การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,เวทมนตร์,แอคชั่น,ผจญภัย,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้าวันใหม่... ในคฤหาสน์หรูของตระกูลเรนนาร์ด แวดล้อมไปด้วยธรรมชาติ ต้นไม้ใบหญ้าและดอกไม้นานาพันธุ์ กลิ่นหอมของแดดยามเช้ากับกลิ่นอายรสผลไม้จากกุหลาบงาม
ลาพิส คุณหนูใหญ่ของตระกูลลืมตาตื่นขึ้นอย่างสดชื่น เธอเดินลงบันไดกว้างใหญ่ใจกลางคฤหาสน์พลันใช้ฝ่ามือจับราวบันไดไม้แกะสลัก และเอ่ยเรียกคนรับใช้เช่นเคย เช้านี้เธอค่อนข้างอารมณ์ดีทีเดียว
แต่อารมณ์สุนทรีย์ของเธอต้องหยุดชะงักขึ้นในทันใด เมื่อเธอก้าวเท้าเข้ามาในห้องรับแขก...
" นี่... พวกนาย "
" อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ลาพิส "
" สวัสดีครับลาพิส "
" หวัดดีๆ ฮี่ๆ "
คริสตัลเอ่ยทักทายยามเช้ากับพี่สาวของตน ในขณะที่อลันยิ้มแย้มให้ และเคนเนทฉีกยิ้มจนปากกว้างเห็นฟันครบทุกซี่
ลาพิสหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปม เหงื่อออกบนใบหน้ารู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลในทันที
" คริสตัล... ไม่เห็นบอกพี่เลยว่ามีแขก " เธอพูดอย่างตะกุกตะกัก
" ขอโทษค่ะพี่ลาพิส เมื่อวานกว่าอลันกับเคนเนทจะมาถึงก็เกือบค่ำแล้ว เห็นว่าพี่อยู่แต่ในห้องเลยไม่ทันได้บอก "
" แล้วมาทำไมกันละเนี่ย " ลาพิสเอ่ยขึ้นขณะเหลือบตามองเคนเนทด้วยหางตา
" พอดีพวกผมมาเยี่ยมคริสตัลครับ เลยคิดว่าจะมาเยี่ยมลาพิสด้วยเลย " อลันยิ้มตอบ
" ก็แค่จะมาดูว่าเป็นไงกันมั่ง " เคนเนทพูดลอยๆ
" คงไม่ได้มาเยี่ยมกันเฉยๆใช่ไหม จะตามมาทวงบุญคุณกับฉันล่ะสิ! (กรอด) " เธอพูดพลางกัดฟัน
" อ๋อใช่ เธอติดหนี้พวกเราอยู่นี่นา ก็ฉันเป็นคนไปช่วยเธอเองนี่เนอะ ฮี่ๆ " เคนเนทยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันใด
" ฉันนึกอยู่แล้วเชียว อยากได้อะไรล่ะฉันจะชดใช้ให้ จะได้ไปให้พ้นๆบ้านฉันสักที "
" โห... หยาบคายจังเลย พวกเราพึ่งจะมาถึงเองนะ เป็นถึงคุณหนูของตระกูลใหญ่ ทำไมพูดจาแบบนี้กันล่ะ เนอะอลัน "
" ฮะ... อะไรเหรอครับ " อลันพลันส่ายหน้า ไม่อยากข้องเกี่ยวกับการประชันปากของทั้งสองคนนี้
" พวกฉันแค่มาพักผ่อนสบายๆในบ้านหลังใหญ่ ไม่เห็นจะต้องไล่กันเลยนี่ เป็นถึงคุณหนูผู้ดีคงไม่อยากให้ผู้คนรู้ว่าติดหนี้บุญคุณใครใช่ไหมล่ะ "
" (กรอด) ไอ้บ้า! ก็ได้จะพักก็เชิญ! จะได้หมดหนี้กันสักที " ลาพิสฝืนทนกัดฟันพูดออกมา
" แค่นั้นเองเหรอ? หา... ไม่คิดจะเลี้ยงอะไรพวกเราหน่อยเหรอ อุตส่าห์ช่วยชีวิตเธอทั้งทีนะ "
" หนอย... ได้ทีก็เรียกร้องใหญ่เลยนะ
ก็ได้! คืนนี้ฉันจะให้คนรับใช้ทำอาหารเลี้ยงพวกนาย แล้วจะได้ออกไปให้พ้นๆ! หึ! " ลาพิสพูดขึ้นเสียงดัง เธอโมโหจนหน้าแดงเชิดหน้าเดินหนีไปทันใด
" ฮ่าๆ วันนี้เราได้กินอาหารมื้อใหญ่ด้วยล่ะอลัน เจ๋งไปเลย " เคนเนทกระหยิ่มยิ้มย่อง เขารู้สึกดีใจเหมือนกับว่าเถียงชนะจนได้
" เคนเนท ฮึ่ม! " คริสตัลงอนจนแก้มป่อง เล่นเถียงพี่สาวของตัวเองจนโกรธ เธอเลยโมโหหน้าแดงไปตามๆกันทั้งพี่ทั้งน้อง
" แหะๆ... " อลันขำแห้งๆพูดไม่ออกเลยทีเดียว
ยามสายของวัน คริสตัลพาอลันเดินชมสวนดอกไม้ที่เธอโปรดปราน มีไม้ดอกพันธุ์ต่างๆที่เธอกับพ่อช่วยกันปลูกเอาไว้ รวมถึงกุหลาบพันธุ์หายากมากมาย
ทั้งสองคนเดินพูดคุยกันอย่างสบายใจ ความสนใจของทั้งคู่นั้นใกล้เคียงกันมาก อลันชอบที่จะศึกษาสิ่งใหม่ๆเหมือนนักสำรวจ ส่วนคริสตัลเองก็ชอบอ่านหนังสือมากมายหลายประเภท ทั้งสองต่างพูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้ที่มีทั้งในหนังสือและโลกภายนอกกันอย่างสนุกสนาน
เวลาล่วงเลยไปพักหนึ่ง ทั้งคู่คุยกันจนเพลินจนไม่ได้สังเกตว่าเคนเนทนั้นหายไป...
" เอ่อ... เคนเนทหายไปไหนเนี่ย "
" ไม่ใช่ว่าไปเดินหลงทางอยู่ในคฤหาสน์นะคะ "
" ผมว่าเราไปตามหาตัวเขากันก่อนดีกว่าไหม "
" ก็ดีค่ะ กลัวจะไปทำอะไรแผลงๆเข้าน่ะสิ "
ทั้งอลันและคริสตัล ต่างแยกย้ายกันออกไปตามหาตัวเพื่อนของเขาในบริเวณบ้านอยู่พักใหญ่
คริสตัลเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์ ส่วนอลันนั้นแยกออกไปหารอบๆบ้าน เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยจนถึงสวนอีกด้านหนึ่ง
ท่ามกลางสวนอันเงียบสงบนี้ เขาก็บังเอิญไปเห็นลาพิสกำลังยุ่งกับการฝึกมารยาทกับหญิงสูงวัย
อาจารย์สอนมารยาทท่าทางเฮี้ยบและเจ้าระเบียบ สวมแว่นตามัดผมแน่นดูเข้มงวดมากทีเดียว อลันมองเห็นลาพิสที่นั่งเรียนอยู่อย่างเรียบร้อย จนตัวเองรู้สึกเกร็งไปด้วย เขาตัดสินใจว่าไม่ควรเข้าไปรบกวนจะดีกว่า จึงค่อยๆเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ แต่ทว่า...
" พึ่บ! หมับ! " มือลึกลับคว้าเอาตัวของเขาดึงเข้ามาหลังกระถางต้นไม้ในทันที
" ชู่ว...! " เคนเนทเอามือปิดปากเพื่อน ส่งสัญญาณให้เงียบในทันใด
" เคนเนท... ทำอะไรอยู่เนี่ย " อลันกระซิบถามเพื่อน
" เงียบๆอลัน... ดูนี่นะ " เคนเนทพลางหยิบเอาท่อนไม้ยาว ที่เขาปั้นเศษดินเหนียวก้อนเล็กๆและใส่มันไว้ข้างใน เขาเอามันขึ้นมาเพื่อตั้งท่าเตรียมจะเป่า
" เฮ้ย...! จะทำอะไรน่ะ " อลันทักท้วงขึ้นทันที
เคนเนทจอมซ่าไม่หยุดยั้งมือ เขาเป่าเศษดินพุ่งตรงไปทางลาพิสที่กำลังฝึกมารยาทอยู่ ดินก้อนเล็กกระเด็นไปโดนเข้ากับกาน้ำชาสูงจนล้มคว่ำ ทำเอาทั้งลาพิสและอาจารย์ของเธอสะดุ้งโหยงตกใจตาโตขึ้นทันที
" ฮี่ๆๆ... " เขาพลันเอามือปิดปากและหัวเราะยกใหญ่
" เล่นอะไรเนี่ย... " อลันสะดุ้งตามเขารีบก้มหัวหลบทันใด
" ใครน่ะ!! " อาจารย์จอมเฮี้ยบตวาดขึ้นเสียงดังลั่น
" ตลกชะมัด ฮิๆ... อลันนายลองดูมั่งสิ "
" อะไรนะ... ไม่ๆผมไม่ทำหรอก "
" จะกลัวอะไรล่ะไม่มีใครเห็นหรอก ไม่เห็นเหรอว่ายัยนั่นดูเคร่งเครียดจะตาย ต้องทำให้ผ่อนคลายบ้าง "
เคนเนทคะยั้นคะยอหยิบท่อนไม้สำหรับเป่าลูกดอก ยัดใส่มืออลันทันที
" เอาสิ... ลองดู นายต้องเล็งแม่นกว่าฉันแน่ "
" โธ่เอ้ย... " สุดท้ายเขาก็ต้องยอมทำตาม เพราะเพื่อนยัดเยียดให้เล่นแผลงๆ
อลันเลยทำไปแบบไม่ตั้งใจ เขาเป่าเศษดินเล็กๆพุ่งไปที่เป้าหมาย ตั้งใจจะให้ผ่านไปไม่โดนอะไร เผอิญลมพัดผ่านเปลี่ยนทิศทาง จนก้อนดินไปแหมะเข้ากลางหน้าผากอาจารย์เจ้าระเบียบ
" พรืดดด! " เคนเนทแทบกลั้นขำไม่อยู่ เขาเอามือทั้งสองข้างปิดปากไว้แต่เสียงก็เล็ดลอดออกมา
" ฮึ่ย... " อลันรีบก้มหลบทันที " ผมไม่ได้ตั้งใจ... "
" นายโคตรแม่นเลยว่ะ ฮิๆ... " เขาขำไม่หยุด
" ใครกัน!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!! " หญิงท่านนี้ดูท่าจะโมโหมากทีเดียว
ในขณะที่ลาพิสสังเกตว่า มีอะไรขยับอยู่และได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เธอคิ้วขมวดเริ่มโกรธขึ้นมาแล้ว
" ฉันบ้างๆ... เดี๋ยวฉันจะเล็งตรงกลางหน้าผากยัยลาพิสเลยคอยดูนะ " เคนเนทคว้าเอาของเล่นของเขามาจากอลัน เตรียมตั้งท่าจะเป่ามัน
" เดี๋ยวๆ... " จังหวะนี้อลันก็ห้ามเพื่อนไม่ทันแล้ว
" โป๊ก!! " กำปั้นโขกเข้าที่หัวเคนเนทอย่างจัง ขณะที่เขากำลังอ้าปากจะเป่าลม ทำเอาเศษดินหลุดเข้าลงคอไปในทันที
" แค่กๆ แค่กๆ " เคนเนทกลิ้งไปมา พยายามสำลักไอมันออกมา
" นึกอยู่แล้วเชียวว่าต้องหายไปทำอะไรแย่ๆ " คริสตัลกำหมัดที่เขกหัวเด็กหนุ่มไว้แน่น เธอบ่นอุบต่อว่าทั้งคู่
" คริสตัล! ทำอะไรเนี่ย! ฉันเกือบสำลักตายแล้วเห็นไหม "
" น่าจะตายไปเลยนะคะ คนนิสัยเสียแบบนี้ " เธอเหล่ตามองมาอย่างเย็นชา
" อลันก็เป็นไปกับเขาด้วยนะ ปล่อยไว้กับเคนเนทไม่ได้เลย "
เด็กหนุ่มทั้งสองนั่งคุกเข่าสำนึกผิด โดนคริสตัลต่อว่าอยู่นานสองนาน จนลาพิสสังเกตเห็นเข้าจนได้
' หนอย... ไอ้พวกบ้า ' ลาพิสกัดฟันกำมือแน่นจนตัวสั่น เธออยากจะโวยวายออกมาแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้ เมื่ออยู่ต่อหน้าอาจารย์ของเธอ
" เลิกกวนพี่ลาพิสได้แล้ว มาช่วยกันทำอาหารเที่ยงเดี๋ยวนี้เลยจะได้ไม่ว่าง " หลังจากโดนคริสตัลบ่นจนทั้งคู่หูชา เธอก็ลากเพื่อนตัวแสบทั้งสองไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว
เวลาเที่ยงพวกเขาถูกใช้ให้ช่วยงานอยู่ในครัว ก่อนเวลาอาหาร เคนเนททำงานด้วยสีหน้าซังกะตาย และเขาก็เหลือบไปเห็นของบางอย่างในครัว เลยยิ้มขึ้นมาแบบมีเลศนัยอีกครั้ง
วีรกรรมอันร้ายกาจของเขายังไม่จบเพียงแค่นั้น...
ยามบ่าย ณ ห้องเรียนฟันดาบ ห้องกว้างขวางปูพื้นด้วยไม้หรูหรา มีโคมไฟแชนเดอเลียร์และชุดเกราะของอัศวินประดับตกแต่ง
ลาพิสกำลังเรียนฟันดาบอยู่กับครูฝึกของเธอ
" แคร้ง! " ดาบเรเปียร์ใบยาวกระเด็นหลุดลอยขึ้นฟ้า ตกลงสู่พื้นไม้กลิ้งกระดอนออกไป
" ไม่มีสมาธิเลยนะครับ เซนญอริต้า " ครูฝึกวางท่าทางเก็บดาบของตนขณะฝึกซ้อมให้กับคุณหนูใหญ่
" ขอโทษค่ะ คุณอันโตนิโอ " ลาพิสเอ่ยพูดเสียงแผ่ว
อันโตนิโอ (Antonio) บุรุษผู้ดีท่าทางสุภาพ เป็นครูฝึกสอนฟันดาบประจำตระกูลนี้
" การต่อสู้หากเสียสมาธิเช่นนี้ หมายถึงชีวิตนะครับ
มาลองดูกันใหม่... "
ลาพิสตั้งอกตั้งใจฝึกหัดการฟันดาบของเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน การร่ายรำท่วงท่าที่งดงามเป็นศิลปะของการฟันดาบแขนงหนึ่ง
ดาบใบมีดยาวปลายแหลมใช้จ้วงแทงหรือฟัน เป็นศิลปะการป้องกันตัวที่ต้องอาศัยการฝึกฝนและความชำนาญ ซึ่งเธอก็เรียนรู้มันและทำได้ดี เพียงแต่... วันนี้มีเรื่องรบกวนใจเธออยู่
" พรืด... ว้าย! " เธอลื่นล้มไม่เปลี่ยนท่าลงบนพื้น ปลายดาบของครูฝึกพลันจ่อเข้าที่คอหอยของเธอในทันใด
" ตายอีกครั้งแล้วนะครับ เซนญอริต้า " ครูอันโตนิโอยกปลายดาบจ่อคอ เหลือบตามองลงไปยังลูกศิษย์ของเขาอย่างเยือกเย็น
" ขะ... ขอโทษค่ะ " ลาพิสก้มหน้าลง เธอรู้สึกละอายใจที่เหลาะแหละในการฝึกฝน
ในตอนที่เธอกำลังจะลุกขึ้นนั้น... มือของเธอยันพื้นเอาไว้ ทว่ามันลื่นไถลไปด้วยของเหลวบางอย่าง
' นี่มัน... น้ำมัน ' เธอนึกขึ้นในใจและยกมือขึ้นมาสังเกตดู สังหรณ์ใจแบบนี้ไม่ผิดแน่
ลาพิสหันขวับมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเงาตะคุ่มอยู่ตรงพุ่มไม้ข้างนอกนั่น
เด็กหนุ่มตัวแสบแอบกลั้นขำอยู่ไม่ไกล เคนเนทสร้างวีรกรรมอีกเช่นเคย เขาแอบเอาน้ำมันมาทาพื้นห้องเอาไว้เพื่อแกล้งเธออีกครั้ง
' ไอ้บ้า หนอย... ไอ้บ้านั่น! ' ด้วยความฉุนเฉียวจนเกินจะทน เธอลุกขึ้นออกไปข้างนอกพร้อมดาบในมือ
" ฉันทนไม่ไหวแล้ว แกตายแน่! " ลาพิสตวาดขึ้นเสียงดัง
" เฮ้ย... อะไร เดี๋ยวนะ! " เคนเนทเห็นท่าไม่ดีเลยเตรียมตัวเผ่นหนีในทันที
เสียงตวาดลั่นดังไปทั่วจนทั้งอลันและคริสตัล ที่นั่งอ่านหนังสือกันอยู่ในสวนใกล้ๆนี้ ได้ยินชัดเจน
" นั่นเสียงพี่ลาพิส! "
" ฮะ! เกิดอะไรขึ้นน่ะ "
" เคนเนทก่อเรื่องขึ้นอีกแล้วแน่ๆเลยค่ะ อลันไปดูกันเถอะ "
ทั้งคู่รีบวิ่งมายังที่เกิดเหตุ ภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือ เคนเนทกำลังวิ่งโกยแน่บหนีลาพิสที่โมโหสุดขีด
" เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ คุณอันโตนิโอ " คริสตัลเอ่ยถามขึ้นทันที
" อืม... อืม... " ครูฝึกยืนมองทั้งคู่วิ่งไล่กวดกันอย่างใจเย็น
" เคนเนทไปแกล้งลาพิสอีกแน่เลย " อลันคิ้วย่นชนกัน เขารู้ได้ทันทีถึงนิสัยเพื่อนตัวแสบคนนี้
" ไอ้บ้า! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! " ลาพิสตะโกนลั่นสวนดอกไม้
" จะบ้าเหรอ ขืนหยุดเธอก็ฆ่าฉันน่ะสิ! " เคนเนทตะโกนกลับขณะวิ่งไม่คิดชีวิต
" แกไม่ตายหรอก นี่ไม่ใช่ดาบจริง "
" ยัยบ้า! ไม่ใช่ดาบจริงแต่มันก็เจ็บนะเว้ย! "
" หยุดนะ!! "
" เธอนั่นแหละหยุด! "
" โอ้ย... หัวจะปวดกับสองคนนี้ " คริสตัลหน้าซีดกุมขมับขึ้นมาทันทีเลย
" คล่องแคล่ว เคลื่อนไหวได้ราบลื่น ว่องไวมาก ยอดเยี่ยมจริง " ครูฝึกยืนจ้องมองพวกเขาเขม็ง และพูดลอยๆขึ้นมาคล้ายกำลังเก็บข้อมูลอะไรอยู่
ความปรารถนานั้นเป็นแรงกระตุ้นต่อพลังภายใน ส่งผลให้ศักยภาพที่แท้จริงถูกเผยออกมา แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ความต้องการอันแรงกล้าของเธอเป็นผลให้พลังในตัวนั้นตื่นขึ้นในเวลานี้
ลาพิสปลุกพลังผู้ควบคุมของตัวเอง ทำให้ดาบที่เธอถือเอาไว้ยืดยาวออกไปจนคล้ายกับแส้
' นี่มัน... ' เธอตาเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจ พลังของผู้ควบคุมที่เอ่อล้นออกมา เปลี่ยนรูปร่างของดาบโลหะไร้คมให้กลายมาเป็นวัตถุที่ยืดหยุ่นได้
มันจึงเปลี่ยนรูปร่างเป็นแส้ยาว ใช้เหวี่ยงใส่เป้าหมายที่เธอต้องการได้ดั่งใจ
" เพียะ! " โอ้ย! อะไรเนี่ย " เคนเนทหันขวับกลับไปมอง แส้ยาวเหวี่ยงเข้าฟาดโดนกลางหลังของเขา
" เฮ้ย!! ยัยบ้า! ถึงกับใช้พลังอนิม่าเลยเหรอ จะฆ่าฉันให้ได้เลยใช่ไหม " เขาตะโกนลั่นด้วยใบหน้าซีดเผือด
" แกหนีไม่พ้นแน่คราวนี้ " สายตาอันเยือกเย็นและอาฆาตของผู้ควบคุมที่ถูกปลุกพลังให้ตื่นขึ้น ลาพิสแสยะยิ้มด้วยความลำพอง
" โฮ่... ผู้ควบคุม ไม่เบาเลยนะครับเซนญอริต้า " ครูฝึกของเธอยิ้มออกมาอย่างประหลาดใจ
" นั่น... พลังผู้ควบคุมเหรอครับ "
" พี่ลาพิสใช้พลังได้แล้วเหรอ " ทั้งอลันและคริสตัลต่างรู้สึกแปลกใจกับพลังของเธอที่ตื่นขึ้นอย่างกระทันหัน
" ช่างเหมาะเจาะเสียจริง ปกติคุณหนูลาพิสมักจะเกร็งตัวเกินไปในการร่ายรำดาบ เหมือนกับสายพิณที่ตึงจนเกือบจะขาด
หากยืดหยุ่นเสียบ้าง ฝีมือคงพัฒนาได้ดีขึ้นมาก " ครูฝึกยิ้มกรุ่มกริ่ม คุณอันโตนิโอเอ่ยปากชมเธออย่างพอใจมากทีเดียว
" พลังผู้ควบคุมเป็นยังไงกันแน่เหรอ คริสตัล "
" พลังของผู้ควบคุมจะแปลกกว่าอาเคไทป์ ประเภทอื่นอยู่มากเลยนะคะ "
ผู้ควบคุม... พลังของพวกเขานั้นซับซ้อนเกินกว่าพลังของอาเคไทป์ประเภทอื่นๆ โดยปกติแล้วจะไม่มีการสอนใช้พลังควบคุมอย่างเป็นทางการ เพราะเงื่อนไขในการใช้พลังนั้นสอนกันไม่ได้ และผู้ควบคุมเองก็ไม่มีสมาคมหลักที่คอยฝึกหัดให้เหล่าอาเคไทป์
ส่วนมากผู้ควบคุมที่มีค่าพลังต่ำ จะไม่สามารถปลุกพลังของตนเองขึ้นมาได้ ด้วยสาเหตุนี้ทำให้ผู้ควบคุมส่วนมากเลือกที่จะทำงานเกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการต่างๆแทน เพื่อให้เหมาะสมกับลักษณะนิสัยและความถนัดของตน และพวกเขาจะไม่ฝึกฝนการใช้พลัง
การตื่นขึ้นของพลังควบคุมนั้น มาจากความปรารถนา หรือสัญชาตญาณภายในของคนผู้นั้น จึงจะสามารถแสดงศักยภาพที่แท้จริงของพลังออกมาได้
ในกรณีนี้ ลาพิสเป็นบุคคลที่มีค่าพลังควบคุมค่อนข้างสูง แค่เพียงความปรารถนาของเธอก็สามารถกระตุ้นความต้องการในการใช้พลังออกมาได้อย่างทันที
" เป็นแบบนี้เองเหรอ " อลันเอามือจับคางพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่คริสตัลอธิบาย
ปลายแส้โลหะของลาพิสเหวี่ยงไปทั่วบริเวณ ทำลายต้นไม้และกระถางแตกกระจุยกระจาย เธอควบคุมมันได้อย่างคล่องแคล่วในทันที
เคนเนทวิ่งไม่คิดชีวิต เขาเหลือบมาเห็นเพื่อนทั้งสองคนยืนมองอยู่ข้างหน้า จึงรีบวิ่งเข้าไปขอความช่วยเหลือเป็นการด่วน
" อลัน! ช่วยด้วย! "
อลันหันมาเห็นก็สะดุ้งโหยง เขาพลันยกมือขึ้นส่ายหัวปฎิเสธ
" ผมไม่เกี่ยวนะ... " เขาตอบเบาๆ
" สมควรโดนแล้วล่ะค่ะ " ขณะที่คริสตัลมองดูด้วยสายตาเย็นชาและโกรธเคือง
" โอ้ย! พวกนายทิ้งเพื่อนแบบนี้ได้ไง "
" อย่าหนีนะ ไอ้บ้า! "
ทั้งสองคนวิ่งไล่กันไม่หยุด เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังสนั่นจนทั้งบรรดาพ่อบ้านแม่บ้านมามุงดูกันเต็มไปหมด
" เราจะไม่ห้ามพวกเขาหน่อยเหรอครับ... "
" ปล่อยไว้แบบนั้นแหละค่ะ "
" ขอผมชื่นชมพลังของเซนญอริต้าลาพิส อีกสักนิดเถอะครับ " คุณอันโตนิโอยืนมองอมยิ้มอยู่นิ่งๆ
' ขอโทษนะเคนเนท ครั้งนี้ผมช่วยไม่ได้ ' อลันนึกในใจพลางเหงื่อตกและหัวเราะออกมาเบาๆ " ฮะๆ... "
" อ๊ากกกก.... ปล่อยฉันไปเถอะ "
" ตาฉันเอาคืนบ้างล่ะ "
คุณหนูใหญ่ของเราก็ยิ้มออกมาอย่างสะใจ
ในที่สุดวันอันแสนยุ่งเหยิงก็ผ่านไปพร้อมกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของใครหลายๆคน กับความเจ็บปวดของใครบางคน...
ในค่ำคืนนี้...
ที่หมู่บ้านดาร์ย่า ณ กระท่อมของแม่เฒ่าไลลา
ลมพัดโชยเอื่อยๆ เปลวไฟจากเทียนไขพลิ้วไหวสะบัดเป็นคลื่นไปตามกระแสลม
" มีอะไรก็ว่ามา... " หญิงชราตาบอดเอ่ยอย่างเรียบๆ
หมอกควันล่องลอยเข้ามา บุรุษผ้าคลุมสีดำเปิดเผยตัวขึ้นอีกครั้ง
" แผนการถูกจัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว คนของท่านคงพร้อมแล้วใช่ไหม " จามาลพูดอย่างเยือกเย็น
" คนของข้าพร้อมอยู่เสมอ แล้วทำไมอาจารย์ของเจ้าถึงไม่โผล่หน้ามาเอง "
" อาจารย์มูซา เข้าไปตรวจดูสถานที่แล้วในยามนี้ "
" ... ท่าทางตาแก่นั่นจะมั่นใจมากนะ ถึงได้กล้าวางแผนเสี่ยงแบบนี้ "
" ..... " บทสนทนาอันกระอักกระอ่วน และความเคลือบแคลงใจกันทั้งสองฝ่ายนั้น สร้างความกดดันไม่น้อย
" หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาล่ะก็ ข้าสาบานว่าจะฆ่าตาแก่นั้นด้วยมือของข้าเอง "
" ถ้าพวกท่านพร้อมแล้ว ข้าขอตัวก่อน... "
จามาลผู้เฝ้ามองกับสายตาอันไร้ความรู้สึกของเขา จากลาไปพร้อมกับกลุ่มควันจาง ในยามราตรีอันมืดมิด...
จบตอน.
