"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลายเดือนต่อมา
ฟ้ากำลังนั่งทำแผลที่บริเวณต้นแขนให้ปีเตอร์ ที่โดนกระสุนปืนยิงถากไป อยู่ๆปีเตอร์ก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟ้าหมายจะจูบเธอ แต่ฟ้าดันหน้าเขาออกก่อน
"อย่าค่ะ ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าเราเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น"ก้มหน้าลงทำแผลต่อ
"คุณยังรักเขาอยู่ใช่ไหม"ปีเตอร์ถามออกไป
"ค่ะฉันยอมรับ ว่าฉันยังรักเขาอยู่"ฟ้าพูดไปตามความรู้สึกของตัวเอง
"จริงๆแล้วคุณก็ไม่เหมาะกับผมหรอก ไม่รู้ผมจะตายวันไหน"ปีเตอร์ยิ้มเย้ยตัวเอง
"ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งคุณคงจะเจอคนที่ถูกใจและพร้อมจะฝ่าดงกระสุนปืนไปพร้อมกับคุณนะคะ"ฟ้ายิ้มล้อปีเตอร์
"ผมก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ แต่ผมอยากให้เป็นคุณมากกว่า"ส่งยิ้มให้ฟ้า
"ฉันว่าอย่าดีกว่าค่ะ ฉันยังอยากอยู่กับลูกไปนานๆ"ส่งยิ้มให้ปีเตอร์
"มันก็จริงของคุณไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเสี่ยงชีวิตกับผมหรอก"ปีเตอร์ได้แต่ถอนหายใจ
"เสร็จแล้วค่ะ"ฟ้าทำแผลเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บ
"ผมขอยาแก้ปวดหน่อยสิ"ปีเตอร์นิ่วหน้าปวดแผล
"คุณทำงานอะไรกันแน่ ทำไมถึงมีคนจ้องจะทำร้ายคุณ"ถามพร้อมกับยื่นยาแก้ปวดและแก้วน้ำดื่มให้ปีเตอร์
"คงจะเป็นพวกเสียผลประโยชน์ทางธุรกิจมั้ง" กลืนยาลงคอแล้วตามด้วยน้ำ
ฟ้ารับแก้วน้ำดื่มมาแล้วก็เอาไปเก็บไม่อยากถามอะไรต่อถึงจะไม่เชื่อในสิ่งที่ปีเตอร์พูดมาก็ตาม
ฟ้าเดินเข้าไปในห้องนอนของปีเตอร์ที่กำลังหลับอยู่ ขยับผ้าห่มขึ้นปิดบริเวณหน้าอกให้ปีเตอร์ ยืนมองหน้าที่หล่อเหลาของเขาแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้
"ฉันหวังคุณจะเจอคนที่คุณรักและคนที่รักคุณนะคะ ไม่ใช่ผู้หญิงที่มีพันธะอย่างฉัน"พูดจบแล้วฟ้าก็เดินออกจากห้องไปเงียบๆ
พอฟ้าออกจากห้องไปปีเตอร์ก็ลืมตาขึ้น ยิ้มให้กับคำพูดของฟ้า เขาคงเปลี่ยนใจเธอไม่ได้แล้วจริงๆสินะ ปีเตอร์คิดในใจ
ฟ้ากลับเข้าห้องนอนของตัวเองนั่งลงข้างลูกน้อยที่หลับอยู่บนเตียงยิ่งนับวันหน้าก็ยิ่งเหมือนเชนเข้าไปทุกที
ด้านเชนกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ในผับแห่งหนึ่ง จนเมาได้ที่กำลังลุกขึ้นเดินออกมาจากโต๊ะเพื่อกลับบ้านแต่ด้วยความเมาทำให้เดินเซไปเซมาไปชนกับโต๊ะข้างๆโดยไม่ขอโทษสักคำ เชนเดินออกมาจากผับเพื่อไปยังรถของตัวเองยังไม่ทันได้ไปถึงไหน มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาเชน โดยไม่พูดพร่ำทำเพลงใช้ไม้หน้าสามฟาดตรงหัวเชนไปแรงๆหลายที จนหัวแตกเลือดไหลย้อยจากหัวลงมาอาบหน้า ยังไม่พอผู้ชายทั้งกลุ่มยังพากันกระทืบเชนซ้ำอีก จนสลบแน่นิ่งจมกองเลือดแล้วแยกย้ายกันไป
คนที่มาเที่ยวออกมาเห็นเชนนอนจมกองเลือดอยู่จึงรีบพาตัวเชนส่งโรงพยาบาลก่อนที่จะเสียเลือดไปกว่านี้ เชนนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงโดยมีผ้าพันแผลรอบหัวและรอยฟกซ้ำตามตัวจากการโดยกระทืบ
วันต่อมา
เชนลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากที่สลบไปหนึ่งคืน เห็นทรงเดชนั่งอยู่ตรงโซฟาในห้องมองมาทางเขาพอดี ทรงเดชเห็นเชนขยับตัวจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปที่เตียงทันที
"เป็นยังไงบ้าง "ทรงเดชมองหน้าเชนที่กำลังมึนงงอยู่
"ปวดหัวนิดหน่อยครับ"ยกมือขึ้นมาจับหัวตัวเองพร้อมกับขยับตัวลุกนั่ง
"แล้วแกไปทำท่าไหนให้โดนทำร้ายได้"ทรงเดชยื่นแก้วน้ำดื่มไปให้เชน
"ผมไม่รู้ ดื่มหนักไปหน่อย"นิ่วหน้าปวดแผลที่หัว
"ผมจะไปตามหาฟ้ากับลูกกลับมา"อยู่ๆเชนก็พูดขึ้นมา
"แล้วแกรู้เหรอ ว่าหนูฟ้ากับลูกไปอยู่ที่ไหน"มองหน้าเชนพร้อมกับส่ายหน้า
"ผมไม่รู้ แต่ผมจำได้แล้วว่าผมรักฟ้าแค่ไหน ผมจะไม่ยอมเสียหัวใจของผมไปเด็ดขาด"พูดน้ำเสียงหนักแน่น
"หมายความว่าแกจำเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาได้หมดแล้วใช่ไหม"ทรงเดชจ้องหน้าเชน
"ครับผมจำได้หมดแล้ว โอ๊ย!" เชนร้องออกด้วยความเจ็บปวดยกมือขึ้นจับหัวของตัวเองภาพต่างๆในอดีตก็ปรากฎขึ้นในหัวเต็มไปหมด
ทรงเดชเห็นอย่างนั้นจึงรีบกดกริ่งให้หมอเข้ามาดูอาการของเชนทันที
หลังจากที่หมอตรวจอาการของเชนแล้วก็ออกไป หมอบอกว่าเป็นอาการทางสมองที่ได้รับแรงกระแทกจากของแข็งจึงทำให้ปวดหัวอย่างหนัก ส่วนความทรงจำที่กลับมานั้น น่าจะมาจากจิตใต้สำนึกของเชนเองหรืออาจจะมาจากแรงกระแทกที่หัวก็ได้
ทรงเดชนั่งมองเชนที่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา เอาตัวเองยังไม่รอดเลย ยังคิดจะไปตามหาลูกเมียอีกทรงเดชคิดในใจพร้อมกับส่ายหน้า
ด้านปีเตอร์กำลังเดินเข้าไปในคาสิโนของตัวเองซึ่งมีผู้คนพลุกพล่าน เพื่อมาตรวจความเรียบร้อยเหมือนทุกวัน ปีเตอร์กำลังจะเดินเข้าไปในลิฟต์เพื่อไปพักผ่อนยังห้องส่วนตัวของตัวเอง อยู่ๆก็มีพนักงานของเขาเดินเข้ามาหา
"นายครับมีคนมาขอพบครับ"พูดจบแล้วก็เดินนำหน้าปีเตอร์ไปยังห้องรับแขก
ปีเตอร์เดินเข้าไปในห้องนั่งลงบนโซฟาแล้วก็ยิ้มมุมปากมองคนตรงหน้าอย่างน่าสมเพช
"คุณขอพบผมคงไม่พ้นเรื่องหนี้อีกแล้วสินะคุณชัยวัช"ปีเตอร์ทำหน้าเอือมระอา
"ใช่แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน"ชัยวัชส่งยิ้มให้ปีเตอร์อย่างมีเลศนัย
"หมายความว่ายังไง"ปีเตอร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน
ชัยวัชไม่ตอบแต่กลับยื่นรูปถ่ายใบหนึ่งให้ปีเตอร์ พอปีเตอร์รับไปดูถึงกับตาค้างมองดูรูปไม่วางตาจนเก็บอาการไม่อยู่
"เป็นไงครับ สวยพอไหมที่จะพอปลดหนี้ให้ผมทั้งหมด"ชัยวัชยิ้มเป็นต่อ
"ผมยอมรับนะว่าสวย ว่าแต่เธอเป็นอะไรกับคุณ"ปีเตอร์มองหน้าชัยวัชต้องการคำตอบ
"เป็นลูกบุญธรรมของผมเองแหละ เพิ่งจะเรียนจบเอง"ชัยวัชดีใจที่ปีเตอร์มีท่าทีสนใจลูกสาวบุญธรรมของตัวเอง
"แล้วคุณได้ถามความสมัครใจเธอหรือยัง"ปีเตอร์ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างชัยวัชจะยอมเอาลูกสาวตัวเองมาใช้หนี้แทนน่าสมเพชสิ้นดี
"ผมคุยกับเธอแล้วเธอบอกว่าเต็มใจใช้หนี้แทนผม คุณจะเอาเป็นเมียหรือเป็นอะไรก็แล้วแต่คุณผมไม่ว่าอะไรหรอก"ชัยวัชพูดออกมาไม่อายปากหรือแคร์ความรู้สึกใครทั้งนั้น
"แล้วเธอชื่ออะไร "ปีเตอร์เริ่มอยากรู้จักเธอมากขึ้น
"ชื่อพิมพ์ครับ"ชัยวัชยิ้มมุมปาก
"ผมขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน หนี้คุณมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะ" ปีเตอร์บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ก็ได้ผมจะรอฟังคำตอบแต่ผมหวังว่าคุณจะตกลง"
"ผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน ถ้าผมได้คำตอบแล้วผมจะโทรบอกเอง" พูดจบปีเตอร์ก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเอารูปของพิมพ์ใส่กระเป๋าเสื้อตัวเองไว้
ปีเตอร์เข้ามานั่งในห้องก็เอาแต่จ้องมองรูปของพิมพ์ราวกับต้องมนต์สะกด แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเธอยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อใช้หนี้แทนพ่อของตัวเอง มันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัวไร้ค่าไร้ราคาไม่มีศักดิ์ศรียกยิ้มมุมปาก พร้อมกับมองรูปด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป