"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ผู้แต่ง
จันทร์คืนแรมเรื่องย่อ
"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักในรอยแค้น
"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
หลายวันต่อมา ณ เพนท์เฮ้าส์
ฟ้ากำลังเก็บเสื้อผ้าของเธอกับลูกใส่กระเป๋าเพื่อกลับไปเยี่ยมทรงเดชเพราะเธอมาอยู่อังกฤษได้หนึ่งปีเต็มพอดี
ปีเตอร์เดินเข้ามาในห้องนั่งลงบนเตียงเล่นกับชินน้อยที่นอนอยู่บนเตียง
"ว่าไงชินน้อยของลุงเอาแต่นอนไม่ช่วยแม่เก็บของเลยนะ"เขย่าของเล่นในมือจนชินน้อยหัวเราะจนน้ำลายยืด
"คุณจัดกระเป๋าเสร็จแล้วเหรอค่ะ"ฟ้าหันไปถามปีเตอร์ที่เล่นกับชินอยู่ที่เตียงนอน
"เสร็จแล้วผมให้แม่บ้านจัดให้เพิ่งเสร็จเมื่อกี้นี้เอง"พูดพลางหันไปมองฟ้า
"จริงๆฉันกับลูกกลับเองก็ได้ คุณไม่เห็นต้องไปส่งเลยค่ะ"แค่นี้เธอกับลูกก็รบกวนเขาจะแย่อยู่แล้ว
"ไม่เป็นไร ผมเต็มใจเสมอสำหรับคุณ"อุ้มชินขึ้นมาจากเตียง
"แม้ปากหวานตลอดเลยนะคะ"ฟ้าเดินไปหยิบผ้าเช็ดน้ำลายให้ลูก
"ถ้าคุณกับลูกไม่อยู่แล้วผมคงเหงาน่าดูเลยล่ะ"ก้มมองหน้าชินน้อย
"ฉันว่าไม่เหงาหรอกค่ะ ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี้ ฉันนับครั้งที่คุณอยู่ได้เลยนะคะ"ฟ้าส่งยิ้มให้ปีเตอร์
"ก็อย่างที่บอกนั้นแหละ งานผมเยอะ"ปีเตอร์ถอนหายใจ จริงๆแล้วเขาชินกับการใช้ชีวิตในคาสิโนมากกว่าและที่ไม่อยากอยู่เพนท์เฮ้าส์เพราะกลัวเผลอตัวเผลอใจไปปล้ำฟ้าเข้าให้
"ฉันว่าใครได้คุณแฟนคงเหงาตายเลย ไม่มีเวลาแม้กระทั่งอยู่บ้าน"ฟ้าหัวเราะเบาๆ
"ผมยังไม่มีเวลามาคิดเรื่องนั้นหรอก"ปีเตอร์ถอนหายใจแต่อยู่ๆก็นึกถึงหน้าพิมพ์ขึ้นมาเขายังไม่ได้ให้คำตอบใดๆกับชัยวัชเลย
"ค่ะ ฉันเข้าใจ"ฟ้าส่ายหน้าให้ปีเตอร์
ฟ้าจัดกระเป๋าเตรียมไว้เรียบร้อยเพื่อจะได้เดินทางกลับไทยในวันรุ่งขึ้น ต่อไปนี้ไม่ว่าเธอจะเจอเรื่องอะไร เธอจะไม่หนีอีกแล้ว
ณ ประเทศไทย
เชนขับรถเข้าไปจอดในลานจอดภายในบ้านแล้วก็ต้องแปลกใจกับรถตู้คันหนึ่งที่ไม่คุ้นเลย ที่จอดอยู่ก่อนแล้ว พอเดินก้าวเท้าเข้าไปในบ้านก็เจอผู้ชายแปลกหน้าสองคนที่สวมแว่นตาดำ ร่างกายบึกบึนกำยำใส่สูทผูกไทด์ มาดขรึม ยืนอยู่ตรงหน้าบ้าน กำลังจะเดินผ่านห้องรับแขกไปก็ได้ยินเสียงเด็กหัวเราะเบาๆ
เชนจึงเดินเข้าไปในห้องเจอทรงเดชกำลังอุ้มชินเล่นอยู่อย่างมีความสุข ส่วนฟ้ากับปีเตอร์ก็นั่งยิ้มอยู่ข้างกัน เชนจึงเดินเข้าไปนั่งลงตรงข้ามฟ้ากับปีเตอร์ พอฟ้าเห็นเชนเธอจึงยื่นมือไปจับมือปีเตอร์ไว้และขยับตัวเข้าใกล้ปีเตอร์ให้ไหล่ชิดกันเพื่อแสดงความสนิทสนมกันมากขึ้น ปีเตอร์ได้ทีจึงโอบเอวฟ้าทางด้านหลังแสดงความเป็นเจ้าของ เชนได้แต่มองหน้าฟ้ากับปีเตอร์สลับกันไปมาเท่านั้น
"อ้าว เชนกลับมาแล้วเหรอ"ทรงเดชถามลูกชายตัวเองที่เข้ามาเงียบๆไม่พูดไม่จา
"ครับ "ตอบสั้นๆมองหน้าชิน
"นี้คุณปีเตอร์ "ทรงเดชแนะนำปีเตอร์ให้เชนรู้จัก
"สวัสดีครับ"เชนยื่นมือไปจับมือปีเตอร์
ปีเตอร์ตอบกลับด้วยการจับมือเชนเช่นกัน ต่างคนต่างก็มองหน้ากัน
ทรงเดชมองหน้าทั้งสามคนสลับกันไปมาแล้ว บรรยากาศไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่เอาแต่จ้องหน้ากันไปมาอยู่ได้ ทรงเดชจึงทำลายความเงียบด้วยการส่งชินให้เชนได้อุ้มบ้าง
"เชนอุ้มลูกหน่อยไหม"ทรงเดชกำลังจะส่งชินให้เชนได้อุ้มแต่ฟ้าแย้งขึ้นมาก่อน
"ไม่ได้ค่ะ มาหาแม่ลูก"พูดพลางไปอุ้มลูกมาจากทรงเดชหน้าตาเฉยโดยไม่มองหน้าเชน
เชนได้แต่เงียบเพราะรู้อยู่เต็มอกว่าความผิดทุกอย่างมาจากตัวเขาคนเดียวก็สมควรแล้วที่ฟ้าจะไม่ไว้ใจเขาอีก ยิ่งเห็นสายตาที่ฟ้ามองเขาอย่างคนแปลกหน้า ก็ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวด
ฟ้ากับปีเตอร์กำลังจะกลับโดยที่ฟ้าอุ้มลูกไว้กับตัว เชนเดินตามหลังฟ้าไปติดๆก่อนจะถึงรถเพื่อต้องการคุยและปรับความเข้าใจกัน
"ฟ้าพี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม"เชนมองหน้าฟ้า
"ฟ้าว่าเราเลยจุดนั้นมานานแล้วค่ะ"หันมามองหน้าเชนที่ทรุดโทรมกว่าเมื่อก่อนมาก
"พี่ขอร้องละ นะฟ้าพี่ขอร้อง"เดินเข้าไปหมายจะจับมือเธอแต่ฟ้ากลับเดินถอยห่างจากเชน
"ก็ได้มีอะไรก็พูดมาเลย ต่อหน้าคุณปีเตอร์นี้แหละ"ฟ้าหันไปมองหน้าปีเตอร์
"ก็ได้ พี่ขอโทษกับทุกอย่างที่พี่ทำกับฟ้า ฟ้ารู้ไหมตอนนี้พี่จำเรื่องของเราได้หมดแล้ว"ยิ้มให้ฟ้าอย่างมีความหวัง
"จำได้แล้วไงค่ะ มันไม่มีความหมายอะไรสำหรับฟ้าแล้ว ฟ้ากับปีเตอร์เรากำลังจะแต่งงานกัน"ฟ้ายื่นมือไปจับมือของปีเตอร์ไว้แน่นส่งยิ้มให้กัน
"ไม่จริง พี่ไม่เชื่อเรากลับมารักกันเหมือนเดิมได้ไหม"มองหน้าฟ้าน้ำตาคลอเบ้า
"คุณช่วยยืนยันหน่อยได้ไหมคะ ว่าเราสองคนกำลังจะแต่งงานกัน"ฟ้ามองหน้าปีเตอร์อย่างมีความหมาย
"เอ่อ ใช่เราสองคนกำลังจะแต่งงานกัน"ปีเตอร์หันไปมองหน้าฟ้า
"แล้วลูกของเราละ ฟ้าจะเอายังไง"มองหน้าชินที่ยื่นมือมาให้เขาอุ้มแต่ฟ้าไม่ยอมให้เขาแตะแม้แต่ปลายเล็บ เชนได้แต่มองเท่านั้นอยากสัมผัสแต่ทำไม่ได้
"พอฟ้าแต่งงานแล้วฟ้าก็จะเอาลูกไปอยู่กับคุณปีเตอร์ด้วยค่ะ"ก้มมองหน้าลูกน้อย
"ถ้าอย่างนั้นพี่ขออุ้มลูกหน่อยได้ไหม พี่ขอร้องละ"มองหน้าลูกน้อยไม่วางตา
ฟ้าเห็นสายตาที่เชนมองลูกแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ถ้าเธอไม่ให้อุ้มเลย มันก็จะดูใจร้ายมากเกินไปหน่อย
"ก็ได้ค่ะ "ฟ้ายอมอุ้มลูกส่งให้เชนแต่โดยดี
พอชินเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเชน ก็ยิ้มหัวเราะออกมาทันที เชนยิ้มดีใจที่ได้กอดหอมลูกของตัวเองอย่างรักใคร่ ฟ้าปล่อยให้พ่อลูกอยู่ด้วยกันสักพัก ระหว่างนั้นปีเตอร์ก็ชวนเธอเดินออกไปคุยกันห่างๆ
"คุณจะแต่งงานกับผมจริงๆเหรอ"ปีเตอร์ถามมองหน้าฟ้า
"ค่ะ ถ้าฉันจะแต่งงานคุณจริงๆคุณจะแต่งกับฉันไหมคะ"ฟ้าหันไปมองเชนที่เล่นกับลูกอย่างมีความสุข
"คุณจะทำอะไรกันแน่ ไหนคุณบอกว่าไม่ได้รักผมยังไงละ"ปีเตอร์มองหน้าฟ้าต้องการคำตอบ
"ถ้าฉันบอกคุณ คุณต้องช่วยฉันนะคะ ตกลงไหม"ส่งยิ้มให้ปีเตอร์
"ได้สิ คุณจะให้ผมช่วยอะไรบอกมาได้เลย"ปีเตอร์สงสัยฟ้าต้องมีแผนอะไรแน่ๆ
"ฉันว่าเรื่องนี้เราไปคุยกันที่อื่นดีกว่าค่ะ เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน"
"ก็ได้เอาที่คุณสบายใจก็แล้วกัน"
หลังจากที่คุยกันเสร็จฟ้ากับปีเตอร์ก็เดินเข้าไปหาเชนที่เล่นกับลูกน้อยอยู่
"ไปกลับกันได้แล้วลูก"ฟ้าเดินเข้าอุ้มลูกมาจากเชน
"แงๆ"พอชินออกมาจากอ้อมแขนเชนก็ร้องไห้งอแงยื่นมือไปหาเชนจะให้อุ้มอีก
เชนเห็นอย่างนั้นถึงกับน้ำตาคลอเบ้าพูดไม่ออกมันจุกไปหมดอยากเข้าไปปลอบแม้อยู่แค่เอื้อมแต่ก็ทำไม่ได้
ฟ้ากับปีเตอร์กำลังจะเดินออกไปเชนเห็นอย่างนั้นจึงเอ่ยคำถามคาใจขึ้น
"ฟ้ายังรักพี่อยู่ไหม"มองเข้าไปในตาฟ้า
"ไม่ค่ะ ฟ้าหมดรักพี่ไปตั้งนานแล้ว"พูดจบแล้วก็หันหลังให้เชนทันที
เชนได้ยินอย่างนั้นถึงกับจุกที่อกพูดไม่ออก
ฟ้ากับปีเตอร์เดินไปขึ้นรถไม่นานรถก็แล่นออกไปจากบ้าน เชนได้แต่มองตามเท่านั้นน้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกมา เขาคงไม่มีโอกาสได้อยู่กับฟ้ากับลูกอีกแล้วใช่ไหม