"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ณ บ้านเจริญกิจ
ฟ้ากับปีเตอร์นั่งอยู่ในห้องรับแขก โดยมีทรงเดชกับเชนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ฟ้ายื่นการ์ดใบหนึ่งไปให้ทรงเดช พอทรงเดชอ่านเสร็จแล้วก็ยื่นให้เชนต่อ พอเห็นว่าเป็นชื่อฟ้ากับปีเตอร์เชนก็มองหน้าฟ้าด้วยสายตาที่เจ็บปวด
"พ่อยินดีกับทั้งคู่ด้วยก็แล้วกันนะ"ทรงเดชมองหน้าฟ้ากับปีเตอร์
"ขอบคุณค่ะ ถึงจะเร็วไปหน่อยพอดีเราสองคนอยากมีลูกด้วยกันอีกหนึ่งคนค่ะ"ฟ้าพูดไปยิ้มไป
เชนได้ยินอย่างนั้นถึงกับทนไม่ไหวรีบลุกเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉย เพื่อไประงับสติอารมณ์ของตัวเอง
ฟ้ากับปีเตอร์กำลังจะเดินไปที่รถอยู่ๆเชนก็วิ่งเข้าไปกอดฟ้าจากทางด้านหลังโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
"ฟ้ายังรักพี่อยู่ใช่ไหม อย่าทำอย่างนี้เลยนะพี่ขอร้องละ"พูดข้างหูฟ้าพร้อมกับกอดรัดแน่นไม่ยอมปล่อย
"ปล่อย! ฟ้าไม่ได้รักพี่แล้วได้ยินไหม ว่าฟ้าไม่ได้รักพี่แล้ว"ฟ้าตะโกนเสียงดังอยู่ในอ้อมกอดเชน
แต่เชนก็ไม่ยอมปล่อยปีเตอร์จึงเดินเข้าไปผลักดันเชนออกจากตัวฟ้าอย่างแรงจนเซล้มลงไปกองกับพื้น เชนยันตัวลุกขึ้นหมายจะเข้าไปทำร้ายปีเตอร์แต่มาร์สกับเควินมายืนขวางเอาไว้ก่อน เชนจึงทำอะไรไม่ได้ ท่าทีของเชนจึงเปลี่ยนไป
"คุณปีเตอร์ผมขอคุยด้วยหน่อย เป็นการส่วนตัว"มองหน้าฟ้าและการ์ดทั้งสองคน
เชนเดินนำหน้าปีเตอร์ไปยังสวนหลังบ้าน แล้วก็หันมาเผชิญหน้ากัน เชนจึงเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน
"คุณรักฟ้าจริงๆใช่ไหม"เชนมองหน้าปีเตอร์ต้องการคำตอบ
"ใช่ผมรักเธอมาก "ปีเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ผมได้ยินอย่างนี้แล้ว ผมก็โล่งใจที่คุณรักฟ้าจริงๆ ผมหวังว่าคุณจะรักเธอตลอดไป"เชนพูดจบแล้วก็เดินเข้าไปตบบ่าปีเตอร์เบาๆ แล้วเดินออกไป
"คุณไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่มีทางทำให้ฟ้าเสียใจเด็ดขาด"ปีเตอร์เอ่ยขึ้นตามหลังเชน
เชนได้ยินถึงกับชะงักกับคำพูดของปีเตอร์กำมือแน่นโกรธตัวเองที่ทำให้ฟ้าเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเธอหมดรักเขาแล้ว ได้แต่สมเพชตัวเอง
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
งานเเต่งงานได้จัดขึ้นที่โบสถ์แห่งหนึ่งโดยจัดแบบเรียบง่ายไม่หรูหรามากนัก แขกที่มาส่วนมากก็จะเป็นคนรู้จักกันเท่านั้น
ฟ้ากำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าทำผมอยู่ใกล้จะเสร็จแล้ว พร้อมกับถือช่อดอกกุหลาบสีชมพูอยู่ในมือ ส่วนชุดที่เธอใส่เป็นชุดแต่งงานลายลูกไม้สีขาวเปิดไหล่ ส่งให้เธอสวยอ่อนหวานมากยิ่งขึ้น
พอถึงเวลาฟ้าก็เดินเข้าไปในโบสถ์ถือช่อดอกไม้ไว้ในมือ ส่งยิ้มให้ปีเตอร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ส่วนปีเตอร์ก็ส่งยิ้มมาให้เธอเช่นกัน ผู้คนในงานต่างมองมาที่ฟ้าเป็นตาเดียวกัน เชนได้แต่นั่งมองฟ้าที่เดินผ่านหน้าเขาไป พอฟ้ายื่นมือไปให้ปีเตอร์จับ เชนได้แต่มองด้วยความอย่างเจ็บปวด
เข้าสู่พิธีการต่างๆก็ดำเนินไปได้ด้วยดี จนมาถึงช่วงการสวมแหวนแต่งงาน ปีเตอร์กำลังหยิบแหวนขึ้นมาสวมให้ฟ้าใส่ไปได้แค่ปลายนิ้วเท่านั้นก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น
ปัง!!! ร่างของฟ้าในชุดแต่งงานสีขาวถูกกระสุนปืนเจาะเข้าไปทางด้านหลังจนล้มลงไปนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น ผู้คนในงานต่างพากันแตกตื่นวิ่งหนีหลบกันไปคนละทิศละทาง เชนเห็นฟ้านอนจมกองเลือดอยู่จึงรีบวิ่งเข้าไปหานั่งลงประคองหัวฟ้าให้หนุนตักเขาไว้พร้อมกับเรียกชื่อ
"ฟ้า ฟ้า อย่าเป็นอะไรนะพี่อยู่นี้แล้ว"น้ำตาไหลหยดตกใส่หน้าฟ้า
"พี่...เชนฟ้าไม่ไหวแล้ว"พูดจบแล้วก็สลบไปในทันที
"ไม่นะฟ้าอยู่กับพี่ก่อน"ประคองกอดเธอไว้กับอก
เชนเห็นฟ้าสลบไปจึงรีบอุ้มขึ้นเพื่อไปโรงพยาบาล ปีเตอร์จึงรีบวิ่งนำหน้าเชนเพื่อไปที่รถ พอทั้งเชนกับฟ้าขึ้นรถแล้ว ปีเตอร์จึงรีบขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
พอมาถึงโรงพยาบาลเชนก็รีบอุ้มฟ้าออกมาจากรถตรงไปยังห้องฉุกเฉินทันที ตะโกนให้หมอช่วยเธอทั้งน้ำตากลัวเสียเธอไปตลอดกาล
พอส่งฟ้าเข้าห้องผ่าตัดเชนก็ถูกกันให้ออกมารออยู่หน้าห้องเท่านั้น เดินไปเดินมาด้วยความร้อนใจเป็นห่วงเป็นกังวลไปหมด ปีเตอร์กับทรงเดชได้แต่นั่งมองเชนเดินไปมาด้วยความเป็นห่วงฟ้าเท่านั้น
ไม่นานหมอก็ออกมาจากห้องเชนจึงรีบเข้าไปถามอาการทันที
"เธอเป็นยังไงบ้างครับหมอ"เชนจ้องหน้าหมอต้องการคำตอบ
"คือ หมอขอแสดงความเสียใจด้วยครับ หมอไม่สามารถช่วยชีวิตเธอไว้ได้จริงๆหมอขอตัวนะครับ" พูดจบหมอก็เดินจากไป
เชนได้ยินอย่างนั้นถึงกับช็อกทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอาบแก้ม เจ็บปวดหัวใจที่เสียฟ้าไปอย่างไม่มีวันกลับ
ไม่จริง!!!" เชนตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับเอากำปั้นทุบพื้นไปแรงๆหลายที จนทรงเดชต้องเข้ามาห้ามไว้
พอเชนระงับสติอารมณ์ได้แล้ว ก็เข้าไปในห้องที่เก็บร่างอันไร้ลมหายใจของฟ้าไว้ ร่างของเธอนอนอยู่บนเตียงเหมือนคนหลับแต่ซีดเซียวลง เชนเดินเข้าไปใกล้แล้วโผล่เข้ากอดทันทีพร้อมกับร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ
"ฟ้ากลับมาได้ไหม พี่รอฟ้าอยู่นะรู้ไหม"พูดไปเผื่อเธอจะได้ยิน
"ทำไมฟ้าถึงได้ใจร้ายทิ้งพี่กับลูกไปไม่ลาสักคำ ฟ้าไม่สงสารลูกเราบ้างเหรอ"ยื่นมือไปจับแก้มฟ้าที่เย็นเฉียบพร้อมกับร้องไห้ไม่หยุด
เชนเอาแต่กอดฟ้าไว้จนเจ้าหน้าที่ เดินเข้ามาเพื่อจัดการร่างของฟ้า ทรงเดชจึงเข้าไปพาตัวเชนออกมาจากห้อง เชนพยายามขัดขืนแต่สุดท้ายก็ต้องยอมออกมาแต่โดยดี
หลายวันต่อมา
เชนอุ้มลูกน้อยไว้ในอ้อมแขนยืนอยู่หน้าเมรุเผาศพฟ้า มองดูกลุ่มควันที่ลอยไปบนท้องฟ้า ได้แต่ภาวนาในใจขอให้ได้พบเธออีกครั้งแม้มันจะไม่มีทางเป็นไปได้เลยก็ตาม
ปีเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆเชนได้แต่ตบบ่าเบาๆเป็นกำลังใจให้เท่านั้น
หลังจากที่งานศพฟ้าผ่านไปเชนก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องเอาแต่โทษตัวเองที่ช่วยอะไรฟ้าไม่ได้เลยจนเธอจากไปไม่มีวันกลับมา
แต่ในใจลึกๆของเขาก็ยังไม่เชื่อว่าฟ้าได้ตายจากเขาไปแล้วมันเหมือนฝันร้ายเท่านั้น ความรู้สึกเหมือนเธอยังอยู่ใกล้ๆเขากับลูกตลอดเวลา
เชนอุ้มชินเดินตามหลังปีเตอร์ที่กำลังจะไปขึ้นเครื่องเพื่อกลับประเทศอังกฤษหลังจากที่จัดการงานศพของฟ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ผมไปก่อนนะ"หันหน้ามาหาเชนกับลูกที่เดินตามหลัง
"โชคดีนะครับ" มองหน้าปีเตอร์
"ลุงไปก่อนนะ ชินหลานรัก"พูดพลางใช้มือจับแก้มตุ้ยนุ้ยของชินที่ยิ้มแก้มแทบปริ
"หวังว่ามีโอกาสคงได้เจอกันอีกนะครับ"เชนพูดขึ้น
"ครับ ผมหวังว่าคุณจะได้เจอคนที่คุณรักเร็วๆนี้นะครับ"ปีเตอร์พูดกับเชนแต่ตามองหน้าชิน
"คงไม่มีใครแทนที่ฟ้าได้อีกแล้วแหละครับ " เชนพูดไปตามความรู้สึก
"ก็ไม่แน่นะครับ ผมไปก่อนละได้เวลาแล้ว" พูดจบปีเตอร์ก็เดินจากไป
เชนได้แต่มองหลังปีเตอร์ที่เดินจากไป สงสัยในสิ่งที่ปีเตอร์พูดเป็นนัยๆเหมือนจะบอกอะไร
