"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หนึ่งเดือนต่อมา
เชนเริ่มเปิดใจรับฟ้ากับลูกน้อยมากขึ้นถึงแม้ว่าจะจำเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาไม่ได้เลยก็ตาม
ทรงเดชนั่งทานข้าวอยู่หัวโต๊ะ มองฟ้ากับเชนที่ทานข้าวไปเงียบๆแต่อยู่ๆเชนก็พูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
"คุณพ่อครับผมอยากทำงาน"เชนมองหน้าทรงเดช
พอเชนพูดจบฟ้ากับทรงเดชก็มองหน้ากันงงงัน
"แน่ใจนะว่าจะทำ ยังจำอะไรไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ"ทรงเดชมองหน้าลูกชายอย่างแปลกใจ
"ผมอยู่บ้านเฉยๆมานานแล้ว แค่อยากทำตัวให้มีประโยชน์ก็เท่านั้นเอง"มองหน้าทรงเดช
"ได้สิงั้นพ่อจะสอนงานให้เองก็แล้วกัน"ทรงเดชก้มหน้าทานข้าวต่อ
ฟ้าหันไปมองหน้าเชนแวบหนึ่ง แต่ก่อนเขาก็ทำงานหนักอยู่แล้วคงจะเคยชินสินะ ถึงอยากจะทำงานทั้งๆที่ตัวเองยังจำอะไรไม่ได้เลยฟ้าคิดในใจ
หลังจากที่ฟ้ากับเชนอาบน้ำเสร็จก็พากันเข้าไปนอนในห้องลูก
"พี่เชนจะไปทำงานจริงๆเหรอคะ"พูดพลางอุ้มลูกน้อยกล่อมให้หลับ
"ผมแค่อยากทำอะไรบ้างอยู่บ้านเฉยๆมันน่าเบื่อ"เชนล้มตัวลงนอนบนเตียง
"พี่เชนลืมอีกแล้วนะคะ ฟ้าบอกให้แทนตัวเองว่าพี่"ฟ้ามองค้อนเชนเล็กน้อย
"ก็ได้พี่จะจำให้ขึ้นใจเลย"มองหน้าฟ้าแล้วอมยิ้มมุมปากกับท่าทางของเธอ
พอลูกน้อยหลับแล้วฟ้าก็อุ้มวางลงบนเตียงระหว่างเชนกับเธอเพราะกลัวลูกจะหล่นจากเตียงเลยให้ลูกนอนตรงกลางระหว่างเชนกับเธอ
ฟ้าหลับไปได้สักพักอยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจับนวดหน้าอกทั้งสองข้างของเธอจึงลืมตาตื่นขึ้น เห็นเชนกำลังขึ้นคล่อมตัวเธออยู่พร้อมกับลูบไล้บีบนวดหน้าอกเธออยู่
"พี่เชนทำอะไร เดี๋ยวลูกตื่น"ฟ้าหันไปมองลูกน้อยที่กำลังหลับอยู่
"ชูว์ พี่มีวิธี"พูดจบเชนก็ถอยออกจากตัวฟ้าแล้วช้อนอุ้มเธอขึ้นไปวางลงนอนบนโซฟาที่อยู่อีกมุมของห้อง
จากนั้นเชนก็ขึ้นทาบทับตัวเธอพร้อมกับประกบจูบริมฝีปากฟ้าทันทีและบรรเทิงบทรักกันทั้งคืนอย่างสุขสมอารมณ์หมาย
วันต่อมา
เชนกำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารต่างๆที่อยู่บนโต๊ะ เชนใช้เวลาในการเรียนรู้งานไม่นานก็สามารถทำได้แล้ว อาจเป็นเพราะเคยทำมาก่อนถึงเข้าใจงานได้อย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เชนเคลียร์งานเสร็จกำลังขับรถกลับบ้านออกมาจากบริษัทได้ไม่นาน เห็นรถคันหนึ่งจอดเสียอยู่ข้างทางจึงจอดรถแล้วลงไปสอบถามเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
"คุณครับมีอะไรให้ผมช่วยไหม"เชนเดินเข้าไปตรงกระโปรงรถที่เปิดทิ้งไว้แต่ไม่เห็นหน้าเจ้าของรถ
"รถเป็นอะไรก็ไม่รู้สตาร์ทไม่ติดเลยค่ะ" ลิลลี่พูดพลางโผล่หน้าออกไป
พอเชนเห็นหน้าลิลลี่ถึงกับตกตะลึงในความสวยของเธอด้วยใบหน้าเรียวสวยบวกกับความเป็นลูกครึ่งที่ผสมกันอย่างลงตัวพร้อมกับหุ่นสูงสมส่วนเหมือนนางแบบใครเห็นก็ต้องหลงเสน่ห์ทั้งนั้น
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"ลิลลี่ถามออกไปเพราะเชนเอาแต่มองหน้าเธอไม่กระพริบตา
"ครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม"หลังจากที่เชนหลุดออกจากภวังค์ก็ถามออกไป
"พอดีมันสตาร์ทไม่ติดค่ะ"หลบตาเชนที่เอาแต่มองหน้าเธอ
"มาครับเดี๋ยวผมดูให้"เชนเดินเข้าไปเช็คดูแล้ว ลองสตาร์ทเครื่องดูก็ไม่ติด
"เป็นไงบ้างคะ"ลิลลี่มองหน้าเชน
"ผมว่าต้องให้ช่างมาลากไปที่อู่แล้วล่ะครับ"เชนลุกออกจากรถยื่นกุญแจคืนให้ลิลลี่
"เหรอคะ งั้นเดี๋ยวฉันโทรหาช่างก่อนนะคะ"ลิลลี่เดินไปหยิบกระเป๋าที่อยู่ในรถออกมาแล้วโทรให้ช่างมาลากรถไปที่อู่
เชนกับลิลลี่ยืนมองดูรถที่ช่างลากออกไปจนลับตาแล้วหันมามองหน้ากัน
"คุณให้ผมไปส่งไหม"เชนมองหน้าลิลลี่
"ไม่ดีกว่าค่ะฉันกลับเองได้แค่นี้ก็รบกวนคุณมากแล้ว"ลิลลี่เดินไปริมฟุตบาทเพื่อจะโบกแท็กซี่แต่อยู่ดีๆก็มีมอเตอร์ไซต์ขับขึ้นมาบนฟุตบาทจะชนเธอ
เชนเห็นเลยรีบวิ่งไปคว้าตัวลิลลี่ให้พ้นทางมอเตอร์ไซต์เลยทำให้ลิลลี่ตกอยู่ในอ้อมกอดเชนไปโดยปริยาย
เชนขับรถไปส่งลิลลี่ถึงหน้าบ้าน ระหว่างทางทั้งสองคนก็ทำความรู้จักกันไปพลางๆโดยไม่ลืมที่จะแลกเบอร์โทรศัพท์กันและกันเพราะลิลลี่อาสาจะเลี้ยงข้าวตอบแทนเชนที่ช่วยเหลือเธอไว้
หลายวันต่อมา
ฟ้ากำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหารเที่ยงให้เชนเพื่อจะเอาไปส่งให้ที่ทำงานเพราะช่วงนี้งานเยอะ เธอจึงตั้งใจทำสุดฝีมือหลังจากทำเสร็จก็แพคใส่ปิ่นโตเป็นอย่างดี
ฟ้าขับรถมาถึงบริษัทก็เดินตรงเข้าไปข้างในกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นผู้บริหารทันที เจออรนั่งอยู่หน้าห้องพอดี
"คุณอรพี่เชนอยู่ไหมคะ"ฟ้ามองไปตรงหน้าประตูห้อง
"อยู่ค่ะแต่มีแขก เดี๋ยวอรโทรถามให้นะคะว่าสะดวกให้เข้าไปไหม"พูดจบอรก็กดโทรเข้าห้องเชนทันที
"อรคุยไม่นานก็วางสายแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าฟ้าที่ยืนรออยู่
"เชิญค่ะ คุณเชนให้เข้าไปได้"อรส่งยิ้มให้ฟ้า
"ขอบคุณค่ะ"ส่งยิ้มให้อร
ฟ้าเปิดประตูห้องเข้าไปเจอเชนกับลิลลี่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน พอทั้งคู่รู้ตัวต่างก็มองมาที่เธอเป็นตาเดียวกัน ฟ้ามองหน้าเชนกับลิลลี่สลับกันไปมา เชนเห็นอย่างนั้นจึงถามธุระของฟ้าที่มาหาเขา
"ฟ้ามีอะไรหรือเปล่าถึงมาหาพี่ถึงที่นี้"เชนลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาหาเธอ
"พอดีฟ้าทำกับข้าวเที่ยงมาให้ค่ะ"ยื่นปิ่นโตไปให้เชน
"พี่ขอโทษนะพอดีพี่จะไปทานข้างนอกฟ้าเอากลับไปเถอะ"เชนหันหน้าไปมองลิลลี่
"แต่ฟ้าตั้งใจทำมาให้พี่เลยนะคะ"ฟ้ามองหน้าเชนและมองหน้าลิลลี่แวบหนึ่ง
"ก็พี่บอกแล้วไงว่าจะไปทานข้างนอก ไปครับคุณลิลลี่เที่ยงพอดี"เชนก้มหน้าดูเวลาที่ข้อมือพร้อมกับเอ่ยชวนลิลลี่
"ค่ะ"ลิลลี่ลุกจากเก้าอี้เดินมาหาเชน
ฟ้าได้แต่ยืนมองเชนกับลิลลี่เดินผ่านหน้าเธอออกไปจนพ้นประตูห้องทั้งคู่ต่างส่งยิ้มให้กันอย่างสนิทสนม โดยที่เชนไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธอเลยสักนิด
ฟ้าเดินออกไปจากห้องพร้อมกับปิ่นโตที่ถืออยู่ในมือเห็นอรยังอยู่ จึงวางปิ่นโตลงบนโต๊ะอร
"คุณอรฟ้าให้ค่ะ"ส่งยิ้มให้อร
"อรรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"อรมองหน้าฟ้าด้วยความเกรงใจ
"รับไว้เถอะค่ะ ฟ้าตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะคะ"ฟ้ามองหน้าอรให้รับไป
"ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ"อรมองหน้าฟ้าด้วยความเห็นใจอุตส่าห์ทำมาให้สามีตัวเองทาน แต่ไม่ทานยังไม่พอกลับไปทานกับคนอื่นอีกอรคิดในใจ
"เอ่อ แล้วผู้หญิงสวยๆคนนั้นเป็นใครเหรอคะ"ฟ้ามองหน้าอรต้องการคำตอบ
"อรไม่ทราบจริงๆค่ะ พึ่งเคยเห็นวันนี้เป็นครั้งแรก"เธอก็สงสัยเหมือนกันรู้สึกว่าเจ้านายตัวเองจะสนใจเธอเป็นพิเศษ
"ถ้าอย่างนั้นฟ้าขอตัวกลับก่อนนะคะ"พูดจบแล้วก็เดินออกไป
"ค่ะ"อรรับคำสั้นๆ
ฟ้ากลับมาถึงบ้านกำลังเดินเข้าไปในบ้านได้ยินเสียงลูกน้อยร้องดังผิดปกติจึงรีบเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นทันที
"อุแว้ อุแว้"ลูกน้อยร้องหน้าดำหน้าแดง
"โอ๋ๆไม่ร้องนะคนดีของแม่ ชินเป็นอะไรคะป้าทำไมถึงร้องเสียงดังผิดปกติ"ฟ้าอุ้มลูกขึ้นมาแนบอกปลอบให้หยุดร้อง
"ป้าว่าพาไปหาหมอเถอะค่ะ ตัวร้อนน่าจะมีไข้ค่ะ"ป้าแช่มพูดเสียงเป็นกังวล
"จริงด้วย งั้นป้าไปเตรียมของใช้เดี๋ยวฟ้าจะไปโรงพยาบาลเองค่ะ"ฟ้าใช้มือจับตัวลูกเบาๆจึงสัมผัสได้ถึงความร้อน
พอฟ้าพาลูกมาถึงโรงพยาบาลหมอก็ตรวจวัดไข้ลูกน้อยปรากฎว่ามีไข้สูงจึงต้องนอนโรงพยาบาลจนกว่าจะหาย
ฟ้านั่งมองลูกน้อยที่หลับอยู่แล้วก็อดสงสารไม่ได้อยากรับความเจ็บปวดจากลูกมาไว้ที่เธอเพียงคนเดียว
ฟ้าหยิบมือถือขึ้นมาโทรบอกป้าแช่มให้คลายกังวลใจว่าเธอจะนอนเฝ้าลูก หลังจากวางสายจากป้าแช่มแล้ว ฟ้าก็กดโทรหาเชนแต่ไม่รับสายยังไม่พอยังกดปิดเครื่องใส่เธออีก
"ฟ้าอยากรู้จริงๆว่าตอนนี้หัวใจของพี่ยังมีฟ้าอยู่ไหม"ฟ้าได้แต่พูดกับตัวเองน้ำตาค่อยๆเอ่อไหลออกมาจากดวงตากลมโตของเธอ
เชนกำลังนั่งทานข้าวกับลิลลี่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทั้งคู่ต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนลิลลี่ถามขึ้น
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ละคะ"ลิลลี่มองหน้าเชน
"ผมอยากให้เรามีเวลาส่วนตัวด้วยกันเลยไม่อยากรับสายใครตอนนี้"เชนมองหน้าลิลลี่อย่างมีความหมาย
"คุณพูดแบบนี้เหมือนกำลังจะจีบฉันเลยนะคะ"ลิลลี่ส่งยิ้มให้เชน
เชนไม่ตอบได้แต่ยิ้มส่งไปให้ลิลลี่เท่านั้น
ดึกแล้วเชนกำลังเดินเข้าบ้านป้าแช่มที่รออยู่ก็เดินตรงมาหาเชนทันที
"คุณเชนรู้หรือเปล่าคะ ว่าลูกไม่สบายอยู่โรงพยาบาลคุณฟ้าไปเฝ้าตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วค่ะ"ป้าแช่มมองหน้าเชน
"อ้าว แล้วเป็นอะไรมากไหมครับ"เชนถามป้าแช่มกลับ
"เป็นไข้ค่ะ นอนคืนสองคืนคงจะกลับได้แล้วมั้งค่ะ"ป้าแช่มพูดเสียยืดยาว
"ครับ ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้วล่ะผมขอตัวไปนอนก่อนแล้วกัน"เชนพูดจบแล้วก็เดินขึ้นห้องไป
ป้าแช่มได้แต่มองตามหลังเชนที่ทำตัวแปลกๆไปเหมือนไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไร
เช้าวันใหม่ฟ้ากำลังนั่งให้นมลูกน้อยจากเต้าของเธอ ตาก็มองโทรศัพท์มือถือว่าเมื่อไหร่เชนจะโทรมารอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววว่าจะโทรมาสักที
พอลูกน้อยหลับฟ้าก็อุ้มวางลงบนเตียง ทรงเดชเดินเข้ามาในห้องพอดี
"เป็นยังไงบ้างหลานปู่"ทรงเดชเดินไปที่เตียงจับมือหลานที่หลับอยู่
"พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วค่ะ"พูดพลางยกแก้วน้ำดื่มมาให้ทรงเดช
"ได้กลับเร็วๆก็ดีเหมือนกัน ไม่มีเจ้าตัวเล็กที่บ้านมันเงียบเหงาแปลกๆ" ทรงเดชหันหน้าไปมองหลานตัวเอง
"แล้วพี่เชนไม่มาด้วยเหรอคะ"พูดพลางนั่งลงบนโซฟา
"ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ"ทรงเดชมองฟ้าที่ทำหน้าไม่สู้ดีนัก
"ค่ะ"ฟ้ารับคำสั้นๆ
ด้านเชนกำลังนั่งเหม่อลอยคิดถึงลิลลี่อยู่ที่เก้าอี้โต๊ะทำงานในห้องไม่เป็นอันทำงานทำการนั่งยิ้มอยู่คนเดียว
หลังจากที่ทรงเดชกลับไปฟ้าก็เอาแต่คิดเรื่องต่างๆนาๆอยู่ในหัวยืนมองออกไปนอกหน้าต่างห้อง คิดไม่ตกว่าเมื่อไหร่ความทรงจำของเชนจะกลับคืนมาสักทีแล้วถ้ากลับมา เชนจะยังรักเธอเหมือนเดิมอยู่ไหม เพราะเห็นสายตาของเชนที่มองผู้หญิงคนนั้นแล้วมันช่างแตกต่างกับสายตาที่ใช้มองเธอเหลือเกิน
