การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,เวทมนตร์,แอคชั่น,ผจญภัย,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แรงกดดัน...
เกิดขึ้นจากเสียงแผ่วเบาของความสับสน และแววตาอันเคลือบแคลงใจจากเด็กหนุ่มสาวที่กำลังจับกลุ่มพูดคุยกัน ในตอนนี้การคัดเลือกอาเคไทป์หยุดชะงักไปชั่วขณะ อัลวินยังคงสำรวจเครื่องมือของผู้รอบรู้ที่เอาไว้วัดค่าพลังงาน ซึ่งไม่มีสิ่งผิดปกติอะไรแม้แต่น้อย
" เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย " เขาเกาหัวแกรก
อลันรู้สึกหวั่นวิตก เด็กหนุ่มยืนแน่นิ่งอยู่กับที่ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำเช่นไร และในตอนนั้นเองท่ามกลางความเงียบอึ้งของทุกคน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
" ถอยไป " ลาพิสเดินเข้ามาทางด้านหลังของอลันและพูดอย่างหนักแน่น
" ขอ... ขอโทษครับ "
เธอเดินผ่านตัวอลันมุ่งตรงไปยังศิลาอนิม่า เด็กหนุ่มเอ่ยขอโทษพลันก้าวถอยหลังออกมา ในวินาทีนั้นเองที่เธอวางมือลงบนศิลา
" วูบ.... " หินรูนปรากฏแสงสว่างจ้าขึ้น ร้อยเรียงและถักทอเส้นใยพลังงานขึ้นมา ต่อหน้าทุกคนที่ตกตะลึง
รูนสีน้ำเงินส่องแสงเข้มข้น ตามมาด้วยสีแดงและฟ้า ค่าพลังงานผู้ควบคุมเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลในทันที เครื่องวัดค่าทำงานอีกครั้ง อัลวินสังเกตเห็นลาพิสที่กำลังสร้างพันธะขึ้น เขาหันไปพูดกับอลันเบาๆ
" เอาไว้มาลองทีหลังแล้วกันนะ "
" คะ... ครับ " อลันตอบ
" ผู้ควบคุม 86% ผู้พิชิต 47% และผู้รอบรู้ 33% "
" โห... หายากนะเนี่ย เส้นใยพลังงานสามประเภท มีค่าพลังงานสูงเลยทีเดียว " อัลวินพูดขึ้น
" ...... " แต่ลาพิสไม่เอ่ยสิ่งใด เธอเดินออกมาเงียบๆหลังจากที่สร้างเส้นใยพันธะเสร็จสิ้น
" ทำตัวน่ารังเกียจเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ ยัยนี่ " เคนเนทเห็นแบบนั้นก็รู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมา
" พี่ลาพิส... " คริสตัลพูดเบาๆสายตาของเธอ ยังคงดูเป็นห่วงพี่สาวของตัวเอง
ลาพิสเดินออกจากลานกว้างมุ่งหน้ามาหาคริสตัล เธอกวาดสายตามองเคนเนทและคนอื่นๆอย่างเย็นชา
" เสร็จธุระของตัวเองแล้ว ไปเจอพี่ที่เมืองนาราน พวกเราจะกลับบ้านกัน " เธอเอ่ย
" ค่ะ... " คริสตัลก้มหน้าตอบรับพี่สาวอย่างแผ่วเบา
" ชิ...! " เคนเนทค่อนข้างหงุดหงิดที่เห็นพฤติกรรมแบบนั้นของลาพิส
" ไม่คิดว่าค่าพลังงานจะสูงขนาดนั้น สุดยอดไปเลยนะพี่สาวคริสตัลเนี่ย " อลันเดินกลับมาที่กลุ่มเพื่อน เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
" อลัน... เป็นอะไรหรือเปล่าคะ " คริสตัลถามอย่างเป็นห่วง
" ไม่เป็นไรหรอก คุณอัลวินบอกว่าเดี๋ยวค่อยลองใหม่อีกครั้งก็ได้ " เขายิ้มเศร้าๆ
" อย่าเครียดไปเลยเพื่อน เดี๋ยวลองใหม่อีกกี่ครั้งก็ได้น่า มันต้องได้ซักครั้งอยู่แล้ว " เคนเนทจับไหล่เพื่อนและยิ้มให้กำลังใจ
" นั่นสินะครับ "
" ฮึบ! ถ้างั้นฉันขอลองบ้างค่ะ! " คริสตัลสูดหายใจเข้าลึกเรียกความมั่นใจและก้าวเดินออกไป
" คริสตัล สู้เขา! " อลันส่งเสียงเชียร์เพื่อนพร้อมกับเคนเนทที่ยกนิ้วโป้งให้ " โชคดีละ "
คริสตัลตั้งใจรวบรวมสมาธิและ บรรจงวางมือลงบนศิลา เส้นใยพลังงานเริ่มถักทอขึ้นมา หินรูนสีฟ้าและสีเขียวส่องสว่างเป็นประกาย คลื่นพลังงานไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของเธอ
" ผู้รอบรู้ 76% นักสำรวจ 43% "
" น่าสนใจ ค่าพลังของผู้รอบรู้สูงเชียว " อัลวินยิ้มให้ เขาค่อนข้างเอ็นดูผู้รอบรู้รุ่นใหม่คนนี้ทีเดียว
" เยี่ยม! " เธอกำมือทำท่าทางดีใจ ความมุ่งมั่นตั้งใจของคริสตัลได้รับการตอบรับจากพลังผู้รอบรู้
" คริสตัลสุดยอดเลย! " อลันยิ้มให้เพื่อนขณะเธอเดินกลับมา
" โห... เด็กเนิร์ดตัวจริง " เคนเนทพูดแซวเธอทันที
" ตาบ้านี่!! " คริสตัลพลักเคนเนทด้วยท่าทางเขินอาย
" ฮะๆ " อลันหัวเราะและยิ้มแย้มขึ้นมา เลยทำให้ทั้งสามคนดูผ่อนคลายขึ้น " หายเครียดแล้วสิ ฮิๆ "
เวลาผ่านล่วงเลยไปจนกระทั่งทุกคนผ่านการคัดแยกอาเคไทป์ครบถ้วนกันหมด อัลวินหันหน้าไปมองลอร์ดไบรอัน พวกเขาพยักหน้าให้กันส่งสัญญาณบางอย่าง
" เอาล่ะ... ในเมื่อครบถ้วนกันทุกคนแล้ว ฉันจะประกาศเรื่องต่อไป "
" ในเวลานี้ก็สิ้นสุดขั้นตอนคัดแยกเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ไปอีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลัง จะมีการปฐมนิเทศขึ้นที่เมืองหลวงเมดิโอลัน
ขอเชิญผู้ที่ผ่านการคัดแยกทุกคนมาเข้าร่วมกิจกรรม และทางสมาคมจะทำการรับสมัครอาเคไทป์ฝึกหัดในวันเดียวกันนี้เอง
ขั้นตอนในวันนี้สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ล่ะ ใครต้องการที่จะพักผ่อนอยู่ภายในหอคอยก่อนที่จะเดินทางกลับ ก็ตามสบายเลยนะ ขอให้โชคดีและพบกันในอีกหนึ่งอาทิตย์ "
" ถ้างั้นก็... ยุติการสอบคัดเลือกอาเคไทป์ประจำปี " อัลวินประกาศขึ้นเสียงดัง
" เดี๋ยวสิแล้ว อลันล่ะ! " เคนเนทโพล่งขึ้นมา
" พวกเธอรออยู่ก่อน " เขาตอบเบาๆ
หลายคนต่างทยอยเดินทางออกจากชั้นบนสุดของหอคอย เพื่อออกเดินทางกลับภูมิลำเนาของตนเอง
ในขณะที่ลาพิสกำลังเดินผ่านทางออกนั้น คาอิมยืนพิงกำแพงรอเธออยู่ที่บริเวณประตู
" อย่าลืมที่พวกเราตกลงกันไว้ล่ะ " เด็กหนุ่มจากชนเผ่าเอ่ยขึ้นกับลาพิสในเวลานั้น
" ฉันไม่ลืม " เธอตอบกลับหนักแน่น
ในท้ายที่สุดทุกคนก็ออกจากห้องคัดแยกไปกันหมด เหลือแค่เพียงอลัน เคนเนทและคริสตัล กับคณะกรรมการที่เหลือสี่คนเท่านั้น
" จะลองดูอีกครั้งไหม " อัลวินพูดกับอลัน
" ครับ " เขาตอบรับทันที
แม้ว่าอลันจะพยายามตั้งมั่นเพียงใดก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ศิลาอนิม่าไม่ตอบรับเขา หินรูนไม่สร้างเส้นใยพลังงานใดๆขึ้นแม้แต่นิดเดียว
อลันยืนนิ่งไม่ไหวติงใจหายวูบไปทันใด เขาสูญเสียความมั่นใจ และความเศร้าหมองปรากฏขึ้นบนหน้า แววตาของเขานั้นดูหดหู่และเหี่ยวเฉา
" นี่มันบ้าอะไรเนี่ย! เครื่องมือต้องมีอะไรแปลกๆแน่ " เคนเนทเริ่มโวยวายขึ้นมา เขาโมโหหงุดหงิดมากที่เห็นเพื่อนตัวเองผิดหวังรุนแรง
" ....... " อัลวินคิ้วขมวดคิดบางอย่างในใจ
" พอแค่นี้ก่อน ทางคณะกรรมการจะทำการประชุมหารือกัน และจะประกาศผลของเธอให้ฟังอีกครั้งภายในวันนี้ " ลอร์ดไบรอันกล่าว
" กรอด... " เคนเนทกัดฟันแน่น ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร ในขณะที่คริสตัลมองดูเพื่อนอย่างเป็นห่วง
อลันเพียงแค่ยิ้มและเดินออกจากห้องนี้ไปเงียบๆ เด็กหนุ่มเดินลงจากชั้นบนกลับไปยังห้องพักผ่อน ที่ในเวลานี้มีเด็กจำนวนไม่มากกำลังพักผ่อนก่อนที่จะเดินทางกลับบ้านของตัวเอง เขานั่งคิดบางอย่างอยู่เงียบๆตามลำพัง ไม่ช้าเคนเนทและคริสตัลก็ตามมา หวังจะปลอบใจและหาทางออกให้กับเพื่อนยามนี้
" ...ต่อจากนี้นายจะทำยังไง อลัน " เคนเนทเอ่ยถามอย่างจริงจัง
" ผมก็ยังไม่รู้เลย แต่คิดว่ายังมีเวลาแค่อาจจะต้องรอไปอีกหนึ่งปี แล้วค่อยมาสอบใหม่ปีหน้าก็ได้ " อลันยิ้มตอบแบบเศร้าๆ
" ....... " ทั้งเคนเนทและคริสตัลต่างมองอลันที่ดูหมดหวังในเวลานี้
" ฉันขอถามอะไรนายตรงๆเลยได้ไหม อลัน "
" ได้สิ อยากถามอะไรเหรอ " เขาตอบ
" ทำไมนายถึงอยากเป็นนักสำรวจมากนักล่ะ "
" ..... " อลันเงียบไปซักพัก
" แม่ของผมเป็นนักสำรวจน่ะ สมัยเด็กๆเวลาไปทำภารกิจกลับมา ก็มักจะมีของฝากกลับมาด้วยเสมอ
แล้วยังสอนให้ผมรู้จักสิ่งใหม่ๆอีกหลายอย่าง ที่สำรวจเจอมาให้ผมรู้อีกด้วย ผมรู้สึกว่าโลกนี้มันกว้างใหญ่มาก และมีอะไรอีกหลายอย่างเลยที่เรายังไม่รู้ ก็เลยมีความฝันว่าวันหนึ่งอยากจะออกเดินทางไปสำรวจโลกใบนี้
ตอนแรกผมคิดแค่ว่าอยากเป็นนักสำรวจเหมือนกับแม่ เพื่อที่จะได้ออกเดินทางไปพร้อมกัน แต่หลังจากที่ผ่านมาหลายปีนับตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งสุดท้าย ความคิดก็เริ่มเปลี่ยนไป รู้สึกเป็นห่วงแม่ขึ้นมาจริงๆ " เขาเล่าด้วยเสียงเศร้าๆ
" แม่นายออกไปหลายปีแล้วเหรอ " เคนเนทถาม
" อืม... ประมาณ 5 ปี เห็นจะได้ "
" หา!! 5 ปีเชียวเหรอ ภารกิจอะไรนานขนาดนั้น " เขาตกใจ
" 5 ปีเลยเหรอคะ นักสำรวจไม่น่าจะทำภารกิจอะไรยาวนานขนาดนั้นนะ " คริสตัลเองก็แปลกใจ
" ผมไม่ได้รับจดหมายหรือข้อมูลข่าวสารอะไรเลยเหมือนกัน ในใจก็เริ่มกลัวและวิตกกังวล
บางทีอาจเป็นเพราะความตั้งใจที่จะเป็นนักสำรวจของผมมันเบาบางลงไปแล้ว กลายเป็นคิดถึงแต่เรื่องของแม่ อาจเป็นเพราะแบบนี้อนิม่าถึงไม่ยอมตอบรับความปรารถนาของผมก็ได้ "
" เพราะงี้นายเลยอยากเข้าสมาคมนักสำรวจใช่ไหม เพื่อที่จะได้ออกตามหาแม่ "
" ใช่แล้วล่ะ ผมอยากได้ข้อมูลเพิ่มเติมก่อนที่ออกเดินทาง แต่พอมาเจอกับเพื่อนๆแล้ว รู้สึกว่าอะไรๆมันเปลี่ยนไป ช่วงเวลาที่พวกเราผ่านการสอบมาด้วยกันในแต่ละรอบ มันสนุกมากเลยเหมือนกับการผจญภัย " อลันยิ้มตอบ
" อลัน... ไม่ต้องห่วงน่า พวกเราไม่ไปไหนหรอก " เคนเนทจับไหล่เพื่อน
" ใช่แล้วล่ะค่ะ พวกเราไม่ไปไหนหรอก จะคอยช่วยเหลือเต็มที่เลยล่ะ " คริสตัลพูดปลอบใจ
" นายยังอยากตามหาแม่อยู่ใช่ไหม "
" อยากสิ... "
" ถ้างั้นฉันจะไปกับนายเอง ทั้งการผจญภัยและการออกตามหาแม่ของนาย "
" ฉันจะคอยหาข้อมูลจากสมาคมผู้รอบรู้ให้อีกทางนึงด้วยนะคะ "
" จะดีเหรอ หลังจากนี้ทั้งสองคนต้องไปรายงานตัวที่สมาคมนะ " อลันมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างกังวล
" เห่ยยย... สมาคมของตาลุงนั่นน่ะเหรอ ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่เข้าสมาคมของตาลุงนั่นหรอก เอาไว้ไปเข้าสมาคมของที่อื่นก็ได้ " เคนเนทพูดด้วยสีหน้าท่าทางเซ็งๆ
" คุณเคย์นเขาออกจะใจดีนะ "
" อึ๋ย... แค่คิดว่าต้องฝึกกับตาลุงนั่นก็สยองแล้ว บ้าพลังแถมยังชอบรังแกเด็ก "
" นินทาเขาขนาดนี้ ระวังเขาจะรู้ตัวเข้าซักวันนะคะ "
" ฮ่าๆ นั่นสินะ " อลันหัวเราะขึ้นมา เพราะท่าทางที่ตรงไปตรงมาของเคนเนท ท่าทีและสีหน้าที่เขาแสดงออกมามันดูตลกจริงๆ ทั้งสามคนต่างพูดคุยปลอบประโลมกัน และดูเหมือนว่าอลันจะสบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว
ไม่ว่าหนทางจะเป็นอย่างไร หรือจะมีอุปสรรคเพียงใดพรรคพวกจะคอยช่วยเหลือกันอยู่เสมอ...
ต่อมา...
ณ ห้องประชุมของคณะกรรมการผู้ดูแลการสอบคัดเลือกอาเคไทป์ โต๊ะไม้ทรงกลมกลางห้องล้อมรอบไปด้วยเหล่าคณะกรรมการทั้งสี่เหลืออยู่ ซึ่งประกอบด้วย อัลวิน เคย์น ลอร์ดไบรอันและมีร่า พวกเขากำลังหารือกันอย่างตึงเครียดในตอนนี้
" ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ... การใช้พลังควบคุมระดับนั้นน่ะมันไม่ใช่ธรรมดาเลยนะ แถมยังเป็นการดึงพลังไปจากตัวของลอร์ดไบรอัน ที่เป็นผู้ควบคุมระดับสูง " อัลวินพูดขึ้นในห้องประชุม
" เป็นแบบนั้นจริงหรือ นายอยากจะพูดอะไรกันแน่อัลวิน " เคย์นเอ่ยถาม
" เพราะนายไม่เห็นกับตาตัวเองเลยยังไม่เชื่อสินะ
บางที... เด็กคนนี้อาจจะเป็นบุคคลที่เรากำลังตามหากันอยู่ก็เป็นได้ " เขาพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับเหงื่อตก
" อะไรนะ! นี่พูดจริงหรือ... " เคย์นดูวิตกกังวลขึ้นทันที
" การสอบรอบแรก ฉันเห็นเส้นใยพลังงานของนักสำรวจจากตัวเด็กคนนั้น ถึงจะเบาบางมากก็เถอะแต่คิดว่าไม่ผิดแน่
ในรอบที่สองล่ะมีร่า เธอสังเกตเห็นอะไรบ้างไหม " อัลวินเอ่ยถามขึ้น ทั้งสองคนอัลวินและมีร่า ต่างก็มีความสามารถในการมองเห็นที่พิเศษเหมือนกันทั้งคู่
อัลวินนั้นมี " ดวงไฟกระจ่าง " พลังประจำตัวของเขาจากสร้อยคอบากัว ซึ่งทำให้เขาสามารถมองเห็นต้นตอของพลังงานทั้งปวง
ส่วนมีร่านั้นคือผู้เฝ้ามอง สายตาอันเฉียบคมมองเห็นการเคลื่อนไหวของทุกสิ่งได้อย่างชัดเจน แม้เพียงพลังอันน้อยนิด เธอก็สามารถตรวจจับได้อย่างแม่นยำ
" ในระหว่างการสอบ เครื่องยิงธนูเครื่องหนึ่งเกิดประกายแสงจากมณีที่ถูกฝังไว้ สันนิษฐานว่าเป็นพลังงานจากผู้พิชิต " เธอตอบ
" ใช่เด็กคนเดียวกันหรือเปล่า " อัลวินถามต่อทันที
" ถูกต้อง "
" เห็นไหมล่ะ! ว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง "
" ถ้างั้นสิ่งที่พวกเรากำลังตามหากันอยู่ มันคืออะไรกันแน่ " เคย์นเอ่ยถาม
" สิ่งที่กษัตริย์ของพวกเราสั่งให้ตามหา คือบุคคลที่สามารถใช้พลังงานของอนิม่าได้ทุกชนิด
เป็นบุคคลที่สามารถควบคุมพลังของอาเคไทป์ได้ทุกประเภท หรือก็คือชาวไครซอสส์... " อัลวินยกมือขึ้นเท้าคางทั้งสองข้าง สีหน้าของเขาจริงจังมากกว่าที่เคยเป็น
" ชาวไครซอสส์ (Khrysost) อารยธรรมโบราณที่สาบสูญ "
" แต่พวกเราก็เห็นแล้วว่า เด็กคนนั้นไม่สามารถสร้างพันธะได้ และไม่มีพลังเลยแม้แต่นิดเดียว อีกอย่างชาวอารยธรรมโบราณน่ะ สูญสิ้นเผ่าพันธุ์ไปหมดแล้ว " เคย์นตอบทันควัน
" อารยธรรมโบราณไครซอส์มาติ (Khrysomathi) ยังไม่สิ้นเผ่าพันธุ์ซะหน่อย มีหลงเหลืออยู่อีกหนึ่งคน " อัลวินยังคงแสดงความคิดเห็นของเขา
" คนๆนั้นถูกขุมขังอยู่ในคุกของฟาลอนทางเหนือ ไม่มีทางที่จะออกมาได้อย่างแน่นอน จะบอกว่าเด็กคนนี้คือสายเลือดชาวไครซอสส์หรือไง " เคย์นยังคงไม่เชื่อในข้อสันนิษฐานนี้ พวกเขาทั้งคู่ต่างถกเถียงกันอย่างดุเดือดภายในห้องประชุม ต่อหน้ามีร่าและลอร์ดไบรอันที่กำลังนั่งฟังอย่างเงียบๆ
" ไครซอส์มาติ... รู้ไหมว่าทำไมพวกเราเรียกพวกเขาแบบนั้น "
" ......... " คณะกรรมการทั้งสามคน ต่างเงียบและจ้องมองอัลวิน
" มันเป็นภาษาโบราณที่แปลว่า " นัยน์ตาทองคำ "
" แค่สีดวงตาดูคล้าย ไม่ได้แปลว่ามันจะใช่นะ อีกอย่างคนที่ถูกคุมขังอยู่แบบนั้น ไม่มีทางที่จะออกมาสร้างเลือดเนื้อเชื้อไขได้หรอก " เคย์นกล่าว
" ชาวไครซอสส์ ไม่ได้มีเหลือแค่เพียงคนเดียว " และตอนนั้นเองที่มีร่าเอ่ยขึ้นมา
" ว่าไงนะ! " อัลวินสีหน้าตกใจอย่างฉับพลัน
" ........ "
" เธอกำลังจะบอกว่า ยังมีชาวไครซอสส์หลงเหลืออยู่อีกใช่ไหม มีร่า " อัลวินคะยั้นคะยอถาม
" ........ "
" ขออภัย ข้าพูดเรื่องนี้ไม่ได้ " เธอตอบ
" นี่เธอ...! ปกปิดเรื่องนี้กับพวกเรามานานแค่ไหนแล้ว มีร่า! " อัลวินตวาดขึ้นเสียง
" พอเถอะ... อย่าคาดคั้นเธอเลย
ถ้าไม่มีเหตุจำเป็น มีร่าคงบอกพวกเราไปแล้ว " ลอร์ดไบรอันเอ่ยอย่างเรียบๆ
" ....ขอโทษด้วย
ถ้างั้นก็แสดงว่าสมมุติฐานทั้งหมด อาจจะเป็นเรื่องจริง " เขาสงบสติอารมณ์และนั่งคิดทบทวน
" ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ค่าพลังงานควรจะสูงเกินกว่าร้อยเปอร์เซ็นต์อีกไม่ใช่หรืออัลวิน " ลอร์ดไบรอันถามต่อ
" ใช่ ถ้าเป็นชาวไครซอสส์จริง ค่าพลังงานควรจะสูงมากกว่าคนปกติทั่วไปแน่นอน "
" แล้วเพราะเหตุใด เด็กคนนั้นถึงไม่สามารถสร้างพันธะกับศิลาอนิม่าได้ "
อัลวินนิ่งเงียบไปชั่วครู่
" ........ "
" เป็นไปได้ว่าเด็กคนนั้นอาจใช้พลังได้ โดยไม่จำเป็นต้องสร้างพันธะกับอนิม่า " เขาพูดเสียงสั่น
" บ้ากันไปแล้ว! ถ้าเป็นแบบนั้นจริงนี่มันเรื่องใหญ่มาก บุคคลที่ไม่จำเป็นต้องสร้างพันธะและใช้พลังได้ทุกประเภท คนสำคัญระดับนี้ถ้ามีข้อมูลเล็ดลอดออกไปเพียงนิดเดียว ถึงขั้นได้เกิดเป็นสงครามแย่งชิงกันระหว่างสี่ประเทศแน่ " เคย์นมีสีหน้าหวาดวิตกเป็นอย่างมาก
ข้อสันนิษฐานของอัลวิน ที่เป็นถึงผู้รอบรู้ระดับตราทองคำและปราชญ์แห่งเมืองหลวง ไม่ใช่คำพูดพล่อยๆมันถูกกลั่นกรองและคิดคำนวณอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว
แค่เพียงข้อสันนิษฐานที่ยังพิสูจน์ไม่ได้จริง แต่ถ้ามันหลุดลอดออกไปถึงหูประเทศอื่น ความขัดแย้งและการแก่งแย่งผลประโยชน์จะเกิดขึ้นราวกับไฟลามทุ่งในทันที
" เพราะแบบนี้ไง พวกเราถึงไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปได้
ท่านจะว่ายังไงล่ะ ลอร์ดไบรอัน " อัลวินหันไปถามคณะกรรมการลำดับที่หนึ่ง ลอร์ดไบรอันผู้มีอำนาจในการตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในเรื่องต่างๆ
" ....... " ลอร์ดไบรอันยังคงเงียบคิดและหลับตาลง ท่ามกลางความตึงเครียดของห้องประชุมแห่งนี้
จบตอน.
