"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฟ้านั่งมองหน้าลูกที่นอนหลับอยู่ในตักเธอ ตรงสนามบินรอขึ้นเครื่องเพื่อไปต่างประเทศ
"เราจะไปอยู่ด้วยกันแค่สองคนแม่ลูกนะคนดีของแม่"พูดไปน้ำตาก็เอ่อไหลไม่ขาดสาย
พอถึงเวลาฟ้าก็อุ้มลูกน้อยไปขึ้นเครื่องทันที นั่งลงมองออกไปนอกหน้าต่าง ได้แต่หวังว่าการไปครั้งนี้จะทำให้ชีวิตของเธอมีความสุขกว่าที่เป็นอยู่
เช้าวันใหม่
ป้าแช่มทำอาหารอยู่ในครัวแปลกใจทำไมวันนี้ไม่เห็นฟ้า ปกติแล้วเธอจะตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมของใส่บาตรตอนเช้า
ป้าแช่มจึงเดินขึ้นไปชั้นบนตรงไปยังห้องชินน้อย เปิดประตูเข้าไปเจอแต่ความว่างเปล่า จึงเดินดูรอบห้องมีข้าวของบางอย่างหายไปและเจอจดหมายที่ด้านหน้าเขียนถึงทรงเดชวางอยู่บนเตียงพร้อมกับกล่องใส่เครื่องเพชรและแหวนเพชรหนึ่งวงวางข้างจดหมาย ป้าแช่มจึงหยิบจดหมายขึ้นมาแล้ววิ่งตรงไปยังห้องของทรงเดชทันที
ป้าแช่มรีบเดินไปเคาะประตูห้องนอนของทรงเดชเคาะสักพักทรงเดชก็เปิดประตูออกมามองหน้าป้าแช่มที่ตอนนี้หน้าบอกบุญไม่รับ
"มีเรื่องอะไรถึงได้มาปลุกฉันแต่เช้า"ทรงเดชทำหน้าสงสัย
"นี้ค่ะ จดหมายของคุณฟ้าเขียนถึงคุณ"ป้าแช่มยื่นจดหมายให้ทรงเดชอย่างร้อนใจ
ทรงเดชรับจดหมายมาแล้วเปิดอ่านทันที
คุณพ่อค่ะ ฟ้าต้องขอโทษด้วยที่พาลูกไปโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวสักคำ แต่ฟ้ามีความจำเป็นต้องไปค่ะ ถ้าวันไหนที่ฟ้าพร้อม ฟ้าจะพาลูกกลับมาเยี่ยมอย่างแน่นอนค่ะ ส่วนแหวนแต่งงานกับสร้อยเพชรฟ้าขอคืนให้เจ้าของเดิมค่ะ รักและเคารพเสมอ ฟ้า
พออ่านจดหมายจบทรงเดชกำมือแน่นโกรธเลือดขึ้นหน้าเดินตรงไปยังห้องนอนของเชนทันที ทรงเดชทั้งเคาะทั้งตะโกนให้เชนเปิดประตูห้อง ไม่นานเชนก็เปิดประตูห้องออกมา
"พ่อมีอะไรทำไมต้องเอะอะโวยวายด้วย"พูดพลางปิดปากห่าว
"แกไปทำอะไรหนูฟ้าถึงได้หอบลูกหนีไปหา บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!"ทรงเดชถามด้วยความโกรธ
เชนได้ยินอย่างนั้นถึงกับอึ้งชะงักฟ้าโกรธเขามากจนหอบลูกหนีไปแล้ว เชนไม่ตอบแต่กลับรีบเดินตรงไปในห้องที่ลูกน้อยเคยนอนทรงเดชกับป้าแช่มจึงเดินตามพร้อมกับเรียกให้ตอบคำถาม เชนกวาดสายตามองรอบห้องเจอแต่ความว่างเปล่า
"ไม่จริง"เชนพูดออกมาเสียงแผ่วเบา เมื่อคืนเขาขับรถเข้ามาจอดในบ้านไม่เห็นรถของฟ้าทำไมเขาถึงไม่เอะใจตั้งแต่ตอนนั้นได้แต่คิดในใจ
"จะตอบฉันได้หรือยังว่าแกไปทำอะไรหนูฟ้า"ทรงเดชจ้องหน้าเชนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"คือเมื่อคืนฟ้าตามผมไปที่ผับแล้วผมพลั้งมือตบหน้าเธอ"เชนพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
ผวัะ!! พอเชนพูดจบทรงเดชก็เดินเข้าไปชกหน้าเชนหนึ่งทีจนเลือดกลบปากและเซล้มลงไปกับพื้น ทรงเดชหมายจะเข้าไปชกอีกทีแต่ป้าแช่มห้ามไว้ก่อน
"แกรู้ตัวไหมว่าแกทำอะไรลงไปหนูฟ้าเขารักแกมากแต่แกกลับตอบแทนความรักของเขาด้วยการทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า"ทรงเดชชี้หน้าต่อว่าเชนยกใหญ่
"ผมขอโทษ"พูดพลางยกมือขึ้นมาจับปากที่โดนชก
"มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วที่จะมาบอกตอนนี้ ตอนทำทำไมไม่คิด แกนี้มันโง่เง่าจริงๆก็สมควรแล้วละที่หนูฟ้าหนีไป"ทรงเดชมองหน้าลูกชายอย่างน่าสมเพช
เชนได้แต่เงียบพูดอะไรไม่ออกเพราะต้นเหตุมาจากเขาคนเดียวที่หักห้ามใจตัวเองไม่ได้
"แกไม่ต้องมาอ้างว่าแกจำอะไรไม่ได้เหตุผลมันฟังไม่ขึ้น ฉันละสงสารหนูฟ้าจริงๆที่มารักคนอย่างแก"ทรงเดชพูดเตือนสติเชน
ทรงเดชพูดจบแล้วก็เดินไปที่เตียงหยิบแหวนกับกล่องสร้อยเพชรขึ้นมาแล้วเปิดดู
"แกดูนี้ แกเป็นคนให้หนูฟ้าเองแกจำได้ไหม เขาขอคืนให้แก มันบอกถึงอะไรรู้ไหม เขาไม่ต้องการแกแล้ว"ทรงเดชพูดจบแล้วก็วางแหวนกับสร้อยไว้บนเตียง
เชนเดินเข้าไปที่เตียงแล้วนั่งลงหยิบแหวนกับสร้อยขึ้นมาดูพยายามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
"ฉันจะไม่ตามหนูฟ้ากลับมาเพราะถ้าแกรักเขาจริง แกจะไม่ทำร้ายเขา"ทรงเดชพูดจบแล้วเดินออกจากห้องไป
"ฟ้าพี่ขอโทษ"พูดไปก็เท่านั้นเพราะเธอไม่ได้ยิน กำมือข้างที่ตบหน้าฟ้าแล้วลุกขึ้นเดินไปตรงกำแพงห้องต่อยแรงๆไปหลายทีจนเนื้อปริแตกเลือดไหลหยดลงกับพื้นห้อง
ณ ประเทศอังกฤษ
หลังจากที่ฟ้าลงจากเครื่องมาก็อุ้มลูกน้อยพร้อมกับลากกระเป๋าออกมาหารถแท็กซี่เพื่อไปพักโรงแรมที่จองไว้ ฟ้ากำลังจะก้าวขึ้นรถแต่อยู่ดีๆเธอก็หน้ามืดทำให้เซจะล้ม โชคดีที่มีกลุ่มผู้ชายสองสามคนเดินผ่านมาเห็นจึงรีบเข้าไปรับตัวเธอกับลูกน้อยก่อนที่จะล้มลงไปกับพื้น ฟ้าสลบไปในอ้อมแขนของชายปริศนา
"คุณครับได้ยินผมไหม นายครับเอายังไงดี"บอดี้การ์ดหน้าเข้มถามเจ้านายตัวเอง
อุ้มไปที่รถทั้งแม่ทั้งลูกนั้นแหละ"พูดพลางมองหน้าฟ้าไม่วางตา
"ครับ"รับคำสั้นๆ
บอดี้การ์ดทั้งสองคนต่างอุ้มฟ้ากับลูกตรงไปยังรถตู้กันกระสุนของเจ้านายทันที
พอรถเข้ามาจอดยังลานจอดรถปิด ใต้เพนท์เฮ้าส์หรูส่วนตัวใจกลางเมืองเจ้านายหนุ่มก็เข้าไปอุ้มฟ้าด้วยตัวเอง จนบอดี้การ์ดทั้งสองคนมองหน้ากันแปลกใจที่เจ้านายให้ความสนใจกับผู้หญิงแปลกหน้า ส่วนลูกน้อยให้บอดี้การ์ดอุ้มเข้าไปในลิฟต์พร้อมกันขึ้นไปยังชั้นบนของเพนท์เฮ้าส์
ฟ้ากับลูกน้อยถูกนำมาวางลงบนเตียงนอนหรู โดยให้แม่บ้านมาดูแลต่อจนกว่าจะฟื้น แม่บ้านใช้ผ้าชุบน้ำพอหมาดๆเช็ดหน้าให้ฟ้า ไม่นานฟ้าก็รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้น เห็นคนแปลกหน้าเธอจึงตกใจรีบลุกนั่งอยู่บนเตียง มองหาลูกของตัวเอง ที่มีผู้หญิงอีกคนดูแลให้อยู่อีกมุมของห้อง
"คุณเป็นใคร"ฟ้าถามแม่บ้าน
"ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวฉันไปบอกเจ้านายก่อนว่าคุณฟื้นแล้ว"พูดจบแล้วเดินออกจากห้องไป
ไม่นานชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาก็เดินเข้ามาในห้องนั่งลงบนโซฟาจ้องมองหน้าฟ้าไม่กระพริบตาจนฟ้าทำตัวไม่ถูกกำลังจะอ้าปากถามแต่เขาชิงพูดก่อน
"คุณเป็นลมผมเลยพาคุณมาที่นี้"มองหน้าฟ้าเหมือนจะกลืนกิน
"ขอบคุณค่ะ ถ้าคุณจะกรุณาช่วยไปส่งฉันกับลูกที่พักฉัน จะดีกว่าค่ะ"ฟ้าลุกลงจากเตียงเดินไปอุ้มลูกขึ้นมาแนบอก
"แล้วสามีคุณละอยู่ไหน"ถามออกไปด้วยสงสัย
"เอ่อ ไม่มีค่ะ"ฟ้าตอบได้ไม่เต็มปาก
"คุณอย่ามาล้อผมเล่นไม่มี แล้วจะมีลูกได้ยังไงกัน"ยิ้มหัวเราะอยู่คนเดียว
"คุณไม่มีสิทธิ์มาถามเรื่องส่วนตัวของฉัน"ฟ้าเริ่มไม่พอใจ
"ก็ได้ผมจะไม่ถามอีก ว่าแต่คุณชื่ออะไร"พยายามเปลี่ยนเรื่องคุย
"ชื่อฟ้าค่ะ"มองหน้าเขาด้วยความไม่ไว้ใจ
"ผมปีเตอร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณฟ้า"ลุกเดินเข้าไปใกล้ฟ้า
"ค่ะ คุณปีเตอร์"ฟ้าถอยออกห่างเขารักษาระยะห่างไว้
"แล้วคุณมาจากประเทศอะไร"มองหน้าฟ้าต้องการคำตอบ
"ประเทศไทยค่ะ"มองหน้าปีเตอร์
ปีเตอร์พยักหน้ารับรู้แค่นั้นเพราะเอาแต่จ้องหน้าสวยหวานของฟ้าไม่วางตา
"เดี๋ยวผมจะให้คนไปส่งคุณเอง แต่ผมว่าคุณน่าจะทานอะไรก่อนที่จะเป็นลมไปอีกรอบ"พูดพลางพยักหน้าให้แม่บ้านพาฟ้าไปทานอาหาร
ฟ้าเดินตามแม่บ้านไปแต่โดยดีจนมาถึงห้องรับประทานอาหาร ฟ้านั่งลงทานไปเงียบๆโดยอุ้มลูกน้อยไว้ในตัก ปีเตอร์เดินตามหลังฟ้ามา แล้วนั่งลงตรงหัวโต๊ะเอาแต่มองหน้าเธอ จนฟ้าเริ่มประหม่า
"คุณมีอะไรหรือเปล่าค่ะ มองฉันอยู่ได้"พูดพลางหันไปมองหน้าปีเตอร์
"เปล่าไม่มีอะไร"พยายามเก็บอาการไว้
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จปีเตอร์ก็ไปส่งฟ้ากับลูกด้วยตัวเองระหว่างนั่งอยู่ในรถฟ้าก็เอาแต่เงียบปีเตอร์จึงถามขึ้นทำลายความเงียบ
"คุณมาเที่ยวเหรอ ถึงมาพักที่โรงแรม"หันหน้าไปมองหน้าฟ้า
"ค่ะ ฉันมาเที่ยว" ก้มลงมองหน้าลูกน้อย
ปีเตอร์เลิกคิ้วขึ้นไม่เชื่อในสิ่งที่ฟ้าพูดมีที่ไหนหอบลูกเล็กมาเที่ยวไกลถึงนี้นอกจากจะหนีอะไรมาปีเตอร์คิดในใจ
พอมาถึงโรงแรมปีเตอร์ก็ลงจากรถมาส่งฟ้าข้างในล็อบบี้ของโรงแรม
"ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยฉันกับลูกวันนี้"ฟ้าส่งยิ้มให้ปีเตอร์
"ไม่เป็นไรครับ นี้ครับเบอร์โทรศัพท์ของผมมีอะไรให้ช่วยก็โทรมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ"ยื่นนามบัตรไปให้ฟ้า
"ขอบคุณค่ะ"รับนามบัตรปีเตอร์มาเก็บไว้
จากนั้นฟ้าก็เดินขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักพอเข้ามาในห้องฟ้าก็จัดการอาบน้ำอาบท่าให้ลูกน้อยก่อนเสร็จแล้วก็ป้อนนมจากเต้าตัวเองให้ลูกดูดกินกล่อมจนลูกหลับไป เธอจึงไปจัดการกับตัวเองเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน ล้มตัวลงนอนข้างลูกน้อยอย่างอ่อนล้าแล้วก็หลับไป
ด้านปีเตอร์กำลังนั่งคิดถึงหน้าฟ้าที่ทำให้เขาหลงไหล ถ้าได้เธอมาเป็นผู้หญิงของเขาคงจะดีไม่น้อย ยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบอย่างสบายอารมณ์
