การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,เวทมนตร์,แอคชั่น,ผจญภัย,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
ผู้แต่ง
1ValD
เรื่องย่อ
Note
นิยายเรื่องนี้อ่านฟรีจนจบ จะอัพเดทตอนใหม่ 2-3 วันต่อหนึ่งตอนนะครับ (ถ้าไม่ติดอะไร)
สำหรับตอนพิเศษจะลงในอีบุ๊คหลังนิยายจบแล้ว และจะทำการ Edit ต้นฉบับครั้งใหญ่ก่อนทำเป็นอีบุ๊ค
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแฟนตาซี แนวดราม่าผจญภัย อาจจะมีเนื้อหาการบรรยายถึงการต่อสู้และฉากน่ากลัวในบางช่วงบางตอน และโปรดระวังเนื้อหาที่อาจมีความตึงเครียด
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ชื่อตัวละคร สถานที่หรือเหตุการณ์ต่างๆ เป็นสิ่งที่ถูกสมมุติขึ้นในนิยาย
นิยายเรื่องนี้เป็นออริจินัลของผู้แต่ง
ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ All rights reserved
ANIMA
A thousand years ago
Anima stone was born in this world
Nobody knows where it came from or how it was born. They express their dominance throughout the world. From the land and sky to the deepest ocean.
In that Era, humanity discovered power. Learn how to use Anima power.
The Six Sages of Origin have various sorts of power. They polished a gemstone made of crystalline anima stone. To utilize their abilities and categorize them into six sorts. Until now, they have called
The Six Archetype
เมื่อหลายพันปีก่อน
ศิลาอนิม่าถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่ามันมาจากแห่งหนใดหรือกำเนิดขึ้นได้อย่างไร มันสำแดงพลังงานมหาศาลปลดปล่อยออกมา กระจายไปทั่วพื้นพิภพและท้องนภา ยันบาดาลลึกสุดมหาสมุทร
มนุษย์ในยุคนั้นได้ค้นพบขุมพลังและเรียนรู้นำมันมาศึกษา จนกระทั่งสามารถใช้งานแหล่งพลังงานจากศิลาอนิม่า ปราชญ์ทั้งหกผู้เป็นต้นกำเนิดแห่งพลัง ได้เจียระไนอัญมณีจากศิลาอนิม่าที่ตกพลึก เพื่อการใช้งานขุมพลังของมัน และแบ่งแยกรูปแบบของพลังเอาไว้หกประเภทด้วยกัน โดยถูกเรียกขานต่อกันว่า
อาเคไทป์ทั้งหก
The Anima Stone's history is still a mystery today. Though its energy has been harnessed by humans, their true nature remains mostly unknown.
This is a story about the adventures of young boys and girls as they take The Archetype Selection Exam.
Alun. A young boy dreams of becoming an explorer in order to explore a vast world.
And search for his missing mother. What will be the fate of this young boy?
Welcome to the world of Anima's Stone
จวบจนกระทั่งปัจจุบัน เรื่องราวของศิลาอนิม่ายังคงเป็นปริศนา มนุษย์เรียนรู้ที่จะใช้งานพลังงานเหล่านั้น แต่ทว่าก็ยังไม่สามารถเข้าใจถึงแก่นแท้ของมันได้
นี่คือเรื่องราวการผจญภัยของเด็กหนุ่มสาว ในการเข้ารับการสอบคัดเลือกอาเคไทป์
อลัน เด็กหนุ่มผู้มีความฝันอยากเป็นนักสำรวจ เพื่อที่จะออกสำรวจโลกที่กว้างใหญ่ และเดินทางตามหาแม่ของเขาที่หายตัวไป โชคชะตาของเด็กหนุ่มผู้นี้จะเป็นเช่นไร ขอต้อนรับเข้าสู่โลกของศิลาแห่งมนายตนะ
Impelle` Anima
วันแห่งคำมั่นสัญญา มันช่างแสนยาวไกล...
หลายปีก่อนหน้านั้น ทะเลทรายดาคาห์รี ณ ชนเผ่าควาคูในค่ำคืนหนึ่ง
" นายพูดจริงหรือจามาล " ราคิม ผู้พิชิตอันดับหนึ่งแห่งชนเผ่าควาคู
" พลังนี้จะทำให้เจ้าเหนือกว่าดาคาห์รีทั้งกองทัพ " จามาลผู้เฝ้ามอง ยืนอยู่ในเงามืดของกระโจมหัวหน้าเผ่าควาคู
" ท่านคิดว่ายังไง ซุลเวน่า "
" ราคิม เจ้าเพียงคนเดียว คิดว่าจะทำได้หรืออย่างไร " ซุลเวน่าหัวหน้าเผ่าควาคู หญิงชรานั่งสูบไปป์ยาว ท่าทีตึงเครียดในวงสนทนา
ในระหว่างที่การประชุมของเผ่าควาคู ที่เกิดขึ้นอย่างลับๆในค่ำคืน คาอิม ยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อยในเผ่าเวลานั้น ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเขาสังเกตเห็นว่ากระโจมของหัวหน้าเผ่ามีแสงไฟอยู่
' มีใครมาที่เผ่าของเรา? ' เด็กผู้ใคร่รู้จึงได้เข้ามาแอบฟังอยู่ข้างกระโจมอย่างเงียบเชียบ
" ข้าขอเตือนไว้ก่อน การได้มาซึ่งพลังนี้จำเป็นต้องแลกมาด้วย ชีวิตของผู้คนมากมายที่เจ้าต้องสังหาร " จามาลพูดเสียงแข็งและเยือกเย็น
" ..... " ราคิมขมวดคิ้วลงและคิดอย่างหนักก่อนที่จะเอ่ยปากพูด " ท่านซุลเวน่า ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับมา จนกว่าจะได้พลังนั้นมาและทำตามแผนนี้จนสำเร็จ "
" ฟู่... " หญิงชราพ่นควันจากไปป์ยาสูบออก นางพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา " ข้าจะให้ผู้ที่มีฝีมือดีอีก 5 คนไปกับเจ้าด้วย พวกเขาจะช่วยส่งเจ้าจนกว่าจะถึงจุดหมายนั้น "
" มีคนแอบฟังเรา... " จามาลเอ่ยเบาๆ
" ....!! " ราคิม ตื่นตัวขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไปนอกกระโจมทันที เพื่อหาตัวผู้ที่ได้ยินเรื่องที่ไม่ควรรับรู้
เงาตะคุ่มที่หนีออกไป มันดูเล็กเหมือนกับสัตว์ป่ายามค่ำคืน แต่ราคิมรู้ดีว่าสิ่งนั้นไม่ใช่แค่สัตว์ที่ออกหากินกลางคืน มันต้องเป็นอย่างที่เขาคิดไม่ผิดแน่ ' คาอิม... ' เขานึกขึ้นด้วยแววตาหวั่นวิตก
ราคิม เลือกที่จะไม่บอกสิ่งที่เขารู้ในวงสนทนา
" แค่สัตว์มาหากินกลางคืนน่ะ " เขาเอ่ย
" ....... " จามาลเหลียวมองเขาด้วยแววตาเย็นชา
" ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาลนะ ราคิม เจ้ามั่นใจในเส้นทางที่เลือกแล้วหรือ " หัวหน้าเผ่าเอ่ยถาม ถึงความมั่นใจของเขาอีกครั้ง
" เส้นทางนี้... ไม่มีทางหวนคืน " จามาลพูดอย่างหนักแน่น
" ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันสัญญาว่าจะจบเรื่องราวของเผ่าเรากับดาคาห์รี " ราคิมเอ่ยอย่างมั่นใจ แต่น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขากลับมีความกังวลกับบางเรื่องอยู่
วันเวลาผ่านล่วงเลยไปหลายปี ...
ดาคาห์รีส่งทหารและผู้เจรจา เข้ามาส่งพระราชสาส์นของกษัตริย์แก่ชนเผ่าควาคู เนื้อหาว่าด้วยการห้ามส่งผู้ใดก็ตามในเผ่า ออกไปสอบคัดเลือกอาเคไทป์นอกประเทศ และให้ควาคูส่งผู้พิชิตที่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีแล้วเข้าสู่กองทัพ
เป็นเหตุให้ภายหลังจากนี้จะไม่มีผู้ใดได้ออกจากเผ่าอีก เว้นแต่ผู้พิชิตที่บังคับเข้ากองทัพเท่านั้น ควาคูไม่มีทางเลือกมากนัก ฝึกฝนเด็กที่เหมาะสมไปเป็นผู้พิชิต ยังดีเสียกว่าให้ดาคาห์รีเกณฑ์เด็กทุกคนไปเอง ไม่ใช่ว่าทุกคนจะผ่านการฝึกอันทรหด มีหลายคนที่ต้องกลายเป็นทาสเหตุเพราะไม่มีความสามารถพอ บ้างก็เสียชีวิตก่อนวัยอันควร...
ต่อมาภายหลังจากนั้นอีกไม่นาน... เหตุการณ์ที่เลวร้ายก็เกิดขึ้นในที่สุด ศพของเหล่าหนุ่มสาวเผ่าควาคู ถูกส่งกลับมาที่เผ่าโดยผู้ที่ไม่เปิดเผยตัว
" แย่แล้วครับ! ท่านหัวหน้าเผ่า " องครักษ์ประจำเผ่าวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเพื่อแจ้งข่าวแก่หัวหน้า
ผู้คนถูกห้ามไว้ไม่ให้เข้ามาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ศพถูกนำมาวางเรียงรายอยู่หน้ากระโจมของหัวหน้าเผ่า มีเพียงแค่องครักษ์และแม่เฒ่าซุลเวน่าเท่านั้น ที่กำลังตรวจสอบร่างของหนุ่มสาวเหล่านี้
" รอยแผลแบบนี้มัน... "
" ...เจ้ามองไม่ผิด บาดแผลฉกรรจ์จากคมดาบแบบนี้มันเกิดจาก กริชลวงตาของราคิม " แม่เฒ่าพูดด้วยเสียงแข็งมันแฝงด้วยความโกรธเกรี้ยวกับแววตาที่หวั่นกลัว
บาดแผลของศพที่ถูกคมดาบฟันจน ร่างกายแยกออกจากกันเป็นรอยบากขนาดใหญ่ ด้วยการฟันเพียงแค่ครั้งเดียว
" ราคิม เจ้าต้องการพลังนั้นจนถึงกับสังหารสหายร่วมเผ่าของเจ้าเชียวรึ " นางเอ่ยเสียงสั่นขึ้น จากเหตุการณ์ที่ตนไม่คาดคิดมาก่อน
" คิดไว้ไม่มีผิด วันนึงราคิมจะต้องทรยศเผ่าเรา " คาอิม เอ่ยขึ้นยามเมื่อเดินเข้ามาด้านหลัง เขามองเหยื่อผู้สังเวยชีวิตอย่างน่าเวทนา
" คาอิม! เจ้าถือวิสาสะเข้ามาได้ยังไง " องครักษ์ตวาดเสียงดังขึ้นมา
" เจ้าไม่เข้าใจสิ่งที่เขาทำหรอก คาอิม " แม่เฒ่าเอ่ย
" อ๋อ ฉันเข้าใจดี ถึงการแสวงหาพลังของผู้พิชิต เพื่อให้ได้มันมา จะต้องยอมสละทุกสิ่งเพื่อขึ้นไปสู่จุดสูงสุด
และฉันก็ตัดสินใจว่าจะไปให้ถึงจุดนั้นเหมือนกัน " เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับชูซองจดหมายจากสหพันธ์ มันคือจดหมายเชิญเข้ารับการสอบคัดเลือก
" คาอิม... เจ้าจงให้ขัดคำสั่งข้ารึ "
" ใช่ฉันจงใจ และฉันรู้ว่าพวกท่านปกปิดเรื่องระหว่างชนเผ่าเรากับดาคาห์รีอยู่ "
" ข้าไม่ได้ปกปิดอะไรเจ้า มันคือข้อตกลงที่จะไม่ให้เผ่าเราไปเข้าร่วมกับสมาคมของประเทศอื่น "
" เพื่อที่ดาคาห์รีจะได้เป็นเจ้าของเผ่าของเราแต่เพียงผู้เดียวหรือ เงื่อนไขที่ท่านตกลงทำให้พวกเรากลายเป็นทาสของดาคาห์รี " คาอิมพูดเสียงแข็งขึ้นด้วยความโมโห
" หากว่าเจ้าจงใจขัดคำสั่งนี้ ข้าจำเป็นต้องขับไล่เจ้าออกจากเผ่าของเรา " หญิงชราหัวหน้าเผ่าพูดอย่างหนักแน่น
" ฉันจะเลือกเส้นทางของตัวเอง "
" การกระทำของเจ้าจะส่งผลกระทบที่ใหญ่หลวงตามมานะ คาอิม... "
" ..... " เด็กหนุ่มเลือกที่จะเดินจากชนเผ่าไปโดยไม่พูดสิ่งใดต่อ จากบ้านเกิดเมืองนอนของตนเองเข้าสู่เส้นทางแห่งชะตาชีวิตที่เขาได้เลือกแล้ว
ชนเผ่าควาคู เป็นหนึ่งในชนเผ่าอันเก่าแก่ของประเทศแห่งทะเลทรายดาคาห์รี (Dakahri) สายเลือดแห่งผู้พิชิต ผู้สืบเชื้อสายจากตำนานราชาผู้สาบสูญ
ภายหลังจากสงครามแย่งชิงพื้นที่ เดิมทีควาคูตั้งอยู่บนพื้นที่ราบระหว่างชายแดนดาคาห์รีและเมดิโอลัน หลังจากสงครามจบลงจึงย้ายมาตั้งรกรากอยู่ในตอนกลางของดาคาห์รี ตามข้อตกลงระหว่างประเทศทั้งสอง เพื่อไม่ให้เกิดความขัดแย้งขึ้นอีก เมดิโอลันจึงยกสิทธิ์ในการปกครองชนเผ่านี้ให้กับดาคาห์รี
ด้วยการอ้างสิทธิ์ของกษัตริย์แห่งดาคาห์รี ว่าเชื้อสายของชนเผ่านี้มาจากราชาผู้สาบสูญ ผู้ที่เคยปกครองอาณาจักรแห่งผืนทะเลทรายทั้งหมด
กษัตริย์ผู้หลงไหลในพลังอำนาจ เขาสร้างกองทัพที่แข็งแกร่งขึ้นจากผู้พิชิตของเผ่าควาคู เด็กหนุ่มสาวทุกคนจะต้องถูกเกณฑ์ไปเมืองหลวงและฝึกฝนอย่างหนักหน่วง เพื่อให้เจตจำนงนั้นเชื่อมโยงกับการทำพันธสัญญาต่อศิลาอนิม่า
เขาใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาซึ่งทหารที่แกร่งกล้า โดยไม่สนใจใยดีต่อชีวิตของหนุ่มสาวเหล่านั้น ผู้ที่ไม่ผ่านการฝึกฝนจะถูกเคี่ยวเข็ญอย่างหนักจนกว่าจะสร้างพันธขึ้นมาได้ ประดุจใช้งานเครื่องจักรมนุษย์ ผู้ที่อ่อนแอเกินกว่าจะผ่านพ้นความยากเข็ญนี้ จะถูกทิ้งให้เป็นทาสใช้แรงงานจนหมดประโยชน์แล้วตายจากไป ผู้พิชิตที่แข็งแกร่งเท่านั้น ถึงจะถูกเกณฑ์เข้ากองทัพอันเหี้ยมโหดขององค์ราชา ที่รับฟังทำตามคำสั่งเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
แม้ในอดีตผู้ที่ผ่านการคัดเลือกอาเคไทป์แล้ว ก็ไม่พ้นจะต้องถูกเกณฑ์เข้ากองทัพ ไม่มีข้อยกเว้นไม่ว่าจะเป็นไทป์ไหนก็ตาม
ชนเผ่าควาคูจำเป็นต้องทำข้อตกลงกับดาคาห์รี ที่จะไม่ส่งเด็กหนุ่มสาวไปเข้ารับการคัดเลือกอาเคไทป์ของประเทศอื่นๆ และส่งคนไปเข้ากองทัพตามจำนวนที่กำหนดเอาไว้ในทุกๆปี ไม่มีผู้ใดมีเส้นทางชีวิตเป็นของตัวเอง มันถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่เกิด...
เวลาปัจจุบัน...
คาอิมเด็กหนุ่มจากชนเผ่า เขานอนเฝ้ามองท้องฟ้ายามบ่ายอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ข้างห้องพักผ่อนของหอคอย ภายในห้องพักเต็มไปด้วยเหล่าผู้มาเข้ารับการทดสอบ ที่รอคอยการประกาศการสอบในรอบสุดท้าย
เด็กหนุ่มผู้เดียวดายไร้ซึ่งมิตรสหายในยามนี้ เขาเหลียวมองตามเสียงเอะอะโวยวายของบรรดาหนุ่มสาวทั้งหลายที่มีความสุขกับการสอบ เพื่อที่จะได้เป็นอาเคไทป์ตามที่พวกเขาคาดหวัง สายตาของคาอิมช่างดูเศร้าสร้อยมันต่างจากเด็กเหล่านี้มากนัก...
ในห้องพักผ่อน มีเสียงที่ดังโหวกเหวกขึ้น
" นี่พวกเรา ฉันว่ามันเริ่มทะแม่งๆนะ " เคนเนทพูดโพล่งขึ้นมา
" นั่นสิ มีทหารอยู่เต็มหอคอยไปหมดเลย พวกเขามาทำอะไรกันนะ " อลันก็สงสัยเช่นกัน
" เห็นไหมล่ะคะ ฉันบอกแล้วว่ามันแปลก " คริสตัลเอ่ย
" ที่แปลกกว่านั้นคือ... ทำไมคนๆนั้นถึงได้มานั่งเฝ้าพวกเราอยู่ตรงนี้กัน! " เคนเนทชี้มือไปยังเคย์นผู้พิทักษ์ ชายร่างใหญ่ หนึ่งในคณะกรรมการตอนนี้กำลังนั่งทานอาหารว่างอยู่บริเวณห้องพักผ่อน
" นั่นคุณเคย์น คณะกรรมการคุมสอบนี่คะ "
" ผมจำได้ เขาคือคณะกรรมการที่มาแนะนำตัวในวันแรกไง "
" แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ " เคนเนทลุกขึ้นยืนมองอย่างฉงนสงสัย
" ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ " คริสตัลและอลัน ไม่ได้ใส่ใจยังคงนั่งพักผ่อนอ่านหนังสือกันตามปกติ
" ถ้างั้น... ไปถามกับเจ้าตัวดูเองไหมล่ะ " เหมือนว่าเคนเนทจะคิดอะไรบางอย่างได้ เขายิ้มอย่างมีเลศนัย
" เอาจริงเหรอเคนเนท "
" จะทำอะไรคะเนี่ย "
" คอยดูล่ะกัน ฮี่ๆ " เด็กหนุ่มมั่นใจ เคนเนทเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเคย์นผู้พิทักษ์ในทันที
จากนั้นเขาก็ด้อมๆมองๆ เดินไปรอบโต๊ะของเคย์น ทำตัวส่อพิรุธอย่างโจ่งแจ้ง เคย์นเหลือบสายตามองเคนเนทที่เดินวนไปรอบๆตัว จึงเอ่ยถามขึ้น
" มีอะไรเจ้าหนุ่ม "
" เอ่อ... นี่ลุง ท่าทางดูเหมือนคนที่มาจากหมู่บ้านแทบชายฝั่งทะเลใช่ม๊า " เคนเนทถามเปรยๆ
" ทำไมถึงคิดงั้น "
" ก็ดูสีผิวเราเหมือนๆกัน ท่าทางเหมือนคนที่เคยออกทะเลบ่อยๆ สายตาฉันมองไม่ผิดอยู่แล้ว "
" ฮะๆ... ก็จริงฉันมีเชื้อสายชาวทะเล เหมือนกับนายนั่นแหละ " เคย์นตอบ
" เยี่ยมเลย คนบ้านเดียวกันเนอะ งั้น... ลุงช่วยบอกเกี่ยวกับการสอบรอบสุดท้ายซักหน่อยนะ " เคนเนท กระซิบกระซาบ
" ไม่ได้ "
" โธ่เอ๊ย คนกันเองน่า " เขาเริ่มเซ้าซี้
" บอกว่าไม่ได้ อย่ามารบเร้า "
" ชิ... กั๊กชะมัด "
" นายชื่ออะไร เจ้าหนุ่ม "
" ฉันชื่อเคนเนท "
" เคนเนท อืม... เด็กที่คะแนนรั้งท้ายนี่เอง กลัวสอบตกล่ะสิท่า ฮ่าๆๆ " เคย์นหัวเราะขึ้นดัง
" หึ่ย! อย่ามาดูถูกกันนะเว้ย " เคนเนทเริ่มโมโห
" เอาเถอะ ฉันไม่ว่าหรอก ถ้าสอบตกมาใหม่ปีหน้าก็ได้นะ ฮ่าๆ "
เคนเนทเริ่มโมโหและเริ่มโวยวาย ทั้งสองยังคงคุยกันไปและเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นที่สังเกตของทุกคนในห้องพักผ่อน
" ฮ่าๆๆ นายนี่ฮาดีนะ " เคย์นยังคงหัวเราะชอบใจ
" พูดงี้ก็สวยดิลุง "
" เอายังงี้ไหม ฉันจะให้โอกาส ถ้าหากว่าเอาชนะฉันได้ ฉันจะให้นายผ่านการสอบในทันที " เคย์นเสนอขึ้นมา
" ห๊ะ พูดจริงใช่มั้ย เป็นถึงผู้พิทักษ์คงไม่กลับคำหรอกนะ "
" ฉันรักษาคำพูดเสมอ "
" มาลองกันซักตั้ง จะให้ทำอะไรล่ะ "
เคย์นยกอาหารออกเคลียร์พื้นที่บนโต๊ะทั้งหมด พลันวางมือขวาตั้งขึ้น เขาเอ่ย " มาประลองกำลังกัน ถ้าหากนายชนะเพียงแค่ครั้งเดียวฉันจะให้ผ่านการสอบไปเลย ว่าไง "
" หึหึ... จะบ้าไปแล้วเหรอ ใครมันจะไหว " เคนเนทสังเกตท่อนแขนของชายผู้นี้ กล้ามเนื้อเป็นมัดมันดูแข็งแรงยังกับท่อนไม้ซุง
" กลัวหรือไง... จะลองกี่ครั้งก็ได้นะ ขอแค่ชนะเพียงครั้งเดียว ฉันจะทำตามที่พูด " เขาแสยะยิ้มเชื้อชวน
" กี่ครั้งก็ได้ใช่มั้ย งั้นก็ลุยล่ะ! " เคนเนทบ้ายอ เขาถกแขนเสื้อเอามือวางขึ้นบนโต๊ะในทันที
" เห้ยพวกเรา! เคนเนทมันท้ากรรมการคุมสอบงัดข้อ " เด็กคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทำให้เหล่าหนุ่มสาวในบริเวณห้องพักเข้ามามุงดูกันด้วยความสนใจ
" อะไรเนี่ยเคนเนท เขาทำอะไรของเขานะ "
" คริสตัลไปดูกันเร็วเข้า " อลันลุกขึ้นในทันทีและเอ่ยปากชวนเพื่อน
" ตึง!!! " เสียงข้อมือของเคนเนท ที่โดนเคย์นกดลงบนโต๊ะดังสนั่น " อะไรว้า.. ! จบแล้วหรอ "
" ไวชะมัด... โคตรอ่อนเลย " เสียงซุบซิบของเด็กหลายคนดังขึ้น
" เห้ย! เดี๋ยวเซ่ ไหนบอกจะออมมือให้ไงลุง! " เคนเนท บ่นอุบ
" นี่ยั้งมือแล้วนะ จะลองอีกทีไหม "
" เอาเซ่! กลัวที่ไหน "
" ฮึบบ..! ฮึ่ยยย! ... " เขาพยายามออกแรงเต็มที่ แต่ข้อมือที่แข็งแกร่งของเคย์นก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับสักนิดเดียว " ออกแรงหน่อย เจ้าหนุ่ม ฮะๆ " เคย์นกล่าวท้าทายพลางขำไปด้วย
' ไอ้บ้าเอ๊ย ไม่ขยับซักนิดแข็งแกร่งชะมัด ' เคนเนทนึกในใจ เขาพยายามโถมตัวใส่เต็มแรง
" เคนเนท สู้เขา! " อลันยิ้มและโบกมือเชียร์เพื่อน
" บ้าไปแล้วเหรอคะ ไปท้าทายคุณเคย์น ผู้พิทักษ์ของเมืองหลวงเชียวนะ " คริสตัลเธอขยับแว่นตามองจนคิ้วย่นติดกัน
" ปึก!! แอ๊ก... " เด็กหนุ่มพ่ายแพ้จนนับไม่ถ้วน เขาหมดแรงจนหน้าซีดเหงื่อไหลเป็นสายน้ำ ' ไม่ไหวแล้วเว้ย ' เขาคิดในใจ
" พอเถอะเคนเนท ไม่มีทางเอาชนะคุณเคย์นได้หรอกค่ะ " คริสตัลเริ่มพูดยั้งเพื่อน
" เห้ย! พวกเรามีใครอยากลองบ้างไหม ถ้าเอาชนะตาลุงนี่ได้ เขาจะให้สอบผ่านทันทีเลยนะ " เคนเนทปาดเหงื่อตะโกนบอกกับทุกคน
" เอาจริงดิ ให้ผ่านเลยเหรอ " ทุกคนได้ยินแบบนั้นต่างก็ให้ความสนใจ จนกลายเป็นการต่อคิวเพื่อประลองกำลังกันไปซะแล้ว
" ใจเย็นเด็กๆ ฉันยังไม่ได้พูดแบบนั้น "
หลายต่อหลายคนพ่ายแพ้ให้กับเคย์น ไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้เลย อัลวินที่เดินผ่านห้องอาหารมาก็สังเกตเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นลั่นห้องไปหมดท่าทางจะสนุกกันมาก
" ทำอะไรกันน่ะ ไอ้พวกเด็กบ้า " เขากร่นเสียงบ่นขึ้น และเดินพึมพำจากไป
" พอกันได้แล้วมั้ง " เคย์นพูดขึ้นต่อหน้าเด็กหลายคนที่หมดแรงลงเบื้องหน้า
" ไม่ไหวสู้กันแบบตัวต่อตัว ชนะไม่ได้แน่ๆ
เห้ย! พวกเราช่วยกันล้มตาลุงนี่เร็ว " เคนเนทตะโกนบอกกับทุกคน หลายคนที่รู้สึกอยากจะเอาชนะในเวลานั้น ทำตามเคนเนท ช่วยกันคว้าแขนเคย์นกดลงบนโต๊ะทันที
" ย๊าาาาาก!! "
" ฮ่าๆ พยายามกันดีจริงๆ " เคย์นหัวเราะอย่างสบายใจท่าทางจะไม่เหนื่อยเลยซักนิด แขนขวาเขาแข็งแรงทนทายาดมันไม่ขยับเขยื้อนออกจากที่เดิมเลยแม้แต่นิ้วเดียว
" โครม! " โต๊ะพังลงหลายคนต่างกลิ้งล้มลง " โอ้ยย... อ๊าก... " เสียงร้องจากหลายคนที่ล้มลงและหมดแรง
" เละเทะไปหมดแล้ว " คริสตัลกุมขมับ
" ฮะๆ... " อลัน ยิ้มและหัวเราะแห้งๆออกมา
" เอาล่ะ พอแค่นี้ก่อน เอาไว้เจอกันในการสอบรอบสุดท้ายนะเด็กๆ " เคย์นยิ้มและเดินจากไป เขาดูผ่อนคลายสบายอารมณ์จริงๆ
" เป็นไงมั่ง เคนเนท "
" ได้เรื่องอะไรมั่งไหม " เพื่อนทั้งสองเอ่ยถาม
" ห๊ะ... เรื่องอะไรหรอ " เคนเนททำท่างงๆ
" อ้าว... ก็เคนเนทบอกว่าจะมาถามข้อมูลไง "
" หาาา... ฉันพูดแบบนั้นหรอ "
" เอ๊า! ก็...
...ว่าแล้วว่าต้องไม่ได้เรื่องแน่ๆ " คริสตัลบ่นอุบทันที
ทั้งสองคนพยุงตัวเคนเนทขึ้น และพากันไปพักผ่อน ทุกคนต่างดูมีความสุขสีหน้ายิ้มแย้มชื่นบานในการละเล่นของหนุ่มสาว หารู้ไม่ว่าหนทางข้างหน้านั้นจะมีสิ่งใดรอพวกเขาอยู่
...และแล้ววันอันแสนสงบสุขของทุกคนก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน
จบตอน.