"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ผู้แต่ง
จันทร์คืนแรมเรื่องย่อ
"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักในรอยแค้น
"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
เชนกำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานในห้อง ลิลลี่เดินเข้ามาพอดี
"เชนค่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยค่ะ"นั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามเชน
"เรื่องอะไร"มองหน้าลิลลี่แวบหนึ่ง
"ก็เรื่องของเราไงค่ะ คุณจะเอายังไง"จ้องหน้าเชน
"หมายความว่ายังไง"เชนขมวดคิ้วขึ้น
"ตกลงคุณจะคบกับฉันต่อใช่ไหม เมียคุณก็ไม่อยู่แล้ว"ยื่นมือไปจับมือเชนที่วางอยู่บนโต๊ะ
"ผมว่าอย่าเลยดีกว่าเป็นเพื่อนกันก็ดีแล้ว ผมกับฟ้ายังเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่เลย"เชนลุกขึ้นเดินไปอีกมุมของห้อง
"แล้วที่คุณจูบฉันล่ะ มันหมายความว่ายังไง"ลิลลี่ลุกขึ้นเดินไปด้านหลังเชน
"มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ เรายังไม่ได้นอนด้วยกันด้วยซ้ำ"หันกลับมามองหน้าลิลลี่
"ถ้าคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันตั้งแต่แรกแล้วมาทำให้ฉันคิดทำไม"ลิลลี่มองหน้าเชนเริ่มไม่พอใจ
"ผมขอโทษ ที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ทั้งที่ตัวเองมีลูกมีเมียอยู่แล้ว ผมผิดเอง"พูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
ลิลลี่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งโกรธเดินเข้าไปใกล้ๆเชน
"เพียะ! ลิลลี่ตบหน้าเชนแรงๆไปหนึ่งที
"คุณรู้ตัวไหม ว่าคุณเป็นผู้ชายที่โลเลไม่มั่นคงงี่เง่าที่สุด สมควรแล้วที่เมียทิ้งคุณไป"พูดจบแล้วเดินออกจากห้องไป
เชนยกมือขึ้นมาลูบแก้มด้านที่โดยตบเบาๆเท่านั้น ได้แต่ยืนนิ่งกับคำพูดของลิลลี่ ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิงเขาถึงได้ตบหน้าฟ้าในวันนั้น กำมือข้างที่ทำร้ายฟ้าที่ยังมีรอยแผลจากการต่อยกำแพงอยู่
ณ ประเทศอังกฤษ
ฟ้ากำลังจะออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรทานแต่อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นฟ้าจึงรีบไปเปิด พอเปิดประตูก็เจอพนักงานโรงแรมเข็นรถที่ใส่อาหารยืนอยู่ตรงหน้าห้อง
"ผมเอาอาหารมาส่งครับ"เข็นรถเข้าไปในห้อง
"แต่ฉันไม่ได้สั่งนะคะ"ฟ้าทำหน้างง
"มีคนสั่งให้ครับ ผมมีหน้าที่ทำตามเท่านั้น"พนักงานยกอาหารจากรถเข็นวางลงบนโต๊ะจนหมด
"แล้วใครเป็นคนสั่งค่ะ"ฟ้ามองหน้าพนักงานชาย
"ไม่รู้ครับ ทานให้อร่อยนะครับคุณผู้หญิง"พูดจบแล้วเดินออกจากห้องไป
ฟ้าได้แต่ยืนมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะที่มีทั้งไส้กรอก ไข่ดาว แฮมและขนมปังพร้อมกับเครื่องดื่มต่างๆ เธอจึงจำใจนั่งทานไปเพราะเสียดายของ
หลังจากทานอาหารเสร็จฟ้าก็พาลูกออกจากห้องไปหาชื้อของใช้ในห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ เลือกของได้แล้วกำลังจะจ่ายเงิน
"ไม่ต้องผมจ่ายให้เอง"ปีเตอร์ชิงยื่นบัตรให้พนักงานก่อน
"นี้คุณเป็นบ้าหรือเปล่าอยู่ๆก็มาจ่ายเงินให้ฉัน"ฟ้าหันมาต่อว่าปีเตอร์
"ผมไม่ได้บ้าแต่ผมเต็มใจต่างหากล่ะ"มองหน้าหวานของฟ้า
"อย่าบอกนะว่าอาหารเมื่อเช้าคุณเป็นคนสั่งให้ฉัน"
"ใช่ผมเอง"ตอบหน้าเฉย
พอคิดเงินเสร็จฟ้ากำลังจะหยิบถุงไปหิ้วแต่ปีเตอร์กลับคว้าไป ส่งให้บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างหลังทั้งสองคนให้หิ้วแทน ฟ้าเห็นอย่างนั้นจึงเดินออกจากร้านไป ปีเตอร์เดินตามหลังไปติดๆ จนฟ้าเริ่มไม่พอใจที่เขามาวุ่นวายกับเธอมากเกินไปแล้ว
"นี้คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ถึงได้มาวุ่นวายกับฉันอยู่ได้"ฟ้าหยุดเดินแล้วถามออกไปตรงๆ
"ผมอยากรู้จักคุณมากกว่านี้"มองหน้าฟ้า
"ฉันว่าคุณอย่ามาเสียเวลากับแม่ลูกอ่อนอย่างฉันเลยค่ะ"พูดจบแล้วเดินหนีทันที
"ทำไมละ ผมขออุ้มลูกคุณได้ไหม"มองหน้าชินน้อยที่ฟ้าอุ้มพาดบ่าอยู่
"แต่ว่าฉันไม่"
"คุณอย่าคิดมากน่า ส่งลูกมาสิ"ปีเตอร์พูดแทรกก่อนที่ฟ้าจะพูดจบพร้อมกับยื่นมือไปรับลูกจากฟ้า
ฟ้าจึงจำใจส่งลูกตัวเองให้ปีเตอร์อุ้มพร้อมกับจัดท่าจัดทางให้อุ้มได้สะดวกขึ้น ปีเตอร์อุ้มลูกนำหน้าเธอไป ฟ้าจึงเดินตามหลังไปติดๆอดคิดถึงเชนขึ้นมาไม่ได้ คงไม่มีโอกาสได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกแล้ว
"คนใจร้าย"ฟ้าต่อว่าเชนอยู่ในใจ
"แล้วลูกคุณชื่ออะไร"ปีเตอร์หันหน้ามาถามฟ้า
"ชื่อชินค่ะ" ฟ้ารีบตอบมองหน้าลูกของตัวเอง
"คุณจะชื้ออะไรอีกไหม ผมจ่ายให้เอง"เดินไปข้างหน้า
"ไม่ค่ะ ฉันอยากกลับแล้ว ส่งลูกมาให้ฉันเถอะ"ฟ้ายื่นมือไปรับลูกจากปีเตอร์
ปีเตอร์ส่งลูกน้อยคืนให้ฟ้าตามความต้องการของเธอแต่โดยดี
"คุณนั่งตรงนี้ก่อนสิ เดี๋ยวผมไปส่งเอง"ปีเตอร์ชวนฟ้าไปนั่งเก้าอี้ตรงทางเดิน
"ฟ้านั่งลงข้างปีเตอร์มองหาคนของเขาทั้งสองคนอยู่ๆก็หายไป
"คุณคนของคุณเขาหายไปไหนกันเหรอ"ฟ้ามองหน้าปีเตอร์
"มาร์สกับเควินเหรอ ผมให้พวกเขาไปทำธุระให้ผมนิดหน่อย"ปีเตอร์ยิ้มมุมปาก
ไม่นานบอดี้การ์ดทั้งสองคนก็เดินมาพร้อมกับถุงสินค้าแบรน์ดเนมหิ้วเต็มไม้เต็มมือไปหมด ฟ้าหันไปมองหน้าปีเตอร์สงสัยเขาจะชื้อไปไหนเยอะเยะขนาดนั้น
"คุณไม่ต้องสังสัยหรอก ผมชื้อให้คุณทั้งหมดนั้นแหละ"พูดขึ้นหน้าตาเฉย
"คุณฉันรับไว้ไม่ได้หรอก มันมากเกินไปอีกอย่างมีแต่ของแพงๆทั้งนั้น เอาไปคืนเถอะค่ะ"ฟ้าเริ่มโวยวาย
"คุณอยากกลับแล้วไม่ใช่เหรอ"ปีเตอร์ลุกขึ้นแล้วเดินผ่านหน้าฟ้าไปเหมือนไม่ได้ยินที่เธอพูด
ฟ้าได้แต่เดินตามหลังปีเตอร์ไปต้อยๆ
ปีเตอร์มาส่งฟ้าถึงหน้าประตูห้องพักของโรงแรมพร้อมกับหิ้วถุงของต่างๆมาให้ ฟ้าจึงจำใจรับด้วยความไม่เต็มใจนัก
"ขอบคุณมากนะคะ"เดินเอาของไปเก็บข้างในห้องโดยที่ยังไม่ได้ปิดประตูห้อง
ปีเตอร์จึงถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องกวาดสายตามองทั่วห้องที่ไม่กว้างมากนัก
"คุณจะพักที่นี้อีกนานไหม"พูดพลางตามองไปทั่วห้อง
"พรุ่งนี้ฉันก็เช็คเอ้าแล้วค่ะ"ฟ้าหันไปมองหน้าปีเตอร์
"คุณจะกลับแล้วเหรอ"ปีเตอร์ถามกลับ
"เปล่าค่ะ ฉันจะไปหาอพาร์ทเม้นท์อยู่"พูดพลางนั่งลงมองหน้าลูกน้อย
"ไปอยู่กับผมไหม"ปีเตอร์มองหน้าฟ้าอย่างมีความหมาย
"นี้คุณบ้าหรือเปล่า อยู่ๆก็ชวนฉันไปอยู่ด้วย"ฟ้ายิ้มหัวเราะให้กับความพยายามของปีเตอร์
"ผมพูดจริงๆ ถ้าคุณไปอยู่เพนท์เฮ้าส์ของผม ผมจะให้คนช่วยเลี้ยงลูกคุณอีกแรงและอีกอย่างผมไม่ค่อยได้อยู่หรอก เพราะงานผมเยอะต้องไปค้างที่อื่นอยู่บ่อยๆ"ปีเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ
ฟ้าเงียบไปกำลังคิดอยู่เธออยู่ที่นี้ก็ไม่ได้รู้จักใครเลยนอกจากเขา
"ฉันไว้ใจคุณได้ใช่ไหมคะ"ฟ้ามองหน้าปีเตอร์อย่างต้องการความมั่นใจ
"ได้สิ ผมไม่ทำอะไรคุณกับลูกหรอก"มองหน้าลูกน้อยของเธอ
"ตกลงค่ะ ฉันจะลองเชื่อใจคุณดูสักครั้ง แต่ฉันจะไม่อยู่เฉยๆนะ ฉันจะช่วยงานบ้านก็แล้วกัน"
"ได้สิ ตามใจคุณก็แล้วกัน "ปีเตอร์ส่งยิ้มให้ฟ้า
หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ปีเตอร์ก็ให้ลูกน้องขนกระเป๋าของฟ้าไปที่รถอย่างรวดเร็ว พอฟ้ากับลูกขึ้นรถแล้วปีเตอร์ก็สั่งให้คนขับรถออกรถแล้วแล่นไปยังเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัวทันที
พอมาถึงเพนท์เฮ้าส์ ปีเตอร์ก็พาฟ้าไปดูห้องต่างๆเพราะมีหลายห้องแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างดีและมีความหรูหราตามสไตล์ยุโรป จนมาถึงห้องนอน
"คุณกับลูกนอนห้องนี้ก็แล้วกัน"ปีเตอร์เปิดประตูให้ฟ้าเข้าไป
ฟ้ากวาดสายตามองรอบห้องที่ตกแต่งอย่างดีมีสไตล์ทำให้น่าอยู่มากขึ้น
"คุณชอบไหม"ปีเตอร์ยิ้มมุมปาก
"ค่ะ สวยดี"หันมามองหน้าปีเตอร์
"ผมดีใจนะ ที่คุณชอบ"มองหน้าฟ้าเหมือนจะกลืนกิน
หลังจากที่ดูทั่วห้องแล้วฟ้ากำลังจะเดินออกจากห้องแต่อยู่ๆปีเตอร์ก็เดินเข้าไปกอดเธอทางด้านหลังโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
"คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!"พยายามดิ้นให้หลุดออกจากการกอดรัดของปีเตอร์
"ผมขอกอดแค่นี้เองได้ไหม ขอร้องล่ะ"พูดข้างหูฟ้าด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"ฉันว่าคุณกำลังทำให้ฉันไม่ไว้ใจคุณอยู่นะรู้ตัวไหม อย่าทำอย่างนี้เลย"ฟ้าพยายามพูดเรียกสติปีเตอร์
"ก็ได้ผมจะไม่ทำอีกถ้าคุณไม่เต็มใจ"ปีเตอร์ยอมปล่อยฟ้าออกจากอ้อมแขนแต่โดยดี
"ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำอย่างนี้อีก ฉันให้คุณได้แค่สถานะเพื่อนเท่านั้น ถ้ามีอีกฉันกับลูกจะไปอยู่ที่อื่น"ฟ้าหันไปเผชิญหน้ากับปีเตอร์แล้วต่อว่าด้วยน้ำเสียงจริงจังและไม่พอใจกับสิ่งที่เขาทำ
"ก็ได้เพื่อนก็เพื่อน ผมขอโทษที่ทำให้คุณไม่ไว้ใจผม"พูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
"ค่ะ ฉันยกโทษให้แต่ถ้ามีอีกฉันกับลูกจะไปอยู่ที่อื่นจริงๆด้วย"พูดจบแล้วก็เดินออกไปหาลูกที่อยู่ข้างนอกห้อง
หลังจากนั้นปีเตอร์ก็ไปทำธุระของตัวเองข้างนอกเพนท์เฮ้าส์ โดยไม่ลืมให้แม่บ้านคอยอยู่ดูแลฟ้ากับลูก
ด้านเชนหลังจากที่เลิกงานแล้วก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องลูกน้อยที่เคยนอน นั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับถือแก้วเหล้าอยู่ในมือกระดกลงคอแก้วแล้วแก้วเล่า ในหัวมีแต่หน้าฟ้ากับลูกน้อยลอยอยู่เต็มไปหมด
"เมื่อไหร่ฟ้าจะกลับมาหาพี่ แม้แต่คิดถึงพี่ก็ไม่มีสิทธิ์จะคิดเลยใช่ไหม" ยิ้มเย้ยตัวเองรินเหล้าใส่แก้วแล้วกระดกลงคอรวดเดียวหมด
"พี่มันเลวเองที่ไม่รู้จักพอ ทั้งที่ฟ้ารักพี่ขนาดไหน พี่มันโง่สารเลวที่ทำร้ายฟ้าได้ลงคอ"เชนพูดเพ้อไปกับสายลมความว่างเปล่าที่ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาให้ได้ยิน