"เธอท้องกับใคร ฉันถามว่าเธอท้องกับใคร"พิมพ์ได้ยินคำถามที่ออกมาจากปากปีเตอร์ก็นิ่งอึ้งไปไม่คิดเลยว่าเขาจะถามมันออกมา"ฉันไม่รู้"ตัดสินใจตอบไปอย่างนั้นเพื่อตัดปัญหาทุกอย่างที่จะตามมาทีหลัง
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พอกลับไปถึงคาสิโนโรสก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปเฝ้าหลุยส์ที่โรงพยาบาลต่อ ส่วนพิมพ์ปีเตอร์ก็ให้นอนพักผ่อนต่อในห้องของเธอ ส่วนเขาก็ไปตามเรื่องคนร้ายที่ก่อเหตุที่โรงพักต่อด้วยตัวเอง
พอโรสไปถึงโรงพยาบาลก็ตรงไปยังห้องพักฟื้นที่หลุยส์พักอยู่ เดินเข้าไปข้างในห้องก็เห็นหลุยส์กำลังลุกขึ้นจากเตียง เธอจึงรีบเข้าไปประคองช่วย
"คุณลุกขึ้นมาทำไมคะ" จับแขนข้างซ้ายไว้
"ผมจะไปเข้าห้องน้ำปวดฉี่มากเลยตอนนี้"
"ก็ไปสิค่ะ " รีบถอยออกห่างเพื่อให้หลุยส์ไปเข้าห้องน้ำเอง
"ช่วยประคองผมหน่อยสิ ผมเจ็บไหล่" พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"คุณเจ็บไหล่ไม่ได้เจ็บเท้าสักหน่อยไปเองสิ" มองค้อนหลุยส์ทีหนึ่ง
"ก็ได้ผมไปเองก็ได้ ผมรู้ถึงผมตายไปคุณก็ไม่สนใจผมหรอก" หลุยส์เดินคอตกไปทางห้องน้ำ
"เดี๋ยวค่ะ ฉันช่วยก็ได้" โรสรีบเดินเข้าไปประคองหลุยส์ไปในห้องน้ำ
"ไหนๆ คุณก็ช่วยผมแล้ว ช่วยถอดกางเกงให้หน่อยสิ" หลุยส์พูดหยอกโรส
"คุณจะบ้าหรือไง ถอดเองสิ" รีบหันหลังเดินออกมาจากห้องน้ำทันที
หลุยส์อมยิ้มให้กับท่าทางของโรสแล้วปิดประตูห้องน้ำ ส่วนโรสก็มองไปที่หน้าประตูห้องน้ำพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ พร้อมกับส่ายหน้า พอหลุยส์ออกมาเธอก็เข้าไปช่วยประคองไปนอนลงที่เตียง
"คุณจะอยู่เฝ้าผมทั้งวันเลยใช่ไหม" หลุยส์มองหน้าโรส
"ค่ะ" ดึงผ้าขึ้นห่มให้หลุยส์
"ผมดีใจจังเลยที่คุณเป็นห่วงผม" จับมือโรสขึ้นไปจูบเบาๆ
"ค่ะ นอนพักเถอะ" เดินไปนั่งตรงโซฟาอีกมุมหนึ่งของห้องแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
"นี้ก็นานแล้วคนของผมยังไม่โทรมารายงานอีก ว่าพวกมันจับตัวคุณกับพิมพ์ทำไม"
"นอนพักเถอะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ปีเตอร์ไปจัดการด้วยตัวเองแล้วค่ะ"
"คุณยังรักปีเตอร์อยู่ใช่ไหม"
"ถ้าขืนคุณยังไม่ยอมนอนพัก ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ" เธอไม่รู้ว่าเขาจะถามอะไรหนักหนา
"ก็ได้นอนก็นอน คุณอย่าเพิ่งกลับนะ ผมอยากตื่นขึ้นมาเจอหน้าคุณอีก" พูดจบแล้วหลับตาลง
โรสนั่งมองหน้าหลุยส์ที่หลับตาลง นึกถึงคำถามที่หลุยส์ถามเมื่อกี้ เธอกับปีเตอร์เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น ถึงแม้ปีเตอร์อยากจะคบกับเธอแบบคนรักเหมือนเดิมก็ตาม แต่เธอไม่ได้รักปีเตอร์แล้ว ยิ่งคืนที่เธอโดนวางยาแล้วหลุยส์ช่วยเธอไว้ จนมีความสัมพันธ์กันถึงเธอจะไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แต่เธอกลับรู้สึกดีที่เป็นเขา
แล้ววันนี้เขายังมาช่วยเธอจนตัวเองต้องเจ็บตัวอีก ยิ่งทำให้เธอรู้สึกดีกับเขายิ่งขึ้นไปอีก
ด้านปีเตอร์หลังจากออกไปจากคาสิโนก็ตรงไปยังโรงพักทันที เควินกับมาร์ส กำลังพูดคุยกับเจ้าหน้าที่อยู่ ปีเตอร์จึงเดินเข้าไปสอบถาม
"คนร้ายสารภาพหรือยังครับ" ปีเตอร์ถามขึ้น
"กำลังสอบสวนอยู่ในห้องครับ"
"แล้วอีกนานไหม กว่าจะสอบสวนเสร็จ" ปีเตอร์ถามด้วยความร้อนใจ
"ก็จนกว่าจะยอมรับสารภาพครับ"
"ครับผมจะรอจนกว่าพวกมันจะยอมสารภาพความจริง" ปีเตอร์เดินไปหาที่นั่งรอ
ไม่นานเจ้าหน้าที่สอบสวนก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกับเอกสารคำให้การของคนร้าย ปีเตอร์จึงรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปสอบถามทันที
"เป็นไงบ้างครับ คนร้ายยอมสารภาพหรือยัง"
"ยอมแล้วครับ คนร้ายรับสารภาพว่ามีคนจ้างวานให้ทำครับ"
"ใครเป็นคนจ้างครับ" ปีเตอร์ถามต่อ
"เธอชื่อเกรซครับ เธอทำงานอยู่ที่คาสิโนคุณใช่ไหมครับ"
"ใช่ครับ" ปีเตอร์กำแน่นด้วยความโกรธเขาไม่คิดเลยว่าเกรซจะอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด
"เดี๋ยวเจ้าหน้าที่จะออกหมายเรียกให้เธอมาสอบปากคำ ส่วนผู้เสียหายทั้งสามคนก็ต้องมาด้วยนะครับ แต่คนที่ถูกยิงบาดเจ็บตำรวจจะไปสอบที่โรงพยาบาลเองครับ"
"ครับ ผมขอเข้าไปดูหน้าคนร้ายหน่อยได้ไหมครับ"
"ได้ครับ ตามผมมา" เจ้าหน้าที่เดินนำหน้าปีเตอร์ไปในห้องขัง
พอเข้าไปถึงข้างในปีเตอร์ก็ยืนเผชิญหน้ากับคนร้ายทั้งห้าคนที่ถูกขังอยู่ จึงเปิดประเด็นขึ้นมาทันที
"เกรซจ้างพวกแกให้ทำอะไรบ้าง นอกจากเรื่องที่ทำวันนี้"
"แล้วแกมีสิทธิ์อะไรมาถามพวกฉัน ไม่ใช่ตำรวจสักหน่อย" แจ๊คเอ่ยขึ้น
"ถ้าฉันจะบอกว่าฉันเป็นเจ้าของคาสิโนที่เกรซทำงานอยู่ล่ะ พวกแกจะยอมบอกไหม" ยกยิ้มมุมปาก
"ก็ได้บอกก็บอก เกรซจ้างพวกเราให้เข้าไปในคาสิโนเพื่อใส่ตะปูในรองเท้าผู้หญิงสวยๆคนนั้น"
"แน่ใจว่ามีแค่นี้ เกรซให้พวกแกทำอะไรอีกบอกมาให้หมดเลย"
"ไม่มีแล้ว" แจ๊คตอบด้วยความไม่พอใจ
"คุณตำรวจครับเพิ่มคดีไปอีกก็แล้วกัน ข้อหาบุกรุกและทำร้ายผู้อื่น" พูดจบแล้วก็เดินหันหลังออกไปจากห้อง
"เฮ้ย ! อะไรวะ มาถามแล้วเพิ่มคดีให้กันอีก" แจ๊คตะโกนตามหลังปีเตอร์
พอปีเตอร์กับบอดี้การ์ดทั้งสองคนออกมาจากโรงพักก็ตรงกลับไปยังคาสิโนด้วยความรวดเร็ว พอไปถึงก็สั่งบอดี้การ์ดทั้งสองคนตามเกรซกับเจนมาพบเขาในห้องทำงานทันที
"มาแล้วครับนาย" เควินเดินนำหน้าเจนเข้ามาในห้องทำงาน
"แล้วเกรซล่ะ" มองหน้าเควินไม่วางตา
"เธอไม่อยู่ครับ ออกไปนานแล้ว" บอกไปตามที่พนักงานบอก
"นายสองคนออกไปตามเกรซที่คอนโดเลยนะ " อย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย
"ครับนาย" รีบเดินออกไปทันที
"ว่าไงเจนฉันรู้หมดแล้วนะ ว่าเกรซอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด มีอะไรจะพูดไหม"
"ฉันขอโทษค่ะ ที่โกหกคุณ แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงเลยนะคะ แค่ดูความเคลื่อนไหวของคุณโรสแล้วรายงานคุณเกรซเท่านั้นเอง ที่เหลือคุณเกรซเธอทำเองหมด" ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาปีเตอร์
"ไม่ร้ายแรงอย่างนั้นเหรอ ถ้าเธอยอมสารภาพตั้งแต่วันนั้นว่าเกรซอยู่เบื้องหลัง เรื่องวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น พิมพ์กับโรสเกือบจะโดนข่มขืนเพราะฝีมือเกรซแล้วเธอรู้ไหม" ตวาดใส่เจน
"ฉันขอโทษค่ะ" เอ่ยน้ำตาคลอเบ้า
"ออกไปได้แล้ว ฉันไล่เธอออก!" ตะคอกใส่เจน
"ค่ะ ฉันเข้าใจ" เจนเดินคอตกออกไปจากห้อง
หลังจากที่เจนออกไปบอดี้การ์ดทั้งสองคนก็เข้ามารายงานเรื่องที่ให้ไปตามเกรซที่คอนโดไปตามความจริง
"แสดงว่าเกรซไหวตัวทันคงจะหนีไปแล้วล่ะ ตำรวจยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย" ปีเตอร์ถอนหายใจแรงๆ
"แล้วนายจะเอายังไงต่อครับ" มาร์สถามต่อ
"ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจก็แล้วกัน นายสองคนออกไปพักเถอะ"
"ครับนาย " เดินออกไปจากห้องทันที
ปีเตอร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาโรสที่ไปเฝ้าหลุยส์อยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อเล่าเรื่องราวต่างๆให้เธอฟังพร้อมกับเตือนให้โรสระวังตัวเพราะยังจับตัวเกรซไม่ได้
"ฉันถามจริงๆ เถอะค่ะ เพราะคุณใช่ไหมถึงทำให้เกรซต้องทำแบบนี้" โรสตัดสินใจถามออกไป
"ใช่เพราะผมเอง เกรซแอบชอบผมแต่ผมไม่เล่นด้วย ผมขอโทษก็แล้วกัน" เขาไม่คิดเลยว่าการที่เขามีความสัมพันธ์กับเกรซจะทำให้เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้
"นอกจากเกรซแล้ว พิมพ์ก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงของคุณใช่ไหมคะ"
"ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ" ปีเตอร์ถามกลับ
"ฉันดูออกค่ะ คุณเป็นห่วงเธอซะขนาดนั้น"
"ผมว่าคุณเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า แล้วหลุยส์เป็นยังไงบ้างล่ะ"
"แม้รีบเปลี่ยนเรื่องเลยนะคะ ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ อีกวันสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว ปกติคุณกับหลุยส์ไม่ลงรอยกันคุณเป็นห่วงหลุยส์เหรอคะ"
"เปล่าผมแค่ถามไปงั้น ๆ แหละ ไม่มีอะไรแล้วผมขอวางสายก่อนนะ "
"ค่ะ" พอปีเตอร์วางสายไปโรสก็กลับเข้าไปหาหลุยส์ในห้องพักฟื้นต่อ
หลังที่วางสายโรสไปปีเตอร์ก็ตรงไปยังห้องพิมพ์ เคาะประตูสักพัก พิมพ์ก็เปิดประตูออกทั้งที่ยังใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ ทำให้ปีเตอร์มองไม่วางตาและลอบกลืนน้ำลายลงคอ
"เพิ่งอาบน้ำเสร็จเหรอ " เดินเข้าในห้องพร้อมกับนั่งลงบนเตียง
"ค่ะ" เดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้จะเอาไปใส่ในห้องน้ำ
"ไม่ต้องใส่หรอก เธอก็รู้ถ้าเธอใส่ฉันก็ถอดอยู่ดี" เข้าสวมกอดพิมพ์ทางด้านหลังใช้มือลูบไล้บริเวณหน้าอกเต่งตึงทั้งสองข้าง
"ตำรวจว่ายังไงบ้างคะ" หันหน้ามาหาปีเตอร์
"คนร้ายสารภาพว่าเกรซเป็นคนจ้างให้พวกมันทำ"
"จริงเหรอคะ " ถามด้วยความตกใจ
"ใช่เกรซเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดรวมถึงเรื่องที่โรสโดนตะปูตำเท้าด้วย"
"แล้วตอนนี้คุณเกรซอยู่ไหนคะ "
"หนีไปแล้วล่ะ เวลาเธอไปไหนมาไหนต้องระวังตัวไว้ให้ดีนะ ฉันกลัวเกรซจะย้อนกลับมาทำร้ายเธออีก"
"ค่ะ ฉันจะระวังตัว โชคดีนะคะที่คุณหลุยส์มาช่วยไว้ได้ทัน ฉันกับคุณโรสเลยไม่เป็นอะไร"
"เพราะฉันเองแหละ ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด"
"หมายความว่ายังไงคะ" พิมพ์ขมวดคิ้วเข้าหากัน
"เกรซเขาแอบชอบฉันแต่ฉันไม่เล่นด้วย แล้วอีกอย่างคงจะอิจฉาเธอกับโรสมั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิดฉัน" ตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ
พิมพ์ได้แต่ยืนฟังไปเงียบๆ ก็ใช่อย่างที่ปีเตอร์พูดนั้นแหละ เพราะเขาเคยมีความสัมพันธ์กับเกรซแต่เพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรกับเธอตอนนี้ ส่วนโรสคงจะเป็นตัวจริงสำหรับเขา
"เธอได้นอนพักตามที่ฉันบอกหรือยัง" เห็นว่าพิมพ์เงียบจึงถามต่อ
"นอนแล้วค่ะ ฉันเหนียวตัวก็เลยตื่นขึ้นมาอาบน้ำเมื่อกี้เอง" หันไปทางตู้เสื้อผ้า
"หิวหรือยังใกล้จะเที่ยงแล้ว"
"นิดหน่อยค่ะ" หยิบเสื้อผ้าจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ปีเตอร์กลับดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น
"ฉันบอกว่าห้ามใส่ยังไงล่ะ เดี๋ยวฉันจะสั่งอาหารมาในห้องนี้ ทานเสร็จเราจะได้ทำอย่างอื่นกันต่อ" กระซิบข้างหูพิมพ์
"แต่ฉันว่า"
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละ เธอกล้าขัดใจฉันเหรอ" พูดแทรกขึ้นก่อนที่พิมพ์จะพูดจบ
พิมพ์ได้แต่เงียบไม่ตอบโต้ใด ๆ ปีเตอร์โทรสั่งอาหารรอสักพัก พนักงานก็เอามาส่งถึงข้างในห้อง ทั้งคู่จึงนั่งทานไปด้วยกัน
"เดี๋ยววันพรุ่งนี้เธอกับโรสไปให้ปากคำกับตำรวจที่โรงพักด้วยนะ ฉันจะไปส่งเอง"
"ค่ะ" ตักอาหารเข้าปาก
"แล้วงานทำความสะอาดห้องฉันพรุ่งนี้ ก็ไม่ต้องทำนะ ฉันให้เธอพักหนึ่งวัน"
"ทำไมล่ะคะ" มองหน้าปีเตอร์ด้วยความสงสัย
"เธอเพิ่งจะเจอเรื่องแย่ๆมา ฉันแค่อยากให้เธอได้พักผ่อน โดนยาสลบหลับไปตั้งนานไม่ใช่เหรอ" จ้องหน้าพิมพ์ที่ใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำ
"ขอบคุณนะคะ ที่ให้ฉันพักงาน"
"งานแม่บ้านฉันให้พักนะ แต่งานบนเตียงฉันไม่ให้พัก" ลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปช้อนอุ้มพิมพ์ขึ้นอย่างง่ายดาย
"คุณจะทำแบบนี้กับฉันอีกนานไหมคะ" เงยหน้าขึ้นถามปีเตอร์ที่อุ้มเธอวางลงบนเตียง
"เธอจะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา เธอก็รู้ว่าพ่อเธอเป็นหนี้ฉันตั้งสิบล้าน แล้วก็เอาตัวเธอมาใช้หนี้แทนเงิน ฉันนอนกับเธอทุกคืนเธอว่ามันคุ้มไหมกับเงินสิบล้าน" จ้องหน้าพิมพ์
"ตัวฉันมันไม่มีค่ามากขนาดนั้นหรอกค่ะ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้ำตาคลอเบ้าพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง
"ที่เธอถามเพราะอยากจะกลับบ้านใช่ไหม ถ้าเธอกลับไปฉันก็จำเป็นที่จะต้องยึดบ้านพ่อเธอกับทรัพย์สินที่มีทั้งหมด"
"แต่ว่าคุณควรจะแค่ความรู้สึกของคุณโรสด้วยนะคะ" น้ำตาเอ่อไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
"นี้เธอร้องไห้เหรอ" ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้พิมพ์เบาๆ ทั้งที่เขาไม่เคยทำมันมาก่อน ทำให้พิมพ์ชะงักไปกับการกระทำของปีเตอร์ชั่วครู่
"คุณไม่ต้องมาสนใจฉันหรอกค่ะ " ปัดมือปีเตอร์ออกแรงๆ แล้วใช้มือเช็ดเอง
ปีเตอร์ชะงักกับการกระทำของพิมพ์ที่ปัดมือเขาออกจากแก้มเธอ แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ปีเตอร์จึงขยับตัวเข้าไปใกล้พิมพ์แล้วหอมแก้มเธอเบาๆ
"ฉันกับโรสเราคงเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้นแหละ" พูดอยู่ข้างแก้มพิมพ์
พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นก็หันหน้ากลับมาหาปีเตอร์จึงทำให้ริมฝีปากอ่อนนุ่มชนเข้ากับปากหยักหนาของปีเตอร์เต็ม ๆ ปีเตอร์จึงถือโอกาสจูบดูดริมฝีปากบางอย่างหิวกระหาย ไม่นานก็ถอนริมฝีปากออกอย่างจำใจทั้งคู่มองสบตากัน จนพิมพ์ต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน
ปีเตอร์จึงดึงเชือกผูกเสื้อคลุมอาบน้ำออก จนเผยให้เห็นหน้าอกเต่งตึงทั้งสองข้าง เขาจึงใช้มือลูบไล้ไปมาทั้งสองข้างจนพิมพ์เริ่มจะเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสจากเขา จากนั้นก็ค่อยๆ ถอดเสื้อคลุมออกจากตัวจนหมดโยนทิ้งลงข้างเตียง แล้วลงไปทาบทับตัวพิมพ์ให้นอนราบลงบนเตียงอย่างง่ายดาย
หลังจากนั้นก็ลูบไล้จูบไซ้ไปทั่วตัวพิมพ์ แล้วไปหยุดตรงช่องรักอันคับแคบของเธอ เขาจึงใช้ทั้งมือและริมฝีปากหยักหนาปรนเปรอจนเธอเสียวซ่านบิดส่ายสะโพกไปมา พร้อมกับปล่อยน้ำหวานไหลเอ่อออกมาจากช่องรัก
พอเห็นอย่างนั้นเขาจึงรีบจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก แล้วสวมคอนดอมทันที แล้วลงไปทาบทับตัวพิมพ์จนจมอยู่ใต้ร่างปีเตอร์พร้อมกับพาแก่นกายสอดใส่เข้าไปในช่องรักจนสุดทางในทีเดียว จนพิมพ์เปล่งเสียงออกมาด้วยความวาบหวาม จากนั้นปีเตอร์ก็ขยับเคลื่อนตัวเอง จนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันและเสียงครวญครางของทั้งคู่ดังไปทั่วห้อง ไม่นานก็สงบลงเมื่อทั้งสองไปถึงจุดหมายปลายทางที่สุขสม
