"เธอท้องกับใคร ฉันถามว่าเธอท้องกับใคร"พิมพ์ได้ยินคำถามที่ออกมาจากปากปีเตอร์ก็นิ่งอึ้งไปไม่คิดเลยว่าเขาจะถามมันออกมา"ฉันไม่รู้"ตัดสินใจตอบไปอย่างนั้นเพื่อตัดปัญหาทุกอย่างที่จะตามมาทีหลัง
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันต่อมา
หลังจากที่โรสกับพิมพ์ไปให้ปากคำกับตำรวจที่โรงพักเสร็จแล้ว ปีเตอร์ก็ไปส่งโรสที่โรงพยาบาลต่อเพื่อไปเยี่ยมหลุยส์ ทั้งสามคนเดินมาถึงหน้าห้องพักฟื้นของหลุยส์ โรสกับพิมพ์จึงเดินเข้าไปข้างในห้องโดยที่ปีเตอร์รออยู่ข้างนอกห้อง
"คุณหลุยส์เป็นยังไงบ้างคะ" พิมพ์เดินไปยืนอยู่ข้างเตียง
"ดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ มีพยาบาลส่วนตัวมาช่วยดูแล" มองหน้าโรสพร้อมกับส่งยิ้มให้
พิมพ์ได้แต่มองหน้าหลุยส์กับโรสสลับกันไปมา แล้วอมยิ้มน้อยๆ ให้กับทั้งคู่
"พิมพ์เดี๋ยวเธอกลับไปก่อนนะ ฉันจะอยู่ต่อ"โรสเอ่ยขึ้น
"ค่ะ "
"กลับกันได้หรือยัง" ปีเตอร์เปิดประตูเข้ามาในห้อง
"คุณกับพิมพ์กลับไปก่อนเถอะค่ะ "พูดพลางปลอกผลไม้ใส่จาน
"แล้วนายเป็นยังไงบ้างล่ะ ฉันนึกว่าตายไปแล้ว"ปีเตอร์ถามขึ้น
"ก็เห็นนี้ว่ายังไม่ตาย"
"กรรมคงตามสนองแกแล้วล่ะ ที่เคยลอบยิงฉันแต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้มานอนเดี้ยงอย่างแก"ปีเตอร์ยิ้มมุมปาก
โรสได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักหันไปมองหลุยส์ด้วยความสงสัย ถึงขนาดต้องลอบยิงกันมันเรื่องอะไรกันแน่
"มันเรื่องอะไรกันคะ" โรสหันมามองหน้าปีเตอร์
"เรื่องมันนานแล้วล่ะ คุณอย่าไปสนใจเลย"
"กลับกันเถอะ" หันไปบอกพิมพ์
"กลับก่อนนะคะ คุณหลุยส์" พิมพ์เอ่ยขึ้นเดินตามหลังปีเตอร์ออกไปจากห้อง
"ครับ"
"คุณเคยจะฆ่าปีเตอร์เลยเหรอ" โรสหันไปต่อว่าหลุยส์
"เปล่าผมแค่ขู่เอง" รีบหลบสายตาโรส
"แล้วทำไมต้องขู่ด้วย"
"ก็เพราะคุณนั้นแหละ"
"เพราะฉัน!" โรสขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ก็คุณรักมัน อีกอย่างคุณไปอยู่ในฝรั่งเศลตั้งนานไม่กลับมาสักที ถ้ามันตายคุณอาจจะกลับมาก็ได้"
"นี้คุณจะบ้าหรือไง คุณไปเอาความคิดบ้าๆนี้มาจากไหน" โรสหยิบกระเป๋าถือจะเดินออกไปจากห้อง
"โรสผมขอโทษ อย่าไปเลยนะ โอ้ย!"ก้าวลงจากเตียงแต่ด้วยความเร่งรีบทำให้หลุยส์ล้มลงข้างเตียงจนไหล่กระแทกกับพื้น
"คุณ!" โรสหันกลับมาตามเสียงร้องของหลุยส์ด้วยความตกใจ แล้วรีบเข้าไปประคองขึ้นเตียง
"คุณอย่าไปเลยนะอยู่กับผมก่อน" นิ่วหน้าเจ็บแผล
"ดูสิเลือดซึมออกมาเลย เดี๋ยวฉันเรียกพยาบาลมาทำแผลให้ใหม่ดีกว่า"กดกริ่งที่หัวเตียงเพื่อเรียกพยาบาล
ไม่นานพยาบาลก็มาทำแผลให้ใหม่ พอพยาบาลออกไป โรสจึงปลอกผลไม้ให้หลุยส์วางจานลงที่โต๊ะให้หลุยส์ทาน
"คุณควรจะไปขอโทษปีเตอร์นะ จะได้กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม" เธออยากให้ทั้งคู่กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อน
"ไม่มีทางมันจะแย่งคุณไปจากผม"
"แย่งอะไรกันค่ะ ฉันกับปีเตอร์เราเป็นเพื่อนกันค่ะ"
"เป็นเพื่อนกัน คุณพูดแบบนี้แสดงว่าคุณเริ่มเปิดใจให้ผมอีกครั้งแล้วใช่ไหม"
"ค่ะ" ส่งยิ้มให้หลุยส์
"ผมดีใจจังเลย"โน้มตัวเข้าไปสวมกอดโรส
"กอดเบาๆ สิคะ คุณไม่เจ็บไหล่แล้วเหรอคะ"
"ก็ผมรักคุณมากคุณก็รู้ แล้วเราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ดี" มองหน้าโรสไม่วางตา
"ไม่รู้ค่ะ รอดูพฤติกรรมคุณก่อนว่าเจ้าชู้เหมือนเมื่อก่อนไหม"
"ไม่มีหรอกผมเลิกไปตั้งนานแล้ว"
"ขอให้จริงเถอะค่ะ" หยิกแก้มหลุยส์เบาๆ
"จริงสิ" หอมแก้มโรสฟอดหนึ่ง
ปีเตอร์กับพิมพ์นั่งอยู่ในรถต่างคนต่างเงียบไม่พูดไม่จา จนเควินเอารถเข้าไปจอดในลานจอดรถในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง พอรถจอดสนิทปีเตอร์ก็ลงไปก่อน ส่วนพิมพ์ก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมลงไปจากรถ
"นี้เธอจะนั่งอีกนานไหม ลงมาสิ" เอ่ยเสียงดุ
"ไหนว่าจะกลับกันไม่ใช่เหรอคะ แล้วมาทำไมที่นี้" ก้าวขาลงจากรถ
"ฉันมีอะไรให้เธอช่วยหน่อย" เดินนำหน้าพิมพ์ไป
"อะไรเหรอคะ" รีบเดินตามหลังปีเตอร์ไปติดๆ
"เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ"
"ค่ะ" รับคำแล้วเดินไปเงียบๆ
ปีเตอร์เดินนำเข้าไปในร้านขายเครื่องเพชรร้านหนึ่ง พนักงานจึงรีบออกมาต้อนรับพร้อมกับสอบถามความต้องการของลูกค้าทันที
"เธอมาเลือกสร้อยเพชรให้โรสหน่อยสิ พอดีฉันจะให้เป็นของขวัญวันเกิดเขาอีกไม่กี่วันก็จะถึงแล้ว"
"จะดีเหรอคะ ฉันเลือกไม่เป็น"
"เลือกเถอะน่า สองแบบนี้เอาแบบไหนดี"
พิมพ์มองสร้อยเพชรสองแบบที่วางอยู่บนเคาร์เตอร์ ซึ่งมีความสวยแตกต่างกันออกไป เส้นหนึ่งมีความเรียบหรูดูแพงส่วนอีกเส้นก็ไม่ต่างกันมากเพียงแต่มีจี้ดอกไม้เล็กๆ ห้อยอยู่
"เส้นนี้ค่ะ" พิมพ์จึงชี้ไปที่สร้อยเส้นที่มีจี้ดอกไม้ห้อยอยู่ให้โรส
"ผมเอาทั้งสองเส้นเลยครับ" ปีเตอร์บอกพนักงาน
พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นก็แปลกใจมองหน้าปีเตอร์ เขาจะให้เธอเลือกทำไมสุดท้ายเขาก็ชื้อทั้งสองเส้นได้แต่คิดในใจ ระหว่างที่รอปีเตอร์ชำระเงิน พิมพ์ก็เดินมองดูเครื่องเพชรที่อยู่ในตู้กระจกไปพลางๆ จนไปสะดุดตาเข้ากับสร้อยข้อมือเส้นเล็กๆ เส้นหนึ่ง ที่เปล่งประกายระยิบระยับสะท้อนกับแสงไฟอยู่ในตู้กระจกทำให้เธออดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
"สนใจเส้นนี้เหรอคะ" พนักงานเอ่ยถามขึ้น
"เปล่าค่ะ แต่สวยมากเลยนะคะ" พิมพ์มองสร้อยข้อมือไม่วางตา
"ไปกันเถอะ ยังต้องไปที่อื่นต่ออีก" เดินมาเห็นพิมพ์กำลังยืนมองเพชรที่โชว์อยู่ในตู้
"ค่ะ" เดินตามหลังปีเตอร์ออกไปจากร้าน
"เธอไปรอที่รถก่อนนะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย เดี๋ยวตามไป" เดินไปอีกทางเพื่อไปเข้าห้องน้ำ
พิมพ์พยักหน้ารับรู้แล้วเดินกลับไปที่รถนั่งรอสักพัก ปีเตอร์ก็เดินมาขึ้นรถนั่งลงข้างเธอพร้อมกับถุงใส่เครื่องเพชร พอรถแล่นออกไปสักพัก พิมพ์ก็ต้องแปลกใจมองข้างทางที่ไม่คุ้นเลย จนรถแล่นเข้าไปจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง
พอประตูรถเปิดออกปีเตอร์ก็ลงไปก่อน พิมพ์จึงตามลงไปติดๆ พอเห็นตัวบ้านใกล้ๆ ก็ทำให้พิมพ์สะดุดตากับความใหญ่โตมโหฬาร ที่ตกแต่งตามสไตล์ยุโรป ยิ่งสวนหน้าบ้านที่ปลูกต้นไม้ดอกไม้ชวนให้น่าเดินเล่นเข้าไปอีก
"บ้านใครเหรอคะ สวยมากเลย"
"เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ ตามฉันมา" เดินนำหน้าพิมพ์เข้าไปในบ้าน
"ค่ะ"
ทั้งคู่เดินเข้าในบ้านโดนมีคนรับใช้ในบ้านออกมารับ เดินนำไปยังห้องรับแขกพอเข้าไปถึงในห้อง ก็เจอพ่อกับแม่ของปีเตอร์นั่งรออยู่ตรงโซฟา
"มาแล้วเหรอลูก คิดถึงจังเลย" มิเชลลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปสวมกอดปีเตอร์พร้อมกับหอมแก้มทีละข้าง
"คุณแม่กับคุณพ่อสบายดีนะครับ" นั่งลงบนโซฟา
"สบายดี ว่าแต่แกเถอะหายหัวไปเลยนะ กว่าจะโผล่หน้ามาได้" วิลเลียมเอ่ยขึ้น
"พอดีช่วงนี้ผมยุ่ง ๆ ไม่ค่อยมีเวลาครับ"
"ขอให้จริงเถอะ แล้วนี้ใครล่ะ" วิลเลียมหันไปมองหน้าพิมพ์ที่ยืนก้มหน้าอยู่
"พนักงานที่คาสิโนครับ ผมให้มาถือของช่วย มานั่งลงสิ" หันไปบอกพิมพ์
พิมพ์จึงไปนั่งลงข้างปีเตอร์พร้อมกับเอ่ยทักทาย มิเชลกับวิลเลียมตามมารยาท
"ผมมีของมาฝากคุณแม่ด้วยครับ" หยิบกล่องเครื่องเพชรออกมาจากถุงแล้วยื่นให้มิเชล มิเชลจึงรับไปเปิดดูทันที
"ว้าว สวยจังรู้ใจแม่เหมือนตาเห็นเลยนะ พอดีเลยแม่จะได้ใส่ออกงาน"
"ผมดีใจนะครับที่คุณแม่ชอบ"
"แกก็รู้ว่าให้อะไรแม่แกก็ชอบหมดแหละ"
"แม้คุณก็ ฉันมีลูกชายคนเดียวลูกให้อะไรก็ต้องชอบสิคะ"
ที่แท้เส้นที่เธอไม่ได้เลือกปีเตอร์จะเอามาให้แม่ตัวเองนี้เอง พิมพ์คิดในใจ
"ไปทานอาหารเที่ยงกันเถอะ ได้เวลาแล้ว" วิลเลียมยืนขึ้นเดินนำออกไปจากห้อง
เมื่อมาถึงโต๊ะรับประทานอาหาร พิมพ์นั่งก้มหน้าทานไปเงียบ ๆ ส่วนปีเตอร์ก็พูดคุยกับพ่อแม่ตัวเองอย่างสนุกสนาน
"ว่าแต่แกเถอะ เมื่อไหร่จะแต่งงานสักทีอายุก็เยอะขึ้นทุกวัน" วิลเลียมเอ่ยขึ้น
"เรื่องนี้ยังไม่มีในหัวผมเลยครับ"
"ทำไมไม่พาหนูโรสมาด้วยล่ะ" มิเชลถามขึ้น
"เธอไม่ว่างครับ"
"ถ้าลูกกับหนูโรสคบกันต่อก็แต่งงานกันเลยสิ"
"โธ่แม่ครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมยังไม่อยากแต่ง" ปีเตอร์ส่ายหน้าให้แม่ตัวเอง
"แม่แค่อยากจะอุ้มหลานเร็ว ๆ ก็เท่านั้นเอง เมื่อไหร่จะได้อุ้มก็ไม่รู้" มิเชลพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
"คุณก็อย่าไปกดดันลูกมากเลยปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ" วิลเลียมเอ่ยขึ้น
พิมพ์ได้แต่นั่งฟังไปเงียบ ๆ เขาคงไม่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนสักคน แม้แต่จะแต่งงานเขาก็ยังไม่คิดเลย พิมพ์ได้แต่คิดในใจ
"แล้วหนูล่ะ ทำงานกับปีเตอร์นานหรือยัง" มิเชลหันไปถามพิมพ์
"เอ่อ ยังไม่นานค่ะ"
"หนูคงเป็นคนเอเชียสินะ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มดี"
"ใช่ค่ะ หนูเป็นคนไทย"
"แล้วชื่ออะไรล่ะ"
"ชื่อ พิมพ์ค่ะ"
"แล้วทำไมถึงมาทำงานที่คาสิโนปีเตอร์ได้ล่ะ" มิเชลถามต่อ
"เอ่อ คือ" พิมพ์เริ่มอึกอักไม่รู้จะตอบยังไง
"เธอมาสมัครงานเองครับ "ปีเตอร์รีบชิงพูดก่อน
"งั้นเหรอจ้ะ ถ้ามีลูกกับปีเตอร์ลูกคงจะออกมาน่ารักดีนะ"
"แค่กๆๆ " ปีเตอร์ถึงกับไอเพราะสำลักน้ำ
"แม่พูดเล่นเองถึงกับสำลักน้ำเลยเหรอ" มิเชลยิ้มหัวเราะ
"ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ" รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ตรงไปห้องน้ำทันที
"ว่าแต่หนูเถอะ หน้าตาก็สวยมีแฟนหรือยัง"
"ยังไม่มีค่ะ"
"แปลกสวยแบบนี้ไม่มีแฟน งั้นก็เป็นแฟนกับปีเตอร์ไปเลยสิ หนูรู้ไหมหนูเป็นผู้หญิงคนที่สองที่ปีเตอร์พามาบ้านรองจากหนูโรส แต่หนูเป็นคนแรกในรอบหลายปีเลยล่ะ " มิเชลเอ่ยยิ้มๆ
พิมพ์ได้ยินอย่างถึงกับชะงักไปชั่วครู่วางช้อนลงและดื่มน้ำตาม เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรแล้วตอนนี้ ท่าทางมิเชลจะอยากอุ้มหลานมากถึงกับจะจับคู่เธอกับปีเตอร์กันเลย
"คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ" ปีเตอร์เดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร
"แม่แค่ถามหนูพิมพ์เขาไปเรื่อยเปื่อยตามประสาผูหญิงนั้นแหละ"
"ครับ" นั่งลงทานอาหารต่อ
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จพิมพ์ก็ออกไปเดินเล่นตรงสวนหน้าบ้าน นั่งลงตรงม้านั่งตัวหนึ่งในหัวก็คิดถึงคำพูดของมิเชล
เธอกับปีเตอร์คงเป็นได้แค่ลูกหนี้กับเจ้าหนี้แค่นั้น ไม่มีทางที่เขาจะมารักเธอหรอก
ด้านปีเตอร์กำลังนั่งคุยกับมิเชลและวิลเลียมอยู่ในห้องรับแขก
"ตกลงลูกกับโรสจะคบกันต่อไหม"
"ไม่ครับเราเป็นเพื่อนกัน"
"ถ้าอย่างนั้นก็คบหนูพิมพ์ไปเลยสิ แม่ดูออกนะ เป็นมากกว่าพนักงานใช่ไหม" มิเชลจ้องหน้าปีเตอร์
"แม่ครับ ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้ว"
"แม้ไม่อยากคุยตลอดแหละ ระวังนะเจ้าชู้มากๆ จะไม่เหลือใครเลยสักคน" มิเชลเอ่ยเตือน
"ผมขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน ไว้จะมาเยี่ยมใหม่" เข้าไปสวมกอดมิเชล
มิเชลกับวิลเลียมมาส่งปีเตอร์ตรงหน้าบ้าน พิมพ์จึงเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงด้านหลังปีเตอร์เพื่อบอกลาตามมารยาท
"หนูพิมพ์นี้ น่ารักจังเลยมองยังไงก็ไม่เบื่อ อย่าปล่อยให้หลุดมือไปล่ะ" มองหน้าพิมพ์กับปีเตอร์สลับกันไปมา
"ผมไปก่อนนะครับ" เดินไปที่รถ
"หนูไปก่อนนะคะ" เดินตามหลังปีเตอร์ไป
"มาครั้งหน้าพาหนูพิมพ์มาด้วยนะ" มิเชลตะโกนตามหลังทั้งสองคน
"เข้าบ้านเถอะคุณ" วิลเลียมเอ่ยขึ้น
พอทั้งคู่ขึ้นมานั่งบนรถต่างคนก็ต่างนั่งเงียบ จนรถแล่นออกจากบ้านไป ปีเตอร์จึงเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
"ถ้าแม่ฉันพูดอะไรไป เธอก็อย่าถือสาเลยนะ" มองหน้าพิมพ์แล้วหันกลับไปทางเดิม
"ค่ะ" หันกลับไปมองข้างทาง
เธอพยายามจะไม่คิดอะไรอย่างที่เขาพูดนั้นแหละ แต่มันทำไม่ได้ในเมื่อเธอกับเขาต้องเห็นหน้ากันทุกวัน ยังไม่พอเขายังมาใกล้ชิดสนิทสนมกับเธอทุกคืนอีก ทั้งที่รู้ว่าเรื่องของเธอกับเขามันเป็นไปไม่ได้
