การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,เวทมนตร์,แอคชั่น,ผจญภัย,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
ผู้แต่ง
1ValD
เรื่องย่อ
Note
นิยายเรื่องนี้อ่านฟรีจนจบ จะอัพเดทตอนใหม่ 2-3 วันต่อหนึ่งตอนนะครับ (ถ้าไม่ติดอะไร)
สำหรับตอนพิเศษจะลงในอีบุ๊คหลังนิยายจบแล้ว และจะทำการ Edit ต้นฉบับครั้งใหญ่ก่อนทำเป็นอีบุ๊ค
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแฟนตาซี แนวดราม่าผจญภัย อาจจะมีเนื้อหาการบรรยายถึงการต่อสู้และฉากน่ากลัวในบางช่วงบางตอน และโปรดระวังเนื้อหาที่อาจมีความตึงเครียด
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ชื่อตัวละคร สถานที่หรือเหตุการณ์ต่างๆ เป็นสิ่งที่ถูกสมมุติขึ้นในนิยาย
นิยายเรื่องนี้เป็นออริจินัลของผู้แต่ง
ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ All rights reserved
ANIMA
A thousand years ago
Anima stone was born in this world
Nobody knows where it came from or how it was born. They express their dominance throughout the world. From the land and sky to the deepest ocean.
In that Era, humanity discovered power. Learn how to use Anima power.
The Six Sages of Origin have various sorts of power. They polished a gemstone made of crystalline anima stone. To utilize their abilities and categorize them into six sorts. Until now, they have called
The Six Archetype
เมื่อหลายพันปีก่อน
ศิลาอนิม่าถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่ามันมาจากแห่งหนใดหรือกำเนิดขึ้นได้อย่างไร มันสำแดงพลังงานมหาศาลปลดปล่อยออกมา กระจายไปทั่วพื้นพิภพและท้องนภา ยันบาดาลลึกสุดมหาสมุทร
มนุษย์ในยุคนั้นได้ค้นพบขุมพลังและเรียนรู้นำมันมาศึกษา จนกระทั่งสามารถใช้งานแหล่งพลังงานจากศิลาอนิม่า ปราชญ์ทั้งหกผู้เป็นต้นกำเนิดแห่งพลัง ได้เจียระไนอัญมณีจากศิลาอนิม่าที่ตกพลึก เพื่อการใช้งานขุมพลังของมัน และแบ่งแยกรูปแบบของพลังเอาไว้หกประเภทด้วยกัน โดยถูกเรียกขานต่อกันว่า
อาเคไทป์ทั้งหก
The Anima Stone's history is still a mystery today. Though its energy has been harnessed by humans, their true nature remains mostly unknown.
This is a story about the adventures of young boys and girls as they take The Archetype Selection Exam.
Alun. A young boy dreams of becoming an explorer in order to explore a vast world.
And search for his missing mother. What will be the fate of this young boy?
Welcome to the world of Anima's Stone
จวบจนกระทั่งปัจจุบัน เรื่องราวของศิลาอนิม่ายังคงเป็นปริศนา มนุษย์เรียนรู้ที่จะใช้งานพลังงานเหล่านั้น แต่ทว่าก็ยังไม่สามารถเข้าใจถึงแก่นแท้ของมันได้
นี่คือเรื่องราวการผจญภัยของเด็กหนุ่มสาว ในการเข้ารับการสอบคัดเลือกอาเคไทป์
อลัน เด็กหนุ่มผู้มีความฝันอยากเป็นนักสำรวจ เพื่อที่จะออกสำรวจโลกที่กว้างใหญ่ และเดินทางตามหาแม่ของเขาที่หายตัวไป โชคชะตาของเด็กหนุ่มผู้นี้จะเป็นเช่นไร ขอต้อนรับเข้าสู่โลกของศิลาแห่งมนายตนะ
Impelle` Anima
วัฎจักรแห่งชีวิตและสายน้ำนั้นเป็นหนึ่งเดียวกัน น้ำเป็นตัวกำหนดกฎเกณฑ์ของชีวิต สายน้ำเชื่อมโยงเราเข้ากับทุกสรรพสิ่ง จากท้องฟ้าสู่ผืนดิน จากไม้ใหญ่สู่ใบหญ้า จากลำธารสู่มหาสมุทร จากความปรารถนาสู่จิตวิญญาณ และจากชีวิตสู่ความตาย
เช้าวันรุ่งขึ้น... หมู่บ้านดาร์ย่าเริ่มต้นวันใหม่ด้วยความเรียบง่าย ชาวบ้านตื่นเช้าออกทะเลหาปลากันตั้งแต่รุ่งสาง หาดทรายขาวสะอาดตัดกับน้ำทะเลสีคราม ยามเมื่อคลื่นลมนั้นเงียบสงบ และความครึกครื้นของวันก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับผู้คน
" หาววว... " เคนเนทและอลันลืมตาตื่นขึ้น ท่ามกลางเสียงเจี๊ยวจ๊าวของผู้คนและนกกา แดดยามเช้าส่องสว่างลอดผ่านใบไม้ลงมากระทบกับผืนน้ำดูสดใส และกลิ่นอายทะเลที่คุ้นเคยของหมู่บ้าน
เคนเนทลุกขึ้นขยี้ตาและเรียกเพื่อน วันนี้เขาจะพาอลันเดินเที่ยวชมหมู่บ้าน และหากิจกรรมต่างๆทำร่วมกัน
เช้านี้พวกเขาเดินเข้ามายังใจกลางหมู่บ้าน ขณะที่ผู้คนกำลังค้าขายปลาและของทะเลที่พวกเขาหามาได้ ทั้งสองมองหาอาหารเช้าอันหอมกรุ่นที่โชยมา ปลาเผาเสียบไม้ย่างกับข้าวห่อใบบัวหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ น้ำผลไม้ผสมน้ำผึ้งสดๆจากป่าก็ไม่เลวเลย
ทั้งสองนั่งลงบนโต๊ะไม้พร้อมกับอาหารเช้าของพวกเขา ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเพลิดเพลินไปกับอาหาร อลันก็เหลือบไปเห็นน้องสาวของเคนเนท ที่อุ้มเอาตะกร้าไม้สานใบหนึ่งมาด้วย เขาพลันโบกมือทักทาย
" สวัสดีค่ะพี่อลัน หลับสบายดีไหม " มีน่าวิ่งเข้ามากล่าวคำทักทายยิ้มแย้มแจ่มใส
" สวัสดีมีน่า หลับสบายเลยล่ะ ที่นี่อากาศดีมาก " เขายิ้มตอบ
" มีน่า เมื่อคืนไปเก็บสาหร่ายจนดึกอีกแล้วใช่ไหม " เคนเนทเอ่ยปากบ่นเธอแต่เช้า
" ฉันก็เก็บแบบนี้ทุกวันแหละ พี่ขี้บ่นจัง "
" ไม่ได้บ่นสักหน่อย ก็พี่เป็นห่วงกลางคืนมันหนาวนะ "
" มีน่าไปเก็บอะไรมาเหรอเยอะแยะเลย " อลันเอ่ยถามขึ้น เขาสังเกตเห็นบางอย่างเต็มตะกร้าที่เธอหอบหิ้วมา
" สาหร่ายเรืองแสงค่ะ นี่ไง " เธอยิ้มพลันยกตะกร้าให้ดูสาหร่ายสีเขียวและน้ำเงินคล้ำ มันดูทึบไม่มีแสงอะไรออกมาสักนิดเดียว
" สาหร่ายเรืองแสงน่ะอลัน มันเรืองแสงเฉพาะตอนกลางคืน กลางวันมันก็ดูเหมือนสาหร่ายธรรมดาเนี่ยแหละ " เคนเนทเสริม
" ใช่ค่ะ หนูเลยต้องไปเก็บมาตอนกลางคืน เวลาที่มันส่องแสงไง ฮิฮิ "
" เอาไว้ทำอะไรเหรอ "
" ที่หมู่บ้านชาวบ้านจะส่งไปขายกับพ่อค้าในเมืองหลวง เขาเชื่อกันว่าสาหร่ายทะเลชนิดนี้ดูดซับพลังงานของอนิม่าเอาไว้ มันเลยเปล่งแสงออกมาเป็นสีต่างๆ "
" เดี๋ยวหนูจะเอาไปขายในหมู่บ้าน วันนี้เก็บมาได้เยอะเลย " เด็กหญิงตัวเล็กผู้ร่าเริงยิ้มอย่างภูมิใจ พูดจบเธอก็โบกมือลาและอุ้มเอาตะกร้าเดินเข้าไปในตัวหมู่บ้าน
" มีน่า เดี๋ยวมาหาพี่ด้วยนะ " เคนเนทโบกมือตะโกนบอกเธอไล่หลังไป
" ค่าาา "
" มีน่าดูร่าเริงจังเลยนะ " อลันยิ้มขึ้นสบายๆ
" น้องสาวฉันเป็นเด็กร่าเริงน่ะ เธอมองโลกในแง่ดีเสมอหัวดื้อสุดๆไม่ค่อยจะเกรงกลัวอะไร ฉันล่ะเป็นห่วงจริงๆ " เคนเนทหน้านิ่วคิ้วขมวด
เช้านี้พวกเขาเดินชมหมู่บ้านชาวประมง ผู้คนเร่ขายอาหารทะเลสดๆที่จับมาได้ มีปลาแปลกหน้าตาประหลาดมากมายที่อลันไม่เคยเห็นมาก่อน
เคนเนทเดินทักผู้คนไปทั่วหมู่บ้าน ทุกคนรู้จักกันแทบทั้งหมดจริงๆ เขากล่าวคำทักทายไม่ก็หยอกล้อเล่นกับชาวบ้าน เด็กหนุ่มพาเพื่อนเดินเล่นไปทั่วด้วยความคึกคะนอง แล้วเคนเนทก็เข้าไปแกล้งแหย่คุณป้าขายผลไม้
" เคนเนท!! ไอ้เด็กบ้า! " เลยโดนด่าไล่หลังมา อลันก้มหัวขอโทษแทบไม่ทัน " ฮ่าๆ แกล้งคนนี่สนุกดีจริง " เขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะสำนึกผิดเลยสักนิด
บ่ายนี้ทั้งคู่นัดแนะว่าจะไปฝึกว่ายน้ำกันที่แม่น้ำข้างบ้านของเคนเนท มีน่ามาเล่นน้ำรออยู่แล้วพร้อมกับเจ้าโคบี้ลูกมานาตีตัวเล็ก
แดดยามบ่ายอุ่นๆ ทำให้ฝูงมานาตีมานอนแช่น้ำอาบแดดกันเต็มไปหมด พวกมันตัวใหญ่เอาการ อลันดูจะกล้าๆกลัวๆตอนลงน้ำ
" ไม่ต้องกลัวพวกมันหรอกอลัน ไม่อันตราย " เคนเนทพูดขึ้น แล้วก็พลันว่ายน้ำไปแกล้งพวกมันเล่น
" พี่เคนเนท! นิสัยเสีย อย่าไปแกล้งพวกมันสิ มันหลับอยู่นะ " มีน่าดุพี่ชาย เธอว่ายน้ำไปลูบตัวพวกมานาตีอย่างแผ่วเบา
สองพี่น้องว่ายน้ำกันได้อย่างคล่องแคล่ว เคนเนทก็ออกจะบ้าพลังไปหน่อยเหวี่ยงแขนทีน้ำสาดกระเซ็นไปทั่ว ส่วนมีน่านั้นนุ่มนวลแหวกว่ายได้ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของสายน้ำ
อลันดำผุดดำว่ายอยู่พักหนึ่ง เด็กหนุ่มว่ายน้ำไม่ค่อยแข็งจริงๆ เขาไม่ได้ลงน้ำมานานมากแล้ว
" แฮ่กๆ " มีน่าสังเกตเห็นอลันที่เหนื่อยหอบ เด็กหญิงมองเขาด้วยดวงตากลมโต พี่ชายเธอฝากฝังไว้ให้สอนอลันหัดว่ายน้ำให้ดีขึ้น
" พี่อลัน หายใจไม่ถูกจังหวะ "
" แฮ่กๆ ต้องทำยังไงเหรอมีน่า " อลันยังหายใจหอบอยู่ขณะหันมาถาม
" แม่หนูสอนว่า ถ้าอยากว่ายน้ำอย่ากลัวจมน้ำ
พี่อลันกลั้นหายใจแล้วออกแรงว่ายเพราะกลัวจม ต้องหายใจเข้าลึกๆแล้วปล่อยลมออกมาทีละนิด จับจังหวะให้เข้ากับกระแสน้ำให้ได้ " เธออธิบายและแหวกว่ายให้ดูเป็นตัวอย่าง เด็กหญิงผมยาวประสานเป็นหนึ่งเดียวกับผืนน้ำ เธอดูเหมือนเงือกน้อยตัวเล็ก
อลันลองทำทีละนิด เด็กหนุ่มสัมผัสถึงการไหลเวียนของน้ำและแหวกว่ายไปด้วยกัน เขาฝึกหายใจให้คล่องขึ้นจนชินกับโลกใต้น้ำ
ใต้แม่น้ำใสมีผืนทรายขาวและสาหร่ายนานาชนิด ฝูงปลาเล็กแหวกว่ายผ่านไป และเหล่ามานาตีที่นินทราอยู่ใต้สายธาร โลกใต้น้ำนั้นน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับอลัน
" นายเก่งขึ้นแล้วนี่! " เคนเนทเอ่ยทักขึ้น เด็กหนุ่มผู้ร่าเริงสนุกกับการว่ายน้ำที่เขาห่างหายมาสักพัก
" ว่ายคล่องขึ้นแล้ว มีน่าสอนเก่งมากเลย " อลันยิ้มตอบ
" มาว่ายแข่งกันไหม "
" ฮะ... ไม่ไหวมั้งเคนเนท "
" พี่อลันจะไปชนะได้ไง มาแข่งกับหนูแทนไหมล่ะ " มีน่าพูดโพล่งขึ้นมาทันที
" อะไรกันมีน่า เดี๋ยวนี้กล้าท้าทายพี่ชายแล้วเหรอ " เคนเนทมองน้องสาวด้วยสายตาหยามเหยียด
" กลัวเหรอ ถ้าหนูชนะพี่ต้องเลิกบ่นด้วย "
" พูดแบบนี้ก็สวยสิ ฉันไม่กลัวอยู่แล้ว -- อลันนายก็ว่ายตามมานะ ใครถึงปากแม่น้ำก่อนชนะ! "
" ดะ... เดี๋ยวก่อนสิ "
พูดจบทั้งสองพี่น้องก็กระโจนลงน้ำหายลับไปกับตา อลันพยายามว่ายตามไปทันทีแต่ทั้งคู่ก็ไปไกลแล้ว เห็นคลื่นน้ำอยู่ไกลๆกระเซ็นแรงๆนั่นคือเคนเนท ส่วนทางมีน่าหายวับไปกับสายน้ำในพริบตา
จากบ้านของเคนเนทไกลออกไปหลายร้อยเมตร กว่าจะถึงจุดที่เป็นปากแม่น้ำรอยต่อระหว่างทะเล อลันใช้เวลาสักพักก่อนจะว่ายมาถึง ส่วนสองพี่น้องมาถึงนานแล้วยืนเถียงกันอยู่
" แฮ่กๆ ... " อลันนั่งคุกเข่าทั้งสองข้างหายใจเหนื่อยหอบ
" อะไรเนี่ย! มีน่าขี้โกงเปล่าว่ายมาพร้อมกับโคบี้อะ "
" ฉันชนะ " มีน่ายืนกอดอกเชิดหน้าอยู่
" อ้าว... ไหวไหมอลัน "
" แฮ่กๆ ... " อลันยกมือขึ้นเหนือหัว เขาหายใจไม่ทัน
" ว่ายกลับไปอีกทีไหมล่ะ พี่ไม่ยอมหรอก "
" อีกกี่รอบก็เหมือนกันแหละ "
ไม่รู้ว่ายืนเถียงกันอยู่นานแค่ไหนแล้ว แต่สองพี่น้องก็กลับลงน้ำ และแหวกว่ายกลับไปที่บ้านในเส้นทางเดิมอย่างรวดเร็ว
" เดี๋ยว..! ไม่รอกันเลย... " อลันหน้าซีดสองคนนั้นไปแล้วไม่รอ เขาว่ายต่อไม่ไหวแล้วตอนนี้
เขาใช้วิธีนอนแผ่ตัวกลับไปแทน เด็กหนุ่มลอยตัวขึ้นเหนือน้ำ ค่อยๆตีขาเหวี่ยงแขนกลับไปเส้นทางเดิม เขามองท้องฟ้ายามที่ใบหน้าลอยอยู่บนผืนน้ำ ฟ้าครามยามนี้ช่างสดใสและเงียบสงัด การล่องลอยไปกับสายน้ำช่างอิ่มเอมใจและสุนทรีย์ พลันนึกขึ้นในใจว่าถ้าทุกอย่างเงียบสงบและมีความสุขเช่นนี้เหมือนกันทุกวันคงจะดี
...เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงเวลาช่วงเย็น ตอนนี้เคนเนทกำลังเตรียมเรือพาย ที่จะพาอลันไปพบกับแม่เฒ่าประจำหมู่บ้าน
" ไปกันเถอะอลัน เรือพร้อมแล้ว " เขาเอ่ยเรียกเพื่อน
เคนเนทพายเรือพาเพื่อนล่องขึ้นไปเหนือแม่น้ำ ป่าข้างทางเริ่มหนาทึบขึ้นเรื่อยๆไร้วี่แววของที่อยู่อาศัย ในระหว่างทางนั้นอลันพลันสังเกตเห็นว่ามีลิงจมูกยาว เกาะอยู่ตามต้นไม้เป็นฝูงเล็กๆ และสังเกตเห็นว่าพวกมันจ้องมองมาอย่างเงียบๆ เขาดูกังวลเล็กน้อยว่าพวกมันจะเป็นอันตราย
" ไม่เป็นไรอลัน เรานั่งเงียบๆไม่ไปรบกวนพวกมัน ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ลิงตัวเมียไม่ดุร้ายหรอก " เคนเนทพูดบอกกับเพื่อนทันทีที่สังเกตเห็น
ไม่นานนัก... เขาก็พาอลันล่องเรือมาถึงยังกระท่อมไม้หลังหนึ่งมีน้ำล้อมรอบ ตั้งอยู่โดดเดี่ยวกลางป่าทึบ ดูวังเวงและเงียบเชียบจนน่าขนลุก
" ถึงแล้วล่ะอลัน "
" ทำไมมันดูวังเวงแบบนี้ล่ะ "
" แม่เฒ่าแกชอบอยู่แบบปลีกวิเวกน่ะ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครหรอก "
" แอ๊ดด.... " เคนเนทเปิดประตูไม้เก่าๆเข้ามา ก็พบกับหญิงชราผู้หนึ่ง นั่งอยู่หน้าเทียนไขในความมืดของกระท่อมแห่งนี้
" ว่าไง... เคนเนท มาหาข้ามีอะไรหรือ " หญิงชราพลันเอ่ยถามในทันควัน
" รู้ได้ไงว่าเป็นฉันเนี่ย! แม่เฒ่าไลลา "
หญิงชราตาบอด ผู้แก่เฒ่าผมสีขาวโพลน มีปานดำบนใบหน้าจนถึงลำคอ นั่งอยู่เงียบๆในกระท่อมไม้เก่า มีเพียงแค่เทียนไขเต็มห้องและก้อนหินแปลกประหลาด
แม่เฒ่าไลลา (Lyla) นักพยากรณ์ประจำหมู่บ้านดาร์ย่า อาเคไทป์ : ไม่ทราบแน่ชัด ระดับตรา : ไม่ระบุ
" ถึงข้าจะตาบอด แต่ก็มองเห็นพลังงานได้ชัดเจน ข้าแยกแยะออกว่าเป็นใคร
และเจ้าพึ่งจะสร้างพันธะ... อืม... ผู้พิทักษ์ เหมาะกับเจ้าดีนะเคนเนท " หญิงชราเอ่ยเรียบๆ
" รู้ถึงขนาดนี้เลย เห็นไหมอลันฉันบอกแล้ว แม่เฒ่าไลลาเป็นนักพยากรณ์ที่เก่งมาก " เคนเนทพูดขึ้นด้วยสีหน้าตกตะลึง
" ข้ายังไม่ทันจะได้พยากรณ์อะไรเลย แค่มองเห็นเส้นใยพลังงานของเจ้าเป็นสีเหลืองเท่านั้น "
" นี่เจ้า... มากับใครงั้นหรือ " แม่เฒ่าไลลาเอ่ยถาม
" สะ... สวัสดีครับ ผมชื่อว่า อลัน " อลันเอ่ยทักทายอย่างประหม่า
" ...... "
' นี่น่ะหรือ เด็กที่จามาลพูดถึง ' หญิงชราเงียบไปชั่วครู่ เธอนึกขึ้นถึงคำบอกเล่านั้นและมองมาที่อลันด้วยดวงตาขุ่นมัวของเธอ
" นี่อลัน เพื่อนฉันเอง สอบผ่านการคัดเลือกมาด้วยกันน่ะ แต่ว่า...
อลันไม่มีพลังสร้างพันธะขึ้นมาไม่ได้ เลยอยากให้แม่เฒ่าช่วยหน่อย " เคนเนทเล่า
" จะให้ข้าช่วยอะไรหรือ... "
" ช่วยพยากรณ์ให้ทีว่า อลันจะต้องทำยังไงถึงจะมีเส้นใยพลังงานเหมือนกับคนอื่นๆ พวกเรามีเวลาแค่ 3 ปี ต้องทำให้อลันสร้างพันธะขึ้นมาให้ได้ "
" อืม... " แม่เฒ่าไลลาขยับตัวอย่างช้าๆ เอื้อมไปหยิบกองหินรูปร่างประหลาดมากองหนึ่ง
เด็กหนุ่มทั้งสองนั่งลงมองดูอย่างใจจดใจจ่อ
" เข้ามาใกล้ๆ ทั้งสองคนนั้นแหละ "
" อืม... " หญิงชราหยิบกองหินนั่น มาวางต่อหน้าของทั้งคู่ " ยื่นมือมาให้ข้า... "
" ครับ... " อลันยังคงดูประหม่าเขาตื่นเต้นเล็กน้อย
แม่เฒ่าไลลาพลันลูบไล้ไปบนฝ่ามือของอลัน ในความมืดนั้นก็เหมือนจะมีแสงสว่างสลัวๆเกิดขึ้น
' ไร้ซึ่งเส้นใยพลังงาน ไม่มีพลังใดๆอยู่ภายในตัว แต่มีบางอย่างอยู่ที่ก้นบึ้ง ช่างน่าแปลกนัก... '
" ....... " หญิงชรายังคงนิ่งเงียบ
" เป็นยังไงบ้างเนี่ยแม่เฒ่า " เคนเนทอดทนรอไม่ไหวจึงเอ่ยปากถามขึ้นมา
" ......... " แม่เฒ่าไลลาไม่เอ่ยคำพูด พลางคิดคำนึงถึงบางอย่างอยู่ภายในใจ เธอโยนกองหินลอยขึ้นในอากาศ มันร่วงหล่นลงมาแล้วกระจัดกระจายออกไปต่อหน้าอลันและเคนเนท
" ชะตาของเจ้าหนุ่มนี่... "
" เป็นไงบ้าง? " เคนเนทคะยั้นคะยอถาม
" ....... "
" ชะตาของเจ้า ถูกลิขิตให้ออกเดินทาง "
" ตามหาสิ่งที่เจ้านั้นทำหายไป "
" หวนคืนสู่ที่ที่มันจากมา "
" และยามเมื่อถึงเวลานั้น เจ้าจำเป็นจะต้องเลือกสองหนทางที่แตกต่างกัน "
" จงถามความปรารถนาในใจของเจ้าเอง "
" ไม่ว่าปลายทางจะเป็นเช่นไร จิตใจของเจ้าจะหวนคืนสู่ความสงบ "
และนี่คือ คำพยากรณ์จากแม่เฒ่าไลลา
" อะไรเนี่ย...!? ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยแม่เฒ่า พูดให้ชัดกว่านี้ไม่ได้เหรอไง " เคนเนทบ่นอุบขึ้นมาทันที
" ขอบคุณนะครับ... " อลันก้มหัวขอบคุณแม่เฒ่าตอนนี้เขายังคงไม่เข้าใจถึงคำทำนายนี้
" ชะตาของพวกเจ้า คือเส้นทางของพวกเจ้าเอง ข้าไม่อาจชี้นำทางให้แก่พวกเจ้าได้ " เธอตอบ
" ยิ่งพูดยิ่งงง " เคนเนทเริ่มงงพลางเอามือเกาหัว
" เข้ามานี่ เคนเนท... "
" ฮะ... ฉันด้วยเหรอ? " เคนเนทดูแปลกใจ ทั้งๆที่ปกติตัวเองก็ไม่เคยได้คำทำนายอะไร แม่เฒ่าไลลามักจะพูดเสมอว่า หากไร้ซึ่งแสงแห่งโชคชะตา คำพยากรณ์ก็ไม่อาจเกิดขึ้นได้ แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป...
" ใช่... เจ้าด้วย " เธอทำเช่นเดียวกันกับที่ทำนายให้อลัน กองหินลอยขึ้นและตกลงสู่พื้น และหญิงชรากำลังพยากรณ์สิ่งที่เห็น
" เคนเนท... "
" ชะตาของเจ้าคือ การปกป้องสิ่งที่เจ้ารัก "
" แต่ในวันข้างหน้า เจ้าจะไม่สามารถปกป้องทุกสิ่งได้ "
" ชะตากรรมช่างโหดร้าย เจ้าจำเป็นจะต้องเลือก "
" ปกป้องเพียงหนึ่งชีวิต... "
" หรือละทิ้งเพียงหนึ่ง เพื่อปกป้องหลายชีวิต "
" ไม่ว่าเจ้าจะเลือกเช่นใด ในท้ายที่สุดเจ้าจะเป็นผู้ที่ยืนเคียงข้างองค์ราชา "
นี่คือ คำพยากรณ์ของเคนเนท
" หมายความว่ายังไง ปกป้องหนึ่งชีวิต " เคนเนทยักคิ้วทำหน้างง เขาหัวทื่อยิ่งทำให้สับสนไปใหญ่
" ข้าบอกแล้ว มันชะตาของพวกเจ้า "
" ไม่เป็นไรหรอกเคนเนท แค่นี้ก็รบกวนแม่เฒ่ามากแล้วล่ะ ผมก็รู้สึกว่าต้องออกเดินทางจนกว่าจะหาหนทางสร้างพันธะขึ้นมาให้ได้ " อลันยิ้มและพูดอย่างหนักแน่น
" ช่างเถอะ แม่เฒ่าคงบอกพวกเราได้เท่านี้แหละ
เอางี้ ลองเล่าเรื่องจอกแห่งความจริง ให้เพื่อนฉันฟังหน่อยสิ " อยู่ๆ เคนเนทพูดโพล่งขึ้นมา
" ....!! " แม่เฒ่าไลลารู้สึกสะกิดใจขึ้นมาทันที ที่เคนเนทสนใจเรื่องจอกโบราณ ตามที่เธอได้สนทนากับผู้มาเยือนเมื่อค่ำคืนนั้น
" นิทานปรัมปรานั่นน่ะเหรอ เจ้าไม่เด็กแล้วนะเคนเนท ยังอยากฟังนิทานอยู่อีก "
" ไม่ใช่น่ะ! ฉันแค่อยากให้อลันรู้ไว้ เผื่อว่าถ้ามันมีอยู่จริง มันอาจจะเป็นสิ่งที่บอกความจริงกับพวกเราได้ " เคนเนทพูดขึ้นอย่างจริงจัง
" ถ้าเจ้ายืนยันเช่นนั้น ข้าก็จะเล่าเรื่องของมันให้ฟัง "
" จอกแห่งความสัตย์จริง "
จบตอน.