"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ผู้แต่ง
จันทร์คืนแรมเรื่องย่อ
"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
ดราม่า,รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักในรอยแค้น
"แสดงว่าทุกอย่างที่พี่ทำ พี่หลอกฟ้า"ร้องไห้สะอึกสะอื้น "ใช่ ฉันไม่เคยรักเธอเลย ที่ผ่านมาก็แค่เล่นละครเท่านั้น" จับคางเธอแล้วออกแรงบีบแรงๆ เธอสะบัดหน้าออกจากมือแรงๆ จนหลุด "แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไม?"
หนึ่งเดือนต่อมา
เชนตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อมาเปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกด้วยตัวเอง เพราะตั้งแต่ฟ้าจากไปเชนก็ทำทุกอย่างให้ลูกเอง ชินนอนอยู่บนเตียงมองหน้าเชนแล้วส่งยิ้มน้อยๆมาให้ยิ่งทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้นถึงแม้ฟ้าจะไม่อยู่แล้วก็ตาม แต่ยังอยู่ในใจเขาเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป
พอจัดการกับลูกน้อยเสร็จแล้วเชนก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน เชนอุ้มลูกลงไปข้างล่างเพื่อทานอาหารเช้าด้วยกัน เชนทานข้าวไปพร้อมกับตักอาหารบดป้อนให้ลูกไปด้วยอย่างมีความสุข ทรงเดชกับป้าแช่มได้แต่ยิ้มให้กับสองพ่อลูกตรงหน้าความสุขเช่นกัน
เชนพาลูกไปทำงานด้วยเกือบทุกวัน มีลูกอยู่ใกล้ๆก็เหมือนมีฟ้าอยู่ใกล้ๆตลอดเวลาเชนคิดอย่างนั้น ตั้งแต่ที่พาชินมาบริษัทด้วยก็กลายเป็นขวัญใจของพนักงานทุกคนไปแล้ว ใครๆก็อยากอุ้มเล่นเพราะเป็นเด็กที่เข้าได้กับทุกคน
"แงๆ" อยู่ๆชินก็ร้องไห้ขึ้นมาเชนจึงรีบลุกจากเก้าอี้เข้าไปอุ้มขึ้นมาแล้วปลอบให้หยุดร้อง
"ร้องทำไมลูกพ่อ โอ๋ไม่ร้องนะ คิดถึงแม่ใช่ไหม"เชนอุ้มลูกพาดบ่าโยกไปมาไม่นานก็หยุดร้องและหลับไปเชนจึงอุ้มวางลงบนเบาะนอนสำหรับเด็กนั่งมองหน้าลูกแล้วก็อดคึดถึงฟ้าไม่ได้
เชนลุกขึ้นเดินไปตรงกระจกหน้าต่างห้องมองออกไปสายตาเหม่อลอยในหัวก็คิดไปเรื่อยเปื่อย นี้ใช่ไหมคือบทลงโทษที่เขาทำร้ายจิตใจฟ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเธอต้องจากไปตลอดกาล ไม่มีอะไรจะทรมานเท่ากับการเสียคนที่รักไปอีกแล้ว
หลังเลิกงานเชนก็พาลูกไปเดินเที่ยวห้างสรรพสินค้าหาชื้อของส่วนมากก็ไม่พ้นของลูกน้อยอีกนั้นแหละ
เชนพาชินไปนั่งพักตรงเก้าอี้ทางเดินอยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งท่าทางแปลกๆมานั่งลงข้างเขา เชนหันหน้าไปมองแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะเธอเล่นสวมแว่นตาดำไม่พอยังใส่หมวกปิดบังใบหน้าจนไม่เห็นหน้าเลย เชนกำลังจะอุ้มลูกกลับ อยู่ๆเธอก็เรียกเชนขึ้นมา
"เด็กคนนี้ลูกคุณเหรอคะ"ถามพลางก้มหน้าลงมองพื้น
"ใช่ทำไม"เชนตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"แล้วแม่เด็กไม่มาด้วยเหรอคะ"ถามพร้อมกับขยับหมวกปิดหน้า
"นี้คุณอย่ามาเสียมารยาทกับผม คุณไม่มีสิทธิ์มาถามเรื่องส่วนตัวของผม ผมไม่รู้จักคุณ"เชนเริ่มมีอารมณ์ที่อยู่ๆถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้มาถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่นหน้าตาเฉย
"ขอโทษค่ะ คุณคงรักเมียคุณมาก ฉันขอตัวก่อนนะคะ"พูดจบเธอก็รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
"เชนได้แต่ยืนงงมองตามหลังเธอที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไปไวๆเท่านั้น มองไปมองมาท่าทางคุ้นๆเขาคงคิดถึงฟ้ามากไป เลยมองผู้หญิงคนอื่นเหมือนฟ้า
เชนพาลูกกลับบ้านให้ป้าแช่มดูแลลูกต่อแล้วขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวบนห้องนอนเสร็จแล้วก็ลงมาข้างล่างเพื่อมาเล่นกับลูกในห้องนั่งเล่น เชนนั่งเล่นกับลูกไปสักพักอยู่ๆเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น
ป้าแช่มจึงรีบเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อไปดูว่าใครมา ไม่นานป้าแช่มก็เดินเข้าไปหาเชนในห้องนั่งเล่น
"คุณเชนมีคนมาขอพบรออยู่ในสวนหลังบ้านค่ะ"ป้าแช่มส่งยิ้มไปให้เชน
"ขอพบผมเหรอ ใครครับ"เชนถามป้าแช่มกลับ
"ไม่ทราบค่ะ ไม่เคยเห็นหน้าบอกแค่ว่ามาสมัครเป็นพี่เลี้ยงเด็กค่ะ"พูดไปยิ้มไป
"ผมยังไม่ได้รับสมัครพี่เลี้ยงของชินเลยนะครับป้า"เชนงงอยู่ๆก็มีคนมาสมัครเป็นพี่เลี้ยงเด็กโดยที่เขาไม่เคยเปิดรับสมัครเลย
"ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวเขารอนานอาจจะเปลี่ยนใจแล้วจะเสียใจนะคะ" ป้าแช่มเร่งให้เชนไป
"งั้นก็ได้ครับ ผมจะไปคุยดัวยตัวผมเอง"เชนรีบเดินไปที่สวนหลังบ้านทันที
พอเชนเดินไปถึงสวนก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันหลังให้เขาเชนจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วก็ถามจุดประสงค์ในการมาที่บ้านทันที
"คุณมีธุระอะไรถึงอยากพบผม"ถามพร้อมกับสำรวจผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะเธอไม่ยอมหันหน้ามาอีกทั้งยังสวมหมวกใบใหญ่เหมือนต้องการปิดบังใบหน้า
"คือฉันมาสมัครเป็นพี่เลี้ยงลูกคุณค่ะ"บอกความต้องการของตัวเองแต่ไม่ยอมหันหน้าไปหาเชน
"ผมไม่รับ ผมเลี้ยงลูกเองได้หวังว่าคุณคงจะเข้าใจนะ ผมขอตัว"เชนพูดไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"เดี๋ยวก่อนค่ะถ้าไม่รับเป็นพี่เลี้ยงเด็ก งั้นก็รับเป็นเมียได้ไหมคะ"หันไปมองหน้าเชนแวบหนึ่งแล้วหันกลับทางเดิม
"นี้คุณมันจะมากไปแล้วนะ ผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณกลับไปได้แล้ว ก่อนที่ผมจะลากตัวคุณออกไปเอง"เชนเริ่มโมโหในความหน้าด้านของผู้หญิงตรงหน้า
"ทำไมละคะ คุณไม่มีเมียไม่ใช่เหรอ"ถามออกไปเพื่อยั่วอารมณ์เชนมากขึ้น
"นี้คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงรู้ว่าผมไม่มีเมียแล้ว"เดินเข้าไปใกล้พยายามมองหน้าแต่เธอสวมแว่นตาดำปิดบังไว้
"คุณอยากรู้จริงๆเหรอคะ ว่าฉันเป็นใคร"พูดพลางหันไปมองหน้าเชนที่ตอนนี้โกรธเธอมาก
"ผมไม่อยากรู้แล้วกลับไปเถอะ ผมไม่อยากจะเสียเวลากับคุณ"พูดจบแล้วกำลังจะเดินออกไป
"พี่เชนค่ะ" เธอหันไปหาเชนพร้อมกับถอดหมวกกับแว่นตาออก
เชนมองหน้าฟ้าเหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ยืนนิ่งไม่ไหวติงอึ้งกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าเขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าฟ้าจะมีตัวตนมายืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้เวลานี้
ฟ้า! "เรียกชื่อเธอแล้วโผล่เข้ากอดทันที จนฟ้าเซเล็กน้อย เชนกอดฟ้าไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ กอดกันได้สักพักฟ้าก็ผลักเชนออกเล็กน้อยทำให้เห็นน้ำตาของเชนที่ไหลลงอาบแก้มจนฟ้าตกใจ
"พี่เชนร้องไห้เหรอคะ "พูดพลางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
"พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ช่วยตบหน้าพี่ที"ยกมือขึ้นมาจับหน้าฟ้าเพื่อสัมผัสว่าไม่ใช่ความฝัน
"มันคือเรื่องจริงค่ะ ไม่ใช่ความฝันฟ้าอยู่ตรงหน้าพี่แล้วจริงๆค่ะ"ส่งยิ้มไปให้เชนพร้อมกับสวมกอดเชนเพื่อเพิ่มความมั่นใจ
"ใช่ฟ้าจริงๆด้วย พี่ไม่ได้ฝันไป พี่ดีใจมากเลยที่ฟ้ากลับมาหาพี่"กอดรัดเธอแน่นขึ้นไม่ให้มีช่องว่างเหลืออยู่
"ฟ้าก็ดีใจค่ะ ที่พี่ทำให้ฟ้าเห็นว่าพี่รักฟ้าจริงๆ"พูดไปตามสิ่งที่เห็นตลอดหนึ่งเดือนที่เธอแอบมองเชนอยู่ห่างๆ
"แต่พี่ว่าเรามีเรื่องต้องเคลียร์กันนะ"เชนผลักออกจากฟ้าแล้วช้อนอุ้มเธอขึ้นทันที
"ว้าย! พี่เชนจะทำอะไร จะไม่ถามอะไรฟ้าก่อนเหรอคะ"ฟ้ารีบเอาแขนทั้งสองข้างคล้องคอเชนเพราะกลัวตกลงพื้น
"พี่ว่าเรามีเวลาคุยกันทั้งคืนเลยละจริงไหม"ก้มหน้าลงมามองหน้าฟ้าที่มองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว
เชนอุ้มฟ้าผ่านไปยังห้องนั่งเล่นป้าแช่มกำลังเล่นเป็นเพื่อนชินอยู่
"ป้าครับฝากลูกด้วย ผมขอไปจัดการกับสิบแปดมงกุฎก่อน"พูดไปยิ้มไป
"ตามสบายค่ะ"ป้าแช่มส่งยิ้มไปให้เชนกับฟ้า
"พี่เชนฟ้าอยากอยู่กับลูกก่อนได้ไหมคะ"พูดทั้งที่ตัวเองยังอยู่ในอ้อมแขนเชน
"ต้มพี่ซะเปื่อยพี่ไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก"พูดจบเชนก็อุ้มฟ้าตรงไปยังห้องนอนทันที
พอเข้ามาในห้องนอนเชนก็วางฟ้าลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมทาบทับตัวเธอไว้ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างห่วงหาอาวรณ์ที่ไม่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว
"ฟ้ารู้ไหมพี่นึกว่าจะไม่มีโอกาสได้อยู่กับฟ้าอีกแล้ว"ยื่นมือไปแตะหน้าฟ้าแล้วลูบไล้ไปมาอย่างอ่อนโยน
"ฟ้าก็เหมือนกันค่ะ ไม่นึกเลยว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันอีก"เอื้อมมือไปแตะหน้าเชนและมองเข้าไปในตาเพื่อสื่อความหมายผ่านสายตา
"ฟ้าอยู่กับพี่ทั้งคืนเลยนะห้ามไปไหนอีก"มองหน้าฟ้าอย่างมีความหมาย
"ค่ะ ฟ้าจะอยู่กับพี่ไม่ไปไหนอีกแล้ว"ฟ้าส่งยิ้มให้เชนพร้อมกับเอาแขนทั้งสองข้างคล้องคอเขาแล้วออกแรงโน้มให้เชนลงมาหาอย่างช้าๆ
"เชนโน้มตัวและก้มหน้าลงประกบจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มของฟ้าอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล ใช้ลิ้นซอกซอนเข้าไปหาน้ำหวานในโพรงปากฟ้าอย่างหิวกระหาย ทั้งคู่ตอบสนองโดยการใช้ลิ้นเกี่ยวตวัดกันไปมาอย่างร้อนแรงบ่งบอกถึงความต้องการกันและกัน
เชนจำใจถอนริมฝีปากออกจากฟ้าจัดการถอดเสื้อผ้าของเธอออกไม่เหลือแม้ชิ้นเดียวและของตัวเองโยนทิ้งไปบนพื้นห้องอย่างไม่ใยดีเพราะแรงปราถนาข้างในมีมากกว่า
เชนขึ้นทาบทับร่างอันเปล่าเปลือยของฟ้าจนมิดกลืนหายเข้าไปในตัวเขา จูบไล้ตั้งแต่ริมฝีปากเลื่อนลงไปยังซอกคอขาวเนียนจูบไซ้จนเกิดรอยแดงจากแรงกดตามอารมณ์ ทั้งสองมือก็บีบลูบไล้หน้าอกเต่งตึงทั้งสองเต้ายิ่งเพิ่มความเสียวซ่านให้ฟ้าต้องการเชนมากขึ้น มือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนไว้แน่นเพื่อระบายความเสียวซ่าน
เชนไล้ริมฝีปากลงมายังหน้าอกเต่งตึงทัังสองข้างทั้งดูดทั้งดึงตามแรงอารมณ์ ฟ้าก็ยิ่งบิดส่ายตอบสนองสัมผัสจากเขาอย่างเปิดเผย เชนเห็นอย่างนั้นจึงไล้ริมฝีปากลงไปยังหน้าท้องราบแบนจูบวนไปมาและเลื่อนลงไปหาหลืบเร้นลับ ใช้ริมฝีปากจูบดูดดึงจนฟ้าเสียวซ่านปล่อยน้ำหวานไหลออกมาพร้อมกับบิดส่ายสะโพกไปมารับเชน
เชนเห็นว่าฟ้าพร้อมแล้วจึงพาตัวเองเข้าไปหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอแล้วบรรเทิงบทรักอันเร้าร้อนไปตามแรงปราถนาข้างในจนทั้งคู่ไปถึงจุดหมายปลายทางพร้อมกันอย่างสุขสมอารมณ์หมาย
หลังจากจบบทรักอันเร้าร้อนของทั้งคู่ ทั้งสองคนก็นอนกกกอดกันอยู่บนเตียงโดยที่ฟ้าหนุนแขนเชนข้างหนึ่ง ฟ้ายื่นมือไปเช็ดปาดเหงื่อที่หน้าเชนออกอย่างเบามือ เชนจึงจับมือเธอไปจูบอย่างอ่อนโยนทั้งคู่มองสบตากันอย่างรักใคร่
"ฟ้าจะบอกพี่ได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น"จ้องมองหน้าฟ้าต้องการคำตอบที่คาใจอยู่
"เรื่องไหนค่ะ มันเยอะไปหมดเลย"มองหน้าเชนอย่างเป็นต่อ
"ฟ้ารู้ตัวไหมว่าฟ้ากำลังทำให้พี่อยากกินฟ้าอีกรอบ"ขึ้นทาบทับตัวเธอทันทีจนฟ้าจมอยู่ใต้ร่างเชน
"ฟ้าบอกก็ได้แต่ลงไปก่อนได้ไหมค่ะ ฟ้าอืดอัด"ทำหน้าหงิกงอใส่เชน
เชนเห็นว่าฟ้าไม่พอใจเขาจึงยอมลงจากตัวเธอทันทีกลัวเธอโกรธอีก
"จริงๆทุกอย่างที่พี่เห็นในพิธีแต่งงานมันเป็นการแสดงของฟ้าทั้งหมดเลยค่ะ"เล่าไปยิ้มไปที่เธอแสดงได้สมบทบาทไม่เสียแรงที่เคยเป็นนางเอกชื่อดังมาก่อน
"แล้วที่โรงพยาบาลละ"เชนจ้องหน้าฟ้าเริ่มไม่พอใจ
"ก็แสดงเหมือนกันค่ะ คุณหมอแสดงเนียนไหมคะ"ส่งยิ้มให้เชน
"เนียนสิ เนียนมากจนพี่สติแตกเลยละแต่พี่ไม่โกรธฟ้าหรอกนะ เพราะอย่างน้อยฟ้าก็ได้รับรู้ความรู้สึกต่างๆที่พี่มีให้ฟ้าอย่างจริงใจว่าพี่รักฟ้าขนาดไหน"ก้มหน้าลงจูบหน้าผากฟ้าอย่างอ่อนโยน
"ค่ะ ที่ฟ้าทำทุกอย่างแค่อยากรู้ว่าพี่รักฟ้าเหมือนที่พูดหรือเปล่าก็แค่นั้นเอง"ยื่นมือไปจับมือเชนไว้
"แล้วมีใครรู้เรื่องบ้างอย่าบอกนะว่ามีพี่คนเดียวที่โดนหลอก"ขยับตัวเข้าไปกอดฟ้าไว้
"ใช่ค่ะ ทุกคนรู้เรื่องหมดยกเว้นพี่คนเดียว"ฟ้ายิ้มหัวเราะเสียงดังใส่เชน
"ฟ้าขำพี่เหรอ สนุกมากไหม"ลุกขึ้นนั่งมองหน้าฟ้าที่เอาแต่หัวเราะเขา
"พี่เชนไหนบอกว่าไม่โกรธฟ้าไงคะ หรืออยากให้ฟ้าตายจริงๆ" พลิกตัวนอนหันหลังให้เชนทันที
"โธ่ ฟ้าอย่างอนพี่เลยนะพี่ขอโทษ"ล้มตัวลงนอนกอดฟ้าทางด้านหลัง
"ไม่งอนก็ได้ค่ะ แต่ต่อไปนี้ถ้าฟ้าสั่งอะไรพี่ต้องทำตามฟ้าทุกอย่างไม่มีข้อยกเว้นนะคะ"หันมามองหน้าเชนแวบหนึ่งแล้วก็หันกลับไปทางเดิม
"ครับพี่จะทำตามที่ฟ้าสั่งทุกอย่างเลย"ขยับกอดฟ้าให้แน่นขึ้น
"รับปากแล้วห้ามคืนคำนะคะ ถ้าไม่อย่างนั้นฟ้าจะไม่อยู่ด้วย"ทำเสียงจริงจัง
"ครับพี่รับปากทุกอย่างเลย ว่าแต่ผู้หญิงที่พี่เจอที่ห้างเป็นฟ้าใช่ไหม"เอาหน้าซบลงตรงคอฟ้า
"ใช่ค่ะ ฟ้าเอง"ตอบออกมาตามความจริง
"ถึงว่าท่าทางเหมือนฟ้าไม่มีผิด"พูดจบก็จูบไซ้ซอกคอเธอมือเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข
"คือฟ้าคิดถึงลูกค่ะเลยอยากเข้าไปใกล้ๆลูก ฟ้าแอบมองพี่กับลูกทุกวันเลยรู้ไหม"ฟ้าพลิกตัวหันหน้าไปหาเชน
"จริงเหรอทำไมพี่ถึงไม่รู้ตัวเลย"ยื่นมือไปแตะริมฝีปากเธอเบาๆ
"ฟ้าได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆค่ะ ใกล้มากไม่ได้เดี๋ยวพี่ก็รู้ตัวสิคะ"ส่งยิ้มให้เชน
"งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเรามาทำน้องให้ชินกันต่อเถอะ"เชนประกบจูบริมฝีปากฟ้าอย่างรวดเร็วไม่รีรอให้เธอพร้อม
"อื้อ" ฟ้าเปล่งเสียงอยู่ในลำคอได้เท่านั้นสุดท้ายก็ยอมตกอยู่ในเกมสวาทอย่างเต็มอกเต็มใจ ปล่อยให้เชนเป็นคนคุมเกมรักทั้งหมดจนทั้งคู่ไปถึงจุดหมายปลายทางโดยพร้อมเพรียงกันอย่างสุขสม