟ้านั่งจ้องหน้าลูกตัวเองที่กำลังหลับอยู่ น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโตของเธอ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่เชนจะกลับมาจำเธอกับลูกได้สักที ด้วยความง่วงฟ้าจึงล้มตัวลงนอนข้างลูกน้อยแล้วหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตา
