การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,เวทมนตร์,แอคชั่น,ผจญภัย,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้าวันรุ่งขึ้น...
อลันและเคนเนทเก็บสัมภาระของตน เพื่อเตรียมตัวเข้าเมืองหลวงอีกครั้ง
" จะไปกันวันนี้เลยเหรอคะ " คริสตัลถามทั้งคู่ที่กำลังขนของตัวเองอยู่หน้าคฤหาสน์
" ใช่ครับ ไม่อยากรบกวนคริสตัลแล้วล่ะ พรุ่งนี้ก็ถึงวันปฐมนิเทศแล้วคงพักกันในเมืองเลย " อลันตอบกลับ
" อืม... ถ้างั้นให้ฉันไปส่งนะคะ มีอะไรอยากให้ดูอยู่ที่สมาคมผู้รอบรู้ด้วยล่ะ "
" อะไรเหรอคริสตัล? "
" ไม่บอกค่ะเป็นความลับ ฮิๆ ขอไปเตรียมตัวแป๊บเดียว " คริสตัลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วขอตัวไปแต่งตัวก่อนออกเดินทางไปกับทั้งคู่
รถม้าใส่บังเหียนพร้อมออกเดินทาง สารถีประจำตระกูลเรนนาร์ดเป็นผู้ดูแลการเดินทางในครี้งนี้ เขาเตรียมพร้อมไปส่งคุณหนูเล็กและเพื่อนเข้าตัวเมือง
" แหม... กระผมดีใจจริงๆครับ ที่มีเพื่อนมาเยี่ยมคุณหนูทั้งสอง " แฮโรลด์พ่อบ้านของเราที่มาส่งทุกคน หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวขึ้นมาซับน้ำที่ปลายหางตา
" พวกผมก็สนุกกันมากเลยครับ ไว้คราวหน้าจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ " อลันยิ้มตอบ
" ไม่ได้เห็นคุณหนูลาพิส อารมณ์ดีสนุกสนานอย่างนี้มานานมากแล้ว ช่างซาบซึ้งใจจริงๆครับ "
" สนุกสนานบนความเจ็บปวดของคนอื่นสิไม่ว่า " เคนเนทโพล่งขึ้นมาทันที เขาหัวเสียอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยวันนี้
อลันพลันใช้ศอกกระทุ้งสะกิดเตือนเพื่อนทันที
" อูย... " เคนเนทร้องเบาๆ
พ่อบ้านร่างยักษ์โผเข้ากอดทั้งสองคนเอาไว้แน่น ก่อนร่ำลาทั้งคู่ไป
" โอ้ย... อึดอัดชะมัด " เคนเนททำตาเหลือกเหมือนหายใจไม่ออก
" ขอบคุณที่คอยดูแลพวกเรานะครับ "
" ไปกันเถอะค่ะทั้งสองคน " คริสตัลก้าวเท้าขึ้นรถม้าพลางเรียกทั้งคู่
" ไว้เจอกันใหม่นะครับ คุณแฮโรลด์ " อลันโบกมือร่ำลาทั้งพ่อบ้านและแม่บ้านของตระกูลเรนนาร์ด ที่มาคอยยืนส่งทุกคนอยู่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่นอกรั้ว
รถม้าออกเดินทางจากที่ดินของเรนนาร์ด มุ่งตรงเข้าสู่ตัวเมืองในเวลาต่อมา ไม่ไกลจากบ้านของคริสตัลก็มองเห็นกำแพงสูงใหญ่สีขาวและธงโบกสะบัดของเมือง
เมดิโอลัน เมืองหลวงของประเทศ กำแพงหนาและสูงใหญ่ตั้งเป็นตระหง่าน ประตูใหญ่ทรงโค้งประทุน หน้าทางเข้ามีทหารยามยืนเฝ้ารักษาความปลอดภัยทั้งสองข้างทาง
สารถีส่งพวกเขาที่ประตูทางทิศใต้ คริสตัลพาเพื่อนเดินเข้าเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนและร้านค้ามากมาย
อาคารบ้านเรือนติดกับเป็นแนวยาว ถูกสร้างด้วยอิฐและปูนดูหนาและแข็งแรงทนทาน หลังคาถูกมุงด้วยกระเบื้องหลากสีสัน เด็กหนุ่มทั้งสองมองไปทั่วเมือง ไม่บ่อยนักที่ทั้งคู่จะมาเยือนสถานที่แบบนี้ พวกเขาตื่นเต้นเล็กน้อยที่ได้มายังเมืองหลวงของประเทศ
หลังจากที่คริสตัสนำทางและพาพวกเขามาจนถึงสมาคมผู้รอบรู้ เขตพื้นที่หน่วยงานวิจัยที่หนึ่ง
อลันและเคนเนทก็ยืนรอเพื่อนอยู่ด้านหน้าอาคารหลังใหญ่ สมาคมที่มีตราสัญลักษณ์รูปหนังสือติดไว้ด้านหน้า ในพื้นที่กว้างขวางถูกแบ่งออกเป็นหน่วยงานต่างๆมากมาย
ภายในห้องเก็บอุปกรณ์เต็มไปด้วยสิ่งของและอุปกรณ์งานวิจัย เหล่าผู้รอบรู้ นักวิชาการ นักวิจัย เจ้าหน้าที่และคณะทำงานยังคงทำงานกันวุ่น และยุ่งอยู่กับการแจกจ่ายอุปกรณ์ไปสู่สมาคมต่างๆ
เด็กสาววิ่งไปถามหาของบางอย่างจากเจ้าหน้าที่ผู้ดูแล มันถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างดีในกล่องไม้ เธอหายไปไม่นาน แล้ววิ่งกลับมาพร้อมกับสิ่งของที่ทำให้เพื่อนทั้งสองนั้นประหลาดใจ
" นี่ไงล่ะ อุปกรณ์นักสำรวจที่สมาคมผู้รอบรู้สร้างขึ้นมาโดยเฉพาะเลยนะ " คริสตัลยิ้มกว้างพลางยื่นของบางอย่างให้กับอลัน
" นี่มัน... แว่นตากับเข็มทิศแบบเดียวกันกับของคุณคาลิน่า " อลันตาโตขึ้นอย่างประหลาดใจ
" ใช่แล้ว ฉันอุตส่าห์ขอร้องคุณอัลวิน ให้ช่วยสร้างมันขึ้นมาโดยเฉพาะเลยล่ะ แถมยังต้องทำงานหนักแลกมาด้วยนะ " เธอยิ้มตอบอย่างภาคภูมิใจ
" แล้วไหนของฉันล่ะ " เคนเนทก็พลันถามขึ้นมา
" ไม่มีหรอก ของเคนเนทก็ไปรับกับทางสมาคมผู้พิทักษ์เอาสิ "
" อ้าว ไหงงั้นอ่ะ "
" ก็ปกติทุกคนจะต้องรับอุปกรณ์ประจำตัว ที่สมาคมของตัวเองอยู่แล้วนะ ส่วนของอลันน่ะเป็นกรณีพิเศษ "
" โห... ขี้งกชะมัด ลำเอียงนี่คริสตัล "
" อุปกรณ์ชิ้นนี้ พิเศษยังไงเหรอครับ "
" อุปกรณ์นี้ถูกสร้างขึ้นพิเศษสำหรับอลัน เพราะว่าไม่มีพลังอนิม่าเลยใช้อุปกรณ์ทั่วไปไม่ได้
ฉันเลยไปขอร้องคุณอัลวินให้ช่วยสร้างสิ่งนี้ขึ้นมา มันคืออุปกรณ์แบบที่มีพลังงานอยู่ข้างใน สามารถใช้งานได้เลยโดยไม่ต้องใช้พลังอนิม่าน่ะ "
" โห... คุณอัลวินนี่สุดยอดเลย " อลันตาลุกวาวขึ้นทันที
" คุณอัลวินบอกว่า ถ้าเราใส่พลังงานเข้าไปในอัญมณีบางประเภท มันจะกักเก็บพลังเอาไว้ และทำให้อุปกรณ์พร้อมใช้งานได้เลยในทันที เพียงแค่เปิดให้มัน แต่ว่า...
มันจะใช้ได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น จนกว่าพลังงานจะค่อยๆหมดลงไป มันก็จะกลายเป็นอุปกรณ์ธรรมดาๆ "
" อืม... คล้ายกับก้อนเชื้อเพลิงพลังงานเหรอ "
" ใช่แล้ว แบบนั้นแหละค่ะ "
" เยี่ยมไปเลย ขอบคุณมากเลยนะคริสตัล " อลันเอ่ยปากขอบคุณพร้อมเขย่ามือคริสตัล
" ไม่เป็นไรหรอก ฉันยินดีช่วยเหลือเพื่อนอยู่แล้ว "
" แล้วมันใช้งานยังไงล่ะเนี่ย " เคนเนทถามขึ้นต่อ
" เอ่อ... อันนี้คงต้องไปถามคุณคาลิน่าที่สมาคมนักสำรวจแล้วล่ะค่ะ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไรได้บ้าง "
" พอดีเลย... ผมว่าจะไปที่สมาคมนักสำรวจอยู่เหมือนกัน "
" งั้นตามมาเลย ฉันนำทางให้เองค่ะ "
สมาคมนักสำรวจแห่งเมดิโอลัน ตั้งอยู่ใกล้กับประตูเมืองทางทิศตะวันออก ซึ่งเป็นเส้นทางที่ใช้สำหรับลำเลียงสินค้าและทรัพยากรจากท่าเรือ
โกดังสินค้าและอุปกรณ์ขนาดใหญ่โต นักสำรวจและเจ้าหน้าที่ต่างวุ่นกับการขนถ่ายทรัพยากรที่พวกเขาทำภารกิจสำรวจมาจากหมู่เกาะฟุกุนิ
หลังจากการสอบเสร็จสิ้น เหล่านักสำรวจต้องออกทำภารกิจในทันที เพื่อให้มีอัญมณีมากเพียงพอสำหรับสร้างอุปกรณ์ให้กับเหล่าอาเคไทป์รุ่นใหม่ หน้าที่นั้นสำคัญยิ่ง จึงทำให้หลายคนต้องเก็บงำความสูญเสียเอาไว้และไม่มีเวลาให้กับความเศร้าโศกเสียใจ...
ยามนี้คาลิน่ากำลังยุ่งกับการสั่งงานและเช็คสินค้า เดิมทีงานดูแลสมาคมนั้นเป็นของเมลิสซา ซึ่งเธอเป็นหญิงสาวที่จัดการและบริหารงานได้อย่างยอดเยี่ยม ผิดกับคาลิน่าไปมาก นักสำรวจตราทองคำคนปัจจุบันนี้ เธอยังคงมีประสบการณ์น้อยมาก บวกกับนิสัยป้ำๆเป๋อๆของเธอ เลยทำให้การดูแลสมาคมเป็นไปอย่างทุลักทุเล
" สวัสดีค่ะ คุณคาลิน่า "
" สวัสดีครับ คุณคาลิน่า "
" สวัสดีครับ "
ทั้งสามกล่าวทักทายขึ้นพร้อมกัน
" สวัสดีจ้า... พวกเธอนั่นเอง เธอคืออลันใช่ไหม "
" เอ๋... คุณคาลิน่า รู้จักอลันด้วยเหรอคะ " คริสตัลถามอย่างสงสัย
" รู้จักสิ ฉันจำพวกเธอได้ตั้งแต่ตอนสอบรอบแรก เห็นแบบนี้แต่ฉันความจำดีมากนะขอบอก " เธอยิ้มตอบ
" ดีเลยค่ะ อลันอยากเข้าสมาคมนักสำรวจพอดี "
" ฉันรู้เรื่องจากคุณอัลวินแล้วล่ะ เขาฝากฝังเธอให้กับฉันเอง เขาพูดว่า
" คาลิน่า เธอจำเด็กที่ผ่านการสอบรอบแรกคนนั้นได้ไหมที่ชื่ออลันน่ะ ช่วยดูแลเขาหน่อยนะ เด็กคนนั้นไม่ได้สร้างพันธะขึ้น เห็นว่าเขาอยากเป็นนักสำรวจน่ะ " เธอเล่าพลางทำเสียงเข้มเลียนแบบอัลวิน
" ฮะๆ คุณอัลวินใจดีจริงๆด้วย " อลันยิ้มตอบ
" ใช่ไหมล่ะคะ ฉันบอกแล้วจริงๆ คุณอัลวินออกจะใจดี เห็นดุๆ แบบนั้นก็เถอะ "
" ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะ สมาคมนักสำรวจยินดีต้อนรับเสมอจ้า "
" ขอบคุณมากเลยนะครับ แล้วตอนนี้คุณอัลวินอยู่ที่ไหนเหรอ ผมอยากไปขอบคุณเขาบ้าง "
" คุณอัลวินเหรอ... น่าจะหลับอยู่บนกองเอกสารที่ไหนสักแห่งนะคะ " คริสตัลพูดพร้อมกลอกตามองบนคิดไปด้วย
" ฮัดชิ้ว! " คงเป็นเสียงของใครบางคนที่จามขึ้น
" ว่าแต่วันปฐมนิเทศพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงรีบมากันตั้งแต่วันนี้ล่ะ "
" คือว่า ฉันพาอลันมาขอคำแนะนำในการใช้อุปกรณ์ค่ะ "
อลันพลันส่งอุปกรณ์ทั้งสองชิ้นที่เขาได้มาให้กับคาลิน่า แว่นตาข้างเดียวที่มีส่วนประกอบของกล้องขนาดเล็กคล้ายกับที่ใช้ในการทหาร แต่ของนักสำรวจนั้นจะเล็กกว่า กับเข็มทิศอีกชนิดหนึ่งที่ไม่มีทิศบอกไว้บนหน้าปัด
" นี่มันแว่นตานักสำรวจกับเข็มทิศตรวจพลัง " เธอรับมันมาตรวจสอบดูแล้วจึงพูดขึ้น
" มันใช้งานยังไงเหรอครับ "
" แว่นตานี้เหมือนกับของนักสำรวจทั่วไปนะ แต่อันนี้พิเศษหน่อยตรงที่ มีอัญมณีติดตั้งไว้น่าจะเป็นตัวสำรองพลังงาน
ส่วนเข็มทิศก็เหมือนกัน เพียงแต่เข็มทิศนี้ไม่ได้เอาไว้ใช้หาทิศทาง แต่เอาไว้ใช้หาพลังงานจากหินแร่ "
" มิน่าถึงไม่มีทิศบอก " อลันมองอย่างสงสัยใคร่รู้
" นี่ไงลองดูสิ " เธอเปิดเข็มทิศขึ้นมาให้ทุกคนเห็น ตัวเข็มกระดิกไปมาและมันชี้ไปข้างหลัง
ด้านหลังของเธอคือโกดังขนาดใหญ่ ที่มีกล่องไม้วางเรียงซ้อนกันเป็นชั้นๆ เธอพาทั้งสามคนเข้ามาดูสิ่งของที่อยู่ด้านใน มันคืออัญมณีมากมายหลากหลายสีที่สำรวจมาได้ เข็มทิศได้นำทางชี้มายังแหล่งที่มา
" ว้าว... สวยจังเลยค่ะ พึ่งเคยเห็นอัญมณีจริงๆ "
" โห... นี่น่ะเหรออัญมณีที่ตกผลึกจากอนิม่า "
" เยอะชะมัดเลย "
ทั้งสามคนต่างตกตะลึงในความแวววาวของอัญมณี ขุมพลังแห่งศิลาอนิม่า
" เข็มทิศนี้จะชี้ไปในทิศที่มีพลังงานหนาแน่น ใช้ในการสำรวจ ช่วยให้พวกเราค้นหาอัญมณีที่มีพลังงานได้ง่ายยังไงล่ะ "
" ส่วนแว่นตานี่ เธอลองใส่ดูนะ " เธอพลางยื่นแว่นตากลับให้กับอลัน
ภาพที่อลันมองเห็นหลังจากสวมแว่นตานั้น คือกลุ่มก้อนพลังงานที่เปล่งแสงขึ้นมา ราวกับมองเห็นรังสีความร้อนจากแหล่งพลังงาน ทั้งของสิ่งมีชีวิตและหินแร่อัญมณี
" โห... เห็นชัดขนาดนี้ แว่นนักสำรวจเป็นแบบนี้เอง " เขาตกตะลึงพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
" ดีมากเลยใช่ไหมล่ะ แว่นของนักสำรวจเอาไว้ใช้ตรวจดูพลังงานอนิม่าที่อยู่ภายใน
ที่นี้เธอก็สามารถสำรวจขุมพลังอนิม่า และศึกษาพลังงานจากสิ่งมีชีวิตได้แล้ว "
" สุดยอดไปเลยเพื่อน ที่นี้นายก็ได้เป็นนักสำรวจได้สมใจแล้วนะ ฮิๆ " เคนเนทดีใจตามตบเข้าไปกลางหลังเพื่อนเต็มเปา
" ต้องขอบคุณคุณอัลวินกับสมาคมผู้รอบรู้ในผลงานครั้งนี้เลยนะคะ " คริสตัลยืดอกยิ้มอย่างภูมิใจ
" ขอบคุณมากนะคริสตัล "
" ขอบคุณ คุณคาลิน่าด้วยนะครับ " อลันพลันก้มหัวขอบคุณทุกคนยกใหญ่
" ไม่เป็นไรหรอกจ้า "
ในขณะนั้นเอง... เจ้าหน้าที่ประจำสมาคมก็เข้ามาขัดจังหวะ
" คุณคาลิน่าครับ มีเอกสารส่งมอบวัตถุต้องเซ็นชื่อรับด้วยนะครับ "
" ได้ค่า... ฉันขอตัวก่อนนะมีงานต้องทำอีกเยอะเลย เอาไว้เจอกันในงานปฐมนิเทศพรุ่งนี้นะ "
ว่าแล้วเธอก็จากไปปฎิบัติหน้าที่ดูแลสมาคม ท่ามกลางความวุ่นวายของการขนถ่ายสินค้าในโกดังของนักสำรวจ
จากนั้นทั้งสามคนจึงตัดสินใจเดินออกมา...
คริสตัลพลางแนะนำสถานที่ในเมืองหลวงให้กับเพื่อนทั้งสอง ดวงอาทิตย์ทอแสงอ่อนๆใกล้เวลาตกดินแล้วยามนี้
" เริ่มเย็นแล้วล่ะ ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อนนะ
แน่ใจเหรอว่าไม่อยากไปพักที่บ้านฉันก่อน " คริสตัลเอ่ยถามขึ้นขณะกำลังร่ำลากัน
" เดี๋ยวพวกผมพักในเมืองดีกว่า พรุ่งนี้ก็ปฐมนิเทศแล้วล่ะ ไม่อยากรบกวนคริสตัล "
" ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นพวกเราเจอกันพรุ่งนี้นะ "
" เจอกันพรุ่งนี้นะครับ " อลันยิ้มอำลา
" คราวหน้าแวะมาเยี่ยมที่บ้านใหม่นะอลัน "
" จะไปอีกแน่นอนเลย "
" ส่วนเคนเนท... ไม่ต้องมาแล้วนะคะ "
" โห คริสตัล! ใจร้ายชะมัดเลย เลือกปฏิบัติเห็นๆ "
" ก็เล่นสร้างวีรกรรมไว้ขนาดนั้นนี่ หึ! "
ทั้งสองคนนี้ทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆเสมอ อลันได้แต่ยิ้มแหยๆ อยู่ตรงกลางระหว่างเพื่อนซี้ทั้งสอง
เพื่อนรักทั้งสามคนร่ำลากันไป ยามแสงแดดสีส้มของดวงตะวันจากลาไปที่ปลายขอบฟ้า
หนทางอันแสนยาวไกล... แต่เมื่อใดที่มันปรากฏขึ้น ความช่วยเหลือจะมาพร้อมกับมิตรภาพเสมอ...
ค่ำวันนั้น... ที่หมู่บ้านดาร์ย่า
ในทุกๆวัน มีน่าจะออกไปว่ายน้ำเล่นและเก็บสาหร่าย กับเจ้าโคบี้ลูกมานาตีตัวเล็กที่เธอคอยเลี้ยงดู
และคืนนี้ก็เช่นกัน ...
น้องสาวของเคนเนทยังคงว่ายน้ำเล่นและเก็บสาหร่ายทะเลเรืองแสง เพื่อนำไปส่งขายที่หมู่บ้านอยู่เป็นประจำเหมือนเคย
" โคบี้ ว่ายมาไกลเกินไปแล้วนะ "
เจ้าโคบี้กำลังว่ายน้ำไล่ตามบางอย่างผ่านแม่น้ำในหมู่บ้าน เข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ ต้นไม้ที่หนาทึบขึ้นรอบข้างนั้นไร้วี่แววผู้คน ป่ายามค่ำคืนอันมืดมิด เสียงสัตว์นานาชนิดต่างส่งเสียงร้องดังพิศวง
มันยังคงไม่ลดละการไล่ตามเงาดำตะคุ่ม ที่เห็นอยู่เลือนรางไกลๆ กลุ่มก้อนของหมอกควันจางที่ดูเหมือนรูปร่างของมานาตีตัวใหญ่ ว่ายนำมันไปไกลออกจากเส้นทาง ลึกเข้าไป... ไกลขึ้นและไกลขึ้น...
" ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย " มีน่าว่ายตามมาจนถึงต้นน้ำ
เธอพลันขึ้นจากน้ำเหลือบมองซ้ายขวา รู้สึกไม่คุ้นกับเส้นทางนี้เลย ดูเหมือนว่าจะหลงเข้ามาในป่าลึก และรอบข้างนั้นเงียบสนิท ไอหมอกเริ่มหนาขึ้น อากาศเย็นยะเยือกลง มีเพียงแค่แสงจากสาหร่ายใต้น้ำเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่ให้ความสว่าง
" ตุบ! " วัตถุบางอย่างพุ่งเข้ากระทบ ลอยมาโดนตัวของเจ้าโคบี้อย่างจัง
แววตาในความมืดจ้องมองเขม็ง กลิ่นอายของผู้ล่าและจิตสังหารอันรุนแรง พุ่งตรงไปยังลูกมานาตี
โคบี้ตกใจจนว่ายหนีออกไปตามสัญชาตญาณของมันในทันที
" โคบี้! เดี๋ยวสิ จะไปไหนน่ะ " เธอตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ
" มืดจังเลย... ทำยังไงดี " เด็กหญิงตัวเล็กผู้ไร้เดียงสา มองหาวิธีกลับไปยังที่ที่เธอจากมา
' จะว่ายน้ำกลับคนเดียวได้ยังไงเนี่ย ' เธอเริ่มรู้สึกหวาดกลัวและหนาวสั่น ในบรรยากาศที่ดูวังเวงจนน่าขนลุก
" .....ฮือ "
" ข้า.... ขอโทษ.. "
" ฉันผิดไปแล้ว.... "
เสียงปริศนาดังแว่วขึ้นมา ลอยออกมาจากความมืดมิดของป่าลึก
" อย่าทำ... ข้าเลย.. "
" .....อาาา "
" ไม่.... หยุดเถอะ"
" ได้โปรด... "
เสียงโหยหวนลอยมาตามสายลมอันหนาวเหน็บ ร้องคร่ำครวญอย่างเจ็บปวดทรมาน
" สวัสดีค่ะ นั่นใครน่ะ " ด้วยความเดียงสา เธอเอ่ยถามขึ้นและจ้องมองเข้าไปในป่าลึก
" ช่วย.... ด้วย... "
" เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ "
เสียงโหยหวนกระซิบออกมาอย่างแผ่วเบาจากป่า หมอกและควันหนาทึบจนมองไม่เห็นหนทาง เงาดำทะมึนเบื้องหน้า ล่อลวงให้หลงเข้าไป...
ถูกเสียงเรียกหา... ชักนำไปโดยไม่รู้ตัว เดินหลงเข้าไปในความเงียบงันของความมืด...
เด็กหญิงผู้ไร้เดียงสาแววตาเลื่อนลอย ค่อยๆ... ก้าวเท้า... ตามเสียงเพรียกหา... ถูกล่อลวง... เข้าไป... สู่แดนสนธยา...
บุรุษผู้สวมผ้าคลุมดำ... ปรากฏตัวขึ้นบนยอดไม้ในความมืดมิดของรัตติกาล พร้อมแววตาอันไร้ความรู้สึก
จามาล... ผู้เฝ้ามองแห่งศิลาทมิฬ กำลังวางแผนการอะไรอยู่...
จบตอน.
