มีอันเป็นไป มันแซ่บ มันเป็ มันตัวโฮ่ง ที่เขาว่ามีลูกมันกวนตัวมีผัวมันกวนใจ แต่ความสวยมันเป็นอุปสรรคน่ะคุณน้า แต่บางคนก็ชอบ Sugar Daddy อันนี้มันก็เป็นไปได้ แบบบูรณาการ เราก็ไม่ว่ากัน
ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,รัก,ตลก,ไทย,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โดย Chavaroj
เรื่องราวการเป็นแฟนกันของเจ๊หวังกับไอ้ต้าวเปานั้น เป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ของโรงเรียนทีเดียวเชียวแหละ แม้ว่าจะมีหลายคู่ที่ประกาศเปิดตัวว่าเป็นแฟนกัน ไม่ว่าจะชายชาย หรือหญิง ๆ แต่เจ๊หวังนั้นมันก็เป็นคนดัง และไอ้ต้าวเปาซึ่งใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนก็เสือกหล่อออร่า แม้แต่ครูเฉลิมศรี ก็ยังเรียกหวังไปถามอย่างเป็นห่วงปนยินดีกับลูกศิษย์คนโปรด
"ยายหวัง ข่าวที่เค้าว่าเธอกับนายปราโมทย์เป็นแฟนกันน่ะ มันจริงหรือยะ หรือว่าข่าวเม้าสร้างกระแส เรื่องจริงหรือจ้อจี้ยะ?" คุณครูผู้เป็นที่รักเรียกหวังมากระซิบกระซาบและมีสีหน้าอยากรู้เต็มที่
"เอ่อ..ก็จริงแหละค่ะครู แหมครูรู้ข่าวเร็วนะคะ" หวังพูดแล้วก็ค้อนใส่ครูเฉลิมศรีหนึ่งวง
"เธอจ๋า แม้แต่หมาในโรงเรียนมันยังรู้เลย เขาเม้ากันให้แซด ก็ดี นายปราโมทย์ก็ดีนะ หล่อด้วยรวยด้วย แต่มีแฟนเด็กกว่าน่ะ มันงอแงนะยะ ครูเตือนก่อนนะ" ครูเฉลิมศรีพูดไปก็หัวเราะลงลูกคอไป อย่างพออกพอใจ
"ก็หนู...ก็ชอบแฟนเด็กแหละค่า ไม่งั้นไม่ยอมเป็นแฟนมันหรอก ไอ้ต้าวลูกหมา" หวังพูดแล้วทั้งครูทั้งศิษย์ก็หัวเราะกันซึ่งครูแก่ ๆ คนอื่น ๆ รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกันคงมีโกรธกันแน่ ๆ มีอย่างที่ไหนครูสาว (แก่) ยุให้นักเรียนมีความรัก
"จะรักกันอะไรกันก็ดี แต่เธอก็อย่าไปชิงสุกก่อนห่ามนะยะ ครูเตือนไว้ก่อน"
"ครูขาหนูไม่มีมดลูกนะคะ ถึงเมื่อวานหนูจะเพิ่งเป็นเมนส์ก็เถอะ หนูท้องไม่ได้คร่า" หวังพูดแล้วก็ค้อนให้อีกหนึ่งวง
"นั่นแหละย่ะ ระวังท้องนอกมดลูกก็แล้วกัน เด็กตายในท้องน่ะแย่เลยนา"
"ตายทุกวันเลยคร่า ออกมาศพเน่าเลย" หวังต่อปากต่อคำไปหัวเราะไป
"เออ ๆ ก็ระมัดระวังก็แล้วกัน ยังไงก็ป้องกันตัวเองด้วยครูเป็นห่วง เธอก็ตัวเท่านี้ ปราโมทย์ตัวสูงตั้งร้อยแปดสิบกว่า" ครูเฉลิมศรีว่าอีก ยังดีที่เปรียบหวังว่าตัวเท่านี้ ไม่เทียบว่าตัวเท่าลูกหมา แถมเป็นลูกหมาชิวาวาเสียด้วย
"โอ๊ยครูขา หนูกับเปายังไม่ได้คิดมีอะไรกันเลย ป๊อบปี้เลิฟเองค่ะ แค่จับมือ แล้วก็เอ่อ หอมแก้มก็พอหนูให้แค่นี้พอ ให้โตกว่านี้ก่อนแล้วค่อยมาทำอะไรกัน" หวังกระซิบกระซาบ เพราะคนเดียวที่หวังจะยอมพูดคุยเรื่องแบบนี้ได้ก็คือครูเฉลิมศรีนี่แหละ แม้แต่นังเมืองหวังก็ไม่กล้าปรึกษาก็คนมันอายุเท่ากันแล้วก็ไม่เคยเหมือน ๆ กันจะมารู้ดีกว่าหวังได้ยังไง หรือแม้แต่อีคิตตี้หวังก็ไม่กล้าปรึกษาเพราะถึงเป็นพี่น้องกันแต่ก็ไม่ได้อยากเอาเรื่องไร้สาระนี่ไปรบกวน
เพราะคิตตี้น่ะ แค่เวลาเพียงไม่กี่เดือนที่เลิกเรียนแล้วก็เข้าสู่โหมดการทำงาน มันก็จริงจังกับการค้าขายเสียจนหวังรู้สึกตัวเองยังเด็กนัก ทำงานหนักเข้าถึงบ้านจะเข้านอนหัวถึงหมอนคิตตี้มันก็หลับเป็นตาย เพราะมันต้องตื่นไปตลาดแต่เช้ามืดเพื่อไปรับผัก พักหลัง ๆ หวังกับคิตตี้ก็เลยห่าง ๆ กันหน่อยและตอนที่ไปขายข้าวโพด ลูกค้าก็เยอะจนแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเหมือนกัน เรียกว่าไม่ค่อยได้คุยไร้สาระกันเหมือนเมื่อเคยเลย คิตตี้มันดูจะมีแต่เรื่องงานในหัวแค่นั้น
ครั้นคุยกันพอหอมปากหอมคอ ครูเฉลิมศรีก็ไล่หวังให้ไปเตรียมตัวเข้าเรียน เพราะนี่มันเป็นแค่เวลาพักย่อยยี่สิบนาทีเท่านั้น หวังเดินกลับไปเข้าห้องเรียน ก็เห็นคนตัวสูง ๆ ขาว ๆ ที่ขาวราวกับหลอดไฟมาชะโงกหน้าผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่หน้าห้องเรียน
"อีหวังผัวมึงมาคร่า" เมืองกระซิบและใช้ศอกกระทุ้งบอกเบา ๆ
"แปปนึงนะมึง" หวังว่าและเดินยิ้มเห็นฟันครบทุกซี่ไปหาไอ้ต้าวตาขีด
"มาทำอะไร จะเข้าเรียนแล้ว" หวังบ่นแต่สีหน้าคือยิ้มหน้าบานเป็นจานข้าวหมา
"เดี๋ยวเรียนฟิสิกส์ มันยากอ่ะ เลยอยากมาเห็นหน้าเตงก่อนจะได้มีกำลังใจเรียน" ไอ้ต้าวเปาพูดอ้อน ๆ ทำปากยื่น มันน่ามันเขี้ยว น่าหยิกแก้มไอ้ลูกหมายักษ์ แล้วหอมแรง ๆ สักสองที แต่ที่นี่มันโรงเรียนไง หวังก็เลยเอามือไปจับมือของเปา แล้วเอานิ้วเขียนไปที่ฝ่ามือเป็นรูปหัวใจ เป่าลมใส่อีกหนึ่งที
"นี่กำลังใจ ตั้งใจเรียน เดี๋ยวเที่ยงนี้ไปหม่ำข้าวด้วยกัน" หวังว่าและไอ้ต้าวก็ยิ้มจนตาปิด
"เค้าไปละนะ" เปามันพูดแล้วก็ยิ้มจนตาปิด
"อืม ๆ ตั้งใจเรียน" หวังพูดและรีบ ๆ เดินกลับเข้าไปในห้อง เพราะครูกำลังเดินตรงรี่มาแล้ว ไอ้ต้าวเปาก็ยืนโบกมือแล้วก็รีบวิ่งกลับไปห้องเรียนของตัวเอง
"ฮิ้วววววววววววววววว" เสียงกวนประสาทของสะเก็ดในห้องโห่ล้อโดยมีมนตรีเป็นหัวหอก ...อีผี และเมื่อกี้หวังเห็นนะว่าในห้องน่ะเงียบกริบเพราะอีพวกเสือกเก่งมันคอยแอบฟัง แอบดูว่าหวังกับไอ้ต้าวคุยอะไรกัน
"อะไรกันพวกเธอ โห่ฮาอะไร" ครูนงเยาว์บ่น คณะลิงจึงเงียบเสียงลง หวังล่ะเบื่อยายนี่ชะมัด ยายครูคนนี้ชื่อนงเยาว์น่ะ เป็นครูสอนภาษาอังกฤษแต่หน้าแก่แฮก ดุก็ดุ สอนก็ไม่รู้เรื่อง พวกนักเรียนชอบล้อกันว่ายายนมยาว
หวังเองรู้ชะตากรรมของตัวเองว่าจะอย่างไรก็ไม่เรียนต่อในสายสามัญ หวังมีแนวทางชีวิตของตัวเองแล้วและไอ้วิชาที่หวังจะไปเรียนมันไม่ได้ใช้ไอ้พวกวิชาการอะไรพวกนี้ สิ่งที่ต้องใช้คือทักษะต่างหาก เคยไปบ่นกับคิตตี้มันก็ว่าก็ตั้งใจเรียนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็พอ อย่างน้อยภาษาอังกฤษมันก็เปิดโลก ซึ่งหวังก็ไม่ค่อยจะเข้าใจสิ่งที่คิตตี้มันพูดหรอก มารู้เอาเมื่อตัวเองโตจนทำงานทำการแล้ว
คู่รักแห่งปีเป็นข่าวเม้าอยู่เกือบเดือนนับว่าค่อนข้างนานเพราะปกติข่าวเม้าก็มักจะมีมาเรื่อย ๆ มาเนือง ๆ เรื่องเก่าไปเรื่องใหม่มา ไม่ว่าจะเรื่องหมาในโรงเรียนออกลูก หรือข่าวอาหารกลางวันที่พบศพของจิ้งจกอยู่ในน้ำแกง เล่นเอาพะอืดพะอมกันไปหมด ยายป้าที่ขายอาหารถึงกับต้องเลิกกิจการเพราะเสียเครดิต ไม่มีใครยอมกินอาหารร้านของแกอีกเลย แม้ว่าจะอร่อยกว่าร้านอื่น ๆ ก็เถอะ ใครจะไปรู้เคล็ดลับความอร่อยในน้ำซุปอาจจะมาจากจิ้งจกตัวน้อยก็เป็นได้...แหวะ
เอาเข้าจริง ๆ ไอ้ความรักของหวังกับไอ้ต้าวเปามันก็คือความรักแบบปัปปี้เลิฟ คือรักแบบลูกหมากล่าวคือ หมาให้มันขี้เหร่ยังไงก็เถอะ ตอนมันเด็ก ๆ มันก็น่ารักไปหมด แม้ว่าพอโตขึ้นมันจะเป็นหมาป่าอันดุร้ายก็ตาม
ความรักของหวังก็อย่างไรก็อย่างนั้น หวังอารมณ์ดีทั้งวัน กินอะไรก็อร่อย ร้องเพลงฮำอยู่ในคอเสมอ ๆ และไม่ค่อยจะหมั่นไส้ใครต่อใครเหมือนปกติ ลดการนินทาว่าร้ายคนอื่น จนแม่ยังแปลกใจ
จะมีคนบ่นอยู่หน่อยก็คือนังเมืองที่ดูเหมือนไอ้ต้าวเปาจะเป็นคนมาแย่งเวลาแห่งมิตรภาพไปบ้างแต่เมืองก็เข้าใจดี และใจกว้างพอจะแบ่งเพื่อนกับแฟนเพราะเราถือคติ "อะไรก็ไม่สำคัญเท่าXวย"
และเวลาที่หวังกับเปาจะเจอกันจริง ๆ ในแต่ละวันมันก็มีไม่กี่มากน้อยเท่านั้น เริ่มจากตอนก่อนไปโรงเรียนที่เปาจะมารับถึงที่บ้าน พ่อกับแม่น่ะ ก็รับรู้และไม่ได้ว่าอะไร ถ้าวันไหนมารับเร็วหน่อย หวังก็จะชวนเปาไปกินโจ๊กเจ้าอร่อยที่ตลาดอ่อนนุช
"โจ๊กร้านนี้เค้ากินตั้งแต่ยังเด็กเลยนะ อร่อยที่สุดในโลกตัวเองกินแบบพิเศษเลยนะเดี๋ยวเค้าเลี้ยงเอง" นี่มีผัวเด็กมันก็ต้องสายเปย์แบบนี้
"แหม๊อีหวัง เป็นเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม หัวยังเป็นไข ริจะมีฟงมีแฟนแล้วเรอะ อีผี" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นแล้วก็ดังมาก ๆ เสียด้วย จะใครเสียอีกล่ะ ก็เฮียตี๋น่ะสิ
"หนูเปล่านาเขามาเอง หนูเปล่าชวนนาเขามาเอง" หวังมันร้องเพลงตอบโต้ส่วนเปามันก็มองหวังแล้วก็อมยิ้มตาปิดเป็นเชิงเอ็นดูเหลือเกินสำหรับหวังน่ะ ทำอะไรทุเรศทุรัง แต่เปามันก็เห็นว่าดีเห็นว่าวิเศษอยู่เสมอแหละ ก็คนมันคลั่งรัก
"เฮียตี๋เอาสองชามพิเศษชามนึง ของหวังเอาเหมือนเดิม ว่าแต่ทำไมวันนี้เฮียตี๋มาช่วยม๊าได้ล่ะ ไม่นอนที่คอนโดกับเฮียโจหรอ?" หวังเดินไปสั่งแล้วก็ตักน้ำใส่แก้วด้วยซะเลย
"รำคาญมัน มีลูกกวนตัวมีผัวกวนใจ กูก็เลยหนีมานอนกับม๊าสักคืน" เฮียตี๋บ่นไปตักโจ๊กให้หวังไป จนเจ้าตัวมายืนกดดันทำหน้าอ้อน เฮียตี๋มันก็เลยจำใจต้องตักหมูเด้งกับกระเพาะหมูเพิ่มให้อีกสองสามชิ้น
"แก่แดด" เฮียตี๋นินทาแต่อย่าคิดว่าหวังไม่ได้ยินนะ ได้ยินแต่ไม่แคร์ค่ะ ก็คนมันสวยและเพิ่งมีผัวด้วยจ้า
กินข้าวกันไปหยอกล้อกันไป หวังก็บ่นเรื่องยายครูนงเยาว์ที่สอนภาษาอังกฤษไม่เข้าหูเลย เปามันก็เลยอธิบายให้ฟัง แถมอธิบายจนฟังเข้าใจง้ายง่าย เปามึงลาออกจากการเป็นนักเรียนแล้วมาเป็นครูเถอะ เจ๊ขอร้อง เจ๊จะตั้งใจเรียนเลยหวังคิดในใจ
"เรียนยากไหม?" หวังถามเปาบ้าง เพราะยิ่งเห็นขอบตาคล้ำ ๆ หวังก็เป็นห่วง เปามันเรียนเก่ง เรียนห้องควีนก็จริง แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของโชค เปาต้องอ่านหนังสือดึก ๆ ทุกคืน ถ้าไม่มีกำลังใจก็จะวิดีโอคอลมาคุยกับหวังสักห้านาที เห็นหน้าแฟนให้ชื่นใจเจ้าตัวว่าจะได้มีกำลังใจอ่านหนังสือต่อ หวังล่ะสงสาร หรือบางทีเปามันก็ขอวิดีโอคอลค้างไว้ เรียกว่าขอเงยหน้ามาเห็นหน้าหวังก็ยังดี
"ตัวกินนี่ อร่อย" หวังว่าแล้วก็ตักกระเพาะหมูของโปรดให้เปามัน ถ้านับว่ากระเพาะหมูคือของโปรดของหวัง การที่เจ้าตัวเสียสละให้คนอื่นก็ต้องนับว่าหวังใจกว้างจนตัวเองยังแปลกใจเพราะปกติกินกับคิตตี้ อย่าหวังเลยว่าจะมาแดกของของกูได้ แต่นี่หวังยอมสละของชอบ แสดงว่าเปามันมีอิทธิพลต่อหวังมากเหลือเกิน
ยามเที่ยงทั้งสองคนก็จะมานั่งกินข้าวด้วยกัน โดยหวังน่ะมันกินข้าวน้อยอยู่แล้วเพราะตัวเท่าลูกหมา ส่วนเปามันก็ต้องควบคุมอาหารเพราะกลัวกลับไปอ้วน และตอนเย็นที่เปาขี่รถมาส่งแฟน พูดจาร่ำลากันอีกนิดหน่อย เปาก็ต้องไปเรียนพิเศษต่อจนถึงค่ำมืดดึกดื่นก็ต้องอ่านหนังสือต่ออีก ส่วนหวังก็ต้องไปขายข้าวโพดต้มกับคิตตี้
มันก็จะมีบางเวลาที่คิดถึงแฟนกันบ้าง แต่โชคดีที่มีเครื่องมือสื่อสาร การได้คุยกันวันละเล็กละน้อยเมื่อต้องห่างกันจึงไม่เลวร้ายนัก
ส่วนวันเสาร์อาทิตย์ เปาก็จะมาหาหวังที่บ้านแต่เช้าเหมือนเคย กินข้าวเช้าด้วยกันซึ่งก็มักจะเป็นโจ๊กแสนอร่อย นึกครึ้มขึ้นมาเพราะเมื่อวานขายของดี หวังก็อาจจะซื้อหมูปิ้งเจ้าอร่อยหรือขนมอีกหน่อยให้เปาเอาไปกินตอนเรียนพิเศษในตอนกลางวัน
"เตงซื้อมาทำไมเยอะแยะ เค้ากินได้ไม่กี่คำหรอกมันอ้วน" เปารับขนมใส่มือ เปามันก็พูดไปอย่างนั้นเอง แต่ยิ้มจนตาปิด และหวังก็ใจกว้างพอที่จะบอกเปาว่าให้แบ่งเพื่อน ๆ กินด้วยก็ได้ จากนั้นเปาก็จะขี่รถไปส่งหวังที่ร้านพี่วิเวียนเพื่อให้หวังได้ฝึกมือ
เดี๋ยวนี้จะดูถูกหวังไม่ได้นา ด้วยความรักความชอบ พรสวรรค์หรือพรแสวงก็สุดจะรู้ แต่หวังไดร์ผมได้เก่งจนพี่วิเวียนไว้ใจ ถึงขนาดให้หวังไดร์ผมลูกค้าได้เลย แล้วพี่วิเวียนจะตามมาเก็บทรงอีกตอนท้าย พอลูกค้าจากไป พี่วิเวียนก็จะสอนเทคนิค แก้ไขติชมผลงานของหวังจนหวังรู้สึกว่าตัวเองเก่งจากวันแรก ๆ ที่ลองมาหัดม้วนแกนแบบหน้ามือเป็นหลังมือ
หวังนั้นขยันช่างฉอเลาะ แต่พี่วิเวียนก็จะปรามหวังให้พูดจากับลูกค้าต้องระมัดระวัง จะด้วยความปากไว หรือคิดไม่ทัน หวังโดนตำหนิเรื่องนี้บ่อยที่สุด ก็ด้วยความเคยชินที่โรงเรียน หวังอยู่กับกลุ่มลูกสาวและเพื่อนลูกเก้ง การพูดจาก็ต้องเฉียบคบและว่องไว ขืนอมพะนำก็จะถูกฝีปากนังกะเทยจิกกัดเอาให้ตายได้ ใครไม่เก็ตก็ขอให้ลองไปแอบฟังกะเทยที่รวมตัวกันเกินสี่คนเขาคุยกันก่อน ก็จะไม่ตำหนิหวังอีกเลย
"พูดให้มันสนุกน่ะได้ แต่เจ๊ว่านะ พูดเรื่องกลาง ๆ ไว้ดีกว่าเช่นเรื่องละคร เรื่องดารา เรื่องหวย เซฟที่สุด อย่าไปเม้านินทาเขาเยอะ โดยเฉพาะเรื่องลูกค้าคนอื่น ไม่อย่างนั้นเขาก็จะคงจะอดคิดไม่ได้ว่าเดี๋ยวชั้นต้องถูกเอาไปนินทาแน่ ๆ เลย" พี่วิเวียนสอนดี ๆ หวังก็สัญญาและพยายามจะยั้งปาก
"ถ้าพูดดีไม่ได้ก็หุบปากไปเลยดีกว่า" หวังท่องในใจด่าตัวเองบ่อย ๆ จนพักหลัง ๆ พี่วิเวียนก็แทบจะไม่ได้ตำหนิอะไรหวังอีก และหวังก็ชอบแอบดูเวลาพี่วิเวียนกับลุง ซึ่งไม่ใช่ลุงที่เป็นพี่ของพ่อหรือแม่ แต่ลุงนี่คือผัว คือพี่วิเวียนแกเรียกผัวตัวเองว่าลุง เด็ก ๆ ในร้านก็พลอยเรียกแกว่าลุงไปด้วย ถึงแกจะอายุมากกว่าพี่วิเวียนสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้แก่คราวลุงอะไรขนาดนั้น เห็นลุงออดอ้อนกับพี่วิเวียนยามทั้งสองแอบไปจู๋จี๋กันหลังร้าน หวังก็แอบคิดว่าถ้าตัวเองกับเปาเกินเลยไปจนถึงขั้นเสียเนื้อเสียตัว มันจะเป็นยังไงกันหนอ
ยิ่งหวังชอบดูคลิปโป๊ในเอ็กซ์ ที่ยังไง ๆ คนก็ยังเรียกมันติดปากว่าทวิตเตอร์อยู่ดี จินตนาการของหล่อนก็กระเจิดกระเจิงไปขนาดไหน หวังนั้นตัวเท่าลูกหมาส่วนเปามันสูงจนจะคุยกันต้องเงยหน้าคอตั้งบ่า แล้วไอ้เปาน้อยล่ะมันจะขนาดไหนกันนะ แล้วกูก็ตัวเท่านี้ เกิดแม่งใหญ่เท่าแขน กีกูไม่ฉีกเรอะ ยิ่งมันเป็นนักกีฬาแล้วก็เนิร์ด ๆ ด้วยเขาว่าไอ้พวกเนิร์ดนี่มันหื่น ถ้ากูต้องโดนเช้าโดนเย็นกูไม่ตายห่าเลยเรอะ
"หวังคิดอะไร พี่เรียกตั้งสองทีไม่ได้ยิน พาลูกค้าไปสระผมหน่อย" พี่วิเวียนเดินมาเรียกหวังเลยหลุดจากภวังค์ และรีบเดินยิ้มกริ่มไปรับลูกค้าเพื่อพาไปสระผม
ยิ่งอยู่ในร้านเสริมสวยแบบนี้ อยู่ในกลุ่มคนที่รู้สึกว่าหวังนั้นเก่ง หวังก็รู้สึกเป็นตัวของตัวเองเหลือเกิน แต่มันก็จะมีจุดบางจุดที่หวังรู้ว่าหวังไม่ได้ชอบอยู่ในร้านแบบนี้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เท่าไร แต่จะขาดหายตรงไหน เจ้าตัวก็ยังตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่เอาเถอะ หวังเพิ่งจะอายุสิบกว่าปีเท่านั้น ยังมีเวลาให้ค้นหาตัวตนและอนาคตอีกเยอะ หวังปลอบใจตัวเอง
บ่อยครั้งที่หวังกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ซึ่งเรื่องที่คิดส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องของไอ้ต้าวเปาสุดหล่อตาขีดคนดีคนเดิมนี่แหละ แล้วก็ให้บังเอิญเปามันจะวิดีโอคอลมาหาหวังทุกที เหมือนใจมันเชื่อมถึงกัน แบบที่เขาเรียกว่า "เชื่อมจิต" หรือเปล่าหนอ?
"เตงทำอะไร?" เปาเปิดการสนทนาเมื่อเห็นหน้าหวาน ๆ และรอยยิ้มแสนน่ารักของแฟน
"เพิ่งไดร์ผมเสร็จพอดี นี่สวยมั๊ย?" หวังตอบและส่งรูปทรงผมที่ตนไดร์ผมให้ลูกค้าคนก่อนหน้านี้ไปให้เปาดูซึ่งเปามันก็ชมว่าสวยเป็นธรรมดา ก็ผู้ชายน่ะ เปามันก็พูดเอาใจและจะไปเข้าใจได้ยังไงว่าการยกโป่งตีกะบังมันยากขนาดไหน ทั้งยีผม ทั้งอัดสเปรย์ กว่าคุณป้าลูกค้าแสนจู้จี้คนนั้นจะพอใจ หวังก็แอบเกือบจะถอดใจเหมือนกัน
เดชะบุญที่พี่วิเวียนมายืนทำผมอยู่ข้าง ๆ ทำผมกันคนละฝั่ง ค่อย ๆ ทำช้า ๆ ให้หวังได้ครูพักลักจำเอา พอหวังทำได้ดีพี่วิเวียนก็จะยิ้มแต่ถ้ายังไม่พอใจแกก็จะแอบส่งสัญญาณแบบใจเชื่อมใจ โดยหวังต้องคอยดูสีหน้าสีตาของพี่วิเวียนไปด้วย ตาก็ต้องคอยมองมือพี่วิเวียนไปด้วย แล้วก็ต้องเลียนแบบท่าทางให้ดูเป็นโปรเฟสชันแนลด้วยนะ เดี๋ยวลูกค้าจะไม่มั่นใจ
คุยกับเปาได้แค่สามนาที เห็นเปามันที่หน้าตอนโทรมาแสนห่อเหี่ยวพอได้คุยกับหวังมันก็ค่อยมีรอยยิ้ม หวังไม่เข้าใจว่าคนเรามันจะเรียนอะไรกันนักหนา แต่หวังก็จะไม่ต่อต้านหรือบ่นเพราะเปามันก็มีจุดมุ่งหมายของมันเหมือนกัน เราสองคนชอบคุยกันว่าในอนาคตเราจะเป็นอะไรทำอะไรแล้วเวลานั้นเราจะมีกันและกันในชีวิตอยู่ด้วยกัน หวังแอบภาวนาตอนท้าย
ก็ใคร ๆ เขาว่า รักแรกน่ะมักไม่ประสบความสำเร็จแต่อย่าเพิ่งไปคิดไกล เอาตอนนี้ให้ดีก่อน เพราะลูกค้าทยอยเข้ามาอีกแล้ว เป็นคุณแม่กับคุณลูกสาววัยประถม หวังพาน้องไปสระผม แล้วก็ตัดผมทรงนักเรียนให้ แอบมีเปรี้ยวนิด ๆ ตามประสาเด็กนักเรียนด้วยกันที่จะเข้าใจ ไอ้เอาออกนิดหน่อยน่ะมันหน่อยแค่ไหนกันนะ ผู้ใหญ่น่ะคงไม่รับรู้ หวังเองก็ยังเบื่อหัวตัวเองที่แม่งขาวสามด้านและพี่วิเวียนก็สกินเฮดแบบเท่ห์ ๆ ให้หวังเสียเลย แรก ๆ เจ้าตัวก็เสียดายจะแย่แต่เชื่อใจพี่วิเวียนไง
แต่ความเป็นไอดอลของโรงเรียน หวังซึ่งสกินเฮดตัดเป็นทรงอเมริกัน ก็เลยพาเอาเด็กผู้ชายที่ต้องเรียนรด. พากันเลียนแบบหวังกันทั้งโรงเรียนแม้แต่เปาด้วยก็เถอะ และคนตัดให้เปาก็หวังอีกนั่นแหละ อาจจะไม่สวยเท่าที่พี่วิเวียนตัดให้แต่เปามันก็ชอบใจนักเพราะแฟนเป็นคนตัดให้ แต่พวกตุ๊ดแต๋วไม่เข้าใจ ยังไว้ผมยาวเหมือนเดิม เพราะมีผมเท่ากับสวย แต่หวังไม่แคร์เพราะถึงตอนนี้กูสกินเฮดแต่กูก็สวยค่ะแถมมีผัวด้วย
คืนหนึ่งที่เปามันต้องอ่านหนังสือ แต่เปาว่ามันเหงา ๆ เซ็ง ๆ อยากเห็นหวังแม้จะไม่ต้องพูดจากัน เปามันก็เลยขอวีดีโอคอลทิ้งไว้ หวังจะทำอะไรก็ตามใจ คิตตี้นั้นไม่ได้สนใจเพราะชินเสียแล้ว ส่วนหวังก็เอาการบ้านมาทำ แล้วก็นั่งทำโน่นทำนี่ตามประสา ครั้นดึกแล้วหวังมันก็เหนอะหนะเหนียวตัวเต็มที เลยไปอาบน้ำ ไอ้ความเคยชินก็เลยเอาโทรศัพท์เข้าห้องน้ำไปด้วย อาบน้ำไปก็คุยกับเปาไป บางทีก็ร้องเพลงอย่างทุกทีเพราะคนมันอินเลิฟอ่ะนะ เสียงของหวังน่ะมันเข้าข่ายนักร้องเสียงเพี้ยนแต่เปามันก็อดทนฟังโดยไม่บ่นสักคำ นับว่าเป็นผัวเด็กที่ดีจนน่าจะได้โล่รางวัลคนคลั่งรัก
"เตงกดโทรศัพท์ต่ำลงอีกหน่อยดิ" เปามันพูดและเอาแต่จ้องหน้าจอ
"กดเกิดอะไร ทะลึ่ง เห็นแค่ไหล่พอย่ะ" หวังแว้ดเข้าให้จนเปามันยิ้มแหย ก็หวังตั้งโทรศัพท์ให้เห็นแค่บ่าขึ้นไป ถึงอย่างนั้น ไหล่ขาว ๆ กับใบหน้าเปียกน้ำของหวังมันก็ทำเอาไอ้ต้าวเปามันกระเจิดกระเจิงไปถึงไหน
"เตงขอดูนมหน่อย" ไอ้เปามันพูดอ้อนทำหน้าทะลึ่ง หวังก็อยากจะยั่วผัวก็เลยยอมขยับโทรศัพท์จนเห็นหน้าอก หัวนมสีชมพูก่ำ เผยอยู่ตรงหน้า แล้วอีแรดนี่ก็ยั่วยวนฟอกสบู่ช้า ๆ แล้วทำหน้าเหมือนเสียวซ่านประหนึ่งมือที่มันลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเป็นมือของเปาอย่างนั้นแหละ ส่วนไอ้เปาดูเหมือนสมาธิในการอ่านหนังสือกระเจิดกระเจิงหมดแล้ว ผิวหน้าขาว ๆ นั้นแดงก่ำ คอขยับเพราะกลืนน้ำลายที่แสนฝืดคอ
"เตงเค้าปิดโทรศัพท์แปปนึงนะ ไม่ไหวแล้ว" เปามันพูดเสียงสั่น
"เอ๊า" หวังร้อง
"เตงยั่วเค้า เค้าทนไม่ไหวว่ะ"
"หรอ งั้นดูนี่ก่อนดิ" หวังพูดแล้วก็ขยับโทรศัพท์ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือด้านหลังของหวังที่มันลามเรื่อยไปจนเห็นแผ่นก้นกลมเด้ง ไอ้เปาอ้าปากค้าง และมองภาพเรือนร่างขาวตัวกะทัดรัดของเมีย (เมียแค่ในนามยังไม่ได้เป็นเมียในทางพฤตินัย) จากนั้นภาพก็ตัดไปเลย หวังร้องอ้าวแล้วก็หัวเราะ รู้เลยว่าไอ้บ้าเปาที่แม่งเครื่องติดง่าย ป่านนี้หนีไปช่วยตัวเองแล้วแน่ ๆ
"กูนี่เหี้ยจัง" หวังด่าตัวเอง แล้วก็อดจะจินตนาการถึงเรือนร่างของเปาไม่ได้ นึกถึงสัมผัสยามเมื่อกอดเอวตอนซ้อนรถเวสป้าคันเกง หวังเคยมือซนเอามือไปลูบไล้ที่แผ่นอกและเขี่ยหัวนมเปามันเบา ๆ เปามันตกใจรถเกือบคว่ำ
"ตัวเองอย่าทำอย่างนี้อีกนา เดี๋ยวเค้าขับรถลงข้างทางแย่เลย" เปามันตัดพ้อและหวังก็ขอโทษไปหัวเราะไป จะว่าไปมะกี้ตอนเปามันอ่านหนังสือ มันก็ถอดเสื้ออ่าน หนุ่มตี๋ผิวขาวละเอียดเหมือนอาบน้ำวันละสามรอบ กับแว่นตากรอบหนาสีดำที่ช่วยตัดให้ใบหน้านั้นเข้มขึ้น ไหล่ลาดกว้างที่เริ่มเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ และขนรักแร้ดกอุยที่โผล่แพลมมานั่นอีกล่ะ ขนาดที่รักแร้ยังขนาดนี้ที่อื่นมันจะขนาดไหน หวังจินตนาการไปไกล ไล่ตั้งแต่หน้าอกแน่น ๆ และแผ่นท้องที่เป็นร่อง หวังเคยเห็นขนอ่อน ๆ จากแผ่นท้องไล่ลามมาตามสะดือจนลามหายไปที่ขอบกางเกงกีฬา
จินตนาการเอาว่าถ้าหวังดึงขอบกางเกงนั้นลงมาแล้วไอ้เปาน้อยมันดีดผึงอยู่ตรงหน้า แค่คิดหวังก็ใจสั่นซะแล้ว ท่อนเนื้อสีชมพูปลายแดงก่ำนั่นคงมีน้ำเยิ้ม ๆ และกลิ่นหวานคาว คงเป็นกลิ่นเดียวกับของหวังนั่นแหละ
เปาดึงร่างกระจ้อยของหวังขึ้นไปนั่งที่ตัก ยื่นจมูกมาเคลียที่ซอกคอ จักจี้ชะมัดเพราะเคราสากที่เริ่มขึ้นนั้นมันคอยตำตามผิวเนื้อละเอียดที่ซอกคอ แล้วยังจะไอ้ท่อนเนื้อที่มันร้อนผ่าวอยู่ตรงร่องตูดของหวังอีก เปาใช้จมูกลามไล้ลงมาจนถึงแผ่นอก และปลายลิ้นอุ่น ๆ ก็แตะหมับเข้าให้ที่หัวนม มันเสียวจนหัวนมของหวังหดเกร็ง มือของหวังขยับมาบีบบี้มันเบา ๆ ราวกับเป็นตัวแทนของลิ้นของชายหนุ่ม
"เตงงงง" หวังหลับตาและจินตนาการต่อไปจนเสร็จกิจ ในจินตนาการน่ะ ให้มันใหญ่โตแค่ไหนก็ไม่เจ็บไม่ปวด แต่ของจริงน่ะ หวังโดนขู่เอาไว้เยอะ ว่ามันเจ็บแทบขาดใจ แม้ว่าเจ้าตัวจะแอบเถียงในใจว่ายังไม่เห็นมีข่าวคนตายเพราะถูกเย แต่เอาจริง ๆ หวังก็ปอดอยู่ลึก ๆ นั่นแหละ
จะล้างมือที่เต็มไปด้วยคราวเหนียวคาวคลุ้ง แต่หวังก็แอบเอามันมาแตะที่ปลายลิ้น ถ้าไอ้น้ำพวกนี้ไม่ใช่ของหวังแต่เป็นของเปาล่ะ หวังจะรังเกียจไหม ก็คงไม่ล่ะมั้ง ว่าแต่ตอนนี้เปามันจะเสร็จภารกิจหรือยังนะ หวังคิดถึงเปาพยายามเชื่อมจิตถึงกัน เดี๋ยวสักพักเปามันก็คงจะโทรหาหวังอีกนั่นแหละ รีบล้างตัวให้สะอาดแล้วรีบใส่เสื้อผ้านอนดีกว่า
