มีอันเป็นไป มันแซ่บ มันเป็ มันตัวโฮ่ง ที่เขาว่ามีลูกมันกวนตัวมีผัวมันกวนใจ แต่ความสวยมันเป็นอุปสรรคน่ะคุณน้า แต่บางคนก็ชอบ Sugar Daddy อันนี้มันก็เป็นไปได้ แบบบูรณาการ เราก็ไม่ว่ากัน
ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,รัก,ตลก,ไทย,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โดย Chavaroj
"เชี่ย...แม่งทำไมหล่อจังวะ!!!!" หวังเพ้อในใจ เมื่อเจอไอ้ต้าวเปาที่เปิดเทอมมา ก็พาเอาคนในโรงเรียนทั้งลูกเด็กเล็กแดง เก้งกวางบ่างชะนี กูปรี ละมั่งเนื้อสมัน ถึงกับต้องหยุดทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้วมองไอ้ต้าวตัวสูงคนนั้นอย่างอึ้ง ๆ ปนทึ่ง ๆ
"อีหวัง มึงดูไอ้น้องเปาของมึงสิ แม่งอย่างกะเงาะถอดรูป หล่ออย่างกะไอดอลเกาหลี" อีเมืองมันกระซิบกระซาบพูดแบบนินทา หน้าตรงตาแข็งแต่ริมฝีปากขมุบขมิบเล็กน้อยไม่ให้คนสังเกตได้ว่ากำลังนินทาเป้าหมายที่กำลังย่างสามขุมพร้อมกับรอยยิ้มพรายเดินตรงมาที่โต๊ะกะเทยอย่างมุ่งมั่น
"ของกูที่ไหนอีผี" หวังตัดพ้อ แต่ไหนแต่ไรมาก็เห็นเปามันเป็นน้องนุ่ง แม้ว่ามันจะชอบมาหยอดหวังบ่อย ๆ ก็มะก่อนมึงอ้วนไง ฟันก็ใส่เหล็กดัด แต่แม่งพอเทอมนี้เสือกหล่อ หุ่นลีน แล้วไอ้เหล็กดัดฟันแข็ง ๆ แม่งก็หายไปแล้ว ยิ่งเปามันเดินยิ้มมาแต่ไกล ตัวขาวผิวขาวเหมือนคนอาบน้ำวันละไม่ต่ำกว่าสี่รอบ พอกระทบกับแสงแดด แม่งก็สว่างออร่าเหมือนมีคนส่องสปอตไลต์ให้ตลอดเวลาขนาดนั้น
"หวัดดีเจ๊หวัง หวัดดีทุก ๆ คน" เปามันทักแต่หวัง และพอเอากระเป๋าวางบนโต๊ะ เปามันก็เข้าไปนั่งเบียดกับหวังทันที เบียดชนิดไม่เกรงใจอีเมืองที่เกือบตกเก้าอี้ทีเดียว
"โอ๊ยเบา ๆ สิคะเปาขา เจ๊เกือบตก" อีเมืองมันทำออเซาะ
"โอ๊ะ ขอโทษ ๆ เจ๊เมือง" เปามันรีบขอโทษขอโพยแต่เสือกดึงตัวหวังให้มานั่งใกล้ ๆ กับมันถ้าเป็นไปได้มันคงยกตัวหวังให้ไปนั่งตักหรือไม่ก็สิงไปแล้วอีผี
จากนั้นเสียงซักถามก็เป็นเรื่องของเปาที่มันจู่ ๆ ก็เสือกหล่อออร่าขึ้นมา และหวังก็ได้แต่ฟัง และแอบมองเปามันด้วยหางตา พลางนึกในใจว่า "เชี่ยทำไมมันหล่ออย่างนี้วะผิวหน้าแม่งอย่างกะไม่มีรูขุมขนแน่ะ"
ตาของหวังมองไป เปามันก็ยิ้มไป ตอบคำถามไป และหันมามองละยิ้มให้หวังอยู่เนือง ๆ เหมือนกัน
"ก็ต้องผอมลงสิ กินไอเอฟสิบหกแปดเลยนะ ผลไม้ก็ไม่กิน น้ำอัดลมน้ำหวานเลิกเด็ดขาด ข้าวแค่มื้อละทัพพีเดียว กินแต่อกไก่ปั่นกับไข่ต้ม แล้วก็เข้ายิมเช้าสองชั่วโมงเย็นสองชั่วโมง" เปามันก็เล่าของมันไป แต่หวังสารภาพตรง ๆ ว่าเสียงของเปามันเข้าหูซ้ายออกหูขวา เพราะเหมือนตอนนี้ในหูของหวังมันเหมือนได้ยินเสียงวิ๊ง ๆ ยาว ๆ แล้วหวังก็เอาแต่มองหน้าซึ่งมีผิวขาวเกลี้ยง ผิวขาวแบบหนุ่มตี๋ละเอียดจนตกใจนึกว่าไม่มีรูขุมขน หน้าผากมนที่รับด้วยทรงผมสั้นแบบทรงรด. ก็ยังหล่อขนาดนี้ หัวทุย ๆ อย่างที่รู้ได้ว่าป๊ากับม๊าใส่ใจตอนนอนก็จับให้นอนคว่ำหัวก็เลยทุยสวย คิ้วหนาได้รูป ขนานเฉียงไปกับดวงตาเรียวรี จมูกบางโด่งชนิดที่ใครที่ไปทำศัลยกรรมจมูกมาก็คงจะอยากได้จมูกทรงนี้ กับริมฝีปากไม่หนาไม่บาง และรอยยิ้มใส ๆ ที่เผื่อแผ่รอยยิ้มให้คนรอบ ๆ ซึ่งล้วนแต่เป็นเก้งกวางตุ๊ดแต๋วแสนโวยวายอยากได้รอยยิ้มนี้มาเป็นของตนบ้าง
"แล้วอีเปามึงมีแรงบันดาลใจยังไงวะถึงคิดอยากหล่อขึ้นมาเนี่ย" กัสเพื่อนรุ่นเดียวกับเปาถามและเจ้าตัวก็ไม่ยอมตอบแต่หันมามองหน้าหวังเขม็ง จนหวังต้องกลืนน้ำลาย
"ก็เพราะคนนี้ไง" เปาพูดแล้วก็บุ้ยใบ้ปากมาที่หวัง
"เกี่ยวไรกับเจ่เจ๊?"
"นั่นสิ เกี่ยวไรกับหม่อมแม่?"
"อย่าบอกนะว่าเพราะหม่อมแม่น่ะ" เสียงเพื่อน ๆ น้อง ๆ ทักกันเกรียวและเปามันก็ไม่ยอมปฏิเสธเสียด้วย เอาแต่นั่งอมยิ้มส่วนหวังก็เอาแต่นั่งหน้าแดง เกิดมากูก็ไม่เคยจะอับอายแล้วก็เขินขนาดนี้เลยสิน่า ยิ่งอีคนพูดเสือกนั่งเบียดซะแทบจะสิง หวังไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว โชคดีได้ระฆังช่วยชีวิต เสียงออดโรงเรียนดังทำให้เหล่านางในทั้งหลายแตกแยกไปเข้าแถว วันนี้เป็นการเรียนวันแรกซะด้วยตื่นเต้นซะไม่มี
"มึงไปพูดอะไรกับอีเปาวะ มันถึงยอมทรมานตัวเองจนหล่อเป็นอปป้ากูล่ะสงสาร เคยแดกข้าวทีละกะละมังแม่งเหลือข้าวเท่าฝ่ามือ น้ำหวงน้ำหวานแม่งก็เลิก กูล่ะนับถือใจอีเปามันจริง ๆ" เมืองเพื่อนรักถามคาดคั้น ปนอยากเสือกด้วยแหละ
"พูดเพิดอารายไม่มี๊ มันก็อยากหล่ออยากดูดีของมันไปตามเรื่องเกี่ยวไรกับกู" หวังปฏิเสธแต่เมืองมองหวังด้วยหางตา และจ้องอยู่อย่างนั้น
"แต่กูคุ้น ๆ นา เรื่องเมื่อปีก่อน ปีที่มึงเป็นหัวหน้าหรีดอ่ะ" เมืองมันพูดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
หวังสะดุ้ง ใจหายวาบตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม อีผีนี่มันจำแม่นแท้ ๆ หวังเองยังแทบจะลืมแต่อีเปรตนี่เสือกอยู่ในเหตุการณ์พอดิบพอดีเสียด้วย มึงนี่เป็นยาดำในชีวิตกูจริงจริ๊ง
ตอนชั้นมัธยมห้า หวังได้รับตำแหน่งหัวหน้าหรีดอย่างจริงจังโดยมีเจ๊โหน่งเป็นแม่สี มอบหน้าที่ให้หวังคัดหรีด ซ้อมเต้นหรีด ส่วนเจ๊หน่อยรับหน้าที่พร๊อปโดยเจ๊วิเวียนมาแต่งหน้าทำผมให้เหมือนเคย ปีนั้นนึกสนุก ถึงกะเทยก็จับแต่งหญิงหมด และมาในธีมมู่หลาน ซะด้วย
การแต่งหญิงแบบจริงจังในวันนั้น ทำให้หวังตระหนักรู้ได้ในตัวเองว่า ตนนั้นขอเป็นแค่ตุ๊ดแบบนี้ก็พอแล้ว ไม่หวังแต่งหญิงจริงจังยี่สิบสี่ชั่วโมง เพราะนอกจากวิกที่มึงเอ๊ยใส่แล้วร้อนหัวแทบจะบ้า ยิ่งไปยืนเต้นหรีดกลางแดด ก็ร้อนจนเหมือนหัวจะระเบิด ไหนจะชุดฟิต ๆ ซึ่งหวังขี้ร้อนที่สุด โดนพอกนมปลอม เจ้าตัวก็คิดว่าถ้าถอดเสื้อในออกมา นมคงมีตุ่มขึ้นแน่ ๆ ร้ายที่สุดก็คืออีตอนแต๊บนี่แหละ ใครก็ช่างออกแบบชุดให้มันรัดขนาดนั้น ลูกอัณฑะกูแทบปลิ้นกลับเข้าไปอยู่ในมดลูก
แต่งานก็คืองาน และหน้าตาอันเป็นเกียรติเป็นศักดิ์ศรีของสีเหลือง ก็คือหวังนี่แหละ เช้าถึงเย็น แดกอะไรก็ไม่ได้ เพราะชุดแม่งรัด ครั้นจะกินน้ำ ก็กลัวว่าเยี่ยวแล้วไอ้ที่แต๊บไว้จนเนียนจะต้องรื้อออกมาทำใหม่ จริง ๆ ชุดหรีดมีด้วยกันสามชุด เช้ากับกลางวันจบไปแล้วเหลือตอนเย็นนี่แหละ เพราะการแต๊บมันทำได้ไม่นาน ไม่อย่างนั้นได้แปลงเพศโดยธรรมชาติคือไข่เน่าจนต้องตัดทิ้ง
ที่ริมสนามบาส ไอ้เปามันอยู่สีเหลืองซึ่งก็เป็นนักกีฬาแข่งกับไอ้ธเนศซึ่งอยู่สีเขียว ไอ้ตาขีดหุ่นหมี ผิวขาวจัดซึ่งพอแข่งไปได้เกมแรก ผิวขาวจัดก็ได้กลายเป็นสีแดงปนชมพู หวังที่เอาแต่มองน้องธเนศสุดหล่อ แทบจะเต้นไม่ออกเกือบโดนตบตอนน้องธเนศทำคะแนนได้แล้วหวังทำท่าดีใจ เพราะมันเป็นคนละทีมคนละสีกัน
"เจ๊หวัง ให้กำลังใจเปาหน่อย" ไอ้เปาที่พักกินน้ำเดินมาอ้อน
"สู้ ๆ เด้อ" หวังให้กำลังใจไปตามประสาพี่น้อง แต่สายตาของเปาที่มันมองหวัง มันหวานเชื่อมแปลก ๆ จนหวังหวั่นใจ
"ถ้าเปาชนะขอจูบเจ๊หวังทีนึงนะ"
"เออ ให้จูบสองทีเลย" หวังมันก็ว่าของมันไปตามเรื่อง ก็ไอ้เปาน่ะมันชอบพูดเล่นอย่างนี้ไม่ว่าจะกับหวังหรือเพื่อนสาวคนไหน ๆ แต่กับเพื่อนผู้หญิงเปามันจะให้เกียรติไม่พูดเล่นพูดหัวอะไรแบบนี้เลย ออกจะระมัดระวังตัวไม่โดนเนื้อตัวใครง่าย ๆ ซะด้วย ผิดกับพวกกะเทยที่พวกพี่ ๆ เอ็นดูเห็นเปามันจิ้มลิ้มน่ารักผิวก็ใส ๆ ร่างก็อวบ ๆ ร้ายหน่อยบางคนก็หอมแก้มเอาทีเดียว เปามันก็เอาแต่นั่งอมยิ้มไม่อายไม่หนี
จนในที่สุด จะด้วยทีมมันดี หรือฝีมือไอ้เปามันดีก็ไม่รู้ จนสองเซ็ทหลังคะแนนก็นำโด่ง เปามันชู้ดเอา ๆ อยู่คนเดียวและเมื่อจบเกมสิ่งที่หวังทำสิ่งแรกก็คือการหนีไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
"เชี่ย...ไข่กู" หวังบ่นโอดครวญ ค่อย ๆ ลอกเทปกาวชนิดพิเศษออกยังดีที่เตรียมตัวมาดี จัดการบวชชีให้น้องสาวเป็นที่เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นปรากฏการณ์บราซิลเลี่ยนแว็กซ์จะต้องเกิดขึ้น ไหนจะวิกบนหัวที่พอถอดออก ก็รู้สึกได้ว่ากูชักจะชอบไอ้ผมทรง รด. รอใจเพราะเย็นสบายหัวชิบเป๋ง หยิบเมคอัพรีมูฟเวอร์ออกมาเทใส่สำลี แล้วรีบเช็ดหน้าอย่างรวดเร็ว แป้งเอย รองพื้นเอย ขนตาปลอมอีก ที่ไม่รู้ว่ามันหนาแค่ไหนอยู่บนหนังหน้าสวย พอล้างออก แล้วหวังก็คิดถึงผิวเหมือนเด็กเกิดใหม่ของตัวเอง
"เห้อ ค่อยยังชั่วหน่อยอีห่าเอ๊ย" หวังบ่นกับตัวเอง แล้วก็ค่อย ๆ เปิดฝักบัวแล้วก็อาบน้ำอย่างลวก ๆ เหงื่อเอย ร้อนเอย เพราะต้องตากแดด หิวก็หิวเหนื่อยก็เหนื่อย รีบอาบน้ำเสร็จก็กลับมาใส่เสื้อกีฬาสีกับกางเกงนักเรียน เอาชุดหรีด พร้อมด้วยวิกไปส่งคืนให้เจ๊หน่อย
"หวังกลับบ้านแล้วนะเจ๊ฝากบอกอีเมืองด้วย"
"เอ๊าอีผี ทำไมรีบกลับ?" เจ๊โหน่งถาม
"กลับไปขายของค่ะ อีกอย่าง วันนี้ตากแดดทั้งวัน หนูเหมือนจะเป็นไข้ด้วยว่ะ" หวังบ่นและเอาหลังมือแนบกับผิวหน้ารู้สึกว่าตัวเองตัวรุม ๆ
"เออ ๆ รีบกลับไปพักไป แดกยาแก้ไข้กันไว้ด้วยแล้วพรุ่งนี้ก็หยุดแล้ว แล้วเดี๋ยวค่อยกินเลี้ยงกันที่บ้านเจ๊" เจ๊โหน่งว่าและหวังก็รีบเดินออกมาจากโรงเรียนวันนี้ไม่เดินกลับมันละเพราะคิดมันก็ไม่ได้มารับ ยอมเสียเงินนั่งรถเมล์ทั้ง ๆ ที่ห่างกันแค่ไม่กี่ป้ายนี่แหละ ครั้นลงที่ป้ายรถเมล์เดินไปอีกนิดหน่อย ก็นั่งจิ้มมันอยู่ที่หน้าร้านนวดที่สองพี่น้องไปเช่าที่ขายข้าวโพดต้ม ยังไม่ถึงเวลา หวังก็เลยโทรไปหาคิดตี้มันว่าตัวเองรออยู่ที่ร้านนวด พี่ ๆ หมอนวดใจดี เห็นหวังทำท่าเหนื่อย ๆ ก็เลยเรียกไปนั่งในร้าน อย่างน้อยก็เปิดแอร์เย็น ๆ ค่อยสบายหน่อย พักหนึ่งคิตตี้มันถึงมาพร้อมกับของสองพี่น้องขมีขมันขายข้าวโพดจนเย็นย่ำ ระหว่างนี้หวังมันก็เล่าเรื่องที่มันเป็นหรีดให้คิตตี้ฟัง แต่คืนนั้นหวังก็หลับเป็นตายเพราะทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย
วันอาทิตย์ ซึ่งเจ๊โหน่งโทรมากำชับให้ไปที่บ้านของหล่อนให้ได้เพราะจะฉลองความสำเร็จ ของสีเหลือง ซึ่งตอนเช้าหวังก็ยังมีวินัย ขอไปเป็นลูกมือที่ร้านของเจ๊วิเสียก่อน จนเย็น ๆ นั่นแหละถึงจะไปบ้านของเจ๊โหน่ง ซึ่งเสียงกะเทยสิบกว่าชีวิต และชะนีอีกหลายตัวดังไปถึงปากซอยโน่น
"เอ๊าอีเจ๊หวังมาแล้ว" เสียงอีกัสทัก
"อีเห็ดสด นี่มันงานเลี้ยงฉลองสีเหลือง หล่อนอยู่สีเขียวหล่อนมาทำไมคะ" หวังประท้วงแต่อีกัสก็ยิ้มกว้าง จริง ๆ มันก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับสีเสออะไรหรอก กะเทยหาเรื่องมาเม้ามากินข้าวด้วยกันมากกว่า
"อุ๊ยพ่อนักกีฬามาด้วยแฮะ" หวังพูดทำท่าตกใจ
"กูเชิญพวกมันมาเองค่ะ เดี๋ยวมีมาอีกเพราะเจ๊เชิญมาทั้งทีมค่ะ" เจ๊โหน่งออกตัว และบ้างก็นั่งกินบ้างก็นั่งเม้า และบ้างก็นั่งเล่นไพ่กันสนุกสนาน
จนมืดค่ำเม้ากันจนอ่อนใจ หวังซึ่งเป็นคนดี หนีไปหลังบ้านไปช่วยเขาล้างจาน ใครจะเม้าก็เม้าไป หวังเองก็ตัวนิดเดียวกินไม่กี่คำก็อิ่ม มาช่วยเขาดีกว่า เป็นคนช่วยกันล้างจานกับอีเมือง ล้างจานเสร็จกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เดินไปหลังบ้านซึ่งมันโล่ง ๆ มองอะไรเพลิน ๆ เพราะลมเย็นสบาย หน้าบ้านหมูกระทะอยู่หน้าเตาไฟมันร้อนจนแสบหน้า
"อยู่นี่เอง" เปามันพูดแล้วก็เดินมาร่วมวงกับสองเพื่อนซี้
"เอ๊ามาทำไม ไม่ไปคุยกับเพื่อน ๆ" เมืองหันไปถามแต่เปามันก็ยังทำหูทวนลม ทิ้งตัวนั่งติดกับหวังแล้วแม่งก็เอามือกอดเอวหวังเสียด้วย
"มึงจะกอดกูทำไมอีเปาร้อน" หวังโวยวายเอามือไปแกะแขนที่น่าจะโตเท่าขาของตัวเอง ซึ่งแน่นอนแม่งรัดอย่างก๊ะปลาหมึกแกะยังไงก็แกะไม่ออก
"เปามาทวงสัญญา" เปามันพูดทำหน้าตึง ๆ
"สัญญาอะไรยะ?" เมืองมันถามส่วนหวังทำหน้าเลิกลัก
"ก็เจ๊หวังสัญญากับเปาว่า ถ้าเปาชนะ เจ๊หวังจะให้จูบ"
"บ้า" หวังร้องแต่อีเมืองตาเหลือก
"ไม่ได้นามึงคนเราสัญญาแล้วต้องรักษาคำพูด" อีเมืองมันเพื่อนเหี้ย อีเห็ดสดนี่ แทนที่จะช่วยกู
"มาเลยให้เปาจูบเลย" เปามันว่ายื่นหน้าพร้อมกับทำปากจู๋
"เออจูบก็จูบวะ" หวังเองก็ไม่ชอบผิดคำพูดเหมือนกัน และอันที่จริงเพื่อนก๊วนกะเทยก็ชอบเล่นหอมแก้มกันเป็นประจำอยู่แล้ว ยิ่งกับพวกผู้ชายด้วย หวังนี่แหละไล่หอมแก้มไล่จูบเขาด้วยซ้ำ อีพวกนั้นก็ทำท่ารังเกียจร้องกรี๊ด ๆ วิ่งหนีหวังด้วยซ้ำไป
"จุ๊บ"
"อะไรอย่างนี้เรียกจูบที่ไหน แบบในหนังมันต้องเอาลิ้นเกี่ยวกันด้วยดิ" เปาโวยวาย
"เปาคะ มึงดูสภาพด้วยค่ะ แดกหมูกระทะอย่างนี้ แดกส้มตำปลาร้าอย่างนี้แล้วมึงคิดว่าใครจะจูบแบบแลกลิ้นอย่างนั้นได้ อ้อที่สำคัญ จูบแบบนั้นเขาสำหรับคนที่เป็นแฟนกันโว้ย" หวังโวยวาย และมองไอ้เปาที่มันทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ เพราะจุ๊บของหวังกับเปามันแค่เอาปากชนกันประมาณเสี้ยววินาที
"งั้นเปาจะเป็นแฟนเจ๊หวัง" เปามันพูดไม่รู้เพราะชักจะเมานิด ๆ ด้วยหรือเปล่าใครกันนะแอบเอาเบียร์มากิน ไอ้เปาน่าจะถูกมอมเบียร์ เพราะหน้ามันแดง ๆ หวังได้กลิ่นแอลกอฮอล์ในลมหายใจของเปามัน
"ไม่เอาอ่ะ อยากเป็นแฟนไปลดหุ่นก่อน อ้วนอย่างนี้ทับเจ๊แบนแต๊ดแต๋" หวังพูดไปก็เอามือแกะมือปลาหมึกของไอ้เปาไป ระฆังช่วยชีวิตอีกแล้ว เพื่อนร่วมทีมบาสของไอ้เปามาลากไอ้หมีขาวไปกินเบียร์ด้วยกันต่อ
"ไอ้ห่าเปานี่มันเมาแล้วเรื้อน" หวังบ่นกับเมืองและค่อย ๆ ย่องหนีกลับบ้าน
นั่นมันเป็นภาพของเมื่อปีก่อน และปีนี้หวังก็ชักจะเกรง ๆ ขึ้นมา ใจนึงหวังก็คิดว่าถ้าเปามันหล่อแบบนี้มันคงไม่มาจีบหวังแล้วล่ะ สาว ๆ มองเปามันตาเป็นมัน แต่จะว่าไป พอมันหล่อแบบนี้หวังว่ามันก็น่ารักเหมือนกันแฮะ
จนถึงช่วงพักเที่ยง หวังซึ่งหนีไปกินข้าวกับเมืองที่โรงอาหารเล็กก็เดินมาสมทบกับเพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่โต๊ะกะเทยริมสนามเปตอง ในมือของหวังถือห่อผลไม้ติดมือมาด้วย มีฝรั่งกับมะม่วงดอง เหล่าน้อง ๆ กรี๊ดกร๊าดเมื่อเห็นตัวแม่สองคนเดินมาแต่ไกล
"เจ๊หวังปีนี้เจ๊หวังหรือเจ๊เมืองจะเป็นหัวหน้าสี" อีกัสเสนอความเห็นทันที
"ให้อีเมืองค่ะ ส่วนเจ๊ของคุมเรื่องหรีดพอ แค่นี้กูก็จะตายแล้ว" หวังว่าและนี่ก็แค่เปิดเทอมเองนะ คุยกันไกลถึงกีฬาสีไปโน่น จริง ๆ ก็คุยกันอีกหลายเรื่อย เรื่องเม้าดารา เรื่องมุกตลกของมีมต่าง ๆ และเรื่องเม้ามอยนินทาเพื่อน ๆ ด้วยกัน
"เจ๊อีเปามันฮอทใหญ่ เพื่อนห้องหนูกรี๊ดมันหนักมากห้องอื่นด้วย" กัสรีบรายงาน
"แหมก็ดีแล้วไง จะได้แข่งกับอีน้องธเนศ หล่อแล้วเก๊กเหลือเกินหล่อแต่สันดานหมาจ้างก็ไม่มีใครแดกค่ะ" อีเมืองไม่วายจะแขวะอีธเนศอีกแล้ว
"แต่อีเปามันออกตัวแรงเลยนะคะเจ๊ มันว่ามันมีเมียแล้ว"
"กรี๊ดดดดดดดดดด" เสียงกะเทยร้องกรี๊ดเหมือนฝูงผีเปรตเมื่ออีกัสออกมาแถลงข่าวที่พาเอาเหล่าสาว ๆ อกหัก
"ใครยะ?" อีเมืองถามอีกอยากรู้อยากเห็นเก่งจริงมึงนี่
"จะใครอีกล่ะ ก็เจ๊หวังไง มันป่าวประกาศไปทั่วว่าตอนนี้มันหล่อแล้วมันจะขอเจ๊หวังเป็นเมีย" อีกัสมันพูดไปก็มองหวังไปเสือกทำหน้าอมยิ้มด้วยน่าตบที่สุด
"บ้าพวกมึงก็พูดไป" หวังซึ่งตอนนี้เป็นพี่ที่สุด ต้องพยายามแสดงความเป็นผู้ใหญ่ ใช่ผู้ใหญ่ทั้ง ๆ ที่อายุเพิ่งจะสิบเจ็ดสิบแปดนี่แหละ แต่สารภาพตรง ๆ ว่ามันใจฟูนิด ๆ ก็หนุ่มหล่อบอกจะเอาเราเป็นเมียใครมันจะไม่ปลื้มใจกันล่ะโว้ย
"โน่นแน่ะ พูดถึงแม่งก็มาเลย" อีกัสพูดอีกและไอ้ต้าวเปาก็เดินอาด ๆ ตรงมาที่โต๊ะกะเทยจริง ๆ ซะด้วย
"เจ๊หวังกินด้วย ป้อนเปาด้วย" เปามันนั่งปุ๊บแม่งก็ขอของกินเลย หวังก็ดีใจหายป้อนฝรั่งใส่ปากทันใจเหมือนกัน
"อร่อยมั๊ย?" หวังถามเสียงออดอ้อน พาเอาเหล่ากะเทยลูกอ๊อดหมั่นไส้
"อร่อย เตงเค้าอยากกินมะม่วงดอง จิ้มพริกกะเกลือด้วยนะ" เปามันอ้อนอีกและหวังก็จัดให้ตามประสงค์ แต่กินได้แค่สองสามชิ้นแค่นั้นแหละ เพราะเปามันต้องควบคุมน้ำตาล นั่งคุยกันอีกแปปเดียวก็ต้องแยกย้ายไปเรียนต่อ และหวังก็รู้สึกว่ามันรู้สึกโหวง ๆ ในหัวใจ เหมือนมีผีเสื้อเป็นร้อย ๆ ตัวบินอยู่ในท้องยังไงก็ไม่รู้ เพราะสายตาที่เปามันมองหวัง แล้วเวลานั่งก็นั่งจับมือหวังด้วย
"อีเมือง กูรู้สึกแปลก ๆ" ในห้องเรียนหวังกระซิบกระซาบกับเพื่อนรัก
"เป็นเมนส์หรอ?"
"อีดอก" หวังด่ากลับและอมยิ้ม นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุด ไอ้เรื่องดีที่สุดมันตอนเลิกเรียนต่างหาก พาเอาคนกรี๊ดทั้งโรงเรียนและคงจะเป็นเรื่องเม้ามอยไปอีกนาน หวังกำลังเดินออกจากห้องเรียนเพราะจะกลับบ้าน แต่ขอนั่งเม้ามอยที่โต๊ะกะเทยสักสิบนาทีก่อน และทันใดนั้น เสียงมอเตอร์ไซค์เวสป้าคันสีเหลืองตุ่น ๆ ก็มาจอดข้าง ๆ
หนุ่มตี๋ผิวขาวจัดกับหมวกกันน๊อคสีฟ้าอยู่ตรงนั้น
"เจ๊หวัง ๆ มาเร็วเดี๋ยวเปาไปส่ง"
"เชี่ยไอ้ซาลาเปาโว้ย" เหล่าสะเก็ดนินทาและหวังก็หน้าเจื่อน หวังคิดว่าเปามันจะเล่น ๆ แต่นี่แม่งจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งเลยหรอ แถมโคตรประเจิดประเจ้อ
"เร็ว ๆ" ไอ้เปามันตะโกนเรียกซ้ำ ๆ และหวังก็โดนอีเมืองยันหลังจนมาถึงข้างรถ
"เดี๋ยวเปาสวมหมวกกันน๊อกให้" เปามันพูดแล้วก็สวมหมวกกันน๊อกให้จริง ๆ หวังเหมือนลืมตัวและพอรู้ตัวอีกที ตัวเองก็นั่งซ้อนท้ายอีเปามันไปแล้ว รถเวสป้ามันไม่ได้ขับเร็วอะไรมาก และเปามันก็ดึงมือของหวังมากอดเอวมันซะด้วย กลิ่นเหงื่อหอมปนเหม็นเปรี้ยวนิด ๆ ซึมออกมา แต่ยิ่งสูดดมไปเรื่อย ๆ หวังก็ชักจะชอบกลิ่นเหงื่อแบบนี้เสียแล้ว คอยบอกทางไปเรื่อย ๆ จนท้ายที่สุดรถเวสป้าสีเหลืองก็มาจอดที่หน้าบ้านของหวังอย่างสงบ
"ขอบใจนะ" หวังพูดเมื่อเปามันถอดหมวกกันน๊อคให้
"เตงออกจากบ้านกี่โมง?"
"ถามทำไมยะ?"
"พรุ่งนี้เค้าจะมารับ" เปามันตอบแล้วก็อมยิ้มจนตาปิด
"เกรงใจ" หวังไม่วายจะพูดกลับเพราะเกรงใจจริง ๆ
"ไม่เอาเค้าจะมารับเตง ยังไงมันก็ทางผ่านอยู่แล้วน่า" เปามันพูดเอาแต่ใจแต่หวังก็เอาแต่อมยิ้ม
"เตง.."
"???" หวังหันไปถามโดยไม่พูด และเดินกลับไปหาเปามันอีกใกล้ ๆ ที่รถ
"เจ๊หวังโอเคป่ะ ที่เปาเรียกแบบนี้?"
"ก็น่ารักดี" หวังพูดยิ้ม ๆ และจะเดินกลับเข้าบ้านต่อ
"เตง..." เปามันเรียกหวังอีกและหวังก็เดินกลับมาหาอีกรอบ
"อารายยยยย?"
"เตงเป็นแฟนเค้านะ เป็นแฟนกับเปานะ" เปามันพูดแล้วก็ดึงมือของหวังมาเขย่าเบา ๆ นังตัวดีก็ได้แต่อมยิ้ม พร้อมกับบิดตัวไปมาจนไอ้หนุ่มตาขีดต้องถามอีกเป็นซ้ำสอง
"เตงเป็นแฟนกับเค้านะครับ นะ นะครับ เป็นแฟนเปานะ" เปามันอ้อนอย่างนี้หวังก็ได้แต่อมยิ้ม พยักหน้ารับ และเขินจะตายห่าอยู่แล้วหวังก็รีบสะบัดมือและวิ่งจู้ดเข้าบ้านไปในไม่กี่วินาที ทิ้งให้ไอ้เปาตาขีดอึ้งอยู่หน้าบ้าน จนเห็นหน้าขาว ๆ เหมือนชะนีมงกุฎของหวังที่แหวกจากผ้าม่านที่หน้าต่างชั้นบนมองออกมา เปามันก็อมยิ้มกว้าง และโบกมือร่ำลาและขี่มอเตอร์ไซค์เวสป้าจากไป
"แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย" หวังทิ้งตัวลงร้องกรี๊ดอัดหมอน นี่กูกำลังจะมีผัวเด็กจริง ๆ แล้วใช่มั๊ยเนี่ย
"อีหวังเป็นเหี้ยอะไร" เสียงอีคิตตี้มาทำลายความสงบ และหวังก็ได้แต่ร้องกรี๊ด ๆ อัดใส่หมอนอยู่นั่น
