การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,เวทมนตร์,แอคชั่น,ผจญภัย,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
ผู้แต่ง
1ValD
เรื่องย่อ
Note
นิยายเรื่องนี้อ่านฟรีจนจบ จะอัพเดทตอนใหม่ 2-3 วันต่อหนึ่งตอนนะครับ (ถ้าไม่ติดอะไร)
สำหรับตอนพิเศษจะลงในอีบุ๊คหลังนิยายจบแล้ว และจะทำการ Edit ต้นฉบับครั้งใหญ่ก่อนทำเป็นอีบุ๊ค
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแฟนตาซี แนวดราม่าผจญภัย อาจจะมีเนื้อหาการบรรยายถึงการต่อสู้และฉากน่ากลัวในบางช่วงบางตอน และโปรดระวังเนื้อหาที่อาจมีความตึงเครียด
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ชื่อตัวละคร สถานที่หรือเหตุการณ์ต่างๆ เป็นสิ่งที่ถูกสมมุติขึ้นในนิยาย
นิยายเรื่องนี้เป็นออริจินัลของผู้แต่ง
ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ All rights reserved
ANIMA
A thousand years ago
Anima stone was born in this world
Nobody knows where it came from or how it was born. They express their dominance throughout the world. From the land and sky to the deepest ocean.
In that Era, humanity discovered power. Learn how to use Anima power.
The Six Sages of Origin have various sorts of power. They polished a gemstone made of crystalline anima stone. To utilize their abilities and categorize them into six sorts. Until now, they have called
The Six Archetype
เมื่อหลายพันปีก่อน
ศิลาอนิม่าถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่ามันมาจากแห่งหนใดหรือกำเนิดขึ้นได้อย่างไร มันสำแดงพลังงานมหาศาลปลดปล่อยออกมา กระจายไปทั่วพื้นพิภพและท้องนภา ยันบาดาลลึกสุดมหาสมุทร
มนุษย์ในยุคนั้นได้ค้นพบขุมพลังและเรียนรู้นำมันมาศึกษา จนกระทั่งสามารถใช้งานแหล่งพลังงานจากศิลาอนิม่า ปราชญ์ทั้งหกผู้เป็นต้นกำเนิดแห่งพลัง ได้เจียระไนอัญมณีจากศิลาอนิม่าที่ตกพลึก เพื่อการใช้งานขุมพลังของมัน และแบ่งแยกรูปแบบของพลังเอาไว้หกประเภทด้วยกัน โดยถูกเรียกขานต่อกันว่า
อาเคไทป์ทั้งหก
The Anima Stone's history is still a mystery today. Though its energy has been harnessed by humans, their true nature remains mostly unknown.
This is a story about the adventures of young boys and girls as they take The Archetype Selection Exam.
Alun. A young boy dreams of becoming an explorer in order to explore a vast world.
And search for his missing mother. What will be the fate of this young boy?
Welcome to the world of Anima's Stone
จวบจนกระทั่งปัจจุบัน เรื่องราวของศิลาอนิม่ายังคงเป็นปริศนา มนุษย์เรียนรู้ที่จะใช้งานพลังงานเหล่านั้น แต่ทว่าก็ยังไม่สามารถเข้าใจถึงแก่นแท้ของมันได้
นี่คือเรื่องราวการผจญภัยของเด็กหนุ่มสาว ในการเข้ารับการสอบคัดเลือกอาเคไทป์
อลัน เด็กหนุ่มผู้มีความฝันอยากเป็นนักสำรวจ เพื่อที่จะออกสำรวจโลกที่กว้างใหญ่ และเดินทางตามหาแม่ของเขาที่หายตัวไป โชคชะตาของเด็กหนุ่มผู้นี้จะเป็นเช่นไร ขอต้อนรับเข้าสู่โลกของศิลาแห่งมนายตนะ
Impelle` Anima
ราตรีมืดมิดจักเข้าครอบงำ
ยามเมื่อสิ้นสุดกาลเวลาของแสงสว่าง...
ในค่ำคืนแห่งความสับสนวุ่นวาย จากเหตุการณ์อันไม่คาดคิดที่อุบัติขึ้น โศกนาฏกรรมการนองเลือดและความสูญเสีย ทั้งความหวาดกลัวและตื่นตระหนก ความเงียบงันเกิดขึ้นหลังจากความสงบนั้นกลับมาอีกครั้ง
ภายในห้องพักผ่อนของหอคอย ตะเกียงโคมไฟยังคงส่องแสงเรืองรอง ยามนี้แสงสว่างเป็นที่ต้องการของผู้คนอย่างมาก แม้จะมืดมนเพียงใดก็ขอเพียงแค่มีปลายทางของแสงแห่งความหวังอยู่ เพื่อช่วยเยียวยาและกล่อมเกลาจิตใจของผู้คน
อลัน... นั่งซึมอยู่เพียงลำพังในห้องแห่งนี้ เด็กหนุ่มคนนี้ยังคงไม่หลับเลยหาอะไรทำฆ่าเวลา เขาจ้องมองหนังสือที่ถูกเปิดค้างเอาไว้มาซักพักใหญ่ สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านไปอย่างแผ่วเบา พร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นของผู้คนที่ลอยแว่วมา
ผู้พิทักษ์หลายคนถูกส่งมาจากเมืองหลวงเมดิโอลัน กองกำลังที่ถูกส่งมาทำหน้าที่ ปกป้องเด็กหนุ่มสาวที่มาเข้ารับการสอบคัดเลือก การเสียชีวิตของผู้พิทักษ์และนักสำรวจหลายคน จากเหตุการณ์นองเลือดในการสอบรอบสุดท้าย ส่งผลให้คนที่เหลือเศร้าโศกเสียใจไปกับการสูญเสียเพื่อนฝูง ญาติสนิทและมิตรสหาย
หลายคนไม่มีกะจิตกะใจทำหน้าที่ ได้แต่นั่งเหม่อลอยมองท้องฟ้าเคว้งคว้างไร้ดาว บ้างก็เดินตรวจตราทั้งๆที่ร่ำไห้ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยร่องรอยจากคราบน้ำตา
ความเหงาเศร้าสร้อยเข้ากัดกร่อนจิตใจ แม้แต่กับตัวของอลันเอง เขาไม่มีสมาธิจะอ่านตัวหนังสือซักตัวเดียว ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่ความคิดที่ยุ่งเหยิงและสับสนเต็มไปหมด
อลันพึ่งเคยออกเดินทางไกลจากบ้านของตนเป็นครั้งแรก โลกภายนอกที่เขาใฝ่ฝันหามันเลวร้ายขนาดนี้เชียวหรือ เหตุใดผู้คนจึงโกรธเกลียดชิงชังกัน เหตุใดผู้คนจึงจ้องจะรบราฆ่าฟันหมายจะเอาชีวิตกัน แค่เพียงความคิดที่หาคำตอบไม่ได้และยังไม่เข้าใจว่าทำไม
เพียงแค่นี้... ก็ทำให้เด็กหนุ่มนั่งตัวสั่นเทิ้มเบาๆไปทั้งตัว และสุดท้ายเขาก็นึกถึงเรื่องของตัวเองกับคนที่เขารัก
' แม่ครับ... ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันนะ ' อลันนึกขึ้นภายในใจ เด็กหนุ่มไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า แม่ของตนที่ออกเดินทางมาแล้วทั่วโลก จะต้องพบเจอเหตุการณ์อะไรบ้าง พบปะผู้คนแบบไหน พบเห็นความเลวร้ายของโลกใบนี้ถึงขนาดไหนกันเชียว
แค่คิดเพียงเท่านี้ใจมันก็ฝ่อลง ตระหนักถึงความหวั่นเกรงต่อโลกข้างนอกจนร่างกายนั้นสั่นไหว
ความฝันอันใกล้แค่เอื้อม การสอบคัดเลือกที่จบสิ้นและใกล้จะถึงเวลาประกาศผล ความลังเลกลับก่อตัวขึ้นภายในใจของเขา ทั้งความสับสนและตื่นเต้นในคราวเดียวกัน
' ดึกขนาดนี้... เคนเนทคงหลับไปแล้วมั้ง ไม่รู้ว่าคริสตัลกลับไปที่พักหรือยังนะ ' อลันพลางคิดถึงเพื่อนในเวลานี้ด้วยความเป็นห่วง
หลังจากสิ้นสุดการสอบเคนเนทก็ขอตัวไปพักผ่อนก่อนเป็นคนแรก เขาคงเหนื่อยจากการออกแรงมากติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน ทางด้านคริสตัลก็เฝ้าพี่สาวของตัวเองอยู่ไม่ห่าง
ลาพิสเข้ารับการรักษาและปฐมพยาบาลเบื้องต้น เธอไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง แต่ผลกระทบทางจิตใจนั้นค่อนข้างแย่ ได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้องพยาบาลไม่ออกไปไหน
บรู๊ครอดชีวิตมาได้ เคย์นผู้พิทักษ์ของเราเข้าช่วยเหลือได้ทันเวลา เขาเสียเลือดมากจากแขนขวาที่ขาดออก เลยถูกส่งตัวกลับไปรักษาที่เมืองหลวงในทันที
ตอนนี้ในหัวของอลันความคิดมันวุ่นวายไปหมด เขาตัดสินใจปิดหนังสือแล้วลุกขึ้น เดินออกไปในเวลาดึกสงัด
ภายในห้องพยาบาล ลาพิสอ่อนเพลียหมดเรี่ยวแรง สายตาของเธอยังคงพร่ามัว จ้องมองไปยังผ้าม่านข้างหน้าต่างที่ปลิวไสวไปตามสายลม พลางนึกย้อนถึงอดีตในวันวาน...
" ไม่เอาแล้ว ข้าไม่ไปสอบอีกแล้ว " ลาพิสในตอนนั้นเธอกำลังถกเถียงกับลอร์ดเรนนาร์ด พ่อของเธอ
" ลาพิส เจ้าต้องเป็นผู้ควบคุมประจำตระกูลเราให้ได้ "
" ทำไมต้องเป็นข้า ข้าเหนื่อยเต็มที่แล้ว
ตระกูลเรามีทรัพย์สินและสมบัติมากมาย แค่นี้พวกเราก็สบายไปตลอดชีวิตแล้ว ท่านยังจะต้องการอะไรอีกท่านพ่อ "
" พวกเราต้องการอำนาจทางสังคม สิทธิ์ในการเป็นขุนนาง สิ่งเหล่านั้นแค่ทรัพย์สินเงินทองอย่างเดียว ซื้อมันมาไม่ได้
ดูอย่างแม่เจ้าสิ เป็นที่นับหน้าถือตาในสังคม มีทั้งเกียรติยศ ชื่อเสียงและอำนาจ สมเป็นกุลสตรี " ลอร์ดเรนนาร์ดกล่าวอย่างหนักแน่นกับลูกสาวตน
" ข้าไม่ใช่ท่านแม่ และท่านแม่ก็ไม่อยู่อีกแล้ว ข้าจะทำสิ่งที่ข้าอยากทำ "
" เพี๊ยะ!! "
" เลิกทำตัวเป็นเด็กได้แล้ว ลาพิส!!
เจ้าทำไม่ได้ นั่นเพราะว่าแม่ของเจ้าไม่อยู่แล้ว เจ้าต้องทำตามที่ข้าสั่ง และเป็นเหมือนกับแม่ของเจ้าให้ได้! " ลอร์ดเรนนาร์ดตบหน้าลูกสาวของตนอย่างเต็มแรง
" ..... " ลาพิสนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ และเธอก็ตวาดออกมาด้วยความโมโห
" ออกไปจากห้องข้า! ออกไป!! ข้าเกลียดท่าน! "
.....
ในเวลาปัจจุบัน ยามนี้...
ลาพิสจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงอันเจิดจรัสส่องสว่าง ดวงจันทร์ลอยเด่นงดงามอยู่ท่ามกลางท้องนภา
นั่นน่ะหรือ...
ความงดงามที่ไม่มีผู้ใดจะอาจเอื้อมถึง...
" ข้าน่ะเหรอเป็นเด็ก ถ้าเป็นไปได้ข้าก็ไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่แบบท่านหรอก ท่านพ่อ... " เด็กสาวผู้เป็นความหวังของตระกูล กลับถูกแรงกดดันซะจนไร้ซึ่งความสุข
ด้านนอกของห้องพยาบาล อลันสังเกตเห็นคริสตัลที่ ฟุบหลับอยู่บนเก้าอี้ยาว เขาหยิบผ้าห่มติดตัวมาและค่อยๆห่มโดยไม่ให้เธอรู้สึกตัว
" ฮ้าว... ยังไม่นอนอีกเหรอ อลัน " เคนเนทตื่นขึ้นกลางดึกและเดินตามมาข้างหลังเพื่อน ทั้งสองคนต่างเป็นห่วงพรรคพวกของตัวเอง พวกเขามาพบกันในสถานที่นี้โดยไม่ได้นัดหมาย
" เคนเนทหรอกเหรอ... ผมยังไม่นอนน่ะ เป็นห่วงคริสตัลเลยแวะมาดู " อลันหันมาตอบกลับอย่างแผ่วเบา
" หลับเป็นตายเลยนะยัยนี่ ทำไมไม่ไปนอนที่ห้องพักล่ะ เฮ้อ... "
" คริสตัลคงเป็นห่วงพี่สาว คอยเฝ้าอยู่ไม่ยอมไปไหนเลย "
" ว่าแต่นายเถอะ... ยังไม่ได้นอนเลยสิ ตื่นเต้นกับวันพรุ่งนี้เหรอไง? " เคนเนทขยี้ตาตื่นขึ้นและพูดถามเพื่อน
" ก็ใช่... มันตื่นเต้น แล้วก็กังวล กลัวว่าอะไรๆมันจะไม่เป็นแบบที่คิดไว้ " อลันดูซึมกระทือตอบด้วยความกังวล
" คิดมากไปแล้วน่า ถ้าตั้งความหวังกับอะไรมากไป เวลาผิดหวังมันจะเสียใจเปล่าๆ " เคนเนทจับไหล่เพื่อนและให้กำลังใจ
ในตอนนั้นเองที่เสียงพูดอันเย็นชาและเรียบง่าย ก็ดังขึ้นในเงามืด
" ไม่มีใครล่วงรู้อนาคตหรอก คนเรามักมีทางเลือกเสมอ " เด็กหนุ่มจากชนเผ่าก้าวออกมาจากความมืด คาอิมพูดขึ้นเบาๆที่ด้านหลังของทั้งสองคน
" เห้ย! ไอ้... " เคนเนทกำลังจะตะโกนขึ้นเสียงดัง
อลันหันขวับไปคว้าแขนเพื่อนบอกให้เขาเงียบเสียง
" ชู่วว... เดี๋ยวคริสตัลก็ตื่นหรอก "
" โทษทีๆ... นี่แกมาทำบ้าอะไรเนี่ย " เขาพูดเสียงเบาลง
" ก็แค่เดินผ่านมา... " คาอิมตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย
" เดินผ่านมา ก็เดินผ่านไปทางโน้นเลยไป ชิ่วๆ! "
" ขอบคุณที่เป็นห่วงพวกเรานะ คาอิม " อลันตอบกลับและยิ้มให้อย่างมีมิตรไมตรี
" หึ... " เด็กหนุ่มจากชนเผ่า หันกลับและเดินจากไปเงียบๆเพียงลำพัง
" ไอ้นี่ประหลาดคน ไม่เข้าใจเลยว่าพวกนี้มันคิดอะไรอยู่
...ฉันเคยได้ยินมาว่าพวกชนเผ่าน่ะรักพวกพ้องมาก แต่ดูแล้ว เหมือนมันไม่เห็นจะสนใจอะไรใครเลย " เคนเนทพูดประชดประชันขึ้นมา
" บางที... เขาอาจจะคิดว่าเราเป็นพวกพ้องของเขาแล้วก็ได้นะ " อลันยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
" หาาา....? " คำพูดนี้ทำให้เคนเนทงงและยักคิ้วขึ้นข้างนึงทันที
.....
การกระทำอันใดที่ไม่น่าจะให้อภัย สุดท้ายก็มลายหายไปเฉกเช่นรอยเท้าบนผืนทราย...
...เมืองแห่งผืนทราย ภายใต้แสงจันทร์แห่งความเงียบงัน เนินทรายอันเวิ้งว้างว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คน
การกระทำอันต้องห้ามรองเท้าที่จางหาย จันทราลวงตาผู้คนมัวเมาไปกับความหลงผิด จิตใจผันแปรเปลี่ยนไปและจักพังทลายลง หลับใหลภายใต้นิทรามืดมิด มลายหายไปโดยพลันกลับกลายเป็นเม็ดทราย...
" แกว๊ก...! " เงามืดพาดผ่านแสงจันทร์ วิหคทมิฬโผลงบนผืนทราย กลายร่างเป็นมนุษย์ในฉับพลัน ชายผู้มีขนนกสีดำปกคลุม ก้าวเข้าสู่ปากถ้ำใหญ่ ณ แห่งใดแห่งหนึ่งในประเทศดาคาห์รี
ภายในถ้ำส่องสว่างไปด้วยคบเพลิงเรียงราย ลึกเข้าไปในนั้น ประตูเหล็กที่ปิดแน่นหนากำลังถูกเปิดออก และเสียงของโลหะก็ครูดกับผืนทราย ส่งเสียงอันน่ารำคาญออกมาอย่างช้าๆ
อุปกรณ์และหลอดทดลองวางกระจัดกระจายไปทั่วห้อง กองหินแร่สีดำมีเป็นพะเนิน ท่อยางต่อกับไซลิ้งค์และหลอดทดลองที่มีของเหลวสีม่วงเข้มอมแดงด้านใน ภายในมีตัวอย่างของสิ่งมีชีวิตนานาชนิด รวมถึงร่างของมนุษย์...
บุรุษวิหคดำเหลือบตามองไปทั่วห้อง บนโต๊ะทำงานของผู้เป็นเจ้าของสถานที่นี้ เต็มไปด้วยกองเอกสาร และโลหะทองคำแวววาวชิ้นหนึ่งที่วางไว้ มันคือ ตราสัญลักษณ์ของผู้รอบรู้ ระดับทองคำ
" เจ้าเองเหรอ... คาธแบด " เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้นจากเงามืดของห้อง เขานั่งอยู่บนรถเข็นโลหะและมีแผ่นรองเป็นหนังสัตว์เก่าๆ
" เออ... " บุรุษวิหคดำลึกลับตอบกลับ
ชายผู้มีขนนกดำปกคลุม นามของเขาคือ คาธแบด (Cartbadh) นักฆ่าจากองค์กรลับขององค์ชายมาลิก แห่งดาคาห์รี
ไม่ช้า... เจ้าของตราสัญลักษณ์ทองคำ ก็เผยตัวออกมาจากความมืด บุรุษร่างเล็กพิกลพิการ ศีรษะใหญ่โตผิดขนาดไม่สมประกอบด้านหนึ่งบุ๋มลง มีเส้นผมหร็อมแหร็ม กล้ามเนื้อเหนือตาซ้ายห้อยปิดดวงตาไปครึ่งนึง ท่อนแขนลีบแบนดูไร้เรี่ยวแรง สวมชุดผ้าฝ้ายผืนเทาๆคลุมตัว
" ตัวอย่างทดลองเป็นยังไงบ้าง " เขาเอ่ย
" ตายหมดแล้ว... ไอ้ตัวที่เป็นปลามันไม่ยอมขึ้นจากน้ำด้วยซ้ำ " คาธแบดตอบด้วยเสียงแข็งๆสากๆ
" เด-รัจ-ฉาน... ก็ยังคงเป็นเดรัจฉานวันยังค่ำ ถึงแม้จะใส่เซลล์ของมนุษย์ไปด้วย ก็ยังไร้ประโยชน์ " ชายพิการเอ่ยเรียบๆ
" พวกเมดิโอลัน จับกุมตัวอย่างมนุษย์เอาไว้ได้ ที่นี้จะเอาไง "
" ตัวอย่างมนุษย์ มันฆ่าผู้พิทักษ์ได้หรือไม่ "
" นั่นผู้พิทักษ์ระดับตราทองคำเชียวนะเว้ย แค่สู้คงพอไหวจะให้ฆ่าเลย ...คงไม่เข้าท่ามั้ง "
" ถ้างั้นมันก็ไร้ค่า... ตัวอย่างที่ล้มเหลวไม่จำเป็นต้องใส่ใจ เดี๋ยวมันคงตายไปเอง "
" เออ งั้นก็ช่างมัน -- ส่วนเรื่องแผนการที่วางไว้ จะทำได้ทันเวลาหรือไม่ "
" ถ้าอยากให้พวกมันพร้อมใช้งาน... ก็ไปหาวัตถุโบราณแห่งการควบคุมมาให้ข้าโดยเร็ว " ชายพิการตอบกลับพร้อมกับเคลื่อนไหวรถเข็นของเขา กลับเข้าโต๊ะทำงาน
" เห้ย.... พวกข้าไม่ใช่ลูกน้องของเจ้านะเว้ย มาออกคำสั่งกันง่ายๆแบบนี้ "
" ถ้าไม่หามันมาให้ได้... ก็บอกองค์ชายมาลิกให้เลิกล้มความตั้งใจได้เลย "
" นี่แกรับใช้ฝ่ายไหนอยู่กันแน่วะเนี่ย " คาธแบดเริ่มฉุนเฉียวขึ้น
" ข้าอยู่ฝ่ายที่จะชนะ... ถ้าองค์ชายล้มเหลวพวกแกก็ตายกันหมด ข้าจะไม่ลงเรือลำเดียวกับพวกแก " ชายพิการหันหลังทำงานของตน และพูดอย่างไม่สนใจใยดี
" ไอ้เนรคุณ...! " บุรุษวิหคดำจ้องตาเขม็ง และพูดอย่างหนักแน่นด้วยความเดือดดาล
เพียงแค่การทดลองอันต่ำทราม ปีศาจร้ายทั้งสองที่ถูกส่งมา เพื่อสร้างเสียหายและความสูญเสียให้แก่ผู้คน
เหล่าผู้พิทักษ์และนักสำรวจของเมดิโอลัน กลายเป็นผู้บริสุทธิ์ที่เคราะห์ร้ายต้องสังเวยชีวิต จากโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้น เพียงเพราะการพิสูจน์อันไร้ศีลธรรมจากผู้รอบรู้คนหนึ่งแห่งดาคาห์รี เบื้องหลังที่ชั่วร้ายของพวกมันมีแผนการอันใดที่ถูกจัดวางเอาไว้
หรือว่าจะถึงครา... ที่การรบราฆ่าฟันและสงครามอันโหดร้ายทารุณของมนุษย์จะย้อนกลับมาอีกครั้งกัน
จบตอน.