"เธอท้องกับใคร ฉันถามว่าเธอท้องกับใคร"พิมพ์ได้ยินคำถามที่ออกมาจากปากปีเตอร์ก็นิ่งอึ้งไปไม่คิดเลยว่าเขาจะถามมันออกมา"ฉันไม่รู้"ตัดสินใจตอบไปอย่างนั้นเพื่อตัดปัญหาทุกอย่างที่จะตามมาทีหลัง
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สองวันต่อมา
โรสกำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ตรงหน้ากระจกในห้อง เพื่อจะไปโรงพยาบาลและไปส่งหลุยส์กลับบ้าน เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเธอจึงรีบเดินไปเปิด เจอปีเตอร์ยืนรออยู่ตรงหน้าห้อง
"เข้ามาก่อนสิคะ " เดินกลับไปแต่งหน้าตรงหน้ากระจกต่อ
"คุณจะให้ผมไปส่งแค่นั้นใช่ไหม" ยืนมองโรสที่กำลังแต่งหน้าอยู่
"ใช่ค่ะ ฉันจะไปส่งหลุยส์ที่บ้านเขาต่อ"
"คุณกับหลุยส์กลับมาคบกันแล้วใช่ไหม"
"จะว่าแบบนั้นก็ได้ค่ะ"
"ผมยินดีด้วยก็แล้วกัน" ถอนหายใจเบาๆ เขาคงเปลี่ยนใจโรสไม่ได้แล้วล่ะ
"ขอบคุณค่ะ เสร็จแล้วไปกันเถอะ" หยิบกระเป๋าแล้วเดินนำออกไปจากห้อง
พิมพ์เดินออกมาจากห้องปีเตอร์พอดีจึงเห็นโรสกับปีเตอร์เดินออกมาจากห้องโรส ทั้งคู่เดินหายเข้าไปในลิฟต์พร้อมกัน เธอเลยเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าลิฟต์แล้วกดเพื่อจะไปยังห้องอาหาร พอไปถึงห้องอาหารพิมพ์จึงตักอาหารใส่จานแล้วไปนั่งร่วมโต๊ะกับเอมี่และเอวา
"ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกรซจะร้ายได้ขนาดนี้" เอวาเอ่ยขึ้นเพราะเกรซเคยเป็นหัวหน้าแผนกเธอ
"ใช่หน้าตาก็สวย ไม่น่าเชื่อว่าจิตใจจะโหดเหี้ยมเกินคน" เอมี่เอ่ยเสริมขึ้น
"ดีนะที่คุณหลุยส์ไปช่วยพิมพ์กับคุณโรสไว้ทัน ถ้าไม่อย่างนั้นฉันไม่อยากจะคิดเลย" เอวาหันไปมองหน้าพิมพ์
"ใช่ถ้าไม่มีคุณหลุยส์ฉันก็ไม่อยากจะคิดเหมือนกันว่าจะเป็นยังไง" พิมพ์เอ่ยขึ้น
"จะโทษผู้หญิงฝ่ายเดียวก็ไม่ได้หรอก ผู้ชายนั้นแหละตัวดีเจ้าชู้เอาไม่เลือก ปัญหาก็เลยต้องมาตกที่ผู้หญิง" เอมี่พูดด้วยความไม่พอใจ
"ใช่ฉันเห็นด้วย ป่านนี้ยังจับเกรซไม่ได้เลย ไม่รู้หนีไปอยู่เมืองไหนแล้ว" เอวาเสริมขึ้นอีกคน
"พิมพ์ก็ระวังตัวให้ดีก็แล้วกัน" เอมี่เอ่ยเตือนพิมพ์
"ขอบใจนะที่เป็นห่วงกัน" ส่งยิ้มให้เอมี่
ด้านปีเตอร์พอไปส่งโรสที่โรงพยาบาลก็เลยไปยังบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังเพื่อเคลียร์งานและประชุมต่อ หลังจากที่ประชุมเสร็จก็กลับมานั่งทำงานในห้องทำงานต่อ กำลังเซ็นเอกสารอยู่บนโต๊ะเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นพร้อมกับเควินเดินเข้ามา
"มีอะไรหรือเปล่า" เงยหน้าขึ้นถามเควิน
"พอดีมีเจ้าของโรงแรมที่เมืองไทยติดต่อมาเมื่อหลายวันก่อน จะมาเสนอขายโรงแรมให้นาย ทำเลดีมากเลยนะครับ ติดชายทะเลแถวทางภาคใต้เลย นายสนใจไหมครับ"
"ก็น่าสนใจอยู่นะ งั้นก็ติดต่อเขากลับไปแล้วส่งคนของเราไปดูโรงแรมด้วยว่าน่าจะชื้อเก็บไว้ไหม"
"ครับนาย" รับคำแล้วออกไปจากห้องทันที
ด้านโรสกำลังนั่งอยู่กับหลุยส์ในรถตู้ที่กำลังแล่นไปข้างหน้าเพื่อที่จะกลับบ้านไม่นานรถก็แล่นเข้าไปจอดตรงหน้าบ้าน พอรถจอดสนิททั้งคู่จึงลงไปจากรถตรงเข้าในบ้านแล้วพากันไปนั่งพักตรงห้องรับแขก
"อีกไม่กี่วันก็จะวันเกิดคุณแล้ว คุณอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม" หลุยส์เอ่ยขึ้น
"ไม่ค่ะ" ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"แต่ผมมีเซอร์ไพรส์คุณจนคาดไม่ถึงเลยล่ะ" ขยับตัวเข้าไปนั่งเบียดใกล้ชิดโรสพร้อมกับใช้แขนโอบเอวไว้
"อะไรเหรอคะ"
"ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์นะสิ" พูดจบก็ยื่นหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากโรสเบาๆ แล้วถอนออกมาช้าๆ
"ฉันว่าฉันกลับดีกว่า" ขยับตัวจะลุกขึ้น
"อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน โรสก็รู้ว่าผมไม่มีใครแล้ว" พ่อแม่ของเขาเสียไปตั้งแต่เด็กๆ แล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์
"ก็ได้ค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นโรสพาผมขึ้นห้องหน่อยสิ"
"ขึ้นไปเองสิค่ะ ฉันจะรออยู่ข้างล่าง"
"ผมอยากจะสระผม คุณไปสระให้หน่อยนะ หลายวันแล้วยังไม่ได้สระเลย" พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"ก็ได้ค่ะ ถ้าไหล่คุณไม่เจ็บอย่าหวังเลยว่าฉันจะสระให้" มองค้อนหลุยส์
"ครับผมรู้ ไปกันเถอะ" ลุกขึ้นยืนเดินนำโรสขึ้นไปบนห้อง
พอทั้งคู่เข้าไปในห้องน้ำโรสก็ให้หลุยส์นอนลงราบลงบนขอบอ่างอาบน้ำ เอาศรีษะเกยกับขอบอ่างให้ศรีษะพ้นขอบไปนิดหนึ่งเพื่อให้น้ำที่ล้างทำความสะอาดไหลลงไปในอ่าง จากนั้นก็เปิดฝักบัวใส่เส้นผมจนเปียกชุ่มแล้วตามด้วยแชมพู
"เป็นไงคะ รู้สึกดีไหม" ขยี้เส้นผมกับแชมพูจนเกิดฟองและนวดขมับอย่างเบามือ
"ดีครับ ดีมากๆ เลยแหละ ผมอยากให้คุณทำให้ผมทุกวันเลย" พูดทั้งที่หลับตาอยู่
"ทุกวันเลยเหรอได้สิคะ" เปิดฝักบัวล้างฟองแชมพูจนหมดพร้อมกับฉีดน้ำใส่หน้าหลุยส์เต็มๆ
"นี้คุณแกล้งผมเหรอ หน้าผมเปียกหมดแล้ว" ลุกขึ้นนั่ง
"เปล่าสักหน่อย เสร็จแล้วค่ะ" ปิดฝักบัวแล้ววางไว้ที่เดิมทำท่าจะเดินออกไปแต่ถูกหลุยส์คว้าแขนไว้ก่อน
"คุณจะรีบไปไหน คิดเหรอว่าแกล้งผมแล้วจะได้ออกไปดีๆ" ยิ้มเจ้าเล่ห์
"คุณจะทำอะไร"
"ก็แบบนี้ยังไงล่ะ" คว้าฝักบัวขึ้นมาแล้วเปิดน้ำฉีดไปที่ตัวโรสเต็มๆ พร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
"ว้าย! หลุยส์คุณเล่นบ้าอะไรของคุณ ฉันเปียกหมดแล้วนะ" วิ่งไปตรงประตูห้องน้ำจะออกไป
หลุยส์จึงรีบเข้าไปคว้าแขนโรสไว้แล้วดึงเข้ามากอดไว้แน่นทั้งคู่มองสบตากัน หลุยส์จึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าโรส
"ผมรักคุณนะโรส" พูดอยู่ใกล้ๆริมฝีปากโรส
"ค่ะฉันรู้ " โรสมองสบตากับหลุยส์
รู้ตัวอีกทีริมฝีปากของตัวเองก็ถูกริมฝีปากหยักหนาของหลุยส์ประกบจูบอย่างดูดดื่ม โรสจึงหลับตาลงเพื่อซึมซับสัมผัสจากเขา หลุยส์ทั้งจูบและลูบไล้สัมผัสไปทั่วตัวโรส พร้อมกับดึงถอดเสื้อผ้าออกให้เธอจนหมดและของตัวเองไม่นานทั้งคู่ก็เปลือยเปล่า จากนั้นทั้งสองคนก็ร่วมบรรเทิงบทรักกันอย่างเร้าร้อนทั้งในห้องน้ำแล้วไปจบลงที่เตียง หลังจากที่จบบทรักลงทั้งสองคนก็นอนกกกอดกันอยู่บนเตียง โรสกำลังจะลุกขึ้นจากเตียงแต่หลุยส์กลับคว้าตัวเธอลงไปนอนเหมือนเดิม
"อยู่กับผมทั้งคืนเลยได้ไหม พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ"
"อย่าเลยค่ะ ตอนนี้ยังเที่ยงอยู่เลยขืนฉันอยู่ต่อคงได้ท้องกันพอดี"
"ไม่ทันแล้วล่ะ เมื่อกี้คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้ป้องกันอะไรเลย"
"ฉันรู้ค่ะ ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ คุณจะเร่งอะไรนักหนา"
"ก็ได้ แต่เสื้อผ้าคุณเปียกหมดแล้ว ใส่เสื้อผมไปก่อนนะ เดี๋ยวผมจะให้แม่บ้านเอาเสื้อผ้าคุณไปซักรีดให้ใหม่ แล้วค่อยกลับก็แล้วกัน" ก้มหน้าลงไปจูบหน้าผากโรสเบาๆ
"ค่ะ" ส่งยิ้มให้หลุยส์
ด้านเกรซกำลังนั่งทานอาหารอยู่ในห้องพักแห่งหนึ่ง ด้วยความหวาดระแวงเพราะเธอต้องหนีไปเรื่อย ๆ กลัวตำรวจจับได้ โชคดีที่เธอพอมีเงินอยู่บ้างจึงใช้ปิดปากคนที่ให้ความช่วยเหลือเธอ ไม่ให้บอกตำรวจ
แต่ถึงขนาดนี้แล้วเธอยังคงมีความคับแค้นอยู่ในอกและถ้ามีโอกาสเธอจะกลับไปเอาคืนทุกคน กำมือแน่นมองไปข้างหน้าด้วยสายตาอาฆาตแค้น
พอตกเย็นพิมพ์ก็ออกจากคาสิโนขึ้นแท็กซี่ตรงไปห้างสรรพสินค้าเพื่อชื้อของใช้ส่วนตัว กำลังเดินผ่านหน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง ก็เห็นปีเตอร์กับโรสกำลังนั่งทานอาหารด้วยกันอยู่อย่างมีความสุข ยืนดูอยู่สักพักจากนั้นก็เดินไปผ่านไปเพื่อไปชื้อของต่างๆ
พิมพ์กำลังเลือกของใส่ตะกร้าแต่ในหัวกลับนึกถึงคำพูดของปีเตอร์ที่เคยบอกกับเธอว่าโรสเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น แต่ถึงโรสจะเป็นเพื่อนเขาจริงๆ ปีเตอร์ก็ไม่ได้สนใจหรือจริงใจอะไรกับเธอหรอก เพราะเธอกับเขาเป็นแค่ลูกหนี้กับเจ้าหนี้เท่านั้น ถึงจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแค่ไหน เขาก็มองเธอไม่ต่างอะไรกับคู่นอนทั่วไปของเขาหรอก เขาจะมองเห็นค่าก็ต่อเมื่อต้องการระบายความใคร่เท่านั้น ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
พอชื้อของเสร็จพิมพ์ก็เดินไปตรงประตูทางออกของห้าง เจอปีเตอร์กับโรสเดินมาพอดี
"อ้าว พิมพ์มาชื้อของเหรอ" โรสเอ่ยขึ้น
"ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" หมุนตัวจะเดินออกไป
"เดี๋ยวพิมพ์ ไม่กลับด้วยกันเหรอ"
"ไม่ดีกว่าค่ะ ตามสบายนะคะ" มองหน้าปีเตอร์กับโรสแล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้น
"คุณไปดุอะไรพิมพ์หรือเปล่าคะ ทำไมทำตัวแปลกๆ เหมือนไม่อยากเข้าใกล้เราสองคนเลย"
"เปล่าผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ กลับกันเถอะ"
ด้านพิมพ์กำลังนั่งทานแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นหนึ่งอยู่ในสวนสาธารณะที่เธอชอบไปเป็นประจำ เธอยังไม่อยากกลับคาสิโนตอนนี้ คงมีแต่เธอฝ่ายเดียวที่คิดอะไรไปไกลมากกว่าที่เป็นอยู่ นั่งไปสักพักก็นึกถึงกนกวรรณขึ้นมาเธอหยิบโทรศัพท์โทรหาทันที
"ฮัลโหล แม่สบายดีไหมคะ"
"สบายดีจ้ะ"
"แล้วพิมพ์ล่ะ เป็นยังไงบ้างลูก"
"พิมพ์สบายดีค่ะ " พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"พิมพ์เป็นอะไรหรือเปล่าลูก "
"เปล่าค่ะ พิมพ์แค่คิดถึงแม่สักวันพิมพ์จะกลับไปหาแม่นะคะ" น้ำตาเอ่อไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
"จ้ะ แม่จะรอ พิมพ์ต้องดูแลตัวเองดีๆนะรู้ไหมแม่เป็นห่วง"
"ค่ะ พิมพ์อยากจะกอดแม่จังเลยตอนนี้" ร้องไห้สะอึกสะอื้นพยายามกลั้นน้ำตาไว้แต่ก็กลั้นไม่อยู่
"หนูร้องไห้ทำไม คุณปีเตอร์เขาทำอะไรหนูหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ พิมพ์จะพยายามอดทนนะคะ เพื่อครอบครัวของเรา"
"พิมพ์แม่ขอโทษนะ ที่ช่วยอะไรลูกไม่ได้เลย"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ของลูกอยู่แล้วที่ต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่จริงไหมคะ"
"โธ่ พิมพ์ลูกแม่ดีใจนะ ที่มีพิมพ์เป็นลูกถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแม่ก็รักหนูมากนะรู้ไหม"
"พิมพ์ก็รักแม่ค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะแม่"
"จ้ะ "
หลังจากที่วางสายจากกนกวรรณไปพิมพ์ก็รีบกลับคาสิโนพอไปถึงในห้องก็รีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะพักผ่อนตอนนี้ร่างกายที่ว่าอ่อนแอมากแล้วแต่หัวใจของเธอกลับเปราะบางยิ่งกว่า
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เธอก็รู้ว่าเป็นใครแต่เธอไม่อยากแม้แต่จะก้าวขาเดินไปเปิดเลยสักนิด เมื่อเธอไม่ยอมไปเปิดปีเตอร์ก็ยิ่งเคาะเสียงดังและแรงมากขึ้นกว่าเดิมด้วยความโกรธ
"คุณกลับไปเถอะ ฉันปวดหัว" เดินไปหยุดตรงหน้าประตู
"เธอจะเปิดดีๆ หรือว่าจะให้ฉันเข้าไปเอง เธอคงรู้นะว่าจะเจออะไรบ้าง" เอ่ยเสียงดุ
"ฉันขอร้องล่ะ ให้ฉันได้พักสักวันเถอะ"
"พักอะไร เธอคงลืมไปแล้วสินะว่าเธอมาอยู่ที่นี้เพี่ออะไร"
"ค่ะฉันรู้" ใช้หูแนบกับประตูห้องเพื่อฟังเสียงปีเตอร์ว่าเขาไปหรือยัง
พอไม่ได้ยินเสียงอะไรเธอจึงเปิดประตูออกไปดู ก็เจอแต่ความว่างเปล่ากำลังจะปิดประตูลง แต่กลับโดนดึงแขนเอาไว้ก่อน
"คุณ!" อุทานออกมาด้วยความสะดุ้งตกใจ
"เธอคิดเหรอว่าจะหนีฉันพ้น" จับแขนพิมพ์ลากเข้าห้องพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
"เปล่าฉันไม่ได้หนี ฉันแค่ปวดหัวอยากพักก็เท่านั้นเอง" ยืนหันหลังให้ปีตอร์
"เธอเป็นอะไรกันแน่ ตั้งแต่เจอที่ห้างแล้ว" มองด้านหลังพิมพ์
"ฉันจะเป็นอะไรได้ล่ะค่ะ นอกจากเป็นลูกหนี้ของคุณ"
"นี้เธอประชดฉันเหรอ ไปปิดไฟนอนได้แล้ว ปวดหัวไม่ใช่เหรอ" เดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง
"ฉันไม่ปิดฉันยังไม่ง่วง"
"เธออย่าดื้อให้มันมากนะ อยากจะโดนดีใช่ไหม" จ้องหน้าพิมพ์
พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นจึงรีบไปปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงหันหลังให้ปีเตอร์ ปีเตอร์จึงขยับตัวเข้าไปสวมกอดทางด้านหลังพิมพ์ไว้แน่น
"ปล่อย! คุณจะทำอะไร ฉันจะนอนแล้ว"พยายามแกะมือออก
"แค่กอดเฉยๆเอง ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกหลับเถอะ" กระซิบข้างหูพิมพ์
"จริงๆ นะ" ถามเพื่อความแน่ใจ
"จริงสิ" ซบหน้าลงตรงซอกคอด้านหลังของพิมพ์
พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นก็หลับตาลงไม่นานก็หลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดปีเตอร์ ส่วนปีเตอร์ยังไม่ยอมหลับจึงพลิกตัวพิมพ์จัดท่าให้เธอได้นอนหลับสบายมากขึ้น พร้อมกับจูบหน้าผากพิมพ์เบาๆ แล้วนอนลงหนุนหมอนใบเดียวกับพิมพ์จากนั้นก็หลับตาลง
